Samstag, 27. Februar 2016

Kujtim Stojku - Emri i vërtetë


Tregim

Anton Bardhi mbushi llullën me duhan dhe e ndezi.Pasi e thithi dy –tri herë pështyu për tokë. Bëri “ncëk,ncëk” i menduar dhe, thithi përsëri llullën. Pështyu përsëri për tokë dhe përsëri bëri “ncëk,ncëk” dhe, u largua me ato hapat e tij të mëdhenj. Në djall megjithë atë. Dy tre zëra e thirrën nga pas:
Ktheu Anton ktheu dhe, aman na e trego edhe njëherë atë historinë që na e le pa treguar. Birrën e ke të paguar.
Ai u kthye dhe thithi dy –tre herë përsëri llullën.
-Po ku do të ulemi? –tha ai me llullën në gojë.
-Ja – I thanë ata -Ulemi tek ai bari aty jashtë.Se me atë duhan që pi ti ikën ariu dhe jo më njerzit.Ai pasi thithi përsëri llullën bëri “ncëk, ncëk”.Pasi u ulën mbi karriket plastike me ngjyrë të bardhë jashtë, ata porositën nga një birrë.Ai vazhdonte të tymoste me llullën e tij.Shumë klientë kthenin kokat dhe e vështronin. Aroma e duahnit që kishin ndjerë i bënte ata të kthenin kokat e të shihnin se nga vinte ajo erë e këndshme duahni. Pasi e shikonin atë me llullë në gojë ata vinin buzën në gaz.Disa duke qeshur thoshin se paskan mbetur akoma burra në këtë vend.Ka lezet ta shikosh. Ja, o pije duhanin ose mos e pi hiç.Një tjetër ia priste se tani burrat po pinë nga ato cigare që i pinë nëpër motele…..Tjetri thoshte unë prandaj e lashë, e tani jam rehat e thoni çfarë të doni. Ndërsa djaloshi me nofkën profesori nuk po fliste por po ndiqte me kujdes bisedën. Dy tre vitet e fundit ishte shpallur një luftë e fortë ndaj duhanit.Kishin dalë urdhëresa dhe qarkore që njerzit nuk duhej të pinin duhan në ambientet publike dhe, për shkelësit ishte miratuar edhe një gjobë e majme.Shumica e duahnpirësve qeshte me këto rregulla të reja që po dilnin në kohën e demokracisë. Disa ironizonin duke thënë se tani nga lufta e klasave që gjente kurdoherë armiq,tani po dilnin armiq të duhanit.Ata që nuk pranonin të lenin duhanin,ose më saktë ato që nuk pranonin që të zbatonin rregullat e vendosura me ligj për ato që e pinin duhanin.Ai që kishte nofkën profesor shpeshherë e thërrisnin edhe malok sepse kishte zbritur nga malësia.Ai kishte një pamje të heshtur por ama të mos ia hamë hakun kishte një gjuhë brisk që të lente gojë hapur.Emrin e vërtetë e kishte Martin dhe meqë rrinte me libra në duar e fliste shumë rrallë dhe ia kishin vënë nofkën professor…ose malok. Në këtë tryezë u ul edhe ky maloku ose profesori që i thërrisnin.Para se Antoni të merrte fjalën për të folur ishe ky maloku që e mori fjlaën dhe hapi bisedën në kohën që kamarieri po mbushte gotat me birrë dhe po i sillte në tryezën e rrethuar nga këta klientë gazmorë.Maloku ose profesori vazhdoi bisedën me atë tonin e tij të qetë dhe të shtruar sikur po fliste në odë ku burrat rrinin ulur dhe e dëgjonin me kujdes.Ai tregoi se dikur duhani as që njihej këtu tek ne.P.sh e vazhdoi ai bisedën… e keni parë ju filmin e Skënderbeut? Të gjithë ata që ishin ulur në tryezë dhe po toknin gotat me birrë e cila shkumëzonte sikur po plaste nga inati i thanë “po” e kemi parë.Po duhan a keni parë që të tymoset aty? “Jo” iu përgjigjën ata njëzëri. “E, pra” vazhdoi ai.Në atë kohë ne nuk e njihnim fare duhanin.Duhani në Europë është shumë i vonë.Ishte Kolombi ai që është shkaktari i këtij që sot po gjobiten me shuma të mëdha për tymosje në vendet publike apo për sëmundjet kanceroze në mushkri.Kur ai zbuloi Amerikën…këtu ai e ndërpreu bisedën dhe e ngriti gotën me birrë që shkumëzonte deri në buzë dhe më pas e la përsëri në tryezë. Po nxirre të shkretën se na plase i thanë ata me një zë.Ai maloku pasi fshiu buzët me trinën e dorës vazhdoi…Po,deri në këtë kohë kur Kolombi bëri zbulimin e Amerikës ne nuk e njihnim duhanin.Indianët e Amerikës e pinin atë me çibukë.Kolombi pa se këto njerëz lëkurkuq tymosnin gjethe të thata që lëshonin një aromë të këndshme.Disa i thërmonin gjethet e thata dhe i hidhnin në çibukë,kurse disa të tjerë i mbështillnin në formë cilindrike po me gjethen e tyre dhe tymosnin vazhdimisht.Çibuku ishte më i përdorshmi.Kurse në Europë as që njihej kjo lloj bime që kultivohej në kontinentin e largët dhe tymosej me të.Pasi Kolmbi bëri këtë zbulim të rëndësishëm gjeografik më pas u vendosën marrdhënie me kontinentin e largët.Një nga ata ishte një ambasador i Francës që quhej Zhan Nikota. Prandaj edhe ka marrë emrin nikotinë përshkak të emrit të tij.Ai atje mësoi të tymoste nga kjo bimë e çuditshme që ishte shumë e këndshme.Njëherë pasi ishte kthyer në vendlindje ai po tymoste në kopshtin e tij i ulur në një shleznog.Shërbëtori i tij, kur e pa zotrinë e tij t’i dilte tym nga goja kujtoi se po digjej dhe se kishte marrë flakë.Prandaj ai vrapoi menjëherë me një kovë në dorë tek çesma dhe e mbushi me ujë.Pastaj u kthye me vrap dhe ia derdhi zotrisë së tij kovën me ujë në kokë duke kujtuar se do t’i shuante zjarrin që e kishte përfshirë dhe po digjej…Pastaj ai heshti.Ktheu gotën me birrë dhe të tjerët ia dhanë gazit me këtë rrëfenjë interesante të profesorit.Kështu vazhdonte biseda në atë bar-kafe të thjeshtë me karrike plastike ku ata po pinin nga një birrë të ftohtë.Në tavolinën ku ishte ulur Antoni të gjithë sytë i kishin ngulur tek ai dhe, prisnin që të fliste.Por ai qetë qetë pasi thithi edhe njëherë llullën,ktheu krikëllën me birrë,pastaj tha:
Tani do t’iu tregoj për Abdullah Gramoz Jorgon.
-Po çfarë është ky mor aman –I thanë ata me një zë.
-Po shqiptar more është, e çfarë duhet të jetë tjetër!
-Edhe ky duhet të ketë bërë ndonjë gjë nga ato që s’janë dëgjuar. Apo jo?
Pasi thithi llullën dhe nxorri shtëllunga të mëdha tymi rrathë rrathë nga goja ai vazhdoi…
Abdullah Gramoz Jorgoja ka lindur aty rreth viteve pesëdhjetë-gjashtëdhjetë në qytetin X. Kur ishte djalë prindërit e dërguan në shkollë.Duhet të kemi parasyshë se në atë kohë shkollat po hapeshin me shpejtësi se popullsia gati 95% e saj në atë kohë ka qenë analfabete. Pas mbarimit të shkollës në vendlindje e dërguan në një qytet tjetër që të ndiqte studimet e larta se kishte mungesë kuadrosh.Por ai nuk arriti të mbaronte asnjë vit dhe e braktisi atë.Siç duke nuk ia ka prerë kungulli.Por, megjithëse ai nuk arriti ta mbaronte, ashtu me atë pergaditje që kishte dhe me disa ndërhyrje e emëruan në një qytet të lrgët që të jepte mësim.Në atë kohë zhvillohej një jetë tjetër e frymëzuar dhe e drejtuar nga një filozofi tjetër.Ai shumë shpejt do të arrinte deri në drejtimin e disa institucioneve të asaj kohe.Shumë zëra thoshin se ishte bashkëpuntor i policisë së fshehtë sepse e kishin parë që të hynte e të dilte shpesh nga ajo ndërtesë.Bile bile duke qenë bashkëpunëtor i saj ai kishte arritur që të emërohej në këto funksione të larta për kohën….Ai mbante mbi supe shumë nofka ose thumba siç i thonë në gjuhën popullore.P.sh atë shpesh e thërrisnin kit kit.Kjo fjalë në disa zona kishte kuptimin e një viçi të vogël që thirrej me ëmëbëlsi për të pirë qumësht tek e ëma.Kjo i kishte mbetur për arsye se në atë kohën e tij ai ishte një qefli i prapë siç thotë një fjalë. Aty ku ngulte sytë Kita femrat e kishin shumë të vështirë që të shpëtonin.Bile bile për atë në atë kohë këndohej edhe një këngë por nuk ia vlen që të merremi me të…Pas proceseve demokratike ai emigroi si shumë të tjerë.Kur u kthye pas disa vitesh nuk e thërrisnin më me emrin që kishte pasur që kur kishte lindur,por e thërrisnin Jorgo….Më pas u zhduk përsëri dhe nuk u pa për një kohë të gjatë më në qytetin tonë.Por një ditë prej ditësh ai u pa dhe me zor njihej. Në kokë kishte një si kësulë prej dantelle,mjekrën e mabnte të parruar dhe pantollonat për çudi i kishte tre çerkëshe.Tani nuk e thërrisnin më Jorgo por i thoshin vëllai Abdullah.Ose shkurt në gjuhën tonë i thonë Dullë.
-Po emrin e vërtetë që i patën vënë prindërit si gëzimi i tyre i parë si e kishte?
Ai ndezi llullën se i ishte fikur duke treguar dhe, pasi e thithi përsëri duke u mbështjellë në një re tymi duahni,ktheu krikëllën me birrë e cila ishte e dyta që ishte porositur tha:
-Ai quhej Gramoz Shkumbini.Ky ishte emri i tij i parë.Por si ktheu krikëllën me birrë tha:- Në djall të vejë edhe ky.Por tani do t’iu tregoj për një tjetër personazh që kam njohur.Ai nuk është burrë por grua.Ata u përqëndruan tërë sy e e veshë në tregimin e tij. Në këtë kohë krikëllat e birrës u boshatisën përsëri dhe, porositën të tjera. Ai vazhdoi tregimin e tij….
-Do t’iu tregoj për Katerina Dushkun ku shkurt e thërrisnin Kati.Zakonisht këtu nuk ka ndonjë gjë të veçantë për t’iu treguar për të sepse ajo është pështjellë nga dallgët e pamëshërshme të jetës.Por më mirë po filloj t’iu tregoj nga jeta ime se sa e të tjerëve.Unë gjithmonë kam pas preferuar që të rrija i ulur në karrike.Dhe me thënë të drejtën asnjëherë nuk jam rrëzuar nga ajo.Edhe kur kam dremitur i ulur në të nuk kam rënë poshtë.Mbaj mend se vetëm njëherë më është thyer këmba e saj se unë kur ulesha mbi të luaja sa andej këtej më të.Unë kam qenë kështu si më shihni edhe tani,i hollë, i gjatë,flokë gështenjë,sy kaltër dhe të tjerët më thoshin se isha shumë inteligjent por këtë fjalën e fundit unë se kuptoja.Por njëkohësisht kam qenë edhe punëtor i madh. Sepse më zinte gjumi në karrike ju e kuptoni.Nga që punoja pa u ndalur dhe harxhoja shumë energji.Ajo që mbaj mend edhe sot e kësaj dite është ajo që më thoshte gjyshja se kisha ngjarë nga gjyshërit.Ato fjalët e tjera si merrja vesh hiç. Kam pasur gjithmonë dëshirë të vishesha bukur dhe me shije.Për t’u dukur burrë para kohe kam pas ndezur nga një cigare por menjëherë më mbyste kolla dhe sytë më mbusheshin me lot. Qefli për të pirë s’kam qenë asnjëherë,por ndjehesha ngushtë nëpër raste gëzimesh se trullosesha shpejt gjë që edhe prej tyre hoqa dorë.Lojrat me lekë i kam urryer gjithmonë dhe kur merrja vesh se aty pranë luhej me lekë dhe vinin baste edhe sot kthej rrugë.Në vështrimin tuaj lëxoj një pyetje që e shoh se po iu bren përbrenda dhe e di se nuk do t’më leni të largohem pa iu përgjigjur. Ju doni të dini se a kam qenë qefli grash? Hëë, thanë ata njëzëri a ke qenë? Kam qenë u përgjigja,dhe gratë unë i kam pas dashur fort por shihja se kur desha që t’i ritakoja përsëri ata nuk më mbanin mend mua.Por edhe ata mua më kanë dashur dhe shpesh më kanë bërë dhurata.Ata në kujtesën time kanë mbetur si një buqetë me lule që nuk vyshken asnjëherë.Ka pasur raste që kur takohesha me ta, ata ishin shumë të gëzuara që takoheshin me mua,sytë iu shkelqenin,goja e tyre shpaloste petale trëndafili,fryma e tyre lëshonte erë jasemini,gjoksi ishte mashtrues dhe gënjështar i madh e të fuste menjëherë në kurth.Natyrisht me t’gjitha këto takime që kam pasur nuk më kanë shkuar vaj të gjitha.Ka pasur edhe hatërmbetje…Bile bile më kujtohet njëherë se më ka ndodhur një incident.Kjo që do t’u tregoj do t’iu duket sa qesharake dhe po aq mosbesuese.Zonja me të cilën kisha lidhje për herë të fundit quhej Bora Lesnaja. Ajo vinte e hollë, e gjatë, flokët i kishte gështenjë.Ngjyrën e syve e mabj mend se e kishte gri.Kur ajo të vështronte të hutonte, ai vështrim ishte si magjepës, se s’kishte pse unë hutohesha ashtu para saj.Mos u mërzisni se do t’ua tregoj të gjitha.Thithi llullën,ktheu një fyt birrë dhe vazhdoi…Këto që po ju them janë fare krejt gjëra të zakonshme por janë edhe zbavitëse se kalon edhe kohën.Ajo mua gjithmonë kur takoheshim më thoshte se më donte shumë. Nuk kishte natë sipas saj që të mos më shihte në ëndërr.Bile kur zgjohej në mëngjes ajo shtrinte krahun e saj të bardhë si mermer për të më përkdhelur nga flokët, sytë,gishtrinjtë e hollë dhe të gjatë m’i vendoste sipër buzëve të mia…por kur shihte se ishte vetëm pa mua ajo dëshprohej shumë.Shpirti i saj i bukur mbushej tërë trishtim,fytyra i merrte një çehere të vrazhdë,sytë sikur e humbnin atë shkëlqimin e tyre magjepës dhe dukeshin si të mjegullt.Ajo buza si petale trëndafili fillonte e dridhej lehtë dhe mua më dukej se mbi fletët e saj do të ndalej ndonjë bletë për të mbledhur nektarin e saj…ja kështu ndjehej ajo …dhe një ditë ndodhi ajo që nuk e kisha menduar kurrë. Dhe natyrisht si mund ta mendoje një gjë të tillë….Ne vazhdonim të takoheshim si gjithmonë,mundoheshim të qëndronim sa më larg vështrimit të njerëzve…ne na pëlqente të ishim vetëm.Kur ajo atë ditë erdhi si përherë në takim në vendin e caktuar,ajo e bukura ime që më kishte vjedhur shpirtin dhe më vështrimin e saj më kishte magjepsur,unë shtanga duke mos iu besuar syve.Ajo nuk ishte ajo krijesa e brishtë dhe lozonjare që vinte me buzqeshje në buzë tek unë,unë po shihja një krijesë krejt tjetër.Ajo kishte qethur flokët,ose i kishin rënë, dhëmbët e para nuk i kishte, hunda e drejtë si në ato sklupturat ku ishin gdhendur me mjeshtri imazhi i perëndive klasike,tashmë e kishte më të gjatë e me majë të kthyer.Ai trup i drejtë me ato linja të përsosura dhe me lëkurën e bardhë nuk ishte më ai.Ai trup i bukur ishte gërmuqur komplet,lëkura i ishte vyshkur dhe ishte rrudhur.Gjithë ai trup si në statujat e lashta klasike të artit grek ishte deformuar i gjithi i cili qëndronte gjysëm i përthyer mbi dy këmbë të holla ku tek gjunjët kishin marrë një formë gjysëm rrethore. Por një gjë po iu a them të sigurtë,ajo që pashë unë nuk ishte më ajo bukuroshe mahnitëse,por një e shëmtuar tullace me trup të deformuar dhe,kur fliste nuk kishte më atë zë engjëllor e të butë si kadife,por kishte një zë si teneqe e shpuar,dhe me këtë pamje unë ngriva në vend. Me një zë që më dridhej i thashë se çfarë i kishte ndodhur ashtu,pse ishte bërë tullace, ku i kishte ato flokët e bukura që i binin mbi supe si mëndafsh. Pse ishte transformuar kështu në një shëmtirë që të kallte datën? Koka e saj e bukur si një kukëll tash më dukej mjaft e shëmtuar dhe e deformuar. Ajo tani para syve të mi kishte marrë një formë krejt tjetër nga ajo që kishte pasur…O Zot si mund të ndryshojë njeriu. Unë isha pushtuar nga një ankth i brendshëm sa fjalët me zor i nxirrja. Unë këtë takim e prisja me qef të madh dhe gëzim. Ajo tani para meje qëndronte krejt e shpërfytyruar që edhe në ëndërr po ta shihje atë shëmbëlltyrë të dilte gjumi nga frika dhe ankthi dhe nuk nuk të merrte më.Ajo vetëm se më tha se përse qëndroja ashtu.Ajo ishte po ajo që kishte qenë herë të tjera.Ajo ishte Bora Lesnaja ku kushedi sa çaste të lumtura kishim kaluar bashkë,dhe unë i isha betuar duke i rënë në gjunjë e duke i puthur duart se do ta dashuroja deri në vdekje.Unë i kisha thënë me një betim të zjarrtë se edhe vdekja kur të na vinte të na ndante unë me dashurinë e saj do ta mundja atë,vdekjen e zezë dhe, do të fitoja mbi të si në përralla.Nëse doni ta dini se ku do ta mrreja gjithë këtë fuqi,është shumë e thjeshtë m’a jepte e bukura ime e dheut që kur qëndronte në krahun tim dukej sikur kishte zbritur hëna prej qiellit.Dhe me të vërtetë nuk iu gënjej,kur ne takoheshim sëbashku hëna fshihej pas reve se nuk mund t’i rezistonte bukurisë së saj.Asaj i humbte edhe ajo pak dritë që kishte dhe, ajo Bora ime kthehej me të vërtetë në një hënë të vërtetë.Vështrimi i syve të saj i përthyente rrezet e hënës derisa ato vinin duke e humbur dritën e tyre dhe hëna humbte kështu dritën e saj.E pra, ajo Bora ime e zëvëndësonte atë dhe ajo shkëlqente pikërisht si ajo duke i zënë asaj vendin. Por unë në ato moment nuk po u besoja syve.Vështrimi im nuk mundi të depërtonte në shpirtin e saj që të merrte vesh të vërtetën.Dhe këtë ajo e ndjeu, e pa vetë me sytë e saj se unë tani për të isha krejt njeri tjetër.Unë nuk isha më ai i pari.Ajo ndoshta këtë nuk e kishte pritur kurrë nga unë. Unë edhe tani dëgjoj të më oshëtijnë në vesh fjlaët e saj “Jam ajo që kam qenë”.Kurse për mua nuk ishte ajo. Se ç’kishte ndodhur nuk e mora vesh asnjëherë. Ai thithi llullën dhe u ngrit nga tryeza duke na falenderuar për birrën, na uroi natën e mirë dhe u largua me hapa të mëdhenj.Nën dritën e neonëve trupi i tij dukej se zmadhohej vazhdimisht si në këngët epike. Në gojë si përherë tymoste llullën e tij….

Freitag, 26. Februar 2016

Pozaet Qose - Cikël poetik

Pozaet Qose
U lind në Sojnik të Gramshit në vitin l964 dhe aktualisht ështe mësues i letërsisë e gjuhës shqipe në gjimnazin “Shefqet Guzi”. Është poet, tregimtar e publicist. Mjaft krijime të tjera letrare e shkrime publicistike i ka botuar në organe të ndryshme të shtypit të përditshëm e atij periodik, si në revistën e përjavshme letrare “Obelisk” dhe gazetat “Drita”, “Temp”, “Ndryshe”, “Albania” “Nacional”, “55”, etj. Ka qenë Anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë. Është Anëtar i Klubit të Shkrimtarëve Shqiptarë në Botë “Drita”.

Ka botuar përmbledhjet poetike:
  • "Jam rob i fatit tim".
  • "Sytë e së panjohurës".
  • "Tek ëndrra mbeta".
  • "Panairi i absurdit".


ZGJEDHJE

Mes dhjetëra, qindra rrugësh për të vdekur,
Do zgjidhja që të vdes nga dashuria.
Do thoshnin në përcjellje, duke qeshur:
I gjori, iku skiç nga marrëzia!

Të më besoni, s’desha vdekje tjetër,
Dhe sikur të më premtohej prapë ringjallja,
Sepse harresa, porsi shtrigë e vjetër,
Do shfaqej si një zanë, që e vret falja.

Do shkoja buzagaz për te kjo vdekje
Sepse, si një ulli do mbillja veten,
Të tjerët, si një mjegull e trishtë vjeshte,
Do të kërkonin verbër buzëqeshjen.

Kështu do kisha dashur ta kem ikjen,
Me arkëmort ylberi të shumëngjyrtë,
Që kohës t’i dhuroja ngutshëm shijen,
Si ëndërr dhe të mishtë, dhe të ylltë. 



PËR AJO-NË

Ajo te fjalët ka litarë argjendi,
Dhe te vështrimi ca magnetë të verbër.
Atje i mjeri lypës ndihet dendi,
Dhe s’lyp, si çek pagese, asgjë tjetër.

Ajo-ja shkel në shtigje të kristalta
Dhuron thesar e nuk kërkon qindarkë,
Lind diej maji orësh të acarta,
Thur tinguj këngësh nëpër terr të prapë.

Kush është ajo-ja? Po ç’e vrisni mendjen,
Është dita juaj, si një ftesë e dielltë.
Ju pëshpërit ta kyçni skutash dhembjen
Dhe ta çlironi foshnjëz të pranvertë...



ÇDO NATË

Të thjeshtën lutje nis çdo natë drejt teje,
Kur gjumi, si postier pa ligësi,
Sjell shenjat, që i nis bujarja vdekje;
Të zezën baltë e lotët si stoli.

O perëndi, më mbaj larg nga e keqja
I pëshpëris asaj me përgjërim,
Që me sy ferri të mos më shohë jeta,
Se nuk kam shans t’i jap tjetër fillim.

Çdo natë i flas agimit, që në ardhje
Të mos më çelë veç sytë prapë me hare,
Por të ma ngrohë shpirtin nëpër mardhje
E të më thotë; beso se tani je...


PO BIE NJË KËMBANË

Po bie një këmbanë. Unë, vetmitari,
Nuk di ç’të bëj prej tingujve të saj;
Të dimërohem heshtur, si janri,
Apo të zhurmëroj si bletë në maj.

S’e di çfarë fsheh ky çast, si plagë tingujsh,
Një lindje a një vdekje rri atje?
Por lajmi në të njëjtat pranga qëndron lidhur;
Veç një këmbanë ndan fatin tonë mbi dhe.

Dikush mund ta shpërfillë lajmëtaren
Dhe t’i krenohet bronzit, si një cub,
Por unë nuk mundem t’ia mohoj dot gjalljen,
Se bashkë me të dhe vetë do mirrja fund.

Po bie një këmbanë në zemrën time
Dhe zgjon ajo çdo gjë që fle tek unë,
Si bulkthi, me thërrmija terri, drite,
Që ëndrrave përkund misterin gjumë.



THIRRJE

E bukur, po ku humbe, moj e lojtur,
U bëre ti parfum apo qiri?
Në kopësht zoologjik hapësirën rrotull
E ktheve nga mëria me mëri.

E bukur, sot unë jam tablo muzeu,
Dikë pres të më vjedhë, me kokë në torbë,
Të shkumbem, si një dallgë prej Egjeu,
Të ziej veten, porsi mish në vorbë.

E bukur, moj e bukur, sa të hidhur
Kjo ikja jote gjurmën lë pas teje
Dhe bëhet një përhumbje e përndritur
Dhe shkrumb i pamëshirë i një rrufeje!


DEVOLLI DERDHET NË DY DETE

-poeteshave te qytetit tim, Leidit, Rudinës dhe Enkeleidës-

Devolli derdhet në dy dete,
Por s’ka në ta të njëjtin fat,
Sepse, kur shuhet ndër poete,
Rilind në qindra vargje prapë.

Kur njëri butë i shuan dallgën,
Dhe e kthen heshtur në një qengj,
Tjetri ia shton atij rropamën,
Në zjarre fjalësh, si ortek.

Oh, ç’fat prej princi ka ky lumë,
Kur ndër poete shkumbëron
Dhe gjithnjë mbetet i pagjumë,
Si varg që klith e që këndon!

Kështu e paska shkruar fati
Të ketë dy dete për pasqyrë,
T’i kthehet në ylberë inati
Dhe valë e dallgë në trëndafilë...

_______________
Për Revistën elektronike "AlbPlanet", Kujtim Stojku

Samstag, 20. Februar 2016

Dy vëllezërit


Tregim nga Kujtim Stojku

Flamuri dhë Agimi ishin vëllezër. Flamuri ishte dy vjet më i madh se Agimi. Një ditë prej ditësh ata si u menduan dhe biseduan me njëri tjetrin vendosën që të iknin larg nga vendi i tyre i lindjes.Të shkonin si të gjithë të tjerët në emigrim. Ndoshta do t’u ecte fati dhe do të gjenin punë atje ku do të shkonin në atë vend të huaj ku nuk ia dinin gjuhën dhe as zakonet. Nëse do t’u ecte, ata medonin se si të punonin disa vite të mira e,më pas të ktheheshin dhe t’i viheheshin punës këtu në vendin e tyre me mish dhe shpirt.Shumë kishin ikur dhe, me sa kishin dëgjuar u kishte ecur. Disa kishin marrë dhe familjet me vete dhe thuajse ishin sistemuar mirë e bukur atje ku kishin shkuar. Kurse disa të tjerë nuk ishin bërë të gjallë dhe nuk dihej se jetonin. Flamuri ishte tridhjetë vjeç dhe Agimi njëzetëetetë. Kështu një ditë prej ditësh si u bënë gati,u ngritën herët dhe pa zbardhur mëngjesi ata u ndanë me familjen dhe u nisën në rrugën e gjatë,të vështirë dhe të panjohur. Para se të kalonin pragun e derës, nënë Angjelina nuk la asnjë njëri që të kalonte pragun e shtëpisë atë mëngjes i cili sa kishte filluar që të zbardhte. Ajo sapo kishte mbushur të gjashtëdhjetat dhe, brenda në shpirt mbante një brengë të madhe që ajo nuk e shfaqte dhe, nuk binte në sy të njerzëve të tjerë të shtëpisë. Të dyja nuset ishin ngritur që me natë duke shikuar edhe njëherë plaçkat që do të merrnin me vete dhe, nëse mos kishin harruar ndonjnë gjë. Fëmijët flinin gjumin e ëmbël të mëngjesit dhe, ata të dy vëllezërit pasi i puthën në ballë në gjumë, u bënë gati që të dilnin. Angjelina qëndroi tek dera ku m’u në pragun e derës kishte vënë një sëpatë e mbështetur në tunin e saj dhe me të mprehurën lart dhe, një gotë plastike me ujë. I pari do të kalonte atë mëngjes Flamuri dhe duhej që me këmbë të rrezonte sëpatën nga pragu i derës dhe gotën e ujit. Po të njëjëtën gjë do të përsëriste edhe Agimi pas të vëllait të madh. Pasi mbaroi edhe kjo ceremoni e vogël me origjinë mjaft të vjetër pagane me qëllim që të iu ecte mbarë, ata pasi kaluan në rrugën e madhe u ndanë dhe u nisën për udhë...
Greqia kishte gati më shumë se gjysëm milioni emigrantë shqiptarë dhe, ata të dy nuk e patën shumë të vështirë për të komunikuar dhe gjetur punë.Ata bënin nga punët më të rëndomta që kishte nevojë ai që i kërkonte për të shfrytëzuar krahun e tyre të lirë, duke filluar që nga mbledhja e ullinjëve dhe e qershive dhe deri tek ruajtja e bagëtive ose e ndërtimit.Kur gjenin punë në ndërtim,ai,pronari në të shumtën e rasteve i vinte që të mbanin thasët e çimentos në krahë deri në katin më të lartë të shtëpisë ose pallatit. Kjo jo se ai nuk kishte mjetet e punës si vinçi,por ai nuk deshte të harxhonte energjinë elektrike dhe, duke përdorur krahun e lirë të emigrantëve klandestinë kursente më shumë se sa duke i paguar sa për të mbajtur frymën gjallë.Pastaj më vonë ata ia morën dorën punës dhe mësuan gjuhën dhe e kishin më të lehtë.Herë pas herë dërgonin në shtëpi para dhe, vetë që të dy punonin dhe vetëm punonin duke bërë kursime të mëdha që një ditë të ktheheshin pranë familjes së tyre.Kështu ata punuan për një kohë të gjatë gati pa u mbushur dhjetë vjet.Ditët kalonin dhe trupat e këtyre djemëve të rinj erdhën e u plakën para kohe. Një ditë prej ditësh pasi morën pagën e fundit nga pronari ku ishin duke punuar,mblodhën plaçkat dhe nisën rrugën e kthimit.U kthyen një ditë qershori ku dielli rrezëllinte me rrezet e tij të florinjta dhe pemët kishin lidhur frutat e tyre dhe ishin në fazën e tyre të pjekjes, kurse qershia në oborr kuqëlonte me kokrrat e saj të pjekura dhe dukej se ajo po i priste që të shijonin frutat e saj, ashtu si dikur kur ata ishin fëmijë dhe kacavirreshin duke hypur dhe kacavjerrë në çdo degë të saj për të shijuar kokorrat e ëmbla plot lëng të shijshëm.Ajo dukej se një nuse e zbukuruar që nusëronte hijshëm dhe gjithë nur në oborrin e madh para shtëpisë dhe, ata i priste duke nusëruar. Me kthimin e tyre nga gurbeti, shtëpia u kthye si në një ditë feste.Nuset u veshën me petkat e reja kurse nënë Angjelina përlotej nga gëzimi dhe thoshte me dhimbshri “ Sa shumë iu paska vrarë puna” dhe,pastaj me cepin e përparses fshinte lotët nga sytë.Kurse baba Gjoni që ishte tek të shtatëdhjetë e pestat nuk e jepte veten tek i shihte djemtë e tij ashtu të lodhur e të kërrusur pak nga shpatullat e me duart e tyre muskuloze gjithë kallo.Flokët u kishin filluar që t’u zbardheshin dhe u ishin rralluar.Me ardhjen e tyre shtëpia gumëzhinte si një zgjua bletësh.Vinin fqinjë,të panjohur të cilët kishin marrë vesh për kthimin e tyre dhe i pyesnin se mos kishin dëgjuar apo takuar edhe fëmijët e tyre.Dhe pasi pinin kafenë largoheshin duke u uruar “Shyqyr që erdhët shëndoshë” dhe, më pas largoheshin duke pritur që edhe djemtë e tyre të ktheheshin një ditë.Ata pasi ndenjën dhe pushuan ca ditë u mblodhën përsëri kokë më kokë dhe vendosën që me paratë që kishin mbledhur të bënin diçka.Tashmë ata kishin eksperiencë dhe mundësi financiare për të realizuar ëndrrat..Më së fundi vendosën që të krijonin një fermë të vogël.Pasi blenë edhe disa dynymë tokë të tjera përveç asaj që kishin, e mbollën me fidana. Pastaj blenë edhe disa lopë,e kështu iu vunë punës me të gjithë energjitë e tyre.Blenë edhe disa makina bujqësore sëbashku me një zetor për të pluguar tokën.Ferma e tyre filloi që të hidhte shtat dhe të zbukurohej nga dita në ditë.Për disa kohë e punonin vetë duke përdorur edhe makinat e reja bujqësore që blenë por,erdhi një moment që vetëm ata të dy nuk mundën ta përballonin dot punën.Dhe një natë duke pirë kafetë menduan se punët ishin shtuar dhe vetë nuk i përballonin dot dhe se ishte e nevojshme që të shtohej fuqia punëtore. Kështu ata filluan që të merrnin punëtorë.Prodhimet ishin të mbara dhe puna ecte si sahat.Të ardhurat sa vinin dhe rriteshin,po kështu edhe investimet.Pas kësaj u pa e nevojshme që të rikonstruktohej edhe shtëpia dhe,në vend të shtëpisë së vjetër u ndërtua një shtëpi katër katëshe shumë e bollshme dhe e bukur.Por një ditë prej ditësh filloi ftohja midis dy vëllezërve.Pas kaq kohë lodhjeje në emegrim dhe në fermën e tyre që e blenë sëbashku, filloi krisja e parë serioze.Me këtë ftohje në mes tyre filluan që të çalojnë edhe punët dhe të mos ecnin më si më parë.Pasi kaloi disa kohë babai i tyre pasi e pa mirë se dy djemtë tij nuk po shkonin mirë me njëri tjetrin. I mblodhi një natë në shtëpinë tashmë të re dhe të mobiluar bukur dhe,si u ulën në tryezën e madhe u tha se duhej të ndaheshin.Ata qëndronin kokë ulur dhe nuk flisnin.Më në fund ashtu siç tha ai,ashtu u bë.Pasi përpjestuan gjithçka që kishin ndërtuar me mundim të madh duke e nisur që nga sipërfaqja e tokës,makineritë bujqësore,nën mbikqyrjen e rreptë të babait të moshuar,ndanë çdo gjë pa probleme.I gjithë ai bashkëpunim i gjatë ku çdo gjë e kishin ndërtuar me mundin dhe djersën e tyre erdhi dhe u shpërbë brenda një nate.E gjitha kjo filloi me një keqkuptim të vogël dhe me një dyshim më të madh më pas dhe, më në fund shpërtheu përmes fjalëve të hidhura duke ndjekur hap pas hapi javët e heshtjes.
Një ditë prej ditësh,në vilën e madhe që binte në sy që nga larg e cila tashmë ishte ndarë në mes vëllezërve,në derën prej druri të lisit u dëgjuan të trokitura.Baba Gjonin vitet e kishin rreshkur,ballin e gjërë e kishte gjithë rrudha dhe, prishja në mes dy djemëve të tij që ai i kishte rritur me sakrifica të mëdha e kishte plaogosur rëndë thellë në shpirt.Shpesh mendohej dhe fliste me veten e tij duke tymosur duhan dhe ngryste ato vetullat e trasha e të thinjura mbi sy që i dukeshin sikur kishte rënë dëborë.Në një kohë që po mendonte se gjithçka po shkonte mirë e bukur dhe se ai kur të mbyllte sytë do të largohej i lumtur nga kjo botë, se gjithçka me mundim dhe vuajtje që ishte vënë po shkonte për bukuri.Por nuk ishte thënë ashtu.Ja, që pa mbyllur sytë ai mori një goditje të madhe nga dy bijtë e tij që tashmë kishin kapërcyer të dyzetat.Dhe kjo nuk ishte se ata ishin të rinj dhe kishin bërë gabime nga papjekuria,por tashmë ata ishin burra të martuar e me fëmijë që kishin një përvojë të madhe nga jeta dhe, të arrinin deri këtu? Kjo ishte mjaft e rëndë për të. Plaku u ngrit të hapte derën dhe të shihte se kush po trokiste që në mëngjes në derën e kësaj vile që sa e bukur dhe madhështore ishte, atij i dukej se ajo rënkonte dhe klithte nga dhimbjet që vetëm veshi i plakut i dëgjonte.Kur ai hapi derën pa një burrë rreth të dyzetë e pestave me mje valixhe në dorë.
-Mirëmëngjes-tha i porsaardhuri-unë jam marangoz dhe kërkoj punë.Ndoshta ju do të keni ndonjë punë të vogël dhe unë ndoshta ju ndihmoj.
Në këtë kohë të dy vëllezërit kishin dalë në ballkonet e tyre të vilës që tashmë e kishin ndarë dhe po pinin kafenë e mëngjesit të shoqëruar me nga një gotë raki nga ajo e fermës së tyre që kishin krijuar vetë.Baba Gjoni ngriti kokën me cigare në buzë nga ballkonet dhe, i pa djemtë e tij të pinin kafenë të ndarë me njëri tjertin dhe pa e ftuar atë.Jo si dikur kur e pinin sëbashku,kurse tani veçmas sikur ishin të huaj me njëri tjetrin. Plakun e përshkoi një therje në gjoks dhe sytë për disa sekonda iu errën.Pastaj u përgjigj:
-Po,unë kam një punë për ty.E shikon atë përroin aty tek ferma?
Marangozi e shikoi me kujdes vendin ku plaku po ia tregonte me dorën e tij të shtrirë të cilën e kishte me damarë të kaltërt.
-Aty janë dy fqinjët e mi - tha plaku. Në fakt or mik janë dy djemtë e mi,por tani i kam komshi.Ndërsa ata të dy duke rrufitur kafetë po dëgjonin në heshtje bisedën e babait të tyre me sa të posardhurin për të kërkar punë.Dikur edhe ata kishin trokitur nëpër dyert e botës dhe në një vend të huaj për punë.Por ky marangoz i ri rreth të dyzetëepestave kishte një ndryshim me ta dhe,ndryshimi ishte sepse ai ishte në vendin e tij,fliste gjuhën e tyre dhe ishte një bashkëqytetar i tyre që kishte ardhur për të kërkuar punë.Baba Gjoni vazhdoi:
- Deri javën e fundit në mes nesh kishte një lëndinë të bukur plot lule që të kënaqej syri ta shihje.Ne pushonim shpesh aty.Tash siç po e sheh këtë livadh e kanë mbuluar ferrat dhe gjembat.Marangozi po dëgjonte me vëmendje fjalët e plakut.
-Aty pak më tutje-vazhdoi të fliste ai- kishim lënë një zetor të ri të cilin sapo e kishim blerë,me të ne punonim tokat.Por befas qielli u nxi nga retë e ngarkuar me shi dhe, nga qielli shiu fillojë bjerë litarë litarë.Erë e fortë fryente.Ujrat filluan të rridhnin të turbullt dhe me shpejtësi të çmendur.Tokën e gërryenin vazhdimisht pamëshirë e koha nuk kishte ndërmend të hapej.Toka filloi që të rëshqiste dhe gorretë sa vinin dhe shtoheshin të mbushuar plot me ujë që e hante dheun papushim dhe pa mëshirë.Përroi që sheh aty filloi që të thellohej nga ujrat e shumtë që rridhnin derisa mori edhe zetorin e ri me vete.Ja atje pak më tutje tek ato drutë e stivuara tek ajo magazina që është mbuluar me allamarinë të kuqe,dua të që të më ndërtosh një gardh dy m të gjatë sepse nuk dua më të ua shoh fytyrën fqinjëve të mi.Zdurgtari pasi u mendua iu përgjigj plakut:
-Ju kuptova shumë mirë o gjysh dhe,do të mundohem që ta bëj më së miri gardhin që ju kërkoni. Dhe besoj se edhe ti do mbetesh i kënaqur nga puna ime.Ai filloi menjëherë nga puna.Mori materialet atje ku i tha baba Gjoni dhe filloi të punonte pa pushuar.Pasi priste me sharrë,i maste me metrin e xhepit dhe pastaj mbi to i mbërthente me gozhda.Marangozi punoi derisa perëndoi dielli.Më në fund edhe të dy vellëzërit njëri pas tjetrit por të ndarë, pasi kishin dalë në punë gjithësecili në pjesën e tij dhe, kur dielli ishte duke perënduar po ktheheshin në shtëpi.Ata panë me kujdes se ku ishte ndërtuar gardhi nga ai sepse e kishin dëgjuar babanë që në mëngjes t’i thoshte marangozit se dua të më ndërtosh një gardh të gjatë mbi dy metra që të mos i shoh fqinjët e mi, por nuk panë asgjëkundi asnjë gardh.Në këtë kohë marangozi po fuste veglat e punës në valixhen e tij. Sytë e tyre e zgjeruan,goja të dyve iu hap sa atyre iu duk sikur nofullat u ranë në tokë.Për habinë e tyre, zdrugthtari,kishte ndërtuar në vend të gardhit një urë që shtrihej nga njëra anë e përroi në anën tjetër.Pjesa e parmakëve të saj ishte ndërtuar me mjeshtëri dhe ta kishte ënda t’i shikoje dhe të kaloje nëpër të.Dhe kështu vëllezërit duhej të kalonin nëpër urën e ndërtuar që të vinin në shtëpi.Plaku Gjon iu drejtua marangozit me fjalët që i dilnin nga shpirti dhe dukej sikur ishte rinuar tek fliste:
-Biri im.Ju keni ndërtuar këtë urë ashtu siç iua kam kërkuar.Keni derdhur të gjithë mjeshtrinë tuaj.Më në fund drejtoi sytë nga ura dhe pa dy djemtë e tij duke kaluar në për të nga dya anët e kundërta të saj dhe,në mes u takuan me njëri tjetrin.Pasi qëndruan disa sekonda përballë njëri tjetrit duke u parë sy më sy,zgjatën duart dhe i shtrënguan fort dhe pastaj iu hodhën njëri tjetrin në qafë duke u përqafuar.Kur ata u afruan afër shtëpisë panë marangozin që kishte bërë gati valixhen e rëndë me veglat e punës dhe po bëhej gati që të ikte.
-Jo,-i thana ata të dy me një gojë-Prit,mos u largo.Ne kemi punë të tjera për ju dhe do të iu paguajmë shumë më tepër se mendoni,prandaj të lutemi të dy mos u largo,qëndro këtu në punë tek ne.
Por marangozi me atë zërin e tij të qetë iu përgjigj të dy vëllezrve:
-Faleminderit për zemër bujarinë dhe shpirtmadhësinë që keni ju të dy.Unë me kënaqësi do të rrija që të punoja me ju,por mua më presin punë të tjera që i

kam të shumta.Unë kam për të ndërtuar edhe shumë ura të tjera......

Freitag, 19. Februar 2016

Shkërrmoqja e Njeriut

Tregim nga Kujtim Stojku

Sazani qëndronte para tryezës me pasta dhe nuk po vendoste që të hante. Ai u kishte ngulur vështrimin me vëmendje dhe pastaj shikonte me radhë fytyrat që mballaçiteshin përreth tryezës. Ai asnjëherë nuk i kishte konsumuar këto pasta që tani i preferonin shumë. Bile në shtëpinë e tij nuk merrnin asnjëherë nga këto, përshkakse ai nuk i hante. Në këtë tryezë ai ishte i ftuar dhe, siç është zakoni në përfundim të drekës nxirret ëmbëlsirë. Sikur të ishte bakllava, ose një ëmbëlsirë tjetër ai patjetër që do të hante, por këto ai nuk do t’i prekte kurrë. Me gjithë lutjet që iu bënë ai refuzoi duke thënë se vuante nga diabeti dhe prandaj nuk i hante. Ata të gjithë shijonin ëmbëlsinë e pastave dhe bisedonin gjithë gaz. Dikush në anën tjetër të tavolinës pyeti se në cilën pastiçeri ishin porositur këto. Një zë tjetër u përgjigj duke shqiptuar emrin e pasteçerisë “Dafina” dhe,në të njëjtën kohë mori edhe një pastë tjetër. Meqense të gjithë bisedat ishin konsumuar tani bëheshin biseda pa ndonjëlloj rëndësie,si të thuash ishin krejt koti. Një tjetër që ishte ulur në krah të Sazanit pyeti se sa kohë kishte që ishin prodhuar këto pasta të mrekullueshme. Përgjigjia që u shqiptua se nuk kishte as tre - katër orë, jepte sigurinë se ishin të freskëta dhe se nuk kishte pse të shqetësoheshin. Një zonjë e veshur me elegancë me atë zërin e saj melodioz tha se tani në verë po të kalojë shumë kohë nga prodhimi i tyre ata vërtetë janë shumë të ëmbla por ama kthehen në vrasëse të njeriut. Ata pas ëmbëlsirës së tyre që kanë, transformohen pas një farë kohe në helmuese dhe të vrasin pa mëshirë me ëmbëlsinë e tyre, prandaj duhen konsumuar në kohën e duhur. Tre - katër zëra gati thanë me një gojë se të gjithë pastat të helmojnë. Një burrë që ishte tek të dyzetë e pestat i veshur me një kostum me kuadrata i cili kishte shijuar që në rini pushtetin dhe nuk ishte marrë me ndonjë punë tjetër kishte një shije të veçantë.Atij në të vërtetë i pëlqejnë tortat sa një gjoks i madh gruaje. Kur i shihet këto ëmbëlsira në formë gjinjësh ai hante pa u ngopur kurrë ose, siç thoshin ai kishte një uri prej ujku. Ai ata i deshte në një mënyrë krejt veçantë dhe kjo bënte pjesë në shijen individuale të cilën atë e tërhiqte shumë, ishte ajo mënyra se si ata kundërmonin erë. Ishte pikërisht kjo erë që atë e bënte të papërmbajtshëm sa shpeshherë e bënte që të humbëte arsyen.Ai që po fliste duke ia njohur shijet tjetrit befas, filloi që të rritej duke u zgjatur dhe gati sa s’po kapte tavanin.Të gjithë ata që ishin ulur përreth tryezës dhe po shijonin këto pastat e ëmbla dhe të freskëta papritur mbetën me gojë hapur nga ky transformim i menjëhershëm që po shihnin me sytë e tyre, ku ata mbetën me pjatat e vogla prej kristali përpara dhe me lugët mbushur me pastë pa i futur në gojë. Pastaj sytë e tyre panë çudinë e radhës ku ai njeriu erdhi dhe u shkërmoq në mijra toptha të vegjël. Kjo me të vërtetë ishte e pabesueshme dhe askush nuk do t’ua besonte kur ta tregonin sepse ngjarje të tilla as në përralla nuk ishin treguar ndonjëherë dhe jo më të kishte ndodhur me të vërtetë. Një kamariere e re e veshur me një përparse të bardhë erdhi menjëherë dhe i fshiu këto toptha duke i vendosur në një lopatë plastike në të cilën ajo zakonisht e përdorete shumë rrallë ose me thënë të drejtë e përdorte për të vendosur jashtqitjet e e qenit të pronarit që shpesh herë e bënte ku t’i vinte. Por kur kishte raste të tilla qenin e mbyllnin dhe nuk e linin që të vinte në sallën ku po drekonin. Pasi i mblidhte këto jashtqitje të qenit, i merrte dhe i çonte këto toptha larg në një vend pas shtëpisë dhe pastaj kthehej në oborr. Dielli vazhdonte të shndriste si gjithmonë dhe, zonjat si përherë vazhdonin që të lëshonin një erë magjepëse….

Kujtim Stojku - Luga e varur në hapsirë


Tregim

Pranvera sapo kishte hedhur hapat e saj të para,nëpër degët e pemëve që sapo kishin filluar që të çelnin sythet, zogjtë uleshin si në kor mbi degët e tyre dhe ia merrnin këngës. Bari kishte filluar që të ripërtrihej nga dimri i acartë,kur befas,moti shpërtheu me një të ftohtë të papritur dhe pranverës sikur iu ngadalsuan hapat. Zërat gazmorë të zogjëve erdhën dhe u t’kurrën. Dëbora me kryeneçësinë e saj mbuloi edhe një herë malet si një çarçaf i bardhë,temparaturat erdhën dhe u ulën në të gjithë vendin sikur ishim në fillim të stinës së dimrit dhe jo atë të pranverës. Dimri po na i kërcëllinte edhe një herë dhëmbët e tij duke na treguar se nuk donte t’i dorzohej pranverës e cila si një nuse e veshur me vellon e saj me lule kishte filluar nusërimin e saj. Faqet e para të gazetave dhe ekranet e televizioneve ishin të pushtuar me titujt bombastikë ku ngjarjet e kohëve të fundit po rrokulliseshin me shpejtësi dhe, njerzit kishin mbetur si të shushatur. Pikërisht në këtë kohë në një zonë të largët i lajmëruan banorët se kishte ardhur kryetari i partisë X dhe se do të prezantonte kanditatin e saj që ishte një nga banorët e kësaj zone. Në orën 12 fiks në sheshin e vogël para ndërtesës së komunës ishin mledhur si në një ditë pazari banorët e saj për të dëgjuar prezantimin e kandidatit të ri. Atë e njihnin të gjithë se ishte lindur dhe rritur aty dhe me thënë të drejtën të gjithë nuk kishin asnjë gjë kundër tij. Përveçëse nën zë flitej se isha dhe u vizitova tek mekaniku doktor dhe, se veglat m’i pa mirë. Floriani tashmë ishte një nga mjekët e zonës i cili kishte mbaruar shkollën e mesme për mekanik.Por meqenëse në këto zona të thella nuk kishte mjek ai si fillim ndoqi një kurs infermierie dhe,më pas kishte mbaruar studimet për doktor. Prandaj edhe njerëzit thoshin me ironi se në vend të shirinkës për gjilpërë i kishte më shumë hije çelësi anglez i mekanikut. A nuk e pe si të vizitonte, sikur me qenë duke shtrënguar vida!....Disa e quanin shumë të mençur sepse nuk kishte ikur si të gjithë të tjerët duke u vendosur në qytet por kishte preferuar që të qëndronte në vendlindje duke u bërë edhe mjek. Më në fund erdhën edhe ata të partisë X me makina duke u rënë borive dhe ndaluan në atë sheshin e vogël i cili në kohë shirash bëhej baltë i tëri. Nga makina e parë zbriti vetë kryeatri i pari,më pas ishin edhe katër makina të tjera me të rinj që brohorisnin për fitoren e sigurtë të partisë së tyre.Kryetari ishte një burrë i shkurtër dhe tek mundohej që të takonte të gjithë ata qytetarë të lodhur mundohej që të ishte sa më i afrueshëm i cili tashmë kishte hequr atë maskën pedante nga fytyra që e mbante kur fitonte ndonjë post të lartë shtetror.Pastaj u drejtuan tek tribuna e cila ishte një tribunë e thjeshtë e improvizuar me dërrasa të marra uha nga banorët e cila ishte mbuluar me beze të kuqe dhe në ballë të saj zinte vend posteri i kandidatit dhe krah tij ishte vendosur një poster tjetër me një grup fëmijësh me libra dhe lule në duar ku binte në sy tek të dyja posterat parulla “Votoni për mirqenien tuaj”.Nga disa bokse të mëdhenj oshëtinte një muzikë dhe njerzit ishin mbledhur dhe po prisnin.Me thënë të drejtën në kohë fushatash elektorale populli ngopej me tinguj muzikor falas dhe me fjalime bajate të liderëve dhe kandidatëve që tashmë sapo vinte dhe po u dilte boja gjithnjë e më tepër.Në këto çaste pasi u fol në përgjithësi nga disa të rinj të cilët kishin veshur bluza ngjyrë gjëmbi me dizenjo vetëm kokën e kandidatit ku ishte shkruar “Jeta e lumtur nesër iu buzëqesh”. E mori fjalën krytari i partisë.Ai qëndroi para mikrofonit si një xhuxh duke rrotulluar sytë sa majtas dhe djathtas, duke mos u impresionuar nga këto takime shfaqte gjithmonë një fytyrë tjetër së cilës ia ndërronte maskën sipas rrethanave. Për të, kjo tani ishte kthyer në profesion. Por nuk kishte vënë re një gjë tjetër se sa ishte kthyer në një figurë neveritëse.Ai ndryshe fliste dhe ndryshe mendonte dhe këto ishin cilësi që rrallë kush i zotron ato.Më në fund ai filloi të flasë,foli për kandidatin,për të mirat dhe lumturinë që kishin sjellë dhe do të sillnin akoma më shumë po të votoheshin përherë kandidatët e kësaj partie.Kur në këtë kohë ku ai sapo kishte pushuar dhe po pinte ujë nga gota që i kishin vënë para,sipër tribunës fluturoi një gjel me pupla të shnëdritshme dhe të kuqerremta duke kënduar ko-ko-ko.Në këtë kohë në turmë shpërthyen të qeshurat.Pak më tutje ishte një kumbull që u buzëqeshte banorëve në heshtje me atë nurin e saj veshur plot me lule,kur kryetari si la gotën në vendin e caktuar,duke qenë mjeshtër i situatave të papritura tha:
-Bereqet,mbarësi,dhe pastaj thonë sepse ne kemi fat dhe na votojnë njerzit,pse na duan ata.Ata na duan sepse ne i bëjmë realitet premtimet dhe e mbajmë fjalën.Ne, kundërshtarit tonë i themi se ja me vullnetin e vetë Zotit na besojnë edhe shpendët.Në turmë kishin filluar që të bisedonin dhe të qeshnin duke mos e dëgjuar më kryetarin.Ai duke e parë se turma nuk po tregonte më interesin e fillimit nuk e la fjalën.
Ai filloi që t’u fliste për një artist të madh që e quanin Mikelanxhelo.E çfarë nuk ishte ai.Në turmë kishte apo nuk kishte katër-pesë veta që e dinin se kush ishte ky artist i madh.Por ata nuk po kuptonin se pse ky ishte pjesë e fushatës.Ndërsa ai vazhdonte fjalën e tij duke treguar se si ky gjeni i epokës së rilindjes një herë duke qenë në kërkim të muzës së tij kishte shkuar në një zonë provinciale të Italisë dhe ishte ulur mbi një grumbull tullash.Disa menduan se ai fliste për ndonjë punë me shtetin fqinj sepse gjysma e shqiptarëve atje ishin dhe sytë e milionave ishin drejtuar për andej ku siguronin ekzistencën. Por filli i mendimit ishte krejt tjetër me atë të dëgjuesëve dhe, ai vazhdonte të shpjegonte për këtë njeri të madh. Ai atyre u tha së ky ishte edhe një arkitekt i pakrahasueshëm për kohën që jetoi dhe, kushedi se çfarë po fantazonte në ato momente duke mbështetur kokën mbi duart e tij dhe po mendonte.Sikurse na ndodhi neve sot, edhe atij befas aty pranë tij i kaloi një gjel që filloi ta shihte artistin e madh me ata sytë e vegjël dhe të rrumbullakët që i dukeshin se i kishte prej ari. Ai vazhdonte ta shikonte pa i mbyllur sytë asnjë çast.Në këtë pikë artisti i madh Mikelanxhelo ngriti kokën e tij dhe pa gjelin.Ai përsëri me atë vështrimin burrëror që ia kishte ngulitur atij,as nuk i mbyllte sytë dhe as nuk po tundëte bishtin.Artisti Mikelanxhelo e shikoi poshtë nga grumbulli i tullave ku kishte hypur dhe po mendonte,por ndërkohë, ai u bind plotësisht sepse ishte i vetëdijshëm se pa diçka me sytë e tij.Ai i fërkoi sytë me duart e tij të mëdha, dhe për çudi pa se gjeli nuk qëndroi më për një kohë të gjatë për ta vështruar atë,por u largua duke lënë shkëlqimin e tij pas.Pastaj iu drejtua pulave dhe u sul mbi ta.Kuptohet se sulmi i tij ishte miqësor.Kjo ishte dashuria e madhe që ai shprehte në këtë mënyrë.
Ky artist i madh u ngrit nga pirgu me tulla ku ishte ulur dhe shkundi pluhurin e kuq nga pantallonat .Nga shkundja e pantollonave u ngritën ca rrathë pluhuri që u përzien me rrezet e diellit dhe pastaj u zhdukën duke u përzier me eterin.Hodhi menjëanë rripin dhe shkoi tek gruaja e tij.Gruaja e tij ishte jashtzakonisht e gjatë,sa ky i vinte asaj deri në mes.Por duke shkuar rrugës për tek ajo ai takoi një mikun e tij i cili ishte i gjatë nga shtati por i vogël nga mendja. Pasi i shtrënguan dorën njëri tjetrit ai pa ia lëshuar dorën mikut të tij i bërtiti:
-Shiko atje lart,poshtë asaj resë pak si e errët!
Miku i tij shikoi dhe pa një sferë.
-Çfarë është kjo?- pëshpëriti ai me habi.
Nga qielli erdhi një bubëllimë dhe u përgjigj:
-Një sferë me sipërfaqe të lëmuar.
Ai dhe artisti Mikelanxhelo u ulën mbi bar,dhe kur ata u ulën mbi barin e gjelbërt u dukën si këpurdha.Ata u kapën dorë për dore dhe i ngritën sytë drejt qiellit.Në qiell u shfaq konturi i një luge që qëndronte pezull.Mbi çfarë toke ishte kjo? Asnjë nuk e dinte.Njerzit varpaonin përreth dhe shkonin dhe mbylleshin në shtëpitë e tyre.Ata mbyllnin dyert dhe dritaret por a do t’i ndihmonte kjo ata? Pjesa më e madhe thoshte se kjo lugë që po vinte nga qielli pa tjetër që do t’i ndihmonte.Disa thoshin po nëse nuk na ndihmon?Më kujtohet se dikush tha se ndoshta kjo mos është ndonnjë kometë që u shfaq në qiell.Tjetri ia priste po mor po kometë është,kometa “Hallej” i thonë.Kam dëgjuar se këto kometat janë shumë të frikshme.Por tani pa na shfaqej një lugë.Dhe thonë pastaj se nuk ka Zot.Në Bibël thuhet se perëndia çifutëve në shkretëtirë u dha bukë nga qielli.Po të mos u kishte dhënë ai këtë bukë ata nuk do të kishin hyrë në tokën e premtuar.Ja edhe për ne tani ai po na dërgon një lugë që qenka e ndritshme dhe konturet e saj rrezatuese e bëjnë më të dallueshme me dritën e yjeve dhe rrezet e diellit.Por kjo mor për çudi po rri hava dhe nuk po zbret këtu në tokë tek ne si manat e çifutëve.Dikush thoshte se patjetër ajo do të ulej se për ndryshe nuk ka kuptim që të rrijë në ajër! Kur të zbresë në tokë duhet të jetë më e madhe nga se sa duket në hapsirë,ia priste një tjetër dhe,do të ketë brenda boll që të ngopen që të gjithë.Një tjetër ia kthente se këto nuk janë shenja të mira dhe mund të ishte fundi i botës. Fenomenet qiellore edhe shkenca e ka të vështirë që t’i shpjegojë. Por, po në rast se ajo ishte me të vërtetë një kometë dhe ishte afruar aq shumë tokës! Atëherë zgjidhja është e thjeshtë.Duhet që të mbyllen dyert dhe dritaret në çdo shtëpi.A mundet vërtetë kjo të na ndihmohnte? Ju nuk mund ta bëni veten barrikadë ndaj fenomeneve qiellore.Pertef Nderkë Mali jetonte në shtëpinë e tij.Ai kishte një teori të tijën për çdo gjë që është tym.Por në vështrimin tym jo çdo gjë është tym.Ndoshta kjo me të vërtetë është asgjë.Ka vetëm një kategori dhe, është e vështirë ta thuash. Natyrisht që është thënë se artisti shqyrtonte vështrimin e një gjeli.Ai e shqyrtoi dhe e shqyrtoi dhe erdhi në konkluzionin se gjeli nuk ekzistonte.Artisti ua tregoi miqëve të tij këtë dhe miqtë e tij ia dhanë gazit.Si, tha ai, nuk ekziston kur ai qëndronte pikërisht këtu dhe unë jam i sigurtë se e pashë atë.Pas kësaj ai vari kryet,mbeti në të njëjtën gjendje në të cilën qëndroi dhe u ul në majën e grumbullit prej tullash që iu duk se ishte një pirg prej plehu.
Kjo është e gjitha.

Kujtim stojku - Cikël Poetik



ZILJA E SHEJTANIT

Dëgjoj kërcëllitjet e dhëmbëve të dimrit veshur me kostum gri,
Pushi i bardhë i mjegullës ëmbël mbi të është shtruar,
Nata ndahet pjesë pjesë pjesë nga vijat e verdha të kostumit të zi,
Pak më tutje më duket se dëgjoj zëra,oshëtima e tyre vjen duke jehuar.

Përmes këtyre zërave të largëta,
Që eterin e përshkojnë në mënyrë valore,
Unë dëgjoj këngën e qyqes që këndon mbi kalin e bardhë,
Nata lëshon mjekër, thinjet me ngjyrë dëbore.

Prej maskash shtazarake qetësia prishet,
Prej gjuhës së gjarpërit na përcillen mesazhe perëndie,
Dozën e helmtë shoh mbi njerzit të rritet,
Turma dallgëzohet,e trembur nga djajtë me krena shtrige….



NJË ZË OSHËTIN NGA DHEU

Nuk e di pse maja e penës m’u thye,
Kur për këtë atdhe u nisën luftëtarët,
Ku në gjakun e kuq pena ime u ngjye,
Sot u coptua prej pushtetarëve,
Fjala pikon gjak keqas nga trutharët.

Deri më dje shpresën e kisha varur në vështrimin e shqiponjës,
Ku kryet të mos e varja në ankth,  në vaj e në zi,
Shpirti yt sot shpërthen në oshëtima dërmonjës
Ushtar i  madh i kombit,s’guxoj dot të shoh në sy.

Kur morëm vesh se dhe shpirt,qamë hidhur,
Si oshëtima e luemjëve gjama ushëtoi,
Zemra çirret edhe sot ajme duke thirrur,
Plaga e vjetër e pabesisë,mendimet m’i ngatërroi.
Me vdekjen tuaj menduam se dhimbjet tona morën fund,
Ëndërronim si ty në ballë të betejës të vdisnim,
Amaneti yt nga eshtrat po na shkund,
E sot më keq se dje,një udhë pa krye po e nisim.

E,unë sot kam mall të jem në mes jush,
Mëkohem në gjirin e tokës si më i devotshmi bir,
Eshtrat po më çahen,dheu është duke u tund,
Gjaku po na ç’ngjyroset,fitorja paska shije të hidhët.

Shpresat dhe dëshirat pse m’i shkele or vëlla,
Ti i dije mirë se t’i lashë amanet,
Trupin vërtetë me dhe ma mbulove,
Për mua më mend s’të ka ra,
Ngrefosesh i shpërfytyruar në mes popullit
Veshur krejt salltanet.

Zemra ime pushoi duke dhënë frymën e fundit,
Më varrose bashkë me pushkën si nishan,
Por mbajeni mend se gjaku i derdhur nuk mund të humbi,
Se jam gur kufi për këtë vatan….

I shtrirë në shtratin prej dheu rri e pres,
Si trupat e shokëve në kaushin e burgut lidhur për medet,
Kositur në llogore nga plumbat vdekja po më merr,
Turbull e dëgjoj urdhërin e Iliaz Kodrës,
Sytë nuk shohin ma, ata më janë err.

Pavarsisht se edhe tani duan të ma shkelin varrin,
Oshëtijnë shpirtrat këlthasin gjithë tmerr,
Si Konstandini do të ringjallem përsëri nga varri,
E kombin tim do ta mbroj përsëri për jetë….



SHQISA TJETËR

Prej brenda nesh kemi dëgjuar pafund pëshpëritjet,
Që në djepin e shpirtit këndojnë për një kohë të gjatë,
Jehonat vinin dhe iknin duke bërë ajrin të dridhej,
Humbisnim kohën në një shkëlqim të butë e të zjarrtë.

Kur vinte vjeshta malet merrnin një pamje majft me delikatesë,
Sytë thaheshin,përziheshin me qiellin blu,kënaqeshin me melodi,
Zërat binin nga qielli,dielli me syrin e zjarrtë ne na sheh,
Demonët thurin papushim himne dhe i këndojnë në liri,
Kur shpirtrat ngjiten,ata asnjë sy nuk i sheh.

Nën dritën e botës së hënës banon errësira,
Stërgjyshërit spiritualisht me grushte po i bien tokës,
Në strofullat e saj me baltë i përqeshin shpirtrat,
Pikërisht në këtë errësirë i zgjidhin ushkurët duke u bërë turpi i botës.

Në fijet e mjekrave të fëlliqta nderi sipas tyre peshohet me okë,
E gjitha kjo duket si një ëndërr makth në gjumë kur ta shohësh,
Prej buzëve gjithmonë na dalin fije të lëmuara,
Ca ecin pa pikë turpi me ballin lart,kurse një pjesë tjetër e ulin kokën.

Ata shkëlqejnë si perla fildishi,
Me një puthje ekstarvagnte krekosen për t’u dukur,
Përmes tingujve të erës zërat bërtasin për furtunë me shi,
Tingëllojnë të uritur nga shikimi njerzor,hipnotizim i çthurur.

Shpirtrat e stërgjyshërve nga skutat e dheut kanë filluar të zemrohen,
Ata po klithin deri në kupë të qiellit plot çmenduri,
Këto ndijime bëjnë tek unë që edhe një shqisë tjetër të zgjohet,
Më hiqet një perde që nuk e dija se i kisha të mbuluar sytë e mi.

Çuditërisht ata se çkanë duke u mbledhur në kujtimet e së kaluarës,
Edhe pse ky brez i prishur mbi varre po u shkel pamëshirë,
Druga po e mbledh mbrapsht fijen e shtëllungës prej furkës,
Nga gjiri i dheut zgavrat e kokës një flakë u flakërin….



QENI

Ëndërron duke rrotulluar sytë e tij të artë,
Çlodhet vetëm në ag,në një qoshe rri shtrirë,
Rënkon duke kuisur edhe në dimrin e acartë,
I përzihen rënkimet me këngën e suferinës.

Para këmbëve gjunjëzohet duke u përdredhur,
Shikon me habi pemët që duken se i lëvizin,
Pastaj turret nëpër plehra me të madhe duke lehur,
I treten dëshirat,i shtohet etja për fusha të tjera,
Nuhat me hundën e tij dhe rend para si i babëzitur.

Në të shumtën e rasteve nuk leh,pas të ndjek me qetësi,
Vështrimi i turbullohet,duke u jaragvitur dhëmbët nxjerr,
E si të afrohet nga pas pa u ndjerë gjithë tinëzi,
Të kafshon me pabesi,shenjën e dhëmbëve si kujtim të len.

Mendimet e disa njerëzëve janë si mendimet e këtij qeni,
Sepse si qeniet nezore edhe ai merr frymë,
Kërcëllin dhëmbët,leh si i tërbuar,jargët i kullojnë në tokë
Më pas kuis gjithë gëzim,tund bishtin dhe gjunjëzohet,
Fillon e të lëpin kur i hedhin një kockë….



NË KËTË MESNATË NËNTORI

Nëntori në mesnatë është i trishtë si shkumës i bardhë,
Kur në qiell hëna ndrit duket sikur qytetin shtyp,
Heshtja mposhtet,dhëmbët kërcëllin ngrica,
Zërat e natës janë të thella,në  vetvete mendimet përtyp.

Retë shqyhen copa copa duke rendur drejt lindjes,
Disku i hënës rrëshqet ëmbël,e bardha çuditërisht ka ngrirë,
Përmes melodive zogjtë dimrorë ia kanë filluar cicërimës,
Në qiell yjet si xixa zjarri kanë filluar të ndrijnë.

Unë si i marrë kam arritur hapat e dritës misterioze,
Ku retë si njolla të murrme gjithë zhurmë i fryen era,
Kur zbardh agu,rrezet e arta të diellit bëhen kapriçoze,
E shkrirë bashkë me ta fillon e merr frymë jeta.

Vështrimi rrokulliset  nëpër humnerat gri,
Drita na ndjek nga pas me hapat e saj misterioz,
Retë shtëllunga shtëllunga kanë filluar të mblidhen,
Nëntori vë mbi sy kësulën e bardhë e duket si burrë serioz…



NË PARIS PËRVAJSHËM BIEN KËMBANAT

Kërcënimet terroriste vijnë nga një ideologji,
Nga mendje të sëmura,njerëz që shkërdhehen me djallin, 
Këta frikacakë që maskohen si martirë,
Si autorë të masakrave të tmerrshme, 
Ngazëllehen nga vrasja e njerzëve të pafajshëm,
Mbi gjakun e tyre si hijenat zhysin buzët me babëzi,
Këmbanat kanë filluar të oshëtijnë gjithë kujë e vaj,
Paris jemi me ty.

Kjo nuk është një luftë,por shpërthim instiktesh shtazore,
Shpërfytyrim i qenies njerzore që klith në frikë,
O Zot, ç’ lemeri,
Paris nuk mund t’i mbajë lotët,
Sa shpesh po të veshin me të zi. 
Përbindësha si nëpër përralla nën klithmat histerike për “Allah”, 
Bashkë me shpirtërat e të pafajshmëve lundroj në detin e lotëve,
Dielli sot e ka fsheh syrin,agu nuk po zbardh.

Hijenave të terrorizmit ne nuk do t’i përulemi,
Në zinë Pariziane edhe unë pjesë marr, 
Dekompozim shpirtrash,kujën a nuk e dëgjoni,
Bashkë me tufën e korbave ju këndoni gjithë mall.
Iluzionet e jetës fluturojnë sëbashku me fluturat, 
Kuja Pariziane deri në vendin tim ka ardhë,
Vrasin shpresat dhe ëndrrat më të bukura,
Fantazi të çmmendura nga njrëz kanibalë. 

Duam apo s’duam kyTerrorizëm,
 Është bërë pjesë e historisë sonë,
Shohim me qetësi kur njerzit theren si berra,
E njerzimi po ngushëllohet,
 Vetëm me vajin që lëshon jehonë,
Për ata që kanë sytë çelë,
Kjo dhimbje çdo kujt i troket tek dera .

Ne jetojmë  në mes të kësajë mizorie njerëzore,
Rrokullisen me shpejtësi shpirtrat në humnerë,
Jeta na është dhuruar prej vetë Zotit,
Paris,dhimbjen tënde deri në asht e ndjej.
Vaji mbështillet me tingujt e këmbanave,
E,shpirti im nuk mundë të heshtë.....



NË EMËR TË ATIT,TË BIRIT E TË SHPIRTIT TË SHENJTË

Oshëtin nëpër shekuj me të fuqishmet vigmë,
Duke i tjerrë shtegtimet si shtëllungat e leshit në furkë,
Prej qiellit dëgjohen lutje e pëshpërima,
Shtegton tradita e lashtë nëpër të kohës udhë.

Sa herë nata na ka parë me sytë e saj fërfëritës,
Me një fytyrë që rrinte  gjithmonë duke u zgërdhesh,
Shakuj shakuj rrokullisesin dëngat e errësirës,
Vithisje që të mos kthehej më ky shterg.

Vështrimet e dritës pasqyronin,
Peizazhi i ngrirë tashmë bën refleks,
Shpirti dhe balta akoma vazhdojnë të rënkojnë,
Në emër të Atit,të Birit dhe Shpirtit të Shenjtë….



TRU ÇYRYK
Poemë filozofike

Prej mendjes çyryk na shfaqen imazhe të shpërfytyruara,
Paaftësi mendore për të folur përmes imagjinatës,
E,prandaj ne i shohim duke u përpëlitur sa me këmbë e me duar,
Vështrimin e kanë krejt të turbullt e, s’mund ta gjejnë kurrë fjalën.
Çdo gjë që shohim me sy na duket sikur e dimë,
Përfytyrimi kërkon shqisën e veçantë për t’iu shafqur mendimit,
Shikon të gjitha llojet e ngjyrave që bashkë me dritën vijnë,
Kurse tingujt dhe zhurmat i kap përmes dëgjimit.
Formën e trupave truri e kap në mënyrë sekondare,
Erërat,bubullimat dhe rrëketë përmes oshëtimës së shurdhët,
Kurse çdo aromë e ndjen përmes shqisës së nuhatjes,
Me kutin e mendjes mat se sa të prishura janë rrugët…
Shumë veçanti i kap përmes ndijesive trupore,
Ku më pas të gjitha kthehen në cilësi,
E brendshmia me të jashtmen janë të lidhura dorë për dore,
Për të pasqyruar çdo gjë, në dhomat e kujtesës rrinë gati.
Kur truri është çyryk,asgjë s’kap me fantazi,
Megjithëse forma të turbëllta qëndrojnë në hyrjet e trurit,
Janë ulokë e s’dalin dot jashtë,mendojnë se u kanë bërë magji,
Imazhet transmetojnë format e perceptimit,
Që të pëshojë fjala duhet të gdhendet me mjeshtëri.
Shumëllojshmëria e figurave na jepet përmes shpërfytyrimit,
Shprehshmëria e fjalës magjike fillon të rënkojë,
Krejt të zbehtë e ka meditimin,
Realen fizike nuk e sheh se është krejt bosh….
Nuk percepton dot përmes përfytyrimit të vërtetë,
Dobësia mentale i afrohet më shumë shpërfytyrimit,
Vështrimi errësohet,shikon qiellin kur nxihet nga retë.
Paaftësi foshnjarake,
Që s’nxjerr dot deduksinet e duhura,
Mendje e shthurur që krekoset gjithë madhështi,
Fantazi që ngatëron bubazhelat me fluturat,
Por shqisat kapin çdo gjë dhe e mbajnë në vëzhgim.
Kurse unë qëndroj në mes të errësirës dhe heshtjes,
Vigmat historike pështjellohen në shpirtin tim gjithë zhurmë,
E,prandaj më thonë se jam i krisur e flas me vete,
Për të dalluar të bardhën nga e zeaza,
Jam munduar shumë.
I kam thirrue kujtesës që buron nga çdo ngjyrë,
Të gjitha këto vetëm vështrimi i merr,
Tingujt e mendimit s’më kanë turbulluar,
I shoh si në një pasqyrë,
Qëndrojnë të zhutyr në shpirt shumë thellë.
Sipas dëshëirës sime,
I shoh para meje duke vrapuar,
Gojën dhe gjuhën ma kanë ngrirë,
Asnjë tingull nuk nxjerrin,
Sipas dëshirës dhe mendjes time këngës ia marr kur të dua,
Mendimi nuk shqetësohet kur zvarget zëri.
Ky është një thesar që shqisën e dëgjimit ka pushtuar,
Përbërja e ngjyrave qëndron përherë në ndryshim,
Kur qefit tim dua t’i thërras se çfarë kam kapur me shqisat,
Pa nuhatur dalloj aromën e zambakut nga ajo e manushaqeve,
Sipërfaqen e lëmuar e shoh të rrudhur kur u dridhka,
Shkulmat në ujin e qetë vetëm për një çast rrathë rrathë përhapen….