Poezi nga Naim Kelmendi

Naim Kelmendi

NË EMËR TË ATDHEUT

E si më vjen kaq i dhët rrëmbim
Më zë pas mesnate me sy hapur
S n'vargun e Azem Shkrelit vjen tingëllim
M'i bie kokës mendim i rëndë, i prapur

Jo,po duhet të jetë Evropë aty ku është
Jo,po Londra të jetë Londër këtu e prapa
Po gjakn, po luftën kush guxon të m'i heshtë
Po emrin a s'e patë, në maje kudhre a e pata

Zini vend mes kohe, mos  bini rrotull
Gjak ynë i miri s'është derdhur për kot
Në sytë e njëri tjetrt shihemi për së kthjellti
Nëse dashurisë i lëmë pakëz vend për Zot

Si në vargun e Azem Shkrelit vjen tingëllim
Po gjakun, po luftën ksh guxon tē m'i heshtë
M'i bie kokës mendim i rëndë, i përflakur
Besnik gjakut tim t'i mbetem derisa të vdes



DASHURI E PAFUND

Unë në ëndrren tënde
Ti në zhgjëndrren time

Kalërojmë rrakadyljes vuajtjen
Tonë nëpër një pe
Nën prush në afsh gjaku pritjes
Dashuria jonë nuk fle

Orëve fatkeqe fatin
Na e lidhën fort si një qen
Nga mishi nga kocka
Çka duhet prapë për t'i dhënë

Unë  në zhgjëndrren tënde
Përherë përgjërim
Ti në ëndrrën time
Përgjithmonë trishtim

20.01.2022



PËRSERITJA E HISTORISË

Prapë e njëjta nyje lidh
Jetëvdekjen në një rrëfanë
Të njëjtat fjalë,të njëjtat
Pështymë në të njëjtat gjuhë

Të njëjtat mē janë varri
I tërë asaj që s'u përgjigj
Kurrën e kurrës drejt

Po Flaka po Tymi po Hiri
Po masakra po Gjaku ynë
Po vrasja e Albanit e Albanit
A nuk përkthehen në gjuhët e botës

Ia ngre këmbëzen dhe vras
Vras për atë copë Shqipëri
Vras se nuk bën ndryshe

Dhe s'ka punë mē njerëzore
Se të vrasësh bisha të egra
Kur tyrren në oborr me hove të verbëra

21.01.2022



MJEGULL NË OLIMPIN E PERENDIVE
 
Seç i vënë në rend
E në plan të parë 
Kaosin në ç'vend
E në ç'vend tjetër luftën

Në ç'kohë e në ç'radhë
Gjëmēn për akëcilin
E tradhëtitë për tjetrin
Dhe mëritë e egra
Mbi të tjerët -

Mjegull e mister
Në Olimpin e Perëndive
Athua çdo të na pjellë
për fate e tragjedi popujsh
Me hipokrizitë e djajve të verdhë

Ç'skenar ogurzi
Kanë shkruar sërish
Për skenën e tragjedive...



PRAPË DEMONËT

Dje ishin kokë kerberêsh
Kryerrugës, kryejetës
Nëntokës kaliruan me biografitë
E egra prapashpine

Plehu i kohëve t'perënduara
Ende na zbardhë rrugën
E idealit t'një plehurine

Në kryejetë në kryerrugë
Kanë dalë përsëri
Të verdhë, të kuq
Soj i çuditshëm
Helmin e gjuajnë kujdesshëm
Në kohë tjetër në njeri
Dhe prijnë me flamujt
E dufit të tmerrshëm

Në krye të radhës
Në dardhë kokrrojnë



S'E PASKAM NJOHUR NJERIUN

Njeriun s'e paskam 
Kërkoj ndjesë vetes

Sa më shumë thellohem
Në malin e paprerë
Dal i vetmashtruar

Njerin s'e paskam njohur
As për një qime të flokut
I kërkoj ndjesë të vërtetës

Kafshëve u kërkoj falje po ashtu
Për jetën e tyre humane pa respekt,lart
Nga njeriu kafshor që vret e tradhton e vret



I-LIRIKE

Këmbanë atdheu bie thërret zjarri
Ndërgjegjet zhbiron në Ne
Llava karpatesh
E kafshërojnë
Shpirtin e saj të djegur të saj

Ngjallen fantazma mesjetash
Karvane monstrumësh
E shqyejnë padhembshëm

Asnjë sy gjumë pa arritur bregun

T'i mbledhim pikat e kokat ndarjeve
Ai që pret në heshtje
Heshtja vetëtradhton

Nata nëpër botë
Mjaft u dogje vetëm
Feniks vegimtar

Hirësive të shenjta u duhet farë
Nga pema e dheut arbëror



JU,TË POSHTËRIT ZEUSË

Juve
Të poshtërve
S'ju mungon asgjë
Nga përkryerja
E poshtërsive

Jeni statujë e përsosur
Në gjuhën e hipokrizisë
Të cilës me mepatjetër
Një ditë e një radhë
Do ua përmjerrin kohën
Tuaj të poshtër e biografitë

Uh, po sa mall i pështirë
Jeni në tregun e antivlerave

Ju,të poshtërit Zeusë...
Vrasës të t'vêrtetës...



MË NË FUND

Ne s'duam mor kurrën
Të bie amerika

Duam të na rrojë
Sikur palca e gurit
Sa malet
Na paqin bekimin
Vespuqët,vilsonët,klintonët
Në jetë të jetëve

Njëmijenëntëqindenëntëdhjetenënta
Erdhi e na shkroi gjeografinë
E lirë të zogut dhe tonën

Në moment i kthyem
Kah majet thembrat,u kthyem
E as u zhdukëm -

Ne duam të na rrojë
Përgjithmonë amerika e njeriu
Dhe liritë për jetë të jetëve



FATALËT E FUNDIT FATAL

Tatpjetës së tyre t'marrë
Koha ia dha mandatën
Kah erdhën e kah shkuan
Ngulën flamujë te zinj e koka
Nëpër lakmizezën e jetës t'zjarrtën

N'kujtesë të popujve lanë
Vetëm varre e krime e dhunë
Me atë shkencë krimi nuk shkuan
Sa menduan aq larg asgjëkundi
Asnjëherë dhe kurrë s'e vunë

N'historinë e popujve një gur për t'mirë
Zbuan e vranë njeriun në kohë të vet
Nuk shkruan kurrë pergamenë pendimi
Të tmerrshëm dolën në zgjimin e tyre

Kriminelë dhe krim që plagosi njerëzimin
Fatin e popujve, po fatal dhe i tmerrshëm
Është përgjithmonë i tyre ngadhënjimi -



MËSIM PËR FATIN

Mos e ha ashtin tënd
Nuk ka limë që e han
Përveç dhëmbit te vet

Dririt i dhemb më shumë
Kur me oykën e vet e çajnë

Mos ha ashtin dhe mos u mashtro
Me dhuratat e Danajve...

Dhe mikut përjetësisht bëri vend
Ku e ka vendin e mos ia harro
Se të është gjetur n"orët më të liga

Mor, mos harro asgjë prej fatit
Prej fatkeqësisë prej bimës tënde 
Danajve s"u besohet as kur dhurata sjellin...



KA NË MES NJË MOSKUPTIM

Mëritë e tyre kanë mbjellur
Në mes nesh një moskuptim
Për të na ndryshuar nga e njëjta e jonë

E kanë ujitur fort egër moskuptimin
Në mes nesh kohëve me tradhti
Për të mos e kuptuar njëri-tjetrin

E farëjona që moti pikë e pesë
Mërgatave na e zbuan atje
I thanë bëj vend këndej andej dhe dikund
I dhanë lëngun e lotusit për të harruar
Prapadiellin e rrugën në prapakthim
Dhe vendin dhe emërmbiemrin

Mot e motmoteve pandalur caqeve
Derdhet farëjona dhembjeve të thikta

Në nënqiellin tonë,jo koha,por smira e tyre
Na ndau në gjysma atë ditë e sot
Në mes mbijnë gjelbër kohët në moskuptim
E dhembjen s'e ndjejmë njësoj gjysma
Për të mos kuptuar gjysmën tjetër
Gjysma të të njëjtës rrënjë, po çfarë gverre

Sepse ka në mes një moskuptim
Mbjellë përdhunë kohëve në një mallkim



DY MIJË VJET DASHURI

Tash e dymijë vjet po të duam
Duke vdekur e duke lindur

Truproja e vdekjes na lidhte këmbeduarsh
Maje hunde na rrinte shpirti

Tokat gjelbëruan kuq liritë zi
Plot dhembje retrospektiva e fatit t'pafat

Përtypnim egërsitë
Si lulet gjuhëplaka
Flamurit i bënim fli

Ku fle Zoti ynë që s'e shohim
E t'ia thejë qafen të keqit
Erret e gëdhinë me ne orëvdekja

Ke për të hyrë kah ke dalë
Na thoshin çmenditë e vrerta
Ç'dashuri e rrezikshme

Tash e 2000 vjet kështu po të duam



FANTAZMA NËPËR ATDHE

I fryjnë shtogut

Dolën nga kohë e plumbtë
Fantazmat, të frikshme turren
Të përpijnë vite, epoka
Hanë koka andej këndej
Nëpër Dhe Atdhe 
U rrit bimë e egër

Mjegullave të mendjes
I arriftë nama e idhët e gjirit të nënës 
Shetisin me mustaqet e zeza të Stalinit

Me kapelat e kuqe të Leninit
Shohin vëngër nënqiellin
Epokat i duan terrinë
I kanë lakmi kokat n'maje 
Këpusin përqafime

I vrasin ëndrrat në blerim
Kosova frymon nëpër vrimë fytëze
Sioas mendjes së mjegulluar,të zezë
I fryjnë shtogut dhe jetës
Së tyre të zrazët dhe vdesin

Brenda një dite të mjegullt...