Poezi nga libri më i ri i poetit Naim Fetaj, "Zogjtë nuk ndërrojnë fytyrë".

 

ZOGJTË NUK JANË SI NE

Këndojnë zogjtë në pikë të dimrit
Se pa një këngë të re nuk dalin në pranverë
U përzien stinët dhimbja dhe sëmundjet
Si pula pa kokë sillet botë e mjerë...

Zogjtë nuk janë si ne fytyrë nuk ndërrojnë
Nga mërgimi tek lisat e vjetër kthehen
Të krimbur na shohin dhe këndojnë sërish
Ndoshta na ruajnë nga ndonjë krimb tjetër

Rreth globit duke kënduar janë endur
E çfarë nuk kanë parë tokës së qelbur
Mbi kokën tonë rrinin për t'u djegur

( Ah ...sa shumë janë vetëvrarë )

Pa zogj o Zot
Ku ka stinë të bardhë…



TË KAM PËRKUNDUR NË KËNGË...
( Për nënën time )

Buzët edhe dhembjen i kam gri me dhëmb
Sikur krejt ninullat ...atëbotë në prehrin tënd

Edhe nëpër ëndrra të kam pritur ty
Qatje bile desha të mbetem fëmijë...

Po ikin vitet nëno ...sikur uji ndër ura
Edhe sytë kanë shterur si në bjeshkë do gurra

Trembëdhjetë vjet pa ty ...një jetë e rëndë
Gjallë të mbajta në vargje ...
Të përkunda në këngë



DIÇKA E PA THËNË PËR NËNËN...

Kur i fola njëherë për dashuri
Thashë e ndezi botën
E vetë desh u bë hi...

Mesnata më duket se u bë mëngjes
Kur foli për veten
E për një mace në thes

Më puthi në faqe
E sytë iu bënë diell
Dy herë në vit
Kam parë aty pranverë...

Ah sytë e saj
Sa një det të thellë…



KULLA E JETËS...
( Për Kullën e Jasharajve )

Themelet i ka në gjak
E kulmin në legjendë

Çdo guri aty është këngë
Çdo guri aty ka jetë

Është si e Oso Kukës
Si e Kamer Loshit është
Kullë si e Tahir Mehēs
Që gjoksin ia qet vdekjes...

Ajo është Kulla e Jetës



HERË E FSHEH DHE DIELLIN...

Asnjëherë dielli nuk është kthyer pas
As hijet e dëshmorëve që dënesin përmbas

Liria është e madhe
E mbulon dhe qiellin

Po herë ta verbon syrin
E herë e fsheh krejt diellin

Mbi ca kuaj të verbër
Këtu e sjell krejt ferrin…



PRANVERA NË KOSOVË...

Tinëz zbret ngadalë
E ndalet përmbi varre
Aty ku të gjallët e kullojnë
Gënjeshtrën e madhe...

Përbirohet maleve
Po e gjuajnë me plumba
Se dimër e duan
Ca hije me gunga...

Pranvera në Kosovë
Nuk zbret për së mbari
E rëndë sikur hekuri
E ftohtë sikur varri…



DOSJA PA NUMËR...

Binin zogj si breshër nga qielli
Me breshëri plumbash të çarë në mes
Mjegulla solli vdekjen e burrat ranë te lumi
Aty e mbrapa...kush s'ka pa mëngjes...

Vajin e fëmijëve e kanë përkundur lisat
Gjak e tambël kur pinin nëpër terr
Për gra e vasha as Zoti nuk dinte
Se ishte tymnajë si nëpër ferr...

Prej fshati në fshat
Me zorrë nëpër këmbë
Dhe t' vdekurit vinin pas
Me shpirt ndër dhëmbë

Mallkonin plakat ...
Breg rruge sy si gaca
Do të çelet qielli thoshin...
Po larg ishte Bllaca….



NËPËR DRAGOBI...

Kur i nisëm luftërat
Na duhej në ballë një burrë
E kur u nis tradhtia
Kërkonte Bajram Curr

Mbi gjak e eshtra ecim
E mend s'u mbushëm kurrë



TE MAJA E STRELLCIT...

Atje rrufeja vret një herë në vit
Po toka e qielli fytas shkojnë çdo ditë

Atje Guri i Nuses rri përmbi legjenda
Nusen fsheh aty a zotat i ka brenda

Vaji i nuseve kur e zhbiron qiellin
Tri ditë e tri net askush s'e sheh diellin

Lisat bëhen nuse e nuset bëhen zana
Me lot fëmijët andej i lante nana...

Sa herë njerëzia që mori malin
Te Maja e Strellcit ...gjëma e dogji strallin…



VARRI I HAPUR...

Mes varresh diku
Tek një bli i madh
Si një gojë mali
I hapur rri një varr...

Një nënë aty e varrosi dhembjen
Meit e bëri dashurinë
E shtriu edhe këngën...

Aty
Në dhe e futi lirinë...

Lirinë dhe të zezën jetë
Dhe pret e pret e pret
Dy eshtra nga djali

Tash e njëzet vjet….




GARDH GJYMTYRËSH...
( Si vajtim i ri )

Qielli po loton bashkë me ne
Kur të tjerët tokës sonë po i thonë atdhe

Asnjë zog askund nuk mbeti në ahishtë
Edhe dielli e hëna tinëz mbi Kuqishtë ...

Nuk ka më këngë andej legjenda as eshkë
Zana e Shtojzovalle shituan një bjeshkë...

Zezëdita i dogji krahët e një vjeshte
Kur plasën zanorët në mes të çdo vjershe

Vajton sërish Ajkuna e tinëz dënesë mali
Me gjymtyrët tona rishtas po thuret gardhi….



KUR E VIZATUAN EVROPËN...

Nëna na la herët e u rritëm jetimë
Për babën s'dinim shumë
Por thonë se ishte trim...

Njëmijë herë për Trojën na ka djegur malli
Kopil tek dera ...ka mbetur vetëm kali

Edhe plakave thonë ua kanë vu flakën
Prej Odiseut e fshihnin Itakën...

E ne me ninulla e kënduam gjithë botën
Mbi hirin tonë kur vizatuan Evropën…..



SI HISTORI...

Kur linda unë ...në këngë rronin trimat
E nëna më thoshte vdis
Ku bashkohen Drinat

Tek Ura e Fshejtë e shituan të ngratën

Pastaj të vrisnin ditën
E festonin natën

Atë ditë e sot thonë
Dreqi end uratën…



RINGJALLESH PREJ HIRIT...

Ta gozhduan relievin tash
Për një kryq të madh
Si një lëkurë dhie
Si lëkurë për tupan

E kripën e regjën e tkurrën
E bam e bum e bam
Bri ngjitur s'të lanë

Lumi përtej i bartte gjymtyrët
Dhe gurët e kufirit

Duke kapërcye ylberin dëshmorët
U plasi bebëza e syrit

Mes varresh një foshnje
Kërkon tambël të gjirit...

Moj Kosova ime...
Ringjallesh prej hirit.



VALLJA E TROPOJËS...

Dolën prej shkëmbi a pikën prej qielli
Pluhur e mjegull ku mbeti vallë dielli
Edhe zogjtë e malit prenë këngën e gojës
Bam e bum kur nisi ...Vallja e Tropojës

Shkrepat u stepën u rrudhën edhe lisat
Trimat e bajlozët heshtën
E dukeshin vetëm plisat
U zgjuan legjendat ...zanat... shtojzovallet
E bam e bum tupani në valle hynë dhe malet

Vashat hidhen lartë donë ta kapin diellin
Burrat tundin tokën e dridhin edhe qiellin
Çahet edhe bjeshka e digjet logu i lojës
Kur merr flakë e ndizet...Vallja e Tropojës



DITË PROTESTE...

Ende nuk janë ndarë dita dhe nata
Një acar i egër djeg sikur flaka
Kot ca hije të zeza brigjeve kanë zënë pritë
E bardhë e bukur... ngadalë zbret kjo ditë

Zbardhet horizonti sheshet mbushen jetë
Zhurmojnë edhe zemrat si koshere me bletë
Zbret kjo ditë proteste si për teh të shpatës
Ua verbon sytë... lugetërve të natës




PEIZAZH I VDEKUR...

Zgjohen të vdekurit e vdesin të gjallët
Shahen mes veti nuk dëgjojnë as malet
Ikin të rinjtë po zbrazën mëhallët...

Ah, liria ime
T'i hëngri qeni fjalët…




QENTË E ÇARTUR...

U bënë bashkë në muzg e u nisën për gjah
Herë hidheshin në dy e herë në katër këmbë
Qençe i lehnin hënës se ishte e plotë
Çeta e qenve në terr që dukej si një flotë

Kështu bënin prore kur mbushej hëna
Qentë e çartur të një katundi të ri
Pas u shkonte gjëma gjak e jargë ndër dhëmb
Të grithurat e tyre s'i shkelte njeri

Vinin nga çdo anë sa herë skuqej nata
Tokë e qiell i shponin me ulërima
Si në sahat të dekës lutej njerëzia
E lisat më të gjatë i çante vetëtima...

Qentë e çartur kur vinin tek lëndina…




KUR VJERSHA JOTE VDES

Mos i mbledh vargjet si gështenjat e krimbura
Sa për të thënë... e mbusha një thes
Se duhet pastaj të hapësh edhe të pamën
Në mbrëmje dikur...kur vjersha jote vdes



BILBILI...

U trishtua i gjori se iku kjo verë
Tash vajin edhe këngën e marrin ca tjerë

Sorrëshkina e korba e kukuvajka
Që ndjellin sall kob e këngës i bëjnë lajka

Na la gojëhapur në sqep e mori verën
Bebëzat e qiellit i shprishte sikur erën

Do të gjejë ai vend do ta gëzojë këngën
Si furtunë si shi neve na e la dhimbjen

Kokën e la pas...mbrapa i mbetën sytë
Kush i këndon kobit... i plasshin të dytë!



KUR IKËN MJEGULLAT...

Kur hapej qielli thoshin
Plotësohet një dëshirë...

Sa mirë, ah sa mirë !

Iku një kohë e iku krejt një shekull
Vite e decenie plot me mjegull

Kot shikonim qiellin yjet sikur zjarre
Kur ikën mjegullat na gjetën nëpër varre

Të vdekurit i varrosëm
E vetë po rrojmë për marre…




DRITARJA PA TY...
( Mikës së rinisë...)

E mbyllën atë dritare a mua më lanë sytë
Ç'u bëre moj...m'i plase të dytë...

Këta lot e kjo mjegull
Kjo terrinë në sy
Tabut po më dukët dritarja pa ty

Na paçin në qafë
Mori bukuri…




IM ATË...

Drithin e fshehte prej shkive
Si kajsitë prej thive

Larg shpije në tokë e fshehte
N'hambar të perëndive

Pas darke
Unakët e zjarrit i shprushte në votër
E fliste për trima
Për Shkup e për Shkodër...

Dimrin me këngë e priste
Si pëllumbat e egër mbi kodër




KUR VDES NJË POET...

Fusha e male rrudhën... bëhen sikur gogël
Shtatë tërmete lëkundin një det
Shtatë gjuhë dhimbja i flet
Kur vdes një poet...

Nënave thonë nis e u kruhet gjiri
E vashat qajnë si foshnjat në djep
Edhe varret shtyhen vetë e bëjnë një vend
Shtatë qiejve dhimbja u flet
Kur vdes një poet...

