Brahim (Ibish) AVDYLI:
FLATRAT E QIELLIT
1.
Kur flatrat e qiellit
mbyllen
i ruhemi mbrëmjes së vonë
i mbyllim dyet dhe dritaret
me errësirrën kah e zeza.
Atëherë përpiqet Demoni
të ngjallë kudo të Ligën
me përpjekjet e pandalura
e të dërgojë në falimentim
krijuesin e madh të universit
me të gjitha të mirat
e kësaj bote.
2.
Qeni leh
me lëvizjet e padushme
nëpër natën e pabesë
kush e di sa shpirtra të ligj
kalërojnë
nëpër hapësirën e pafund
me të pathënat e mbyllura
në kujtesë...
3.
Kur biem të flejmë
e lusim Zotin e Madh
të ketë mëshirë për ne
i mbyllim enët e palara
vetëm me një shtagë,
të fshirat e mbrëmjes
i lëmë pa nxjerrë
prej shtëpisë...
dhe Zoti me yjet na ruan!
4.
Kur hapen flatrat e qiellit
me agun e freskët
të mëngjesit
përsëri lindin shpresat
dhe yllit i përfalemi
i përfalemi Diellit
në periudhën e pafundme
të I l i r i s ë!...
LEJLEKU I DHEMBJES SIME
Nga ditët e para të jetës
vinë këta lajmëtar
të ditëve të mira,
dhembjen e pashpjeguar
e godasin me sqepin e parë
në mes të moçaleve-
do të përtërijnë kudo gjelbrimin
me gjuhën e pafjalë të pranverës.
Kur toka e përplasë nga kurrizi
vdekjen e bardhë e të ftohtë
që dridhin dhembjet e një kohe
vinë këta lajmëtarë të parë
me krahët e qiellit të zbresin
shpresat tona të përlotura...
Lejlekë të dhembjes sime
pranverat m`i sjellni
të vjerrura nën qafë,
merrni një dhembje fëmijërore
e sillni një buzagaz të freskët
me durimin tuaj diellor,
ju udhëtoni gjatë
për të tejkaluar nga dhuna
dhe na mësoni
të kthehemi prapë me Lirinë!
ZOGJ TË PIKËLLUAR
1.
Ju shoh përherë të pikëlluar
nëpër fshatrat malore
rreth kodrave tona
a bregut të liçeneve
si fëmijë të mitë, këputur prej zemre,
një lot u vardiset
në bebëzat e thara të shpirtit,
magmat e zemrës
ndizen flakë e gjëmojnë
shkrihet murana e hekurt
e shtatëqind rrufé me godasin
në harfën time të këngës!...
2.
Jeta e juaj
është Bibël e dhembjeve fëmijërore
jeta e juaj digjet përherë
metaforikisht
në kuptimin e së bukurës
të dhëmbshurës
të mallit
e pikëllimit të pashuar,
mjellma të shpirtit tim-
ju, bijë të Sy-thit
të Adamit me të cilin fillon jeta
nuk e di
në cilin shekull të mallkuar jetoj
jam mijëra vjet jete
para lindjes së Bakut
dhe mbetem
me gojën e tharë të pëshpëritjeve,
nuk mund ta gjëj fillin e parë
jemi të përgjumur pip në këmbë,
nuk e vërejmë Diellin
në miliona plagë shpirti
dhembja lulëzon
prore e ndej veten Josip
e dua të shtrëngoj me zemër Klemestrën
ti më vjen me sytë e përlotur
je Noema, bijë e Sellës
Zotneshës pellazge...
fëmijë të braktisur përherë
zogj mjellme
në të gjithë shekujt!...
3.
Nëpër sytë e mi
ngjallet pikurë e pavdekshme pikëllimi
më le të çmedem
bukuria me emër të rrejshëm,
kuptimësia e së bukurës rilind
nga veza e pa numër e dhembjes,
çuditërisht ndjehem
në shekujt e tanishëm
shihem i ngrirë në piklën e bardhë të lotit
që pikë ngadalë
nga bebëzat e ngrira:
herë u ngjanë fëmijve
që shdërrohen në pulëbardha të lotëve
e përplasen
me dhembjen bregut të këngës;
e herë prindërve, baballarëve
që zvogëlohen në mjellma të vajit,
pastaj rreshin me shi
duke më përcjelur
në krojet e pandalura të lotëve
deri në zhdukjen e maleve!...
4.
