Buqetë me poezi nga Grigor Jovani

DIELLI IM

Ngaqë e qëlluan me tërbim,
gjithfarë zuzarësh, dielli im
u struk ndër vete, ...
u bë nga pak,
nga vijë e drejtë,
rrumbullak. 

Nuk u mjaftoi, tentojnë me zor,
nga rrumbullak, ta bëjnë katror.

RRUGA E DIELLIT

Si prozhektor
në udhëtim,
rrugën më ndrin...
ky diell i pastër!
Kur zgjohet,
gjendem në Athinë,
kur fle ai:
në Gjirokastër.

LUFTA

Kush tha që ka mbaruar lufta në Kosovë?
Dhjetra të vrarë në pragjet e shtëpive,
i sheh kur kthehesh pasmesnate nga koncertet...
dhe ke frikë se mos i mbledhin padashur
makinat e plehrave çdo mëngjes,
që s'e kupton përse nxitohen....
Djem dhe vajza të bukura, që flejnë,
me nga një buzëqeshje
dhe nënat e tyre të shkreta, që rendnin t'u jepnin
nga një xhaketë, që të mos ftohen. 

Ti, që viziton Kosovën, këtë mëngjes,
kujdes mos i shkel,
se mund të zgjohen....

(Prishtinë, gusht 2012)

MONOLOGU I HENES

Është aktorja më tragjike
hëna.

Përreth drita të shumëllojshme skene

ndizefiken. Ne lundrojmë në autostradën
anës detit.

Nuk i bie askujt ndërmend, se e vetmuar,
në një cep të skenës tjetër,
ajo luan
monologun e Hamletit.

Është një ngushëllim, në fund të fundit,
hëna. Deti hesht. Kokën drejt qiellit
kthejnë
të dashuruarit.

Doemos që u mungon. Se kur rishfaqet,
psherëtijnë nëpër limane
të trishtuarit.

ZOTI IM E DI

Zoti im e di,
që zemrës sime i pëlqejnë pyjet
dhe kujdeset të ma mbushë me pisha,...
më filtron gjakun.
Zoti im e di,
që mua më pëlqejnë në qiell yjet
dhe më ndez ndonjë mes errësirës,
më ndriçon pragun.
Njeh mirë ç’më lypset, zoti im,
më zbon çdo brengë e çdo trishtim. ..
Imzot,
më thuaj aty lart ç’nuk ke,
që të ta sjell këtej nga ne…

TE SHKRUASH VJERSHA

Kur shkruan vargje është sikurse bën dashuri,
të tendoset trupi dhe mendja, si brenda një qelie
të jepte shpirtin i vetmuar ...
një murg. 

Domethënë, kur shkruan një vjershë, shfaqesh
në rrezik,
duart të dridhen, djersitesh, zverdhesh dhe
zemra të rreh,
si të të kenë zënë rob,
për të të syrgjynosur
në burg.

Kur e mbaron vjershën është sikur je ngritur
në këmbë
dhe pret të dëgjosh gjatë seancës së fundit
vendimin e Gjyqit.

Veçse për ty asnjë rëndësi më s'do të ketë,
ngaqë e ke ngjitur tashmë
Rrugën e Kryqit.

PROFETI

Do të vijë një kohë,
kur nuk do të shkruaj më vjersha.
Atëhere bota, doemos, do të jetë përmbysur....
Do të zbrazen detet, do të rishfaqen vaporët
e humbur, kapiteni Memo, me çibukun e ndezur,
me mjekrën e madhe dhe me mendjen e krisur.
Do të ringjallen prindërit e mi të vdekur.
Do të kenë moshë të re dhe do të presin tek pragu
birin tim, që e kanë me vete, tashmë të shkolluar.
Nuk do të kujtohet asnjë nga ata, që dikur
poet kam ekzistuar. 

Edhe unë vetë do ta kem harruar.

Pra, do të vijë një kohë që nuk do të shkruaj më vjersha.
Por bota s’ka gjasë të kthehet përmbys. E di,
kam fantazi të sëmurë…
Atëhere do të më kujtohet im atë, profeti, që kur fillova
të shkruaja vjersha, më tha:
“Kur s'u bëre njeri, poet nuk do të bëhesh kurrë!”



HERA E FUNDIT
- babait -

E rregulluan dhe më thirrën
për ta parë. Ishim vetëm. Shtrirë,...
dukej se flinte.
Ngjante kaq i qetë. S’e kisha parë
veshur me kostum. Se si i rrinte...
Qe mëngjes. Ç'bënte në shtrat
kaq vonë! Ora kishte kohë që kishte rënë.
“Ngrehu! - desh i thashë. - S'ke tjetër punë!
Të djelë kishim dje,
sot është e hënë...”.
Dhe m'u duk se ndezi një cigare. “Mor baba!
Pi një kafe më parë!”
“Hajde, xhan, - më foli motra ime. -
Presin jashtë të tjerët për ta parë”. 



NUK E DIJA
- nënës -
Gërmo, gërmo
edhe besoja,...
se më në fund do të takoja. 

Por nuk të ndesha asnjëherë,
gjeja veç dhe,
ndeshja në gurë.

Se nuk e dija. Tani vonë,
e mora vesh:
nuk gjendesh kurrë!

Por unë gërmoj, gërmoj si kalë.
Kam humbur nënën!
Dhe jam djalë!

DIKUSH

Ç’është ky “dikush”? Më ndjek hap pas hapi.
Vret kohën si unë. Bën
të njëjtat gjëra....
Si të ketë hyrë ofsajt në jetën time. Dhe
pa më pyetur,
i ndan më dysh të tëra... 

Unë askund s’e kam parë. Asnjëherë
s’i kam folur. Por as që i bëhet vonë,
të më bëjë me dije.
Siç duket, nga vise të largëta
ka ardhë. Me misionin e fshehtë:
të më bëhet hije.

(Sa më ke munguar! Ta dije...)

SHTEGTIME

Kur ke shëtitur zemrën time,
ç’i do të tjerat udhëtime?!



VJEN DHE ME SHFAQET NJE GRUA

Gjithnjë e më shpesh
vjen e më shfaqet në ëndrra një grua,
shumë e bukur. ...
Nuk bëj zë, ngaqë unë
nuk jam i pari tashmë,
në t’u dukur...
Më dhëmbin gjunjët. Nuk mund
t’i falem tani, vetëm
plagët e mia mund t’i dhuroj,
hiç gjë tjetër.
M’u vyshkën metaforat. Më mbetën
ca ëndrra, qysh në rini, veç
nuk shoh dhe kaq mirë,
t’i zë me dorë dhe t’i marr
nga kjo letër.
Kushdo qofsh, ti zonjë e bekuar,
që vjen e më shfaqesh si Vjershë, unë
do të të dua, nëse
më do edhe ti, natyrisht.
Kur jemi bashkë, kujtoj gjithmonë
veten time të vjetër... Dhe them:
kishte gjasë që Zoti,
të të sillte
tek unë gabimisht?! 



PO TA MENDOSH

Ngado ta kthesh dhe ta mendosh,
s’është kaq e lehtë të dashurosh...

DESHMORET S'KANE VDEKJEN E TYRE

Dëshmorët nuk kanë gjumë. Ngrihen të parët,
kafe nuk pinë, çapitin rrugëve
dhe kolliten....
Sjellin në mendje miqtë. Të gjithë kanë vdekur,
tani janë fqinj. Rrojnë në të njejtën lagje
dhe nuk shqiten.
Dëshmorët jetojnë vetëm, siç rron deti.
Të heshtur janë si pyjet. Sillen ca çuditshëm,
përgjersa s’kanë, siç thonë,
vdekjen e tyre.
Vdesin për ne. Jetojnë brenda një ëndrre,
që e ndërrojnë çdo natë,
si maskë fytyre.

NE MORG

Më zbritën në morg herët në mëngjes,
pa e marrë vesh njeri, veç
të punësuarve.

Më zhveshën, më lanë, më veshën me kostum,

më rruajtën dhe më prenë
thonjtë e duarve.

Dhëndër më bënë. Më futën në një varkë.
U frynë bulçive dhe një erë e mbarë
më shpuri tej, në një tjetër qiell.

Këtu e njëjta hënë vjen vërdallë,
gjumi më zë
nën të njëjtin diell.

Gjithçka si më parë. Me një përjashtim:
më rriten thonjtë,
më shpejt se flokët.

S'do ta kisha problem, por këtu, për dreq,
s'kam ku t'i përdor. Mungojnë
shokët.

LYPSARI

Ma do mendja, nuk do lypja kurrë,
do pranoja vetë
të zbres në varr.

Po atëhere, para Dashurisë,

pse gjithë jetës sime
jam lypsar?

BAJAMJA

Kisha ngritur mure rreth avlisë,
kisha vënë një lloz nga prapa portës,
si të mos mjaftonte kjo, puthitur mirë...
mbaja dhe baxhuret, që shikonin
kopshtin, ku bajamja kishte veshur
veç të brendshmet, kaq të bardha,
kaq të linta, sa të zihej fryma...
Hera-herës, skandalozja erë,
merte degë bajamesh dhe trokiste
pas baxhuresh, si të ishin gishta
dhe më trembte, dhe më mbushte djersë,
si dikush, mbi trupin tim të djegur,
të më shuante kishte zbrazur gjyma...
Djegurshuar rrija. Dhe ç’të bëja? Vija syrin
në të çarë baxhuresh, për të parë bajamen
në të linta, poshtë ca yjesh, që ashtu,
paturpshëm, shihnin babëzitur, si të donin
superstaren hënë të xhelozonin... 



GRUA

Dashuria jote më ndryshoi:
U bëra i thellë si deti,
u bëra i gjerë si fusha,...
u bëra i gjatë si mali. 

Pse s’thua? Pothuajse
e bëre Zot,
këtë farë djali.

ME THUAJ NJE GENJESHTER

Thuamë akoma një gënjeshtër!
Po, jam budalla! Ç’të duhet ty?
Githë jetës sime, të vërtetat...
thika më janë ngulur, sy për sy! 

Thuamë! Siç di ti t’i thuash.
Të të admiroj, si Nastradin!
Gjithë ata, që thoshin të vërteta,
tinëzisht më thurnin një qefin.

Thuamë patjetër një gënjeshtër!
Ti e di, unë çmendem për këto.
Kur m’i thua mua, gënjen Vdekjen!
Je në luftë me të, ngaqë më do.

Të më mbrosh, dërmuar ke çdo eshtër...
Por ç’e do! Dhe unë jam një gënjeshtër!

PIKA LOTI

Janë të dënuar sytë e mi,
me sytë e tu
të mos takohen.

Një pikëz loti kanë,

kur zgjohen…

FATALE

Të kam dashuruar, gjithë jetën time të kam dashuruar,
si çilimi. Të kam dhembur,
as vetë nuk e di se sa të kam dhembur, një zot e di....
Dhe nuk pyeta... nuk e di si u bë që s’pyeta:
a më dhimbje ti... 

Shqetësohesha në kishte ftohtë dashuria. Sarkën e ëmbël,
mos e gjente era dhe ta bënte kallkan.
Me tesha të ngrohta e vishja. I ndezja zjarr dhe e nanurisja.
Merakosesha,
si për një foshnje që qan...

Të Huajin e Panjohur kisha frikë, mbi të gjitha. Vigjëloja
si burrë egoist,
gjithë jetën, qyshkurse të gjeta.
Se ç’kishte thellë, ç’fshihte nën sarkë dashuria,
o zot, nuk pyeta!

KALORESI I FERRIT

Gëzimi juaj pikon vrer.
Unë rroj mbi re. Shfaqem
dhe zhdukem, si ylber.

Dëgjoj ca këngë, që era i mer.

Shaloj një Kryq, shtegtoj në ter.
Më kthen tek ju, një trill-mister:

Të marr pak dritë! Ta çoj në ferr!

VERE DHE MALL

Zbraz mallin tim
apo shishet e verës?
I fsheh poshtë tavolinës....
Nga këndi në kënd.
“I ke ngatërruar!”,
i them kamarierit.
Kujtoj trupin tënd!

QIELL I MBYLLUR

E mbaj dritaren gjysmë hapur,
për të mos parë gjithë të vërtetën,
ç’humba në jetë, për fajin tim.

Nuk ka më kohë për korrigjime,

ka vetëm fund, nuk ka rikthim.

Edhe në gjumë në ardhtë një ëngjëll,
të më premtojë sërish gëzim.
Do ta përcjell me mirësjellje...

Tani është mbyllur qielli im.

Por mbaj dritaren gjysmë hapur,
mos hyn një shpresë, për ngushëllim.

KLINIKISHT I SEMURE

Do të kthehesh prapë, por unë s’do të jem.
Do të ndalësh vrapin në klinikë.
Do bësh ca zhurmë, dhuratat duke lënë. ...
I mbyllur në vetmi, do ndjej pak frikë.
Do të të lutem heshtaz të më lësh,
përndryshe... do më fikësh.
Ndjehem më mirë, kur pres të vish,
se sa kur vjen
dhe s’di të ikësh.

DETI YNE

Nëse është det dashuria jonë,
këtë krevat ka për varkë, ku shtriheshim të dy,
nën këtë qiell me yje, ku hëna bën serenatë,...
për të argëtuar karavelat.
Lundërtarja më e bukur je ti. Dashuruar përjetësisht
me ujin e krypur
dhe velat.
Dhe unë? Një lopatë prej druri jam. Rrahur kaq vite
nga ujërat nëpër dete,
që e shkëputën dallgët nga varka një ditë,
për ta mbytur,
nën vete.

FAT I KEQ

Do të mbyll sytë
pa të parë, qoftë edhe një herë,
të zhveshur dhe të lagur krejt...
në vaskën time,
me vetullat e pubisit tënd
të ngritura lart,
si iriq.
Dhe ti, për dreq, do të vdesësh
pa parë me sytë e tua,
sa i shëmtuar jam
lakuriq.

ISHULLI I SIRINAVE

Më zgjidhni nga katarti i mesit. Pasi
lamë pas sterenë e kobshme, dëshpërimisht
ndjekim një yll... ...
Shpërndarë poshtë velave, të therur
ende të ngrohtë kurmet e miqve, veshët
e mbyllura me dyll.
Ua mbylla veshët qëllimisht. Përndryshe,
nuk shpëtonte kush, biles as unë,
që mora Trojën, sirinat
s'mund t'i mposhtja kurrë.
Më zgjidhni nga katarti i mesit. Të hedh
në det kurmet e miqve. Pasi jam mbret, pastaj
jam burrë.
Përreth një natë e qetë, si vdekja. Ndriçojnë
të therurit ca yje, ndezur në qiej si qirinj, shpërndarë
mjerisht përsipër detit.
Makar mos t'i dëgjoja dot. Do të më këndojnë
egërsisht, të njejtën këngë për jetë e mot:
- Duam prapë gjak, bir i Laertit!

DY KETRUSHE
NE ENDRRAT E MIA

Më dridhet shpirti, kur shikoj
nganjëherë, nëpër fotografi, vëndet ...
ku shkuam bashkë, hotelet,
nga të cilat kam ruajtur suvenir
pandoflet me gëzof, si
dy ketrushë të vegjëlth, që
më kërcejnë hop!-hop! pemë
ndër pemë, nga ëndrra
në ëndërr. 

Oh, mos më thuaj të t'i jap
ndonjëherë, u kam vënë,
që të mos i grijë myku, naftalinë dhe
i kam rrasur diku thellë, në atë
depo vjetërsirash, që s'e di
pse e quajtëm zemër...

SHPERBLIMI

Ç'fitova një jetë,
nga poezia?

Zemër të dobët

dhe tension të lartë.

Nuk desha
ndonjë gjë të madhe!

Por as një flert,
dreqi e marrtë?! 

.   .   .

MENDIME PËR POEZINË E GRIGOR JOVANIT

“Grigor Jovani ka lindur “Ditën e Gënjeshtrave”, për të thënë në poezi Të Vërtetën”.

NAUM PRIFTI 
(Nju Jork)

“Është vështirë të gjesh gjetkë një pikëtakim të tillë, të cilin edhe Morrisey i Madh i lirikës do ta kishte zili. Është fjala për pikëtakimin tipik të poetit Grigor Jovani, i cili vjen mitik në poezinë e tij. Jovani del nga kuadraturat ballkanase dhe krijon anën pikëtakuese Perëndimore, duke sfiduar parësoren dhe duke i dhënë shans dytësores”.

FATMIR TERZIU
(Londër)

“Sjell vlera të mrekullueshme ky poet i vërtetë. I hoqa mënjanë, mezi kursehen në këto kohë. T’i kem aty, kur shpirti të ndjejë dimër...”.

FARUK MYRTAJ
(Toronto)

“Mund të them pa frikë se shtëpinë vjershave ua ke ndërtuar me gurë të skalitur, betonarme, që nuk e shembin dot as breshëri, as dëbora e tufani dhe as tërmeti me nëntë ballë. Shtëpia e vjershave të Grigor Jovanit qëndron e fortë dhe e patundur në mjedisin e poezisë më të arrirë shqipe”.

HYSKË BOROBOJKA
(Tiranë)

“Unë, që zakonisht ruhem nga superlativat, pasi lexoj poezitë e tua, them që je poet i mrekullueshëm, Grigor, gjithnjë befasues. Je poet i lindur, vllajo!”

ALBANA MËLYSHI-LIFSCHIN
(Bruklin)

“Poezia e Grigorit ka një qartësi që të habit me reflekset e dritëzave, nga përthyerjet në prizmat poetik dhe jetësor. Syri i hollë vëzhgues, depërtimi në labirinthet dhe të fshehtat e shpirtit të njeriut, veshja me një vello të butë hënore e motiveve jetësore, të ngritura në art, i japin poezisë së tij brishtësi, freski dhe veçanti”.

MYSLIM MASKA
(Athinë)

“Ndihem e respektuar dhe shumë e kënaqur me poezitë e Grigor Jovanit. Mundësisht, sa më shumë prej tyre, aq më ushqim për shpirtin. Më pëlqen, sepse shpesh ajo më ngjan me reflekset e asaj copëze kristali, që duke e vështruar, të krijohet përshtypja se brënda kësaj mase të magjishme do gjesh labirinthe pafund ndriçimesh.”.

LINDITA AGOLLI
(Tiranë)

“Vërtet të bukura poezitë e Grigor Jovanit. Të mrekullueshme! Më të koncetruara se vera që dehu Polifemin. Poezitë e tij, pa veçuar asnjerën, janë vërtet si një verë e vjetëruar, që sa më shumë të pish, aq më tepër do që ta ngresh gotën”.

NDUE LAZRI
(Bolonjë)

“Një poezi që të bëhet e dashur dhe të intrigon, aq sa ti, si lexues, ke njohur një poet jo të lodhshëm, por një bashkëbisedues të sinqertë dhe një mik të madh të njeriut”.

STEFAN MARTIKO
(Athinë)

“Jovani poet është tejet i çlirët, tejet i natyrshëm e komunikativ, tejet i ndjerë. Xixëllimi i poezisë së tij është në të përditshmen, pa asnjë lloj autocensure, por me një liri të habitshme. Në dukje të thjeshta, të gjitha poezitë kanë filozofinë, përjetimin e thellë, figuracionin e mjaftë për të shprehur me veshjen më të bukur mendimin”.

VAID HYZOTI
(Rixhvud)

“Ti fluturon me një kalë të magjishëm, miku im, me Pegasin. Ndaj krijon vargje të tilla. Dikur kisha bërë edhe unë një poezi, në qelinë e burgut: “Erdhi Pegasi në qelinë time”. Tani vjen tek unë ti, me kalin tënd fluturak. Me poezinë tënde të mrekullueshme”.

VISAR ZHITI
(Romë)

“Miku ynë, Grigor Jovani, është trajektore e spikatur në qiellin e poezisë së krijuesve jashtë Shqipërisë (ndoshta është ky qiell edhe më i kompletuari me yje). Kështu na vjen vlera e tij, duke u informuar me poezinë më të mirë që bëhet në Amerikë, Itali, Angli, Greqi e gjetkë”.

NOVRUZ ABILEKAJ
(Athinë)

“Poezi që botohen në vend të fjalëve të një urimi. I lexoj me një frymë, se ato dreqka janë një grimë, si sheqerkat e dashura të nënave korçare, përpihen menjëherë. Dhe më vjen të them, se ai që ka zemër të sëmurë, mund t’i kërkojë Grigor Jovanit një të re. Ai shejtan ka sa të duash”.

ROLAND GJOZA
(Nju Jork)

“Duke lexuar poezitë e Grigor Jovanit nuk mund të jesh indiferent, sepse ato të ngjiten pas shpirtit, si pjesëz e ndjesive të tua si lexues e kjo sepse ai është tepër i sinqertë në atë çfarë ka përjetuar e mishëruar në vargje, që në dukje mund të shfaqen të thjeshta, por gurgullojnë si burimet poshtë gurëve e fletëve, për t’u shfaqur më pas kristalore”.

KOLEC TRABOINI
(Boston)

“Këndo, Grigor Jovani, këndo këngën e bukur,/ atë këngë, që shpirti ta thotë,/ si dallgë, si valë, si e erë lehtë/ të bjerë zemrave tona, si puhizë e ngrohtë!”

PETRAQ J. PALI
(Virxhinia)

“Të shkurtra vërtet poezitë e Grigorit, por a s’janë të çmuar diamantët, pikërisht mes pakësisë së formës së tyre?”

THANAS BOÇI
(Athinë)

“Në radhë të parë të uroj për keto poezi, që më dhanë kënaqësi të veçantë. Jo vetëm që jeni PURE i pastër në poezinë që shkruani ( siç thotë për ju F.Terziu), por shumë i pastër dhe dashamirës në mendimin kritik ndaj miqve. Lum ata/ ato, që të kanë pranë!”

JULIA GJIKA
(Amerikë)

“Kjo poezi është një rrugëtim pa fund në botën e brendëshme të Grigor Jovanit, që rreket “të pushtojë” e të qetësojë shpirtrat tanë të munduar. Poezitë e Jovanit kanë një varg konciz, të lirë e bashkëkohor, ku të gjithë ne, miq e lexues të tij, e ndjejmë veten aq pranë, sikur të ishim pranë oxhakut të ngrohtë të shtëpisë së tij, në një ditë dimri”.

MIHO GJINI
Mjeshtër i Madh

“Na shtove bukën e kësaj vere, t’u shtoftë bereqeti! Të falenderoj për këto poezitë e bukura, secila sjell metaforisht një fabul, sa të këndshme, aq edhe mbreslënëse”.

AGIM BACELLI
(SHBA)

“Unë u përpoqa të të ndiqja në udhëtimin tënd brenda vetes, por nuk munda, u dorëzova, mbeta pas dhe kërkova gjirin tim, më të qetë, por nuk më linin ato dallgë, që më ngrite ti në mendje dhe në zemër, o Gole. Po me mua ç’pate?! Apo, ç’desha unë, që u ngatërrova me detin e shpirtit tënd?!”

LLAZAR VERO
(Filadekfia)

“Të bëj portretin poetik të Grigor Jovanit? Poet lirik i mrekullueshëm, ironik dhe i drejtpërsëdrejti, plot vezullime ngjyrash, ku në një pasqyrë të madhe sa bota sheh fytyrën e njeriut, nëpërmjet një vetvetjeje plot nerva, ndjenja e pasione të sinqerta...”

PIRRO LOLI
(Tiranë)

“Grigor Jovani luan me poezinë e tij, pse e ka nënshtruar plotësisht atë, vendos ai se në ç’monopate apo bulevarde do ta shpjerë, sa hapësirë do t’i lejojë, në ç’oktavë ta ngrejë apo ulë zërin. Poezia e mirë, si kjo që kemi në duar, detyrimisht është ngushëllim, shpresë, kurajë”.

ROBERT GORO
(Athinë)

“Të paça, o këngëtar, me shpirtin më fisnik,/ me ty sot derte qava, poezia jote mallet m’i ndezi,/ atje ku ti Greqisë, me fjalën e bukur shqipe i flet,/ porsi rrezja e dritës, në një bukuri mëngjezi!”

LLEMADEO
(Gjermani)

“Poezia jote të përkëdhel e të çjerr, të ngroh e të shkakton mornica, të mjegullon sytë e të dhuron një buzëqeshje. Je poet i vërtetë, Gole, e di apo jo? ”.

ZHANETA LAZRI
(Bolonjë)

“Kantina poetike e Grigor Jovanit, prodhon verë me cilësi të lartë. E di që e dini, por pse po e rikujtoj, nuk ka ndonjë të keqe...”

PILO ZYBA
(Monemvasia)

“Shpirti ma ka një maraz:/ do desha vargjet e mia/ të m’i çojë kali Pegas/ në Athinë, tek Gole miku,/ ku selinë ka poezia!”

PANO TAÇI
(Tiranë)

“Asnjë e shtënë tronditëse. Asgjë solemne. Magnetizim që të tërheq. Poezi sa rrënqethëse, aq dhe balsam qetësues. Një “sëmundje”, nga e cila nuk mund të shpëtosh, por infektohesh. Dhe që të duhet shumë mund, për të shpëtuar prej saj. Nëse dëshiron të shpëtosh, gjë që e konsideroj të pamundur”.

ALUSH AVDULI
(Sarandë)

“Mos, o Gole! Mos bëj vjersha të tilla, si ajo me titull '”Orë e çakordisur”, i dashur mik, se mirë ti je i “çakordisur” krejt, por na bën edhe ne të lëngojmë dhimbshëm për atë të shkretë... çakordisje”.

DILAVER BAXHAKU
(Tiranë)

“Usta” më është Grigor Jovani,/ Prej tij dua të vjedh ndonjë varg./ Sado që plasa nga “inati”,/ Mbeta pas tij, si çirak”.

PERPARIM HYSI