Shkruan Sabit Zeneli
Duke u nisur nga ideja se nga çdo vëllim poetik kërkojmë të jet i ri, autentik i veçant dhe më ndryshe me gjasë jemi ballafaquar me një vëllim që e përmbushë këtë horizont të pritjës kur është fjala për përmbajtjën e tij duke pare formen dhe strukturen si është shkruar.Autentike dhe ndryshe do të thosha.
Të shtrojmë një ritual hipotetik: tradita është inegsistente,çdo poet është i pari dhe natyrishtë i detyruar të krijojë një botë të vacant pa ndikim dhe pa marrë asnjë model..
Sadie Ismajli-Ilirida vjen në botën e artit poetik me përmbledhjen e dyt me poezi me titull KOSAOVA E LAGUR NGA GJAKU. Në këtë vëllim autorja na sjellë poezi te çastit te motivuar me një tejndjeshmëri dhe është një poezi koherente në të cilën vërejmë jo vetëm lidhëshmërin e vargut por edhe lidhshmërin e poezis me poezinë madje edhe te ciklit me cikël e që si motiv ka luftën e popullit tone për liri e duke u fokusuar më shumë në luften e lavdishme te UÇK-së ku kontributi autorës ka qenëi theksuar. Duket se te gjitha ciklët në këtë përmbledhje kanë një ngjashmëri.
Dy përmbledhjet e Iliridës kanë vazhdimësi tematike ne sensin e komponimit te tekstit. Ajo poezin e sajë e shkruan si një klithmë egzistenciale te përsonit që i është mohuar e kaluara dhe aspak nuk e kënaq e sotmja dhe kështu nëpër vargun e saj kërkon të krijojë një univerz te vetin poetik dhe kështu të arrijë te komunikoj me lexuesin.
Duke qenë luftëtare besnike dhe e vendosur për idealet e lirisë ajo i çmon lartë të gjithë ata që në kohë dhe rrethana te ndryshme luftuan dhe u flijuan për lirinë e kombit.
Meq poezija është një ringjallje e gjithçkaje shpirtërore ajo permes vargut arrinë që te hedhë dritë mbi te djeshmen e lavdishme duke ringjallur lavdin dhe ngrit në piedestal heroizmin individual te shumë brezave.
Poezia e Iliridës nuk është provinciale dhe lokaliste por ka përmasa nacionale.
Ajo ju këndon përsonaliteteve më emblamatik të kombit si: Adem Jasharit, Zahir Pajazitit, Ibrahim Rugovës, Harun Aliut, Enver Ademit, Fazli Grajçevcit,Jusuf Gërvallës, Fatmir Krasniqit pra atyre që në periudha te ndryshme luftuan për Atdhe me pushkë e pend. Ajo nuk hamendson asnjëherë të këndojë edhe për përsonalitete që ishin ndër bartësit e luftës dhe që sot janë funksionar të lartë shtetëror si Hashim Thaçi, Rrustem Mustafa –Remi, Nevzat Halili... Poezia e sajë ka një shtrirje gjeografike mbarëkombëtare,ku spikatën poezit për Kosovën,Shqipërin,Luginën e
Preshevës,vendlindjen e saj Iliriden dhe në vargun e sajë hetohet dashuria dhe nostalgjia si dhe dëshira që një ditë të bashkohen në një shtet.
Ilirida me mallë dhe respekt krijon vargje edhe për familjën e saj ku më e spikatura del poezia kushtuar Nënës Qamë, pra të ëmës e cila e sëmur rend në kohë lufte i lë amanet së bijës mos ta varros në oborr edhepse është shtetrrethim,për mos ti lënduar nipat e mbesat që ndodheshin në mergim kur te ktheheshin në Atdheun e lire sepse ajo e kishte ndier lirinë. Poetja tanimë edhe vetë gjyshe përpiqet që permes vargut të shpreh dashurin dhe mallin që ka për nipat e mbesat që aktualishtë janë në diaspor dhe me padurim pret ti takojë.
Temat dhe motivet në këtë vëllim e ruajnë mënyrën e ligjërimit te cilat bashkërendojnë me stil e shije nga ngjarjet historike, e personalitete si nobelistja Nëna Tereze.
Ilirida nuk lë pa shprehur mllefin e sajë për të sotmen, për dukurit devijante në shoqëri dhe fokusohet te fati i te zhdukurve qe akoma mbetet një plagë e pasherueshme por pa e humbur asnjëherë artistiken e domosdoshme dhe në këtë mënyr ajo del përcjellëse ndjenjash të cilat e përafrojnë me lexuesin dhe së këndejmi del prore luftëtare për afirmimin dhe poetizimin e vlerave sikur kur sigmatizon me mllefin lirik të çiltër.
Vargjet e sajë rrezatojnë mishërim në të mirën, duke pasqyruar rrethana dhe gjendje konkrete të punës së përditshme ajo ka qitur në pah profilin e sajë si veprimtare e cila së bashku me të shoqin është rreshtuar drejtë në qështjen kombëtare.
Poezia e Iliridës në këtë vëllim shfaq modestinë dhe thjeshtësin e shoqërisë e të njeriut e që mund të merret si shenjë pjekurie me plot ndjenja të brendshme shpirtërore pa i lënë vend vetëlavdatës dhe vetëkënaqësisë. Gjithësesi poezia e Iliridës mbetet një kërkim figurative i angazhimeve te sajë poetike. Jamë sigurtë që Sadije Isamaili-Ilirida nuk do të kënaqet me kaq por do të na ofrojë kënaqësin të lexojmë poezi te reja nga ajo edhe në të ardhmën sepse ajo defenitivishtë është poete…
Podujevë, 30.07.2011
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen