Takim nën lumenjtë e lotëve
Tregime nga Lek Gjoka.
As vetë Gazmor Vela nuk e kishte kuptuar se një ditë do të përfundonte ne
Xheksovillë. Gjithesesi ndihej si me fat nga klima aq miqësore e Floridës ku dimri
gjithmonë ngatërronte rrugën dhe nuk vinte deri këtu. Po ecnin ngadalë me Bertin ne Biç Blvd. me një makinë sportive dhe me dritare hapur. Oqeani Atlanik kishte lëshuar një fllad të lehtë ...që ta largonte stresin dhe rutinën e ditës nën aromën e afshit të ujit të kripur. Si ecën edhe pak minuta kthyen majtas shumë afër bregut të Atlantikut dhe hyne në parkingun e bar- reastaurant "Legends" u ngjitën ngadalë në katin e dytë të tij që ta shijonin më mirë kaltërsinë e oqeanit. Një muzikë e lehtë sikur të përkundte me tinguj e saj dhe të lëshonte si në një ëndërr. U ulun në një tavolinë afër dritares. Porositen dy birra dhe duke biseduar lehtë u shtangën kur dy vajza të bëshme me shikim ëmbëlsues u ulun në një tavolinë afër. Kamarieri iu afrua vajzave dhe mori porosinë. Shikimi i Gazit se si u përqafua me njerën nga vajzat.
Diçka i lëvizi nëpër gjak.
- Ç’farë ke? - e pyeti si me tallje Berti, - po të zë qymyri?
- Jo jo - luajti kokën ai, - se si me duket shikimi i asaj vajze, sikur e kam takuar diku.
- Ehe, - ia ktheu shoku, - sa vajza takojmë në bare a diskoteka të gjitha njëlloj duken.
- Gabohesh, ajo ka një lloj shikimi që ndryshon nga të tjerat, diçka e brendëshme sikur më shqetëson.
Berti si djalë çapkën të përzier me njëfarë tangërlleku, si xhentëlmen për bisedat me femrat u ngrit në këmbë dhe u afrua tavolinës së tyre. Zgjati dorën dhe foli me një frymë.
- Albert Shkodra! - prezantoi vehten.
- Mbiemer i njohur! - ia priti Sara, - mos gjë jeni...
- Po po, i re pikes, - e ndërpreu ai, - jam shqiptar.
Rita qeshi lehtë me vehte dhe vështroi në mënyrë të pakuptimtë Gazin. Edhe ajo kishte një parandjenjë që diku e kishte parë. Mos vallë është...
Binte një shi i përzirë me borë. Makina ngjitej me vështirësi në të përpjetën e malit në kthesat e Gomsiqes ku një shtresë e hollë dëbore e kishte bërë rrugën si sapun. Megjithëse Agron Vela ishte një ndër shoferët më të dalluar të bjeshkëve shqiptare ato çaste e kishte shtrënguar fort timonin.
- Ç’farë ke? - e pyeti e shoqja, - më dukesh i shqetësuar më ngadalë se po trembet Rita.
- Mosss, fëmijët grua!...
Frenoi gozhdë por nga akulli i ngrirë në rrugë rrëshqiti duke dalë nga rruga dhe ra në humnerë...
- Rita, Rita! - dëgjoi një zë paskrahëve.
- Ç’farë? - ia priti ajo dhe fshiu lotët me dorë.
- Pse qan?
- Kot, më ka marrë malli për diçka, tani m’u kujtua. Berti ia kishte ngulur sytë Sarës dhe i ftoi në tavolinën e tij. Vajzat u ngritën ngadalë. U nisën drejt Gazit i cili e priti me një frymë ardhjen e tyre.
- Sara! - prezantoi vehten Sara dhe u ul në karrike.
- Rita! - foli Rita me një frymë dhe i zgjati dorën.
Ai ia dha dorën dhe se si iu duk. Një ngrohtësi i përshkroi tërë trupin. Mos vallë kam rënë në dashuri, - i fliste ai vehtes.
- Jo, jo, nuk besoj se është dashuri por ...
- Gëzuar! - dëgjoi zërin e saj si një oshëtimë bjeshkë.
- Gëzuar! - ia ktheu ai dhe si i fali një buzëqeshje thirri kamarieren. për të paguar. - Gazi a mund të bëjmë një fotogarafi bashkë me celularin tim ta kem si kujtim kur të mbaroj shkollën e të kthehem në Shqipëri?
- Me gjithe qejf! - ia priti ai.
Ajo pa u menduar ia dha telefonin Sarës dhe iu afrua afër Gazit duke pozuar . Ajo mori telefonin dhe pa e zgjatur iu bëri fotografinë. Në një copë letër i la numërin e telefonit. Iu afrua afër veshit dhe i foli lehtë.
- Më telefono të shtunën se ndoshta kam një fjalë të rëndësishme me ty...
Sa e gjatë iu duk ajo javë Gazit. Ditët me zor ecnin si një orë që po i mbaron bateria. Të shtunën pasi u vesh mori telefonin dhe letrën e saj që kishte shkruar në mënyrë të shkujdesëshme numërin e telefonit dhe nisi ta formonte 904- 343- ....
- Hello! - dëgjoi zërin e saj
- Jam Gazi, më falni se mos kam ngatërruar numër
- Me kë doni të flisni! - ia priti ajo si me shaka të vëllait të saj.
- Me Ritën, mbiemrin ia kam harruar.
- Nuk ka gjë se do të ma mesosh mbiemrin.
- Ti Rita qenke, pse luan me mua?!
- Ok, Ok, ku do të takohemi? - Ku të duash ti?
- Takohemi tek Panera Bread në Southside Blvd
- Në rregull! - ia priti ai dhe si mori celsat e makinës u nis me një frymë jashtë.
Ajo ishte ulur në tavolinë . Ai i dha dorën dhe u ul.
- Paske ardhur para meje?
- Sigurisht se jam më e shpejtë?
- Po porosinë pse e ke bërë se desha unë të të qerasja?
- S'ka gjë nga shikimi dukesh se i ke qejf ëmbëlsirat ndaj e porosita.
- Ku e di ti se më pëlqejnë shumë ëmbëlsirat?
- Të thashë nga shikimi! - ia priti e qetë ajo dhe gati sa nuk shpërtheu në lot duke shtrënguar fort në një letër dy fotografitë një të vjetër dhe një që bëri para një jave me Gazin.
- Gazi! - i thirri ajo lehtë dhe i kapi duart.
- Fol, - ia priti ai në çast dhe një ngrohtësi shpirtërore i shkonte dhe i vinte nëpër trup.
- A ke vëllezer, motra, nënë, baba a ke familje?
Ai u shtang. E shikonte drejt e në sy dhe kishte ngelur si memec.
- Fol, pse nuk flet?
Ai vetëm e shikonte. Një çast e mori disi vehten dhe foli me një zë të mekur:
- Nuk të kuptoj Rita?
- Si nuk më kupton?
- Pse duhet t’i përgjigjem një pyetje të tillë?
- Sepse unë të pyeta dhe ti pranove të takohesh me mua!
- Po, ke të drejtë por nuk të përgjigjem dot.
- Pse?
- Eshtë një plagë e vjetër dhe kur të pashe ty nuk e di se ç’farë ndjenje ndieva?
- Dashuri për një vajzë që e shikon për herë të parë dhe të dhuron shikime e buzëqeshje?
- Jo, jo diçka tjetër, një lloj dashurie tjetër nuk di se si ta them me fjalë.
Rita e shikoi me dhembshuri drejt e në sy. Hapi letrën dhe i tregoi një fotografi të vjetër. Gazi sa e pa njohu prindërit e tij që vdiqën në të njetin aksident ku vetëm Rita fatmirësisht shpëtoi dhe shpërtheu në lot.
- Motër, Rita motra ime ti qenke! - belbëzoi me zë të lartë dhe të dyve rreketë e loteve iu kishin formuar dy lumenj dhimbjeje nëpër faqe.
- Oooh Zot, si qenka jeta, - folën në kor të dy njëherësh e të përqafuar lotët s'i ndalnin dot. Qanin të dy pa zhurmë. Bota jashtë jetonte jetën por edhe Gazi e Rita sonte po shijonin një takim nën lumenjtë e lotëve por që jeta dikujt ja bën një dhuratë të tillë.
Tregime nga Lek Gjoka.
As vetë Gazmor Vela nuk e kishte kuptuar se një ditë do të përfundonte ne
Xheksovillë. Gjithesesi ndihej si me fat nga klima aq miqësore e Floridës ku dimri
gjithmonë ngatërronte rrugën dhe nuk vinte deri këtu. Po ecnin ngadalë me Bertin ne Biç Blvd. me një makinë sportive dhe me dritare hapur. Oqeani Atlanik kishte lëshuar një fllad të lehtë ...që ta largonte stresin dhe rutinën e ditës nën aromën e afshit të ujit të kripur. Si ecën edhe pak minuta kthyen majtas shumë afër bregut të Atlantikut dhe hyne në parkingun e bar- reastaurant "Legends" u ngjitën ngadalë në katin e dytë të tij që ta shijonin më mirë kaltërsinë e oqeanit. Një muzikë e lehtë sikur të përkundte me tinguj e saj dhe të lëshonte si në një ëndërr. U ulun në një tavolinë afër dritares. Porositen dy birra dhe duke biseduar lehtë u shtangën kur dy vajza të bëshme me shikim ëmbëlsues u ulun në një tavolinë afër. Kamarieri iu afrua vajzave dhe mori porosinë. Shikimi i Gazit se si u përqafua me njerën nga vajzat.
Diçka i lëvizi nëpër gjak.
- Ç’farë ke? - e pyeti si me tallje Berti, - po të zë qymyri?
- Jo jo - luajti kokën ai, - se si me duket shikimi i asaj vajze, sikur e kam takuar diku.
- Ehe, - ia ktheu shoku, - sa vajza takojmë në bare a diskoteka të gjitha njëlloj duken.
- Gabohesh, ajo ka një lloj shikimi që ndryshon nga të tjerat, diçka e brendëshme sikur më shqetëson.
Berti si djalë çapkën të përzier me njëfarë tangërlleku, si xhentëlmen për bisedat me femrat u ngrit në këmbë dhe u afrua tavolinës së tyre. Zgjati dorën dhe foli me një frymë.
- Albert Shkodra! - prezantoi vehten.
- Mbiemer i njohur! - ia priti Sara, - mos gjë jeni...
- Po po, i re pikes, - e ndërpreu ai, - jam shqiptar.
Rita qeshi lehtë me vehte dhe vështroi në mënyrë të pakuptimtë Gazin. Edhe ajo kishte një parandjenjë që diku e kishte parë. Mos vallë është...
Binte një shi i përzirë me borë. Makina ngjitej me vështirësi në të përpjetën e malit në kthesat e Gomsiqes ku një shtresë e hollë dëbore e kishte bërë rrugën si sapun. Megjithëse Agron Vela ishte një ndër shoferët më të dalluar të bjeshkëve shqiptare ato çaste e kishte shtrënguar fort timonin.
- Ç’farë ke? - e pyeti e shoqja, - më dukesh i shqetësuar më ngadalë se po trembet Rita.
- Mosss, fëmijët grua!...
Frenoi gozhdë por nga akulli i ngrirë në rrugë rrëshqiti duke dalë nga rruga dhe ra në humnerë...
- Rita, Rita! - dëgjoi një zë paskrahëve.
- Ç’farë? - ia priti ajo dhe fshiu lotët me dorë.
- Pse qan?
- Kot, më ka marrë malli për diçka, tani m’u kujtua. Berti ia kishte ngulur sytë Sarës dhe i ftoi në tavolinën e tij. Vajzat u ngritën ngadalë. U nisën drejt Gazit i cili e priti me një frymë ardhjen e tyre.
- Sara! - prezantoi vehten Sara dhe u ul në karrike.
- Rita! - foli Rita me një frymë dhe i zgjati dorën.
Ai ia dha dorën dhe se si iu duk. Një ngrohtësi i përshkroi tërë trupin. Mos vallë kam rënë në dashuri, - i fliste ai vehtes.
- Jo, jo, nuk besoj se është dashuri por ...
- Gëzuar! - dëgjoi zërin e saj si një oshëtimë bjeshkë.
- Gëzuar! - ia ktheu ai dhe si i fali një buzëqeshje thirri kamarieren. për të paguar. - Gazi a mund të bëjmë një fotogarafi bashkë me celularin tim ta kem si kujtim kur të mbaroj shkollën e të kthehem në Shqipëri?
- Me gjithe qejf! - ia priti ai.
Ajo pa u menduar ia dha telefonin Sarës dhe iu afrua afër Gazit duke pozuar . Ajo mori telefonin dhe pa e zgjatur iu bëri fotografinë. Në një copë letër i la numërin e telefonit. Iu afrua afër veshit dhe i foli lehtë.
- Më telefono të shtunën se ndoshta kam një fjalë të rëndësishme me ty...
Sa e gjatë iu duk ajo javë Gazit. Ditët me zor ecnin si një orë që po i mbaron bateria. Të shtunën pasi u vesh mori telefonin dhe letrën e saj që kishte shkruar në mënyrë të shkujdesëshme numërin e telefonit dhe nisi ta formonte 904- 343- ....
- Hello! - dëgjoi zërin e saj
- Jam Gazi, më falni se mos kam ngatërruar numër
- Me kë doni të flisni! - ia priti ajo si me shaka të vëllait të saj.
- Me Ritën, mbiemrin ia kam harruar.
- Nuk ka gjë se do të ma mesosh mbiemrin.
- Ti Rita qenke, pse luan me mua?!
- Ok, Ok, ku do të takohemi? - Ku të duash ti?
- Takohemi tek Panera Bread në Southside Blvd
- Në rregull! - ia priti ai dhe si mori celsat e makinës u nis me një frymë jashtë.
Ajo ishte ulur në tavolinë . Ai i dha dorën dhe u ul.
- Paske ardhur para meje?
- Sigurisht se jam më e shpejtë?
- Po porosinë pse e ke bërë se desha unë të të qerasja?
- S'ka gjë nga shikimi dukesh se i ke qejf ëmbëlsirat ndaj e porosita.
- Ku e di ti se më pëlqejnë shumë ëmbëlsirat?
- Të thashë nga shikimi! - ia priti e qetë ajo dhe gati sa nuk shpërtheu në lot duke shtrënguar fort në një letër dy fotografitë një të vjetër dhe një që bëri para një jave me Gazin.
- Gazi! - i thirri ajo lehtë dhe i kapi duart.
- Fol, - ia priti ai në çast dhe një ngrohtësi shpirtërore i shkonte dhe i vinte nëpër trup.
- A ke vëllezer, motra, nënë, baba a ke familje?
Ai u shtang. E shikonte drejt e në sy dhe kishte ngelur si memec.
- Fol, pse nuk flet?
Ai vetëm e shikonte. Një çast e mori disi vehten dhe foli me një zë të mekur:
- Nuk të kuptoj Rita?
- Si nuk më kupton?
- Pse duhet t’i përgjigjem një pyetje të tillë?
- Sepse unë të pyeta dhe ti pranove të takohesh me mua!
- Po, ke të drejtë por nuk të përgjigjem dot.
- Pse?
- Eshtë një plagë e vjetër dhe kur të pashe ty nuk e di se ç’farë ndjenje ndieva?
- Dashuri për një vajzë që e shikon për herë të parë dhe të dhuron shikime e buzëqeshje?
- Jo, jo diçka tjetër, një lloj dashurie tjetër nuk di se si ta them me fjalë.
Rita e shikoi me dhembshuri drejt e në sy. Hapi letrën dhe i tregoi një fotografi të vjetër. Gazi sa e pa njohu prindërit e tij që vdiqën në të njetin aksident ku vetëm Rita fatmirësisht shpëtoi dhe shpërtheu në lot.
- Motër, Rita motra ime ti qenke! - belbëzoi me zë të lartë dhe të dyve rreketë e loteve iu kishin formuar dy lumenj dhimbjeje nëpër faqe.
- Oooh Zot, si qenka jeta, - folën në kor të dy njëherësh e të përqafuar lotët s'i ndalnin dot. Qanin të dy pa zhurmë. Bota jashtë jetonte jetën por edhe Gazi e Rita sonte po shijonin një takim nën lumenjtë e lotëve por që jeta dikujt ja bën një dhuratë të tillë.
Drejtësi në Hagë
Zilja e mbarimit të mësimit të drekës se si iu duk Hasimes si më e trishtë jo si gjithmonë. Studentët e shkollës së mesme gjithë zhurmë dilnin me vrull nga klasa dhe drejtoheshin nga kafja e shkollës për të ngrënë drekën. Radha e gjatë dhe e sikletshme e studentëve e shqetësoi më shumë se duhet. Kur radha mbaroi doli për pak çaste nga kafja. Në një cep papritmas sytë i shkuan tek televizori. Fërkoi me duar se mos ishte në ëndërr.
- Oh zot! - psherëtiu me vehte kur pa me dhjetëra forca policë që kishin rrethuar një ndërtesë të vogël në Southsajd blvd. Papritmas në një cep të televizionit dalloi foton e Sefës djalit të tij të madh, që asnjëherë që kur ushtria serbe i vrau babain dhe hallën, nuk kishte qetësi shpirtërore. Poshtë fotos së tij dy fotografi të të njejtit person sikur e turbulluan fare. Dy pika loti i vërshuan me shpejtësi në faqe. E njohu menjëherë Dragan Gjogiqin vrasësin e burrit dhe të kunatës. Me dhjetëra vite kërkohej në Evurope nga Gjykata e Hagës për krimet në Kosovë dhe u çudit se si kishte hapur biznes mu në mes të Floridës.
- Hasime, Hasime! - dëgjoi pas krahëve zërin e drejtoreshës së shkollës.
Ajo ktheu kokën nga ana e zërit dhe foli me një frymë.
- Më kërkon policia jashtë.
- Po, diçka jo lajm i mire.
- E, di e di!
- Djali yt Sefa ka rrëmbyer një biznesmen në Southsajd blvd. dhe e kërcënon se do ta vrasë. Keni pasur probleme me kënd sepse Sefa me është dukur djalë i urtë si e bëri ai këtë punë?
- Okej, zonja drejtoreshë. Po iki tek policia se po më pret. Biznesmeni që im bir ka marrë peng është ushtarark serb që Sefës i ka vrarë babain
- Çfarë, është kriminel lufte?
- Jo vetëm babain por edhe hallën pasi e përdhunoi e vrau. Djali ishte i vogël dhe ishte fshehur tek stalla e bagëtive dhe ka parë gjithe skenën tragjike. Më fal se më duhet të largohem. Më duhet ti mbush mendjen Sefës të mos bëhet vrasës si Dragani. Le ta dënojë Haga për gjitha ato krime lufte që ka bërë me shqiptaret etnike të Kosoves.
U nis ngadalë drejt makinave të policisë. Drejtoresha u çudit dhe u mallëngjye njëkohësisht nga fjalët prej burrneshe të Hasimes.
- Pritni, pritni! - iu thirri me të madhe policëve dhe u nis drejt makinës ku kishte hyrë Hasimja...
Me të arritur në Southsajd blvd. ndërtesa ishte rrethuar a tëra nga makinat e policisë. Snajperët ishin në gadishmëri. Hasimja zbriti ngadalë nga makina e policisë dhe u nis drejt ndërtesës. Disa policë u nisën nga pas por ajo ju bëri me shenjë që të mos e ndjekin nga pas dhe shefi i policisë iu tha të ndalojnë.
- Çdo gjë do përfundojë paqësisht! - iu drejtua ajo policëve - djali im nuk është terrorist.
Sa hyri në ndërtesë një grup gazetarësh u nisen drejt zonjës Smith drejtoreshës së shkollës.
- Zonja Smith, drejtoreshë Smith! - i thirri nga larg një gazetar i Njuz 25 i cili e kishte pasur mësuese në shkollë të mesme, - çfarë ka ngjarë që ju jeni në një makinë policie më nënën e një terroristi. Ajo e shikoi pak si me inat dhe pa pritur pyetje tjetër shpërtheu me force:
- Kujdes me fjalorin zoti gazetar. Ai nuk është terrorist por...
- Si nuk është terrorist, ai është një emigrant që ka marrë peng tre persona dhe ndoshta mund ti ketë vrare! - e ndërpreu një gazetare tjetër e Njuz 4
- Nuk ka vrare askënd. Është një djale i ri që në fëmijërine e tij ka përjetuar një tragjedi të tmerrshme
familjare.
- Çfarë tragjedie? Çfarë hyn ajo në këtë mes?
- Si nuk hyn, personi që i shkatoi tragjedinë duke i vrarë babain, përdhunuar dhe vrarë hallën në Kosovë është një ish ushtarak i ushtrisë së ish Jugosllavisë që kërkohet në Hagë për krime lufte por ai me emër të rremë me paratë e gabitura në lufte ka hapur biznes mu në mes të Floridës ndaj...
Turma e gazetarëve e la në mes drejtoreshën dhe u nis me vrap nga hyrja e ndërtesës ku dolën katër persona bashkë me Hasimen dhe dhjetëra policë. Njëri një tullac rreth të gjashtëdhjetave ishte i lidhur me pranga. Hasimja me Sefën u nisën si me vrap pa folur drejt makinës së policisë dhe hynë mbrenda. Një djalë moshatar me Sefën bashkë me shoqen e tij u ndalen tek gazetaret e shumtë.
- Sa terror përjetuat në këtë rrëmbim disa orësh, - iu drejtua një gazetar i Njuz 25.
- Nuk përjetuam aspak terror! - ia ktheu vajza.
- Si quheni, dhe nga jeni? ! - e pyeti një tjetër.
- Më quajnë Tatjana, jam nga Serbia me sakte nga Beogradi . Me Markun të dashurin tim nga Shqipëria erdhëm me shokun e tij Sefën shqiptar nga Kosova kur Dragani në polemike e sipër me Sefën mori pistoletën dhe desh ta vriste
- Si nisi polemika?
- Sefa e njohu vrasësin e babait dhe të hallës.
- Si e njohu, shumë njerëz mund të ngjasojnë?
- Sigurisht që ngjasojnë por fytyrën e një vrasësi e mban lehte në kujtesë. Gjithashtu ai i kishte përdhunuar dhe vrarë hallën e tij vetëm njëzet e tre vjeçe, madje i kishte marrë edhe medaljonin që ia kishte dhuruar vëllai i saj që jetonte në Gjermani kur kishte mbushur njëzet vjeç, ai medalion ishte molla e sherrit mes tyre dhe Dragani e kujtoj saktësisht ngjaren dhe...
- Çfarë?
- I tha Sefës të kam vrarë e përdhunuar në Kosovë në shtëpinë tënde, tani ma solli fati të të vras edhe ty në Florida dhe mori pistoletën nga një sirtar dhe e mbushi.
- Si ka mundësi që nuk ka të vrarë?
- Sepse i dashuri im Marku iu hodh përsiper dhe atij i rrëshqiti pistoleta të cilën sa hap e mbyll sytë e mori Sefa dhe...
Pa mbaruar mirë fjalën Tatjana gazetarët u nisën me vrap nga ana e shefit te policisë i cili iu tregoi fill e për pe gjithë ngjarjen.
- I arrestuari! - e pyeti si me vrull një gazetar, - do të vuaj dënimin në Florida për tentative vrasjeje.
- Jo, jo, ai do të dërgohet në Hagë sepse…
- Përse në Hagë kur ai ka kryer një krim në Florida! - e ndërpreu një gazetar tjetër.
- Sepse më parë duhet të përgjigjet për krimet e luftës që ka bërë në Kosovë sepse me qindra jetë që ai ka marrë nuk do prehen të qetë në varre derisa të ketë drejtësi në Hagë dhe mbrenda një jave ai do të jetë në bankën e të akuzuarve për krime lufte...
Sefa po shikonte pa u shqetesuar lajmet në njuz 25 kur e ëma hyri pa bërë zhurmë në dhomën e tij dhe e përqafoi.
- Të lumtë biri im! - shqipitoi ajo lehtë.
- Nënë, tani sikur më duket se mu ringjall babai dhe halla.
- E di, e di o zemër sepse vonë por drejtësia na troket në derë.
Jashtë nata nuk pranonte të flinte. Nënë e bir bisedonin dhe lotonin njëkohësisht. Ato ishin lotë dhimbje dhe gëzimi që po udhëtonin në një jetë ku drejtesisë shpesh herë ia ngatërrojnë rrugën...
Zilja e mbarimit të mësimit të drekës se si iu duk Hasimes si më e trishtë jo si gjithmonë. Studentët e shkollës së mesme gjithë zhurmë dilnin me vrull nga klasa dhe drejtoheshin nga kafja e shkollës për të ngrënë drekën. Radha e gjatë dhe e sikletshme e studentëve e shqetësoi më shumë se duhet. Kur radha mbaroi doli për pak çaste nga kafja. Në një cep papritmas sytë i shkuan tek televizori. Fërkoi me duar se mos ishte në ëndërr.
- Oh zot! - psherëtiu me vehte kur pa me dhjetëra forca policë që kishin rrethuar një ndërtesë të vogël në Southsajd blvd. Papritmas në një cep të televizionit dalloi foton e Sefës djalit të tij të madh, që asnjëherë që kur ushtria serbe i vrau babain dhe hallën, nuk kishte qetësi shpirtërore. Poshtë fotos së tij dy fotografi të të njejtit person sikur e turbulluan fare. Dy pika loti i vërshuan me shpejtësi në faqe. E njohu menjëherë Dragan Gjogiqin vrasësin e burrit dhe të kunatës. Me dhjetëra vite kërkohej në Evurope nga Gjykata e Hagës për krimet në Kosovë dhe u çudit se si kishte hapur biznes mu në mes të Floridës.
- Hasime, Hasime! - dëgjoi pas krahëve zërin e drejtoreshës së shkollës.
Ajo ktheu kokën nga ana e zërit dhe foli me një frymë.
- Më kërkon policia jashtë.
- Po, diçka jo lajm i mire.
- E, di e di!
- Djali yt Sefa ka rrëmbyer një biznesmen në Southsajd blvd. dhe e kërcënon se do ta vrasë. Keni pasur probleme me kënd sepse Sefa me është dukur djalë i urtë si e bëri ai këtë punë?
- Okej, zonja drejtoreshë. Po iki tek policia se po më pret. Biznesmeni që im bir ka marrë peng është ushtarark serb që Sefës i ka vrarë babain
- Çfarë, është kriminel lufte?
- Jo vetëm babain por edhe hallën pasi e përdhunoi e vrau. Djali ishte i vogël dhe ishte fshehur tek stalla e bagëtive dhe ka parë gjithe skenën tragjike. Më fal se më duhet të largohem. Më duhet ti mbush mendjen Sefës të mos bëhet vrasës si Dragani. Le ta dënojë Haga për gjitha ato krime lufte që ka bërë me shqiptaret etnike të Kosoves.
U nis ngadalë drejt makinave të policisë. Drejtoresha u çudit dhe u mallëngjye njëkohësisht nga fjalët prej burrneshe të Hasimes.
- Pritni, pritni! - iu thirri me të madhe policëve dhe u nis drejt makinës ku kishte hyrë Hasimja...
Me të arritur në Southsajd blvd. ndërtesa ishte rrethuar a tëra nga makinat e policisë. Snajperët ishin në gadishmëri. Hasimja zbriti ngadalë nga makina e policisë dhe u nis drejt ndërtesës. Disa policë u nisën nga pas por ajo ju bëri me shenjë që të mos e ndjekin nga pas dhe shefi i policisë iu tha të ndalojnë.
- Çdo gjë do përfundojë paqësisht! - iu drejtua ajo policëve - djali im nuk është terrorist.
Sa hyri në ndërtesë një grup gazetarësh u nisen drejt zonjës Smith drejtoreshës së shkollës.
- Zonja Smith, drejtoreshë Smith! - i thirri nga larg një gazetar i Njuz 25 i cili e kishte pasur mësuese në shkollë të mesme, - çfarë ka ngjarë që ju jeni në një makinë policie më nënën e një terroristi. Ajo e shikoi pak si me inat dhe pa pritur pyetje tjetër shpërtheu me force:
- Kujdes me fjalorin zoti gazetar. Ai nuk është terrorist por...
- Si nuk është terrorist, ai është një emigrant që ka marrë peng tre persona dhe ndoshta mund ti ketë vrare! - e ndërpreu një gazetare tjetër e Njuz 4
- Nuk ka vrare askënd. Është një djale i ri që në fëmijërine e tij ka përjetuar një tragjedi të tmerrshme
familjare.
- Çfarë tragjedie? Çfarë hyn ajo në këtë mes?
- Si nuk hyn, personi që i shkatoi tragjedinë duke i vrarë babain, përdhunuar dhe vrarë hallën në Kosovë është një ish ushtarak i ushtrisë së ish Jugosllavisë që kërkohet në Hagë për krime lufte por ai me emër të rremë me paratë e gabitura në lufte ka hapur biznes mu në mes të Floridës ndaj...
Turma e gazetarëve e la në mes drejtoreshën dhe u nis me vrap nga hyrja e ndërtesës ku dolën katër persona bashkë me Hasimen dhe dhjetëra policë. Njëri një tullac rreth të gjashtëdhjetave ishte i lidhur me pranga. Hasimja me Sefën u nisën si me vrap pa folur drejt makinës së policisë dhe hynë mbrenda. Një djalë moshatar me Sefën bashkë me shoqen e tij u ndalen tek gazetaret e shumtë.
- Sa terror përjetuat në këtë rrëmbim disa orësh, - iu drejtua një gazetar i Njuz 25.
- Nuk përjetuam aspak terror! - ia ktheu vajza.
- Si quheni, dhe nga jeni? ! - e pyeti një tjetër.
- Më quajnë Tatjana, jam nga Serbia me sakte nga Beogradi . Me Markun të dashurin tim nga Shqipëria erdhëm me shokun e tij Sefën shqiptar nga Kosova kur Dragani në polemike e sipër me Sefën mori pistoletën dhe desh ta vriste
- Si nisi polemika?
- Sefa e njohu vrasësin e babait dhe të hallës.
- Si e njohu, shumë njerëz mund të ngjasojnë?
- Sigurisht që ngjasojnë por fytyrën e një vrasësi e mban lehte në kujtesë. Gjithashtu ai i kishte përdhunuar dhe vrarë hallën e tij vetëm njëzet e tre vjeçe, madje i kishte marrë edhe medaljonin që ia kishte dhuruar vëllai i saj që jetonte në Gjermani kur kishte mbushur njëzet vjeç, ai medalion ishte molla e sherrit mes tyre dhe Dragani e kujtoj saktësisht ngjaren dhe...
- Çfarë?
- I tha Sefës të kam vrarë e përdhunuar në Kosovë në shtëpinë tënde, tani ma solli fati të të vras edhe ty në Florida dhe mori pistoletën nga një sirtar dhe e mbushi.
- Si ka mundësi që nuk ka të vrarë?
- Sepse i dashuri im Marku iu hodh përsiper dhe atij i rrëshqiti pistoleta të cilën sa hap e mbyll sytë e mori Sefa dhe...
Pa mbaruar mirë fjalën Tatjana gazetarët u nisën me vrap nga ana e shefit te policisë i cili iu tregoi fill e për pe gjithë ngjarjen.
- I arrestuari! - e pyeti si me vrull një gazetar, - do të vuaj dënimin në Florida për tentative vrasjeje.
- Jo, jo, ai do të dërgohet në Hagë sepse…
- Përse në Hagë kur ai ka kryer një krim në Florida! - e ndërpreu një gazetar tjetër.
- Sepse më parë duhet të përgjigjet për krimet e luftës që ka bërë në Kosovë sepse me qindra jetë që ai ka marrë nuk do prehen të qetë në varre derisa të ketë drejtësi në Hagë dhe mbrenda një jave ai do të jetë në bankën e të akuzuarve për krime lufte...
Sefa po shikonte pa u shqetesuar lajmet në njuz 25 kur e ëma hyri pa bërë zhurmë në dhomën e tij dhe e përqafoi.
- Të lumtë biri im! - shqipitoi ajo lehtë.
- Nënë, tani sikur më duket se mu ringjall babai dhe halla.
- E di, e di o zemër sepse vonë por drejtësia na troket në derë.
Jashtë nata nuk pranonte të flinte. Nënë e bir bisedonin dhe lotonin njëkohësisht. Ato ishin lotë dhimbje dhe gëzimi që po udhëtonin në një jetë ku drejtesisë shpesh herë ia ngatërrojnë rrugën...
Dhuratë për ditëlindje
Përjashta frynte një erë e ftohtë që të priste si brisk. Nju Jorku sikur nuk flinte kurrë megjithëse në mëngjes dukej si me sy të përgjumur. Gjergj Konaku si parkoi makinën në parkingun e apartamenteve doli lehtë si në heshtje, i hodhi një vështrim orës në telefon kur padashje i shkuan sytë tek data.
- Oh zot! - thirri lehtë me vehte, - edhe një javë Flutura vajza ime ka ditëlindjen dhe desh harrova. Bo bo bo, sa do kisha gabuar pa i dërguar dhuratë. Hyri në dhomë. Në mur ishin varur disa fotografi. Njerës ku kishte dalë me Fluturën dhe Danielin ia nguli sytë disi me dhembshuri. Pa e kuptuar as vetë bulëzat e lotit po i rrëshqisnin me vrap nëpër faqe.
- Djalli e marrtë këtë jetë, dy vjet pa i parë sytë e fëmijëve, sa do të jenë rritur. Ahh jetë, si rrëshqita në atë rrugë të trishtë?! Një çast pa e kuptuar as vetë u shkri në vaj me dënesatë forta. E mblodhi disi vehten dhe u nis nga kolltuku. U ul dhe futi një DVD që kishte bërë me familjen shumë vite më parë kur ishte kthyer në Shqipëri për të parë prindërit...
- Dëgjo Gjergj! - i ushtoi në kokë zëri i babait, - ti e di se unë dhe jot ëmë do vdesim me plagë në shpirt sepse nuk do i shijojmë nipin e mbesën, se ti dhe Marta zgjodhët Amerikën për një jetë më të mirë. Unë nuk do t’iu nëm kurrë sepse edhe ti e vuan në shpirt një zgjedhje të tillë. Vetëm një amanet të kesh.
- Ç’farë? Se amanetin s'e mban dheu…?
- Ti qëndrosh pranë Martës sepse është shoqja jote e jetës dhe vendi i huaj të ha, të streson. Sa më afër asaj aq më shumë dashuri prindërorë do i rrisësh fëmijët.
- Të betohem baba do të...
Triiing!... Triiing… Nje zile e gjatë e celularit ia shkëputi ëndërrimin.
- Babi, - dëgjoi zërin e Fluturës, - nga humbe?
- Më fal shpirt, e di se pas një jave ke ditëlindjen ndaj...
- Po babi, - i foli me përkëdhelje ajo, - bëhem gjashtëmbëdhjetë vjeçe, jam rritur ndaj do të festoj ditëlindjen dhe...
- Çfarë do të të blej se i nis me postën e shpejtë për dy ditë i ke në Florida.
- Asgjë…!
- Si është vellai?
- Mirë, qe kur ike ti Danieli ka lënë shkollën, ka filluar punë për të ndihmuar mamin sepse shtëpinë që blemë e kemi përsëri falë vëllait dhe mamit që punojnë dy punë.
Gjergji mbajti pak frymën dhe s'arriti dot të përmbahej. U bë si një fëmi i vogël dhe nisi të qante me dënesë nga fjalët e vajzës. I kishte braktisur për një dreq kurve e cila pas gjashtë muajsh në Nju Jork iku me një tjetër shqiptar nga Broklini.
- Babi po qan, mos qaj të lutem. Unë të dua, ti je babai im më i shtrenjtë.
- Jo nuk po qaj, mu kujtua gjyshi yt që ka pak vite që na ka lënë dhe...
- Gjyshi im ishte shumë i mirë baba sepse nuk e braktisi kurrë gjyshen.
- E di e di shpirti i babait, por çfarë do të të dërgoj për ditëlindje, - u mundua ai të ndërronte bisedë.
- Asgjë.
- Si asgjë?!
- Jo jo nuk dua asnjë dhuratë. A eshte i bukur Nju Jorku?
- Po zemër por më me ngrohtësi shpirtërore është Xheksovillë, Florida ku ti ke lindur.
- E di se ketu ke Fluturën zemrën e babit, Danielin djalin e burrëruar të shtëpisë, ke edhe mamin tim dashurinë
tënde që nuk e kuptoj dot se pse e le për një femër tjetër. Babi, Nora ajo me të cilën ti e ndërrove mamin, është kthyer në Xheksovillë, ti pse rri vetëm në New York eja në Florida.
Gjergji me zor e përmbante vehten. Nuk arrinte ta kuptonte se sa shumë i ishin rritur fëmijët për dy vite.
- Babi a më dëgjon, përse nuk më flet?
- Jam në punë s'vij dot!
- Merr leje, po e shty ditëlindjen për ty, e bëj të shtunën ose të djelën kur të duash ti. Ne të gjithë të presim, edhe mami.
- Pse mami nuk ka të dashur?
- Po, e ka një që...
- Si quhet, shqiptar është?
- Sigurisht shqiptar!
- Si quhet, a e njoh unë?
- Quhet Gjergj Konaku që e do shumë!
- Më fal bija ime! - ia ktheu i qetë ai dhe u çlirua disi shpirtërisht kur dëgjoi emrin e tij, - jam në punë por nesër do të shikoj nese marr leje ose jo.
- Ok babi, unë të dua ty për ditëlindje...
I ulur në një kafe po bisedonte qetë me Marjanin kushërin e tij. Nuk dinte se si të vepronte. Të linte Nju Jorkun, apo jo? Zilja e telefonit ia ndërpreu disi bisedën.
- Alo babi jam unë, kam edhe Danielin këtu do të flasë me ty.
- Po, mirë zemër ma kalo vëllain.
- Babi mirë je! - dëgjoi zërin e burrëruar të djalit.
- Mirë biri im, ti mirë je, mami, motra?
- Po po të gjithë mirë jemi.
- Ndonjë gjë të re nga Florida?
- Asgjë me rëndësi me përjashtim se fëmijët e tu po rriten por ti... Padashje mbylli telefonin sepse nuk donte që ta dëgjonte djali qarjen e tij.
- Çfare ke Gjergj? - dëgjoi pas krahëve zërin e Marjanit, - pse ia mbylle telefonin fëmijëve.
- Nuk mundem do të flas. Në pak sekonda shpërtheu në lot. Marjani e kapi për supi dhe i foli si fort.
- Ti ke gabuar kushëri, nuk braktiset familja për një femër, dreqi e mori, të njejtën punë bëjnë të tëra por familjen s'e blen dot me para ndjaj...
- Çfarë? ...
- Të kthehesh sa më shpejt në Florida, ti kërkosh falje Martës dhe fëmijëve!
- Nuk mundem, jam burrë!
- Je mashkull, jo burrë!
- Si të duash më quaj.
- Burri kthehet pranë familjes ndërsa mashkulli merr erë nëpër kurva ndaj hapi sytë zgjohu nga gjumi, ku e ke Norën? Sa të mbaruan paret të braktisi. Të kujtohet kur të gjeta duke fjetur në metro...
Zilja e telefonit e ndërpreu në mes. Ai u mendua disi dhe e hapi me një frymë.
- Me fal Daniel jam në tren e s'ka valë.
- Mirë baba nuk prish punë, e di por do të dërgoj një mesazh në telefon.
- Ok, për çfarë?
- A të tha Flutura që ka ditëlindjen?
- Po e di dhe do ti blej një dhuratë por nuk e di se çfarë.
- Mos u mërzit gjysmën e dhuratës ia kam blerë unë e ti ke gjysmën tjetër.
- Si, çfare do? Ia blej unë të gjitha mos u shpenzo ti!
- Jo nuk prish punë ja kam blerë gjysmën por më premto se ti do t’ia blesh gjysmën tjetër!
- Po mor bir sigurisht me gjithë shpirt vetëm më thuaj çfarë do zemra e babit?!
- Babi, dëgjo këtu ajo të do ty për ditëlindje prandaj të kam prerë një biletë me Deltën nga New York-u në Xheksovillë, të lutem eja. Poqese nuk ke dëshirë të flesh në shtëpinë tënde të ze dhome në hotel.
- Ok Daniel do vij, më falni zemrat e mija, kam bërë mëkat me ju të dy edhe me Martën, ju dua shumë...
Flutura si një çamarroke hidhej e përdridhej në aeroportin e Xheksovillit. Afrohej afër ekranit të shikonte nëse arriti linja e Deltës nga Nju Jorku.
- Mami! - bërtiti me të madhe, - aeroplani i babit ka mbërritur! I dha një të përqafuar mamit dhe vëllait dhe u nis me vrap nga dera e daljes së pasagjerëve ndërsa Danieli dhe Marta u ulën në një divan. Duke pritur me padurim babin që kishte plot dy vjet pa e parë dikush ia zuri sytë me duar.
- Mos fol! - bërtiti fort, - i njoh këto duar, janë të babit tim, - dhe iu lëshua me dënesë në krah.
- Bija ime, sa qënke rritur, oooh zot.
Lotët i kishin formuar lumenj të pashtershëm nëpër faqe. Mori vajzën për dore dhe u nis nga Marta dhe djali. - Mami! - bërtiti me të madhe, - erdhi babi im, erdhi dhurata ime për ditëlindjen e gjashtëmbëdhjetë.
Gjergji iu afrua afër Danielit dhe e përqafoi si burri burrin. Iu afrua afër bashkëshortes. E shikoi drejt e në sy pa lëvizur. Edhe ajo e vështroi si njëzet e dy vite më parë kur i fali puthjen e parë të dashurisë. Të dy rrinin në heshtje. Ai ia kapi dorën si një princeshe dhe ia puthi lehtë.
- Më fal Martë! - foli i vendosur, - e di kam bërë dy gabime të pafashme, ju braktisa juve dhe shkela amanetin e babait.
Ajo e shikoi embel. Iu afrua e perqafoi dhe e puthi lehtë në faqe.
- Megjithëse kemi vuajtur shumë mungesën tënde sa fëmijët na janë pjekur para kohe por po të fal sepse edhe unë kam një amanet nga prinderit e mi.
- Çfarë amaneti?
- Që të mos i rris fëmijët pa babain.
- Ohh zot, - foli si me vehte Gjergji! - jam në ëndërr apo jo?
Të katër u nisën me një frymë nga parkingu i aeroportit. Flutura si një dre i vogël kërcente përpjetë nga gëzimi. Hëna kishte të njejtin ndriçim si herën e parë kur erdhën në Florida. Gjithsesi jeta kishte veshur një kostum të ri jete.
Nga libri me tregime "PËRROI I DJALLIT", Tirane 2013
- Oh zot! - thirri lehtë me vehte, - edhe një javë Flutura vajza ime ka ditëlindjen dhe desh harrova. Bo bo bo, sa do kisha gabuar pa i dërguar dhuratë. Hyri në dhomë. Në mur ishin varur disa fotografi. Njerës ku kishte dalë me Fluturën dhe Danielin ia nguli sytë disi me dhembshuri. Pa e kuptuar as vetë bulëzat e lotit po i rrëshqisnin me vrap nëpër faqe.
- Djalli e marrtë këtë jetë, dy vjet pa i parë sytë e fëmijëve, sa do të jenë rritur. Ahh jetë, si rrëshqita në atë rrugë të trishtë?! Një çast pa e kuptuar as vetë u shkri në vaj me dënesatë forta. E mblodhi disi vehten dhe u nis nga kolltuku. U ul dhe futi një DVD që kishte bërë me familjen shumë vite më parë kur ishte kthyer në Shqipëri për të parë prindërit...
- Dëgjo Gjergj! - i ushtoi në kokë zëri i babait, - ti e di se unë dhe jot ëmë do vdesim me plagë në shpirt sepse nuk do i shijojmë nipin e mbesën, se ti dhe Marta zgjodhët Amerikën për një jetë më të mirë. Unë nuk do t’iu nëm kurrë sepse edhe ti e vuan në shpirt një zgjedhje të tillë. Vetëm një amanet të kesh.
- Ç’farë? Se amanetin s'e mban dheu…?
- Ti qëndrosh pranë Martës sepse është shoqja jote e jetës dhe vendi i huaj të ha, të streson. Sa më afër asaj aq më shumë dashuri prindërorë do i rrisësh fëmijët.
- Të betohem baba do të...
Triiing!... Triiing… Nje zile e gjatë e celularit ia shkëputi ëndërrimin.
- Babi, - dëgjoi zërin e Fluturës, - nga humbe?
- Më fal shpirt, e di se pas një jave ke ditëlindjen ndaj...
- Po babi, - i foli me përkëdhelje ajo, - bëhem gjashtëmbëdhjetë vjeçe, jam rritur ndaj do të festoj ditëlindjen dhe...
- Çfarë do të të blej se i nis me postën e shpejtë për dy ditë i ke në Florida.
- Asgjë…!
- Si është vellai?
- Mirë, qe kur ike ti Danieli ka lënë shkollën, ka filluar punë për të ndihmuar mamin sepse shtëpinë që blemë e kemi përsëri falë vëllait dhe mamit që punojnë dy punë.
Gjergji mbajti pak frymën dhe s'arriti dot të përmbahej. U bë si një fëmi i vogël dhe nisi të qante me dënesë nga fjalët e vajzës. I kishte braktisur për një dreq kurve e cila pas gjashtë muajsh në Nju Jork iku me një tjetër shqiptar nga Broklini.
- Babi po qan, mos qaj të lutem. Unë të dua, ti je babai im më i shtrenjtë.
- Jo nuk po qaj, mu kujtua gjyshi yt që ka pak vite që na ka lënë dhe...
- Gjyshi im ishte shumë i mirë baba sepse nuk e braktisi kurrë gjyshen.
- E di e di shpirti i babait, por çfarë do të të dërgoj për ditëlindje, - u mundua ai të ndërronte bisedë.
- Asgjë.
- Si asgjë?!
- Jo jo nuk dua asnjë dhuratë. A eshte i bukur Nju Jorku?
- Po zemër por më me ngrohtësi shpirtërore është Xheksovillë, Florida ku ti ke lindur.
- E di se ketu ke Fluturën zemrën e babit, Danielin djalin e burrëruar të shtëpisë, ke edhe mamin tim dashurinë
tënde që nuk e kuptoj dot se pse e le për një femër tjetër. Babi, Nora ajo me të cilën ti e ndërrove mamin, është kthyer në Xheksovillë, ti pse rri vetëm në New York eja në Florida.
Gjergji me zor e përmbante vehten. Nuk arrinte ta kuptonte se sa shumë i ishin rritur fëmijët për dy vite.
- Babi a më dëgjon, përse nuk më flet?
- Jam në punë s'vij dot!
- Merr leje, po e shty ditëlindjen për ty, e bëj të shtunën ose të djelën kur të duash ti. Ne të gjithë të presim, edhe mami.
- Pse mami nuk ka të dashur?
- Po, e ka një që...
- Si quhet, shqiptar është?
- Sigurisht shqiptar!
- Si quhet, a e njoh unë?
- Quhet Gjergj Konaku që e do shumë!
- Më fal bija ime! - ia ktheu i qetë ai dhe u çlirua disi shpirtërisht kur dëgjoi emrin e tij, - jam në punë por nesër do të shikoj nese marr leje ose jo.
- Ok babi, unë të dua ty për ditëlindje...
I ulur në një kafe po bisedonte qetë me Marjanin kushërin e tij. Nuk dinte se si të vepronte. Të linte Nju Jorkun, apo jo? Zilja e telefonit ia ndërpreu disi bisedën.
- Alo babi jam unë, kam edhe Danielin këtu do të flasë me ty.
- Po, mirë zemër ma kalo vëllain.
- Babi mirë je! - dëgjoi zërin e burrëruar të djalit.
- Mirë biri im, ti mirë je, mami, motra?
- Po po të gjithë mirë jemi.
- Ndonjë gjë të re nga Florida?
- Asgjë me rëndësi me përjashtim se fëmijët e tu po rriten por ti... Padashje mbylli telefonin sepse nuk donte që ta dëgjonte djali qarjen e tij.
- Çfare ke Gjergj? - dëgjoi pas krahëve zërin e Marjanit, - pse ia mbylle telefonin fëmijëve.
- Nuk mundem do të flas. Në pak sekonda shpërtheu në lot. Marjani e kapi për supi dhe i foli si fort.
- Ti ke gabuar kushëri, nuk braktiset familja për një femër, dreqi e mori, të njejtën punë bëjnë të tëra por familjen s'e blen dot me para ndjaj...
- Çfarë? ...
- Të kthehesh sa më shpejt në Florida, ti kërkosh falje Martës dhe fëmijëve!
- Nuk mundem, jam burrë!
- Je mashkull, jo burrë!
- Si të duash më quaj.
- Burri kthehet pranë familjes ndërsa mashkulli merr erë nëpër kurva ndaj hapi sytë zgjohu nga gjumi, ku e ke Norën? Sa të mbaruan paret të braktisi. Të kujtohet kur të gjeta duke fjetur në metro...
Zilja e telefonit e ndërpreu në mes. Ai u mendua disi dhe e hapi me një frymë.
- Me fal Daniel jam në tren e s'ka valë.
- Mirë baba nuk prish punë, e di por do të dërgoj një mesazh në telefon.
- Ok, për çfarë?
- A të tha Flutura që ka ditëlindjen?
- Po e di dhe do ti blej një dhuratë por nuk e di se çfarë.
- Mos u mërzit gjysmën e dhuratës ia kam blerë unë e ti ke gjysmën tjetër.
- Si, çfare do? Ia blej unë të gjitha mos u shpenzo ti!
- Jo nuk prish punë ja kam blerë gjysmën por më premto se ti do t’ia blesh gjysmën tjetër!
- Po mor bir sigurisht me gjithë shpirt vetëm më thuaj çfarë do zemra e babit?!
- Babi, dëgjo këtu ajo të do ty për ditëlindje prandaj të kam prerë një biletë me Deltën nga New York-u në Xheksovillë, të lutem eja. Poqese nuk ke dëshirë të flesh në shtëpinë tënde të ze dhome në hotel.
- Ok Daniel do vij, më falni zemrat e mija, kam bërë mëkat me ju të dy edhe me Martën, ju dua shumë...
Flutura si një çamarroke hidhej e përdridhej në aeroportin e Xheksovillit. Afrohej afër ekranit të shikonte nëse arriti linja e Deltës nga Nju Jorku.
- Mami! - bërtiti me të madhe, - aeroplani i babit ka mbërritur! I dha një të përqafuar mamit dhe vëllait dhe u nis me vrap nga dera e daljes së pasagjerëve ndërsa Danieli dhe Marta u ulën në një divan. Duke pritur me padurim babin që kishte plot dy vjet pa e parë dikush ia zuri sytë me duar.
- Mos fol! - bërtiti fort, - i njoh këto duar, janë të babit tim, - dhe iu lëshua me dënesë në krah.
- Bija ime, sa qënke rritur, oooh zot.
Lotët i kishin formuar lumenj të pashtershëm nëpër faqe. Mori vajzën për dore dhe u nis nga Marta dhe djali. - Mami! - bërtiti me të madhe, - erdhi babi im, erdhi dhurata ime për ditëlindjen e gjashtëmbëdhjetë.
Gjergji iu afrua afër Danielit dhe e përqafoi si burri burrin. Iu afrua afër bashkëshortes. E shikoi drejt e në sy pa lëvizur. Edhe ajo e vështroi si njëzet e dy vite më parë kur i fali puthjen e parë të dashurisë. Të dy rrinin në heshtje. Ai ia kapi dorën si një princeshe dhe ia puthi lehtë.
- Më fal Martë! - foli i vendosur, - e di kam bërë dy gabime të pafashme, ju braktisa juve dhe shkela amanetin e babait.
Ajo e shikoi embel. Iu afrua e perqafoi dhe e puthi lehtë në faqe.
- Megjithëse kemi vuajtur shumë mungesën tënde sa fëmijët na janë pjekur para kohe por po të fal sepse edhe unë kam një amanet nga prinderit e mi.
- Çfarë amaneti?
- Që të mos i rris fëmijët pa babain.
- Ohh zot, - foli si me vehte Gjergji! - jam në ëndërr apo jo?
Të katër u nisën me një frymë nga parkingu i aeroportit. Flutura si një dre i vogël kërcente përpjetë nga gëzimi. Hëna kishte të njejtin ndriçim si herën e parë kur erdhën në Florida. Gjithsesi jeta kishte veshur një kostum të ri jete.
Nga libri me tregime "PËRROI I DJALLIT", Tirane 2013
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen