Sonntag, 6. Juli 2014

Dhimitër Nica - Cikël Poetik


B
ALADA E KRIZËS

U gdhi dita, iku nata,
vjen vërdallë si robot,
se mban mend sa ka dhe data
të njejtat xhiro lart e poshtë.

Del te sheshi, m’u në qendër,
sheh lokalet plot e plotë,
rënkon thellë e heq në zemër
“ah,xhepat e mi gjithnjë bosh…”

E “vrasin” dritat,nuk sheh mirë,
i duket se e shpojnë dhe mizat,
shkon dhe futet në errësirë
në vend të zi, siç janë vet krizat.

Nga xhami sheh ca bullafiqër,
që hanë mish e gishtat lëpijnë,
ca zorraxhinj e një ministër
i njeh mirë,i ka fqinjë.

Rrekëllejnë e zgërdhijnë
mishin si çakenj e shqyejnë,
jargët mbi kocka lëvrijnë
trutë e pjekur me kripë ngjyejnë…

Ata hanë,ai përtypet,
verën brenda e kthejnë me Kanë,
me pështymë për pak sa s’mbytet
“nga ju pashë,gjeçi belanë!…”

Kthehet mbrapa në errësirrë,
kërkon cigare,qenkan mbaruar,
dy paketa sot ka pirë,
në dyqan lista është shtuar…

Vjen vërdallë të dyqanxhiu,
do paketë,s’ka si t’i thotë,
por ai ka shpirt njeriu
e fton brenda,i jep një gotë!…

Me atë gotë bëhet pasha,
i ndrijnë sytë,i merren mendët,
kishë dy ditë pa ngrënë diçka,
majtas-djathtas po ikin këmbët.

Thith cigaren plot me epsh,
në gurmaz ndjen dhimbje fort,
një kancer s’do jetë i tepërt
“t’më shpëtojë nga kjo botë…”

Shkon e shtrihet në divan,
në ëndërr i dalin “ata…”
Sustë i rrinë këmbët i lajnë
“qenkam kthyer në Ali pasha!…”

Ngopet e shqyhet në ëndërr
dhe tani s’i vjen më keq,
stop t’ia bëj e shkreta zemër
ikën me vrap,ikën si mbret…


DITA E PARË E SHKOLLËS

Të gjithë ne ruajmë nga një ëndërr,
nga dita e parë e shkollës,
nga klasa e parë në fillore!
Ato mbijnë si vegime në zemër,
zenë vend thellë në venat e kokës,
pavarsisht nga distancat kohore…
Dhe ne ndjehemi më të lehtë
e ndjehemi në shpirt më të ngrohtë,
kur hedhim ca vargje për mësuesen e parë…

Ndërsa Elona e vogël këtu larg në kurbet,
këtë ditë të parë mezi e ka pritë!
Këtu,ku dhe rrugët mbajnë emra të huaj,
ku dhe shkolla,klasa e komplet orenditë,
ku dhe mësuesja e bukur e me sytë blu,
flasin të gjithë në gjuhen e tyre…
Për Lonën si të ngatërruara,më shumë se kuturu…

Më thoni ju miq mësues,shkrimtarë e poet,
ç’mbresa të ruaj Lona e vogël, në zemrën e vet
e vetme te banga e fundit,te muri në cep?!…


EKSTREMITET

Mendja thonë,qenka një “kokërr” gruri,
ndërsa unë e mendoj si një brumë të bardhë,
të mbushur me nyje,nerva dhe kapilarë…

Shumë koka të “mëdha” me urdhëresë të “grurit”
i dhanë vetes fund,duke kaluar në ekstremitet!
Kur s’shihnin dritë në horizont dhe ishte tharë çdo shpresë!…

“Lëri të tjerët,më tha dikush në një bisedë,
mua më ka shkuar mendja për vete disa herë!…”
Krizë me orë të zeza,pa dorën e ngrohtë,pa ndihmën e lehtë…

Zoti mos u dhentë kurajo ta realizojnë vërtet!…
Se kur bën komandë një kokërr “gruri” e shkretë,
kush ka shkuar përtej…s’është kthyer prapë në jetë!…


THASHETHEMI…

Thashethemin fare pak ta përgojosh,
t’i japësh pa dashje pak shtytje e ushqim,
krraukrinë si sorrë…I zgjeron degët pa mbarim…
Një ditë pengohesh e mpleksesh në rrënjët e tij
dhe ngecesh në rrjetën e zezë pa dyshim!…


GABIMET E BUKURA

Gabimisht ne s’ishim aty kur duhet të ishim,
gabimisht edhe pa ne gjërat shkuan si në vaj,
ndonjëherë në vend t’i ndreqim ne gjërat i prishim
ndonjëherë më mirë që s’ndodhemi aty,ku digjemi kollaj!…

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen