KUPTOJE DHIMBJEN TIME
VAJZA DHE MIKU
Një ditë Diellza e vogël
kur doli në qytet,
ndaloi në librarinë në kodër
të gjente mikun e vet.
Si vajzë e edukuar
librashitësin përshëndetë,
më gjej tha mikun tim të çmuar
të lutem sa mundesh më shpejtë.
Librashitësi nga një qoshe
shikon pak si me habi,
vajzë moj bukuroshe
çfarë miku këtu kërkon ti?!
Ty oj pëllumbeshë e bukur
xhaxhi nuk po të kupton,
më bëj pak më të qartë të lutem
që xhaxhi të ndihmon.
Po, vajza drejtoi shikimin,
përgjigjja është e lehtë:
mik më të madh se librin
askënd nuk kam në jetë.
Ma gjej pra të lutem
Kryeveprën, “Lahuta e Malësisë”,
askush si At Gjergji e Naimi
s’më flet për të mirat e Shqipërisë.
Për mua kjo qenka punë e lehtë
ndaj, xhaxhi nuk të le duarthatë,
t’i bësh ti mbi njëqind vjet,
në jetë të kesh shumë fat.
Kështu diellzusha e vogël
mikun shpejt e gjeti,
me ‘i lamtumirë të ëmbël
librashitësin përshëndeti.
VIZITË QË FRYMËZON
Papritmas Diellza u ndal
babushit t’i lutej një ditë,
Kompleksit Memorial
t’i bënin një vizitë.
Pa kurrfarë ngurrimi
dëshira iu kishte plotësuar,
tri herë kërceu nga gëzimi
kur këtë e kishte kuptuar.
Dukej sikur fluturonte
si flutura në pranverë,
luleve që nga larg shikonte
nxitonte të iu merrte erë.
Shikoi shumë lule të njoma
Kompleksin që zbukuronin,
vendit e ditëve tona
krenarinë ua shtonin.
Lule që nuk vyshken
stolisnin këtë tokë,
si ari që nuk ndryshket
më të mirat në këtë botë.
Dëshmorëve që dhanë jetën
e këtu prehen në qetësi,
diellzusha me gjithë zemër
IU brohoriti, LAVDI !!!
Kur duhej për t’u ndarë
me afsh puthi lapidarin,
si shumë herë më parë
këndoi për Adem Jasharin.
E mbushur me zemër plot
babushit i thotë ca fjalë:
përse edhe mua ky zot
nuk më bëri djalë?!
Edhe unë si këta trima
pa frikë do të luftoja
do të shkrepja si vetëtima
atdheun tim të mbroja.
LULJA LA LULISHTEN
Në ditën që sapo kishte nisur
prej shumë vitesh më parë,
kopshti im ishte stolisur
me një bukuri të rrallë.
Një ditë plot me diell
ende mirë pa u gdhi,
një lule e shkëlqyer
në kopsht më kishte mbi.
Për këtë dhuratë që më vinte
sa s’bënte më u gëzova,
si rreze dielli ndrinte
Diellzë këtë e pagëzova.
Më e mira ndër shoqe ishte
kopshtin më zbukuronte,
aromën që ajo kishte
çdokush e lakmonte.
Shtatë vjet kur kishte mbushur
kopshti s’i mjaftoi,
shpejt e shpejt si flutur
në lulishte të shkollës shkoi.
Në lulishte të shkollës fillore
rritej nga një pëllëmbë në ditë,
me shoqet e saja për dore
lulishtes i jepte gjallëri e dritë.
Si një engjëll që jetonte në tokë
midis lulesh shtatin e vet lëshonte,
ngado që shkonte me shoqe e shokë
një pëllumb i bardhë e shoqëronte.
Gjithë shoqet për rreth që kishte
me zemër e adhuronin,
për bukurinë që s’e fshihte
të gjitha e përgëzonin.
Por një ditë qershori
vije një lajm i zi
lulja një tjetër drejtim mori
e iku diku larg në gjithësi.
Kopshti dhe lulishtja
të varfra tash kanë mbetur,
lulja më e bukur që kishin
tjetër lulishte kishte gjetur.
E tash, mbase nga një tjetër botë
mesazhe na dërgon,
për mua thotë mos derdhni lot
kujtimi im, prore ju shoqëron.
HALLKË E KËPUTUR
Vështroj këtë ditë të Shën Gjergjit,
natyrën se ç’kishte mbuluar blerimi.
Nga zemrat e kalamajve si engjëj
furishëm kishte shpërthyer gëzimi.
Djem e vasha si pëllumbesha
pa prâ këndojnë, lozin e hedhin valle,
tufa-tufa si qengjat kur i ruan baresha
vërshojnë male, kodrina, fusha e livadhe.
Ditëve të ngrohta pranverore
shijojnë bukuritë e rralla të atdheut,
të stolisur janë me mirësitë e tyre hyjnore
dashurinë e kanë si zjarr të Prometheut.
Një hallkë të valles të këputur e kanë
gjatë gjithë kohës derisa bashkë gëzojnë,
por, një shpresë dhe bindje i mbanë,
engjëllushen Diellzë përsëri të takojnë.
Këtë ditë, simbol të jetës e gjallërisë
edhe Diellza të gëzojë do të donte,
në Shën Gjergjin e parë pas Pavarësisë
me shoqe e shokë lirinë të shijonte.
Por, ajo iku pa dëshirën e saj,
shoqet e shokët i la të pikëlluar,
gjithë të dashurit i mbyti në vaj
e babushin me zemër të përvëluar.
Ai më nuk shijon erën e luleve
sepse lulja më e bukur i mungon,
as këngët e bukura të bilbilave
veshi e zemra më nuk ia duron.
Sytë i janë mjegulluar deri në verbëri
nga lotët si shi që të ndalur nuk ka,
shpirti e zemra nuk gjejnë dot qetësi
e shkuara, prapa nuk kthehet më.
E jeta vazhdon me vrazhdësinë që ka
si një teatër ku drama mbizotëron,
me gëzime e hidhërime sa s'bën m më
ku shumëkush qanë, pakkush këndon?!
KUR GËZIMI HUMB KUPTIMIN
Papritmas qielli zu të ngryset,
dielli sikur humbi shkëlqimin e tij,
dukej se bota do të përmbyset,
çka po ndodhte nuk dinte njeri.
Boritë e makinave nuk kishin të ndalur.
Zemrat zu t’i kapte shtrëngimi.
Gjallërinë qyteti kishte flakur,
për një çast, gëzimit i humbi kuptimi.
Zogjtë u ngujuan nëpër foletë e veta,
si të mpirë njëri-tjetrin shikojnë,
për bilbilin që i kishte mbaruar jeta
edhe ata zunë të qajnë e vajtojnë.
Engjëllusha Diellzë kishte ikur,
me vrap kishte shkuar në tjetër botë.
Në krah të dallëndyshes kishte hipur
për të zbritur në krahë te të madhit zot.
Unë desha të them pak fjalë:
“bota mbeti pa një engjëll të saj”.
Por, fjala si gur në grykë m’u ndal,
nuk kishte më të folme, kishte vetëm vajë.
MARGARITAR NË VETE
Si lum që përshkon fushat e qetas gjarpëron
të bën të mos i ndahesh,të tërin të përvetëson.
Si bora kur zbardhon Bjeshkët e Kelmendit,
rrugës kur kalonte, bukuri i jepte gjithë vendit.
Të gjithë kishin dilema nga vinte kjo mrekulli,
a mos është vet Dielli me ngrohtësinë e tij?
A mos është hëna atëherë kur është e plotë,
apo është një engjëll që zbukuron këtë botë.
Të gjithë i dinë emrin por engjëllushë i thonë,
si Dielli që ndriçon botën, ishte Diellza jonë.
Ndonëse me shpejtësi diku larg ka tretur,
margaritar në vete për të gjithë ne ka mbetur.
Kujtimet më të mira që ruajmë në veten tonë
thesar i çmueshëm për ne do të jenë
gjithmonë.
Ato janë të shenjta siç ishte edhe Diellza vet
që pak jetoi në këtë botë, jo plot njëmbëdhjetë vjet.
FRESKI SHPIRTËRORE
Me ata sy të zi si rrushi
nga lart që na shikon,
zbrit poshtë tek babushi
ky shpirt më nuk duron.
Ti ishe si flamuri
që lart mbi ne valon,
përherë të shndrinte nuri
sa shumë tash na mungon.
Ti ishe porsi puhia
që shpirtrat na i freskonte,
ti shëroje gjithë plagët e mia
askush në të mirë nuk ta shkonte.
Kurrë jo s’i thoshe babushit
e as këshillave të tij,
si kokrra ishe e rrushit
në më të mirën hardhi.
Tash kur shikoj foton tënde
sa bukur më je stolisë,
engjëlli më i bukur i kësaj ane
je mes engjëjve të perëndisë.
E ti diellzushë e dashur
nga jeta në amshim,
për ne me zemër të plasur
tash ruan një shpërblim.
Një shpërblim të madh
që zoti ty të kishte dhënë,
ditën të na ngrohësh si DIELL
natën të na ndriçosh si hënë.
PYESJA VETEN TIME
Këto ditë pyesja veten
se ç’po ndodh me mua,
si të tjerët pse nuk e kam jetën
lotët, pse më rrjedhin si krua?
Lulja e kopshtit tim
pse ka nisur të vyshket,
pse kjo zemër me aq nxitim
paska zënë të ndryshket?
Pyesja veten time
pse më nuk më këndohet,
pse më e dashura ime
pranë meje më s’afrohet?!
Si shqiponjë që isha
pse tash s’mund të jam?!
pa më të dashurën që kisha
jetën jetë, tashmë nuk e kam.
Ku mbetën përqafimet
e thirrjet ooo babush!
ku më tretën gëzimet,
si Diellza, nuk më gëzon askush.
SHUMË VAJ, SHUM LOT
Shumë zemrave iu mungon gëzimi,
shumë sy pa pushuar lotojnë,
shumë yjeve iu ka tretur shkëlqimi,
shumë lule më nuk lulëzojnë.
Shumë lule i ka tharë lufta
me mizoritë çnjerëzore,
e shkretë pa to më duket fusha,
zemrën e kam të lënduar prore.
Këngët më nuk dëgjohen si këngë
as yjet kur këto interpretojnë,
ahengjet më ahengje nuk janë
pa më të dashurit që sot na mungojnë.
Ndonëse lufta ishte famëkeqe
me gjithë mizoritë e veta,
po pse edhe në kohë paqeje
kaq çmim absurd ka jeta?!
Mbytet Diellza si engjëll
pa mbushur njëmbëdhjetë vjet
për t’ua helmuar zemrat
gjithë të dashurve të vet.
Për t’i bërë ata të mjerë
e me zemër të shkrumbuar,
kurrë të mos kenë shend e verë
festat, kurrë për të mos festuar.
Në çdo njëzetetetë qershor
tërë dhimbjen të shkarkojnë,
për këtë lule e shpirt engjëllor
me një det lotësh tokën të përvëlojnë.
PËRMBYTJE NË FESTË
Kush do të më urojë festat
që vijnë e nuk kanë të ndalur,
kush do të shuaj gjithë atë zjarr
zemrën që flakë më ka kallur.
Kush këtë zemër shkretën
do arrijë të zbus e qetësojë,
kush mund të ëmbëlsojë jetën
të cilën tashmë nuk e jetoj.
Unë kisha fatin e të mjerëve
ndaj nuk kam si të festoj,
festat nuk ua prish dot të tjerëve
ndonëse në vete qaj e vajtoj.
Atë dolli që do e ngreja me ty
të helmuar do të ngre unë sot,
të betohem për këta dy sytë e mi
për ty do të vuaj për jetë e mot.
Oooj krijesë hyjnore e të Madhit Zot
mbi shtatë palë qiej zoti qe të lartësoi!
fshij babushit tënd këta lot
botën të mos e përmbyt e përvëlojë.
Ah diellzusha ime e dashur!
të puth në dorë e në ballë,
shuaj zjarrin kësaj zemre të plasur
botën do e kaplojë po s’pati kush e ndalë.
LULJA E PËRJETËSISË
Ah, çfarë luleje unë kisha,
më të mirën në këtë botë,
më fatbardhi që unë isha
ajo lumturi, ku më treti sot?!
Aroma që ajo kishte
këndshëm kundërmonte,
si ilaç zemrash që ishte
gjithë shpirtrat qetësonte.
Nektarin si një lulebore
të tërin na e shpërndante,
ëmbëlsinë e saj shpirtërore
për vete nuk e mbante.
Në kopshtin tim me lule plot
fletët kur i lëshonte,
bukuroshe nuk kishte në botë
ajo që nuk ia kalonte.
Në vazot e shkollës fillore
gjithë shoqeve ua shkonte
s’kishte kënd as mësonjëtore
që nuk e zbukuronte.
Kur muzgu mbi tokë binte
shndërrohej në yll,
askush nuk mund të dinte
a është hënë a diell.
Bëhej yll mbi yje
se vet ishte hyjneshë,
si shqiponjë lartë mbi pyje
vështirë tjetrën të gjesh.
Zoti e solli në këtë botë
si një mrekulli,
por, pa të nuk i bëhej dot
si engjëlli më i dashur i tij.
Tash s’është më lule e tokës,
është lulja e përjetësisë,
reze e dritë i jep gjithë botës
ka bekimin e perëndisë.
Në mëngjes kur unë gdhihem
në shpirt kam një mangësi
duar e zemër nisin më dridhen
kafenë që ti më sillje, kur filloj ta pi.
Jo, unë për këtë s’dua të jem fajtor
sepse kështu ti vet më mësove,
çdo sekondë pa ty më është orë
o shpirt! pse kaq keq ma punove?!
Ti ike pa më thënë lamtumirë,
shumë shpejt u ngrite në lartësi,
ndonëse zemrën më ke ngrirë
yll mbi yje tash je në gjithësi.
Unë jetoj me zemër të vrarë,
ai që isha tashmë kurrë nuk jam
qe kur e kur nuk të kam parë
Oh-aaa-ah! Diellzë moj, ku të kam?!!!
EDHE YJET TË KANË ZILI
Porsi një yll drite që ndonjëherë është parë,
si lulja në kopsht u rrite s’kishe çifte të gjallë.
Ishe shtatselvi, kishe zë bilbili,
e tëra ishe e bukur si lule trëndafili.
Bukuri kishte gjithë rruga kur ti e përshkoje,
bukuri merrte dhe shkolla në të cilën ti mësoje.
Kur vije nga shkolla me librat në dorë,
shtëpinë e zbukuroje me faqet kuq si mollë.
Vjershat e babushit me ëndje i lexoje,
sa çil e mbyll sytë përmendësh i mësoje.
Me at zë bilbili kur i deklamoje,
të gjithëve na magjepsje sa bukur ia thoje.
Me zgjuarsinë që kishe do të mahnitje botën,
shoqja jote e dytë vështirë të shkelë më tokën.
Ti na e shtoje forcën, jetës i jepje kuptim,
ti ishe burim kënaqësie, ti ishe ilaç për shpirtin tim.
Edhe hëna kur ndriçonte nga qielli plot kaltërsi,
për bukurinë që ti kishe edhe ajo të kishte lakmi.
Yjet e qiellit të kanë zili se ti dritën po ua merr,
vdekja jote kaq e hershme, neve të gjithëve na la në terr.
Sytë e mi qofshin verbuar vajza të bukura të mos shikojnë,
nuk kam forcë për të përballuar atë që zemra nuk duron.
IKA E KERUBIMIT
Çdo vit pëlqeja shumë data
që ndërronin pa mbarim,
shumë prej tyre më sillnin dhurata
i prisja me shumë kënaqësi e gëzim.
Dhuratat më të çmuara
që ndonjëherë janë parë,
më vinin porsi fluturat
kur fluturojnë mbi arë.
Mirëpo, jeta ishte arenë lufte
dhe një labirinth në vete,
kishte edhe të tilla humbje
si fundosjet kur ndodhin nëpër dete.
Ajo nuk ishte pa mbarime
por kishte edhe përfundim,
më pak kishte gëzime
më shumë kishte hidhërim.
Në fund të muajit qershor
më datën njëzetetetë,
jeta më mori jetën
fare pa u përshëndetë.
Këtë ditë aq të hidhur
me forcë do ta mallkoj,
Kerubimi* atë ditë më ka ikur
e mua për jetë më la të vajtoj.
Atë do të kujtoj me dhimbje,
me vaj e me shumë lot,
e kisha pjesë të zemrës sime
si një engjëll në krah te të madhit zot.
Tash mua mos më fajësoni
në këtë datë pse nuk gëzoj,
gëzimin dhe hidhërimin mendoni
vallë, mund bashkë t’i përballoj?!
Le të gëzojë e gjithë njerëzia,
zemrën në dysh që s’e kanë të ndarë,
unë bashkëjetoj me dhimbjet e mia
përgjatë gjithë jetës që nuk kanë të ndalë.
* Kerubimi = engjëlli që ndodhet në krah të Zotit
P R E M I A
Rreth njëmbëdhjetë vite me radhë
që shkuan si të ishte një,
kisha një pëllumbeshë të bardhë
të gjithë më kishin lakmi.
Kjo qenie e përkryer
që s’imagjinohej dot,
ishte engjëll i shkëlqyer
e vetmja në këtë botë.
Shpesh herë i thosha vetës
atë që nuk mund t’i them sot:
“ty të kam kënaqësi të jetës,
një premi nga i madhi zot”.
Por, një ditë shumë i papritur
në zemrën time si një shigjetë,
vije një lajm më shumë se i hidhur
se ajo, s’është më në jetë!
Këtë lajm të zi po të merrte dielli
për një çast dritën do e ndalte,
obligim kish ndaj këtij ylli
një minutë dhe ai t’ia falte.
Sikur lumi të kuptonte
se ka ndodhur kjo fatkeqësi,
uji i Drinit do ndalonte
nuk do ecte rrjedhës së tij.
Të gjithë zogjtë këngën do të ndalnin,
së kënduari do të pushonin,
një ditë zi për të do të mbanin,
në vend të këngës do të vajtonin.
Të gjitha lulet kësaj pranverë-vere
rrëke lotësh do të derdhin në tokë,
edhe ato do të qajnë kësaj here,
edhe ato do të mbajnë zi sot.
E unë s’do të qaj vetëm n’ditë të sodit
por do të vuaj der’ sa të jem gjallë,
sepse mbytja e Diellzës sime
shpirt e zemër m’i ka kallë.
Tash si gjysh t’shkruaj përkujtimin
për këtë shpirt të shpirtit tim,
është më shumë se thikë në zemër
vërtetë kjo s’ka asnjë kuptim.
IKA PA PARDON
Të gjata më janë netët,
gjithë ditët më shkojnë kot,
dhimbja sa vije e shtohet
ndarjen nuk e imagjinoja dot.
Pse dallgët e jetës mi shove?
pse dritën e jetës ma fike?
rrugëve të jetës kahet ua ndërrove,
në drejtim të kundërt, përse më ike?!
Dy trupa e një shpirt ishim
njëri pa tjetrin nuk rronim,
për shumë të veçanta që kishim
të gjithë përreth na lakmonin.
Se mund të vinte kjo ditë
të më ikje pa pardon,
këtë kurrë nuk e kam pritë
kësaj, vërtetë nuk di çka i them.
Tash shpirtin e kam të vrarë,
zemra më është bërë shkrumb,
që kur e kur nuk të kam parë
për mua, nuk dije ç’të bëje më shumë?!
FJALË TË FUNDIT
Atë dite, aq shumë që iu gëzuam
si sot e mbajmë në kujtesë,
Diellzë ty atëbotë të pagëzuam
në ty mbështetëm çdo shpresë.
Ishte e nëntëdhjetepesta
me skamje e varfëri,
ti rriteshe si princesha
të gjithë të kishin lakmi.
Ishe e mprehtë nga mendja
si fëmijë pakmujor,
puthjen në ballë ta kishte ëndja
si një mbretëreshë me kurorë.
Me bukurinë tënde mahnitëse
miss-botës ti ia shkoje,
me zërin tënd të ëmbël
bilbilit ia kaloje.
Ishe ndryshe nga të tjerët
për shumë e shumë veçanti,
ç’të bëjmë tash ne të mjerët
përherë të jetojmë në zi?!
Ti ishe mrekulli në vete
që pak jetove në tokë,
më e dashura ishe dhe mbete
për shoqe dhe shokë.
Kurrë nënën as babin
nuk dite t’i hidhërosh,
po pse nënës Qerime
shtratin ia le bosh?!
Kujtimi që për ty sot ruhet
nuk zhbëhet dot për jetë e mot,
me fjalë ai nuk mund të përshkruhet
oj Diellzë! të bekoftë ai i madhi zot!
Për ty tash do të qajë farefisi
anë e m’banë kah janë,
si degët që janë të një lisi
nga ‘i plagë për ty në zemër e kanë.
Për ty do të qaj banka
të zbrazur që ke lënë,
për ty do të qaj ditari
që s’mban më emrin tënd.
Si të shikojmë tash librat
që na i le kujtim,
çelik të kishim zemrën
s’do bënte durim.
ku do të mbesin pesat
në ditar që kishe radhitë,
si të shikojmë tash rrobat
që i ndërroje çdo ditë.
Klasës së pestë fillore
e mësueses tënde Verë,
do të iu mungosh prore,
për ty do të qajnë përherë.
Dy vëllezërit, si kokrra të rrushit
kush mund t’i pajtojë,
po, ç’do t’i bësh babushit
pa ty që s’mund të jetojë?!
Humbja e mushkërisë së tij
pa masë ty të mundonte,
po djegien e mushkërisë tënde
kush mund të imagjinonte?!!!
Unë shumë do të nxitoj
shpejt atje tek ti të vij,
nuk kam motiv pa ty të jetoj
në shpirt nuk ndjej më kënaqësi.
Njëzetepesë ditë vuajtje
të shpirtit tuaj hyjnor,
po aq plumba në zemër
i kam trup e tërthorë.
Pas fjalëve të fundit plot afsh
“babush, ty të dua shumë”,
që nga ai çast vetën e pashë,
se zemra po më bëhej shkrumb.
Ide më s’më ka mbetur
të shkruaj as të këndoj,
pa ty që tashmë më ke tretur
jetën nuk mund ta mendoj.
MUAJI SA NJË SHEKULL
Sonte sikur është zënë edhe hëna
e drita nuk bie më mbi tokë,
një muaj pas, të kujtoj nga Tirana
me dhimbje e mall plot.
Me kot erdha të kurohem,
kinse sëmundjen të shëroj,
me humbjen tënde si të pajtohem?
pa ty, as unë nuk dua të jetoj.
Lotët më shkojnë si krua
që nuk di të shterojë,
sëmundjen e kam harruar
vetëm për ty tash mendoj.
Në tetëmbëdhjetë e 52’
kur kohën shënoi ora,
zemra më ndaloi së rrahuri,
s’më punoi këmba më as dora.
Mendimet gjithkah më bredhin
zemra s’duron dot,
lotët si shi pa ndalur më rrjedhin,
veçanërisht ditë të rëndë kam sot.
Qava, qava e qava!
por asgjë s’arrita dot
deri në kupë të qiellit bërtita
të lutem! më merr edhe mua o zot!
FLUTURO SHQIPE
Mori shqipja e Alpeve tona
fluturo sot mbi Tiranë,
më nxirr mua nga spitali
e më transporto sot ti m’at anë.
Më dërgo n’Gjurgjevik të Madh
por mos më thuaj që të mos qaj,
përmbi varr të Diellzës sime
dita është të shkrihem në vaj.
Dua ca lule te ia dërgoj
nga Shqipëria e nga këto anë,
dua dëshirën t’ia plotësoj
përherë Shqipërinë e quante nënë.
Shumë e shumë Naimin donte,
donte Fishtën e shumë të tjerë,
bukur vjershat ua deklamonte
si bilbil që këndon në pranverë.
Kur në Gjurgjevikun e pikëlluar
si një mbretëreshe t’është bërë varrimi,
zemrës sime të përvëluar
ç’prej atëherë prore i del tymi.
I del një tym si lëmsh i zi
që asnjëherë askund s’është parë,
si digjet zemra tash po e di
edhe shpirti flakë m’është kallë?!!!
Ty të kisha një engjëll
që jetën shumë e doje,
të ardhmen tënde të ndritur
përherë imagjinoje.
Doje qe të bëhesh mjeke
z e m r a të shërosh,
mirësinë që kishe në vete
të tjerëve të iu dhurosh.
Zoti o shpirt ty të bekoftë
në amshim tash që ke shkuar,
ne të dashurve na ndihmoftë
dhimbjen lehtë për të përballuar.
Në trevjetorin e ditës së
varrimit, 04. korrik 2009.
Ç’DO TË NDODHË SOT ?
Shumë ditë që kaluan
mbi njëmijetetëdhjetë,
lulet sikur më nuk lulëzuan
gjithçka duket të jenë e shkretë.
Sot, kur u mbush edhe ky vit
shekullit që ia kalon,
edhe zogjtë u ngujuan nëpër fole
as këngës nuk duan të ia thonë.
Lumenjtë rrjedhën kanë ndalur sot,
duket sikur edhe ata do të shterojnë,
uji iu është shndërruar në lot
vallë, edhe lumenjtë mund të lotojnë?
Dhe as detet e kësaj bote
sot, disi nuk janë të qeta,
as ata nuk mund të pranojnë që
Diellzës i paska mbaruar jeta.
Qielli tok me gjithë yjet e tij
për ngujim sot tokën do të mallkojë,
edhe dielli si saç i skuqur përmbi
çdo gjë do të djeg e përvëlojë.
Sot do të errësohet dielli
dhe dita do të bëhet natë,
sot, sikur do të përmbyset qielli
vallë, edhe bota do të ndizet flakë?!
Shumë zemra sot do të pëlcasin
si bombat kur eksplodojnë,
në kupë të qiellit do të bërtasin:
Zgjohu! Zgjohu oooj Diellza jonë!
KU E KAM ILAÇIN
Kur dola nga spitali
qava porsi fëmi,
nuk dija fare të gëzohem
që po shkoja në shtëpi.
Nuk kam si të gëzohem,
atje më dielli s’rrezon,
më atje s’e kam ilaçin
sëmundjen që më shëron.
Pa diellzushën time
në shtëpi nuk kam pse të shkoj,
pa një pjesë të zemrës sime
vallë, mund unë të jetoj?!
Ajo nuk do të më pres në bahçe
kur unë do të shkoj te shtëpia,
ajo s’do të më puthë më në faqe,
ajo, nuk shëron më plagët e mia.
Puthja e saj në faqe
e thirrja ooo babush!
për mua ishin ilaçe,
nuk m’i zëvendëson askush.
SHPIRTI I SHPIRTIT
Dritës dritë më s’mund t’i them
ajo për mua më nuk ndriçon,
ditën ditë më nuk e kam,
kjo asaj më s’i ngjason.
Diellit diell më s’mund t’i them,
për mua rreze ai më nuk lëshon,
lulja për mua më lule s’është
ajo për mua më nuk lulëzon.
Jetën jetë më nuk e kam,
ajo s’jetohet si më parë,
trup pa shpirt tashmë unë jam
qysh se Diellza më është ndarë.
Por ai yll që kam n’amshim,
së ndriçuari nuk ka të ndalë,
ai është shpirti i shpirtit tim
ende në këtë botë më manë të gjallë.
UNË MË NUK FESTOJ
Sa i lumtur paskam qenë
nuk e paskam ditur,
pse vije kjo ditë e hidhur
kurrë nuk e kam pritur.
Kush do të madhështojë festat
që do të vijnë me radhë,
kush do të më freskojë zemrën
flakë qe më është kallë.
Kujt tash t’i blej sandale,
kujt tash t’i blej fustan,
kujt tash t’i uroj festën
kur Diellzen më s’e kam.
Për mua s’ka më festa
siç kishte më parë,
për mua më s’ka ahengje
veç dhimbje e të qarë.
Për mua nuk ka më Vit të Ri,
ditëlindje e as Bajram,
shpirtin e vrarë, zemrën e bërë hi
i kam sot e përherë do t’i kam.
Tash vetëm fizikisht
prezent në këtë botë jam,
shpirtin edhe mendjen
tek diellzusha i kam.
KOHA NUK SHERUAKA PLAGËT
Thonë se “koha shëron plagët”
por jo gjithmonë kjo është e vërtetë
jeta paska edhe plagë të tilla
që nuk shërohen dot kurrë për jetë.
Ndonëse ditët po kalojnë
kurrsesi dhimbja s’pakësohet,
ajo s’bie nga intensiteti
veç sa vije e më shumë shtohet.
Secila ditë që zbardhë e ngryset
diçka tuajën më përkujton
nga kujtimet e panumërta
oj shenjtëri që na i ke lënë.
Nuk ka datë me ty që s’lidhet
diç të veçantë që nuk shënon,
assesi forca s’mund të mblidhet
gjithë këtë dhimbje të lë me një anë.
Kur në fillim të muajit shtator
shkolla mësimet do të fillojë,
nuk kam forcë që shoqet tuaja
kah shkojnë në shkollë unë të shikoj?
Dhe, më njëzetenëntë shtator
me shpirt të vrarë do të përkujtoj,
ditëlindjen tënde si ditë të shenjtë
me një gotë helm do të festoj.
URË MAGJIKE
Ndonëse fati kështu e desh
të ikësh atje në përjetësi,
unë nuk kam si të hesht
por, prapë do të shkruaj për ty.
Tash që je një sarafin*
në fronin e perëndisë,
të gjithë për hyjneshë të dinë
si një krijesë të vet madhërisë.
Ti je pjesë e mirësisë
së gjithë rinisë shqiptare
që është më e shkëlqyera
dhe ka zemër të madhe.
Ti u bëre edhe urë magjike
e miqësive të reja,
fenomen i kësaj mirësie
nga të lindi ideja?
Ti bashkove shpirtrat
që kanë zemra të mëdha,
ndriçove dhe gjithë hapësirat
gjithandej ku drita s’kishte ra.
Për shumë vëllezër e motra
nga mbarë kjo shqiptari,
ti u bëre simbol dashurie
të gjithë i bashkove, si të ishin një.
Diellzë, tash je e gjithë shqiptarëve
që shkruajnë, por edhe qajnë për ty,
ti je simbol i së mirës e të mbarëve
nga të erdhi gjithë kjo madhështi?!
Shpirtrat zemërbardhë
përherë qe të mbajnë në kujtesë,
jetën ta kenë të lumtur e të mbarë
e fati përherë le të iu buzëqeshë.
Ti diellzushë e dashur sot
para të tjerëve ke një përparësi:
të lutesh tek i madhi zot
për gjithë vajzat e gjithë djemtë e rinj.
Sarafin* - engjëll vështrues
GJAKU QË NUK KA ÇMIM
Pas qershorit të 2006-ës
kurrë s’do të jem’ ata që ishim,
pas mbytjes tuaj o engjëll
nuk do të kem’ kënaqësinë që kishim.
Zoti s’ka thënë fëmijë të mbyten
siç naivët dinë të thonë,
kush ka drejtë t’i shkurtojë jetën
bukurisë e të ardhmes sonë?!
Jeta jote është shumë e shtrenjtë,
nuk paguhet as me flori,
jo, jo! as Evropa e as Amerika
nuk na vlejnë asgjë pa ty.
Gjaku i yt që s’bëhet ujë
e për ne s’ka kompensim,
jo nuk bëhet as coca – colë
ai është gjak që nuk ka çmim.
Kush këtë ndryshe e interpretoftë
nga ajo ç’ është e vërtetë,
edhe ai këtë e përjetoftë
tek më të dashurit që ka në jetë.
BRITMA E TOKËS
Kur Diellzën dheu i zi brenda ngujoi,
deri në kupë të qiellit edhe toka bërtiti,
nga kënaqësitë e jetës fëmijërore të privojë
nuk desht, por diç të ndryshonte nuk arriti.
Atëherë iu lut të madhit zot
këtë engjëll të pranojë pranë tij,
miqtë e të dashurit të mos derdhin lot,
por le të luten e t’i kushtojnë poezi.
Zemërbardhët sikur pranuan këtë porosi,
ndjenjat më njerëzore i vunë edhe në letër,
me solidaritet e zemërbardhësi
dëshmuan vetën si edhe çdo herë tjetër.
Ç’KUPTIM KA JETA PA TY?!
Diellzë, ti u linde qe të jetoje,
jo të vdisje, përherë të na leje në zi,
diellin ti Diellzë shumë e doje,
ndaj nëna Qerime të la emrin e tij.
Sot u mbushën tri VJETDRITË
që kur dita pa ty dhimbshëm agoi,
sot dielli do të duhej të pushonte një ditë
këtë botë të mos e ngrohë e ndriçojë.
Drini i Bardhë sot do të bëhet i zi
e uji do t’i shndërrohet në lot,
peshqit që lahen në ujin e tij
edhe ata kanë për të qarë sot.
Lulet që lulëzuan kësaj pranvere
aromën e tyre sot nuk do të lëshojnë,
bilbilat do të pushojnë së kënduari kësaj here
ikjen tuaj n’amshim, rëndë do të përjetojnë.
Shkolla ku ti shkoje çdo ditë
e ditari që tashmë emrin tënd nuk mbanë,
bashkë me pesat që për vite kishe radhitë
veçanërisht sot, një ditë të rëndë e kanë.
Unë kafen e mëngjesit si atëbotë
kur ti ma sillje me plotë dashuri,
e piva, por lezetin nuk ia dijta dot
nga lotët që pa pushuar më rrjedhin si shi.
Lulet qe mbi varr të vendosa sot
plotë mall i putha sa e sa herë,
të tërat më parë i bëra qull me lot
ty, nuk munda të puthja si ngaherë.
Rahovec, më 28. 06. 2009.
POROSI TË SHPIRTIT TË SHENJTË
Më duani, më kujtoni, por të mos më qani
në zemrat tuaja, përherë të më mbani.
Më mbani në përqafim sikurse dikur
kështu ishte fati im, kurrë i pa imagjinuar.
Do më keni pranë vetës sa herë që më kujtoni
prapë t’i buzëqeshni jetës, atë duhet ta jetoni.
Po derdhet lot për mua, nga vetja do më largoni
qëndrimin në parajsë do të ma vështirësoni.
Nuk dua të ju shoh asnjëherë të mërzitur
mallin për mua mos mbani, si zjarr të fashitur.
Trupi im i njomë, i qetë prehet këtu
ku herët apo vonë do të jeni edhe ju.
Këtë jetë që po rifillojmë, këtu në përjetësi
tok do e jetojmë, s’ndahemi dot përsëri.
Shmangni hidhërimet që kishit në atë botë
kthehuni gëzimeve, serish këtu do të jemi tok.
Kur mbi ju diçka shndrin si rrezja
padyshim jam unë, engjëllusha Diellza.
LULJA MBOLLI LULEN
Atë njëzetetetë qershor si sot
e kujtoj, parafytyroj, e mallkoj ...
askush nuk del të më thotë
përse vallë, duhet prapë të jetoj?!
Hajt thashë, mora çiftelinë e i rashë.
I rashë e me të desha të këndoj.
Jo, jo thashë, shumë herë thashë
sot, dua vetëm të vajtoj.
I tretur në mendime i rava sa i rava
derisa gishtat më nuk punonin,
në vajë të tërën me lot e lava,
m’u duk se edhe telat po vajtonin.
Me zë thërras Diellzën time
që shpirtin si dikur të ma qetësojë,
askush nuk i bëzan thirrjes sime
prapë, njëzetetetë qershorin fatal kujtoj.
Ajo herët, shumë herët më iku
ende pa mbushur njëmbëdhjetë vjet,
këtë nuk do t’ia doja asnjë armiku,
këtë fat të zi, askush të mos e ketë.
Kafja atëherë që më solli
si sot më rri në kujtesë
e trëndafili që ajo vetë mbolli
përjetësisht ngushëllim do të më mbes.
Nga ai do të këpus nga një lule
e do të kënaqem me erën e saj,
me të do të shëtis pranë shkollës
dhe do të tretem e mbytem në vaj.
Z G J I D H J E
Mbretëreshë bukurie e të dashurisë
si Afërditën që ishte në antikë,
ty të kisha dhuratë prej perëndisë
ti edhe errësirën më bëje dritë.
Tash që ke ikur nga kjo botë,
mua më le si zogun e vetmuar,
tjetër isha dje e krejt tjetër jam sot
ka njeri tash për të më ndihmuar?!
Të ndez një cigare duhan
prapë gjendjen nuk do të ndryshoj,
të bëhem tjetër nga ai që jam
nuk e vlen këtë vetes të ia lejoj.
Të ia fusë verë e raki,
të dehem e të bëhem tapë,
më shumë do të mallëngjehem për ty,
dhimbja e pikëllimi do të vazhdonin prapë.
Me mall e dashuri të paepur
për ty përjetësisht i mbushur do të jam,
të bie në gjumë kinse për të fjetur
gjumin të qetë kurrë nuk mund të kam.
Të thërras me tërë forcën time,
pak forcë tash më ka mbetur,
tragjikisht t’i jap fund edhe jetës sime
vallë, do të ia vlente për të vdekur?!
Jo! Dua të jetoj me gjithë të dashurit e mi,
ata që më duan e unë që i dua shumë,
ndonëse do të shkruaj, këndoj e lotoj për ty
në fund, tek ty në parajsë do të vij edhe unë.
BASHKËNDIESIA
Kur lotët si krua të rrjedhin
për atë që tashmë të mungon,
të vije se trupi flakë të ndizet
e zemra si bombë të eksplodon.
Por, kur miqtë me dashamirësi
të gjendën pranë e të shoqërojnë
pikëllimi të shndërrohet në krenari
e vuajtjet të bëhet se nuk ekzistojnë.
Kur miqtë të rrethojnë nga çdo anë
nuk ke si të ndjehesh i vetmuar,
ndonëse më të dashurin nuk e ke pranë
prapë vëren që ke përse duhet jetuar.
Ai qe në sfida e vuajtje të jetës
të përvuajturin ngushëllon e i del karshi,
më e lartë se maja e Kullës së Babilonit
është qenia dhe humanizmi i tij.
ILAÇHELMI I SHPIRTIT TIM
Pse ike atje . . . në pa kthim pa mua?
çfarë bëj tash unë pa ty?!
Më thoje: “babush ty shumë të dua”
vallë, kur do të terën këta sytë e mi?!!!
Dielli më nuk është diell e as hëna hënë
ç’prej se ti ike atje . . . në amshim,
shpirtvrarë e zemërshkrumb më ke lënë
o yll, o diell, o hënë... o ilaçhelmi i shpirtit tim!!!
SË BASHKU PËR DIELLZËN
Kur duhej ditëlindjen
Diellzës t’i festonim,
nga të katër anët
miqtë e shokët vërshonin.
Të gjithë me buzagaz
atë e përgëzonin,
t’i bënte njëqind vjet
nga zemra i uronin.
Kënga dhe hareja
nuk kishin të ndalur,
të gjithë nga ‘i përqafim
nxitonin për të ia falur.
Për kënaqësinë e tyre
Diellza nuk ngurronte,
vjershat më të bukura
që t’ua deklamonte.
As në këngë e valle
askush kësaj s’ia shkonte,
të gjithëve na mahniste
sa bukur ia thonte.
Por ja, ikën ato ditë
furishëm që u festua,
gjithë gëzimi e hareja
në dhimbje e lot u shndërrua.
Ajo nuk zbukuron tash botën
siç këtë bënte dikur,
mendjet dhe zemrat tona
nuk do ta harrojnë kurrë.
Së bashku tash për Diellzën
miq e shokë kah janë,
të gjithë nga ‘i plagë në zemër
të pashërueshme e kanë.
Së bashku tash për Diellzen
në vend qe të festojmë,
të flasim e të shkruajmë
dhe të qajmë e vajtojmë.
________________________
Marrë nga "PENA" në FB
Pergatitur nga Shaban Cakolli
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen