Donnerstag, 26. September 2019

Pesë poezi nga Arif Molliqi

Arif Molliqi


Provë për një dilemë 

A është qeni i biri ujkut
a ujku i biri qenit
Krejt njësoj
të dytë janë mishngrënës

A është njeriu i biri djallit
a djalli i biri njeriut
Krejt njësoj
të dytë e ngatërrojnë botën

A është hajni para ministrit 
a ministri para  hajnit
Krejt njësoj
të dytë betohen n´gjuhën e dhelprës



Pesha e arkivolit

Ditën e varrimit
Njerëzit bëjnë mahi të vogla
Mbi fytyrë ma hedhin një grusht dhé 
me arkivolin e mbyllur qeshin

Më besoni, ngushtë më keni zënë
mbase jam i vetmi njeri që nuk flas 
dhe për të parën herë rri vetëm
në një shtëpi pa dritare

Varrmihësit s'kanë punë tjetër
Veç ta kërkojnë llogarin e vet
E nesërmja është vonë

Aq lehtë
E zeza nuk bëhet e bardhë




Ç´rëndësi ka kush këndon 

Këndoj aq gjatë
Sa e lodhi bjeshkën dhe detin
Asnjë yll s´mbeti në natë
Nuk u ndal 
Derisa mori n'thua në këngën e vet 

Atyre që e dëgjonin
goja u ishte terë 
duke bërtitë:
o lejeni bre atë këngë
se u tha një det i tërë 

Ç´rëndësi ka kush po këndon
Kur askujt asgjë
S´do t´i lë trashëgim
kjo kënga e juaj e padurueshme 
gjithësesi




Arti i kolaboracionistit

Kur ra ujku në torishtë
ne i numëruam delet

veç bariu dhëmbprishur
doli tepër

Dikush kurrë s'do të di
pse asgjë s'i ndodhi qenit

ai kishte shkuar të Lendina e Qyqeve
i mbeshtjellur me lëkur dashi

Delet që shpetuan
i akuzuan si kolaboracioniste

kjo është loja e njeriut
kur afër vetës mban qenin e keq 

ose,
kur qeni dhe ujku bëjnë dashuri
në oborrin tonë me gardh të thyer




Arti i lehjes 

Ndalohet rreptësisht
me leh si qeni
se nuk e dallojmë ujkun te dera

Ka kohë që s' po e kuptojmë
kush në kënd po leh
qeni në njeriun
a njeriu në qenin

Derisa të mësohemi më të lehura
njeriu do ta hanë kopenë
e ujku lë të ankohet
në “magna carta libertatum”

Në mungesë të ujkut
edhe qeni i hanë delet
dhe bariut ia lëshon mjekrrën
sikur e bëri nga dashuria....

Verë, 2019

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen