Sonntag, 5. Januar 2020

Lule nga kopshti i poetit Shaip Beqiri

Shaip Beqiri

VETËTIMËZA NË TERRINË

Dy pendla korbi ranë
Në bregoren time nën borë
Dhe bënë skicën e parë
Të portretit tënd

Përfundi tyre shpërthyen
Gamuj gurgullues etjesh

Preka një re të zbrazur
Që zgërdheshej duke u fshehur
Prapa shtjellave të veta

Dikur vdiqën yjtë
Dhe nata sharpën vuri

Vetëtimëza psherëtimash
Qëndisur në pëlhurë terri
Përshkuan qiejt e ndehur
Ndër bebëzat e tua



TOMORI

O hyjni shqiptare
Që retë i mbështolle shall

Sa e tejdukshme kupa qiellore
Në pëllëmbën që t`i ndez yjtë
Dhe vë rend të ri në metafizikë

Unë e prek me dorë një flatër
Që rri pezull
E dehur
Midis majave të tua ku thyejnë qafën rrufetë
Dhe kullohen rrezet e prera
Të ditës që ndryhet e plotë
Veç në kujtesën tënde

Si s`u bëre një herë të vetme
Piramidë e gjallë e përshkënditur
Apo tangallë e shkallmuar klithmash

Ti rri pezull me shekuj
Përfundi hijes së pandryshueshme
Një re e madhe e mbështjellur me ëndrra
E ngurosur papandehur nga dashuria
Për fushat që u shpërndanë tutje
Si luzmë vetëtimash
Shpatullave të tua

Ndryn në vete tërmetin e pritur
Që fashitet në këngën e mbytur rrëpirave
Dhe nxjerr gjarpinjtë e vetullave të kërleshura

Kurora e shkadhitur e yjve
Të përqesh me rrapëllimë qerresh të thyera

Oh ti ke edhe një lartësi tjetër
Pëllëmbën ku thërrmohet kupa e padukshme e dritës
Dhe ruhet drejtpeshimi ndërmjet rrëkeve e shtjellave



PRISHTINA NË GIJOTINË

Historia fshinte faqet e veta të nxira
Me duar të gjakosura në theqafje

Pas të kushedisatit rrethim të Shkodrës
I erdhi radha rrethimit tënd të mbramë
Me portat shkallmuar tejembanë

I doli shkuma edhe lubisë së zbutur
Në fundin e të keqes së vet të bukur

Ti nxore kafshat e buta të shtëpisë
Përtej kodrinave të tua të përunjura
Të egrat i fute në kafazët hapakrah
Me lebetinë që përmbyste rruzullin

Unë përfytesha në një cirk të zi
Larg hijeve të pyllit tënd të prerë
Nën rruzujt e syve të rrëmbushur

Përtej perdes së papërshkueshme
Më fanitej hiri gacullues i Trojës

Rrëketë e këputura të ankthit
Të ngrinin gamuj të shterur gjaku
Kur qiejt e djegur të binin përsipër

Ti laje fytyrën në kroin e etjes sime



KATARAKTI ME NYJA

Vër kokën te kraharori im
Dhe dëgjo rrahjet e zemrës
Që emrin tënd pëshpërisin

Ato të thërrasin duke shpërndarë
Ylberthë të panumërt
Qiejve me prush puthjesh

Dhe ti kalon si zog i trembur
Nën qemerë klithmash ngatërruar

Vjen duke ngarendur drejt meje
Të kapësh sa më shumë
Ylberë të këputur e flutura krahëthyera

Dhe ua nxë me buzat e tua
Burimin ku dalin të drithëruara

Duke fshehur fytyrën me pëllëmba
Më thua se të ngatërron përsëri
Një katarakt me nyja mëdyshjesh
Harruar brenda teje
Pas rrebeshit

Të gjitha puliten qiejve pa fund
Të ëndrrës sate të këputur
Duke u përpirë honit të etjes

Tevona unë ua pi xixëllimën
Tek bebëzat e tua
Ku rrjedhin me rrëke të shuara
Mespërmes oqeanit tim të fashitur



SHTEGTARI ME RRECKA

Hyj këmbëzbathur në përleshjen e ashpër
Midis bjeshka valash shkundulluese

Uliks i dërrmuar duke kaptuar
Bregoret që largohen tutje
Dhe çelin horizontë pa fund
Ankthi e shprese

Udha ime përpihet grykave rrëkëllyese
Nën dritën e yllit sypulitur
Pas të cilit yen natën Penelopa

Ajo thur pëlhurën time të madhe
Në dritën e vagëlluar të hënës shpotitëse

Dal matanë oqeanit tim të trazuar
Me një shkop shtegtari rreckosur
Kostandin i pluhurosur pabesish

Nuk i kërkoj asgjë as hyjneshës sime
Përveç një pike loti që ndrin ende
Në sytë e saj të frikësuar
Nga pamja ime e mnershme
Për dashurinë me thërrmija ushqyer

Napën time të tejdukshme
Që ia vura fytyrës
Me rrudha e rrëke lotësh
Ia vodhi era e dehur
Kur rashë te gjunjtë e saj
Të bëj një sy gjum pas udhës së gjatë



PLUMBI I DASHURISË

Ti s`e ndien peshën e saj
Prandaj e merr kaq lehtë
Kaq të bukur e të butë
Gushë pëllumbi gu-gu gu-gu

Plumb është hapi i saj
Kur hov të çelë shteg të ri
Ndërmjet gurësh të thepisur
E kamash me pluhur mbuluar
Që mësyjnë gongjet nën brymë
Të luleve të agut tënd të ndryshkur

Gushëpëllumbit të saj rrjedh tambli
Përroi i gjakut në shekuj iu derdh
Gishtërinjve të padukshëm të mërisë
Duke u shkuar në syngji hakërrimi

Kraharori i saj përherë i çarë

Plumbi i saj i verbër
Nxin në lulen tënde të ballit
Dhe prej qiellit resh rërë
Në vend të shiut e llohës
Me lotët e fëmijëve të palindur

Ajo mvesh pelerinën pa ngjyrë
Lëkurërrjepurën e trishtimit
Që ia hedh erës në fytyrë
Kur vjeshta fletave me zgjyrë
Prefton trotuarëve të moskthimit

Bern, 19 nëntor 2015



FLAMURI

E kisha një atdhe me lecka
Një atdhe si askush tjetër

E mbaja gjithë në zemër
Thellë ma prenë me thikë

Ndonjëherë ma vrisnin
Dhe më ngjallej sërish

E kisha edhe një flamur
Që e mbaja në gjysmështizë

Tash e vë në majë të gjuhës
Shpirtin e shenjës së mirë



SHQIPËRIA

Të ranë dhëmbët
Dhe nofullat të ranë
Veten duke ngrënë

Mes dy dhembjeve të mia
Çeli trëndafili yt i zi

Tash nga çdo anë e horizontit
Më afrohet i njëjti diell përvëlues
Duke u fundosur hurdhave të tua

U bëre ishull brenda vetes
Të ribëhesh duke u zhbërë gjithnjë

Mbete me varrin tënd ngarkuar
Të presësh ditën që vjen
Të bëhet syri yt i madh
Në ballin e kohës sime

Historinë ta shkruan kopilët
E udha t`u mbyll në hanxharë

Do të ribëhesh përgjithmonë e tërë
Përfundi palës së qiejve të tu bubullues
Prej krahëthyerave ujvara gjunjpërgjakura
Me ritmin e këputur të rrëkeve të mllefit tënd

Tiranë, 1992



DRINI

Më shitove në çastin tënd fatlum
Kur po shqyeje mushkëritë e deltës
Dhe po dilje prej guajve të harruar

Paske mbetur i vetmi gjarpër
Të cilit s`i shtypet dot koka kurrë

Nuk është dheu që të mban në pëllëmbë
As luginat të cilat morën emrin tënd
Kur të nxorën në udhë të madhe
Mish të gjallë njerëzor

Nuk qe uji yt që rrodhi përrallshëm
Gryka të padukshme duke përshkuar
Ai qe gjaku i kaltëruar arbëror

Gjarpëror dole nga thelbi i vetvetes
Dhe nise udhëtimin përherë të ri
Mes-për-mes nër Shqipëri
Të mbash gjallë kujtimin e plagës
Të ngjallësh kuptimin e jetës gjithnjë

Pasqyrat e tua lëvrijnë në diell
Shtjella të rroposura shkume e rëre
Thërrmuar shkëmbinjve të hutuar
Me pamje të përsëritura fatamorgane

Uji yt i zi zbardh ndër pala valash
Sipër reve të qiellit të shumëfishtë
Që shpërthejnë ndër guaska stuhish

I bardhi të nxin me vrull stërkalash
Kthyer në kuaj të harbuar ujvarash

Më shëlbove në orën time të ligë
Dhe më bëre bregun tënd të tretë
Ndanë urave që ngatërrojnë rrufetë

Rridh në mua dykrerëshi im i fshehtë

Shkodër, Korrik 1992



KUPA E QIEJVE TË THËRRMUAR

Vazhdave të trishtimit hyj pluhurzuar përdhe
Pas dritës rrëzëllore mehur bashkë me purpur
Nëpër strehë fantazme që me kthetra më lënur
Po vij midis hijesh të shumëfishuara në lëpe

Po i kthehem etjes sime te dhembja e harruar
Dashurisë që i kërkova veç një varr vetmitar
Një varr të pastër pa shenjë emri pa lapidar
Në kupë të përshkënditur qiejsh të thërrmuar

Jetën kaq bukur e vura nën kapak të vizlluar
Të vorbës së shteruar që më la dhe këtë penë
Me më gërvishtur shpirtin duke më përshkruar

Skutave me terr në vete shpalos pas çdo pale
Përhitje të dukshme avujsh tretur në atë enë
Aq afër harrimit mbyllur në një guaskë fjale



PAFUNDËSIA E NJË SYRI

Djalosh
Ti kujton atë vashë

Duhet të mbyllësh dritaren
Pastaj të thyesh qelqin e ëndrrës

Nëse rrjedh gjak
Pikturoje syrin e kaltër
Në murin e verdhë

Nëse kap ylberin
Rrethoje syrin ngadalë

Syrin e kaltër dhe asgjë tjetër

Duhet vënë një rreth para syrit
Se syri tash lëviz

Syri humb pa rreth
Vasha kthehet në burim
E rreth pa sy s`ka

Ti rrethin ke vënë në ajrin e ndohtë
Por mos u shqetëso

Ç`po ndodh dashuri
Syri derdh habi
E humb në atë fundësi

Rrufeja mbështillet në rrethin që s`është

Pas nesh qelqin thyeje me kujdes
Por duhet të çelësh dritaren

Këtë herë
Ëndrra le të ruhet
Le të ruhet gjaku
Se s`mund të jetë i kaltër

Oh djalosh
Tash ëndrrën ke përgjakur
Dhe çdo gjë tjetër mund të harrosh

Botuar së pari te "Jeta e re", nr. 5/1974, f.942-943



GURI NË KRAHAROR

Sonte u nis tok me rrebeshin
Mbështjellur me fasha terri
E bashka të shqyera mjegulle

Drejt teje e meje mësyu
Me kurmin e saj të brishtë

Midis vetëtimash pezmi
Deshi të dilte rrethit tim të ëndrrave
Të çante kataraktin tënd të mëdyshjeve

U përplas para gjunjve tanë
Ra hundëbuzas
Në pellg gjaku e shkume

Sipër saj po shkelte nata
Në revan të pandalshëm
Drejt ditës që s`do të jetë jona
Veçse një jele e prerë rrezesh

Ajo ende merr frymë
Me mushkëritë e pendesës sate

Pulsin ia mban një gur
Që në vend të zemrës së ndalur
Në kraharor më është mbërthyer

Ne bëhemi kaq të vërtetë në shtirje
Sikur të mos e kishim lindur vetë
Me bulëza të shpirtëve binjakë

Sikur të mos e kishim pagëzuar
Dashuri të përjetshme

Bern, 9 fror 2017



LITARI I KËPUTUR

Përdredhur litarit të vet
Katarakti im i mëdyshjes
Kthetrat ia ngul shkëmbit

Diellit shpatullat ia kthen
Dhe nis të ulërijë dhembjesh
Kur gjaku i shkumëzuar
Skurrë i rrjedh shpinës

Mbeti përjetësisht zvarras
Moçali yt i pështymës
Përroit të vet ngatërruar

Bern, 23 tetor 2018



SHENJAT NDANË UDHËS PA KTHIM

Ti tash don të shkosh
Prapa bjeshkës që rënkon
Nën këtë borë pendese
E mjegulla mëdyshjesh

Përtej drojës që ke majmur
Hija t`u ka lëvarur

Ti don të ikësh
Kohën tjetër të matësh
Pa regëtimat e zemrës sime

Çdo gjë është gati

Të pret qoshja e udhës
Pas së cilës më s`do të dukesh
Çurgu i lotëve duke u këputur
Prej të cilit kurrë s`do të squllesh

Po të mos kishe ardhur
Çdo gjë do të mësynte
Me shigjetën time ngrehur
Në lulen tënde të ballit

Pas hijes sate
Çdo udhë imja do të mbyllej

Do të suleshin me uturimë
Fishkëllima të përgjumura erërash
Rrëke shiu e breshëri

Tash sall një përrua ulërin
Shtonave të tua duke u përpirë



EUKALIPTI ME PLAGË NË MAJË

Midis nesh
U rrit ky dru i madh
Që as emrin nuk ia dija

Larg majës së vet
Thellë në plagën tonë

Ndanë hijes së tij
Binin fjolla trishtimi
Me shi e borë përzier

Një sëpatë e padukshme
Ia preu degën
Ku bënte folenë
Zogu i këngës sime

Tash ky endacak pas resh
Mëlcon plagën e fshehtë
Dhe buzën kafshon me lebeti

Aty ku qemë ulur ne
Era ndër vërzoma të shqyera
Vërvit gjethët e pakëputur
Dhe puthjet tona të ngrydhura

Unë shoh majën ndër re
Me plagën time lëpe

Ti përhedh lecka kujtese
Ngecur nëpër llucë
T`i ngjasosh vjeshtës
Që zhvesh veten me ngut



YÇKLAT

Më mbeti sall nga babai
Vëlla i dhembshur malli

Dhe një motër incesti
Dhembja që u mplak pa mëri
Me një lule të fshehur në gji

Unë midis tyre vetëm
Ndërmjet dy humnerave

Sipër reve jeleprera
Kalëroj pela të përhënura
Dhe pres të godasë cunami

Ç`bullafiq i kënaqur
Në zinë që mbërthen botën

Në ditën e saj të gjyqit
Rreckosur vetëtimash
Të palarat qes në shesh

Bern, 1 nëntor 2007




Triptik për Lasgush Poradecin


LUNDRA E FLAMURI

Po çelem e shpalosem pa fund
Së pari së brendshmi ju tund

Që larg vij duke e valëvitur
Në majë shtize të përpëlitur
Mbi gjeratore duke u ngjitur

E ngre lart e puth të ndehur
Me vrullin tuaj të pashterur
E mbaj në gji flakë të dehur

Skundrës që vërvit e plandos
I dal po flamurin s'e fundos



GJENIU I ANIJES

Llërëpërveshur-grykëngjeshur
Vjen vala e verbër kërleshur

I sulem para me shpirt fatos
Krahëpërflakur-ballpërgjakur
Lundrimin ma ndal po s`e sos

Stuhia vrik velët m`i tendos
Gushëpërgjakur-buzëpërflakur
Lë vazhdën që nuk më shfaros

Hepohem s`anohem duke valuar
Zemërpërvëluar-shpirtkulluar



VDEKJA E NOSITIT

Ja së fundi ju flas me zjarr
Në zemrën time çela një varr

Thellë e mbolla për llahtari
Sa mos ta shuajë asnjë stuhi
Mu në veten time një dashuri

Nuk e vithis as deti zemërak
Me valat që s`iu ndava aspak
Kur vetullat ua bëra me gjak

Përjetësisht përsëri ju flas
Gjirin godas ah zogjtë i qas

Fjala, Prishtinë, nr. 11-12, qershor 1984, f.8

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen