PREZANTIM
Unë kam lindur në shpellën e mamuthit
Në skaj të humbëtirës pa fund;
Jam endur pa busull udhëve tërë pluhur
Që as nisin, as sosin gjëkund;
I punësuar gjithë jetën te Sizifi,
Gjithë jetën i etur si Tantali,
Të vërtetën e gurtë e lakuriqe
E kam gdhendur në muret e fjalës;
BABAI
Sa hap derën te shtëpia e vjetër
Portret’ i babait varur karshi
Faqja e murit e bardhë, e çveshur
Kornizë e praruar e jetës së tij.
ENDERRAT
Edhe ëndërrat shpejt i harxhova
Si para të lëna trashëgim;
Koha, që aq shumë e dashurova,
Më shket nëpër duar, gaz e pikëllim;
Babai ma mësoi drejtpeshimin
Kur gdhëndëte qoshet në gurë,
Nga nëna e mësova këngëzimin
Kur bukët i piqte në furrë;
Të shaja, për dreq, s’më mësuan
Dhe sot ul kokën nga fjalët banale;
Sharësit shumë para kanë fituar,
Unë sfilitem në kërkim të një fjale;
Kërkoj fjalën për vargun e figurshëm
Si gurin e latuar për harqe dhe pragje.
Po prapë mbeta belbacuku i dikurshëm,
Më shumë ëndërra kam thurrur se vargje;
NATË DIMRI ‘97
Në oxhak të dhomës dimërore
Digjej trungu i menduar,
Mbi lodrat, zhurmën fëminore
Endej paqja e sfiduar;
Ç’kanë një aromë kaq të dashur
Këto ullishtet tek po digjen,
Më thoshte nëna ime e plakur,
Dhe nga unë priste përgjigjen;
Ah, i thashë, moj nënë e dhimbshur!
Aroma e tokës dhe e gjyshërve
Në lëkurën e trungjeve të dirsur
Aromën e shpirtit u sjell nipërve;
“Hesht!”, më tha, “dikush troket”!
Dhe ngrinë lodrat e fëmijëve.
“Mos lëviz, do ta hap vetë!”
Më urdhëroi tek mezi ngrihej;
E hapi lehtë derën përgjysmë:
…“Jo, u tha, nuk është brenda,
Por ju këtu mua më prisni,
Ja dy sekonda, të keqen nëna!”
Shkoi me ngut te dhoma e saj,
Një çelës u ndie, i akullt brymë;
Diçka nxorri përtej derës
Dhe i vuri llozin me një frymë;
Si shenjtore u ul në gjunjë
I falej Zotit, shkrihej në lutje
M’i ruaj bijtë, nipat e nuset,
M’i largo lanetërit tutje!
Pranë meje u ul e urtë, e zbetë,
Mashën mori, trazoi thëngjijtë;
Kam parë shumë, tha, në këtë jetë
Nuk m’i merr dot mortja bijtë;
E kuptova unë nënën time,
I besoja asaj dhe Perëndisë;
Kriminelëve u fali gjithë kursimet
Në emër të jetës, dashurisë;
SHKALLET
Shkallë janë minutat, orët dhe vitet
Shkallë janë vargjet, strofat, poemat…
Dikush zbret i ngrysur, dikush i qeshur ngjitet,
Tunduese janë shkallët, tunduese dilemat…
“Mos shikoni nga unë, se ju verbohen sytë”
Kështu tha Krishti, kur po ngjitej në qiell.
Mbase e kishte fjalën për shkallët e lavdisë,
Por jo për shkallët në ditët me diell:
Shkallë që na ngjitin në çatitë e pjerrta
Te foletë e zogjve e frutat e pjekura,
Te këmbana e hënës e zilkat e yjeve,
Te mjegulla e lotit për humbjen e miqve;
Shkallë për të krasitur hardhinë e mendimit,
T’i heqim lastarët e egos, babëzisë
Lastarët parazitë të lakmisë e mashtrimit,
Për të vjelur vilet me verën e mirësisë;
Shkallë që na ngjitin te kupola e shpirtit,
Ku shkruajmë me ar fjalët “të dua”,
Në fron të Perëndisë, pranë Jezu Krishtit
Ca zjarr krijimi t’i japim atij hua;
Shkallë që na ngjitin në telat e sfidës
Si akrobat të jetës, pëllumba të paqes
Ku hapim të qeshur kanatat e agimit
Dhe shohim larg horizontet e pastër;
Shkallë që na ngjitin në kullën e idenditetit
Nga shohim syçelur botën e mistershme,
Të plotësuar shohim qëndrën e gravitetit
Vdekjen e pashmangëshme-
gjëndjen e përhershme;
BRAKTISJA
Nëpër dritare fishkëllen era
Dhomat shurdhmemece
Nuk e ndiejnë më ndërrimin e stinëve;
Kërkëllijnë menteshat
Rënkon e psherëtin dera
Çatia nuk djersinë më…
Çarçafët e harruar në tela
Lagen në shi, teren në diell
Flakërimë e një zjarri që nuk më digjet;
Në fund të oborrit
Uji i dënjur i pusit të bardhë
Endërron këngën e çikrikut;
Në mure kanë mbetur ëndërrat e ngurosura
Dhe hijet e zogjëve;
Pjergulla shtrin krahët mbi supet e avllive
Hëna e hepuar
shikon prapa çative;
Pëllumbat kanë ikur në drejtime të ndryshme
malli tretet në gjurmët e ikjes…
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen