Maxhun Osmanaj - Dhjetë poezi

ZËRI I MBRETËRESHËS
(Vaçe Zeles, në njëvjetorin e vdekjes)

Drithërimë, dhembje na mbuloi
Kur kumti pushtoi gjeografinë shpirtërore
Por ti s’vdiqe moj Zonjë...
Se madhështorja e shpirtit
S’do të pranojë ikje as perëndim kurrë
Dy krihë shqiponje atë ditë
Fluturuan aty ku deshe
Pak të pushojë në zemrën dardane
Ju thatë vetë, e pate dëshirë,amanet
Trupi s’më pushon i qetë
S’mundem pa e parë Kosovën epike
që më deshi si motër
si nënë, si bijë, si mike
Lamtumirë Dardani dhe Arbëri!
Tash shqiponja pushon e qetë në përjetësi
zëri im,kënga ime gjithë tokës shqiptare
jetën jua bëftë melodi!

NJË RELIKT I VJETËR

Derisa gjysmëshekulli kalëron n’trupin tim
Një relikt i vjetër gjithnjë më shikon
Drugëza e vekut të nanës në një kënd...
Sikur më thotë; "Po unë vendin, ku e kam!?’’

Djali një ditë deshi të ma gjuajë
S’dinte ç’është, atë kohë s’e kishte përjetuar
Me ngulm edhe ndonjë dekadë ,provoj ta ruaj
Kjo, i thashë, është relikt i një kohe të shkuar.

Gjakftohtë me bindje, fillova t’I flas
Kur dikur moti, çilima, nana thurte
Mendjen ia mbusha, fillova t’ia vras
Sesi me punë-dore, nana na rriste, na mburrte.

Me ata thonj duarve, shumë carrokë mbante
Kohë e ligë, varfëri kudo ishte
Deri n’mesnatë, veku i saj dëgjohej
E dërmuar gjithnjë, por vullnet t’çeliktë kishte.
Si dikur I vogël, sot mbaj mend mirë
Nuk ankohej shumë, si gratë tona sot
Nanat tona, moren emrin heroinë-shembëlltyrë
Plagëdhembjet e tyre n’kurriz e n’shpirt
Na mbushin përherë sytë me lot.

MOS MA HARRO DHEMBJEDN

Mos ma harro dhembjen
Edhe pse koha na coptoi
Dhembjen në pjesë-pjesë...
Po ç’faj paskëshim pasur
Kur dashuria herët na vdiq
Ndjesë pastë!
Tani jam i vetmi besnik I kujtimit
Se besës s’i zura besë kurrë
Kujtimi I lojës sonë dikur
Sot më merr përdore
Me shëtit nëpër takime tona
Pranë koreve gazmorë të zogjve
Kur zemrat rriteshin n’ekstazë
Por ëmbëlsisë së jetës
Sot i është shuar shkëlqimi
E di, s’flet me mua,s’flas me ty
Koha na mbuloi n’stuhi të jetës
Por kujtimet e mëngjeseve të rinisë
Na bashkojnë sy me sy
Ndonëse n’mes nesh
Gjithmonë dhembja –largësi
Mike, mos e aborto lindjen
N’vend të besës dhe kujtimit
Mos ma harro dhimbjen…!

PASQYRË NË THINJAT E KOHËS

Kah po shkojmë në këtë kohë
Shumë udhëkryqe po na dalin para
Jetën s’e veshem n’tërësi vec me një cohë...
Petkun e saj e patëm besa me njolla dhe lara…

Kah po na shpiejnë rrugët
Kur bregoret e fytyrës hasen në gremina
Një ditë një diell mashtron një kohë të mungët
të ruhem o Zot, mos koha të na hudhë n’beturina.

Shpeshherë u bëmë kryezot pa qenë
Kohën e dhunuam si deshem ne
U bëmë falso, u bëmë të rremë
Sa keq që s’e kontrolluam si kalin pa fre.

Na mashtruan dhe i mashtruam
Vec pse në mendje mbetem t’luhatur
më vonë kur thinjat e kohës I kuptuam
u bëm paksa më të përmbajtur.

Tani kur koha jeton jetën e vet
E ne mbesim si jetim duke shikuar
Mozaiku shpirtëror herë dhemb,herë vret
Por këngën e jetës n’çdo skutë duhet kërkuar
Dhe rrezen e diellit duhet përqafuar
Se thinjat e kohës
kështu deshen shpirtin për të na pikturuar…

FESTO ME MUA...
(102 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë)

Kur plaku të kurorëzojë me kurorë
Babai e gjyshi im, s’mund të vinin në atë dasmë...
Pos Isa me ca dasmorë
Ujqërit kishin zënë prita vrastare
Unë mungoja në këtë botë
Ti Shqipëri përpëliteshe
Sa në jug, sa në veri
për ta ruajtur atë copë të vogël, Shqipni
një shkëmb robërie mbi supe
që e mbajte pesë shekuj
e shqelmove greminave të historisë
dhe fillove një rrugëtim
duke u mbrojtur nga shumë shigjeta e stuhi
që t’u vërsulën pabesisht-egërsisht
s’të lanë kurrë të qetë
dikur unë erdha në jetë’58
në valën e shpërnguljeve për në Turqi
ne na priste Koha e armëve ogurzezë
ti Shqipëri mbylleshe në vetmi
ne bijtë tuaj të etur për liri
mezi ta shihnim fytyrën…
shpirti na copëtohej pjesë-pjesë
ishim të vegjël pa ty
rrallë shndëriste Dielli
dikah mbushej qielli skëterrë, ngricë e acar
dikund shi me sqotë e borë
pas 100 vjetësh këndej tek ne
Dielli I lirisë edhe ne po na nxeh
Shqipëri,mos festo pa emrin tim, Kosovë
Urime Shqipëri, rrënjëthella dashuri!

E PA-KOHA NËKOHË

Sa herë e zura kohën pisk
Me "pelë për dore’’
të mbarsur me pa-besitë...
bordeleve të natës deri n’agim
e dehur, e shkyer, e baltosur
nudo, rrugëve pa cipë
sa herë kohën,pisk e zura
tek kafshonte qeniet e veta vërbërisht
mbytur tmerrësisht nga ligësitë
por askujt nuk I përgjigjej
për pa-fajësitë që dhuronte
o Zot, i kërkova të gjitha fuqitë
si t’ia dënoja marifetlleqet
që na infektonin nga dita në ditë.

KREDO PËR KOHËN

Aty hynin njerëz që digjeshin në kohë
E iknin nga koha për të mos u djegur kurrë.

Ata kohën e bluanin me maturi...
për ta ndier edhe në shekullin e ri.

Po të gjithë i dërmonte deri në palcë
Vetë koha e pakohë.

Libri shitej më se liri
Fjalët shiteshin më se shtrenjti
C’koicindencë për kohën plumb.

As ekspozitat e varura në mur
S’ndienin dot qetësi
Kush hynte e dilte nga ajo kafiteri
Dehej në shumë psehe a pakuptimësi.

Kjo poezi është marrë nga libri i parë për të rritur’’Zgjimi i dhembjes’’ I998

MOTIV VJESHTE NE SHPIRT

Ca dushk e gjethe n’mes vete përzier
Oborrin e shtëpisë ma kanë mbuluar
më lajmërojnë se do të vijë një stinë e ngrirë
Ndonëse shpirit përmbahet i pari e ka kuptuar.

Trazimet e vjeshtës, m’vizitojnë me shi, sqotë e erë

kënaqem si fëmija, asgjë nga syri s’më rrëshqet
kurrë s’më shkon m endja ndonjëherë
ta tradhtoj fshatin e fëmijërisë, të iku n’qytet.

Kjo ndjenjë, ky motiv, t’ua them të vërtetën
më rrjedh gjysmëshekulli mbi supe ngarkuar
a po eci trimërisht apo gjelas me jetën
ndoshta vetëkënaqem hajnisht i mashtruar.

Sa vijnë e ikën stinët në çdo vit
Unë i përcjell me dozë dhembje e nostalgjie
Provoj mos t’bëhem tepër i lig
Dialektika s’më harron si pjesë biografie.

KLASIKU I TOKES
(Dritëro Agollit në 83 vjetorin e lindjes)

Të lexuam,s’të lexuam,der sot,Agoll
Shumë etjen na e shuajte
në ato vargje oazë...
por etja gjithmonë na përcolli
për ta pirë atë lëng poetic
që pema e Juaj fruton
nga viti në vit
nga rrënjëtoka mëmë,Agoll
ende dhembja kafshon
ende dhembja shëron
Agoll, ende burimi Juaj
Nga shpirti nuk shteron
Perlëvargje Tokës-Nënë I dhuron
Dhuro, dhuro edhe diç…
Bronket le të thithin ajër Shqipërie-Kosovë
Blerimi i Tokës në çdo stinë
Nga Ju kërkon reshje…
Sa të frymoni,ju lutem
Mos rrini në heshjtje, na falni edhe dicka
për Lule,për Zogj, për Njerëz
veç lë të marrë rrugë të gjatë Dashuria
dhe rrënjës se Plisit Tënd, për far, fis e shpirt
t’i ruhet ballëhapur historia

TË JESH POET

Të jesh poet
Nganjëherë duhesh të jesh i krisur
Cmendurinë e botës duhesh ta përtypësh...
Pelimin e bimëve duhet shijuar
E prapë s’guxon kurrë të vdesësh
të lundrosh furtunave të detit
kur dallga e egër të ndjek pas
ti duhesh ta kërkosh bregun
edhe në ndonjë cast,nëse
anija e plagosur të tradhton
e di ti vetë, të jesh poet
t’gjitha ëndrrave të njerëzve, duhet
t’u japësh krihë për të fluturuar
të gjitha shigjetat e mprehta që t’i drejtojnë…
me forcën e shpirtit duhesh t’i mbrosh
atë e ke obligim, dëshirë a cak
të jesh poet duhesh flijuar për fjalën e dhënë
duhesh të grindesh edhe me Zotin
të jesh poet, s’di cfarë të pret
s’di çfarë me ju ngjet
të jesh poet, duhet të jesh lajmëtar
të vdesësh e të lindësh për të shtrenjtin Ideal.