Pas një kohe të paharrueshme, gati dy vjeçare, vendosëm të krijojmë familje me Merin. Masat i kishim marrë prej kohesh për këtë ditë dhe shpresuam që edhe pas martesës të vazhdonte ajo kohë e bukur si në fejesë. Morëm shtepi në një pallat të ri që e kishte fasadën nga një peisazh që do e kishte zili çdo piktor. E kompletuam me mobilje të modes së fundit dhe iu përkushtuam familjes.
Të gjitha shkuan si s’ka më mirë, po të përjashtojmë një brengë të cilën na e shkaktuan kacaridhat që papritur sulmuan pallatin tonë. Në fillim e morëm me të qeshur, të bindur se do e gjenim zgjidhjen për t’i laguar, por kur pamë se kjo gjë bëhej gjithnjë e më e pamundur, kuptuam se gjërat nuk ishin kaq të thjeshta. Aq më tepër kur Meri kishte mbet shtatzanë dhe barrën nuk e pati fort të lehtë. Dyndja e kacaridhave ia bëri edhe më të vështirë, pasi ajo i neveriste këto insekte zvarranike si djallin më të keq.
Kacaridhat e prishën harmoninë jo vetëm në familjen tonë. Gati në çdo kat ditët hapeshin me sherr dhe mbylleshin po ashtu. Kishte pat bukuri e harmoni jeta në pallatin tonë, para se atë ta pushtonin kacaridhat. Harmoni, gezime e këngë. Pa le si shkonin banorët me njeri tjetrin, njesoj si të ishin të së njejtës familje. Ndaheshin vetëm gjatë kohës së punëve të ditës dhe ato pak orë gjumi që u mbeteshin për të bërë. Duhet ta humbasish një gjë, për ti mësuar vlerën e vërtetë. Kështu erdhi papritur ajo ditë e zezë që të gjitha u përmbysën. Ajo ishte më keq se dita e një pushtimi kombëtar. Të tillë pushime vendi i kalonte të paktën një herë në pesëdhjet vjet. Pastaj vinte lufta për çlirim, që i afronte njerëzit e i bënte përsëri bashkë në të njejtën kauz të çlirimit. Po. Ai ishte vërtet një pushtim nga ata që s’do e bënte dot as armiku më i egër. Një pushtim që s’kishte patur as krisma topash dhe as fjalime të çfrenuara. Kishte patur vetëm një parakalim gjigand, që ndërsa dihej se kur kishte filluar, s’dihej se kur do përfundonte. Një parakalim kacaridhash horizontal dhe vertikal. Në tavan, në dysheme e në muret anësor. Ato depërtonin depërtonin në çdo kënd të qytetit e në çdo qoshe shtepie. Ky ishte një nga pushtimet më të tmerrshem që e gjeti qytetin të papërgatitur.
Se sa të neveritura janë kacaridhat, këtë e di vetëm ai që i ka pat pranë një jetë të tërë. Por është ndryshe të kesh nëpër këmbë një a dy dhe ndryshe të kesh përpara një lukuni që s’i bën dot derman. Në të vetmin rast statistikat bëheshin memece. Asnjëri s’mund të thoshte me afërsi se sa ishte numuri i forcave pushtuese. Hajde e numuroje këtë vargan miljona kacaridhash të cilat pasi e siguruan pushtimin, nisën të sillen mëndjemadhësisht si gjithë pushtuesit. Vërtet që ato s’kishin çuar në botën tjetër asnjë vëndas, por boll t’ju shikoje antenat e ngritura përpjetë, mund të kuptoje se sa shumë ato i urrenin vëndasit.
Asnjeri nuk e di nga erdhi e ç’i shumoi kaq shumë këtë lukuni insektesh. Sado papastërti të kishte pallati, ishte e pamundur që ato të mbinin me të tillë densitet. Që të ketë kaq shumë një pallat gjashtë katësh, ç’pret pastaj në një qytet të dendur si yni.
Ishte e qartë se numuri i kacaridhave e kishte kapërcyer numurin e popullsisë në qytet. Kjo bëri që qyteti atë verë të kthehej në një çmendi të vërtetë. Kudo flitej vetëm për këtë pushtues që ndryshonte nga gjithë të tjerët. Vetëm flitej gjithandej sepse askush nuk jepte një mënyrë për të luftuar kundër tyre e për t’i kthyer qytetit qetsinë e mëparshme.
Por përse ia vëmë këtë faj kaq të madh kacaridhave të cilat s’dihet asnjë rast që ato të kenë kafshuar njeri, apo të kenë sjellur kund ndonjë të keqe? Ato janë të urta si rrallë insekt tjetër. Ecin paqësisht nëpër dysheme duke vëzhguar vëmëndshëm gjithçka që ndodh rreth tyre. Aq të pakujdesura, sa ato të lejojnë që edhe ngapakujdesia t’i shkelish me këmbë. Se në një dëndësi të tillë, nuk bie në sy mungesa e njerës apo dhjetrave. Për më tepër duket sikur ato ndihen të kënaqura kur i shkel me këmbë dhe dëgjohet ajo zhurma e thyrjes së zhgunit të sipërm. Ndoshta këtë siguri ua jep domosdoshmëria e likujdimit të disave për të hapur vendin e miljona të tjerave, që presin të gëzojnë frutet e pushtimit. Në fund të fundit, ato nuk kërkojnë asgjë prej njerëzve që kanë nënështruar. Ato nuk janë si minjtë që të neveriten me atë zvarritjen e tyre duke lënë pas erën e keqe të gjirizeve. Megjithëse minjtë sado të neveritur s’kanë kryer ndonjë pushtim të tillë si ky i kacaridhave.
Mirëpo ato kanë të keqen që kapardisen ca si tepër dhe njeriu ka maninë të mos lejojë kënd tjetër të kapardiset, përveç tij. Ky është shkaku i kësaj armiqesie që s’e ndreqën dot shekujt. Sepse bota ka mijra lloje insektesh, por asnjeri s’ka tërhequr mbi vete këtë neveri që kanë tërhequr këto të bekuara. E kur kjo ndodhte me një insekt paqësor, ç’mund të mendohej për pleshtat e morrat që dikur kishin patur gjithashtu zotërimet e tyre të fituara me rrufitje gjaku? Ata ishin vdekjeprurës. Ata kishin përhapur sëmundje e kishin dërguar mijra në botën tjetër. Mes tyre e kacaridhave s’mund të bëhej asnjë krahasim.
Kështu ato u bënë të pranishme në çdo hap të jetës sonë dhe kurdoherë bisedohej vetëm për to. Ngriheshim në mëngjes dhe porsa vishnim pantoflat, do dëgjonim krrap−in e një morie kacaridhash që shtypeshin brenda tyre e na njomnin këmbën. Sikur të kishin gjak, puna do ishte më ndryshe, por ato kishin vetëm një masë xhelatinoze të bardhë, të padëmshme.
Shkonim në banjë dhe ato do i gjenim kudo. Në lavaman. Në rubinet. Ne pasqyrë duke u kapardisur me ato antenat e tyre që qëndronin gjithnjë lart, si për të kapur ndonjë sinjal prej qielli. Shkonim në bibliotekë për të marrë ndonjë libër, sa për të ndjellë gjumin dhe nga faqet e librave do vërshonte vargani. Ato nuk neverisnin asgjë. Madje gjurmët e tyre më të shumta i kishin lënë nëpër libra, me ato njollat e shemtuara që s’laheshin me asgjë. Kudo kacaridha... por në fund të fundit, në banjë le të rrinin se atje e kanë vëndin gjerat e neveritura. E keqja ishte se ato nuk e dinin vendin e tyre. Shkoje në dollap për të marrë ndonjë ushqim dhe ato të trembura merrnin vrapin djathtas e majtas. Kjo ishte e padurueshme. Edhe pse nuk e dinim se cilin ushqim preferonin më tepër, morëm një kothere buke e lyem me vaj e me djathë e mes tyre të ngjyer me atë helmin që do u merrte jetën dhe ua lamë në një vënd pas derës që të shuanin urinë dhe të mos futeshin më në dollapin e ushqimeve. Por ato nuk ishin llupëse. As iu afruan fare karremit tonë. Në dollapin e rrobave gjithashtu, ishin shpërndarë kudo. Ishin futur nëpër xhepat e pantallonave dhe xhaketave. Këtu unë nuk besoj se ato futeshin për t’u mbrojtur nga të ftohtit. Ishte korrik dhe temperaturat po shkonin rreth 40 gradë. Ato e sulmonin dollapin e rrobave për tjetër arsye. Për të na mërzitur neve, duke shpërndarë aromën e tyre të rëndë e për të na kujtuar që gjithçka të kësaj jete, e kishim bashkë.
Të pazotët për t’i larguar nga shtepia, vendosëm të mësonim veten për të bashkëjetuar me to. Ishim të detyruar. Çdo mënyrë që përdorëm për t’i shmangur, nuk dha frut. Ato i bënë ballë të gjitha medikamenteve që ne hodhëm poshtë krevatit në lavaman e nëpër xhepat e rrobave tona.
Mbrëmjeve kur bëheshim gati për të fjetur, shtriheshim në krevat dhe hapnim televizorin për të parë se ç’bëhej rreth e rrotull nesh. Kudo ishte temë e parë kacaridha. Ngjarje nga më fantastiket siç nuk kishim dëgjuar kurrë. Duke mos patur fuqi të vepronin kundër kacaridhave, njerëzit kishin nisur të shprehnin të tilla shenja dëshpërimi sa, diku nisën të vrisnin edhe veten. Ishte e pamundur që të pranohej bashkëjetesa me këtë insekt të paepur. Por kjo nuk ishte zgjidhje e mirë dhe më të mençurit e ekraneve nisën t’i bënin thirrje popullsisë që të bënin durim. Ta linim mënjanë arrogancën dhe të mësonim veten të bashkëjetonim me to. Nuk kishte rrugë tjetër. E si ta kuptonin këtë dëshpërim njerëzor, mbi televizor dilte një çift i kënaqur kacaridhash të cilat tundnin antenat gjithë kapadaillek. Pastaj ndiqnin njera tjetrën në ekran, si të donin të talleshin me gjith ç’thoshte spikeri për to. Kaq ishte e mjaftë për të na e prishur gjumin. Hall më të madh s’kishte patur kurrë qyteti ynë i cili sëpari humbi gjumin.
Kjo nuk ishte më e rënda. Duke ditur se kacaridhat ishin të kudondodhëshme, ato nisën të shkelnin nëpër ushqimet tona. Çdo gjë që hanim e shikonim me lupë mos shquanim ndonjë shenjë kacaridhe. I merrnim erë para se ta fusnim në gojë dhe pastaj përpiqeshim të kuptonim në kishte ndryshuar shija e ushqimeve tona. Sigurisht që kishte ndryshuar. Boll që të ushqehesh me këtë frikë dhe është e kuptueshme që ushqimi s’të shkon në bark. Kjo solli pasojën e dytë të rëndë. Qyteti nisi të vuaj pasojën e dytë: mungesën e oreksit.
Në se kushdo i përjetonte këto pasoja mekeqardhje, unë i përjetoja me një tmerr të parrëfyer. U thashë që Meri ishte shtazanë dhe prej kacaridhave mund të pësonte ndonjë dramë. I iku oreksi dhe u dobësua. Por kjo nuk ndodhte vetëm me të.
Sa më shumë dobësoheshin njerëzit, aq më shumë shendosheshin kacaridhat. Kështu erdhi ajo ditë që ne, çifti i lumtur, t’i hidhnim në plehra të gjitha ushqimet e pëgëra prej kacaridhave e të merrnim vendimin që derisa shtepinë ta mbanin të pushtuar kacaridhat, të hanim nëpër lokalet më të mira të qytetit. E bëmë këtë, jo për të shpëtuar veten, por për hir të pasardhësit tonë i cili po vinte në jetë në kohën më të papërshtatshme.
Kjo gjë ishte pak e mundimshëme, por u mësuam edhe me të. Nuk dinim sa do zgjaste kjo mënyrë e çorjentuar jetese.
Kur bie epidemia, nuk pyet më për të varfër e të pasur. I vë përpara njëherësh duke u nxirë jetën. Ne nuk ishim të pasur, por edhe zvarrë s’mund të them se hiqeshim. I kishim hequr mënjanë aq para, sa t’i bënim ballë kësaj të keqe.
S’vonoi shumë kohë kohë dhe shtepia mori një pamje të tmerrshme. Muret u nxinë dhe u bënë të frikshëm. Në dysheme kacaridhat krijuan dy tri shtresa dhe ecnin njera mbi tjetrën. Më ndryshe ishte puna në tavan dhe në muret anësorë që vetëm nxinin prej tyre. U shtuan kaq shumë frymorët sa shtepia po dukej si kuti shkrepseje dhe po na zihej fryma. Në pamundësi për ta vazhduar jetën në të tilla kushte e braktisëm edhe shtepinë. Zumë një dhomë hoteli me dritare nga deti e cila në vënd të kacaridhave, na kënaqte me fluturimin e tufave të pulëbardhave. Sa e bukur do ishte bota sikur në vënd të kacaridhave, të pushtohej nga pulëbardhat. Këta shpendë të bukur deti, ta shtonin oreksin dhe dashurinë për jetën, ndërsa me kacaridhat ndodhte e kundërta.
Kaluam disa ditë dhe nisëm të falënderonim kacaridhat, që na dhanë mundësinë të shijonim një copë jetë të ndryshme nga e përditshmja. Qysh kur ishim martuar, me përjashtim të pushimeve verore, nuk kishte ndodhur kurrë të largoheshim nga shtepia jonë. Vërtet që ky largim nuk ishte i lehtë, por ishte i domosdoshëm. Atë na e kishte rekomanduar mjeku gjinekolog.
Pas kësaj jete të re që kishim filluar, mëndja na shkonte herë pas here tek shtepia që kishim lënë pas. Sigurisht që atje duhej të ishte bërë mbytës rrethimi i kacaridhave. Ato duhej ta kishin shtrirë pushtimin e tyre nga dyshemeja e deri në tavan e me që hapësira do të ishte e pamjaftueshme për to, duhej të kishin vërsulur drejt ballkonit, prej ku do të synonin katin e më poshtëm dhe të mësipërm.
E pranoj se nuk kishte çaste më të trishtë kur kujtonim se ne që me vendosmëri kishim mposhtur qindra vështirësi jete, të ndodhur përpara një sulmi të tillë marrëzor, kishim ngritur duart përpjetë. Tani çdo gjë në shtepinë tonë do të kishte të stampuar vulën e pushtuesit të neveritur. Atë do e shihnim në parket e në tavan. Në rrobat tona e në dollapet tanë të ushqimeve. Në aparatet tanë elektronikë e në enët e guzhinës. Me një fjalë do e ndeshnim kudo. Një kthim i mundshëm në shtepinë tonë, do të thoshte që t’i ndërronim të gjitha pajisjet tona të mëparshëme. T’i bënim shtepisë një dizifektim rrënjësor ku të mos ngelej asnjë qoshe pa u mbushur me helm. Ja e zgjidhëm punën me shtepinë. E pastruam dhe e sollëm në gjendje për t’u banuar. Po me kujtimet e tmerrshme që kishim prej këtij puishtuesi të pështirë, si do ia bënim? Për t’i hequr ato nga mëndja nuk kishte asnjë ilac a medikament.
Pasi kaluam nja dhjetë ditë të këndëshme në hotel, vumë re që pas po na ndiqnin përsëri kacaridhat. E para më doli mua përpara, por duke mos dashur ta përhap shqetësimin, e vrava dhe nuk bëra fjalë për të. Si për inat timin, e dyta doli në kutinë e tualetit të sime shoqe. U llahtaris sikur të kishte parë vet djallin të mbledhur atje dhe e flaku çantën nga dritarja.
−Nuk duhet të shqetësohesh,− I thashë.-Ka mundësi ta kesh marrë pa dashje prej shtepisë sonë dhe ajo s’duroi dot e fshehur në çantën tënde.
− Është e pamundur. Kur u largova nga shtepia e përvëlova çantën me ujë të ngrohtë dhe e lashë për t’u tharë në diell.
−Atje e ke marrë edhe kacaridhën.- thashë unë i sigurt.
−Nuk ka mundësi. Kjo duhet të jetë kacaridhë hoteli, pasi është më e shendoshë se të zakonshmet.
Pas kësaj s’vonoi shumë kohë dhe dhoma jonë e hotelit u mbush plot kacaridha. U bë akoma më keq se shtepia që lamë në qytet. Kjo do të thoshte se po na përzinin edhe prej këtu. E dinim që pushtuesi ynë ishte i pamëshirshëm dhe ai do na ndiqte pas kudo që të shkonim, ndaj veç rrobave të trupit, nuk morëm asgjë me vete.
Menduam se s’do kishte vënd më të përshtatshëm për ne se sa ndonjë hotel buzë detit, ku kacaridhat akoma s’kishin shkelur.
Me që do largoheshim pa shkelur për një farë kohe në shtepinë tonë, vendosëm që atë ta dizifektonim që kur të ktheheshim të mos gjenim këmbë kacaridhe në të. Këtë punë e bëra me dorën time. Një ditë të tërë iu kushtova. Hodha poshtë mobiljet e ndyra prej tyre, rrobat e gjith ç’kishim në të. Pastaj mbylla hermetikisht dyer e dritare dhe dola. Do shkonim në plazh, ku do e harronim luftën e ndezur që kishim lënë pas. Veshëm nga një palë rroba të dizifektuara aq sa mezi durohej lehtë era e rëndë e ilaçit dhe morëm rrugën.
Të tensionuar nga mendimi se do u shpëtonim dot kacaridhave apo jo, të paktën edhe dy muaj sa të sillnim në jetë trashëgimtarin, na u desh të shkëputeshim pak nga qejfi. Kohën më të madhe e kalonim në rërë ku mbanim veshur vetëm rrobat e banjës. Pas dite ia këpusnim gjumit në rërë dhe në mbrëmje, kur niste të frynte puhiza, dilnim shetitje. Ishin shetitje të trembura ku pulëbardhat që zbukuronin qiellin dhe valët, na dukeshin si kacaridha. Nuk flisnim pothuajse fare për to, pasi na dukej sikur do na dëgjonin e do na përgjigjeshin ashtu siç dinin të bënin ato. Ne e dinim që ato ishin të kudogjendëshme.
Për të ngrënë zgjodhëm një lokal turistësh i cili shkëlqente nga pastertia e ku çdo klient ishte i detyruar të mos merrte me vete bagazhe e pajisje të tjera që mund të mbillnin kacaridha. Ushqimi ishte i paster sa më s’bëhej. Mëngjes, drekë dhe darkë këtu. Vërtet kushtonte pak, por ishim të sigurt se bënim një sakrificë e cila do na shpërblehej me djalin tonë i cili do vinte në jetë duke tundur këmbët.
Nuk kishte mbetur as një muaj nga data e lindjes së tij. I numuronim ditët si të burgosur që mezi e presin lirinë. Ndiheshim të kënaqur nga jeta që po bënim. Det, ajër i paster, klithma pulëbardhash e marramëndje muzikore e njerëzve të lumtur. Pikërisht në këtë kohë na ndodhi ajo më e rënda. E papritura e paimagjinueshme. Ajo së cilës i ishim ruajtur gjithë ato kohë.
Ishte mbrëmje dhe sa kishim zënë tavolinën tonë në mes të sallës. Kamarjeri na e dinte porosinë dhe s’vonoi të na e mbushte tavolinën. Ishim të tulatur nga dielli i fortë i ditës dhe shetitja që e kishim zgjatur pak më tepër se ditët e tjera.
Zakonisht si pije preferonim merlotin.
Ishim të uritur dhe Meri nuk e bëri të gjatë. Mori një copë bukë dhe e çkujdesur nisi ta përtypte. Kisha dëgjuar që grave me barrë, nuk u duhen vënë re marrëzitë, qoftë edhe kur ato kalonin normat e miresjelljes. Por s’munda ta çoj më tej mendimin tim, pasi u dëgjua një zhurmë, sikur po shkoqej një lëvozhgë veze. Ajo e nxorri kafshatën, e vuri në dorë dhe ma tregoi. Ishte një kacaridhë të cilën e kishte ndarë më dysh.
Kaq ishte e tëra dhe gjithë jeta jonë u rrokullis së prapthi. Ajo u ngrit dhe doli jashtë duke uluritur e mallëkuar këto lokale që s’i kushtonin rëndësi pastertisë. Iu gjenda pranë dhe u përpoqa ta qetsoja. Nuk i kushtova asnjë rëndësi sulmit të saj, se i gjithë gabimi paskej qënë imi që s’kisha ditur të mbroja fëmijën tonë. Por nuk ishte ky i vetmi gabim që paskesha bërë.
Atë natë e kaluam në breg të detit të pangushëlluar nga gjith ç’na kishte ndodhur. Të nesërmen Meri nuk u ndie mirë. Mora menjëherë mjekun i cili e vizitoi dhe mësova se nga shqetësimi i madh, ajo kishte humbur fëmijën. Kjo ishte një shuplakë e padurueshme për mua. Më dukej e pabesueshme. Meri nuk ma fali mospërfilljen dhe paaftësinë për ta shpëtuar. E ç’i duhet familja njeriut, kur nuk është i zoti të mbrojë nga kacaridhat pjellën e tij? Bëri padinë dhe lidhja jonë mori fund përgjithmonë. Tani sejcili jeton për hersap të vet.
Kanë kaluar vite prej atij sherri që na ndau prej njeri tjetrit. Unë paskesha qënë i paaftë për të përballuar e mbrojtur martesën e familjen time. Unë kisha qënë vrasësi i fëmijës sim. Mbi mua binin kaq shumë akuza sa nuk u pa e udhës të merreshin të gjitha me radhë. Pa e bërë të gjatë u ndamë. Nuk e di si ka shkuar jeta e mëtejshme e sime shoqe, as si shkoi jeta e mëtejshme e bashkëqytetarëve të mi, por ama di mirë si shkoi jeta ime. Prej asaj kohe nuk e mblodha më veten. Për familje s’më shkonte mëndja më. Pata raste për tu martuar me femra të pasura e ta ktheja qeleshen mbi sy, por nuk ma mbajti, se sado i pasur që të jetë njeriu, edhe asaj mund t’i shkonte mendja për tu bërë nënë. Kurse unë kisha dhenë prova se nuk isha i zoti për t’ia plotësuar atë kërkesë.
Sigurisht që nuk solla në jetë ndonjë bir. Asnjëherë nuk pata siguri se s’do më sulmonin prapë kacaridhat. E vetmja gjë që më mundon për ta mësuar, është: Po ishi im a gjeti rehat më së fundi. Bëri paqë me kacaridhat, apo gjeti mënyrën për t’i luftuar?
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen