Arqile Gjata - Një tufë me poezi

Nga vëllimi “Lumenjtë janë të vjetër”

 

1. DASHURIA,

SI VEPËR ARTI E SHPIRTIT

 

Nga lodhja e dy gishtave të saj të mardhura

në këto ditë shënëndreu të pashpjegueshme

e ëmbla dashuri kishte zmadhuar sytë

…sa s’u bë pluhur e thërrime

kur mbërriti brenda vetes time

ku dëbora duket më e bukur se tekat

e atyre fjalëve.

 Dashuria, jo gjithmonë kuptohet si vepër arti

prodhuar nga shpirti i atij libri ku prek e gjej duart e mia

shtrënguar fort pas përmendores që ngrita

nga lotët e vargjeve e mistereve të shpirtit tënd.

Të zgjodha ty për tu krahasuar me jetën, jo rastësisht,

por nga trishtimi që kishin rrugicat kur ti kaloje.

Dhe ja...tani ajo jeton si vepër arti,

krijuar nga shpirti jonë!

 

 

2. TË T’KUJTOJ

 

E dashur, eja!

Eja të shlodhemi livadheve të kujtimeve tona!

Më prit në Kodrën e Kukullave

të ngremë balona si atëherë kur u dashuruam!

Po të pres në Anfiteatrin e çudirave

atje ku vallëzojnë vetëm erërat,

sa shumë u ngjaje bukurosheve të antikitetit!

E bukur ishte ajo ditë...

emri yt sup më sup me buzëqeshjen e syve,

të kujtohen trëndafilat!?

Dhe mbi shkëmbijtë e thinjur

e çuditçme është jeta!

Po, ja!

Filluan të bien gjethet e fundit...

në përshpirtjen e udhëtimit rrugëve të lotit

kujdes të kesh nga ret!

Eja në funeralin tim, thjesht me fustan veror

dhe pse do jetë e dhimbshme

ti, me buzët e kuqe do puthësh heshtjen...

Të pres, eja!

 

 

3. DUA TË FLAS ME TY VLORË

 

Dua të flas me ty Vlorë!

Po mendoj...

të ngjisë shkallët e rivierës

të t’vi pranë përsëri me puthjen e kujtimeve

të pështillem me erën e detit,

syri i diellit të më shuaj mallin

për fëmijët e lagjeve ku kam fjetur

të mbytem në aromën e luleve të limonit.

Shfletojeni Vlorën...

do gjeni madhështi, emra stërgjyshërish

e shumë varre të dashuruarish  që nuk vdesin!

Shekujve t’u përkulemi,

t’i pikturojmë!

Ato shpesh marrinë flakë

e sytë kureshtarë të kohës

pëshpërijnë nëpër ullishte

dhe rrugët këndojnë këngët e agrumeve.

Për ty Vlorë më vjen keq,

të kanë sëmurur shumë...

sa që, drurët e pyjeve

me vetminë e tyre grinden

të shoh të ngrysur, me fytyrë të lodhur!

Dikur,

vajzat e djemtë e tu mbanin bukurinë

tënde nëpër duar.

Nga pikëllimi poetët 

harruar ullishtave të moçme

po mbjellin pisha,

të mposhtin druvarët

dhe unë

po e shkruaj letrën e dashurisë

qytetit tim...!

 

Shkurt, 2014

 

4. ËSHTË KAPITALIZËM

I DASHUR IDIOT!

 

"Një shoqëri  e "Deleve", krijon njëherazi një qeveri të Ujqërve".

Bertrad De Iuvenel

 

 

Kam vite që e jetoj kapitalizmin!

Ai më duket shumë antikë,

në zërin e kohës dëgjoj muret e tij të murmë

përkëdhelur nga sëmundjet psikike,

si  gjithmonë i adhurueshëm, skizofrenik...

është kapitalizëm i dashur idiot!

 

Sa i zhurmëshëm që është,

deri në qiell bubullimat e armëve kërcejnë!

Ne ende jetojmë në forma të zbrazëta,

jemi vdekja dhe fabula e kapitalit

besoje...

është kapitalizëm i dashur idiot!

 

Fjalën “revolucion” ende e mbajmë të  varur në trekëmbësh,

nëpër plantancionet e mjerimit, ritet i shëndetshëm

bima antike e kapitalizmit

dhe pse kufomë

duan ta rrëmbejnë, ta mbyllin

në dhomën e akullt të vdekjes ...

 ai, po jeton akoma o i dashur idiot!

 

Kur shtëpia e mendimeve

do zgjedh një vendbanim të ri për jetën,

e kur zotat të vdesin...

unë nuk do shkruaj më poezi të trishtueshme,

vetëm atëherë njeriu  do kaloj në mbretërinë  e “Lirisë”

o i dashur idiot!

 

Shtator, 2013, Athinë

 

 

5. KUR MË PUSHTOJNË BRITMAT

 

 

Tani që po shkruaj jam pa rroba...

më kanë zhveshur britmat e kohës

i ngjajë bukurisë së një kopshti zoologjik,

mos u çuditni...!

 

Kur agon dita fryma ime zgjohet nga britmat

që thërrmohen, shpërndahen në zhurma

e unë...

notoj(rrugëtoj) lakuriq nëpër ^detin e^ qytetit(n) bosh.

Nga trimëria e erës ato janë tinguj klithmash

në kurthin e psherëtimave, ose

janë trembëse të dashurisë nëpër qiell

atje, ku është shtrati i pafajësisë

e  asgjë nuk pipëtinë veç mureve që thonë të vërtetën,

ku flenë dëshirat, poezia rebele.

Ose, kur ndjejmë uturimën  vjeshtore të lumenjëve

apo, kur nga etja na tretet jeta

dhe ne të tre...

unë, pika e lotit dhe dashuria

mbetemi  monumente të heshtur mes britmave!

 

10 Shtator 2013

 

6. EGOIZMI, KËNGA IME!

“Jeta, natën apo ditën, shfaqet gjithnjë si nëpërkëmbje e të gjitha dëshirave tona.”

Çharles Bukowski

Ngrehu, eja…
Vishu bukur egoizmi im i dashur!
Ti i shpërfill të gjithë kufijtë

shëmbëlltyra bashkëkohore
veshur me urtësinë e një burri të pashëm!

Mos u tremb!
Dhe zotat egoiste kanë qënë
ca në ngjyrë rozë, e disa të bardhë,

prej teje

gjigandët lavdi kërkuan!

Eja egoizmi im, si një i shenjtë
mate të ardhmen,

për mua je shumë i rëndësishëm

fytyrën tënde e dalloj dhe në gjumë.

Unë ngashërehem kur më afrohesh pranë
edhe kur ka shumë mjegull
më dukesh si vajzë e ëmbël!
***
Tani nuk është më çudi…
mbi të përkulem,

kufoma ime e mbart përherë mbi supe
është kënga ime-egoizmi

 

7. MIRËSEUPAMË NË DITËLINDJEN TËNDE VIRGJËRESHË!

 

...Ditëlindja e Virgjëreshës

një natë pagjumësie, ngjarje e magjishme

me shpirt e duarë të gëzuara prita mirëseardhjen

e datëlindjes së saj!

***

Sot...

do pijmë verë, mbi sytë e tu do hedhim vallen

të ndjejmë, se si na rrjedh gjaku nëpër trup!

 

Natën

do vështrojmë dritat e qytetit

ashtu...të qetë, me vështrim kërshëror

do jemi gjithnjë si puthja mëngjezore!

 

Unë kam vitet, ti bukurinë

ndalu tek epshi i syve…

vetëm kështu

do marri pamje mjaft të çuditshëm

vjeshta verdhoshe.

Ditëlindja jote do dehet,

jeta do t’përkundet rreth dëshirave,

pa bërë zhurmë

do kërkojnë rrugën drejt shpirtit...

Si sot…

lindi një Yll!

 

13 Shtator 2014

 

8. EJA TA PIMË NJË KAFE!

“Një jetë pa mik. është si një jetë pa diell.”

Gjermane

 

 

Sivjet

stina e luleve jemi ne,

eja në shtëpinë e harabelave,

këtë verë do mbash veshur

ngjyrën e shpirtit tënd.

Fustani i ri  është i purpurt

si mëngjesi.

Eja ta pimë kafen buzagaz

mbi një rreze dielli!

“Koha e luleve më bëri dhuratë Ty,

Ti më mjafton”,

buzëqeshja ime e kaltër!

Dil në ballkon, do ta thotë borziloku

një fjalë për mua.

zemra ime e çmendur!...

 

Shkruar nga dy autorë!

13 Qershor 2013

 

9. LETRA E ËNDRRËS

“Ëndrrat janë pishtarët paralajmërues të dëshirave.”

Margarit Jurst

 

 

...Ndjej fëshfërimën e pranverës!

Po vjen e dashura ime,

më tund dorën me letrën

që i dërgova mbrëmë në ëndërr.

 

Rrobat e tejdukëshme i flaku tutje...

me buzët e trëndafilta

është e bukur, lindur brenda meje

si pemë stine ngarkuar...

 

E lehtë si zogu,

fluturon, vjen e malluar

dora i dridhet

kur lexon letrën e ëndrrës time!

 

Athinë, prag pranvere

 

 

10. “PRANË SOFRËS I PANGRËNË”

Noliane

 

 

“Pranë sofrës i pangrënë” era të shkund,

çdo mëngjes mbetesh pranë furit të bukës

si fëmijë jetim  harron se çfarë po pret...

Vjenë e ikën duke mbajtur gjysmën e vetes

gjysmën tjetër tretur në dënesën e viteve.

Me fytyrë kthyer nga dielli

fati po të zverdhet shpejt, me të nesërmen

nuk mund të bësh asgjë, rrugë e këputur

e ti buzëqesh si era e dimrit malor.

Koha për ty nuk ka mburojë

si një gjethe këputesh ngadalë

e një këngë shiu për ty vajton!...

 

30 Nëntor 2013

 

 

 

11. NJË DITË FESTE ME TË ÇMENDURIT

                                             

“Kush jeton pa çmenduri nuk është aq i urtë sa e pandehim’’

La Roshefuko

 

Unë e di...

ku e kanë derën e mendjes të çmendurit.

Ata,

janë kalimtarë të ëndrrave

nuk kanë shtretër për gjumë

brohorasin,

si epshor tundin mendjen e tyre!

 

Janë apo nuk janë të dhunshëm…

me kokë poshtë i shikojnë kohën dhe kalimtarët,

kujtesën e kanë të ngujuar në nervin ireal!

 

Të çmendurit numërojnë kokrrizat e rërës,

nuk ndjejnë uri, as ngopje

festë kanë çdo çast në mendjen e tyre.

 

Një ditë...

më ftuan, më gostitën me fjalë çmendurisht

të bukura...

Ju betohem, kanë fantazi e trillime reale!

Janë të besueshëm

e kanë njohur botën pa mëkate e dëshira seksuale!

2 Nentor 2012

 

 

12. LUMENJTË JANË TË VJETËR

“Lumenjtë nuk qëndrojnë kurrë në këmbë dhe as ne mënyrë të  qëndrueshme!”

 

 

Lumenjtë janë të vjetër,

rrjedhin së bashku me gjumin

dhe jetën absurde.

 

Tani,

shteruan

kanë ikur në fusha të tjera.

Çdo natë dëgjohet vetëm kënga e ngjirur

e shtretërve të thatë.

Akoma gjenden vijat e trasha

ndër ura e gurë

të etura për një pikë ujë

ku,

gjelbërimi i drurëve

i zhveshur nga gjethet e frutat e  pemëve

ngurtësuar në gri, pa jetë!

Lumenjtë rrëshqasin, s’dinë se ku fshihen

 kërkojnë buzëqeshjen e rrjedhjeve..!

 

 

13. MË DËRGO NJË COPË LETËR TË BARDHË!

 

“..pa fantazi nuk ka poezi!”

 

E di...

Ti tani je pranë detit!

Unë, si përditë të kujtoj.

-Kërko nëpër shpirtin tënd,

më dërgo një copë letër të bardhë

të shkruaj vargje për dashurinë tonë!

Dërgoma sonte me karvanin e yjeve,

mos harro, puthjet varja hënës në gushë!

 

Kam merak...

Pse kaq shumë u vonua!?...

Mos ka humbur rrugën, apo ka ngatërruar adresën

letra e bardhë!?

15 Korrik, 2013

 

14. AJO ISHTE E SËMURË...

“Lum kush ndien dhimbje për të pikëlluarit!”

 

 

Me sy të përlotur e gjeje atë grua

si gjethnaja e njom fëshfërinte

nga dhimbjet e shirave...

Ajo s’kishte mushkri,

gjoksin e ngritur

mbuluar me shall lulesh.

Ëndërronte një fund të qetë ledhatues

e një gurë varri me mbishkrim,

aty të shlodhet  përfare!

Pas pak ajo u bë kufomë,

me një pikë loti në qepallë e hijerëndë!

***

Makina e përmortshme

fshehur në mjegullën e vjeshtës

bojë hiri

ecte...

në rrugën e lagur

drejt ëndrrës së akullt, misterioze!

 

Nëntor 2012

 

15. NGA KUJTESA E LARGËT!
“Nuk ka asgjë të re në këtë botë, por ka shumë të vjetra që nuk i dimë.”

Amborse Bierce

 

 

Nuk di kush ka lindur i pari në botën tonë,
as të vdekurin e parë…askush nuk ia di emrin.
Të gjithë puthën-njeri tjetrin!
Vendbanimi i të parit
ende nuk ka atdhe,
t'i falesha, t'i flisja me shpirtin tim jetim!

Më i bukuri,
dhe sot jeton, diku nën tokë...
Ai!...

Ishte i pari që notoi në det
atë,

askush nuk e pa kur bëri dashuri
as kur qau, as kur qeshi,
as kur vdiq…

 

6 Janar 2013, Athinë.

 

16. LULET E DHEUT

“Nuk ka ndarje përfundimtare deri sa ekzistojnë kujtimet”

                                                              

 

Ditë shëndreu...

Lulet e Dheut gëzoheshin nën tokën e ngrirë

bardhësia i ngjan buzëqeshjes së tyre.

...i vetëm, rrugëtoja mes lotësh

të takohesha me Lulet e Dheut,

të puthesha me to sy më sy.

 

Atë mëngjes plot brymë

dhe unë dhe qielli qanim nën qiellin gri

për ata,

që dikur më mbushnin me dritë.

 

Tani,

ata janë shndërruar në re të bardha

imazhe të njohura  me hije fjalësh

nën tokën e ftohtë,

jetojnë me emra shkruar në gurë varresh…

 

Vlorë, 23 Dhjetor, 2012

 

 

17. ATJE, KU JETOJNË PIKËPYETJET

“Çelësi i gjithë shkencave është padyshim pika e pyetjes.”

H. De Balzak

 

Mbrëmë...

u njoha me vendbanimin

e lashtë të pikëpyetjeve!

Pash që kishin shtëpi me oborr,

burime brisk të ftohta e shumë pyje!

Vendbanimet quhen ‘’Pikëpyetje’’.

Ato jetojnë nën diellin malor

ku ka shumë dritë dhe pyetje enigmë,

sidomos për të tashmen.

Atje ngjiten pelegrinë,

që vuajnë nga pikëpyetjet...

Mbi shpinë mbajnë djepin me fëmijë

të porsa lindur.

Tejdukshmërinë e jetës

ata duan të dinë;

të qëmtojnë midis foshnjave

yjet e artit e të luftës

e me shpresë,

të lexojnë hartën e akujve të fjalës!

Tetor, 2012

 

 

18. PUTHJA E BARDHË E FËMIJËRISË

 

 

Puthja e bardhë e fëmijërisë

këngë foshnjore...

mbetur e pakënduar në frymëmarrjen e kohës.

 

Përpëlitet rreth vetes

në thellësinë e mistershëme

të viteve

harruar moteve të shkuara.

Shpesh atë puthje na e sjellë era...

erdhi përsëri 

u bë këngë

na përkëdhel flokët e thinjura.

Sa herë e kujtojmë atë puthje

qeshim me pafajësinë e fëmijërisë!

 

Prill, 2014

 

 

 

19. PËRSËRI PËR HESHTJEN

                                            

 “Vesa bie mbi bar atëherë kur nata është më e heshtur.”

Friedrich Niezsches

 

 

Kur lindi heshtja

njeriu ndjeu shumëngjyrshmërinë e jetës!

Aty,

tek heshtja gjithçka ngec

dhe pse nuk e prekim dot,

ajo na mësoi të mendojmë!

 

Tek heshtja

të gjithë shpëtim kërkojnë...

dhe malet

dhe pyjet dhe deti

kanë mënyrën e tyre të heshtjes!

Heshtja ime dhe kur unë  mungoj

është enigma e lotit,

vetëm ajri e ndjenë bukurinë e heshtjes!

Prill, 2013

 

 

20. KUR LUAJ SHAH...

 

 

Sa herë që luaj shah,

kujtesa ime ngjizet në sytë e të gjallëve.

Nga fusha e shahut

shkëpus pemë

dhe i mbjell nëpër male.

Prej tyre prodhoj gurë shahu

për ata që janë fëmijë.

Fusha e shahut varrezë e tmerrshme

me ushtarë e kuaj të bardhë.

Nëpër kuadratet e shahut ka dhe  trima...

fillojnë e vdesin në moshë të rinisë,

e lënë pas, kuadrate të përgjakur.

Nëpër kutit e shahut

Mbretëresha,

si këngëtare e muzikës klasike

qanë mrekullisht, pas pak...

Mbreti i verbër do të kapet MAT

në një oazë pikëllimi!

 

Qershor, 2013

 

 

21. MISTERJOZËT E ASAJ LAGJEJE...

 

 

Në atë lagje shtëpitë janë të trembura

nuk marrin frymë,

u ngjajnë gjetheve të pemëve lagur nga shiu.

Dhe kopshti ka shumë porta të veshura me gjelbërim

ato hapen vetëm nga era!

Banorët e lagjes e bëjnë gjumin

në dhoma të drunjta, të parfumuara.

 

Ata,

flenë si jetim  me zërin bosh, të akullt

argëtohen me muzikë dhome

me sytë e skuqur nga avulli i alkoolit

duar-dridhur  në brendësi të mureve 

numërojnë me britma të qarash monedha pashpirt-mbyllur në këllëf.

Misteriozët e asaj lagjeje

me qiri ndër duar i luten vetmisë,

një ditë me diell të hyj në shtëpitë e tyre.

 

Shkurt 28. 2014

 

 

22. NE, NUK IKËM...

 

“Poezia lind nga dashuria për të rijetuar në vargje”

Octavio Paz

 

Ne, nuk ikëm...

ishte mjegull, dremiste moti

unë qeshja me thashethemet e mjegullës,

ndërsa ti meditoje me kohën duke vështruar retë

si treteshin mbi kokat tona.

 

Ne, përsëri nuk ikëm

dhe kur qielli u bë mermer.

Si dy banorë të pa strehë

ngroheshim nga fryma jonë,

bëheshim këngë...

 

Athinë, 3 Dhjetor 2012

 

 

 

23. NË DITËN E FESTËS

 

 

Sot qyteti...

mblodhi gjithë rrezet e diellit,

ngjyrosi sytë dhe buzët e grave!

 

Gratë,

u krehën aq bukur

sa gjaku u tingëllonte nëpër zemër,

të gjithave u vezullonte shpirti!

 

Ato  ecin kudo...

çdo çast në bregun e ditës

kërkojnë diejt e jetës.

Të thinjura nga mjegulla e malli

shkëlqimin ua kthejnë fëmijëve të tyre.

 

7 Mars, 2013

 

 

24. NJË NUSE E BUKUR

 

-Në nderim të një nuseje  që nuk mundi ta trashëgonte dashurinë e parë  E.L

lënë peng... tek i ngrohti shtrat!

 

 

Një nuse e re derdhte buzëqeshje...

Nderur mbi qerpik

i rrinte një puthje e paharruar!

 

Kukull ishte...pak e trishtuar,

fjalët i bëheshin zogj, niseshin për udhë.

Mbrëmjeve,

e skuqur, puliste sytë e saj

gëlltiste të tjera cicërima,

të parën puthje e mbështillte

me buzëqeshje ëndrre..

 

Shkurt 2013, Athinë

 

 

25. TI ERDHE

 

 

Erdhe tek qoshku i shtëpisë

si psherëtimë lumturie...

sot ke ditën e ekzistencës nga dashuria

veshur prej një kënge të moçme.

tretemi nëpër vargje për të gjetur

njëri-tjetrin

aty, tek ai qoshku diku ulemi

shikohemi si deti në të gdhirë,

pulëbardha ime!

Sa herë që më vjen flokët ti përkëdhel ndryshe

gjoksi yt më thotë fjalë të pathëna nga

e djeshmja

dhe ashtu, si me frikë

kërkoj rrugët për tek buzët

e mollëzat e flakëruara si për ditë feste

etjen ndezin ti flasin zemrës

të shkrihet e tëra nga mrekullia e dashurisë!

 

 

26. UNË KAM ENDE SHUMË RRUGË

“Ngelëm si qyqar duke imagjinuar”

 

 

Unë kam ende shumë rrugë...

të ulem, të dëgjoj barin se si këndon

yjeve të mi t’ua shkel rrugicat

të numëroj si fëmijë trëndafilat që m’kanë çelur.

Kam ende shumë punë,

të shkruajë nëpër  ajër pse qielli lëngëzon

e pulëbardhat bien përmbi gjeth

të mësoj, se sa plagë kanë heshtjet e dashurisë.

 

Kam ende rrugë

të hapoj drejt lotëve e me habi

të dëgjoj këngët e padëgjuara nëpër telat kilometrik

ku cicërojnë harabelat e kopshteve.

Kam ende kohë të ndalë nxitimin e trishtimit

të atyre që fjala i vrau e të hap pa u ndier kanatat e dhomës,

eh...sa shumë rrugë kam të festoj ditët e kremte të jetës! 

 

18 Nëntor 2013

 

 

 

 27. SONTE, NË NATËN  E PRANVERËS

                                          “Arti është pasqyrë e jetës.”

                                                       Bjelinski

 

Sonte kam dëshirë

të rrimë bashkë, unë ti dhe hëna!

Po të pres,

krihu,  mos u vish

as të kuq buze

Hëna,

do ju dhurojë një këmishë nate,

ti silli një buqetë me manushaqe,

e ndjen sa afër jemi...

shiun do ta ndalin yjet

ti eja sonte  të rrimë bashkë

të puthemi unë, ti dhe hëna!

 

14 Mars, 2012

 

 

28. MBAS BEKIMIT...

“Jeta është melodia e mundimeve të mia”

 

Këtë mëngjes,
Syri i Qiellit mbriti tek Porta e shtëpisë.
Në shëtitoren e madhe të psherëtimave
lutjet e Këmishës së bardhë
m’u varën në sy
lotët u thërmuan tek besimtarët!

Dhe unë,
po nisem nga aerodromi i ditëlindjes së mjerimit
me mendime të begata,
po vij si shtegtar
i uritur “ për paqe dhe bukën e përditëshme”...

Mbas bekimit…
Veshur me petkat e së dielës
si hije trishtimi, nga vitet ngelur gjysëm
po përgatis ëndrrën.

…ringjallja
një heshtje e bukur, a çmenduri
që nuk e them dot!?
Apo,
do t’jetë, si një arratisje nga rruga e qiparisave
të gjejmë përsëri “mjerimin e shëmtuar” në Altarin tragjik
…do jemi legjendë e kamur, ose qytet i braktisur
me fytyra të vdekura!?                                                                   21 Shtator 2014

 

 

 

29. PËRFTYRIME NËPËR VARGJE

 

 

Të shikosh dëborën dhe erën

kaq afër nëpër fshat e t‘i ledhatosh me duar cung

në këto vise të veriut,

rrezikon të trembesh nga ulërima e egërsirave,

që si muzikë”Pop” bredhërijnë

nëpër shtëpitë e fshatit.

 

Në ish sheshin e Katundit

grinden të humburat melodi

në skamje për kufoma këngësh,

dhe shëmtitë e tyre shëtisin asfalteve

për të qenë të lumtur një çast.

 

 *  *  *

Kishte sëmundje të keqe...

Sytë i dridheshin nën mbulesën e qerpikëve të gjatë

me bojë dyshimesh shkruar.

Dikush e ngriti në krah deri te frymëmarrja

që i përgjigjej peshës së tij të lodhur.

Përsëri zbriti të ndiqte shtëpinë e vet që lundronte mbi lumë.

 

*  *  *

Unë,

duke ardhur rreth e qark vetes për të parë

çfarë kam për të lënë peng,

si një mendim i prishur

rrjedhojë e fërkimit me jetën

m‘u tha qëllimi i vetes,

të shkoj te pragu i një kasolleje

ku jeta ecën shaluar mbi një dhelpër

për të gjuajtur lepuj.

 

 

 

30. KOHËRAT GRI

 

 

Në vjeshtë qielli mbuluar me pllaka gri,

nën të, njerëz të rritur në peshë nga lagështira

ecin nëpër trotuar ku shiten banane

dhe të tjerë njerëz

me pamje të shëmtuar nga uria duan të qeshin pranë zjarrit...

të lënë dorëshkrimet nëpër gazetat e përdala me shpresë të zgjohen

me duar të ngrohta.

E shumëkush me ombrella të hapura mezi marrin frymë

nga këpucët e rënda të mara nga muzeu i mjerimit

nuk guxojnë të flasin për apartamentet e bukura

ndërtuar nga emra pa datëlindje

ushqyer me lëngje bimësh...

Në kohëra gri, ata që kanë gojë nuk flasin

ndoshta, do flasin kur të ngrohet toka

e dielli me duart e tij

turmat t’i djegë për një pikë ujë

e përsëri, kur të ndërrohen motet

me perde të trasha

në rrugë do të qeshim lakuriq

deri sa të vijë përsëri vjeshta gri!

 

8 Nëntor, 2013

 

 

31. NËPËR RRUGËT E DYSHIMTA

 

 

Jetojmë në kohë të dyshimta...

dhe pse mrekullohemi nga ngjyrat e kuqe

me mërmërima dyshimesh biem të flemë

nëpër ëndrra e fantazi të bollshme.

 

Unë,

nuk u trembem dallgëve të egërsuara.

Nga pagjumësia e kohës,

në pafundësi trishtimesh,

dyshojë për kaltërsinë e oqeaneve!

 

Duhet dyshuar dhe për diellin...

I ruhem shumë gëzimeve të dyshimta,

të frikshme ato janë në dashuri

kur ne vozisim e dehemi burimeve të saja.

 

E furishme është era e vjetër

nuk ndalet rruga e dyshimeve!

 

Prill, 2014