Shaban Pllana - Tetë poezi

RRËFIMI I GJYSHIT
( Muhaxhirëve )

kur na përzunë nga shtëpitë
u ula dhe e putha pragun...
nën të fsheha ca fjalë memece.

në degë të dardhës Halilçe
në mes të oborrit
me një pe i vara kujtimet.

shpejt e shpejt e piva
një gllënkë ujë me kovë në bunar
se thonë: uji të kthen shpejt.

u ktheva nga shtëpia
ia shikova çatinë
i thashë:le të këndojë qyqja mbi ty
derisa të kthehemi.

te guri i xhenazes
shkrova me gisht të përgjakur
lamtumirën për varret e të parëve.

të gjashtë kallinjtë e grurit në cep të arës
që nëna i pat lidhur me pe të kuq për bereqet
i putha tri herë.

një kokërr prej tyre e futa në gojë
ta shijoj edhe një herë shijën
e bukës së arave të Topliccës.

me hapa që rëndoheshin nga dhembja
e nisëm vuajtjen e pafund
shtigjeve të panjohura të jetës.

kush s`e dinte se ku do te na ndaleshin lotët
a në Urë të Gallatës
a në shkretira të Anadollit
a përtej Urës së Qabesë
a……ku ta di se ku.

MOLLA E KUQE

natë është
ëndrrës ia fal shpirtin
dhe nisemi...
nën hijen e Mollës së Kuqe
ngjyrosim zërin me dhembje
nëpër tela të shpirtit
përbirojmë një baladë
plot dhembje
plot vuajtje
plot lot
për muhaxhirët.

ROZAFATI

Në muret e kësaj kështjelle
Dikur paten murosur
Nusen e vëllait të vogël

Rozafën

 Nusen e atij besnikut
I cili natë më parë
Nuk i tregoj asaj kushtin
Që ua vuri plaku mjekërrbardhë

E kështjella në gurë
E pavdekësoj nusen
E bërë kurban

E vuri në prehër të legjendës
Që të jetojë në shekuj

Rozafa
Dhe besnikëria e të voglit vëlla.

KUSH DO TA SJELLË DORUNTINËN

Midis dy malesh
Midis ëndrrës e shpresës
Varur në cep të qepallës ...
Të syrit të Doruntines
Rri varur besa e Konstantinit.

Vëlla, syshkruari i motrës
Malli më mbyti malli.

Vija eshtrat hijës tënde në prehër
Eja në kalin e ëndrrës
Të ma shuash mallin.

Nënës
Përtej nëntë konaqesh
I janë shterrur sytë
I është shterrur drita.

Eja drita e syve të motrës
Drita e syve të shterrur të lokës.

Kush do t'ia sjellë nënës
Qyqe Doruntinën, vëlla?!
Besa apo hija e jote
Me erë dheu
Me erë malli?!

BITI KISHTE HYRË NË HESHTJE

Malli m’i ktheu gishtrinjt nga thembrat
Nëpër udhëkryqshkretat e kurbetit përcjell kthimin

Në Laka të Livadhëzës

Thirra me zë sa munda Bitin

Zëri nënës së Bitit si zë fantazme
Pyet me një zë mbytës:
- Kush po e thërret Bitin

I them
- I thuaj Bitit
Po të pret një shok te lendina

Thuaj
- Ja kish mbushur nëna janxhikun fli
Te kroi i Livadhëzës
Ta hamë nën hije të kreksit

T’i biem kroit në gjunjë
E të pimë mall fëmijërie

T’ja marrim një loje me këliçkë
Guxhumat t’i ngrehim lart.

A e di kur i patëm fshehur
Bashkë me ëndrra nën rrasën e kroit

A të kujtohet sa herë
Ia patëm humbur Litit me shokë rend e dhi

E kaligjah patëm shkuar
Ta marrim kliçkën

- Biti nuk është kësajde
Ai ka hyrë në heshtje

Te zabeli i varreve
Moti e ka bërë një shtëpi të re

Një heshtje e zezë si vdekja
M’i mbuloi ëndrrat e fëmijërisë.

Kthehem duke pirë lotë kurbetçari
Për shokët që sa herë po vij
Nga një po gjej të heshtur

Loja e fëmijërisë
Po mbytët në lotët e shpirtit.

LIS NË STUHI
( Akrostik)

A snjëherë s`iu frikësove stuhisë
V etë ballëhapur i dole përpara...
D ite të qëndrosh vertikal

Y llnajave të atdheut
L e të shkruara heroglife lirie

L inde me zjarr në zemër
A sht i fortë i këtij dheu
H yre në vargje këngësh

U a ndeze zemrat shokëve
T ë drejtohen në drejtim të lirisë

U KTHEVA NË VENDLINDJE
(Zahir Pajazitit me rastin e vedosjes së shtatores së tij
në kompleksin memorial në vendlindjen e tij, në Orllan të Besianës)

Ju ktheva vendlindjes...
Ashtu si është më së mirë
I skalitur në bronz.

Më kanë vënë në vargje poezish
Më kanë vënë partitura këngësh
Ku kanë qendisur veprimet e mia

Rehatshëm më rri pushka në dorë
Tyta ende i vjell tym
E gatshme për tjera herë

Unë do të jem prapë me ju
Nëpër beteja nëpër istikame
Nevoja kur ta dojë

Hija ime do t’i trimërojë zemrat
E shpirtrave të rinj
Në luftë për mbrojtje të AtDheut.

KËPUCËT

më kanë përcjellë
në çdo rrugë
të lidhura

për këmbët e shpresave
tatëpjetave
u vajtonin majat
përpjetave
u qeshnin taket
gjithnjë në mundime
që të arrijmë lartësive.