Sherife Berisha Thaçi - Cikël poetik

PENA IME E PAGJUMË

Edhe atëherë, kur akrepat e orës bashkohen,
Pena ime nuk fle…
Ajo lëviz nxitimthi mbi çarçafin e bardhë,
Kërkon pa lutësi lirimin e pëllumbave nga prangat!
Edhe kur bie shi me rrebesh,
Ajo kërkon një grusht Diell,
Përmbushjen e ëndrrave fëmijërore,
Në binjakëzim me zërin ëmbëltor të bilbilit.
Edhe atëherë, kur toka u çullos me të kuq,
Ajo kërkonte të mos më përgjakej Dielli;
Të shpërlahet acari dhe shiu,
Në djepin e dashurisë të rritet kënga e zogjve!
Edhe, atëherë, kur çdo gjë është në gjumë:
Zogjtë, fëmijët, lumi…
Pena ime nuk fle.
Kërkon vrullshëm lirinë dhe dashurinë…
Ato marrin hov dhe rriten në djepin e vargut tim…
Pena ime nuk fle
Ajo kërkon… e kërkon gjithçka të mirë…



KRISME ËSHTË EMRI YT
(Din Mehmetit)

Poet shpirtëror
Pishtar i vargut që rrugëve u jep dritë
Ishte dhe mbeti – Din Mehmeti
Krisme është emiri Yt

Me Ty
Në të shëmtuarën
E gjejmë të bukurën,
Me Ty
Edhe në zhgënjim
Gjejme ngadhënjimin
Me Ty
Zgjohen ëndrrat e fjetura
Mbi Detin plotë dallgë
Me Ty
Malet kanë oshëtimë
Fushat jane plotë Diell
Me Ty
Në çdo çati
Ka rreze diturie

Me Ty
Dashuria rritet
Per fjalën e lirë
Për fjalën e artë
Poet i të gjitha kohërave
KRISMË ËSHTË EMRI YT



VDEKJA QË TRONDITI SHQIPTARINË
(Ali Podrimjes)

Na u ndrynë buzëqeshjet në kafaz
Edhe Tokës i ra një hije e rëndë pa TY
Engjujt ndihen të vetmuar, në këtë heshtje varri
Në duar mbajnë shamijat përshëndetëse
Duke fshirë lotët që papërtueshëm dalin nga sytë
Sikur e kërkojnë burgun e hapur që të mori TY
U shëndërrove në Lum, që aq shumë e deshe
Me zërin Tuaj – artikuluat lotin e dhembjes kosovare
Secili varg nga Ju – ishte pasuri për Atdheun
Ti ishe dhe mbete breg që i qetësoje valët
Vdekja jote e papritur – tronditi trojet shqiptare.



28 NËNTORI
(Flamurit Kombëtar)

Sot buzëqesh me krenari
Anë e këndë ke pamjen ndryshe
Petku festiv sa mirë të rri
Qëndron krahëhapur si dallëndyshe
S`jam dallëndyshe – jam Shqiponjë
Këtu kam zgjedhur më t`bukrin vend
Shqiptaria më thërrasin Zonjë
N` Flamurin e Vlorës e kam Folenë
Nuk jam veq një shtizë e pëlhurë
Në mua ka vlerë të vërtetë
Jam një I fuçishëm Flamur
Për të cilin njerëzit kanë dhënë dhe jetë
Në këtë Tokë veq shkëmb e gur
Në shqiptarinë me plisa t`bardhë
Marigona më vuri n`Flamur
Bashkë të jem gjithmonë krena



TI – DRITARE E JETES
(Adem Jasharit)

Në ditën me diell kur të njoha TY Ishe mjekërr-zi – ndërgjegje e zgjuar e një populli Me shtatin prej Drangoji Të çuanin Kulqedra e Maleve
Në ditën kur flisja me Ty, përgjigjet I merrja me krisma Krisma jote jehoi përtej Atlantikut Lëshonte rreze drite mbi Tokën Tënde E Ti, me avuj dashurie e ngrohje Atë !
Toka Jote e mbjellur me plumba E larë me lotë e gjak pëllumbash Që ranë për ta shpërlarë tmerrin e zisë Për t`mos vdekur kurrë, nga faqja e historisë
Ti - Blerim pranvere në tokën e përgjakur, Në ditën e vdekjes Sate – Toka mblodhi shi Nga pesha e dhembjes gurët pëlcasin E dhembja lëshonte valle trishtimi
Bac, Amaneti Yt, u përmbush, Ti gardhiqe nuk doje, ndaj e kishe zemrën prush. Rreze Drite që qanë errësirën ishe TI Ti – Dritare e Jetes – lëshon rreze në çdo shtëpi



FJALA E VËRTETË

Kur flet të vërtetën
Shpirti të lirohet
Dikujt pse i dhemb
Askush nuk lëndohet
Fjala e vërtetë
Shëronë shumë plagë
Ajo as nuk shitet
As nuk blihet në pazar
Me fjalë të vërteta
Drejtë dritës e drejtësisë
E me fjalë të rreme
I hap rrugë shëmtisë
Nuk është thënë së koti
Nga pleqët e vërtetë
Nëse duam dritë
Rri shtremt e fol drejtë