Kreu ritin e zakonshëm të mëngjesit të së shtunës: ndezjen e një qiriri para pasqyrës, një përulje të lehtë në bërje të kryqit, një lutje në heshtje dhe më pas, bërjen e punëve të shtëpisë. Ishte një rit i vendosur prej vetes së saj që para tre vjetësh. Kur mbaroi gjithçka, u fut në dushin e bërë gati që më parë. Në atë çast ndjente pak këna...qësi. Ndryshe nga moria e çasteve monotone të jetës së saj. Lakuriqësia e vetes i pëlqente shumë në atë vend. (Hëm! Sikur e kishte parë veten në vend tjetër ashtu dhe kishte përcaktuar kënaqësinë më të madhe aty)! Lëkura tmerrësisht e lëmuar dhe bardhësia e saj ngjante me atë të statujave prej mermeri të bardhë të sapopërfunduara. E lakmuar prej një piktori, ai i kishte ofruar mundësinë që t’i pozonte për një pikturë nudo. Ajo tundi kokën si për ta larguar prej andej atë kujtim - kërkesë. Flokët e gjatë e të verdhë prej Helene, (kështu e kishte quajtur), iu drodhën duke i krijuar mornica në trupin e saj të lakuriqtë. Dora si pa dashur kaloi mbi supin e majtë ku gjeti prehje. Vetëm me sytë mbyllur, vazhdoi të përkëdhelte tatuazhin që gjendej aty. I ngjau vetja si e verbër që me mollëzat e gishtave donte të shijonte sa më shumë një gjë të dashur, për të cilën kishte mall. Iu duk sikur petalet e asaj luleje në tatuazh, u drodhën të frikësuara si të donin të mbylleshin për të ruajtur brenda tyre një sekret. Ndoshta emrin e atij që i kishte bërë tatuazhin. Ajo ngjarje gjendej në skutat e trurit të saj. Aty ruhej nga shuarja prej ndodhive të tjera. Megjithatë, për shkak të largësisë së saj prej qendrës ku atë çast formulohej mendimi i fundit, i krijonin vajzës përshtypjen se ajo ngjarje kishte ndodhur para një shekulli.
Ishte dita e njëzet vjetorit të saj. Të zakonshmit gëzohen zakonisht për ditëlindjet. Ndërsa ajo çuditej me gëzimin e tyre. Në ato ditë, aq më tepër në njëzet vjetorin e saj, ishte tmerrësisht e trishtuar. S’po kuptonte në ishte jashtëzakonshmëria e ditës, apo jashtëzakonshmëria e saj. Megjithatë, ajo donte ta mbante mend përjetë. Ai i hodhi variantin e tatuazhit. Në fillim ndjeu frikë, frikën e dhembjes prej djegies. Pastaj frikën e dhembjes të shkaktuar prej kujtimit të asaj dite, prej kujtimit të tatuazhit dhe atij që i kishte bërë tatuazhin. Frikën e fundit s’e shprehu sepse i dukej sikur ndillte keq. Lëkura qumështore, e brishtë, u dogj dhe prej dhembjes, sytë i patën si mysafirë smeralde lotësh. Pas disa çastesh mundimi, pa tatuazhin në formë luleje në ngjyrë të kaltër. Në anë të saj e shkruar po në të kaltër, “LULE DETI”.
“Pas disa ditësh, ky tatuazh do të ketë pesë vjetorin” – mendoi ajo dhe hapi dushin. E gjendur mes avullit si mes një fryme të shenjtë, vetja i ngjau hyjnore. Qeshi heshtazi me atë kompliment që i bëri vetes.
“Tatuazhi do të ketë pesë vjetorin” – mendoi përsëri. Që prej vitit të lindjes së atij tatuazhi, ajo sa herë binte në bisedë me veten për ditëlindjen e saj, kujtonte edhe përvjetorin e tatuazhit.
E dëshironte me shpirt përsëritjen e atij njëzet vjetori. Vetëm ai njëzet vjetor të kthehej, pa dinte ajo si e sajonte. Do të shkonte tek shpella e saj vetëm me bërësin e tatuazhit për të festuar ditëlindjen. Vera e kuqe që do të merrnin me vete, do t’i bënte që gjithçka përreth t’u ngjante qiellore. Madje t’u krijonte mjaft iluzione optike. Mes tyre do të qëndronte një zjarr prej qielli (dhe ai të kishte ngjyrë të kaltër). Flokët e tyre do të ishin prej rrezeve të zjarrit të kaltër. Mbi to do të qëndronin kurora prej lulesh zjarri të kaltër. Në vend të rrobave, do të ishin veshur me flakën e kaltër të qiellit. Shpella kaltëreme do t’u përkiste vetëm atyre. Në të futurat e saj do të vendosnin disqe me këngët e tyre të shpirtit. Ato do të punonin me flakë. Sa më shumë t’i afroheshin kubesë së shpellës gjuhët e kaltërta të flakëve, aq më shumë do të dëgjoheshin meloditë e këngët e tyre gjysmë ëndërrore, gjysmë qiellore. Nën tingujt e tyre ngasës ata do të vallëzonin. Atëherë kurorat do të lëkundeshin si të shkonin drejt rënies. Në çastin kur do mendonin se ato do të rrëzoheshin, të shtyra prej flakëve të qiellit, do të ndërronin vendet.
“Eh! Un terzo in comodo” – mërmëriti thënien e famshme latine. Dikur e shihnin të tretin në trajtën e një skeleti hijeje, irreal. Luanin me të. Skeleti irreal eshtror hijeje, u rrit. U kthye në një përbindësh për jetimen e rritur pa njerëz që ta donin me shpirt. Ngrohtësinë e njohu si nocion, kur njohu Detin. Në prezantimin e parë, një ngatërrim pa dashje dhe një kombinim me dashje i gërmave të emrave të tyre, bëri që ata ta pagëzonin njëri- tjetrin me emrat ERA dhe DETI.
“Eh! Un terzo in comodo”- mërmëriti përsëri, po kësaj here duke hequr me shpirt.
Ishin lidhur shumë gjatë viteve të shkollës. Ndërtuan një kështjellë kristali. Brenda saj gjendej gjithçka: dashuri mes miqsh, perla princesha modeste, kufoma ëndrrash, ëngjëj mbrojtës, nimfa të vdekshme e të pavdekshme, tradhëti ndaj vetes, galaktika yjesh, mistere të pazbuluara kurrë, demon të zbutur, hiçe në krijim fytyrash, e plot gjëra të tjera. Vetëm “DASHURIA” dhe fjala “TË DUA”, qëndronin si lypsare jashtë mureve të kështjellës së tyre prej kristali. Të dyve u dukej sikur sapo ato të tentonin të hynin brenda, kristali do të thërrmohej, do të zhbëhej në krijim të një hiçi të pakthyeshëm prapa. Kështjella s’do të egzistonte më. Ata të dy s’do të egzistonin më për njëri - tjetrin. Ishte ky çasti i futjes së të tretit mes tyre - shpagim i frikës së të dyve ndaj dashurisë. Skeleti irreal, eshtror hijeje i kthyer në një përbindësh, filloi të kafshonte dhe të shkëpuste copa prej kështjellës së kristaltë – botës së të dyve. Me ato copa, skeleti u mbush dhe shpirti xheloz shkatërroi gjithçka. “Më mirë të ishim vetëshkatërruar. Të paktën për diçka që ia vlente” – mendoi Era.
Uji i dushit vazhdonte të rridhte. Megjithëse kishte kohë që shkuma kishte ikur, sytë i digjnin shumë. E ndjeu se po qante pas gjithë asaj përhumbjeje. Lotët s’mund t’i dallonte nga uji i dushit. “O Zot, tre vjet pa e parë, – pëshpëriti Era lehtas, – tre vjet. Kushedi ç’bëhet në shpirtin e tij. Shumë gjëra të pathëna kanë ngelur aty. Për mungesë vendi grinden me njëra - tjetrën duke krijuar rrëmujë marramendëse; duke i shkaktuar dhembje atij shpirti, – vazhdoi ajo, ngaqë e njihte mirë botën e atij njeriu. -Ndoshta më ka kërkuar pranë ndonjëherë. Po përse duhet të largohesha unë, përse? Përse duhej të mendoja se largimi im do të krijonte pak paqe në shpirtin e tij? Kaq e tepërt jam kudo në këtë botë ta hajë dreqi?”- Ndjeu një këputje të trupit. Uji i rënë prej dushit, i ngjau si litarë të bardhë që i vareshin para syve të saj. Zgjati dorën për t’u mbajtur në njërin prej tyre. Nuk mori vesh asgjë se ç’ndodhi. Pas njëfarë kohe (nuk e përcaktonte dot se sa), u përmend disi. S’po kuptonte dot, ishte ëndërr apo realitet ajo gjendje e saj. Ftohtësia e pllakave të dyshemesë iu fut në palcë. Nëpër trup i kaloi një rrënqethje. Gjysmë e ngrirë, krejtësisht lakuriq, u ngrit me mundim. Qëndroi para pasqyrës. Një shenjë mavi i ishte krijuar poshtë syrit. Flokët e lagur i kullonin në gjoks, në shpinë dhe sikur ia hoqën pak ngrirjen e trupit. Qëndronte ende para pasqyrës duke parë sytë e saj. Të vetmit dëshmimtarë që kishin parë gjithçka, ajo i vërejti si t’u kërkonte t’i jepnin një shpjegim. Ndjeu se po i qartësoheshin gjërat. Prej dushit të mbaruar, binte ndonjë pikë uji si të donte të prishte atë heshtje varri. Era u largua prej pasqyrës. Mori peshqirin, u fshi dhe pas pak u gjend e veshur para pasqyrës tjetër tek dhoma e gjumit. Shpupurisi pak flokët duke u dhënë formë. Me një penel të zi, filloi të lyente syrin e pamavijosur. Dora punonte instiktivisht, ndërsa mendja fluturonte gjetiu. Po mendonte se si ta festonte njëzet e pesë vjetorin pas disa ditësh. Do ta gjente Detin edhe sikur në fund të botës të ishte. Kur mbaroi punë tek pasqyra, u ul në kolltukun afër dritares që hapej në oborrin e shtëpisë. Megjithëse ishte kohë trëndafilash, jashtë sundonte vranësira. I pëlqente shumë ajo lloj kohe. Grinë në oborrin e saj e prishnin vetëm trëndafilat që kishin çelë si asnjë vit tjetër. Frynte era dhe i lëkundte sa andej - këtej. Erës i ngjante si një mikrodet, ku dallgët ishin në formë trëndafilash.
“Sa mirë do ishte që të notoje në dallgë të tilla prej trëndafilash”- foli ajo me zë.
I hoqi sytë prej tyre (ose më mirë u hoqën vetë. Atë çast tek ajo, çdo gjë bëhej instiktivisht). I hodhi në qiellin e vrenjtur. Mes një morie resh gri, që lëviznin në mënyrë të çrregullt, sytë iu ngulën në njërën prej tyre. I ngjau si një tigër. Kur ajo e mbuloi me shikimin e saj, ai u ngrit. Shkundi njëherë gjithë trupin dhe krefa iu drodh më shumë, si të shprehte inatin pse u zbulua. Sytë iu egërsuan. U bë gati të vraponte me idenë e gjetjes së kundërshtarit të tij më të tmerrshëm. Tigri u nis me vrap, ndërsa ajo ndiqte me gjak të ngrirë kush ishte preja fatkeqe. Zemra i përpëlitej si të ishte në agoninë e vdekjes dhe donte të mos shkëputej e të shijonte me shpejtësinë e saj, sa më shumë çastet e fundit të jetës. Pështyma i ishte tharë në grykë. Nuk mundi të kapërcehej për t’u lehtësuar disi. Ajo vazhdoi të ndiqte vrapin e tigrit të egërsuar. Shikimi i saj e kapërceu për një çast tigrin. Tutje, jo shumë larg, por aty ku ai kishte objektivin e vet dhe ku kishte sytë e tij gjakësorë, Era vuri re trajtën e një njeriu. Sytë iu hapën tej mase nga tmerri. Megjithë largësinë, mundi të shquante tiparet e Detit të saj. Ai qeshte si gjithmonë, ndërsa Era i thirri që të largohej. Zëri s’iu dëgjua. E ndiente që i vinte deri në gojë. Përpëlitej brenda saj dhe s’mundte të dilte. Diçka e kthente mbrapsht a e zhdukte fare. Tigri vraponte çmendurisht. Deti qëndronte në vend me një qetësi olimpike. Ndoshta nuk e shihte tigrin. Era vazhdonte t’i shihte të dy. Luftonte me veten që s’mundte dot të bënte diçka. Në një çast, tigri iu afrua aq shumë, sa preja e tij e vuri re. Buzëqeshja i ngriu dhe s’mundi të bënte asnjë lëvizje. Tigri iu hodh përsipër.
- Jo tigër, - klithi Era. Jashtë gjëmoi. Një vetëtimë çau qiellin dhe shiu filloi të binte me rrëmbim.
- Përse tigër, – vazhdoi të klithte ajo –përse pikërisht atë. Ishte aq i qeshur. Përse u zhduk dhe i fundit i imi i mbetur i gjallë? Tani ngela tmerrësisht e vetme. Ai s’egziston tashmë as larg, - lotët filluan t’i binin mbi fytyrë. – Oh tigër, tigër, përse e gllabërove? Unë s’di që të gjendet brenda barkut tënd gjë që do ta bënte atë të lumtur pas vdekjes. Tigër i mallkuar që s’ke më për ta kthyer kurrë atë njeri! Pas disa ditëve ai do të vinte tek unë për ditëlindje. Pse ia preve rrugën, tigër, - dhe goditi me forcë xhamin e dritares që u thye me zhurmë. Prej atij veprimi, Era sikur doli nga ajo gjendje gjysmë çmendurie. Gjaku filloi t’i rridhte nga dora e copëtuar prej xhamit të thyer. Ajo nxitoi për të gjetur një fashë. Kur lidhi dorën e vrarë, me tjetrën fshiu lotët e mbetur në faqe. Vuri re se po qante ende. Si për të ndëshkuar veten, goditi fytyrën e saj.
- Ej, e çmendur, - foli me zë, - po qan për së gjalli njeriun tënd më të dashur. Ej mos i ndill keq. Pas disa ditësh, ai do të jetë këtu për ditëlindje.
Tmerrësisht e këputur, ajo u ul në kolltukun përballë dritares. Era e lagësht që hynte nga xhami i thyer, ia freskoi pak fytyrën. Po çuditej me veten nga gjendjet dhe situatat e krijuara të ditës së fundit të javës. Kërkonte të gjente një shkak, por truri i saj i lodhur, veç heshtte duke mos dhënë dot një përgjigje.
“Ndoshta e ka fajin e shtuna, - mendoi, - E shtuna pa pikën e shijes/ Shijshmëri pa një të shtunë/ me të shtunë jo shijshmëri/Ditë brenda së cilës s’je as ti, as unë” – mërmëriti nën zë. Nuk mbante mend ku i kishte lexuar. Ndoshta ishin edhe të sajat ato vargje. Kishte vite që s’kishte shkruar më. Madje dhe të mëparshmet i ngjanin të huaja. Ashtu mbështetur tek divani e kishte zënë gjumi. U përmend nga jehona e ziles së telefonit. U çua pak përtueshëm për të marrë celularin dhe tek ekrani vuri re të shkruara 9 thirrje bashkë me shenjën e një mesazhi. “Kushedi sa kanë që po i bien ziles” – mendoi Era. Filloi të shtypte butonat me rrëmbim dhe me një ndjenjë të papërcaktuar frike në zemër. Brenda sekondës, dhjetëra pyetje i përshkuan trurin si një rrymë korrenti. E hapi vrullshëm tek mesazhet. E lexoi me një frymë dhe gjaku i iku nga fytyra. Ndjeu se po dridhej e gjitha. Këmbët s’e mbanin më. U mbështet tek dera. Duke u rrëshqitur u ul në prag të saj.
“O Zot, e tmerrshme. Ç’llahtarë! – mundi të thoshte me zë dhe një klithmë e dalë prej honeve të shpirtit bëri të dridheshin të gjitha petalet e trëndafilave përreth. Nuk donte ta besonte. E rilexoi mesazhin. U tmerrua. Prej tmerrit dridhej e gjitha. S’po mundte dot të ndante realitetin nga ëndrra. Besonte se ishte në ëndërr, në ato çastet e saj të çmendurisë që atë ditë ishin të shumta. E afroi telefonin afër syve që të bindej sa më shumë për praninë e tij.
- E tmerrshme! - klithi ajo përsëri – Përse erdha në këtë botë. Vetëm për të vuajtur. Vetëm për të qarë. Për të mos parë kurrë një çast të lumtur. Për pak ditë dhe do të ishim bashkë ndoshta. DET, pse s’më prite DET.
E lexoi edhe njëherë mesazhin: “Mario pësoi një aksident. Varrimi nesër në orën 10” - dhe në fund ishte emri i të fejuarës së tij të dikurshme.
- Eh. Vetëm unë të paskam thirrur Det. Ë Det? Kështu qe e thënë. Të ndaheshim nga kjo botë pa u parë e pa folur me njëri - tjetrin për një kohë të gjatë. Ndoshta në botën tjetër do të jemi shpejt bashkë. Të paktën të jemi aty të lumtur me praninë e njëri - tjetrit, - pëshpëriti Era.
U çua prej vendit ku qëndronte dhe hodhi xhinsin blu krahëve – detin e prangjendshëm përherë pranë saj. Mori një fjongo të kuqe, çelësat e shtëpisë, të makinës dhe doli jashtë. Filloi të mblidhte gjithë trëndafilat e çelur apo gjysmë të çelur. Mbi petalet e tyre, lotët i përziheshin me pikat e shiut të sapopushuar. Kur nuk kishte ngelë më asnjë trëndafil i çelur, ajo i lidhi në fund me fjongon e kuqe dhe i vendosi brenda në makinë. Hypi në të dhe u nis për në dalje të qytetit. I duhej të udhëtonte rreth tri orë të mira për të arritur në adresën që ishte shkruar në mesazh. Megjithatë ajo nuk e besonte se po shkonte në varrim të DETIT. ERA dhe DETI po shkonin së bashku në drejtim të shpellës së tyre për të festuar njëzet e pesë vjetorin e ERËS dhe pesë vjetorin e TATUAZHIT. TATUAZH që s’do të rritej më...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen