Lule nga kopshti i poetes Ajne Ibërhysaj

ME ZËRIN E ITAKËS 

Mendimet  më ngjajnë si një shirit filmi 
E mbështjellin kokën me zhurmën e heshtjës
Shpirti si rigë lundron me erën e detit 
Dëgjohet një zë që gufon brenda reve 

Brenda meje thyhen harqet e dëshpërimit 
Yjet vallëzojnë me zjarrin e neuroneve 
Afshi Itakës e përpin pulsin e jetës 
Krahë vrarë e puthim  dheun  me fjalën. 

Errësirën e mbështjellë mëkati i perëndive 
Lutjet ndiejnë klithmën e ngushëllojnë shpresën 
Rrezet e mëngjeseve më bëhen si mëshirë e hyjnive 
Zëri dridhet e çmallet me lotin e Itakës                      

Çdo ditë më ikën me ferrin e harresës 
Sytë i mbajë peng në rrathët  e Dantës
Ku jam? Kush jam? 
Jam unë! Unë! Gurë muri në barkun e Itakës. 

Me rrezet e kuqërremta e trazojmë errësirën  
Fryma lëshon një sinjal trumbete e pushton qiellin
Fytyra të paqarta këputën përherë e bien si zinxhirë
Brenda meje mijëra degë rrjedhin po aq kokëfortë. 

E gjithë koha vertitet e vjen vërdallë e dyzuar 
Zvarriten hijet si flutrat e  natës  mbi xhama 
Me një uri rrëmbyese mes grimcave të ajrit 
M’u bë se dëgjova vajin e djepit të Itakës...




KUR BIE SHI E NDIEJ LOTIN E ZEUSIT
 
Koha i qëndis ëndrrat 
E zgjon zhurmën e shpirtit 
I numërojmë mëkatet 
Me dramën e përditshmërisë 
Në Olimp lindë dielli 
E godet si leve Zeusin 
Pranverat vijnë e shkojnë 
E presim një tjetër tash sa mote 

Shiu i pjekë qershitë 
E vjeshta i kafshon mollët e mëkatit 
Dimri i dehë kujtimet nën dritën e hënës 
Vera e zgjon kurmin e vetmisë 
Brenda nesh ndezën pishtarët e sytë ndrinë 

Rrezet  i zgjojnë gjethet një nga një 
Me buqetë lotësh i njomim stinët 
Ne ikim e koha mbetet me tokën 
Trokëllinë qielli  me rënkimet e zogjve
Melodia e trishtimit i vë duart mbi krahror
Sa shumë lutje e puthje pambarim 
Mbesin pengë me dritën e rrezet e mëngjesit 
Shpirti si qerre druri trokëllinë e i bartë dhimbjet 

Vrapi i kalit ndezë fushën 
I djegë të lashtat 
Një dallëndyshe e prishë qetësinë në qiellin gri 
Ikën e lë gjurmë në pusin e zemrës 
Mbetën fjalët si gravura bardhë e zi 
Jeta përqafon bardhësinë e djajve 
E dita përfundon me zërin e klithmës 

Vitet një cikël pa mbarim pritje e ikje 
Dashuria mbëltohet në qerpikun e Penelopës 
Iliada i etur për shiun e Itakës 
Melodia Lirës tingëllon zë mall 
Dashuritë bien e mbesin në krahët e Olimpit 

Kur bie shi e ndiej lotin e Zeusit 
E loti im pikon mbi shpirtin e shiut...




TI PREKË SI HARK QË VRET

Përtej qelqit të akullt të dritares 
Syri tradhtisht ma kapi një flokë bore 
Kristal i ftohtë ma pushtoi fytyrën 
Ndjesia ma kaploi trupin 
E fjala më mbeti në buzë 
Sa e vetmuar u ndjeva 
Më pushtoi një thekim malli 

Ti prekë si hark që vret 
E shpirtin ma çmend 
Në qelqin e xhamit përpëliteshe 
E ndjeva 
Ishe në palcën e flokut të borës 
Rrëzëlleje aq afër e aq larg 
E syrin ma përflaku loti 

Më mori malli për kohën 
Kur ti bëheshe çerdhe e mallit tim 
Të mbështolla me të ftohtit e zemrës 
Me ndjesinë e shpirtit të ngroha 
Dhe befas m’u ëmbëlsua dhembja
Me valsin e flokut të borës 
Heshtjen e zemrës e hetova 
Diku thellë në zhurmën e shpirtit 
Një tingull të vetëm dëgjova 
Sa përmallshëm po binte floku i borës 

Psherëtimat e fjalët si qershiza 
Kristal bore u bënë 
Edhe vetmia u dashurua në te flokë bore 
E Ti erdhe krejt pranë meje 
Ma dhurove një verë të pafundme 
Si rezonancë acari apo ngrohtësie




SA PAK PASKEMI DASHUR NË KËTË BOTË

Psherëtinë e përpëlitesh më vetën 
Etshëm çapitesh me mendimet e fjalët 
Me aludime gërryese e thumba vrastarë 
E degdisë jetën larg gurit të fjalës 

U muros fjala në qiellin gri 
Kështjella u mbulua me gjethe vaj 
Gjëmon loti  në shpirtin si mal 
Gjithçka e mbështjellë e gdhendur me mall 

U thyen ëndrrat e dëshirat 
Fluturat vallëzuan me qiellin 
Me yjet u miqësuan si miqtë e vjetër 
Ëndërruam e u harruam në vende të tjera 

Rrugët i ngushëllojnë gjethet e erërat 
Vendi im më mbështjellë shpirtin si flakë 
Një ditë do pendohem për Ty 
Sa pak paskemi dashur në këtë botë




ME DRITËN I (LIRISË)

Syri e puth zemrën tënde 
Me rrezen e diellit e vendos kufirin 
E zgjojnë heshtjen e kohës 
Retë bien mbi qerpikun e dhimbjes 
Malli çmallet me dritën I(lirisë) 
Yjet rrëmbejnë e ndezin shpirtin 
Mijëra sy përqafojnë diellin 
Mijëra petale si mirazh dashurie 
Ngrohin shpirtin e qiellin tënd 

E tanëve asht kjo dhimbje jona 
Peshon okë gjak 
Okë shpirti e fjalë zemre 
Dhimbja e prekë qiellin 
Lëshon klithmë shqiponja 
Mbi dymijë vjet e mbajti frymën e fjalës 
E peshën e shpirtit e mat me diellin 

Toka e vendit tim 
Je klithma e zëri i dheut  
Je zjarri e vrulli i njomakut 
Je rrugë e thekur me lotin e mërgimtarit 
Je fushëbetejë brenda nesh 

Fryma jote është e tanëve 

Çdo pëllëmbë toke 
E masim me okë shpirti 
Në qiell jemi të tanë bashkë 

Me kurmin e fjalës tënde