Fatos Rushiti: Cikël me poezi

 

TË FLAS TASH ME JETËN

Unë s’jam i verbër si lulja
Kush më prek e shoh
Kush më don e ndjej...

S’jam i ftohtë si zjarri
Të këndshmen e dua
Edhe kur loton

Të gjithë i kam dashur
Brenda lumturisë
Unë nuk ec si loja

Një shikim i bukur
I hënës në natë
Më jep pak prandaj

Po shkoj kah gëzimi
Te lindja e re
Të marr pak liri
Te zemra e detit
Të vjedh pak njeri
Në një fund jetim

O unë nuk jam si era
Në ajr të harrohem

Të flas tash me jetën
Nëse i kujtohem

 

TË LIND NJERIU

Eja të pimë flakë
Mes një ëndrre

Eja të hamë nesër
Mes një vrime

Je më e bukur tani
Se jeta

Cili kuptim
Mund t’i thotë puthjes
Zhvishu

Cila soditje
Mund t’i thotë pamjes
Eja

Ti vajzë e dashur
Dua të më prekësh
Me lotët e gishtit
Sa të thotë
Hajt të lind njeriu

 

 

VETËM SYTË E TU SHIKOJA

Sa lehtë
Qeshja e flokëve
Len pas
Të ftohtën e një zemre

Jam i shtrirë
Në shikimin tënd
Plot freski e vetmi
Vetëm ujë po shoh
Në faqet e bardha të dehësisë

Edhe më shumë hapet
Shikimi yt
Vajzushë o tendencë
Për pak përsëritje

Pushoj në shikimin tënd
Flej
Ëndërroj
E këndoj për miket
Që i kisha në zbavitje

Pas drekës
Kur ishim studentë
Në byfenë e fakultetit
Vetëm sytë e tu shikoja
Për cdo ditë për cdo ditë
Vetëm sytë e tu shikoja

ishte kënaqësi atëherë

 

 

PËRRALA PËR MBRETIN

Mbreti shikoi në pasqyrë veten
Qeshej
Shkumohej cirrej bërtiste

I urrente njerëzit

Sikur të mos ekzistonte gjaku
Perëndi do të shpallej
Tërë botën do ta hante

Male
Fusha
Tunele
Gurë

Hënë e diell
Do të hante

Dhelpra
Luanë
Shtëpi publike
Puse virgjëreshash

Vullkane
Me zjarre
Do të hante

Shekujt e ardhshëm do t’i vriste
Sepse mbreti nuk deshi të cmendej
Kur agu vinte me mbretëreshën

 

 

POEZI PËR FITIM RUSHITIN
(Vëllaun tim të ndjerë)

FITIMI me trupin dhe shpirtin e tij
U bë asgjë por ne prap e duam
E duam se ishte se pati jetuar dikur
Se mendimet e tij në gjakun tonë u shkrinë

Edhe jetë i thonë vdekjes së luleve

Kur natën dhe ditën i pi gjithësia
E gjithësinë e ha dyshimi
Që lëngshëm frymon në kokën time
A ishte njeri FITIMI

Edhe jetë i thonë vdekjes së luleve

Derdhet Botë e vjetër si lumë mbi një trup
Paralindjet flasin cmendurisht me ajrin
Përse qeshet Zoti si nuk i vie turp
Që i dhuroi vdekje njeriut dhe barit

Se bari thahet e thith dimri
Që me ftohtësi kujtimet i mbush
Më i nxehtë se zjarri FITIMI
Po na i djeg trutë oh trutë

A nuk ishte vdekje jeta e luleve