Ligor Stafa - Dymbdhjetë poezi

VEJUSHË NË PASQYRË

Përse, pyet ajo, koha dhe godina e papërlyer
janë shtrirë përtokë?

Pak nga pak heshtja korrozive prishet,
siç prishet heshtja dhe pas hukatjeve në qelq
sozia e zhveshur nga zia kërkon me zë...
hajdutin e grave dhe gjykatësit.

Ajo s’mund të jetë më një statujë supengrënë,
një statujë krahëthyer, një statujë me vrimë
në mes. Ajo është tundimi, vetë marrëzia,
është vetë tundimmarrëzia.

Me flokët e shprishur mbrëmja e pacipë
ofshan në atë mënyrë,
që parfumi i dëshirave të ndyra
të përhapet si një këngë në direkun e anijes.

Përse, pyet ajo, hajduti i grave dhe gjykatësit
po vonohen kaq shumë?

 

 

FIJE FLOKU

Sfond mjegulle dhe unë mumja
dhe ti e veshur me triumf të llahtarshëm
Fije floku

Në një rrjetë fjalëkryqi
me sikletin e të qenit nudo
Hesht statuja në pemën e tharë

rreh ballin me pëllëmbë
Lëviz ajri
si një fëmijë që loz

Nëpër fundin tënd
ajri
që rrëmben atë padëgjim

fjalësh të padëgjuara ndonjëherë
Përse endem në labirintin e frikës?
Krevati im

ngjit dhe zbret shkallët
krevati im
me hijen tënde përsipër.

 

 

GRUA MBI KALË

Një grua e gjitha e artë
rrethuar sysh
stoli nga oborri i luftës
kalëron në ditën e kurrizqelqtë
dhe turret si një panterë
mes gjoksit tim të çarë tejpërtej
mes bukmejkërsave të murrëzuar
në shkallët e hipodromit
E ruan të njejtën kënaqësi
të llahtarshme tek rend
për kushediseku
duke shtrënguar frerët
me thonjtë e ajrit të shkopsitur
nga ecejaket.

 

 

ARDHJA E NJË GRUAJE

Nën këtë çekan të rastësishëm na trazon
vështirësia për t’u bërë të pranueshëm
Një djall lëviz përmes zërave tanë
Një marramenth belbëzimesh
porsi një prekje poshtë rrobave
na rikthen zjarrin e humbur
na çon tjetërkund
na bën të fundosemi mes panikut
dhe dëshirës
Të shndërruar në derrkucë të adhurueshëm
qëndrojmë këtu
lidhur pas ëndrrës për t’u bërë
të padukshëm
lidhur në një ishull që përvëlon
në mirazhet e tij
trekëndësha dhe shtrate
kaq afër nesh dhe kaq pamjengjitës
Teksa ndiejmë ujin në grykë
frymëmarrjet tona bëhen në një
duke pritur fundin e lojës.

 

 

JOJA

Joja e Deridjesë
përballë Mezitundimit
të buzëve buzëndezura
ishte Mjaftja
e ulur këmbëkryq
në Mezipritje.

 

 

NJË FYTYRË BURRI

Brenda gojës tënde
shoh një fytyrë burri
që më përqesh.

 

 

TË VËSHTROJ VJEDHURAZI

Ndiej një muzikë xhazi nën lëkurën time,
kur ngjitem në këtë verandë kurthesh.
Kurth i trëndafiltë në ecje. I njejti plazh, rërë
tunduese. Kam uri për pohime të dhunshme.
Jam pusi e kaubojve që përgjon arratisjet.
Jam një eunuk që vuan nga deluzioni
i telepatisë. Më tërheq kjo aventurë,
ku gjithçka vërtitet mes mosprekjeve.
Vërtitet duke vërtitur format.
Përse ndihem i transportuar? Përballë
një album, një cocktail ngjyrash,
rrumbullakësitë e fshehta. Në trurin tim
një buzëqeshje brakonieri, një dorë
e padukshme, një përpëlitje buzësh,
gjoksi, gjunjësh, vithesh. Trupi im pret
një ftesë, një fërgëllimë mbathjesh
nervoze, që luten për shpëtim dhe mezi
presin të hidhen nga lartësitë.
Natyrisht i bukur ky kurth i trëndafiltë.
Vazhdon muzikë e xhazit nën lëkurën time.

 

 

AJO ME PREZANTOHET

Ajo më prezantohet
si N-n-n
Më vështron sikur në mesnatë
do të dërgojë në trurin tim
një ëndërr me pesëdhjetë nereida
me pesëdhjetë nereida
që zhveshin ca kostume akualanguistësh
dhe nxjerrin hera-herës mbi valë
gjinjtë e stolisur me tatuazhe
sa për të inatosur plakun Poseidon
sa për të hapur portën e mëkatit
tek unë
Ajo përtyp me nofullat e gjera
një këngë të egër vikingësh
dhe sytë e mi të kaltër
Përtyp
Me kofshët tmerrësisht të ngjeshura
Tredhjen time të padukshme
Duke mërmëritur nga kënaqësia
N-n-n ...

 

 

ME DËSHIRËN E MADHE

Duhet një çmenduri e vogël
Një si shfrim impulsesh
Pak mister
Pa menduar për komplotin
E pëshpëritjes
Që kërkon të dijë gjithçka
Se çfarë bëjmë
Me kë dhe përse
Pa atë çantën tënde të zezë
(Album + pasqyrë + kremëra)
Ankth i udhëtimeve tona
Vetem Unë e Ti dhe kaq
Me dëshirën e madhe
Për t’u arratisur nga qyteti SO2
Nga shkarravitjet mbi trupin e tij
4FeS2 + 11O2 → 8SO2 + 2Fe2O3
Vetëm Unë e Ti dhe kaq
Të shfrenuar
Të pambrojtur
Pakëz irracionalë
Pakëz dinakë.

 

 

PËR RRËSHQITJEN NË AKULL

Është një shesh i akullt që të mbërthen
me duart e tij te ftohta, shesh i akullt,
ku ti je një mundim që ndjek mënyrën
se si hapet një portë e kristaltë,
ku ti je një disk për tekat e natyrshme,
një pëshpëritje mes pëshpëritjeve
për rrëshqitjen, për mosrrëshqitjen.
Është më pas një udhërrëfyes për lëvizje
të përkryera, një përqafim i egër
dhe një përqafim i akullt,
pritja për një zgjidhje,
por edhe një ankth që përvidhet netëve
për rrëshqitjen, për mosrrëshqitjen.
Në këtë përzierje lëvizjesh, pritjesh,
ankthesh dikush shkon
duke imituar përbindëshin e tërhequr,
duke iu shmangur lornjetëve të bezdisshëm,
që fiksojnë ca imazhe
për rrëshqitjen, për mosrrëshqitjen,
ku edhe magjia e këpucëve magjike
prishet.

 

 

ËNDRRA E SAJ

Ajo thotë se sheh netëve një prehër
e mbi atë prehër
një leshverdhë mashkullngrënëse
dhe në duart e asaj leshverdheje
një çelës me ngjyrë të verdhë
një çelës që hap një derë
një derë që të çon te një dhomë
te një dhomë ku gjendet një kafaz
e brenda atij kafazi një papagall
që duke përsëritur ëndrrën e saj
më bën shenjë nga një detektor rrenash
nga një detektor
që prehet mbi tavolinë
mbi një tavolinë pranë atij krevati
ku ajo sheh netëve një prehër
që është prehri im.

 

 

ISHULL, PRITJE, TREKËNDËSH

Rrethuar riprodhimesh abstraksioniste
pres të vijnë ca vizitorë të zymtë
sa për të larguar mallin për njerëzit

Bëj plane si të arratisem nga ky ishull
p.sh. si të shndërrohem në një buburrec
e më pas në një iriq deti

Duke shkarravitur muret
për të njëmijëenjëzetën herë
s = v • t
duke përgjuar hapat e qelisë sime
hapa para dhe prapa
pres të vijë gardiania mizore
(si çdo ditë)
me atë uniformën e saj të tejdukshme

pres t’më tregoje hekurat e dritares së hekurt
dhe arratisjen time
(sa kam pritur!)
të gllabëruar çuditërisht
prej trekëndëshit të saj të zjarrtë.