Tregime nga Andi Meçaj

 UDHËKRYQI  I  ÇELËSIT

 

Dëgjohet zhurma e hapave të tij dhe ai këngëzim i guralecëve që e bën rrugën të këndshme për në shtëpi, (pas asaj pune të lodhshme me larje pjatash në hotelin luksoz “Interkontinental”), në atë orë të hershme të mëngjesit. Taksitë e fshikin te pantallonat duke i bërtitur me atë zërin e tyre prej llastiku, por ai ul kokën dhe u bie me shqelm guralecëve që ka më afër, si për t’u thënë: “Hë këngëzoni më fort de, se po më zë gjumi”.

Vargëzon ato që i kishte thënë Muhamed Muhamedi në lidhje me femrat në vendin e tij, hyn në një rrugicë mbushur qelqurina, me ca kukulla në formë femrash e meshkujsh, ca lakuriq e ca gjysmëlakuriq, ku pas pesëdhjetë metrash ja jep një të qeshure gjer te Udhëkryqi i Çelësit, (kështu do e quaj ai këtej e tutje), ku gjithçka e mbulon një mjegull e bezdisshme dhe ai e ndien veten në mes të një dielli që as të përvëlon e as të nxin.

Kalon vetëm një sekondë, a ndoshta një orë, gjithnjë veshur me po atë xhup antishi e kundërftohmë, me jakën që e ngrë edhe dy centimetra më shumë, duke u munduar të shtrij flokët e ngritur si iriq, duke i thënë asaj ndodhie a gjëje, “në djall vafsh” dhe në fund shtrëngon edhe më fort atë sendin e çuditshëm në formë çelësi, bojë ari, që djeg pak në fundin e rrumbullaktë.

Vështron për të mijtën herë ato format e tij të zakonshme, dhëmbët e lëmuar, shkëlqimin nën vezullimin e qelqurinave buzrrugëse.

Kalon veçse një grimë dhe nata i përket.

 

Ndjen një të dehur t’i vallzojë kërcimin e pijes, t’i nxjerrë një thikë para turinjve, t’i bëjë dy plagë, nga i rrjedhë një lëng i ngjitshëm që duhet të jetë gjak, t’i hedhë një dorë fjalësh të ndyra dhe të shtyhet më tej, gjithë duke kërcyer.

Çjerr një rreckë që e mban gjithnjë për pijanecët,  lidh këmbën e majtë, atë të goditurën, gjaku ndalon fiks pas tre minutash. Ngrihet duke u mbështetur te shkopbastuni, fshehur pas një peme me shenjë të kuqe, vazhdon përgjatë rrugës, ku taksitë e puthin përsëri në pantallona, me atë zërin prej llastiku, por tani të bërë më të çjerrë, zë frenash.

E lusin të hipë e heqin zvarrë, ai refuzon, bile njërin që këmbëngul ia than duart me shkopbastunin.

Vazhdon në trotuar nën shoqërinë e kukullave që e vështrojnë nga qelqurinat dritngrënëse, ku shfaqen fytyra të bardha vajzash e djemsh, me rroba luksoze, të qeshur, që humbasin brënda mureve të shtëpive buzë rrugës e ai ndien rënkime portash, shpirtrash, kuisje qensh, përplasje dyersh, zvarritje zinxhirësh. Afrohet çalë-çalë tek një dritare shtëpie dykatëshe, ku hedh vështrimin brënda grilave, i shfaqej një krevat i kuq dhe një djalë i bardhë në anë duke u ngërdheshur nga kënaqësia.

Largohet i raskapitur, i frikësuar, e me mundim kap shkopbastunin dhe e flak i zemëruar pas pesë hapave saktësisht e zgjidh këmbën dhe sheh i çuditur se s’ka  asnjë shenjë plagësh në vendin e dëmtuar.

E prek dhe qesh përsëri duke u trupdrejtuar si më parë ku vëren i habitur se gjendet përsëdyti tek Udhëkryqi i Çelësit (emërtim i tij).

Fut dorën i trembur në xhep, çelësi nuk është aty, ulet i stërmunduar në buzërrugë, duke pritur të niset sërish për në shtëpi.

Një mjegull e dendur e riverbon duke i lënë në dorë po atë çelës bojë floriri me po atë nxehtësi tek pjesa e fundme e tij.

Përshkon pesëdhjetë metra me saktësi e ngrë jakën e xhupit edhe dy centimetra më tepër, rithotë për atë ndodhinë a gjënë “në djall vafsh”, këngëzon edhe më fort guralecët më të afërt, që të mos ta zërë gjumi dhe  vazhdon t’u bëjë prapë bisht taksive që tashmë hungërijnë me zë më të çjerrë llastiku e frenash.

Ndalon një burrë i veshur tepër hijshëm, me kostum e syze të zeza, ku i fut me zor një çantë lëkure nën krah, e puth, i pëshpërit në të dy veshët “merri, janë të tuat” dhe “janë më shumë se ç’të nevojiten”.

Dëgjohet përplasja e derës së makinës luksoze dhe ai këngëzim guralecësh, por tani është një rrapullimë këngëzimesh që e rizgjon.

Ndalon për një grimë ku hap çantën e lëkurtë, fut dorën dhe nxjerr kartmonedha eurosh të ndryshme.  Fillon të kërcejë si ai i dehuri që e plagosi ose që nuk e plagosi, kërkon prapë ndonjë shkopbastun të mbajë gëzimin që i tepron, i ringrihen flokët iriq dhe guralecët e anës trotuarit vallëzojnë potershëm harenë e shpirtit të tij.

I pasur ecën në trotuar i shoqëruar nga sytë e kukullave fshehur pas qelqurinave si llambushka.

Çapit përsëri, përsëri takon njerëz me fytyra të bardha si rrobat, dyer të hapen, të kërcasin, të dëgjohen zëra të gëzueshëm, të trishtuar, të vdekshëm, të etur për jetë.

S’bëzan! Vazhdon rrugën me ekstazën në shpirt. Për të bota është ajo çantë.

E merr përsëri nën sqetull çantën dhe hapon i lumtur drejt shtëpisë, ku ecën e ecën pafundësisht dhe si muzikë dëgjon zërat e çjerrë, të llastiktë të taksive dhe këngëzimin e guralecëve anës trotuareve.

Ndien një lehtësim të çuditshëm në krahun e dorës ku mbante çantën, ajo shndërrohet papritur në një pupël dhe në një relikë, po përsëri prej lëkure, por tanimë një e çarë nga fundi i saj, deri tek maja ku duhet të jetë mbyllja e çantës, e bëri të përmendet.

E tund dy tri herë, i bie me shqelm i nevrikosur për atë boshësi tallëse brënda barkut të saj, i jep një goditje prej futbollisti dhe ajo gjë me gojë të shqyer fluturon për një grimë si një zog i plagosur në trotuarin përballë.

Qesh përsëri, kësaj radhe është një qeshje histerike, e përsëritur tre herë, kërcen vallëzimin e të dehurit, kësaj radhe më shumë se herët e tjera, i ngrihen flokët më tepër si iriq, këngëzon me rrapullimë guralecët e afërt me të, (tamam si ajo makina luksoze që i dhuroi çantën me kartmonedha ose që s’ia dhuroi) dhe e ngrë jakën e xhupit edhe dy centimetra të tjera.

Fut dorën në xhep dhe habitet për së treti që çelësi s’ndodhet në xhepin e tij. Ridrejton trupin, ngrë kokën më tepër dhe riçuditet që rigjendet përsëri në krahët e Udhëkryqit të Çelësit, (tani atij udhëkryqi i mungon vetëm tabela), ndërsa si gjithmonë pret i ulur, t’i hedhë pak nga ajo mjegull bezdisëse, t’i qorrojë sytë ai diell i artë që as të përvëlon e as të nxin dhe në xhep t’i fusë atë çelësin çudibërës, që ai më në fund të arrijë të mbarojë këngëzimin e të gjithë guralecëve të buztrotuarëve përgjatë rrugës së pafund për në shtëpi, pas gjithë asaj pune të lodhshme si pjatalarës, orëve të para të mëngjesit të së martës, në hotelin “Interkontinental”.

 

01.2004

 

 

 

KOPSHTI  I  HIJEVE

 

Dikush më ndjek, mendoi vajza dhe shpejtoi në rrugicën “Psaras”. Ajo është një rrugicë jo shumë e rrahur nga njerëzit, me dyer të frikshme shtëpish dykatëshe dhe degë portokallesh që, të varura në muret ndarëse të tyre, duken sikur do të të kapin në vrapimin tënd, të dalësh sa më parë nga ky vend aspak mikpritës.

Është errësirë në këtë rrugicë, ndriçimi mungon krejtësisht, as hënë nuk ka sonte.

Vajza kërcet takat prej spille, i kërcet edhe më shumë kur sheh diçka që i ngjan njeriut në atë rrëmujë hijesh.

Duhet të jetë ai, mendoi, mos ndoshta mospranimi im e fyeu? Apo është një nga ata të zakonshmit, që po panë një vajzë me veshje eksituese në rrugë i qepen hap pas hapi, duke hyrë në rrobat e hijes së tyre?

Mblodhi fuqitë bashkë me mendimet dhe kërceu drejt portës së vogël me hekur të ngjyer në jeshile. Trokiti lehtë, asnjë përgjigje, trokiti fortë, porta kumboi me zërin e hekurit të jeshiltë.

Një hije rrëshqiti nga brenda shtëpisë, dera u hap, doli një burrë me fener.

-Kush është? - bërtiti ai.

-Ma hapni, ju lutem, dikush më ndjek, – u përgjigj vajza me zërin e drithshëm.

Burri nuk u përgjigj menjëherë. Drejtoi fenerin nga fytyra e vajzës dhe kërciti llozin e portës së jeshiltë.

-Hyr dhe më ndiq, – tha me një ton të prerë, ku nuk dallohej asnjë shenjë mikpritjeje.

Hoqi pallton e ngrohtë dhe u ul aty ku i bëri me kokë i zoti i shtëpisë. Aty ishte dhe tavolina në të cilën vuri çantën e zezë, ku kishte gjërat personale. Dhoma ishte e madhe dhe kishte oxhak.

Burri i tha se do shtrihej përsëri, nëse donte mund të flinte në kanapenë e bollshme të dhomës së pritjes. Ai rrotulloi kokën si robot, futi duart në xhepat e rrobës së natës dhe, duke vështruar me admirim të theksuar mashkullor fustanin e vajzës që i rrinte aq lirshëm në trupin e skalitur, lëvizi buzët në shenjë aprovimi.

-Jo, s’ka problem, mund të rrini deri sa të zbardhë. Në këtë rrugicën tonë ka shumë errësirë, askush nuk vjen të vërë dritë, vetëm hijet dhe qentë qarkullojnë natën.

Atij iu hap goja.

-Tani ika, natën e mirë, vajzë, – tha, dhe mbylli derën duke hapuar ngadalë.

E vetme mendoi se të shtrihej ishte një zgjidhje e mirë, por mendimi se do të ishte në një shtëpi me një të panjohur, e mbante të lidhur në atë karrike, që i dukej si një ishull në mes të atij oqeani hijesh.

Pas murit që ndante dhomat filluan të dëgjoheshin ca kumbime zërash, më pas disa gërvishtje dhe më vonë trokëllima të ngadalta. Vajza u trondit, karrikja filloi të lëkundej, gjendja në dhomë e frikësoi, i dukej se aty ku më parë kishte gjetur oazin e saj, tani po shndërrohej në një ëndërr të llahtarisur.

Jo, s’duhej të lëvizte, ndoshta ato zhurma ishin pjellë e mendjes së saj të çoroditur. Pas pak u dëgjuan dy goditje në dritaren e sallonit, xhamat u drithëruan, u drithëruan dhe duart e saj, nga stomaku i vinte një dhimbje e ngjashme me çastet kur bënte dashuri.

Hodhi sytë në xhamin e dritares. Një degë e gjelbër portokalleje përplasej herë herë në dritaren e sallonit, duke lëshuar një çjerrje të tingullit goditës që përhapej frikshëm në dhomën e madhe.

U qetësua disi dhe vendosi të mos dëgjonte më. Kapi veshët me duart që i dridheshin ende dhe vari kokën në tavolinë.

Trokëllimat pas murit dëgjoheshin edhe më, por tani ishin fishkëllyese, sikur atje të kishin hyrë zvarranikë. Nuk mundej të qëndronte më në ishullin prej karrikeje. Këmbët e çuan tek dritarja ku degëza e gjelbër vazhdonte gërvimën e saj të padurueshme.

Kopshti i portokalleve gjendej aty, veçse ajo s’dallonte gjë, shihte vetëm kopshtin e hijeve, me rrobat e tyre të zeza dhe dorashkat e bardha.

I dukej çudi se ku i kishin gjetur kaq shumë dorashka. Punë e tyre, mendoi. Pas një çasti mbështeti ballin e vogël pas xhamit të ftohtë që ia futi edhe më tepër të dridhurat, vështroi duke i picërruar sytë, derisa e dalloi atë, ishte aty, i mbështetur pas limonit të vetëm, (mund të ishte dhe portokalle, por asaj i pëlqenin më shumë pemët e limonëve). Kishte veshur hijen e tij, (i rrinte pakës e gjatë), dorashkat i kishte të bardha, por ajo që e dallonte nga hijet e tjera ishte një beretë fosforeshente që po e verbonte vështrimin e vajzës.

Ç’pamje, mendoi vajza. S’duhet të jetë e vërtetë, jo. Doemos është fantazia ime, ai nuk ekziston dhe bëri për nga dera ku kishte dalë burri.

Mendoi ta zgjonte, t’i tregonte hijen e atij djaloshi, që ajo ia kishte refuzuar dashurinë. Duhej ta shihte atë vezullim, dorashkat dhe beretën e bardhë, rrobat e zeza që shkriheshin nën atë shndritje ireale. Por këmbët ndaluan, s’kishte guxim, as besim, se ai burrë do ta besonte dhe as se do ta shikonte atë pamje ashtu siç e shihte ajo. Dhe më e keqja do e hidhte përjashta në atë rrugicë, ku nata ishte një mbretëri hijesh me rregullat e tyre.

I vetmi mendim që i erdhi në kokë ishte të ulej përsëri në karriken e saj shpëtimtare. Aty ndoshta do të qetësohej dhe mund ta merrte dhe gjumi.

Vuri re se trokëllimat dhe ajo fishkëllimë zvarranikësh pas murit kishin heshtur, ndërsa gërvima e degëzës së gjelbër të portokalles ende s’pushonte. Megjithatë tani ishte më e qetë. Ajo drithërimë dhimbjeje po e linte dalëngadalë.

I vinte gjumë. Vari kokën në tavolinën e madhe. 

Dikush e preku në sup. Ishte burri i cili iu duk më i ri se natën e kaluar.

I tha të kesh kujdes, të mos kalosh natën në rrugicën “Psaras”.

Ajo e falenderoi duke hedhur çantën e zezë personale në krah dhe bëri të dilte pas burrit nëpër korridorin e gjerë të sallonit. U gjend në kopshtin e portokalleve, ku çuditërisht pa se kishte vetëm një pemë limoni dhe në tokë, tek rrënjët, qëndronin dorashka dhe një beretë e bardhë. Nuk foli, as e pyeti burrin pse gjendeshin aty. Prania e burrit e tmerroi tani më shumë se nata. U largua e shoqëruar nga gërvima e shulit të portës së hekurt me ngjyrë jeshile.

Takat prej spille gjëmonin pak, pasi zërat po zgjoheshin, duke i lejuar hijet të flinin.

 

11.2003

 

 

 

MACJA KRIMINELE

 

Atë ditë dimri, kur dielli digjte me 20 gradë dhe pemët çelnin si në pranverë, macja "klandestine" e hotelit pesëyjor, bënte banja dielli, për shtatë palë qejfe, në tarracën e katit sipëror, atje ku era të shkundte nga çdo anë dhe ndiheshe si nën pushtetin e ca ventilatorëve të përbindshëm.

Pasi nxori nga ato kakërdhitë e saj të zeza, si ca gjysmëhënëza të vogla, në çdo sipëri e fjetore, pasi bëri rrëzimin e gotave të braktisura gjatë mbarimit të turnit të mbrëmjes, pasi gërvishti anë e mbanë celofanin mbështjellës të biskotave në karrocat mbajtëse, pasi u spërdrodh sa andej këndej nëpër pjatat e lara, filxhanët e kafesë dhe tenxheret e tiganët, u hodh me një kërcim rrufeje, drejt e në karrocën llozhrambledhëse të Vangjelit.

Barku i "Kritikosit", që ishte i madh sa një mal, e ndjeu shtytjen e asaj gjëje dhe në çast mërmërit me zërin e tij të famshëm prej "palikari" "Ua hodhe edhe sot, /ty moj, kurrë s'të kapin dot".

Ndërsa pret ashensorin për të marrë hedhurinat e katit -2 apo "Banke-së" siç quhet në gjuhën e hotelit, pasi përballet me Niko "pëshpësin" apo "paspatin", siç e thërrasin në të folmen e hotelit, që i afrohet me këmbën e çalë tek veshi e i rrëfen se si filanit i fluturoi gruaja dhe ia la në derë të dy fëmijët e mitur dhe se si filanen e ndau burri se nuk dinte të gatuante gjellërat e tij të preferuara, ia këput një të qeshure që gjëmon duke i thënë "pëshpësit" ik se më "vdiqe" tani, fut, duke manovruar me mjeshtëri karron e gjatë prej hekuri të ngjeshur të zi, në ashensorin e tretë, djathtas, pikërisht atëherë, del nga porta e repartit "Omikron" Babi, përgjegjësi i kamarierëve, duke përdredhur si gjithnjë atë zinxhirin e hollë e të gjatë që ua përcëllon të pasmet kamariereve, sidomos atyre bukurosheve ose "kuklave", siç u thonë në dialektin e hotelit, i bërë i kuq nga inati, mërmërit: "po të kapa..." dhe: "Do të ta këpus kokën si pulë...",

-"Ej Vangjeloo.., e pe gjë atë macen"? -i bërtet gati në të mbyllur të portës së ashensorit dhe Vangjeli me zërin e tij prej basi këput një: -"jo, as sot s'e pashë gjëkundi, palaçon..." -dhe sërish gjëmon po ajo e qeshur, që pasohet po nga një mori të qeshurash kamarierësh, pjatalarësish, pastruesish, barmanësh, përgjegjësish e lloj lloj punonjësish që këngëzonin korridorin e hotelit stërmadh.

Vangjeli, pasi del nga ashensori, duke manovruar si pehlivan karrocën hedhurinangrënëse që e ka turirin të gjatë si feçkë elefanti, për të mos ta përplasur pas ndonjë muri apo këmbe, si çdo ditë mërmërit me zë të lartë një nga ato këngët e tij të preferuara, pasi i thotë Maries, që shërben në repartin e njerëzve me rëndësi, apo V.I.P.-ëve siç shkruhet në atë tabelën me dritë të kuqe, se sot është bërë si "Perëndeshë", pasi hap derën e rëndë të hapësirës ku depozitohen hedhurinat, apo siç shqiptohet në gjuhën e hotelit "Ramb-ës", pasi shkarkon ata koshat e mëdhenj e të rëndë me mbeturina, që ta bëjnë mesin të ulërijë, pasi i thotë maces, -dil tani se na i morën të keqen edhe sot, pasi e ndjek me nxitim dhe i bërtet, -ik, ik, se do vijë ndonjë dhe na del boja pastaj, vështron i kënaqur, me sytë që i ndrijnë nga hareja, se si macja, si mace që është, kacaviret sa të hapësh e të mbyllësh sytë nëpër ca vrima e të futura, nëpër ca tuba e xhepe, nëpër ca shkallë e "fotagogo-ra" dhe me peripecira e sakrifica, më në  fund ia del të mbrijë në katin sipëror, pasi kalon duke u tundur e shkundur si zonjë e rëndë hapësirën a pamasë të tarracës, ulet pikërisht aty ku është zhezlongu luksoz veshur me lulka e shiltera ngjyra ngjyra, aty ka kohë të shijoj diellin, të ëndërrojë kohën e artë, kur bridhte si vagabonde rrugëve për të jetuar, kur u jepej maçokërve që me vështrimin e parë, kur plaka e shtëpisë së bardhë me tjegulla të kalbura e bënte bijë në shpirt dhe e jargaviste çdo minutë me dashurinë e saj të çuditshme, kur hante dhe pinte ç'të gjente dhe koha për dashuri i mjaftonte e i tepronte.

 Pasi kishin lënë pas një orë punë, tre pjatalarësit e hotelit me pesë yje të veshur si gjithnjë me atë "kostumin" e bardhë prej kirurgu, aq sa repartet e tjera u a kishin ngjitur nofkën "mjekët", të rreshtuar përballë Babit, drejtorit të kamarierëve, rrinin si të zënë në faj, për punën e asaj maceje që përmirte ku të mundej dhe as që i bëhej vonë se lanxhierëve, siç u thoshin në gjuhën e hotelit, do t'ju duhej të duronin atë fjalim çerek orësh mbushur me "ju" e fraza të tilla si: "ju jeni heronjtë e hotelit, pasi po të mos i lani ju pjatat, gotat, pirunjtë e lugët në kohë, ky hotel paralizohet, nuk punon, pra ju jeni shembulli më i mirë për të gjithë të tjerët edhe pse ju jeni shkalla më e ulët në kategoritë e punonjësve, prapë ju dhe vetëm ju e meritoni të..., ju...", Niko "pëshpësi-t", s'po i durohej më dhe pasi iu afrua Nenjos, egjyptianit me sytë e kuq nga pirja gjatë natës me nargjile, i tha me zë të ulët: "këtë e dimë që është trap i lezetshëm, por sot qenka në formë" dhe pasi rrotullohet në anën tjetër i del përpara veshi i Vangjelit dhe i mbetet merak që edhe ky vesh nuk e dëgjoi atë shprehjen e tij të famshme në lidhje me atë trapin e lezetshëm që sonte qenka në formë.

Në veshët e Nikos u ngulit vetëm fraza e fundit e Babit: "gjejeni dhe hoteli do t'ju a dijë për nder" apo diçka e tillë, nuk e mbante mend mirë dhe ndërsa Babi largohej duke rrotulluar gjithnjë atë zinxhirin që përcëllonte fort, sidomos kur gjuante në të ndenjura bukuroshesh, të tre pjatalarësit mendonin se si ai goxha hotel trembej nga një mace dhe nuk kishte mundësi ta gjente atë kafshë të vogël e qaramane që ia fuste ulërimës për dashnorë.

Nenjua, pasi bëri dy tre lëvizje, sikur ikte, sikur vinte, sikur kthehej, pasi rrotulloi kokën herë majtas e herë djathtas, pasi hapi gojën dy tre herë dhe fërkoi sytë herë me dorën e majtë e herë me dorën e djathtë këputi: "këtë macen s'e kapën dot as agjentët e FBI-së dhe as të CIA-s kur erdhi ai që ishte presidenti i botës dhe jo ta kapim ne", aman çfarë na tha. Vangjeli këputi një nga ato "bubullimat e tij vrasëse" (që pak i ngjajnë të qeshurës), me atë zërin e trashë prej basisti dhe filloi t'i thoshte Nikos se duhej të bënin sikur kërkonin, pasi ky "trapi i lezetshëm", do të vinte sërish për kontroll dhe ishte mirë t'i gjente duke kërkuar. Nikua pohoi me kokë dhe ndërsa u ul në gjunjë për të parë se mos ishte nën banakët prej hekuri ku vendoseshin pjatat, s'e vuri re Babin tek afrohej nga pas dhe filloi të thoshte se: "këtë macen po e kërkonin, ashtu siç kërkonin gjermanët në kohën e luftës çifutët" dhe filloi të qeshte edhe vetë i ndjekur nga një mori të qeshurash të Vangjelit, të Nenjos dhe nga e qeshura prej femre e Babit, që sapo ishte rikthyer, për të ikur sërish pak më vonë, i cili me këtë i vuri vulën asaj thënies: "këtë e dimë që është trap i lezetshëm, por sot qenka në formë".

Pasi Nikua, Vangjeli dhe Nenjua kërkuan e kërkuan për më shumë se një orë nën karrige, nën banakë, nën karrocat pesëkatëshe që transportonin pjatat e gotat, nën stendat e rënda të sallave, nën koshat e mëdhenj plastikë të llozhrave, nën tavolinat e ndritshme dhe raftet varur gjithandej, u lodhën dhe vendosën të marrin vendimin unanim që macja ishte më e fortë se ata, se macja mund të ishte me siguri një fantazmë, që zhdukej dhe dukej, kur dhe si t'i donte qefi, se ishte një përbindësh me ca dhëmbë të mëdhenj e të mprehtë e me ca kthetra prej skifteri që po t'i bije në dorë dinte vetë se ç'të punonte.

Nenjua bluante gjithmonë në kokë të njëjtin mendim se si ka mundësi që t'u ketë shpëtuar kjo mackë gjithë atyre agjentëve specialë të huaj, atyre mjeshtrave dy metroshë e të pajisur gjer në dhëmbë me teknologjinë më të mirë që ka sot bota, sesi kjo mackë u tregua kaq trime, kaq e "padukshme", kaq e zgjuar".

Vangjeli që kishte kohë pa folur tha: "unë e di sekretin e saj, nuk është vetëm një mace, janë një lukuni, pasi s'mund të shpjegohet se sot është këtu dhe atje, nesër atje dhe këtu, prandaj ne i shohim kakërdhitë kudo, këto janë të dhjera lukunie"

Nikua mohoi me kokë, lëvizi duke çaluar dy hapa drejt telefonit për të lajmëruar Babin dhe tha"jo, jo, unë e di sekretin, por nuk jua them se kam frikë mos është ogur i keq për lloton që kam hedhur sot në mëngjes".

Pasi Nikua ngriti receptorin dhe filloi të raportonte lajmin e rëndësisë së lartë se macja nuk u gjend, pasi Vangjeli filloi të mblidhte si gjithnjë hedhurinat e tij, pasi Nenjua iku për të shkëlqyer me ilaçin pastoz bakëret e tij, u dëgjua zëri i Nikos që mbylli bisedën me atë frazën e tij të famshme se Babi nuk qenka vetëm një trap i lezetshëm dhe në formë, por na qenka dhe një pordhac i lezetshëm që i shkojnë na nga frika e një maceje, që kushedi pse, për të, duhej të ishte diçka më shumë se një bishë e egër, diçka më shumë se një përbindësh me dhëmbët e saja të mprehta, diçka  më shumë se një fantazmë frikëmbjellëse, ndoshta ajo për drejtorin e kamarierëve duhej të ishte kriminele, po, një mace kriminele.

Nikua nënqesh, hapon përsëri, me ato hapat e tij të çalë dhe bindet që këtej e tutje Babin ta pagëzojë drejtori pordhac i kamarierëve. Kurse Vangjeli, pikërisht Vangjeli do të qeshë me të madhe, sepse asnjeri nuk ka kuptuar që tani ai po nxjerr shëtitje atë kriminelen ... .

 

02.2007

 

Marrë nga ADMET