LETËR DËSHMORËVE (1)
Më falni, dëshmorë të dashur!
Kam mbetur vetëm me veten këtu
Si një lis në arë që me hijen time
Po ua shkretoj të lashtave hibride bukën
Shumë pipthave të pjekur para kohe
Po ua zë dritën dhe po ua errësoj ditën
Fëshfërima e erës në mua
Po ua hesht klithmat demagogjike
Çakejve të veshur me lëkurë qengji
Pallat i kanë vënë mbi qepallat e mia të pagjumë
Edhe shikimin e syve nga ju duan të ma presin
Edhe gjuhën të ma shkurtojnë kur ju kushtroj
Edhe mendjen të ma stepin kur ju kujtoj
Edhe zhgëndrrën ma bekojnë me anatemë
Më falni, dëshmorë të dashur!
Më duket vetja tradhtar që jam ende gjallë
Në këtë botë jam pa komb, jam zomb
Sikur edhe juve ju blenë ata që ju vranë
Ata që u ndërtonin ura e rrugë armiqve të vinin sa më shpejt
Të na vrisnin, kur luftonim për jetën e të tjerëve,
Tregtarët e flamujve sot më rrëfejnë për ju
Që me mua ishit tërë jetën, jo vetëm një muaj si këta
Ata më lëvdohen me dekorata që i marrin në emrin tuaj
Ata mua nuk më japin, pse ju desha kur ata ju urrenin
Ata deri dje kishin yllin e kuq në ballë, sot mbajnë emblemën tuaj
Ata më detyrojnë t’i përulem edhe një flamuri të tyre,
Duan të më bëjnë të marrë disa vëllezër e miq tuaj me ta
Që as edhe një tregtar flamujsh nuk e japin për të gjithë juve,
Sepse me ta i mbledhin kokrrat e fushatës së bereqetit
Ua mbajnë sapunin e trashëguar për pastrimin e njollave të jetës
Më falni, dëshmorë të dashur!
Mos pandehni që ju kam harruar pse nuk ju shkruaj shpesh
Nuk kam kohë, sepse ende jam në luftë me farën e keqe që na e lanë barbarët
E mbaj pushkën e penës deri sa të vij te ju me sihariqin
se nuk i lashë të ngrenë bordele e hane skaj rrugës sime
se themelet e shtëpive në oborrin tim ua rrënova përfundimisht
se nuk lejova kengën time të ecë me këmbët e tyre
Mos ejani ju te unë, se do të zhgënjeheni nga liria e robëruar
E kanë liruar tokën e popullin me çmimin e faljes së krimit të tyre
Mund të ju detyrojnë ta mbani flamurin e lirimit me pjalmin e Çlirimit
Rrini, atje ku jeni, me engjëjt
që sigurojnë Kullën e Lirisë së Përjetshme,
dëshmorët e mi të dashur!!
KËSHILLA POPULLIT (2)
(Frymëzim Shkupi)
O populli im,
mos i beso ëndrrës
kur sheh se si të vdekurve
u ngrenë përmendore
e të gjallëve varre,
kur në të jepet filmi
për robërinë e veshur me flamurin e lirisë,
kur shpëtimin e shohin te të vdekurit
e dështimin e shohin te të gjallët!
O populli im,
mos i beso ëndrrës në të cilën
misionarët bashkimin e gjuhës
e rrëfejnë vetëm me një dialekt ideologjik
në sheshin e censuruar,
ku përditë shihet filmi
"Populli i ngathtë që ushqehet me beton"!
ATDHEU VETËM NË POEZI TREGTARE (3)
(Skicë poeme)
Nuk mund të të ftoj eja në shtëpinë-kullë, mik
sepse oborrin ma kanë marrë të tjerët me harbim
e rrudhën dhe e dogjën, e bënë shkrumb e hi
Aty më nuk mund të jem as vet ilir i lirë
as të bëj dashuri me të premtuarën e Perëndisë
as të trashëgoj gjenin e farës time unike,
sepse në të ngrenë dolli turistët jetëmirë,
ma lanë çiftelinë vetëm himn t’i këndoj vdekjes
Në oborrin tim kanë bërë plazhe për qejfet e të huajve;
ata u ngjanin minjve që kishin brerë trarët
me lejen e pronarëve të dhunshëm me tapi djalli,
të cilët ma ndaluan hyrjen në shtëpi nga oborri,
kur as Bindin e Vranin nuk e pashë aty
nuk i hasa çamët në Sul e Filat të pleqëronin te varret çamërisht
as poezinë tregtare nuk e dëgjovo në Prokuple, Tivar e Janinë
nga predhat poetike për çlirim të tyre në Kumanovë, Gjilan e Prishtinë
Me shpatën e penës e preva idilën time ëndërr,
të mos shortohet me zhgënjimin e Ndërkohës
kur shihja buzëqeshjen tek këndohej balada
për diellin e djeshëm elegjiak që perëndonte në vegim
Nuk mund të shpresoja në frymëmarrjen e nesërme
kur matrapazët ajrit të biografisë krenare
ia vrisnin shekujt e emrit sipas lakmisë egoiste
e sot e tregtojnë vetëm për ajrin e dhomës së tyre
vetëm për frymëmarrjen e sall vetes së tyre
me orën e agonisë së atdheut gjoja me bekim të Hyjit
Klitha kundër mikut të dollisë së helmuar
kundër sqimës së makinës së tij se do të më çojë përpara
Por ajo vetëm mbrapa shkonte ose në vend rrinte
Kur më shpuri te kulla ime e vjetër pa oborr
aty pashë gërmadhat e hirta, por veten jo,
nuk më ngjatjetuan fërkemat me buzëqeshje,
me eshtrat e mi kishin bërë kufi zotërinjtë e rinj
hipokritët që më sollën këtu me babëzi
E pështyva grahësin rrogëtar që më ktheu pas
ku atdheun e kisha vetëm në poezi tregtare
e vet me hijen e Zotit trupova rrugës hyjnore
ta arrij veten në shtëpinë e oborrin e patundur
bashkë me dishepujt që presin kumtin e bashkimit
ELEGJI IKJES (4)
Unë po ik nga uni e uni po ik nga unë
Nëpër kalendar ti poi ik nga unë unë po ik nga ti
Ai po ik nga ajo para dasmës, nga unë e nga ti si krushq
Unë e ti po ikim nga ai e ajo si nga vetja që ka frikë
Të gjithë po ikim nga vetja e nga tjetri si delja nga ujku
Ikëm dje e po ikim sot e nesër nuk do të ikim
Dashuritë po ia lëmë urrjetjes për veten kur nuk do të jemi
Me vete kemi çiftelinë e varur në rrugë të elegjisë
Këndojmë kur duam ta bëjmë ritin e sharjes me lëvdatë
Varreve do t’u këndojmë mbi tokën e tretur të të ndjerëve
Kur nuk do të kemi kë ta mashtrojmë me këngë, as vajtojcat
Djallit i shpallëm luftë me betimin e tradhtisë së gjakut
Edhe refrenet për liri po ikin me busollë të prishur drejt paanës së huaj
Kur dashuritë e vatrës po i shporrim me mijëra milje larg
I shtojmë kënaqësitë e popujve tjerë me farën e suicidit tonë
Ikim me dua ikjesh dhe shkulim rrënjët tona me agzi
Ikim pastaj me herezi të mbjellim “tokën e bekuar”!
Ikim nga gjuha zot-eme jonë drejt argove të tjerave
Ikim nga të zgjedhurit e bajraqeve në Kuvendin flijimtar
Ikim, se na mikpresin çdo kremtë me rrenat artistike
Edhe sytë nën qepalla po na shteren nga lotët, ikin, or mik
Edhe unë, edhe ti ik, edhe në shumësin e ai dhe ajo po ik
Edhe nga vetja po ikim me litar në fyt, or i fundit mik!
KUJTIM NGA VITI 1998 (5)
Nuk jam peshqiri yt që do të fshish djersët nga vjedhja e përnatshme
në kopshtin tim që po bjerret
As rruzare vitesh
të heqësh e marrësh meritat e mia
për bërien e moshës tënde me nder,
As kukull të më (zh)veshësh kurdo e kudo
pastaj pështirosjen time
ta vësh përballë elegancës tënde,
As rrënjë etnie me mileniume
që t’ia vësh miturakisë tënde partizane,
As dashnor i përdalë i murgeshave pa gjen e gjenezë
të padhëmbë manastireve të (n)gurta,
sepse Uni do të nxirrte pinjollë Jouni
As pushkë e pashkrehur frikacaku
s’ jam që të ma drejtosh Natën e Bartolomeut,
kur në gotën e mbushur me gjakun tim
do të më pije pafund Dollinë e Vdekjes
E NDIÇME (6)
Ju, të ndiçmit,
mos ma ndiçni jetën me ndeshtrashat e pasosura!
Që të ndiej vdekjen e përdatur,
mos ma ndiçni lirinë
për të lakmuar robërinë.
Ju, me trup të burgosur dikur,
sot më ndiqni me ndajnatë
të më bëni edhe ndajnatë.
Më burgosni
trupin e tkurrur gjatë jetës.
Më burgosni shpirtin e kërrusur
nga kipcet tuaj gjatë jetës.
Po më burgosni dijen e shtrydhur
në shpërgajt e kreshnikëve
gjatë gjithë jetës.
Mos ju mësuan
stërndiçësit tuaj të deridjeshëm
të stërndiçni pengët e lirisë së nesërme?
Ju, të ndiçurit e përjetshëm,
mos më ndiçni para syve të botës!
Binduni se do të ndiçeni vetë.
DASHURI DJALLËZORE (7)
Duke vdekur me epshin e natës së perënduar
sikur jemi betuar se nesër e tëhu nuk bëjmë dashuri
Të ndjerët kanë bërë dashuri me të ndjerët
të gjallët duhet të bëjmë me të gjallët
Nuk na shkon dashuria me engjëjt e ndjerë
as me të palindurit pinjollë të profetëve.
Secili me njeriun e kohën e vet të shkrihemi
si feniks në shtratin plot lumnim
Të bëjmë dashuri e fëmijë përnatshëm
edhe trashëgimtarët pas nesh të dashurojnë
më shumë dritën e agut të palindur
se sa terrin e natës së ndjerë në perëndim.
Nëse ju e lutni Zotin për dashuri,
mos ia mohoni Zotin e përbashkët vëllait
e të mos ketë kujt t’i lutet për trashëgimi
Mos lidh martesë me dashuri të mjegullt,
sepse rrotull janë djajt e padukshëm,
ata do të të gllabërojnë me metafora
Tradhëtarët, si ujqit, prore duan mjegull,
ata kurrë nuk dashurojnë me gjithë mend,
janë djaj të stolisur me dekorata nga kipci ynë
Djallëzisht kurrë nuk dashurojnë me gjithë shpirt
E dashur me shumë fytyra dhe pa as edhe një
më fal që pesë minuta para vdekjes llogaridhënëse
pasi po ta zhvesh sot tebdilin e së djeshmes
pasi po ta çjerr maskën e së nesërmes
mos më gjyko se më ka mësuar dikush tjetër,
se më ka paguar Gjyqi i Jovetes për zhdëshmim
Lamtumirë!
Ah, moj mike, sa e poshtër që je,
që me mua ke kurorë
e me tjetrin ke shtratin pa sovranitet
mbase një jetë nuk do të mjaftojë
ta përjetojmë të Vërtetën
peng prore mbetet jeta
për Gjyqin e Pavdekësisë.
VETËVRASJA E METAFORAVE (8)
Poetët kanë nisur të bëhen të gërditshëm
Kur për një plesht vere e djegin jorganin dimrit
I zemërohen kopshtit jetim, shajnë atdheun tim
Nga të ndjerët kërkojnë shpëtim e çlirim
Kur të gjallët pa eufemizëm i vrasin me shqim
As vet nuk e dinë se çfarë e si duan të hanë
Po ua zënë rrugën njëri-tjetrit me shamata
Po vdesin përditë nga Don Kishoti me antiteza
Kurrë nuk ndalen duke klithur për luftë
Por, as kushtrimit të vet për liri nuk po u binden
Shkrimtarët e kanë varrosur atdheun në gotë-lot
Në vend të abetareve letrare për Vdekje ose Liri!
Mbajnë karikaturat nga ekspozita e flamujve-sozi
Në orë letrare(tregtare) i këndojnë mortit-refren
Ku lexohet poezia me gjuhëbekim të bastardit
Letrarët i ngopin të uriturit me lavdet e ndiçme
Të cilët as macet bredhacake nuk e honepsin
As eshtrat e shkrimtarëve qentë nuk i duan
Thonë: kemi shumë letrarë, por pak letërsi
Kur u dhurojnë lexuesve vargje me pabesi
Kemi shumë, edhe ne qentë të hamë me babëzi
Shkrimtarët as në poezi nuk po dinë dashuri
Krehër e kozmetikë nuk kanë për Tanushën
e fusin në gjerdekun e Rexhës pa dhëndërr
Pasi atij i plasi zemra nga pritja e gjatë mjegull
S’ e shohin Kalin e Trojës si ua shlyen mendjen
Si ua pështiros bukurinë e Tanushës pa mund
Nuk bëzanë si treti Busolla e Dashurisë kund
Maskenballeve poetike juritë
metaforat i dhunuan me lekët e lavirta
I anatemoi autori jud me vetëvrasje heretike
Vaj medet-medet! Edhe shkrimtarët pa identitet!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen