Mendimet më ngjajnë si një shirit filmi
E mbështjellin kokën me zhurmën e heshtjës
Shpirti si rigë lundron me erën e detit
Dëgjohet një zë që gufon brenda reve
Brenda meje thyhen harqet e dëshpërimit
Yjet vallëzojnë me zjarrin e neuroneve
Afshi Itakës e përpin pulsin e jetës
Krahë vrarë e puthim dheun me fjalën.
Errësirën e mbështjellë mëkati i perëndive
Lutjet ndiejnë klithmën e ngushëllojnë shpresën
Rrezet e mëngjeseve më bëhen si mëshirë e hyjnive
Zëri dridhet e çmallet me lotin e Itakës
Çdo ditë më ikën me ferrin e harresës
Sytë i mbajë peng në rrathët e Dantës
Ku jam? Kush jam?
Jam unë! Unë! Gurë muri në barkun e Itakës.
Me rrezet e kuqërremta e trazojmë errësirën
Fryma lëshon një sinjal trumbete e pushton qiellin
Fytyra të paqarta këputën përherë e bien si zinxhirë
Brenda meje mijëra degë rrjedhin po aq kokëfortë.
E gjithë koha vertitet e vjen vërdallë e dyzuar
Zvarriten hijet si flutrat e natës mbi xhama
Me një uri rrëmbyese mes grimcave të ajrit
M’u bë se dëgjova vajin e djepit të Itakës...
KUR BIE SHI E NDIEJ LOTIN E ZEUSIT
Koha i qëndis ëndrrat
E zgjon zhurmën e shpirtit
I numërojmë mëkatet
Me dramën e përditshmërisë
Në Olimp lindë dielli
E godet si leve Zeusin
Pranverat vijnë e shkojnë
E presim një tjetër tash sa mote
Shiu i pjekë qershitë
E vjeshta i kafshon mollët e mëkatit
Dimri i dehë kujtimet nën dritën e hënës
Vera e zgjon kurmin e vetmisë
Brenda nesh ndezën pishtarët e sytë ndrinë
Rrezet i zgjojnë gjethet një nga një
Me buqetë lotësh i njomim stinët
Ne ikim e koha mbetet me tokën
Trokëllinë qielli me rënkimet e zogjve
Melodia e trishtimit i vë duart mbi krahror
Sa shumë lutje e puthje pambarim
Mbesin pengë me dritën e rrezet e mëngjesit
Shpirti si qerre druri trokëllinë e i bartë dhimbjet
Vrapi i kalit ndezë fushën
I djegë të lashtat
Një dallëndyshe e prishë qetësinë në qiellin gri
Ikën e lë gjurmë në pusin e zemrës
Mbetën fjalët si gravura bardhë e zi
Jeta përqafon bardhësinë e djajve
E dita përfundon me zërin e klithmës
Vitet një cikël pa mbarim pritje e ikje
Dashuria mbëltohet në qerpikun e Penelopës
Iliada i etur për shiun e Itakës
Melodia Lirës tingëllon zë mall
Dashuritë bien e mbesin në krahët e Olimpit
Kur bie shi e ndiej lotin e Zeusit
E loti im pikon mbi shpirtin e shiut...
TI PREKË SI HARK QË VRET
Përtej qelqit të akullt të dritares
Syri tradhtisht ma kapi një flokë bore
Kristal i ftohtë ma pushtoi fytyrën
Ndjesia ma kaploi trupin
E fjala më mbeti në buzë
Sa e vetmuar u ndjeva
Më pushtoi një thekim malli
Ti prekë si hark që vret
E shpirtin ma çmend
Në qelqin e xhamit përpëliteshe
E ndjeva
Ishe në palcën e flokut të borës
Rrëzëlleje aq afër e aq larg
E syrin ma përflaku loti
Më mori malli për kohën
Kur ti bëheshe çerdhe e mallit tim
Të mbështolla me të ftohtit e zemrës
Me ndjesinë e shpirtit të ngroha
Dhe befas m’u ëmbëlsua dhembja
Me valsin e flokut të borës
Heshtjen e zemrës e hetova
Diku thellë në zhurmën e shpirtit
Një tingull të vetëm dëgjova
Sa përmallshëm po binte floku i borës
Psherëtimat e fjalët si qershiza
Kristal bore u bënë
Edhe vetmia u dashurua në te flokë bore
E Ti erdhe krejt pranë meje
Ma dhurove një verë të pafundme
Si rezonancë acari apo ngrohtësie
SA PAK PASKEMI DASHUR NË KËTË BOTË
Psherëtinë e përpëlitesh më vetën
Etshëm çapitesh me mendimet e fjalët
Me aludime gërryese e thumba vrastarë
E degdisë jetën larg gurit të fjalës
U muros fjala në qiellin gri
Kështjella u mbulua me gjethe vaj
Gjëmon loti në shpirtin si mal
Gjithçka e mbështjellë e gdhendur me mall
U thyen ëndrrat e dëshirat
Fluturat vallëzuan me qiellin
Me yjet u miqësuan si miqtë e vjetër
Ëndërruam e u harruam në vende të tjera
Rrugët i ngushëllojnë gjethet e erërat
Vendi im më mbështjellë shpirtin si flakë
Një ditë do pendohem për Ty
Sa pak paskemi dashur në këtë botë
ME DRITËN I (LIRISË)
Syri e puth zemrën tënde
Me rrezen e diellit e vendos kufirin
E zgjojnë heshtjen e kohës
Retë bien mbi qerpikun e dhimbjes
Malli çmallet me dritën I(lirisë)
Yjet rrëmbejnë e ndezin shpirtin
Mijëra sy përqafojnë diellin
Mijëra petale si mirazh dashurie
Ngrohin shpirtin e qiellin tënd
E tanëve asht kjo dhimbje jona
Peshon okë gjak
Okë shpirti e fjalë zemre
Dhimbja e prekë qiellin
Lëshon klithmë shqiponja
Mbi dymijë vjet e mbajti frymën e fjalës
E peshën e shpirtit e mat me diellin
Toka e vendit tim
Je klithma e zëri i dheut
Je zjarri e vrulli i njomakut
Je rrugë e thekur me lotin e mërgimtarit
Je fushëbetejë brenda nesh
Fryma jote është e tanëve
Çdo pëllëmbë toke
E masim me okë shpirti
Në qiell jemi të tanë bashkë
Me kurmin e fjalës tënde
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen