 |
| Adem Gashi |
SHPJEGIM TË HUAJVE PËR DRININ E BARDHË
është një lumë në Kosovë
që buron nga guri i Bjeshkëve të Nemuna
një lumë shkumëbardhë
që shtegton në takim me vëllanë
Drinin e Zi
ndryshe nga ç’e shihni në hartë
më njëmijenëntëqindetetëdhjetenjë
u bë postier
e mori në gjirin e valëve
letrat e bardha me shkronja të zeza e gjak të kuq
mesazhe të studentëve demonstrues
për matanë
në Shqipëri
i vetmi shteg i kalimit të kufirit
që s’njihte postbllok tela me gjemba polici
ME T’MBARUE SHEKULLI XX
m’u arratis me ik me shkue n’Shypni
kish andrrue njimij e nji herë
nepër tela me gjemba nji gardh me korrent
nepër plumba qorr
ma mirë i vramun a dekun se gjallë n’vorr
kufi vend i premë
shtatë pash nder tokë
shtatë pash nalt n'qjell
me t’mbarue shekulli XX
nepër ‘i derë trishtimi kambë e krye ra n’ferr
e nuk pushoi me e dashtë
të tjerat veç mundeni me i marrë me mend
MEDITIM PËR PRANGAT
i plakur shekulli XX me plot tetëdhjetedy
unë pothuajse i ri
pa i mbushur tridhjetë
prangat në duar
në makinë
anash dy policë me uniforma fringo
u dashka provuar dhe këto gjëra në jetë
matanë xhamave me tela
liria e ajrit dhe e rrezeve
dhe një dallëndyshe
nga ç’legurë qenkan bërë këto pranga
dy gjysmëharqe që mbyllin një rreth
për të menduarit ndryshe
RRËFIMI I GRUAS SË SHEFIT TË UDB-së
NË PROVINCË
edhe atë trohë burrëri që pati
im shoq
e la korridoreve të pista të hetuesisë
e kthinave me klithma e lagështirë
dhe nuk e pati vështirë
të bëhej urë
ama hoqi shumë derisa më bëri kurvë
tashti në demokraci
jetojmë në kryeqytet
dhe jemi qytetarë të respektuar
SAGË PËR BATOT*
midis përrallës dhe historisë së perandorisë
po zgjedh variantin e shembjes
kur ra si një dinozaur
ngrehina e Ilirisë
sepse në fushëbetejat gri
griheshin e priteshin desidiatët e breukët*
dehur me sabai*
po qe për të pirë pinin batot
tashti Bato-ja shkrirë në një si një eunuk
tjerr lesh tërkuzë
këmbëkryq në studio të tv-së
bato të tjerë të majtë e të djathtë,
zhvishen deri në palcë në qendër reflektorësh
derisa nga dhembjet i merren mendtë e këmbët
Kosovës
__________
*Çuditërisht, prijësit e të dy fiseve ilire kishin të
njëjtin emër: Bato!
*Fise ilire
*Lloj pije ilire
P I K A
e thamë ç’kishim për të thënë
domethënë rrëfyem
për gjëra të çuditshme të rëndomta fantastike
dhe i lamë vendin në fund një shenje
një pike
një pikë na la në mendje në zemër
në kujtime
një pikë peng ajo që iku
i rëntë pika pikës
që s’u mjaftua me vënien mbi i-në e vogël
NJË MILION VJET
kjo është parahistoria:
një fshatar goditi një gur me qysqi dhe çekan
dhe guri pa qenë sezam u hap
si gojë së pari pastaj si derë
mrekulli e GADIMES shpellë e mermertë
ky është çasti:
jashtë po bie shi i pranvertë
në labirintet e shpellës shiu i përjetshëm
derdh pikëllimin e pritjes së gurit
në LIQENIN E LOTËVE
kjo është ardhmëria:
speleologët thonë
(dhe ky nuk është mit)
duhet një milion vjet atje
për t’u bashkuar stalagmiti me një stalaktit
e ç’është një milion për një bashkim
dashurie
pos sa çasti i këtij shiu për takimin me ty
I K J E
po fluturoj me një avion ëndrrash
s’e di se kah s’e di për ku
e di se pa rrënjë
s’ka pemë s’ka lis s’ka dru
e di se ti je diku
me një tren-kalë gjok a dori
po rend horizonteve pafund
më tund po s’më mund
një shpirt i humbur i zi
monstrum
e bardhë një velore më përkund
valëve të qilimit oqean
jam unë a deti kaq babaxhan
edhe në stuhi e erë
lëmë timonin pa timonier
kaq qe
një ikje-fluturim larg realitetit
mos më kërkoni tani
në tri përmasat e planetit
jam me flatër në një të katërt
PËR SYRIN TËND E TË TJERA
mos fol mos shkruaj mos u duk për të gjallë
unë e di ti e di
të tjerët mund ta marrin me mend
rri aty ku je rri
mjaft më trazove më tundove
më ngjethe mishtë
me atë sy’në e fshehur pas perdes
në kullën e fildishtë
rri pra rri botërisht sa s’e kam shpallur
mos u duk mos shkruaj mos fol
po të panë rastësisht
do t’u them: shenjtërisht është ngjallur
në trupin e një gruaje një shtojzovalle
GISHTËRINJTË
i pashë duart e tua të bardha të buta të pastra
dhe m’u vjetruan figurat në çast
qenë duar të qelibarta
kur u përshëndetem
vura re se epitetet megjithatë çalojnë
janë të pasakta
m’u dridh ethshëm truri mishi skeleti
s’qenë gishtërinjtë e tu ah gishtërinjtë
po të tmerrshmit dridhmuesit tela korrenti
SEÇ KISHA NDËRMEND T’JU THOSHA
e mendoj detin me yje e qiellin me lule
dhe shiun e florinjtë të rrezeve si ndërmjetës
hapësirë e duhur
për t’u ngjizur dashuria
kur them dashuria kam parasysh njeriun
domethënë ndjenjën në të tashmen
as e shkuar as e ardhme
as e falur si lëmosha
tjetër është tjetër ajo që doja t’ju thosha
mendoj gjëra të ndryshme po ç’rëndësi ka
se ç’them e ç’mendoj unë
lodhur nga mosgjëja
nga shkronjat flutura që mbyten në një lumë
seç kisha ndërmend t’ju thosha
ndoshta asgjë më shumë
veçse t’ju dhuroja diçka që t’ju bëja të lumtur
KALENDAR I HUMBUR
e gjetëm me gruan si krejt rastësisht
brenda ditëve tona të zhurmshme
e netëve të pagjumit
pak fletë të zverdhura pak fletë të grisura
të muajit të mjaltit të muajve të burgut
e pandehnim të humbur
më 4 korrik të tetëdhjetenjëtës
atë e zunë të prerat e para të lindjes
të lindjes së parë
u nisëm tek stacioni i autobusit të linjës
pranë shkollës ku dikur qeshë arsimtar
nxënësit e fshatit si një kor zogjsh
nisën pëshpërimën:
po vjen Ademi me Dritën
të djegur e pandehnim padyshim
arkivin e ndjenjave të vuajtjes të pasionit
ja që ndijat nuk na paskan lënë
shpërthejnë së thelli nga fundi i honit
veçse nxënësit e fshatit e fëmijët tanë
madje edhe ne
tashti kemi të tjerë kalendarë
PËR RESHPJEN
Fredi
baj be se ti je gjallë
e po pi sonte me mue fernet
si në t'nandëdhetën
Asht tjetër punë qi tjerët përreth
nuk kanë sy me t'pamë
qysh me heshtje bërtet:
erdhi koha të vdes përsëri
Be po t'baj
jemi vetëm na të dy
as krejt gjallë as krejt dekun
gand përpjekun
PROFILI TJETËR I NJË GRUAJE TË AZDISUR
(pos trillit mos ia kërkoni shëmbëllimin)
më ka rënë ta shoh ju ka rënë ta shihni
shpesh
gjithandej hapësirash sallonesh shfaqjesh
herë fshehur herë në shesh
njëmend e çuditshme sa e vetëkënaqur
me pamjen shëndetin sukseset
me të veshurat mbathjet
krejt si një vepër arti në vargje ngjeshur
veç kur nata nxin me vetminë
në labirintin e saj tragjik
shpërthen një magmë me gjëmë e dhimbtë
prej zgërbonjës së shpirtit cinik
më ka rënë ta shoh ta shihni ju ka rënë
me profil të gënjeshtërt një grua të azdisur
është koha për ta lënë
në vetëkënaqësinë e lustërt të ditës
VËLLAMIRI
fjalëmbajtës mund të ketë pasur
njëqind e një njëmijë e një
njerëzimi
në kujtesën e popujve megjithatë
hyri e mbeti vetëm një
Konstandini
prandaj motrat tona
derdhin lot të kristaltë në shami jasemini
për vëllamirin
KARTË E DJEGUR
unë s’kam stoli floriri e smeralde për ty
krejt çka mund të bëj
janë ca rima varur në kangjele malli
goja nuk më bën të them se iku dhe një ditë tjetër
si një kartë e djegur
derisa hiri nuk është ftohur ende
them se unakët thellë tij
rrinë edhe natën ndezur
REGJISTROJE KËTË
po e nisim kështu:
je më e bukura me gjithë ç'vetëkupton bukuria
dhe e mençur domosdo
po unë s'të desha për të parën
as për të dytën jo se jo
eh, po ta dija...
dhe është kaq vonë ta marrë e mira
regjistroje këtë megjithatë
për çastet kur të të trokasë vetmia
NDJEKËSI DHE KËNAQËSIA E TË NDJEKURIT
nuk ndjek po jam i ndjekur
ah ç’kënaqësi
duhet të m’i ndjekë hapat gjurmët Ai Tjetri
edhe hijen dhe të më bëhet Hije e dytë
Ai s’ka orar itinerar
nuk e njeh hapësirën kohën
nuk i shikon të dhënat sinoptike të motit
është Ndjekësi Ai
dhe të vetmen busull ka të ndjekurin
nga pas
(domethënë mua)
me dhuntinë e nuhatjes prej kafshe Qeni
më në fund e kuptova
unë jam dirigjenti për të e për shefin
e Tij
orkestër e simfonisë së turpit e ligësisë
tani po fle pa kënaqësi
për sa më zgjat gjumi Ai është i lirë
QIELLI U MBUSH ME RE 1.
mund të rrinim gjithë ditën tek asnatasdita
po ja, u ndezën dritat
gjithë natën mund të rrinim tek asditasnata
por u zhbë hëna, ja
e ndezi zjarret inkandeshentë dielli
ditët javët muajt stinët
ngarendin e ndjekin ciklin
atë të përjetshmin
ku rrojmë ne të përkohshmit me grimca imitimi
mund të rrinim... e pe ç’thashë e dëgjova ç’the
mjaft tani se qielli u mbush me re
QIELLI U MBUSH ME RE 2.
mjaft tani
mund të iki unë mund të ikësh ti
pa ditur ku qemë e ku do të vemi
u lëmë radhë
gjërave të paqena, fjalëve
(ishin a s’ishin këtu këputësit e luleve)
mund të ikësh ti mund të iki unë
flurudhës së një plumbi
para se qiejt të shembin furtunë
QIELLI U MBUSH ME RE 3.
me re mllefi e mërzie të ndarjes
qiejt edhe mund t’i shembin furtunat
se ne qemë ardhës
që nuk njiheshim më parë
dhe ditëve ua thithem nektarin
ndoshta kështu qenka struktura e dashurisë
një amalgamë hyjnore
e prerë të rritet
midis toke e qiejsh
VAJI I NJË FËMIJE
gëzimet harbuese të ditës
mënjanë
a nuk e dëgjoni një fëmijë që qan
një zë që vjen fundbotshëm
e t'i këput gjymtyrët
një lot faqes së lëmuar uragan fytyrës
mund të jetë dhe vetëm për një lodër
fare të vockël
e ç'rëndësi ka ç'rëndësi
oh sesi prishet ritmi i botës
kur qan një fëmijë
PËR KORBIN, KORBZINË
ç’ngulni e ngulmoni tek ai i poemës së Poe-s
një sendërgji e skëterrshme nate
një sajesë
korb është ky i natyrshmi
përtej të shkretëtirtës të bardhë e të verdhë
i bukuri me të vezullimtën e zezë
me kostumin e përjetshëm e solemn
të vdekjes
...dhe përse u dashka
ligjësi e natyrës të shembet të humbë
për shijen tonë uniforme e meskine
korb i lavdishëm të bëhet pëllumb
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen