Sonntag, 12. Oktober 2014

Arqile Gjata - Një tufë me poezi

Nga vëllimi “Lumenjtë janë të vjetër”
 
1. DASHURIA,
SI VEPËR ARTI E SHPIRTIT
 
Nga lodhja e dy gishtave të saj të mardhura
në këto ditë shënëndreu të pashpjegueshme
e ëmbla dashuri kishte zmadhuar sytë
…sa s’u bë pluhur e thërrime
kur mbërriti brenda vetes time
ku dëbora duket më e bukur se tekat
e atyre fjalëve.
 Dashuria, jo gjithmonë kuptohet si vepër arti
prodhuar nga shpirti i atij libri ku prek e gjej duart e mia
shtrënguar fort pas përmendores që ngrita
nga lotët e vargjeve e mistereve të shpirtit tënd.
Të zgjodha ty për tu krahasuar me jetën, jo rastësisht,
por nga trishtimi që kishin rrugicat kur ti kaloje.
Dhe ja...tani ajo jeton si vepër arti,
krijuar nga shpirti jonë!
 
 
2. TË T’KUJTOJ
 
E dashur, eja!
Eja të shlodhemi livadheve të kujtimeve tona!
Më prit në Kodrën e Kukullave
të ngremë balona si atëherë kur u dashuruam!
Po të pres në Anfiteatrin e çudirave
atje ku vallëzojnë vetëm erërat,
sa shumë u ngjaje bukurosheve të antikitetit!
E bukur ishte ajo ditë...
emri yt sup më sup me buzëqeshjen e syve,
të kujtohen trëndafilat!?
Dhe mbi shkëmbijtë e thinjur
e çuditçme është jeta!
Po, ja!
Filluan të bien gjethet e fundit...
në përshpirtjen e udhëtimit rrugëve të lotit
kujdes të kesh nga ret!
Eja në funeralin tim, thjesht me fustan veror
dhe pse do jetë e dhimbshme
ti, me buzët e kuqe do puthësh heshtjen...
Të pres, eja!
 
 
3. DUA TË FLAS ME TY VLORË
 
Dua të flas me ty Vlorë!
Po mendoj...
të ngjisë shkallët e rivierës
të t’vi pranë përsëri me puthjen e kujtimeve
të pështillem me erën e detit,
syri i diellit të më shuaj mallin
për fëmijët e lagjeve ku kam fjetur
të mbytem në aromën e luleve të limonit.
Shfletojeni Vlorën...
do gjeni madhështi, emra stërgjyshërish
e shumë varre të dashuruarish  që nuk vdesin!
Shekujve t’u përkulemi,
t’i pikturojmë!
Ato shpesh marrinë flakë
e sytë kureshtarë të kohës
pëshpërijnë nëpër ullishte
dhe rrugët këndojnë këngët e agrumeve.
Për ty Vlorë më vjen keq,
të kanë sëmurur shumë...
sa që, drurët e pyjeve
me vetminë e tyre grinden
të shoh të ngrysur, me fytyrë të lodhur!
Dikur,
vajzat e djemtë e tu mbanin bukurinë
tënde nëpër duar.
Nga pikëllimi poetët 
harruar ullishtave të moçme
po mbjellin pisha,
të mposhtin druvarët
dhe unë
po e shkruaj letrën e dashurisë
qytetit tim...!
 
Shkurt, 2014
 
4. ËSHTË KAPITALIZËM
I DASHUR IDIOT!
 
"Një shoqëri  e "Deleve", krijon njëherazi një qeveri të Ujqërve".
Bertrad De Iuvenel
 
 
Kam vite që e jetoj kapitalizmin!
Ai më duket shumë antikë,
në zërin e kohës dëgjoj muret e tij të murmë
përkëdhelur nga sëmundjet psikike,
si  gjithmonë i adhurueshëm, skizofrenik...
është kapitalizëm i dashur idiot!
 
Sa i zhurmëshëm që është,
deri në qiell bubullimat e armëve kërcejnë!
Ne ende jetojmë në forma të zbrazëta,
jemi vdekja dhe fabula e kapitalit
besoje...
është kapitalizëm i dashur idiot!
 
Fjalën “revolucion” ende e mbajmë të  varur në trekëmbësh,
nëpër plantancionet e mjerimit, ritet i shëndetshëm
bima antike e kapitalizmit
dhe pse kufomë
duan ta rrëmbejnë, ta mbyllin
në dhomën e akullt të vdekjes ...
 ai, po jeton akoma o i dashur idiot!
 
Kur shtëpia e mendimeve
do zgjedh një vendbanim të ri për jetën,
e kur zotat të vdesin...
unë nuk do shkruaj më poezi të trishtueshme,
vetëm atëherë njeriu  do kaloj në mbretërinë  e “Lirisë”
o i dashur idiot!
 
Shtator, 2013, Athinë
 
 
5. KUR MË PUSHTOJNË BRITMAT
 
 
Tani që po shkruaj jam pa rroba...
më kanë zhveshur britmat e kohës
i ngjajë bukurisë së një kopshti zoologjik,
mos u çuditni...!
 
Kur agon dita fryma ime zgjohet nga britmat
që thërrmohen, shpërndahen në zhurma
e unë...
notoj(rrugëtoj) lakuriq nëpër ^detin e^ qytetit(n) bosh.
Nga trimëria e erës ato janë tinguj klithmash
në kurthin e psherëtimave, ose
janë trembëse të dashurisë nëpër qiell
atje, ku është shtrati i pafajësisë
e  asgjë nuk pipëtinë veç mureve që thonë të vërtetën,
ku flenë dëshirat, poezia rebele.
Ose, kur ndjejmë uturimën  vjeshtore të lumenjëve
apo, kur nga etja na tretet jeta
dhe ne të tre...
unë, pika e lotit dhe dashuria
mbetemi  monumente të heshtur mes britmave!
 
10 Shtator 2013
 
6. EGOIZMI, KËNGA IME!
“Jeta, natën apo ditën, shfaqet gjithnjë si nëpërkëmbje e të gjitha dëshirave tona.”
Çharles Bukowski

Ngrehu, eja…
Vishu bukur egoizmi im i dashur!
Ti i shpërfill të gjithë kufijtë
shëmbëlltyra bashkëkohore
veshur me urtësinë e një burri të pashëm!

Mos u tremb!
Dhe zotat egoiste kanë qënë
ca në ngjyrë rozë, e disa të bardhë,
prej teje
gjigandët lavdi kërkuan!

Eja egoizmi im, si një i shenjtë
mate të ardhmen,
për mua je shumë i rëndësishëm
fytyrën tënde e dalloj dhe në gjumë.

Unë ngashërehem kur më afrohesh pranë
edhe kur ka shumë mjegull
më dukesh si vajzë e ëmbël!
***
Tani nuk është më çudi…
mbi të përkulem,
kufoma ime e mbart përherë mbi supe
është kënga ime-egoizmi
 
7. MIRËSEUPAMË NË DITËLINDJEN TËNDE VIRGJËRESHË!
 
...Ditëlindja e Virgjëreshës
një natë pagjumësie, ngjarje e magjishme
me shpirt e duarë të gëzuara prita mirëseardhjen
e datëlindjes së saj!
***
Sot...
do pijmë verë, mbi sytë e tu do hedhim vallen
të ndjejmë, se si na rrjedh gjaku nëpër trup!
 
Natën
do vështrojmë dritat e qytetit
ashtu...të qetë, me vështrim kërshëror
do jemi gjithnjë si puthja mëngjezore!
 
Unë kam vitet, ti bukurinë
ndalu tek epshi i syve…
vetëm kështu
do marri pamje mjaft të çuditshëm
vjeshta verdhoshe.
Ditëlindja jote do dehet,
jeta do t’përkundet rreth dëshirave,
pa bërë zhurmë
do kërkojnë rrugën drejt shpirtit...
Si sot…
lindi një Yll!
 
13 Shtator 2014
 
8. EJA TA PIMË NJË KAFE!
“Një jetë pa mik. është si një jetë pa diell.”
Gjermane
 
 
Sivjet
stina e luleve jemi ne,
eja në shtëpinë e harabelave,
këtë verë do mbash veshur
ngjyrën e shpirtit tënd.
Fustani i ri  është i purpurt
si mëngjesi.
Eja ta pimë kafen buzagaz
mbi një rreze dielli!
“Koha e luleve më bëri dhuratë Ty,
Ti më mjafton”,
buzëqeshja ime e kaltër!
Dil në ballkon, do ta thotë borziloku
një fjalë për mua.
zemra ime e çmendur!...
 
Shkruar nga dy autorë!
13 Qershor 2013
 
9. LETRA E ËNDRRËS
“Ëndrrat janë pishtarët paralajmërues të dëshirave.”
Margarit Jurst
 
 
...Ndjej fëshfërimën e pranverës!
Po vjen e dashura ime,
më tund dorën me letrën
që i dërgova mbrëmë në ëndërr.
 
Rrobat e tejdukëshme i flaku tutje...
me buzët e trëndafilta
është e bukur, lindur brenda meje
si pemë stine ngarkuar...
 
E lehtë si zogu,
fluturon, vjen e malluar
dora i dridhet
kur lexon letrën e ëndrrës time!
 
Athinë, prag pranvere
 
 
10. “PRANË SOFRËS I PANGRËNË”
Noliane
 
 
“Pranë sofrës i pangrënë” era të shkund,
çdo mëngjes mbetesh pranë furit të bukës
si fëmijë jetim  harron se çfarë po pret...
Vjenë e ikën duke mbajtur gjysmën e vetes
gjysmën tjetër tretur në dënesën e viteve.
Me fytyrë kthyer nga dielli
fati po të zverdhet shpejt, me të nesërmen
nuk mund të bësh asgjë, rrugë e këputur
e ti buzëqesh si era e dimrit malor.
Koha për ty nuk ka mburojë
si një gjethe këputesh ngadalë
e një këngë shiu për ty vajton!...
 
30 Nëntor 2013
 
 
 
11. NJË DITË FESTE ME TË ÇMENDURIT
                                             
“Kush jeton pa çmenduri nuk është aq i urtë sa e pandehim’’
La Roshefuko
 
Unë e di...
ku e kanë derën e mendjes të çmendurit.
Ata,
janë kalimtarë të ëndrrave
nuk kanë shtretër për gjumë
brohorasin,
si epshor tundin mendjen e tyre!
 
Janë apo nuk janë të dhunshëm…
me kokë poshtë i shikojnë kohën dhe kalimtarët,
kujtesën e kanë të ngujuar në nervin ireal!
 
Të çmendurit numërojnë kokrrizat e rërës,
nuk ndjejnë uri, as ngopje
festë kanë çdo çast në mendjen e tyre.
 
Një ditë...
më ftuan, më gostitën me fjalë çmendurisht
të bukura...
Ju betohem, kanë fantazi e trillime reale!
Janë të besueshëm
e kanë njohur botën pa mëkate e dëshira seksuale!
2 Nentor 2012
 
 
12. LUMENJTË JANË TË VJETËR
“Lumenjtë nuk qëndrojnë kurrë në këmbë dhe as ne mënyrë të  qëndrueshme!”
 
 
Lumenjtë janë të vjetër,
rrjedhin së bashku me gjumin
dhe jetën absurde.
 
Tani,
shteruan
kanë ikur në fusha të tjera.
Çdo natë dëgjohet vetëm kënga e ngjirur
e shtretërve të thatë.
Akoma gjenden vijat e trasha
ndër ura e gurë
të etura për një pikë ujë
ku,
gjelbërimi i drurëve
i zhveshur nga gjethet e frutat e  pemëve
ngurtësuar në gri, pa jetë!
Lumenjtë rrëshqasin, s’dinë se ku fshihen
 kërkojnë buzëqeshjen e rrjedhjeve..!
 
 
13. MË DËRGO NJË COPË LETËR TË BARDHË!
 
“..pa fantazi nuk ka poezi!”
 
E di...
Ti tani je pranë detit!
Unë, si përditë të kujtoj.
-Kërko nëpër shpirtin tënd,
më dërgo një copë letër të bardhë
të shkruaj vargje për dashurinë tonë!
Dërgoma sonte me karvanin e yjeve,
mos harro, puthjet varja hënës në gushë!
 
Kam merak...
Pse kaq shumë u vonua!?...
Mos ka humbur rrugën, apo ka ngatërruar adresën
letra e bardhë!?
15 Korrik, 2013
 
14. AJO ISHTE E SËMURË...
“Lum kush ndien dhimbje për të pikëlluarit!”
 
 
Me sy të përlotur e gjeje atë grua
si gjethnaja e njom fëshfërinte
nga dhimbjet e shirave...
Ajo s’kishte mushkri,
gjoksin e ngritur
mbuluar me shall lulesh.
Ëndërronte një fund të qetë ledhatues
e një gurë varri me mbishkrim,
aty të shlodhet  përfare!
Pas pak ajo u bë kufomë,
me një pikë loti në qepallë e hijerëndë!
***
Makina e përmortshme
fshehur në mjegullën e vjeshtës
bojë hiri
ecte...
në rrugën e lagur
drejt ëndrrës së akullt, misterioze!
 
Nëntor 2012
 
15. NGA KUJTESA E LARGËT!
“Nuk ka asgjë të re në këtë botë, por ka shumë të vjetra që nuk i dimë.”
Amborse Bierce
 
 
Nuk di kush ka lindur i pari në botën tonë,
as të vdekurin e parë…askush nuk ia di emrin.
Të gjithë puthën-njeri tjetrin!
Vendbanimi i të parit
ende nuk ka atdhe,
t'i falesha, t'i flisja me shpirtin tim jetim!

Më i bukuri,

dhe sot jeton, diku nën tokë...
Ai!...
Ishte i pari që notoi në det
atë,
askush nuk e pa kur bëri dashuri
as kur qau, as kur qeshi,
as kur vdiq…
 
6 Janar 2013, Athinë.

 
16. LULET E DHEUT
“Nuk ka ndarje përfundimtare deri sa ekzistojnë kujtimet”
                                                              
 
Ditë shëndreu...
Lulet e Dheut gëzoheshin nën tokën e ngrirë
bardhësia i ngjan buzëqeshjes së tyre.
...i vetëm, rrugëtoja mes lotësh
të takohesha me Lulet e Dheut,
të puthesha me to sy më sy.
 
Atë mëngjes plot brymë
dhe unë dhe qielli qanim nën qiellin gri
për ata,
që dikur më mbushnin me dritë.
 
Tani,
ata janë shndërruar në re të bardha
imazhe të njohura  me hije fjalësh
nën tokën e ftohtë,
jetojnë me emra shkruar në gurë varresh…
 
Vlorë, 23 Dhjetor, 2012
 
 
17. ATJE, KU JETOJNË PIKËPYETJET
“Çelësi i gjithë shkencave është padyshim pika e pyetjes.”
H. De Balzak
 
Mbrëmë...
u njoha me vendbanimin
e lashtë të pikëpyetjeve!
Pash që kishin shtëpi me oborr,
burime brisk të ftohta e shumë pyje!
Vendbanimet quhen ‘’Pikëpyetje’’.
Ato jetojnë nën diellin malor
ku ka shumë dritë dhe pyetje enigmë,
sidomos për të tashmen.
Atje ngjiten pelegrinë,
që vuajnë nga pikëpyetjet...
Mbi shpinë mbajnë djepin me fëmijë
të porsa lindur.
Tejdukshmërinë e jetës
ata duan të dinë;
të qëmtojnë midis foshnjave
yjet e artit e të luftës
e me shpresë,
të lexojnë hartën e akujve të fjalës!
Tetor, 2012
 
 
18. PUTHJA E BARDHË E FËMIJËRISË
 
 
Puthja e bardhë e fëmijërisë
këngë foshnjore...
mbetur e pakënduar në frymëmarrjen e kohës.
 
Përpëlitet rreth vetes
në thellësinë e mistershëme
të viteve
harruar moteve të shkuara.
Shpesh atë puthje na e sjellë era...
erdhi përsëri 
u bë këngë
na përkëdhel flokët e thinjura.
Sa herë e kujtojmë atë puthje
qeshim me pafajësinë e fëmijërisë!
 
Prill, 2014
 
 
 
19. PËRSËRI PËR HESHTJEN
                                            
 “Vesa bie mbi bar atëherë kur nata është më e heshtur.”
Friedrich Niezsches
 
 
Kur lindi heshtja
njeriu ndjeu shumëngjyrshmërinë e jetës!
Aty,
tek heshtja gjithçka ngec
dhe pse nuk e prekim dot,
ajo na mësoi të mendojmë!
 
Tek heshtja
të gjithë shpëtim kërkojnë...
dhe malet
dhe pyjet dhe deti
kanë mënyrën e tyre të heshtjes!
Heshtja ime dhe kur unë  mungoj
është enigma e lotit,
vetëm ajri e ndjenë bukurinë e heshtjes!
Prill, 2013
 
 
20. KUR LUAJ SHAH...
 
 
Sa herë që luaj shah,
kujtesa ime ngjizet në sytë e të gjallëve.
Nga fusha e shahut
shkëpus pemë
dhe i mbjell nëpër male.
Prej tyre prodhoj gurë shahu
për ata që janë fëmijë.
Fusha e shahut varrezë e tmerrshme
me ushtarë e kuaj të bardhë.
Nëpër kuadratet e shahut ka dhe  trima...
fillojnë e vdesin në moshë të rinisë,
e lënë pas, kuadrate të përgjakur.
Nëpër kutit e shahut
Mbretëresha,
si këngëtare e muzikës klasike
qanë mrekullisht, pas pak...
Mbreti i verbër do të kapet MAT
në një oazë pikëllimi!
 
Qershor, 2013
 
 
21. MISTERJOZËT E ASAJ LAGJEJE...
 
 
Në atë lagje shtëpitë janë të trembura
nuk marrin frymë,
u ngjajnë gjetheve të pemëve lagur nga shiu.
Dhe kopshti ka shumë porta të veshura me gjelbërim
ato hapen vetëm nga era!
Banorët e lagjes e bëjnë gjumin
në dhoma të drunjta, të parfumuara.
 
Ata,
flenë si jetim  me zërin bosh, të akullt
argëtohen me muzikë dhome
me sytë e skuqur nga avulli i alkoolit
duar-dridhur  në brendësi të mureve 
numërojnë me britma të qarash monedha pashpirt-mbyllur në këllëf.
Misteriozët e asaj lagjeje
me qiri ndër duar i luten vetmisë,
një ditë me diell të hyj në shtëpitë e tyre.
 
Shkurt 28. 2014
 
 
22. NE, NUK IKËM...
 
“Poezia lind nga dashuria për të rijetuar në vargje”
Octavio Paz
 
Ne, nuk ikëm...
ishte mjegull, dremiste moti
unë qeshja me thashethemet e mjegullës,
ndërsa ti meditoje me kohën duke vështruar retë
si treteshin mbi kokat tona.
 
Ne, përsëri nuk ikëm
dhe kur qielli u bë mermer.
Si dy banorë të pa strehë
ngroheshim nga fryma jonë,
bëheshim këngë...
 
Athinë, 3 Dhjetor 2012
 
 
 
23. NË DITËN E FESTËS
 
 
Sot qyteti...
mblodhi gjithë rrezet e diellit,
ngjyrosi sytë dhe buzët e grave!
 
Gratë,
u krehën aq bukur
sa gjaku u tingëllonte nëpër zemër,
të gjithave u vezullonte shpirti!
 
Ato  ecin kudo...
çdo çast në bregun e ditës
kërkojnë diejt e jetës.
Të thinjura nga mjegulla e malli
shkëlqimin ua kthejnë fëmijëve të tyre.
 
7 Mars, 2013
 
 
24. NJË NUSE E BUKUR
 
-Në nderim të një nuseje  që nuk mundi ta trashëgonte dashurinë e parë  E.L
lënë peng... tek i ngrohti shtrat!
 
 
Një nuse e re derdhte buzëqeshje...
Nderur mbi qerpik
i rrinte një puthje e paharruar!
 
Kukull ishte...pak e trishtuar,
fjalët i bëheshin zogj, niseshin për udhë.
Mbrëmjeve,
e skuqur, puliste sytë e saj
gëlltiste të tjera cicërima,
të parën puthje e mbështillte
me buzëqeshje ëndrre..
 
Shkurt 2013, Athinë
 
 
25. TI ERDHE
 
 
Erdhe tek qoshku i shtëpisë
si psherëtimë lumturie...
sot ke ditën e ekzistencës nga dashuria
veshur prej një kënge të moçme.
tretemi nëpër vargje për të gjetur
njëri-tjetrin
aty, tek ai qoshku diku ulemi
shikohemi si deti në të gdhirë,
pulëbardha ime!
Sa herë që më vjen flokët ti përkëdhel ndryshe
gjoksi yt më thotë fjalë të pathëna nga
e djeshmja
dhe ashtu, si me frikë
kërkoj rrugët për tek buzët
e mollëzat e flakëruara si për ditë feste
etjen ndezin ti flasin zemrës
të shkrihet e tëra nga mrekullia e dashurisë!
 
 
26. UNË KAM ENDE SHUMË RRUGË
“Ngelëm si qyqar duke imagjinuar”
 
 
Unë kam ende shumë rrugë...
të ulem, të dëgjoj barin se si këndon
yjeve të mi t’ua shkel rrugicat
të numëroj si fëmijë trëndafilat që m’kanë çelur.
Kam ende shumë punë,
të shkruajë nëpër  ajër pse qielli lëngëzon
e pulëbardhat bien përmbi gjeth
të mësoj, se sa plagë kanë heshtjet e dashurisë.
 
Kam ende rrugë
të hapoj drejt lotëve e me habi
të dëgjoj këngët e padëgjuara nëpër telat kilometrik
ku cicërojnë harabelat e kopshteve.
Kam ende kohë të ndalë nxitimin e trishtimit
të atyre që fjala i vrau e të hap pa u ndier kanatat e dhomës,
eh...sa shumë rrugë kam të festoj ditët e kremte të jetës! 
 
18 Nëntor 2013
 
 
 
 27. SONTE, NË NATËN  E PRANVERËS
                                          “Arti është pasqyrë e jetës.”
                                                       Bjelinski
 
Sonte kam dëshirë
të rrimë bashkë, unë ti dhe hëna!
Po të pres,
krihu,  mos u vish
as të kuq buze
Hëna,
do ju dhurojë një këmishë nate,
ti silli një buqetë me manushaqe,
e ndjen sa afër jemi...
shiun do ta ndalin yjet
ti eja sonte  të rrimë bashkë
të puthemi unë, ti dhe hëna!
 
14 Mars, 2012
 
 
28. MBAS BEKIMIT...
“Jeta është melodia e mundimeve të mia”
 
Këtë mëngjes,
Syri i Qiellit mbriti tek Porta e shtëpisë.
Në shëtitoren e madhe të psherëtimave
lutjet e Këmishës së bardhë
m’u varën në sy
lotët u thërmuan tek besimtarët!
Dhe unë,
po nisem nga aerodromi i ditëlindjes së mjerimit
me mendime të begata,
po vij si shtegtar
i uritur “ për paqe dhe bukën e përditëshme”...
Mbas bekimit…
Veshur me petkat e së dielës
si hije trishtimi, nga vitet ngelur gjysëm
po përgatis ëndrrën.
…ringjallja
një heshtje e bukur, a çmenduri
që nuk e them dot!?
Apo,
do t’jetë, si një arratisje nga rruga e qiparisave
të gjejmë përsëri “mjerimin e shëmtuar” në Altarin tragjik
…do jemi legjendë e kamur, ose qytet i braktisur
me fytyra të vdekura!?                                                                   21 Shtator 2014
 
 
 
29. PËRFTYRIME NËPËR VARGJE
 
 
Të shikosh dëborën dhe erën
kaq afër nëpër fshat e t‘i ledhatosh me duar cung
në këto vise të veriut,
rrezikon të trembesh nga ulërima e egërsirave,
që si muzikë”Pop” bredhërijnë
nëpër shtëpitë e fshatit.
 
Në ish sheshin e Katundit
grinden të humburat melodi
në skamje për kufoma këngësh,
dhe shëmtitë e tyre shëtisin asfalteve
për të qenë të lumtur një çast.
 
 *  *  *
Kishte sëmundje të keqe...
Sytë i dridheshin nën mbulesën e qerpikëve të gjatë
me bojë dyshimesh shkruar.
Dikush e ngriti në krah deri te frymëmarrja
që i përgjigjej peshës së tij të lodhur.
Përsëri zbriti të ndiqte shtëpinë e vet që lundronte mbi lumë.
 
*  *  *
Unë,
duke ardhur rreth e qark vetes për të parë
çfarë kam për të lënë peng,
si një mendim i prishur
rrjedhojë e fërkimit me jetën
m‘u tha qëllimi i vetes,
të shkoj te pragu i një kasolleje
ku jeta ecën shaluar mbi një dhelpër
për të gjuajtur lepuj.
 
 
 
30. KOHËRAT GRI
 
 
Në vjeshtë qielli mbuluar me pllaka gri,
nën të, njerëz të rritur në peshë nga lagështira
ecin nëpër trotuar ku shiten banane
dhe të tjerë njerëz
me pamje të shëmtuar nga uria duan të qeshin pranë zjarrit...
të lënë dorëshkrimet nëpër gazetat e përdala me shpresë të zgjohen
me duar të ngrohta.
E shumëkush me ombrella të hapura mezi marrin frymë
nga këpucët e rënda të mara nga muzeu i mjerimit
nuk guxojnë të flasin për apartamentet e bukura
ndërtuar nga emra pa datëlindje
ushqyer me lëngje bimësh...
Në kohëra gri, ata që kanë gojë nuk flasin
ndoshta, do flasin kur të ngrohet toka
e dielli me duart e tij
turmat t’i djegë për një pikë ujë
e përsëri, kur të ndërrohen motet
me perde të trasha
në rrugë do të qeshim lakuriq
deri sa të vijë përsëri vjeshta gri!
 
8 Nëntor, 2013
 
 
31. NËPËR RRUGËT E DYSHIMTA
 
 
Jetojmë në kohë të dyshimta...
dhe pse mrekullohemi nga ngjyrat e kuqe
me mërmërima dyshimesh biem të flemë
nëpër ëndrra e fantazi të bollshme.
 
Unë,
nuk u trembem dallgëve të egërsuara.
Nga pagjumësia e kohës,
në pafundësi trishtimesh,
dyshojë për kaltërsinë e oqeaneve!
 
Duhet dyshuar dhe për diellin...
I ruhem shumë gëzimeve të dyshimta,
të frikshme ato janë në dashuri
kur ne vozisim e dehemi burimeve të saja.
 
E furishme është era e vjetër
nuk ndalet rruga e dyshimeve!
 
Prill, 2014

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen