Fran Tanushi - Pesë poezi

 

ATY KU MBYTET BUNA NË DET

i lodhur nga lëkundja
e valëve të trazuara
ëndrra iku dhe u fundos në det...

kur valët e përbinë
më kaploj frika
thash u mbyt dikush në ujë

aty ku buna mbytet në det
bënë roje bajlozi i zi
s’le urë të ngritet aty

e unë i mora inat dhe detit
që i përplasi dallgët
në shpirtin e poetit

 

 

 

ËNDRRA TË VARROSURA

aty ku ëndrrat e mija
të varrosura qëndrojnë
peshën e rënde të jetës
me dhimbje e ndjejë

nuk hesht pse jetës i frigohem
jasht deshirës sime gjthqka ec

por si të i bije murit me kokë
për këtë tokë
të cilën zogjt e vet
me mburrje e glacojnë

 

 

VRASJA E HESHTJËS

më nje kollitje të thatë
e vrava heshtjën
e këputa përmjedis
vetëm pse doja të e dija
se (a) jam i gjallë

 

BUKURI QË S’PLAKËT

mos thuaj se harruar jemi
e koha përjetimet i ka shlye(r)
kujtimin e ,,marrëzive'' tona
të mbjellura moteve që s’vdesin
ate bukuri të cilë vitet se plakën
e kam ruajtur në fshehtësi

mbyllur e kam më kujdes
në arkën e vjetër nën dry
pluhurit të harresës
të i rezistoj
e të cilin (mund)e hapim
vetëm Unë e Ti


 

KUJTIME TË VARURA

Ditë e zakonshme ishte atë ditë
si të gjitha ditët e tjera në vazhdim
të qëndrimit tim aty

Që herët isha ngritur nga shtrati
duke mënduar për të

Në shëtitjen e mëngjesit veror
shikoja të gjitha rrugët
për të cilat malli më kishte djegur

Dielli mbi qiellin e kthjellët
më rrrezatim
kalonte qafat e maleve të thepisura

Dukej si një saç i madh
mbi qerepin e bukës së shijeshme

Në degët e dëndura të pemëve
i degjojë zogjtë më endje
(si) në kor duke cicëruar

Që herët ishin zgjuar ata
këngën e gjinkallave duke e mundur

Sa shumë me djeg malli
për atë vënd
si të mos kam ku vete tjetër në këtë planet