 |
| Fran Tanushi |
Nga libri "Shkalla e Diellit"
SHKALLA E DIELLIT
në një vend
atje diku mes bjeshkëve
ku dielli lind vonë
e herët perëndon
është dhe një shkëmb
në formë të germës „V“
shkalla e diellit i thonë
në kohët e lashta
kur nuk kishte kalendar
malësorët matnin motin
me diellin në shkallë
dhe kur ajo „V“ binte
te shkëmbi i rrëzuar
aty
kur dielli puthte atë rrëzimë
vendësit thonin
erdh dita e ver‘s
është e shtata ditë
pas të shtatit mars
dita kur verë markja
nëna ime
u bë Nënë
DY DASHURI
Në një tavernë në qytetin e lindjes
të një buzëmbrëmje të qetë verore
poeti me të birin kuvendon
Kush të pëlqen më shumë Jozef
Gjakova a Augsburgu
Gjakova qytet mbi Krenë
me Dri dhe Erenik përbri
fusha e kodra përreth
Augsburgu i lashtë
me lumenjtë Leh e Vertah
në një fushë të rrafshët
Në të parin lindi nëna e Nënës Tërezë
në të dytin baba i të madhit Moxart
Të dyja janë të bukura babi
dhe për të dyja ndjej dashuri
Në Augsburg lindi Bert Brehti
në Gjakovë i podrimesi - xhaxhi Ali
Në njërin kam lindur dhe unë
e në tjetrin ke dhe lindur ti
SHTEGTAR
ti që shkele shumë rrugë të botës
por malli të ktheu atje ku u linde
e sheh atë Shtëpi atje
në atë oborr të gjerë
me dyer nga lind dielli
e me dritare që vrasin terrin
nga lindja në perëndim
mes atyre pemëve të llojllojshme
ca të prera ca të rrëzuara
si piktura në kornizën e thyer
mbështjellur me hardhi
si me vargje poetike
në të dikur jo shumë moti
kanë jetuar shumë njerëz
dhe një poet i bjerrë fatit
që maceja e zezë udhën ia preu
sot zërat në të janë rralluar
barin oborrit hëna po ia djeg
e dielli ka nisur të soset
TITULLI JE VETË TI
e di se Ti ke diell mbi krye
e prush votre për brinjë
e kam ditur qëmoti
se ti i pjek bukët më të shijshme
për gjithë të shkapërderdhurit
që iu dhe
dhe i do në gji
e shoh
me sytë e zemrës së përvëluar
oh
me sa dhembje e shoh
se si
ti
kërrusesh përditë
me pritjen e plumbtë në shpirt
KU MBET DASHURIA
kot e kërkoni dashurinë
ajo ka ikur
labirinteve të jetës
dikush ia dha e tha
e rrëmbyen poetët
e futën në vargje
e kthyen në këngë
e gjëmën ia bënë
e fshehën
mes kopertinave të librave të trashë
prej të zezave ta shpëtojnë
PRITJA E VONUAR
edhe sonte
ashtu si mbrëmë
tërë kohën nuk u bëra rehat
ndjeva se pritja u vonua
dënesja zvarritjes trasenë ia shtroi
pashë
tej dritares xhamthyer
kur diçka
drejt qiellit u ngrit
e pasi shkundi retë e rënduara
tek unë Ra
TI QË MË VJEN E IKËN ME NATËN
shfaqesh si një vetëtimë
rrufe në qiell pa re
yll i shkëputur në mesnatë
mbrëmë m'u diftove në ëndërr
mendova se të kam pranë
e mua më doli gjumi
të kërkova gjithë ku munda
t’i mbaja në mend vetëm sytë
humbe si një pikë uji në det
ëndrrat i more me vete
brenda qiellit të syve tu
edhe sonte mbeta vetëm
jeta s'qenka ëndërr
ëndrra një oqean i pafund
çelësin e portës dëshirave ua fsheh
EKZODI
sa çuna qe ikën edhe këtë vit
pa bujë e pa zhurmë
prej qytetit tim të rralluar
e harruan nëpër bulevarde
njomakët e rrugëve të kalldrëmta
fëmijërinë e tyre plot gjallëri
vrapuan strehëve të metropoleve
për një jetë me vasha veshur allafrënga
e minifunde të hapura në mes
në kërkim të mollës së artë
prej kopshtit të fshehur nga dielli
të një vjeshte të ardhur vonë
vajzat belholla përkundin ëndrrat
me mërzinë e pritjes së gjatë
të një kohe që nuk duket kund
PSHERËTIMË NË ERRËSIRË
në thellësinë e një nate të errët
yjet u tretën në lartësi
për çudi dhe hëna ra të fle
kohë e mbytur në mërzi
shpirti i parehatuar rrotullohet
sipër një dysheku të ri
pabesisë iu vranë epshet
ëndrrat u zhveshën një nga një
psherëtimat e dhembjes rriten
natës duke ia vrarë qetësinë
RRUGA E GRAFITEVE TË GRISURA
ëndrra të këputura në mes
enigmë e fshehur në pagjumësi
me petka të leckosura veshur
shtatit ia mbështjellin pafajësinë
në shoqërim të gjykuesve të mëkatit
tatëpjetës numërojnë shkallët e fatit
rrugëve me grafite të grisura
jetës nën këmbë ia grithën tokën
s‘e di se cili tha për ta diçka
e flijuan veten për të sotmen
RITI I FLIJIMIT
rrugëve plot me gjemba mbushur
nën këmbë të zbathura gjakosur
pluhurin moteve ua kam shkundur
në uratim të fatit të (pa)shkruar
himnin e vdekjes mortit ia këndova
si të ishte këngë e fisit tim të lashtë
s'jam mësuar me ligjin e nënshtrimit
nga erdh ai që mbolli këtë farë
trishtueshëm në vete e ndiej kujtimin
koha e mbushur me përjetime
edhe lisat i plaku i bëri të brishtë
përballë motit t'sertë fatit iu përkulën
kurrë s'do t'ia mësoj ritin flijimit
atë rit të lidhur me mëkatin jetim
ku jeta vdes e vdekja lind
TITULLI I HUMBUR
Gjithnjë e më shumë po ngushtohesh
për masën e kostumit të ri
të janë tkurrur dhe telat e zemrës
a të mbeti kund vend për dashuri
Nëse ndonjëherë edhe do të vdesësh
kjo nuk do të vijë nga shëmtimi
ty do të të vrasë bukuria jote
mohi i dashurisë – mallkimi
Ti je shumë e bukur për t'u dashur
madje dhe ty ajo të tremb
ruaje vetë dashurinë sa jetën
mos të ta vrasë bukuria - dhëmbë
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen