Montag, 23. Juli 2012

ALI PODRIMJA tek "Pegasi"



ALI PODRIMJA tek "Pegasi"7

Të dashur miq të “Pegasit”,
më gëzon suksesi i akcilit krijues,
që jeton dhe vepron në Greqi.
Unë ua zgjodha poezitë,
të cilat mendoj se në revistën tuaj të pasur
do të tingëllojnë mjaft mirë.
Faleminderit për kujdesin,
suksese në punën tuaj fisnike dhe shëndet.
Të fala,
Ali Podrimja





CIKLI: Ethe Arbërie

NJE I VDEKUR I ZAKONSHEM

Një i vdekur i zakonshëm
në këmbë mban një shtet
Vrapon shkallëve thyen dritare
Mbledh dhe pikën e fundit të ujit
Mbi tryezë bie galuc
nën dritën e llambës
Një i vdekur i zakonshëm
Dhunues e vrasës bezdisës
I ndjekur e i vrarë vazhdimisht
Shpallet publikisht prishës rendi
Në ballkonin e hapur kah qielli
Një vashë e lakuriquar
Ngacmon moralin qytetar
Delja livadhit shëtit Njeriun
I lumtur se jeton thotë
i Gjithëpushtetshmi
Një i vdekur i zakonshëm
(2000)




 FLAKA E VJEDHUR

Si e kafshoi gjarpri?

e Luanit i tha: hesht!
Luani ra në gjunj para shpatës së tij

një mot thanë: kahmot s’kemi parë
një shafqje kaq të çuditshme në cirkun tonë

po vallë si e kafshoi gjarpri?

në qytetin tonë tregojnë tash fëmijët
se Ai shkoi të sjellë flakën
që një ditë me shi ia vodhën njerëzit

e si e kafshoi gjarpri?

Luanit i tha: hesht!
e Luani ra në gjunj para syve të tij t’errët




MACJA E ZEZE

Në udhëtimin tim
një mace e zezë më ndjek

e shpirti më thotë
në gjysmë rruge ke për të mbetur

e kënga më thotë
kurrë s’do t’më këndosh me zë

e drita më thotë
i verbëri i verbër ka mbetur

e ëndrra më thotë
më kërko në zhgjëndërr

po eja e thuaje atë fjalë
kur s’di kë dashuron apo urren

eja e besoji fytyrës në pasqyrë

një mace e zezë më ndjek
në udhëtimin tim

orën e fatit ajo dikton





 BUKURIA

Zgjata dorën në livadh lulen me këputë
“Mos - fqinji im i dashur më bërtiti -
do të vyshket!
unë qava për saksinë time të thatë.

qita hapin, kalin e bardhë me mbërri -
vashën e ëndërruar kaherë
“Mos! - përsëri m’u gjegj fqinji
unë qava me mall edhe atëherë.

hodha dorën në gjithësi me pikëllim -
çel e mshel sytë dritë m’u bë.
“I lumi ti!” - dikush më bërtiti në përqafim
e kurrgjë tjetër s’pashë as ndjeva më.

sot e atë ditë kudo e kërkoj fqinjin tim të mirë
(1960)



ATDHEU I MBERTHYER NE ARKE

Martin Camajt

Del në mëngjes Evropës
për një lutje fisi
Shpirtin asgjë nuk ta qetëson

Në mbrëmjë kthehesh dikur vonë
dhe kur zonja Evropë
mbyll dhe syrin tjetër

Nxjerr nga arka atDheun
dhe në dritë të hënës
e peshon në shuplakë

Damar pas damari e shpalon
kushedi për të satën herë
duke i gjetur kuptime të reja

Të bëhet se të thërret ndoj zot i harruar
të bëhet se kush ikën
nga përqafimi i llahtarshëm

Vë veshin pastaj dhe dëgjon trokun
mes Drinit të Bardhë e të Zi
që vetëm ti e kupton

Me ferk mbërthen atDheun në arkë
dhe merr Evropën në sy
i bindur se asgjë nuk peshon më rëndë

Në hall na qite Burrë Malcie
me ata zëra paganë bubullimë Dheu
me ato ethe Arbërie
(1991)






LOJA E PAKRYER

A. Pashkut

Vras m’vrasin
askush s’varroset

pushkët kobzeza
në thumb ime kokë

sillem sillen
hidhem rrëzohen

askush triumfues

kalon luani i çartur
nuk frikësohem

vjen Njeriu nga larg
ik në skaj të Botës

vras m’vrasin
askush humbës

vetëm shumohem
shumohen

planeti bosh e kokat plot varre







KUSH DO TA VRASE UJKUN

F. Altimarit

Dhe lëtini tha

Po qe se takon
Arbëreshin dhe ujkun
Vraje Arbëreshin

Dhe kur fjala i ra në vesh
Arbëreshi buzëqeshi
Dhe drodhi një cigare

Po qe se më vret mua
more i gjorë
Kush do ta vrasë
Ujkun

Mjerë kopeja
(Kozencë, 1988)






LIVADHI

Diku aty ishte shtëpia jonë
Muri i gjyshit dhe Plepi i babait
Hunjtë rreth hapësirës së kuqe

Diku aty zbritnim te Kroi i Dukagjinasve
Shuanim etjen
Bukë e kripë hanim me perëndi të Pashtrikut

Nën kosë rritet tash bari

Dhe mbledhim dhëmbët e derdhur të ujkut
në shtalbët
E muri i gjyshit e Plepi i babait e Hunjtë
Lëvizën nëpër kujtime

Unë me duar në xhepa sosi ditën
Duke i rënë hapësirës së shthurur
Dhe dëgjoj hingëllimën e egër të kuajve
të shkumuar
deri natën vonë

Aty midis livadhit ku e kishim shtëpinë tonë





DRITARJA E HAPUR

E pastaj

Asgjë nuk ka lëvizur
Aty Guri
që nuk na lë ta bëjmë Arbërinë

Pak më tutje
Uji i Madh
Dhe Syri i Gastartë që vezullon

E në fund

E në fund të fundit
Varka e Noes
Por nuk e shohim Bregun
(Ulqin, korrik, 1996)






ZARI

Të bëhet
Se je fitues
Veç ti ke hyrë në lojë

Të bëhet
Se dole në breg
Uji të ka bartur kushedi se ku

Të bëhet
Se jeton më në fund
Ti i harruar tashmë nën bli

Zari është art
Ai që e hedh
Ndan edhe humbjen





PIKELLIME

Unë nuk qaj
shi bie vogëlushi im
shkundet plepi i shtëpisë

Unë nuk këlthas
nën dritare vogëlushi im
coft ra korbi i Edgar Allan Posë

Unë nuk luaj vendit
muret lëvizin sendet vogëlushi im
vjeshtë e keqe mori

Re e zezë shtëpinë tonë mbështoll
(Sharr, 1981)






UNE NUK JAM AI

Ai pranë dritares
nuk jam unë
është jot ëmë
që të kërkon në turmë

ai në fund të dhomës së errët
nuk jam unë
është yt vëlla
që përmallshëm fyellit i bie

ai para pasqyrës
nuk jam unë
është jot motër
që flokët shkurton

Lum Lumi
unë jam ai që derën hap.






 TE SHKOSH NE BEJRUT

Në vitin njëmijenëntëqindekatërdhjetenjë
Diku në fusha të djegura të Sremit
Diku në pyje të errta të Sharrit
Ra luftëtari ynë i lirisë

Ti heq shpirt me kokë në jastëk
turp vogëlushi
Im

Ke mundur tekefundit të ngjeshësh armët
e Asimit
E të shkosh në Bejrut
Të vdesësh për Palestinën
(Korrik, 1982)






LITARI I ANKTHIT

E lirë Kosova dhe e pavarur
Me një litar rreth qafe
Kërkon degën më të lartë

Si dele nuk i dilet në pazar
Nëpër fjalë seç dridhet
Midis dy qytetërimeve e zënë

Nuk e mban litari as e lëshon
Në konferenca ndërkombëtare
Kallëzohet si përrallë

E s’e lëshon as e mban një litar.
(Ulpianë, 9.10.2000)

(Ky cikël është botuar së pari tek "Pegasi" 7, 2009, Athinë.
Përcillet për lexuesit e "Sofrës poetike" në shënjë homazhi dhe dashurie nga Redaksia e Revistës, të cilën poeti i madh e nderoi ekskluzivisht me një cikël të mrekullueshëm

.
(Përgatiti: Grigor Jovani, drejtor i "Pegasit" )

Grigor Jovani: “Mesazhe me mall...”



SI KRIJOHEN DETERAT

Më thua: “Ç’i do anijet?
Mungojnë detërat...”

Dhe unë të them: “T’i bëjmë!
Fillojmë nga erërat...”

ISHULLI

Këtu,
lejlekët kam miq,
dallgët mikesha.

Sikur të mos ishin
njerëzit –
parajsa që desha.

VIZATIME NE TERR

Shpalos telaron e zezë të natës,
ngjyej penelin
në terr.

Zhgaravis yjet, shëmtoj hënën.
Përfundimi:
beter!

Ke parë ti! Këto vizatime
më sjellin para
dhe nder!
 




 HENE DHE DIELL

Hëna,
kësaj nate ngjan e dëshpëruar.

Janë çastet,
kur përkëdhel flokët e së dashurës,
kurse ajo
një diell është duke kërkuar.
 
 

 VJERSHA ME E BUKUR (L.)

Të kam zili! Syzet më vure!
Shkruajtur në fytyrë,
një kryevepër prure.
 
 
 

 NE FUND TE FUNDIT

Në kanalet e ujërave të zeza,
peshkoj
sa herë.

Në qofshin vargje,
ata që më lexojnë,
mbajnë erë.
 
 
 
 

 TE ÇMENDURIT

Ngaqë flamurin
e ngrejnë çdo mëngjes
me nderime solemne
tradhtarët,
mashtruesit,
hajdutët
me gjakun e kombit dendur,
e panë të udhës
ta ulnin një ditë,
disa që i quajtën
“të çmendur”.

Kurse ata e lanë,
e thanë,
e palosën,
e fshehën në një sepet të vjetër.

Ta ruanin të pastër,
për një kohë tjetër.
 
 
 
 

 AKUARIUMI

Miq hipokritë! Që më mëshironi,
kur më shikoni
burgosur mes vargjesh,
si një peshakaqen
brenda një akuariumi,
kështu më vjen, të thej xhamet,
t’ju shqyej buzëqeshjet,
mos t’iu zerë kurrë gjumi!
 
 
 
 

 MESAZHE ME MALL

Pas kaq e kaq vjetësh,
dërgove mesazh:
“Pashë një libër vjershash,
Kishte emrin tënd.
Dhe ndjeva maraz...”

Ishte kaq e bukur,
ç’ka kishim dikur...
Ndjeva mall dhe gaz.

Do ktheja, se s’bën,
mesazh të malluar,
nëse s’më pengonin
prangat nëpër duar.
 
 
 
 

 ALIBI

Trupi Gjykues më shpalli të pafajshëm.
Paskësaj,
Organet e Rendit e ndaluan ndjekjen.

Kisha alibi që s’kundërshtohej:
vdekjen!
 
 
 
 

 SYTE E MI

Plagë të pashëruara sytë.
Kur i hap: verbohem!
Kur i mbyll: shërohem!

 GRIGOR JOVANI

(E djela e fundit e korrikut,
Shën Teodori, 22.7. 2012)

Samstag, 21. Juli 2012

Cikël me poezi nga Ali Podrimja

Ali Podrimja

ANKTHI

Toka ime digjet, toka ime e dashur,
balli im i ngrysur,
pishë...

Caqet e tua herët t'i kam përbirë me hijet e mia,
Kosovë, përrallë e lashtë!
Herët m'i ke lidhur këmbë e duart me skamje,
vuajtje e vdekje...

Medet, kë më parë të shpëtoj: veten apo zogjtë

e ngrirë n'ajër?
Nipave ç'tu them për këngën time të vdekjes?
- Heu, edhe kryet po të ma hiqni, tjetra do t'më
kish mbirë!

Toka ime digjet
në çdo pëllëmbë të trupit tim - toka e mallkuar..
 





DASHURIA

Koha eshte te duhemi
te kesh besim ne mua kur te them: Trime,
te kem besim ne ty kur me tha: Trim.
Por koken time kryenece shume kurthe ngrite,
shume e pushket mbushi babai yt, fisi yt,
nje mije e nje te zeza kurdise ku do ma zije priten.
E nen kulm banonim,
nga frengjia me drite me peshove,
me dite lexoja Shekspirin ne hijen e Kulles,
se mos do te takoj te kroni i shpresave.
Ma ruaj syrin, dashuria ime,
ma ruaj shpinen nga dielli, nga acari!
Kam frike se ma therin syrin cubat e territ,
kam frike se me vrasin pas shpine te pabeset.
Dashuria ime, ma zgjat doren ta kapercejme kete
uje te madh,
i huaj s'jam as vij nga toke e vdekshme.
Ne fund te livadhit te kositur a po sheh:
ai kali i bardhe eshte yni e tash pergjithmone.
Me shikon drejt ne sy, leri zenkat, fjalet, sharjet,
Une do te te sjell Lulen nga zemnra e Bjeshkes,
do ta ndez llamben ne Kulle,
do ta hedh faren ne token e re.
Kur te desha, coja dashurie me nje grua te marre,
e mehalla jeohnte nga shpifjet.
Na iku jeta, trime, s'menduam pak edhe per vete,
Koha eshte te duhemi.






KULLA 

I

Për shkak të dashurisë, për shkak të urrejtjes
baba im ka ngritur një kulle.
Në majë të botës e ka ngritur,
deri në tokë e kanë rrenuar zoterat.
Motra ime, vëllai im kmban janë bërë,
baba im atëherë perëndi ka sharë.
G^irin e rënde në themel e ka vënë
në shtatë konaqe muratorë ka kërkuar.
Sa më lart kullën e ka ngritur
10 aq më të fortë veten e ka ndier.

II

Një ditë baba im është mbyllur
në qiell i dashuruar, në tokë i harruar.
E kanë dalë helenët e romakët,
e kanë kaluar mbretërit e sulltanët,
e kanë kaluar ushtrite e gjeneralët,

e baba im s'ka besuar në fuqinë e gjakut,
në kaltrinë e fjalës mitare.

III

Nuk di prej nga, Mjegull ka qënë,
do njerëz kanë ardhur në të hardhë

pas një mijë vjetësh, para një milion vjetësh.
Prej lashtësisë, thonë, kanë ardhur
nëpër mure të pëlcitura të Kullës kanë hyrë.
Gur e m'gur atje janë ngjitur,
në majë të botës kanë mbetur sot e atë ditë.

E baba im atëherë gurin e rënde
në themel ka vënë, gurin e përrallave,
Në takim me zotin e djallin kanë dalë
ai këmbësor kohësh të serta.

E nje kulle eshte ngritur nje mije vjet
mbi nje asht, mbi nje emer ajo flet
per shkak te dashurise, per shkak te urrejtjes.
 






KUSH DO TA VRASE UJKUN

F. Altimarit

Dhe lëtini tha


Po qe se takon
Arbëreshin dhe Ujkun
Vraje Arbëreshin

Dhe kur fjala i ra në vesh
Arbëreshi buzëqeshi
Dhe drodhi një cigare

Po qe se më vret mua
more i gjorë
Kush do ta vrasë Ujkun?!

Mjerë kopeja

(Kozencë, 1988)






ME QENË


Të jesh shqiptar
e vdekja të mos të gjejë
edhe në skaj të botës
e pamundur është

Të jesh shqiptar
e ndonjë qen të mos të ndjek
deri në varr
e pamundur është

Shqiptar të jesh
botën varr të mos e kesh
e pamundur është
e pamundur

Në trupin tim
plaga më e thellë
sa më afër
Bregut
lum lumi nuk është në linjë
 






METAFORA E JETES SIME


nëse s'flas
jeta ime s'ka qetësi

fjala ime bëhu Unë

heshtja të të mos shtypë
në gurë
rnulliri

nëse s'flas
jeta ime s'ka qetësi

fjala ime bëhu Unë

plaga ime
le të marrë
frymë thellë








PARISI, VENDLINDJA

Do te hyjme ne paris
gurin tone aty do ta ngulim,
nuk do te na prese teuta, genti
nuk do te na prese hordhi e eger romake
nuk do te na prese njeri i gjalle.
ne paris do te hyjme
endrrat do ti varim ne krahe te lejlekeve
te nje krua do ti lajme syte , duart lythore
do ti leme netet ballkanike pas shpine
vallet , kenget , baladat , perrallat,
vetem fyellin do ta marrim
ti biem kur te na rroke malli,
kur humbim ne grumbullin e kloshareve,
te hijeve,
te minjve,
deri vone rrugeve te parisit ne metro marramenthi,
do ti marrim ere ftoit te vendlindjes
per kohet pist do te flasim me gishta ,
nuk do te shkelim asnje mize,
nuk do te trembim asnje zog ,
nuk do te derdhim zjarr , vrer ,
mbi koke te njeriut,
evropes se pergjumur sdo ti perulemi
as perendive te krisura.
ma jep besen ,lum lumi,
se nuk do ta harrojme vendlindjen.




RENKIMI

Qaj, rrafshi im i dashur, qaj!
Diellin tënd verbuar e kanë tytat
e vatrat shkimbur deri në një,

Zogun në qiell vrarë ta kanë.
Me duar të mia të çara
me rrashtat tona t'shpura mbuluar të kanë.

Pragje thyer e konaqe mbyllur...
Për gjithkë e për askë vrarëjemi...
Qaj, rrafshi im i dashur, qaj!

Plepi im qiellin do ta shpojë,
plepi im i kallur -
qiellin e humbur majë një shpate.




URA E ARTES

Ti na qenke ajo ura që në he.shtje të vdekshme
Të kohëve të serta kënduar të ka im atë
Bjeshkëve të Namuna e krahasuar me Urë të Shenjte
Urë moj Urë e Artës

Deri te guri yt i latuar nga mjeshtrit epirotas
Udhë bëra vite e vite
Po Hamzë Podrimja nga Gjakova ku arriti
Urë moj Urë e Artës
Lumit tim sa vjet i duhen
Nëpër ty të kalojë me një lulkuq në dorë
Apo historia jonë shtangu në sqep korbi
Urë moj Urë e Artës

Me një krah në qiell me tjetrin në mishin tim

(Artë, 1986)
 






VETEM OSE HAMLET I SEMURE

Pak po më jep, jeta ime,
e tepër po lyp nga Unë.

Të të jap s'mundem më tepër,
se sa të të ngre në këmbë.

S'mundem më tepër se sa të të jap emër,
se sa të të mësoj të ecësh

kah e vërtetë, kah njerëzit,

se sa kohën time për ta falur,
durimin e gurit, zjarrin, kaltrinë.

S'mundem më tepër të të jap
e ti tepër po lyp nga Unë.

Ne mes të verbërve vetëm jam,
në mes të hijeve, perëndive.

Vetëm para vetvetes e hapësisë e murit,
para dashurisë e urrejtjes vetëm.

Po ti tepër po lyp nga Unë
e pak pu më jep, jeta ime.

0 Hamlet, o Harnlet, po vijnë
mjekët me mantele të bardha,

me mantele të zeza po vijnë,
për të të shëruar, kokë e pafjetur e botës.






ZILJA E  SHTATORIT

Erdhi viti i ri shkollor
Sa shume u gezuam
Që nga dita e parë mësimet ia filluam

Çdo arsimtarë
Mirëseardhje na uronte
Shumë suksese dhe fat
Të gjithëve na dëshironte

Por edhe këshillat
Asnjëhere smungonin
Bëhuni të sjellshëm
Në shkollë mos mungoni

Të gjithë u betuam
Në shkollë sdo t'mungojnë
Me gjithë dëshirë
Ne do të mësojmë







NJË NATË NGA NETET PA GJUMË

Zgjohu Kosovë! Zgjohu nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
zgjohu,oj! A po e ndien vajin tim?
A po sheh si ti kam ngulur sytë
mu në zemer,mu në shpirt,
si t`i kam hedhur duart rreth belit
per të përqafuar unë, ashti yt?
Zgjohu,Kosovë!

Nga degët e mia të thyera kush po dahet,
këtë cater kush po e le?
Ç`janë keto gjurmë gjaku që po shtohen
nëper fytyren tende,
këto varre e murana qe po sillen vërdallë
rrethë shtëpisë sime?…
Zgjohu, Kosovë! Zgjohu, nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
Zgjohu, Kosovë!…

Sonte vëtem mbeta e
në derë të oborrit askush s`po me troket,
askush më, thua vdekur jam e harruar
Në keto troje e suka gjaku.

Thua më është shkrimbur hisja
e mbyllur dera e konakut…
Zgjohu, Kosovë, flakë e hershme e ashtit tim
t`pelcitur.
Bota në ty le të kallet


/Poezitë janë marrë nga interneti/