Ata kishin adhur dhe rrinin shpresueshëm përreth shtëpisë së shkrimtarit, si të ishin bletë rreth zgjoit të tyre, që lule më lule e kishin vjelë nektarin dhe dronin që dikush mund t'ua prishte ose t'ua vidhte. Nxori fotoaparatin dhe i shembëlleu fytyrat e tyre, pastaj edhe i futi të gjithë në kompjuter nxitimthi, sikur dronte mos po i iknin njerëzit para shtëpisë. Ishin gra me e pa shami, pleq me e pa qeleshe, të rinjë me e pa xhinse, disa të kapur për dore me dashnorët e dashnoret e tyre, ndonjë më guximtar putheshin ndërmjet vete. Picëroi sytë në kompjuter dhe curroi veshët për të shikuar fytyrat, veshjet e mbathjet e llojllojshme, për të dëgjuar britmat e tyre që herë u ngjanin çjerrjeve me fytyra, herë këngëve, herë vajeve, brohoritjeve, sharjeve, herë lutjeve e më shumë nga të gjitha, ankesave e zhgënjimeve.
»Heeeeeeeej, mjaft më me fjalë të thata, me do ta bëjmë pa e bërë kurrë, me prit sot e mos bëj nesër«, e dëgjoi një klithmë nga kompjuteri i njeriut rreth të dyzetave, i cili dukej se ishte me kukëza në duar, njeri i sakatosur rëndë. »Më morët gjithçka që pata, më ka mbetur vetëm një gysmëkëmbë dhe ky shpirt, hë mos qoftë edhe ky, që të përjetoj mynxyrat që edhe hasmit mos ia pafsha në jetë«.
»Oj vdekje, sillja jetës së pështirë më të dashurin e humbur, kënaqe me pakënaqësinë e palakmuar as për Xhebrailin e tij të kësajjetës«, dëgjoi një grua të rreth pesëdhjetave. »Ma kthe rehatinë e gjumit për varrin e merituar si njeri, sepse nuk jemi racë e kafshëve endacake të ngordhura përrenjve ujëtërbuar të dimrave vrastarë e fushave zharritëse të pranverave buzëthara. Kush ma vodhi zogun me cicërimën e tij mëngjesore? Kthemani ngushëllimin shpëtues për të palindurit, së paku! Mos ma sillni ujkun në torishtë, heeeeeeeeejjj!«
»Puthja na i ngjan dashurisë fantome, buzëqeshjes optiiiiiikeee të shpiirtit sahariaaaaaaaan«, dridhte dhëmbët me dhëmballat fuqidhënëse djaloshi përqafshëm me bukuroshen, që vazhdimisht intonacioni i zërit i ngritej nga zeroja derisa arriti në kulm të jehonës, siukur kumtonte mbi male e fusha, lumenj e dete. »Mos iu falni krimbit të kolltukut kundër bekimit të Madhështisë Engjëllore«
Shkrimtari u step nga pamjet e fytyrave të njerëzve të turmës, sikur ato ishin të paparashikueshme, që edhe kur dukeshin më të lumtura, kishin strukur në to shtatzanitë që do të plasnin shpejt. Herë këto fytyra i dukeshin të buta, herë kriminele, ndonjëherë që kumbonin si topat zhbirëse mishngënëse, herë si bombat-lubi barëngrënëse. Edhe kur gabonin, kishin arsye, sepse gabimet në fjalë i bënin nga zemrat e thyera, sepse kërkonin ata që ia kishin marrë pa i pyetur, pa exhel, si i thonin kësaj ane. Ai gati u llahtaris kur dëgjoi një fjali të gjymtuar dhe mezi të kuptuar: »Shkrimtar, së paku ti na i shpëto vdekjet përballë të palindurve, te të gjithë i kemi humbur shpresat; së paku ti na mbaj në krah, nuk kemi kujt tjetër t' i besojmë«. I thoshte këtij ose ndonjë tjetri, nuk e kuptoi dot shkrimtari, por e kuptoi se ai që e tha, ishte një plak rreth të tetëdhjetave, i cili disi pëshpëriti se shkrimtarit i besonte kur shkruante, sepse veprimi i shkrimit për të ishte kontakt me Zotin, me dritat e mëshirës hyjnore.
Do të kridhej edhe më shumë, mbase edhe veten do ta harronte shkrimtari, sikur celulari mos dridhej, pastaj edhe të lëshonte zërin e tij përmendës. Ishte gazetarja e televizionit, grua e një miku anas, e cila kërkonte intervistën të të nesërmen drejtpërdrejt, gjatë së cilës ishte tema e librit, brenda së cilës edhe roli i shkrimtarit ndaj njeriut, profili i tij në jetë. Ishte në dymendje, të vazhdonte intervistën me të vdekurit e virtualizuar në kompjuter, që herë-herë i duikeshin se vërtet turma e njerëzve ishte para shtëpisë së tij, ose të përgatitej për intervistën e nesërme. Një mendje i thoshte ta shtyente intervistën televizive, por para një jave i kishte premtuar dhe do të dilte mashtrues mediatik.
Vendosi të shtroihej për gjumë dhe e bëri këtë. Ashtu i shtrirë, tërhoqi një batanie dhe e mbuloi trupin e rraskapitur, sikur e mbuloi edhe mendjen e shpirtin e sfilitur nga intervista me njerëzit klithës. Iu duk vetja se e kishte zënë gjumi për një çerek ore, kur u zgjua rëmbimthi. Kishte parë ëndërr fytyrë njeriu, që nuk e kuptonte ishte femër ose mashkull, i ose e gjallë apo i ose e vdekur. Vetëm rrinte e nuk fliste asgjë, kërkonte mëshirë me shikimin e saj. Pamja e fantazmës në ëndërr iu duk si e pikturuar ose e balasmosur, si e gjallë-e vdekur, sikur i përfaqësonte të trazuarit e para një ore. E shikoja në ëndërr dhe frikësohesha ta pyesja, ta puthja, ta ledhatoja, ta përshëndetja me dorë ose fjalë. Sikur më tjetërsoi ajo pamje dhe unë u bëra si ajo, bile më poshtëroi kur mori guximin të fliste: »Unë jam ata, të cilët i përgjoje e vështroje pak më parë, jam uni i tyre, kipci. Më dërguan të të rrëfej se shpëtimin e kemi te ti dhe vetëm në ty: si shkrimtar që je, të na i amshosh ëndrrat bekueshëm«.
Në studion e televizionit ishin brengosur se shkrimtari nuk do të ishte i pranishëm në emisionin e paralajmëruar, vaj-halli që pastaj të humbin besimin te shikuesit e tyre. Meqë ishte edukuar në jetë i përpiktë, ndonëse shpesh në biseda e pohonte arsyetimin» me kësmet po, sepse vetëm Zoti rri në një karar«, u ul në kanapenë e studios si gjysmënjeri e gjysmëhije. »Jam unë ose hija ime, së paku jam vetja«, e ngushëlloi veten me qëllim trimërimi. I pyeti kameramanët dhe skenaristët, gazetaren e kujdesshme për ambientimin e mysafirëve në studio se në dukej mirë. »Çdo gjë është në rregull, po shkëlqeni, mik i nderuar«, i dha krah gazetarja që ishte në moshe me fëmijët e tij. Pas një shikimi vendimtar studios, sidmos kamerës dhe kanapesë ku ishte ulur pranë mysfaririt-shkrimtar, ajo qortuesmëm dha kumtin »Shkojmë« dhe pas disa sekondash iu drejtua mysafirit: »I nderuar shkrimtar, si duket profili i krijuesit«?
Pyetje e papandehur, por meqë kishte përvojë krijuese në letërsi dhe me intervista në media, një frymë sikur i dha energji intelktit të tij. »Kur punoja gazetar, kam pasur bindjen se ky profesion nuk ka orar të caktuar të ounës. Ka ndodhur që sapo kam shkuar në shtëpi, ndonjë ngjarje e ndodhur më detyronte të kthehesha në redaksi dhe të hartoja lajmin për botimin më të hershëm, bile edhe në orët e vona të natës më ka ndodhur, sapo kam rënë të fle«. Gazatarja sikur u lehtësua nga kjo pjesë e përgjigjes, duke e pyetur se ku dallon gaztaria nga shkrimtaria. »Shkrimtari dallon nga gazetari, sepse i pari lëre që nuk ka orar të punës, por edhe në gjumë krijon, gjen zgjidhje për personazhet e ngajrjet, porositë e shkrimit. Mbrëmë më ka ndodhur që të nis shkruarjen e një prozë, por nga lodhja më zuri gjumi. Në ëndërr e vazhdova shkrimin, bile e përfundova papandehur. Pra, shkrimtari është me ngjarjet e personazhet e vet edhe kur fle, edhe kur sheh ëndërr, por edhe pas vdekjes së tij«.
Të gjithë të studios ishin çmeritur me minutën e tridhjetë të lëvizjes së akrepit të orës, me kohën e pavërejtshme të ikur. »Ne ende nuk ia kemi nisur intervsitës«, shprehu kënaqësinë gazetarja, me bërie me dije se shumëçka kanë mbetur pa u ditur. Pasi larg kamerave shkrimtari u rrëfeu për tregimin e nisur në zhgëndërr dhe të vazhduar e mbaruar në ëndërr, atyre të studios iu duk vetja e ngjashme me persnozhet e prozës së shkrimtarit.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen