 |
| Maxhun Osmanaj |
Në cilën degë ta var shpresën
Në cilën degë
Ta var shpresën-shpresë
Kur ti as nuk vyeshkësh
Kur ti as nuk vdes?!
Në cilën degë
Të var ëndrrat që më ndjekin
kush do t’i ujit
rrënjët e trungut
për frytat që do t’i dhurojnë stinët
në cilën dhembje,në cilën ujëvarë
loti rrjedhën do ta ndalë
Ndodh…
Ndodh nganjëherë kur me diellin nuk flas
Pa e ditur se cili kemi faj
Ai rrugën e përditshme ndjek
Ëndrrat s’mund t’i m’i shpjegojë
Padrejtësisht ndodh
Që pikërisht atë e fajësoj
E çka s’ndodh në vorbullën time
Kur zeniti herë më afrohet
Herë nga largësia më shikon
Ndodh autobiografinë e copëzuar
E ha n’mëngjesin e kohës
Veç me një kafshatë
E vjell me shpejtësi për një minutë
E ndodhka shumë hpesh
Të gjitha dhembjet
Kur zgjohem e kur bie n’mesnatë
Të më mbesin në kalendarin e kohës
Bar-shërimi, “kënaqësi”
Me to futem në oqeanin e thellë t’mendimit
Mezi dal në sipërfaqe
Pa u mbytur nga furtunat
Dhe kurrë nuk nxjerr të saktë, në fund
Formulën e kohës sime të barazimit!
Kur të ik ...
Kur të ik një mëngjes
dua ta marr me vete
vetëm këngën e dhembjes
që më përcolli gjithnjë
hap pas hapi"besnikërisht - miqësisht"
telat e instrumenteve
ishin te shumtë
asnjërit s'ia dita çfarë
timbri po nxirrte
çfarë melodie po lëshonte
edhe pse "melodia " shtrinte
krahët mbi qiellin e fatit tim
ani s'ka gjë !
le të më përcjellë edhe në amëshim
ndoshta atëhere kur të ik
thashethëmet e lagjeve tona
a do të vdesin bashkë me mua?!
apo vargu do t'u mbetet
gjithnjë temë diskutimi
dhe unë i lumtur do ta pranoi
këtë formë për- kujtim-i!
Kam me puthë jetën
Kam me puthë jetën n’fytyrë,
Edhe nëse ma vrisni pafaj,
S’kam me lënë, askë,
Ta vajtojë pa dëshirën time
Se ajo ishte e vetmja rrugë
Shtruar me vullnet, dashuri-dhembje
Ndërsa ju, më përcillni
Hap pas hapi,edhe tinëzisht
Më ndiqni deri në buzëvarr,
Por një gjë ta dini:
Rrënjët e jetës sime,
Kurrë s’do të thahen,
Edhe nëse i hudhni, digjni
Si druri në zjarr,
Kam me folë me Feniksin
Edhe kur s’jam gjallë,
Lë të ma ruajë si farë-mbjellje,
T’vetmen pasuri-dhuratë time
Të ruajtur si gjurmë n’shkëmbin e kohës
Të shkruar në fjalë,
Të ruajtur si amanet në arkivin e kohës…
Çka të të them poezi?!
Një frikë ndjej saherë më viziton
Grindem me ty sesi të të shqiptoj
Ti këmbëngul ashtu si do
Unë bëhem rebel, të kundërshtoj.
Dhe bluajmë drithërimat deri në pagjumësi
Unë egon time,ti unin tënd
Koha kë do ta lerë fajtor, mua apo ty
Në cilin arkiv do të zëmë një vend?!
Unë s’mund të shtyhem kurrë me ty
Jam veç një shpirt-bote prore i shqetësuar
Ti si nuse që më pushton gjithnjë
Dramën e jetës ma bën më të shikuar.
Eja mbretëreshë, koha po na ik
Vetë me ty mund ta pranoj edhe vdekjen
Dikush mund të na quajë të ligë
N’folenë e "zjarrtë" ta fikim apo kallim etjen…!
Baladë për të sotmen e ikur nëpër kohët e foljes
Unë zgjohem duke mashtruar vetveten për ëndrrën e nesërme
Ti zgjohesh pa t’i njohur dhembjet e sotme
Ai zgjohet pa i llogaritur fitoret a humbjet autobiografike.
Ne zgjohemi të plakur për të sotmen e ikur
Ju zgjoheni për ne si diell-yje,Atdheut t‘i bëni dritë
Ata zgjohen me mallin e djegur që i mbyt çdo ditë n’shpirt.
S’di a zgjodha zgjedhjen e zgjedhimit të duhur
Koha mund të më zgjedhë edhe sot
Ushtar i thjeshtë për beteja t’pafundme
Ta refuzoj ftesën s’e kam ndërmend!
Vetëm mosnënshtrimi është emblemë e rebelizmit jetësor…
Pishë e pafikur përballë fatit të egër.
*Ju-dëshmorët
*Ata-mërgimtarët
23 Janar 2016
Në shpirtin tim
Në shpirtin tim pikon çatia
Dhe ende s'ka kush ta ndalë
Mos ndoshta keq është rrebeluar stuhia
Eja mike, thuaja veç një fjalë…
Ta ndalim detin e tërbuar
Se valët e egra s'kanë të ndaluar.
Dialog me ditën
Në mëngjes pi kafe me të
Deri në mbrëmje s'takohem dot
Mashtroj veten, s'mund ta zë
Me trastën shpirtërore ngarkuar plot.
Pasdarke provoj diçka ta pyes
Për të sotmem dhe të nesërmen të më këshillojë
Nga pakënaqësia vetullat ngrys
Më lë vetë n#vorbullën e jetës ta përthekoj.
Para se të ikim për gjumë
Një këshillë ma diktoi shpejt
Jeta, betejë e rëndë-furtunë
Me forcën e vullnetit fitoje vetë
Atë natë…
Atë natë…
Do ta pi shpresën e thyer
Veç dehjen dua ta pranoj si mikeshë
të më shpëtojë nga mallkimi
do t’ia fal kohës - vitit t’vjetër
të gjitha mëkatet që m’i fali
atë natë…ndoshta me një gëllenjkë-hurpë
thinjat e kohës do t’I ndali
miq, veç atë natë…
dua të bëj valle me vetëveten e lazdruar
s’di, mëngjesi, a do të më falë
apo do të m’i kërcetë dhëmbët
për zgjimin e vonuar…
miq-mikesha, ejani të gjithë
ta mbajmë botën e dhembjes-dashurisë
tërë natën zgjuar
hajt ta pimë këtë çast-jetë
me lëngun GEZUAR 2o16 !
Dhjetor 2o15
Atë ditë…
(8 maj 1999, me rastin e dëbimit për në hqipëri)
Atë ditë
Dhembja dhe vdekja udhëtonin bashkë
Dashurinë s’e morën me vete
Vetëm Liria e dinte rrugën përmendësh
Deri në stacionin e tokës - nanë
Hijenat vrastare n’çdo vend
Prita kudo kishin zanë
Lirinë e shigjetonin, por s’mund ta qëllonin
Një vagon tonelata dhembjesh
Kisha ngarkuar rrugës
Me mijëra bashkëfshatarë
Lokomotiva e shpirtit
Bashkë me derivatin e tmerrit
Mezi ibartte deri në shkarkim, dikund
Por atëherë edhe sot
Atë peshë loti, gjëme, dhembjeje
Kurrë s’e shkarkova askund
8 maj 2o16
Arkitekt mendimi
(Ukshin Hotit)
Herët projektove
Rrugët e atdheut
Kah duhet udhëtuar
Të mbuluara me eshtra e gurë
S’të njohem sa duhet
Kur u dashtë për të njohur
Ballë i kombit - burrë
Edhe nëpër kazamate të hegjemonëve
Ngrite kokën lart - Flamur
Për popullin tënd të shkelur
Kur shqiptove fjalë e fjali
Binde popullin tënd për qenësi
Se vetëm pushka çlirimtare
Then mitin e rremë
Se s’mund të zhduket
Kjo egërsi - koloni.
Për jetë e mot
Ta paçim borxh mos-harrimin
Nga Kosova shtet,Republikë
Ta paçim borxh fatin tënd-enigmatik
Ta paçim borxh
Sa të frymojë çdo gjë
Mbi këtë tokë
Ndriçimin, nderimin, përkujtimin
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen