Ramadan Mehmeti: Cikël poetik

GJELI
I MËNGJESIT TË VDEKSHËM

Kot bën grevë
Në këtë natë
Gjuhën s’ta kupton dita
Dhembja është bukuri

Dielli u pagëzua
Udhëtar i humbur
Në thellësinë e frikës
Prapë misteri i botës

Hënë e përgjakur
Ndrit trishtimin e natës
Derisa minjtë
Grimcojnë librin e fatit

Kot bën grevë
Gjel i mëngjesit të vdekshëm
Dita është vuajtje
Për Qentë e Sallhanës

 
VDEKJE MODERNE

Ky shekull
Sjell kokën e prerë
Në tryezën e dhimbjes

Në Sodomë
Lehin qentë
Dhe e hanë
Trupin e vet

Në çdo mëngjes
Vdes nga një lule
Në dritaren time

Edhe kjo
Vdekje Moderne
Vetveten e pëlcet

 
KUR

A po shihni
Zogjtë e mi
E mbysin klithmën
Me cicërimë

Edhe kur hapen varret
Një fatzezë mbështjellë
Trupin me lulebore

Kur do të vdesë
Ëndrra
Faqen e shpirtit
Ta mbulojë me dritë

Kur do të vdesë
Gjumi
Të gjitha këngët
Do t’i zgjoj në parajsë

 
NATË
 
Ajo natë
Ish baladë dashurie
Jeta luante me vdekjen
Si në ferr

Dikush e kafshonte
Mashtrimin
Në ditën e shtatë
Të zisë

Vdekja i pështyente
Ndjenjat
Lutuni Zotit
Mallkimi i korbave
Mori fund

 
MËRZIA
 
Zogu i bardhë i urtisë
Çuçurin globin e vet
Prapa kurthit fjalëprerë
Kotet mërzia

Prapë Vdekje Moderne
Çel varrët e shpirtit
Përbrenda një reference
Ditë e bukur me shi

Tymi i mbulon ëndrrat
Në të martën e shenjtë
Vetëm metafora e gjakut
Nuk vdes në harresë

 
ERË SODOME

A po sheh
Dikujt syrin ia vret plisi
Dikujt lisi
Erë Sodome vjen

Ornamentet kafshohen
Mes veti
Si në përrallë

Vdekja Moderne
Sillet në rulet
E bajlozi nget e nget
Atin e zi
Në këtë kryeqytet

E dikujt syrin ia vret plisi
Dikujt lisi
Era fryn në Sodomë

 
HARRESA
 
Zgjoje vajin shpirt
Edhe kjo është
Një ndjenjë

Dora
E thatë
Pa uratë

Hape portën zemër
Nëse digjet edhe pritja
Kjo është një lojë

Kënga
Për ty
Është sall lot

Nëse bëhemi të urtë
Do ta harrojmë
Ankthin kur zbret
Në ferr

 
KLITHMË
 
Solemniteti i zi
Ia shkurton flatrat
Shekullit të namur

Si në përrallë
Gozhdohen shikimet
Dhe pikëllimi i heq prangat
Nga shpirti i vet

Solemniteti i zi
I bluan kujtimet
Në ditën e parë të dashurisë
Në ditën e parë të ndarjes

E prangat
Fillojnë të lotojnë
Si gjethe vjeshte