Sonntag, 14. März 2021

Mehmet Rrema: Poezia "Zot - shpëtoi miqtë" e poetit Haxhi Muhaxheri

Shkruan: Mehmet Rrema - Krujë


Haxhi MUHAXHERI

ZOT – SHPËTOJ MIQTË !

Plaga e mikut – sado e vogël të jetë...
Është më e tmerrshme se kafshimi i gjarpërit !
Është më e rëndë se të vritesh në pritë !
Është më e keqe se kur t'i qorrojne të dy sytë !

Oh – Plaga e mikut frymën ta ndalka bre !

Të lutem o Zot... Merrem mua po deshe...
Por mos lejo të zgjohet ujku qe mbaj brënda!

Shpëtoj miqtë aman... Nuk i dua me fytyrë për dhé !

4 mars 2019

Plaga… Një fjalë që askush nuk do të dëshironte t'a takonte, e për fat të keq, është ajo, të cilën, jo vetëm e takojmë, por ka hyrë në përditshmërinë tonë, është ajo që ka shoqëruar njerëzimin ndër shekuj. Plaga, e lehtë, e rëndë, e re, e vjetër, qoftë, është plagë dhe dhemb. Dhembja është e ndryshme, por dhe dhembja, është dhembje, e cila dhe pse koha kalon, ajo mbetet në mos në trup, në shpirt. Sado kohë të kaloi, njeriu kthehet në mendime tek plaga dhe bën pyetje pse, për çfarë arsyeje më lëndoi? Ndoshta, ndodh të thotë ah, sikur të mund të më kaloi, të më shërohet kjo plagë në trup e në shpirt! Kërkon,dhe pse e di se ka shumë plagë, të cilat jo vetëm nuk shërohen, por ato rrjedhin gjithmonë dhimje, lëngun. Mes plagëve të shumta, të cilat kullojnë dhimbje gjithlmone, janë ata të cilat shkaktohen nga ata, të cilët i duam më shumë, nga miqtë. Ah, "plaga e mikut"! Ajo dhemb e dhemb shumë, sepse na vjen nga nuk e presim, kur nuk e presim, nga kush nuk e presim. Ajo vjen, ndoshta, e studiuar hollë, duke na gjetur thembrën e Akilit, aty ku na dhemb më shumë, aty ku nuk jemi ruajtur, na vjen tinëz, me hile e pabesinë më të stërholluar, na vjen me qëllimin e lig, prandaj plaga e shkaktuar nga miku, "Është më e tmerrshme se kafshimi i gjarpërit". Ajo na dhemb dy herë e na djeg në shtatë breza. Na vjen si besë shkelje, tradhti, e cila mbetet e përjetëshme e nuk ka kohë që mund t'a shërojë.

Është më e rëndë se të vritesh në pritë!
Është më e keqe se kur t'i qorrojne të dy sytë! 

Prita një mbetje e ardhur nga kohët e errëta, nga thellësia e feudalizmit anadollak, kur  dikujt, në rrugën e tij, për qëllime të errëta, i ngrinin prita për ta vrarë, e sigurisht, siç thotë një shprehje popullore "Kush të pret, të vret" E pritat janë ngritur për qëllim hakmarrje, por dhe qëllime më të errëta, vrasje prapa krahësh, e megjithëatë, poeti Haxhi Muhaxheri, nuk flet për këtë, poeti flet për tradhtinë, tradhtinë e një miku, nga i cili nuk ruhemi, se i kemi dhënë dorën e miqësisë, kemi pirë një kafe si miq e ai na ka premtuar miqësi, por vjen një ditë, kur, pikërisht ai që na pat shtrënguar dorën miqësisht, na vjen me një thikë, fshehur në dorën tjetër, e na godet aty ku kemi pikën më të dobët.

...Është më keq se kur të qortojnë dy sytë... Dy sytë thotë poeti Haxhi Muhaxheri. Dy sy me të cilët ne mund të shikojmë ngjyrat e jetës, mund të shikojmë lulëzimin e jetës, buzëqeshjen e fëmijës, lindjen e perëndimin e diellit. Eh, pra sa të rëndësishëm janë ato dy bulbe të vegjël, të cilët natyra na i ka dhuruar. Çfarë mund të bëjë një qenie e gjallë, një njeri pa dy sytë? A ka gjë më të rëndësishme se sytë? Ne shqiptarët sytë e ballit i kemi si gjë të shenjtë, e mbi ato dhe betohemi, "pasha sytë e ballit", "pasha dy dritat"...e përdorim këtë shprehje për të vërtetuar një thënje apo një veprim tonin. Por sytë i përdorim dhe si pikë referimi për të treguar se sa e duam një njeri "Të dua si sytë e ballit", apo për të premtuar diçka" Do të dua si sytë e mi" e megjithëatë paska diçka që të dhembja më shumë se mungesa e syve, e ajo qenka një plagë, ndoshta dhe jo materiale se sa shpirtërore. Ndoshta një krah i këputur dhemb më pak se një besë prerje, se një plagë shpirtërore shkaktuar nga një njeri, mbi të cilin ti ke lëshuar shpresën, ke marrë besën, tek një mik, nga i cili kemi besuar shumë nuk kemi pritur asesi një plagë morale apo fizike. Është e rëndë plaga e mikut. Ai në besën dhe besimin e të cilit ndodhemi, mund të na shesë e të na dorëzoi në dorën e armikut, ashtu siç ka ndodhur, për fat të keq, në shumë raste në popullin tonë, kur njerëz mercenar, me dy fytyra e shpirt të prishur prej djalli e hile dhelpre, kanë shitur tek armiku, mikun, shokun, vëllaun, e kjo është plaga që nuk shërohet kurrë, plaga që rrjedh përjetësisht. Të tillë "miq" historia jonë ka njohur qysh në kohën e Dhimitër Farit e deri në ditët e sotme. Ky djallë që gjendet në shpirtin e njeriut e zgjohet sa herë imuniteti i tij moral ulet është bashkudhëtar i njeriut në jetë, kjo do të thotë që ky konstatim i poetit Haxhi Muhaxheri do të lexohet jo vetëm nga gjenerata e sotme, por edhe në gjeneratat e ardhëshme qoftë si histori e shkuar apo dhe si ndodhi të aktualitetit sepse tradhtari ecën paralel duke dredhura si urithi, me hapin e dhelprës përsa të jetë shoqëria.

-"Oh – Plaga e mikut frymën ta ndalka bre"- ! Dhe ja me sa forcë që i buron nga shpirti i pastër,shpirt poeti, Haxhi Muhaxheri i tregon gjithë botës se çfar peshë të rëndë të ngarkon plaga e shkaktuar nga miku,aq sa të marrja frymën. E nëse pa dy sytë e ballit, mund të jetoi një njeri, a mundet vallë të jetoi pa frymë? Ja me çfarë forcë poeti e demaskon plagën, shkaktuar nga miku, pabesinë.

Të lutem o Zot... Merrem mua po deshe...
Por mos lejo të zgjohet ujku qe mbaj brënda!


Tjetër thurje e fuqishme, dhe më e fuqishme se e para dhe shumë e sinqertë e poetit, vjen kur me gjithë forcën e shpirtit i drejtohet Zotit duke ju lutur t'a marrë, pasi nuk don të shikoi këtë kataklizëm, këtë pabesi, këtë tradhti të mikut e ai më parë pranon të ikë nga kjo jetë se sa në shpirtin e ti të zgjohet "ujku". Nuk don Haxhi Muhaxheri të bij në barkun e të pabesëve e të kthehet në ujk hakmarrës, sepse e di se hakmarrja është një mbetje e prapambetjes feudale.

Shpëtoj miqtë aman... Nuk i dua me fytyrë për dhé!

Shpëtoi miqtë e mi, aman! Në gjithë këtë trazirë të madhe shpirtërore, poeti nuk e humb drejtpeshimin prej poeti me shpirtë e zemër të pastër. Ai vazhdon të lutet që të shpëtojnë miqtë nga ky djallë i zi me shtatë kokë që u ka hyrë në shpirtë dhe ua gërryen tamam siç gërryen ndryshku çelikun. Lutet poeti sepse ai asesi nuk bie në barkun e të pabesëve, e bukëshkelurve. Lutet sepse ai ka besuar dhe beson, e ka dashur dhe e don miqësinë e pastër e Jo miqësi me fytyrë të baltosur nga tradhtia, nga goditjet pas shpime, ne mercenarizmi. Si don një miqësi kryelartë, ballëhapur fxtyrëqeshur e zemërgjërë, ashtu siç është dhe vetë ai.

Duke lexuar edhe këtë poezi të poetit të mirënjohur Haxhi Muhaxheri çdo lexues mund të gjej të përbashkët me poetin dhe ka për të thënë se "Kjo më ka ndodhur edhe mua", pra ai ka bërë një përgjithësim e si e tillë të gjitha veprat që janë kështu gjithëpërfshirëse, ku gjen veten secili dje, sot dhe nesër, gjë që e bën veprën e Muhaxherit vitale që do t'u rezistoi kohërave.

Mehmet Rrema - Krujë

Dienstag, 2. März 2021

Buqetë poetike nga Valbona Hadri

Valbona Hadri


KURBETI

Më prit o syri im prej dheu
Dua t’a ndjej frymën e atheut
Ringjalljen time përqafimin tënd.

Unë po ikë shtigjeve tè botës
Të marrë ca pika drite për ty
Më mungon frymëmarrja jote
Po të lë të mbushur lot në sy.

Nuk e shoh diellin i verbuar për Ty
Nuk e ndjej ngrohjen më ngrin shpirti pa Ty. 

Unë po ikë nënë por nuk të lë
Bashkë me shokë kurbetit të zi
Jo që duam por na shtrënguan
Të vemi atje ku nuk jemi. 

Unë po ikë vashë bukuri e dheut tim
Më prit, veç nënës dhe ty s'kam tjetër njeri.

Unë po ikë Kosovë pa të lën kurrë.
Në zemrën time ke lënë shenjë.
Më prit të frymojmë së bashku me dhimbjen time.
Unë betohem në gjakun e fisit tim
Prapë do t'i kthehem atdheut tim.




RIKTHIM KUJTIMESH 

Pikëza shiu freskojnë  paletën vjeshtore.
Ngjyrime gjethësh mbulojnë
rrugët e pakthim.
Vende - vende pa shkel këmbë njeriu.

Drithërimë shpirti në mua.
Mbjell nostaligjinë e stinës së njejtë.
Të njetën kohë të bukur e ramë përtokë.
Një kohë një orë e trisht ra mbi mua.
Me vete mori historinë e shkruar, 
para 21 vitesh këputi lotin tim. 

Kujtime bartin mesazhin e dashurisë 
për të vazhdur udhët së bashku.
Ngjizjen tënde të bekuar nga Zoti,
E pritje në formësimin e hënës që aq shumë e doje.

Unë eci ciklit të kujtesës së vrarë.
Për të të mos harruar kurrë.

Gjurmët e lëna ndërtuan themelet, 
mbi fortifikatën tënde.
Krijimtarisë sate të lënë faqehapur.
Shkruhen memoarët e një dashurie
Për të mos vdekur kurrë në sytë tanë.




ATDHE

Më përkundën në prehrin e dashurisë tënde .
Sofra jote u shtrua gjellë shpirti për mua .

U rrita me ndjejën e mallit në sy
për të parë dhe shijuar bukurinë 
e një Arbërie të vetme kurorë mali. 

Nuk e harroj dot vërshimin e lotëve 
që më çau zemrën në dy pjesë.
Kur shikimi im i pangour 
kapërdinte gjithë ato bukuri të një toke.

Mes fushave të krehura nga erërat e maleve, 
kodrave, lumenjve dhe një pasqyrë det i tërë .

Edhe sot e ndiej një djersë të ftohtë.
Ende në ballin tim
rri shtruar një dhimbje.

Unë vazhdoj përmallshëm 
pa e kuptuar ndarjen e një sofre të një buke?

04.09.2020




DIKUR

Mezi prisja të agoj ditë e re.
Me një të rrahur qerpiku 
të shihja te lumi 
duke buzëqeshur në sytë e mi. 

Në kaltërsi qielli ti mbaje veten.
Duke lundruar bashkë me retë e bardha.
E ndjejë thellësisht aromën 
tënde lule erëmirë më thoje .

E sot ?...
Ke mbetur ëndërr e vizatuar në pikturë 
gati të shlyer nga rrahjet e erërave.
Zbraztësia e zemrës sate 
thellësisht është gropuar në dhimbje malli.

Ditët ikën së bashku me dritat e lagjes.
Tek ne mbesin vetëm kujtimet e paluara 
nën kapakët e natës memece.

Kapitujt e historisë mbyllen 
pa e shijuar embëlsisht dashurinë 
në përmbushje shpirti. 

17.09.2020




GJUHË E NËNËS

Me gjuhë të Zotit më foli nëna.
Edhe unë mësova nga dorë e saj.
Njejtë më foli dhe fēmija jeta ime,
që më bëri të ndihem dhe unë e gjallë. 

Gjuhë të njejtë foli Skënderbeu 
Dha kushtrimin mbi Iliri.
Me pendè të artë shkroi Naimi 
Për të bukurën nënë Shqipèri.

Gjuha shqipe qoftë bekuar
e lartësuar tek një Zot, plot dashuri.
Trungu yt burim lashtësie, 
qoftë në mbrojtje të Perèndisë.

Shkronjat shqipe shkruar me gjak.
Të skalitura bërë shenjëtëri.
Nënës time i dhanë emrin Shqipèri.
Përjetësisht fortesë guri mbi Dardani. 

Me 03.09.2020




SEÇ QENKA VALLË... 

Thotë ndryshe dhe vepron ndryshe.
Ka fytyrë njeriu dhe veprim ariu. 

Thotè: Të kam Dritè, Diell dhe Hënè. 
Të kam pasqyrë deti gjithë kaltèrsi. 

Në sytë e tu mbushem ëmbëlsi gruaje. 
Të kam frymë jetë dhe të vetmën dashuri.

Pastaj papritmas, 
ngjan në ndryshim moti uragan i tërbuar, 
që shkul rrenjë lisi 
së bashku me krahët e fluturës në mua. 

Apo një trazim valësh deti që shkunden mbi mua, 
duke përlarë botën time të pafajshme,

 Duke i hedhur fjalët pa dhimbje 
për mundin e dy decenie dashurie.

Deri kur duhet të përballem 
me dashurinë e përhënur 
pèr të justifikuar frustimin e tij ?!

02.09.2020




KUJTOHUNI PAK

Nuk ishin të pakta dhimbjet që na u veshën shpirtit
Ç'njerëzimin barbarë që na bënë.

Kujtoni shekujt e thinjur ndër vite
Ose dy dekadat më parë e shumë të vrarë.
Sikur i harruat dhe mbyllët sytë. 

Nëse i keni harruar ju, 
ne bashkëjetojmë me sëmbimet që shpojnë. 

Pyetni nënat e lara me lot faqeve.
Ndieni sytë e tharë e zemrat e çara nga vajtimet. 

Kujdes, 
askush nuk do të mallkoj më shumë 
se vatra dhe buka jote. 

Mendoni për ata që do t'i lëmë pas.

Vëni dorën në zemër dhe  pyetni veten: 
ku do të mbetet fryma jonë e re?

Sepse jeta ua jep vetëm një mundësi.
Të vedosni sesi do të ndahet buka në sofrën tuaj. 

01. 08. 2020