Xheladin Mjeku - Flamur në Boletin

 Xheladin Mjeku

FLAMUR NË BOLETIN   

Monolog i Isa Boletinit
Në kthimin e eshtrave të tij në vendlindje

Nuk mund të kthehem menjëherë në Boletin
Pa u takuar për pak çaste me Ismail bej Vlorën
Dy fjalë burrërie i kam edhe me të, qe besa
Bashkë do shpalosim kujtesën për Ditën e Madhe
Tej detit do ta flakim tashmë harresën

Bajram Currit borxh një përqafim si vëllau-vëllaut
Tok do të dredhim nga një tarabosh këmbësokoli
Me Bacën do çmallem deri në pikën e ditës
Dhe do t’ia shkundim pluhuri nmaliherit
Majave të Dragobisë e deri në Boletin

Po në Galicë kush më prêt në këtë kohë
Doemos me Azemin do të takohem vëllazërisht
Shumë keq më ka mbetur trimi
Se Shota ende nuk iu kthye nga Fushë-Kruja, medet!
Atë vëlla po ma bren vetmia e madhe
Prej se e la pushkën t’i heshtë majë kreshtave

Prekazi ma bën me dorë për mirëseardhjen
Ademit duhet t’ia jap dorën si burrat
Do të çmallemi për mungesën time për një shekull
Nuk I dihet, edhe mund të kem qenë larg ndo’iherë
Po flaka e lirisë bashkë na dogj e na mbajti të fortë
Deri në ngritje të flamurit të përjetësisë

Zbrita përmes fushave të bleruara të Drenicës
Hasan Prishtina më la amanet t’ia ruaj si sytë
Ende po më digjen malet e Çyqavicës
Për një shekull nuk u fik ky zjarr i lavdisë

Hapave të burrërisë së djegur iu kërcasin eshtrat
Deri në palcën e besimit në diell e qiell
Deri në zenitin e besës pë rnjë pale pishtole
Se trimat nuk maten me heshtjen e përvuajtur
Maten me fjalën që shpon gurin
Maten me forcën që mposht edhe vetë burrin

Pak caste takimi sa të jem edhe në Prishtinë
Dy fjalë zemre me të madhin Skënderbe:
-Rrugë të gjatë bëmë që këtu bashkë të rrijmë
Borxhin t’ia kthejmë të shtrenjtit atdhe!

E Boletini m’u paska skuqur gjithandej
Nuk e di, ka zjarmi ende, a gjaku ifisit e ka prekur
Flamujt që po valëviten majë shkëmbit
Kullës ia paskan shtuar madhështinë
Për bé e rrëfe

Për kah kanë më sy’ këta njerëz kësaj zagushie
Verë është a dielli djeg mallueshëm për djemtë
Që mbetur janë në cepin tjetër të atdheut
E më bëjnë roje mbi Urën e Ribnicës
Mbi hartën e tkurrur të atdheut

Edhe shumë ura do të ngrisim në rrugëtime të reja
Dhe bashkë do t’i mbrojmë me tytën e maliherit
Urat tona ngritur në vetull mali, shkëmbinjëve
Që përcollën shekujve lavdinë  e malësorit
Veç një besë na mban fort në bekimin e atdheut
Në betimin e përbashkët në një flamur

Sot nga këtu ju thërras me ndjenjën e dashurisë
Ju them që mos t’më ngrisni përmendore
Veç kullave ruajani kujtimet e mbuluara myshqesh
Deri në harresën që ma kujtoni si diellin
Më mbani vesh çka fola

Se vonë, tepër vonë është bërë ta ta koj këtë epokë
Falna o Zot për vetëharresën që po na djeg
E rizgjimi I vonuar mund të jetë kujtesë e hidhur
Për ditën që perëndoj në shuplakë të historisë
Këtu e njëqind vjet

Tash po zbres pak kah vendlindja
Do të ndaloj pamëdyshje në Boletinin e lavdisë
T’ia shkund mallin harresës
Dhe të përqafoj lisat e plisat
Që aq gjatë ma ruajtën besën
Derisa u ngritëm nga hiri i lashtësisë

Nga zemra ju thërras
Sot kur po takohemi kokë më kokë
Pas kaq shekuj përpjekjeje
Bashkë do ecim për Europë
Se një flamur e ngritëm në Vlorë
Tjetrin këtu në Prishtinë
Përjetësisht do mbetem
Flamur në Boletin!

10.06.2015