Shefqet Dibrani - Shkrimtarit Nazmi Rrahmani

Shefqet DIBRANI

N A - R R A - T I V E
(Shkrimtarit Nazmi Rrahmani)

Rrëfimtar lindur prej Zotit
 i pe vuajtjet tona si dhembje të motit

Lokja urimin qysh në djep ta dha
 hapëro kujdesshëm nëpër këto anë t'Llapit...
 e Ti me urtësi i kapërceve edhe luftërat ideologjike
 sfida të shumta jetësore
 prej ëndërrash të purpurta

Mbi gjithë ato paragjykime
 këtë vend mbi vobektësi e bëtë
 dhe një fjalë amanet e mbollët
“Pas vdekjes” kthjellon L I R I A . . .

Librin e bëtë ninullë për t'u edukuar fëmija
 se vet ishe ara ku pjellëronte bagëtia
 ishe fushë me lule ku mbushullonte dashuria
 madje dhe pyll ku ulërinte dhe egërsia
 fyelli i bariut ndër male me blegërimë të lirisë
 ishe vet lumi që rrjedh drejt ardhmërisë

Ishe ëndrra jonë për shpresën e re
 lumi që ecën rrjedhës së vet
 dhembjet i mëkove në ditët e vështira
 atëherë kur inskenohej pabesia
 kur luftë klasash bënte ideologjia
 kur shtriganë gëlltitën dashurinë
 kur njëri tjetrit ia kafshëronin njerëzinë
 kanibalët që përlyen plisin tonë
 kur dija fliste me gjuhë sopate
 e thika topitej nëpër mishërat tanë
 shekujve të ftohtë mbi Atdheun e mjerë

Shqetësimi Yt nuk pushoi kurrë
 anise mbi Malin e Shtedimit
 veç diell të lindur ka
 për fushën e blertë të Llapit
 aty ku ardhmëria shihej në sy
 e bukuria e fjalës mbështetej mbi urtësinë

Trishtimin magjik në zemër të nënës
 e në rrudhat e shpirtit të babait
 e përjetësuat Atdheut me këngë e fjalë
 duke dhënë shpresë
 me inicialet N.RR.

“NA” me ty edhe kurë na “RRA”-hën
 tham urra bre burra
 se fjala e mendjes ka dalë nga këto gurra
 e tutje është shtrirë tokës pjellore
 me duar prej brenge me halle njerëzore
 ishe ti burrë si zë Na Rra-tiv
 atëherë kur ishe djalë fare i njomë
 kur dhëndërr “Malësorja” të futi në dhomë

Rruga drejt shtëpisë ishte vet Shtëpia jote
 me emrin Kosovë

Ne kaluam bashkë
 me tragjeditë e përjetuara
 nga “Kthimi i njeriut të vdekur“
te “Toka e përgjakur”

Me plaga e jetës sonë
 si vargmale
 si fusha
 si uji
 thellë e më thellë
 përjetohej ndjenja e vargut magjik
 edhe atëherë edhe tash
 kur bukuria shëmtohej me kamxhik

Atëkohë dalja në derë të kushtonte me kokë
 nga kosa e kostarëve komshijë
 bisha me brirë që i rrisnin hallet tona
 ndërsa duart tuaja prej brenge
 e shkruanin historinë
 nëpër shpirtin e përvuajtur
 të nanave tragjike
 të babait kur e rrëzuan për tokë
 ishe loti i vajzave sorkadhe
 që vajtonin vëllezërit ndër beteja
 gjersa thinjat e flokut sa herë i u ranë

Të mos bredhim në pakthim
 se ti o miku im Na-Rra-tiv
 rrëfimin e bëre nocion të jetës
 histori e ndodhur mbi truallin tonë
 nëpër brirët e kohës u ngjite lartësive
 në kujtimin tim dhe të kësaj historie...

Askush nuk jetoi këtë botë ma me dashuri
 se rrëfimi yt kur u lexua nëpër shkolla
 askush nuk lë mbrapa kaq ardhmëri
 sa “Malësorja” që u bë motiv i jetës
 dhe tabela te “Rruga e shtëpisë sime”
shkëlqim tu bë edhe “Tymi i votrës së fikur”
vatër që nuk u shua kurrë
 kuurrë... kuuurrë... kuuuuuuurrë...

Atëherë kur Na Rra-hën me kamxhik
 Ti - durimin na predikove si shkollë
 dashuria për Llapin balsam t'u bë
 sa vet historia mbi këtë Dard(h)ani

Në Kosovën tonë të Re
 rrëfimi Yt NaRRa-tiv mbetet
 si përditshmëri vuajtjesh
 me plot dashuri

(CH - St. Gallen, 19.07.2015).