Tokë e qiell merren ngryk si fëmijë
Edhe rrjedhat thonë... seç merren në gji
Krejt globi atë ditë nis e vajton
Diçka si lot... si shi diçka rigon

Yjet krej seç turbullohen
Edhe mbi hithra ...atë natë rrufeja vret
Askush nuk e di kur zbardhet a terrohet
Shtatë pash nën dhe dhimbja seç flet
Bota krejt nxihet... kur vdes një poet...

Toka del prej orbitës së vet
Vargjet vajtojnë ndër vjersha
As dielli me hënën nuk flasin sa e sa net
Kur vdes një poet...




EPITAFI PËR MIKUN TIM POET...

Yni ishte ai
Nuk ishte i huaj
Si ky epitaf që s'desha ta shkruaj

Është lagur shumë nga pështyma juaj
Herë për një këngë
E herë për një vjershë
Strehëve nëpër vjeshtë
Poeti i madh me zemër sa një bjeshkë...

Nuk erdhi me ju dhe pshurrej mbi pushtet
Vdiq fukara
Po vdiq poet

Se ishte sa një det…




E BANI ME VAJ DHE QIELLIN...
( Për të madhen Fatmira Breçani )

Tek Liqeni i Zanave vashat ndalën vallen
E prapa Gurit të Shpuem Halili pyet legjendat

Kalave sot pse u lëkundën bedenat

Kroje e currila pse shtyhen mes veti
Ku të mbytën diku në Valbonë a n' gjeti

As dallgët me turr pse s'po i gjuan deti

Edhe zogjtë e malit tek erdhën prej Deçani
Kur e nisi këngën Fatmira Breçani...

Dita e nata thonë nuk donin me u nda
Pëllumbat u kurthuan atje për hava
Valbona shtynte valët
E valët s'rrinin brenda
Valët e Valbonën i ka shitu’ kënga...

Zhdirgjet historia malit edhe fushës
Me atë zë bash si krismë e pushkës

As syzeza më nuk kjante mbi dërrasë veku
Pas shtatë bjeshke thonë qenka shkri orteku

U hutuan lisat u rrëqeth krejt mali
E bani me vaj qiellin...Fatmira Breçani !




THONË SE VDIQ NË KËMBË...
( Për Xhemajl Fetahaj )

Rrugën thonë ia lëshonte
Shkëmbi edhe ahu
Ku e hidhte hapin... Xhemajl Fetahu

E krejt Kosharja i rrinte te krahu...
Nuk ka gurë këtu as piramida

Në Shqipëri po vdes se këtu u linda
Këngën tash ia endin... zogjtë e mirë në rremb
Nëpër atë ahishtë... ku thonë se vdiq në këmbë




GJATË NATËZEZËS...
(Për Saim Tahiraj)

Dimrat i çante e ua lidhte gojën
Trup e trup mes borës
Truponte dhe Tropojën

Guri i Shpuem thonë e mbyllte syrin
Gjatë natëzezës kur kalonin kufirin

Nuk duhet shkruar shumë
Për këtë trim Belegu
Se shumë i ka thënë edhe Sali Çeku

I thonë edhe rrugët e lara me gjak
Tropojë Beleg e deri në Karadak…




MALLI MË TMERRON...

Shpirti im si ujku bredh e nuk gjen vend
Unë si shelg i vjetër lotoj për syrin tënd...

Malli më tmerron
E dhimbja po më çmend

Qysh ike si një zog
E më lë pa këngë…




SKICË PËR BIOGRAFI...

Një herë në jetë... thashë se u bëra zog
Po në çerdhen time... më s'u ktheva dot

Kalova dhe ylberin po më doli ndryshe
Rrugëve të botës tash... endem sikur qyqe

Me këndua di... po zë për këngë nuk kam
Tash ky vaji im trishton krejt dynjanë

Ah ky vaji im... disi pak më ndryshe
Çerdhen ma prishën hardhucat me do qyqe…




PENGU...

Retë u shkopsitën si këmisha
Krejt çuditërisht
Mërdhezur si gji vashe edhe dielli doli
Krejt rastësisht

M'u kujtove moj...sa shumë të pata ndjekur
Si këtë diell vjeshte tash...
... e kurrë s'të pata prekur

Prapa diellit diku
Jam djegur...jam djegur




MIKËS SË RINISË...

Edhe në më vrafshin bash si Sali Sylën
A si Zekë Hajdinin...
... pushkët më bëfshin shoshë

Kam me ta zënë rrugën diku kësaj vere
E me ta puthë atë faqe
E tymi i daltë si në Loxhë…




E LUMJA DASHURI...

Sikur të burgosurit që ndajnë qelinë
Ashtu disa e ndajnë dashurinë

Në radhë princat prisnin Penelopen
E për Helenën zotat kanë lënë edhe kokën

Sa e sa helmin për ty e kanë pi
E sa të kanë mbajtur me gjarpër në gji

Janë rrënuar qytete ushtri e mbretëri

E lum e lum për ty e lumja dashuri
Fjalën e fundit... kush s'e tha për ty...

E ëmbla... e mira... e dashura
... e jona tragjedi




...DHE NDOSHTA S'NA KA HIJE

Shtatë palë qiej i shprisha
E të rashë në fije

Ty ylli i jetës sime
Me nur Perëndie

Të gjeta e të putha e të lash ndër yje
Se jemi plakur thash
E ndoshta s'na ka hije...

Edhe hëna disi
Shpinën na e kish kthye




PAK FËMIJËRI...

Vashat i varnin dy qershi në vesh
Ca tufë kallamboqi çunat si mustaqe
Herë nxihej herë zdritej herë terrohej fare
Kur takoheshin duart kur puqeshin dy faqe

Nuk kishim shumë se ishim dorëhollë
Dimrit në një arkë t'i ruaja dy mollë
Ah ato dy mollë qysh me t'i dhënë ty
Me ma dhënë krejt botën s'të shikoja në sy

Kur e vrava frikën tjerët të vranë ty
( Të mbyllën në shtëpi )
Sikur dimri vjeshtën të mbanin për votër
Mbeti fëmijëria si një mace nën sofër




MIRË QË JANË GËZHOJA...

Në një lis dikur i shkrova dy germa
Emrin tim e të saj ... siç m'i donte zemra

Janë vrarë njerëz andej lisat kanë marrë flakë
Unë ajo e shkronjat
Sa shumë jemi plakë...

Kur shkoj tek ajo pishë
Kur i shoh dy shkronja...
Sa plumbi aty t’më marrë
Mirë që janë veç gëzhoja…




LE TË MË VRASË ERA...

Nuk e kthej gëzofin
Andej kah fryn era
Kur hyn e del ti
Mbes me kokë kah dera

Le të më vrasë era dimri apo diejt
Vdeksha aty ... ku ti më puth meit




... DHE IKIN VITET

Dhe ikin vitet si fëmijë të pshurrur
Buzëqeshjen disi...ia lënë vitit tjetër
Ne çirremi si fëmijë mbi vitin e vjetër

Rinohen kështu vitet e nuk plaken kurrë
S'ka gjë se u vjen nga pak era shurrë
Burrërohemi e plakemi
E veç fjalë këpusim me dhëmbë

S'ka gjë se jetuam...me tlina nëpër këmbë




GJARPËR ME PIKA...

Ai kishte sy të kuq si gaca në kashtë
Verën flakë e kalli sa herë doli jashtë
Lëkurën e ndërronte shtatë herë në ditë
Birucave lëkura i mbeti
Në shtatëdhjetë pritë

Disa e donin si Orën e Shtëpisë
Për disa gjëma moti kishte nisë

Ai ikte prej pulave ne iknim prej tij
Prej gjarprit tonë me pika

Që dukej kuq e zi