Sylejman Aliu - Trëndafilat

Tregim nga Sylejman ALIU

T r ë n d a f i l a t

         O, zot! Kishte diçka më të bukur se të jetosh qoftë edhe vetëm për një çast në shkëlqimin marramendës të syve të saj? Nuk i heq sytë nga të sajtë, nuk i pipëtij asnjëherë qerpikët, sepse më dukej se po t'i bëja këto, do të humbja diçka nga përjetimi dhe, pastaj, do të rroja vetëm me kujtesën, vetëm me parafytyrimet, të cilat më sjellin hije të një trajte të njohur... Zhurma i prishi mendimet tona, kurse ajo, qetë-qetë, më thotë: "Fol diçka!"
         Ç'është kjo që nuk më lë të flas? Orvatem të gjej çfarë të flas. Nuk mundem. Vërshon në mua një lum i turbullt mendimesh dhe merr me vete gjithë kthejllësinë e mëparshme. Prapë mundohem. Kot. Asgjë. Diçka përvëluese më pështillet në grykë dhe m'i dëbon edhe mendimet, edhe parafytyrimet.
         Zhurma sa vinte bëhej më e madhe. Ndoshta heshtja e Anës e shquante më shumë këtë rrëmujë zërash të padurueshëm, që vinin e më binin kokës pamëshirshëm.
         Përse ndihej kaq shumë qeshja e të tjerëve që mua më bëhej se gurgullonin aq pa hije? Të gjithë shikonin, të gjithë thoshin diçka të pakuptueshme e të cilat dikur aq mirë i merrja vesh. Tash më bëhej se kjo zhurmë bëhej për mua dhe për inatin tim.
        - Fol diçka! - më thoshte ajo dhe prapë niste t’i buzëqeshte me saktësi talljes, që mua ma bënin edhe të tjerët. Zëri i saj më erdhi si tingull i shkapërderdhur, të cilin me mund e mblodha, ashtu fije-fije dhe e vendosa përmbajtjen e porosisë së saj.
        - Do të flas, i thashë, do të flas. Përse me ty, Ana, nuk mund të ndihem asnjëherë i sigurt?
        Ndërmjet kësaj që thashë dhe zhurmës së padurueshme përnjëherë hyri një heshtje e mundimshme, e cila mbushej vetëm me shikime të drojshme nga diçka që asnjëri s'e kuptonte...
Kot i kisha thënë kështu. Kot. Këtë e kuptova posa dëgjova zërin tim. Saktësisht e dija se do të më thoshte se karakteri im duhet të jetë i mbushur përplot dilema dhe, si i tillë, qëndronte përherë pezull. Kurrë nuk do të mund të ndihesha i sigurt. Ndoshta pse nuk e njihja sa duhet, ndoshta pse nuk doja ta njihja ashtu siç ishte. Çfarë mendon tash? Pse nuk mund të jem i sigurt në të? Jo. Heshti. Pak më vonë, kur gjithë ofshamën e nxori nga kraharori, më tha: "Nuk e di... Njëmend nuk e di, por e di se unë e kam mjaft mirë!..."
Përnjëherë ndjeva se do të shpërthej, se ndoshta me bërtimë do t'i thosha asaj se s'kishte hije fare që më tallte në këtë mënyrë, se ndërmjet fjalëve dhe syve fshihej diçka tjetër, që nxiste pasigurinë, se...
         Mbi kokën time u ndal një hije si nata. E ndjeva të zitë e saj. Shikova sytë e Anës, të cilët erdhën duke u ngrysur si mbrëmja. Ç'i ndodhi kështu shkëlqimit të syve të saj? Ç'vjeshtë e vrugët u shemb në pranverën e syve të saj?
         Hija po bridhte mbi kokën time. Ëmbëltorja "Elida" ishte mbushur hije dhe ato, si tunxhi, më rëndonin kokën. Më rëndonin, por të kthehesha dhe të shikoja prapa, s'u ktheva dot.
        - Ju pengoj? - foli hija, kurse unë me të dyja duart mbylla veshët. O, zot! Nuk doja ta dëgjoja atë zë, të cilin e njihja aq mirë.
        - Jo! - tha Ana, - Urdhëro! Ulu!
        U ulë afër meje. E ndjeva kur u ulë afër meje. Edhe sytë, edhe veshët i mbaja të mbyllur. E dija se do të ulej pranë meje. E dija se nuk do të ulej pranë Anës. Kështu e kishte më mirë. Qëndronte përballë saj, sy më sy me Anën, e cila po vrugësohej gjithnjë e më shumë.
         Po mbytesha në vrugësinë e vjeshtës në sytë dhe në fytyrën e Anës. Tretesha në të si në një vorbull përbindëshe dhe e dija se kthim për mua s'kishte. Ai ishte aty dhe aty do të qëndronte deri në shkatërrimin tim të plotë. E dinte këtë Ana? I vinte keq asaj që tashmë s'isha me të, që s'ishte ajo me mua, se përballë saj nuk isha unë, po ai, i cili në asnjë çast nuk më veneronte se isha aty?
         Ajo tash më thoshte diçka me bebëzat e errëta: më thoshte të praja, të vdisja aty për disa çaste, apo të ikja menjëherë pa humbur kohë fare. Po të rrija do të zhgënjehesha, po të ikja nuk do të shkoja shumë larg. Në bërrylin e parë të ëmbëltores do të qëndroja dhe aty do të rrija tërë kohën derisa të dilnin. Ana e dinte këtë.
        - Të kam sjellë këtë tufë trëndafilash... E dija se do të të takoja - nisi ai pa humbur kohë, kurse fytyra i qeshte si një thopërçi të shartuar. - Vërtet, ka më shumë se një paradite që të kërkoj...
         Një djersë e ftohtë më rrëshqiste shpinës.
         Çfarë do të bënte ajo po të mos isha në këtë moment me të? Do t'i merrte trëndafilat e gëzuar për këtë kujdes bajat të tij, apo do t'ia hidhte fytyrës dhe menjëherë do të ngrihej?
          I mori e buzëqeshur. M'u bë se merrte zjarrin në duar. Në petalet e tyre më dukej sikur ishte fshehur helmi që do të më plandoste për dhe në këtë çast.
         - Ana! - thirra. - Ana...!
         Zgjati dorën dhe e falënderoi përsëri.
         - Ana! Ana...! Anaaaa...!
         Në ëmbëltoren "Elida" kishte pushuar zhurma. Nuk ndihej kush i gjallë. Mua më bëhej se të gjithë ata që ishin aty kishin nisur të përgjonin rënien time të furishme.
Në duart e saj ajo tufë e zezë trëndafilash. Në sytë e saj - një vjeshtë e përhimtë.
        - Gëzohem që më solle një dhuratë të tillë. Ky është një kujdes i çmueshëm. Ju falënderoj.
          Zëra të skëterrshëm të një pendimi, që më gërryenin si një bishë, më binin kokës. O, si nuk i kam blerë një mijë tubëza trëndafilash, si nuk e kam ditur se ç'përshtypje i bëkan këto batërdëqe qesharake? Si s'kam menduar asnjëherë se kjo shpirtin e ushqyeka me mashtrimet që vikan bashkë me buzëqeshjet...
         Për herë të parë ai më shikoi dhe mua m'u bë sikur më tha: "E sheh? Kështu përvetësohen vajzat. Ato kanë shpirt delikat dhe janë të ndieshme si lulet!"
         Nuk e di pse zgjata dorën dhe nga tuba nxora një trëndafil. I mora erë dhe pastaj nisa t'ia shkundja fletëzat e njoma një nga një. Ato binin në dyshemenë e ndotur të ëmbëltores. Ai i hapi sytë, kurse Ana u zymtua edhe më shumë.
         Ai nuk po e kuptonte pse e bëja këtë, por për të aq më bënte. Në çastin kur unë prisja që Ana të niste, të zbrazej me britma e qortime të pandalshme, sikur u zgjua nga gjumi i thellë i kujtimeve dhe me një të lëvizur të kokës, zhdavariti nga fytyra gjithë atë vrugësi vjeshte, kurse tufën me trëndafila e la mbi tavolinën e ftohtë të mermerit.
        - Do të vyshken, më tha.
        - Do të vyshken, i thashë.
        - Fjalët i merr era, më tha.
        - Batërdinë e përpin gënjeshtra, i thashë.
        - Kujdesi të lëkund, më tha.
        - Lëkundjen e mbyt arsyeja, i thashë.
        - S'kishte dilemë fare, më tha.
        - Dilema nxit dhembjen, i thashë.
        ...nisi prapë të bëhej zhurmë. Edhe më e madhe se përpara. Edhe më e madhe, por tash nuk e ndieja fare. Mjaftonte që unë nuk bija.
         Mendonte kështu edhe Ana? Doja ta dija, doja ta kuptoja nga sytë e saj edhe këtë. Ndoshta ata më mashtronin, kurse unë, si një idiot i paskajshëm, që isha mësuar përherë t'i besoja bindjes sime, kisha nisur të sillesha kaq pa takt. Ajo më kishte thënë se unë bëja gabim të madh kur femrës i besoja aq shumë.
          Tash, në ëmbëltoren "Elida", kur mendoja se me Anën do të isha gjithmonë, papritmas ndërmjet nesh ishin futur trëndafilat dhe një urrejtje e shtypur me mundim që derdhej pamëshirshëm në këputjen e gjetheve të tyre. Përse është thënë që një lule të tillë të bukur ta shfrytëzojmë dhe, nëpërmjet saj, të mundohemi të themi atë që do të duhej ta ndienin dhe ta thoshim me fjalë e shikim të pasherr? Asaj i kisha thënë se femrat, megjithatë, bëhen më të ndjeshme ngase përherë nxiten më tepër nga jashtësia. Qe, për shembull, trëndafilat. Po të ishte afruar ai pa tufëzën e trëndafilave dhe, po të ishte ulur përballë saj duke derdhur në të shikime të ngrohta e të pastra, të ngrohta e plot dashuri, mbase ajo do ta kishte pritur paksa më ndryshe, pakëz me ftohtë, pakëz më të largët. Ardhja duhej të ishte solemne dhe, si e tillë, duhej të përkonte me natyrën delikate të femrës. I them asaj, sepse jam i bindur se është kështu. Një ves i tillë është i mësuar dhe nuk shfaqet si bindje, që vjen nga natyra e tyre. Kanë dëgjuar ato të thuhet se femrat janë si lulet dhe, edhe pse nuk i duan aq shumë, iu shkon për lale kur dikush, në vend të fjalës të dua, në vend të fjalës më je e shtrenjtë, për pak para blen një tufëz lulesh dhe me këtë ia thotë të gjitha. Kjo është jashtësia, i them.
         Ajo e ndien veten të mashtruar dhe ngapak të fyer. Më shikon shtrembër për këto që ia them, por nuk më thotë asnjë fjalë.
        Nuk dua të heq dorë. Dua t'ia them të gjitha. T'i them se nuk më shkonte ndërmend asnjëherë që asaj t'i bleja lule, t'i thosha se të gjitha ato që i ndieja për të, ndoshta do t'ia thosha me një shtrëngim më të ngrohtë të dorës... Por, ajo bëhet sikur nuk më dëgjon më. I them edhe shumë fjalë të tjera dhe dikur në kraharorin tim nis të ngjitet një pezmatim tërë nerva.
        - Kujton se femra mashtrohet me lule dhe dhurata të tjera të ngjashme? Sa keq! Bashkë me lulet vjen edhe përulja juaj dhe kjo, mbase, femrës i krijon kënaqësi të veçantë. Ndoshta është kjo një hakmarrje e fshehtë, të cilën ju tash e keni harruar...
         Dolëm nga "Elida" të mbushur me një heshtje plot trazim. Më kujtohet se kur u ndamë nuk i thamë njëri-tjetrit asnjë fjalë.
Në bërrylin e parë të ëmbëltores “Elida” priste trëndafilprurësi. Kishte blerë edhe një tufëz tjetër trëndafilash. Në tufëzën e tij të re hyri edhe Ana. Ata i përpiu terri i trashë, i mbledhur para dyerve të stadiumit.