Ndojëherë
shdërrohem në mjellmë
për t`u takuar me ëndërren time
në thellësinë e ujit të zi
nga shtërgata shekullore
vetëm për një çast të shkurtër,
pastaj, për t`u sjellur vërdallë
nëpër shekuj vuajtjesh
mbi dallgët e zemrës
dhe për të lundruar nëpër kohë,
nuk kam ku të ulem mbi valë
dhe të marr frymë,
a mos kam ardhur gabim
në këtë strofull jete
sa çel e mbyll sytë
ju notoni nëpër liqenin e zemrës,
fëmijëria e juaj e pikëlluar
është me krahët ëngjëllorë
me krahët e fluturimit
nëpër dallgët e trazuara
deri sa shpirti pëlcet!...
5.
Kështu
mbeteni prore
zogj mjellme
nëpër vargjet e mia-
fëmijë të braktisur përherë!...
QYQJA E MALEVE TONA
1.
Kush është ai fatkeq
që i ndëgjon
qyqet e natës
tek vajtojnë
nëpër shpellat e maleve
edhe kur duhet të flejnë,
tërë jetën thonë
në një degë të thatë
nëntë vëllezërit e saj
edhe më të voglin prej tyre
Ali Bukurinë
e vetmja motër i vajton!...
2.
Aq e bukur është
sa të të vie keq
që nuk i ndalë lotët
ndër mija vite,
të befason kur e sheh
me kokën shqiponjë
sytë të rinjë dhe petakë
trupin pedant
e lara-lara
gjer në bishtin e gjatë.
Herë-herë i quanin
qyqet e varreve
duke i numëruar varret
me miliona dhembje
mbi troje...
3.
Nuk kanë mundësi
t`a përkthejnë me lotë
hartën e pakryer të Atdheut
të shperndarë kudo
me lotët e kristaltë
që vardisen një nga një
në tokat shqipe
si në lulen e saj,
dhe kur e ndëgjojmë qyqen
trupi na rrënqethet
me “ku-ku”-të e saj-
a janë nëntë vëllezërit
që i mori vdekja
si në një përrallë
apo qindra kreshnikët
me plisa të bardhë
që vdekja ndër varre
i paloi
ku shpeshherë qajnë!...
4.
Duket sikur andej
u ngrit Ali Bukuria
për besën e dhënë
nëntë ditë largë dhembjes
nga dhembja e pa shpresë
mbi atin e bardhë
të vetmen motër
t`a marrë në gjini,
nuk dëshironte të shohë
atë murtajë të dhimbëshme
që po na godiste
në gemb të historisë
dhe nuk është e vërtetë
që të trishton në gjumë
me emrin e ligë
dhe lotët që s`pushojnë
të bukurisë që fluturon
nëpër dhemje!...
5.
Ajo vajton
për atdheun e humbur
e që lotët e kristaltë
nuk mund ta lidhin
hartën e vërtetë
prandaj nuk janë
për t`i gjuajtur me pushkë
në derë të shtëpisë
me lotët varg,
lotët e kristaltë
janë paralajmërim
tepër i trishtë
që zbret nga qielli,
të lënë në derë
motin e thatë!
6.
Mos na provoftë Zoti
varret e të vdekurve
t`i numrojmë me sqep
as vajtimin e bukur
tepër të trishtë
t`a kultivojmë ndër vargje!...
LOTI I QYQES
Mos e dhashtë Zoti
të mblidhen në konak
kokrrat e kristalta
se të pikon zemra
me rruzat e dhembjes
që nuk kane pushim,
vardisen mbi një lule
me ngjyrë të verdhë
deri në pafundësi!...
Mos e dhashtë Zoti
të të rriten në votër
lotët e qyqes!
LULJA E QYQES
E vetmja lule
me ngjyrë të verdhë
sa një hënë e zbehtë
zbritur mbi tokë,
nuk di si e quanin
latinët me emër-
qëndronte mbi fije
të barit të lartë...
Kokrrat e lotëve
nën lule i numëronim
të vardisura pranë-
lule-bukur dhe e mjerë
prore e vetmuar,
lulja e qyqes!...
PENG KUJTIMI
Ke mbetur
peng kujtimi-
këmisha e shqyer e lëkurës
nga asnjë krijues
i jetës sate
nuk qepet
e ti, dënesë i vetëm
që bie më poshtë se dhembja
e vargut të gjurmëve
të çasteve të bjerrura...
Kot përplasesh
me durimin e humbur
duke numëruar
mija goditjet
e pa shpresë,
sytë e qiellit
janë errur në shtërgatë
të lotëve të mallit...
Del nga ajo plagë shpirti
dhe dërgoje deri në fund
atë këngë dhembjesh!...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen