Sylejman Aliu: STINA E LOTIT

 

Sylejman Aliu, poezi

Stina e lotit

Vinte diçka si furtunë
Bartej si vetëtimë
I mbledhur kruspull
Mbillja vetminë

Ngrih kokën lart, erdhi një britmë
Boshësi përrallash ndjellë
Dhe heshtja ra prapë
Në gjuhën time të dëlirë

Pranvera lotonte
Djegësima shkrepëtinë
Dhe një copë zemre atje
Dhe një copë zemre këtu
Gatuaja bukën e sime dhimbë

2.

Pushojnë gjymtyrët e shkepur
Mendja bën roje
Shemben mbi dhera ato hije të gjata
Masin e nuhasin qëndresën
Dhe ikin, ikin si shtrëngata

Mendja bën roje
Shpirti është i pagjumë fare
Shamitë valëviten me buqetë të zezë trishtuese
Dhe mbulojnë eshtrat e thërmuar n’varre

3.

Ngado nisem
Arave dal
Avullin e tyre ndjej
Erën e kalbur të vjeshtës së vonë
Dhe në megjë ndalem
Dhe prek gurin e ftohtë

O Zot
Tokën nënë me ftohtësi e ndajnë

I afrohem kroit
Stërpikat e tij lotojnë përreth
Më tutje hithrit
Rriten pa brengë
E dinë motin e lindjes
Dhe të shkurtrën jetë

Prishtinë, 1971