Buqetë me poezi nga Sinan Sadiku

YJET

Derisa të lindin yjet
 mjegulla kalbë shiun
 e zogu
 këndon këngën e trishtimit
 nëpër degët e thara
 të vjeshtës së vonshme


LIBRI

Është
 edhe engjëll edhe djall
 edhe parajsë edhe ferr

Letër e shkruar
 që e lodroni hunit e i konopit
 është libri


DIMRI

Shpesh lavdërohet
 thotë
 edhe zemrën e kam të bardhë
 si borën

Për fatin tonë të mirë
 ka qëlluar stinë
 vetëm një e katërta e vitit
 se një Zot e di
 a do të dilnim në Shëngjergj


LIRIA

Është foshnje e molisur
 në djep të stolisur
 nga pak e lënë
 gati e braktisur

Një grumbull bakteresh
 po e sulmojnë
 po e gjymtojnë
 e nëna si e përhumbur

E sulmojnë në emër
 në zemër e thembër
 herë drejtë
 herë shtrembër

Projekt i papërfunduar
 nga një mjeshtër
 gënjeshtër
 mashtrim mu në agim

Në këtë xhungël mashtruesish
 kjo ëndërr e zbehur
 ka mbet
 sall asht e lëkurë
 kurrë e pakrehur

Liria
 kjo ëndërr
 e ëndrrave të mia



VETËM EMRI

Vargjet po më rrëshqasin nga dora
 Sot nuk e shkrova asnjë fjalë
 Se për të bërë strofë jo se jo

Në Gjyrishec ai Mulliri i Musë Rekës është rrënuar
 lugu është kalbur rrota ka humbur në baltë
 njërin guri e kanë vjedhur
 ndërsa jazit i kanë humbur gjurmët

Shumë pemë nuk janë më
 Disa lisa janë prerë janë rrëzuar harruar
 Ka mbet Lisi i Vetun
 në përpjekje të kota
 për ta ruajtur krenarinë

Hijen e tij tamam hije ahu
 nuk e shijon askush
 as barinjtë as kalimtarët
 që dikur ishin të shumtë
 e nuk janë më

Shtëpia e Mulla Idrisit
 priti e priti e priti
 dhe u rrëzua një ditë
 e hëngri dhëmbi i kohës

E Bregu i Gjytetit mundohet të na flas
 të na tregoj diçka për kohët njerëzit jetën
 por askush s`e dëgjon
 askush s`e kupton

Shumëçka është tharë është kalbur
 është rrëzuar rrënuar harruar
 në fshatin tim
 të cilit i ka mbet vetëm emri
 dhe kufijtë e vizatuar në hartë



AEROPORTI I ËNDRRAVE

Në krah të imagjinatës
 kalëron ëndrra
 dhe fluturon fluturon...

Asgjë më shumë nuk do të doja
 se ta ndërtojë një aeroport të ëndrrave
 që ato të zbresin në tokë
 dhe të na njoftojnë
 me vogëlsinë tonë



CENSURË E LIRISË

Koha
 e ka humb rrugën
 ka rënë në shkretëtirë

Nën tingujt
 e heshtjes
 vallëzojnë mëkatarët

Harruan ku jemi nisë
 liri e censurës
 censurë e lirisë



VARGJE PËRKUJTIMI
 Ibrahim Ibishit

U njohëm
 atëherë
 kur krrokatnin korbat mbi muranë

Ishim
 duke vrapuar pas magjisë së shkrimit
 duke e përjetuar leximin

Ti e kishe një penë
 një varr në qiell
 dhe shumë shpresa
 asgjë më tepër

Shiu për kërpudha
 binte rrallë
 edhe pse i këndoje balada

Me mjeshtëri
 e kalove shtjellën e vetmisë

Kur kishe zjarrmi
 ballin ta flladiste
 një kaçurrele që vraponte pas erës

Njerëzit e vjeshtës
 ende dashurojnë krijojnë çmenden
 kështu disi

Miku im
 do të ta sjell një trëndafil në varrezë
 dhe këto vargje përkujtimi



TA KAM LAKMI

Kur u rralluan vranësirat
 të krisurit filluan ta shigjetojnë diellin
 t`u thurin këngë lavdie hajnave
 që po na e vjedhin miellin

Në tregun tonë të bardhë dhe të zi
 më së shtrenjti shiten shportat
 kur janë të mbushura
 me gënjeshtra e mashtrime

Ti miku im
 që ende i ujit pemët e ndershmërisë
 dhe mbjell fidanet e sinqeritetit
 një ditë do ta shuash etjen
 me lëngun e pemëve që po rriten

Vetëm beso i urti im
 Ta kam lakmi
 Në këtë vetmi



MË NË FUND

 Më në fund
 (pas shumë viteve)
 edhe unë u binda
 se ujku për ujkun është njeri