Myrteza Mara - Poezi

 

BANORI MË I VJETËR

 

Kjo botë, e rrumbullaktë si sferë,
përkundet në shtratin e Universit.
Si nuk e kuptoi poetin një herë,...
banorin më të vjetër të planetit?

Nuk dihet kush ka lindur më parë,
shkencëtarët akoma janë në mjegull,
poeti është dëshmitar i gjallë,
mbi çatinë e botës vuri një tjegull.

Poeti e jeton jetën dhe për një çast,
një çast poeti vlen sa njëmijë diej,
në shpirtin e tij s’ka si të ketë natë,
ndaj ëndrrat endin ëndrra ndër qiej.

Kjo botë nuk është aq e madhe sa thonë,
Se urat i kanë ngritur poetët që në agim
dhe muza e shpirtit kalon si jehonë,
nga poli në pol e përcjell dashurinë.

 

 

 

MË THONI

Kur zgjuhen tërmetet
shkunden nga gjumi malet,
fushat rrudhen si plaka
zvogëlohen dhe gurët e varreve.

Treten amanetet e Rozafave,
nën rrënojat e mallkimit,
vatrat mbeten dhe pa hi, …
më thoni ju lutem,
keni parë të vritet ndonjë mi?!

 

 

 

MBRETI I SHAHUT

Rri e meditoj mbi magjinë e trurit,
Të njeriut të mençëm nga Persia
Fushën e shahut ku luajnë gurët
Gurët që ndeshen njëlloj si ushtria!

Ushtarët e vegjël kokërrumbullak,
Holluar qafa nga rripi i helmetës,
Janë gati të hidhen në zjarr e në flakë...
Sapo dëgjojnë piskamën e trompetës.

Mbreti hijerëndë, në krahë mbretëreshën,
Rrethuar nga oficerë e kuaj më shalë,
Sundon me vrojtim fushën e betejës
Dhe jepet sinjali: Përpara ushtarë!...

Çmimin e luftrave e paguajnë me kokë,
Deri dhe mbretëresha me kurorë
Mbretrit që ndezin e djegin një botë
As maj’e gishtit s’ju preket me dorë.

Eh, mbretër hijerëndë, ju mbretër,
Në fushën e shahut një gjemb s’keni marë!
Ndoshta njerëzimi do shpik lojë tjetër
Ku mbretër të tillë mbretër t’i varë në litarë!

Ripublikuar me shkurtime, nga vëllimi “Mëkati i Botës”

 

 

 

TRADHËTIA E POETIT

Të kam "tradhëtuar" kaq herë, e dashur,
Farën e "tradhëtisë" e mbjellë në letër.
Kur ne çmendemi në detin e përflakur,
Muza, si dallgët, puth bregun tjetër.

Unë të "tradhëtoj" çdo ditë, çdo çast,
Dënuar të endem si bletët në lëndina
Por i gjithë ky nuk quhet fat,...
Vetëm tek ty marrin zjarr vetëtimat.

Unë do të "tradhëtoj" deri sa të vdes,
Këtë "tradhëti" ti vet e ke bekuar.
Ndryshe, e dashur, s'do të isha poet,

Dhe ti s'kishe për të më dashuruar!

 

 

OAZET E MIA

Nuk di pse s’lodhem nga gjysmëëndrrat,
Është punë e vështirë më thoshe një ditë,
Por unë me to ndërtoj oazet e këngëve
Janë kopshtet ku fjalosem me perënditë!

Të bëj si magji, që ndërton kështjella
Rrethuar me kopshtet e luleputhjeve
Atje nuk ka pse të afrohet pranvera...
Atje gjelbëron fryma jonë e lutjeve.

Herë të krijoj si fëmijë të llastuar,
Ti më shpërblen me një det lumturi
Herë më dukesh si nënë e përgjëruar
Atëhere verbohem nga lotët për ty!

Shpesh ndërtoj ishuj për dy banorë
Dhe varkën e djeg për të mbetur atje
Dërgoj ftesë yjeve për të qenë dasmorë
Nga qielli zbret një tufë lule mbi re.

Udhëtojnë çdo çast gjysmëëndrrat e mia
Herë lundrojnë larg, herë dhe në kujtesë
Të marr në krah, siç merret dashuria
Dhe çmendem në prush, dehem me jetë!

Pastaj endem nëpër qiejt e kujtimeve,
Të urtat më ndjekin pas si manare
Veç më kujtojnë detet e premtimeve
Dhe besën e farkëtuar nëpër zjarre.

Ta kam dhënë jetën, si unazë në dorë,
Ti zemrën ma ke falur, zog në kafaz
Nëse mbretrit mburren se kanë kurorë
Unë jam më i lumturi se kam ty fat!

Ku nuk më çojnë këto gjysmëëndrra,
Ëndrra nëpër gjumë nuk di të shikoj,
I thur e i ç’thur ndër vargje tek kënga
Me lirën e shpirtit nëpër qiej i këndoj

S’jetoj dot pa gjysmëëndrrat e mia
Atje je ti, fryma, parajsa ime e vetme
Vdekja do të më vijë nga lumturia
Pastaj, po të doni, quheni dhe vdekje!...

Nuk di pse s’lodhem nga gjysmëëndrrat,
Është punë e vështirë më thoshe një ditë,
Por ato për mua janë oazet e këngëve
Janë kopshtet ku fjalosem me perënditë!

 

 

 

NË DJALL TË GJITHA

Në djall të vej dhe krenaria
Mbi kreshtat e sedrës së unit
Ajo të largon nga dashuria
Dhe mban erën e plumbit.

Në djall dhe hunda përpjetë,
Për të zenë qoshen e qosheve i pari
Ta mar djalli, kemi vetëm një jetë ...
Të kishim dy, njerën do e falnim.

Në djall dhe pendesa pas fajit
Dhe fjalët e lyera me zjarr
Kush e hedh hapin i parë
Lartohet kur thotë “më fal!”.

Në djall dhe xhepat e fryrë
Me plehrat e fjalëve të nxehta
O Zot, shemtohemi në fytyrë
S’shikojmë si rrokulliset jeta!

Në djall, në djall të gjitha
Larvat që bluajnë këngët
Ato i nxjerrin sytë dritës
Thajnë dhe pemën e ëndrrës.

Në djall dhe të tilla motive,
E fundit kjo poezi me djall
Me ty, magjia e magjive
Ka vetëm “dashuri të parë!”

 

 

 

TË KAM LINDJE NË PERËNDIM

Sot më hutove, bëre të harroja
Lutjen e shpirtit që e kam si rit.
“Të vdes për ty!”, atë do të thoja
Siç e kam thënë edhe çdo ditë.

Por ti mos më lerë të humbas
Në avullin e psherëtimave të mia
Të vdesësh për ty është fare pak ...
Për mua je jeta, je dhe dashuria!

Nga mungesa e dritës tënde verbohem
Ndihem si trung shkretëtire i djegur!
I vetëm edhe mund të shurdhohem,
Nga klithmat e dëshpërimit të verbër!

Je qela e artë e besës e rrëfimit
Meka e shpirtit, ku falem si pelegrin
Të kam altarin e dielltë të flijimit
Të kam lindje në perëndim!

 

 

 

URIMI I PARË PËR TY

Pa ty koha ngrinë në harresë,
deti humb bregun;
s’ka natë me yje e hënë,
vjeshta pa gjethe,
mbi degët e zhveshura
zogjtë si jetim, pa këngë!
Pa ty dhe loti s’ka qiell,
syri vishet me natë...
thahet buza për puthje,
thinjen ikonat për lutje,
pa ty nuk ka fat!

Pa ty nuk ka diellpoezi
pa ty nuk ka as vit të vjetër,
as vit të ri!
Për ty, në cdo frymëmarrje
tufa me luleputhje,
spërkatur me vesë loti nga sythet e këngës,
nota shpirti në pentagramet e zemrës.

Ti-fryma,
drita,
kënga,
ëndrra dhe gjysmëndrrat,
zgjimi,
udhëtimi,
shtegtimi,
troku i zemrës së çmendur,
kalendari i të gjitha stinëve.
Pa ty dhe pranvera bëhet dimër,
fiken gjithë shandanët e qirinjëve!

Në të gjitha jetët urimi i parë për ty,
për ty plotmëria ime!

 

 

 

NËSE NJË DITË

Nëse një ditë të lag shiu i trishtimit,
Nën ombrellën time ka vend përherë.
Aty do i gjesh gjithë puthjet e kujtimit,
Dhe shpirtin tim muzeum me pranverë!

Nëse një ditë do të duhet një urë,
Të kalosh pa frikë detin e Dilemës,
Mos u mundo, varkë bëhem unë...
Gjoksi i ndezur shkrinë ajzbergët.

Nëse një ditë do të humbas kënga
Trokit tek muza ime e vjetër.
Veç, të lutem, mos m'i zgjuaj ëndrrat,
E vetmja pasuri që më ka mbetur!

Nëse një ditë do të duhet një qiell,
I pastër si loti yt kristal,
Eja, pëshpëritmë lehtë mbi mermer,
Për ty do e le jetim atë varr!

 

 

 

TI, VETËM TI

Dua ta ndaj tërmetin e shpirtit
Nuk jam mal, as det nuk jam,
Jam thjeshtë një qiri që digjem
Në zemër kam një ëndërr vullkan!

Dua t’i them gjithë botës mbarë
Dua të mburrem, siç mburren fëmijët,
Kur kapin xixëllonjën për herë të parë...
Dhe unë tek shpirti yt pi dritë.

Shoh atë yll që më ka verbuar
Por nuk mallkoj, ndihem i lumtur
Ndihem si një planet i dashuruar
Me syrin e diejve të bukur!

Dua ta ndaj gëzimin, por ti nuk do,
Ma mbyll gojën me gojën tënde
Me sy më bënë shenjën “jo”
Më mbyt në liqenin e një ëndrre!

Ashtu më do, të verbër, të mbytur
Më do të tërin vetëm për vete
Por unë nuk vdes pa e bërë të ditur
Le ta dinë të pesë kontinentet!

Pastaj do më gjej shpirti qetësi
Do e duroj “ndëshkimin” e merituar
Vetëm ti di të falësh aq dashuri
Ti, perëndia ime e adhuruar!

Të dua, të dua si nuk kam dashur
Të dua, o dashuria ime e parë
Ti je çasti dhe jeta e përflakur
Ti, vetëm ti, më vdes dhe ringjallë!

 

 

 

NUK KAM KOHË

Nuk kam kohë të pres kohën,
Duhet të rend, vetëm të rend.
Kështu linda, kështu më njohën,
Vetëm kështu më ze hapi vend.

Nuk kam kohë të pres diellin,
E kam një diell në ballin e dashurisë.
Që kur kam lindur sytë nga qielli,...
Lutjen e parë ia fala Perëndisë!

Nuk kam kohë të dëgjoj sirenat,
(Oh, sa ëmbël dinë të më ndjellin!)
Pas erës së tyre përgjojnë hijenat,
Pas hijes së tyre bën hije terri.

Nuk kam kohë të zihem me veten,
As me të tjerët s’jam zenë kurrë.
Për zenka e sherre është bota tjetër,
Unë gazin e fjalës e mbolla në buzë.

Nuk kam kohë as që të plakem,
(Kush e lakmoi këtë djall moshe!)
Më rinojnë puthjet e tua prej flake,
Ti, që vlen sa ari i gjithë lotëve!

Nuk kam kohë edhe të vdes,
Me vdekjen kam lidhur kontratë.
Të vijë vetëm në një mëngjes,
Nuk do e pranojë po të jetë natë!...

Nuk kam kohë të pres kohën,
Duhet të rend, vetëm të rend.
Kështu linda, kështu më njohën,
Në sy e në shpirt kam emrin tënd.