Dienstag, 25. März 2014

Fran Ukcama - Gjashtë poezi


Me rastin e ditlindjës së poetit

Gëzuar, Fran Ukcama!


ATË DITË SI SOT PËSËMBDHJETË VJET

Ata iken, Kosoven e lanë në tym e flakë,
lotin mbirë në sy,
jetën mbi predha..

Ata u kthyen pas disa muajsh pas,
lulet kishin çelë ,
e liria kishte mbi te dera.
ta ikën sa munden me mbet gjallë,...

dhe nanat shtazana lindën,
u kthyen më shumë,
nipa e mbesa, si vera..

Të parën punë që e banë,
kqyren ku gjenden trimat,
vorre hapen rivarrosen heronjtë..
e mbollen për jetë lirinë..

Atë ditë si sot pësëmbëdhjetë vjet,
isha emigrant në Athinë,
për ju vellëzer e motra, lusja Perendinë.

Sot, nuk di pse më rigojnë sytë,
ndofta, oh sa i hidhur kujtimi !!!
Ndofta këto buronja në faqe tash janë kroje gezimi!!

 

K O S O V A
ANDRRA QË NUK NA LANË
ME ANDËRRUE


Kosova andrra jonë e ndalueme,
ndarë me shekullin e trishtuem,
tani që zhgandrra votres ka blerue,...
erdhi dita..besuem..

Ku jemi, ketej dhe andej dhe botës mbarë,
kemi lirinë e shpirtin për të festue,
tani asgja ma nuk duket përrallë,
por prush lirie në votër, gufue..

Kosova dikur andrra e jonë e ndalueme,
sa nji jetë na dukesh veç nji kangë,
vinin rrallë kangetarë e s`mundnim me i takue,
vëllai me vëllain , shurdha e memeca ,kishim kanë..

Legjendat i kemi qitë mbas krahu,
dhe zemrat shtrue kufijtë ku ma nuk janë,
kur flisnim me gishta e shënja se largu,
burgimi i shekullit,
ma i madhi..

Kosova andrra e jonë e ndalueme,
dhe copat ku sperkamat kanë ra,
a ka në Botë komb ma të coptuem,
pse shtirem sikur ,
pse bajmë sikur s`ka ndodh kurrgja..

Festimi asht aq i madh, por jo i ploti mbi dhe,
Bota bën të shurdhin e s`bëza,
përmes gishtavë mbi sy na sheh,
Andrra e jonë, sot e mot, lyp e s`ka,
festojmë moj Europë por të plotë nuk jemi ne!

Të plotë do jemi, kur të jemi nën një qiell,
ku të ngrohem nën një diell, me stan e vërri,
jo në pesë si fjegra molle, nda kobshëm, me hile
por shqiptar me gene shekujsh, në nji Shqipëri!


 
NË HARTEN E SHPIRTIT I KAM FSHIRË KUFINJTË

Në harten e shpirtit i kam fshirë kufinjtë,
gjithë jetën livadhe miqësie kam bleruar,
udhes së jetes nuk bëj kurrë armiqë,
e dua shpirtin më këtë jetë e më atë anë të shliruar!!

O zonjë e thinjur, puthjen ta kafshojmë si kokrrën e molles
në ishullin e vetmuatr të dashurisë, jemi ne sot
eja t`ia bëjmë inventarin e halleve vetes në këtë cep të botes,
se ajzberget pa meshirë po shkrijnë, anijaen tonë mos na fundosin!!!

 

SIKUR TË NGRIHESHIN PREJ GJUMIT HERONJTË

Ajka u shua, në vlime lufrash,
Parajses në gjumë shkuan prej kohesh,
çka do të thonin për prijsit sot burrash,
sikur të ngriheshin prej gjumit heronjtë?!!

Pse për rrëna, dhe hipokrizi,
pse për babzitje në Kurriz të Kombit,
apo për drejtesi e barazi,...
për çka falen jetën heronjtë qysh motit!

Çka do të kuvendonin heronjtë trima,
ah, ëndrrimtaret që s`u fshehen në skuta,
e ku do të futeshin prijësit e sotit,
ata e dijnë se sa u vlen lëkura!

Ajka u shua në vlime luftrash,
në beteja me armikun e prita të pabesa,
të sotmit kthyer në miloner, e harbuta,
shtiren si djajtë,
si djajtë mallengjehen kur shkojnë në kujtesa!

Sikur të ngriheshin heronjtë prej varri,
prijesit do çmendeshin,
do çmendeshin demagogët se u dilte kallaj!


 
U NGUROSA NË ZEMRËN TANDE

Kalla gacën e mendimit,
me unorin e një fjale,

kalla shtegun e kujtimit,
nën kunorën e një dardhe,

kalla germat e një emni,
përkundur në djep përralle,...

kalla rënkimin e shpirtit,
përvelim, fladi i një nate,

kalla eshkën, fjalën , gurin,
u ngurosa në zemrën tande.

 

MANUSHAQJA QË MA FALI PRANVERËN

Gojë ambla,
Sykthjellur në qiellin e gjelbër,
Refleksit njomëzor,
Buzagazin ma fali,
Ma fali pranverën…

Nën gurin e thekur,
Diellit të prillit,
Bornajes së denjur,
Gjinjtë qitur jashtë rreze më rreze,
Një puthje shtalbe,
Ma fali pranverën !

_______________
Stafi i Revistës elektronike "AlbPlanet" dhe i portali "Ora shqiptare", ia uron ditlindjen poetit të nderuar Fran Ukcama! Urojmë nga zemra që të jetosh e 100 vjet tjera dhe të na dhurosh edhe shumë libra të rinj! Gëzuar!

Freitag, 21. März 2014

Myrteza Mara - Poezi

 
BANORI MË I VJETËR
 
Kjo botë, e rrumbullaktë si sferë,
përkundet në shtratin e Universit.
Si nuk e kuptoi poetin një herë,...

banorin më të vjetër të planetit?

Nuk dihet kush ka lindur më parë,
shkencëtarët akoma janë në mjegull,
poeti është dëshmitar i gjallë,
mbi çatinë e botës vuri një tjegull.

Poeti e jeton jetën dhe për një çast,
një çast poeti vlen sa njëmijë diej,
në shpirtin e tij s’ka si të ketë natë,
ndaj ëndrrat endin ëndrra ndër qiej.

Kjo botë nuk është aq e madhe sa thonë,
Se urat i kanë ngritur poetët që në agim
dhe muza e shpirtit kalon si jehonë,
nga poli në pol e përcjell dashurinë.
 
 
 
MË THONI

Kur zgjuhen tërmetet
shkunden nga gjumi malet,
fushat rrudhen si plaka
zvogëlohen dhe gurët e varreve.

Treten amanetet e Rozafave,
nën rrënojat e mallkimit,
vatrat mbeten dhe pa hi, …
më thoni ju lutem,
keni parë të vritet ndonjë mi?!
 
 
 
MBRETI I SHAHUT

Rri e meditoj mbi magjinë e trurit,
Të njeriut të mençëm nga Persia
Fushën e shahut ku luajnë gurët
Gurët që ndeshen njëlloj si ushtria!

Ushtarët e vegjël kokërrumbullak,
Holluar qafa nga rripi i helmetës,
Janë gati të hidhen në zjarr e në flakë...

Sapo dëgjojnë piskamën e trompetës.

Mbreti hijerëndë, në krahë mbretëreshën,
Rrethuar nga oficerë e kuaj më shalë,
Sundon me vrojtim fushën e betejës
Dhe jepet sinjali: Përpara ushtarë!...

Çmimin e luftrave e paguajnë me kokë,
Deri dhe mbretëresha me kurorë
Mbretrit që ndezin e djegin një botë
As maj’e gishtit s’ju preket me dorë.

Eh, mbretër hijerëndë, ju mbretër,
Në fushën e shahut një gjemb s’keni marë!
Ndoshta njerëzimi do shpik lojë tjetër
Ku mbretër të tillë mbretër t’i varë në litarë!

Ripublikuar me shkurtime, nga vëllimi “Mëkati i Botës”
 
 
 
TRADHËTIA E POETIT

Të kam "tradhëtuar" kaq herë, e dashur,
Farën e "tradhëtisë" e mbjellë në letër.
Kur ne çmendemi në detin e përflakur,
Muza, si dallgët, puth bregun tjetër.

Unë të "tradhëtoj" çdo ditë, çdo çast,
Dënuar të endem si bletët në lëndina
Por i gjithë ky nuk quhet fat,...

Vetëm tek ty marrin zjarr vetëtimat.

Unë do të "tradhëtoj" deri sa të vdes,
Këtë "tradhëti" ti vet e ke bekuar.
Ndryshe, e dashur, s'do të isha poet,

Dhe ti s'kishe për të më dashuruar!
 
 
OAZET E MIA

Nuk di pse s’lodhem nga gjysmëëndrrat,
Është punë e vështirë më thoshe një ditë,
Por unë me to ndërtoj oazet e këngëve
Janë kopshtet ku fjalosem me perënditë!

Të bëj si magji, që ndërton kështjella
Rrethuar me kopshtet e luleputhjeve
Atje nuk ka pse të afrohet pranvera...

Atje gjelbëron fryma jonë e lutjeve.

Herë të krijoj si fëmijë të llastuar,
Ti më shpërblen me një det lumturi
Herë më dukesh si nënë e përgjëruar
Atëhere verbohem nga lotët për ty!

Shpesh ndërtoj ishuj për dy banorë
Dhe varkën e djeg për të mbetur atje
Dërgoj ftesë yjeve për të qenë dasmorë
Nga qielli zbret një tufë lule mbi re.

Udhëtojnë çdo çast gjysmëëndrrat e mia
Herë lundrojnë larg, herë dhe në kujtesë
Të marr në krah, siç merret dashuria
Dhe çmendem në prush, dehem me jetë!

Pastaj endem nëpër qiejt e kujtimeve,
Të urtat më ndjekin pas si manare
Veç më kujtojnë detet e premtimeve
Dhe besën e farkëtuar nëpër zjarre.

Ta kam dhënë jetën, si unazë në dorë,
Ti zemrën ma ke falur, zog në kafaz
Nëse mbretrit mburren se kanë kurorë
Unë jam më i lumturi se kam ty fat!

Ku nuk më çojnë këto gjysmëëndrra,
Ëndrra nëpër gjumë nuk di të shikoj,
I thur e i ç’thur ndër vargje tek kënga
Me lirën e shpirtit nëpër qiej i këndoj

S’jetoj dot pa gjysmëëndrrat e mia
Atje je ti, fryma, parajsa ime e vetme
Vdekja do të më vijë nga lumturia
Pastaj, po të doni, quheni dhe vdekje!...

Nuk di pse s’lodhem nga gjysmëëndrrat,
Është punë e vështirë më thoshe një ditë,
Por ato për mua janë oazet e këngëve
Janë kopshtet ku fjalosem me perënditë!
 
 
 
NË DJALL TË GJITHA

Në djall të vej dhe krenaria
Mbi kreshtat e sedrës së unit
Ajo të largon nga dashuria
Dhe mban erën e plumbit.

Në djall dhe hunda përpjetë,
Për të zenë qoshen e qosheve i pari
Ta mar djalli, kemi vetëm një jetë ...

Të kishim dy, njerën do e falnim.

Në djall dhe pendesa pas fajit
Dhe fjalët e lyera me zjarr
Kush e hedh hapin i parë
Lartohet kur thotë “më fal!”.

Në djall dhe xhepat e fryrë
Me plehrat e fjalëve të nxehta
O Zot, shemtohemi në fytyrë
S’shikojmë si rrokulliset jeta!

Në djall, në djall të gjitha
Larvat që bluajnë këngët
Ato i nxjerrin sytë dritës
Thajnë dhe pemën e ëndrrës.

Në djall dhe të tilla motive,
E fundit kjo poezi me djall
Me ty, magjia e magjive
Ka vetëm “dashuri të parë!”
 
 
 
TË KAM LINDJE NË PERËNDIM

Sot më hutove, bëre të harroja
Lutjen e shpirtit që e kam si rit.
“Të vdes për ty!”, atë do të thoja
Siç e kam thënë edhe çdo ditë.

Por ti mos më lerë të humbas
Në avullin e psherëtimave të mia
Të vdesësh për ty është fare pak ...

Për mua je jeta, je dhe dashuria!

Nga mungesa e dritës tënde verbohem
Ndihem si trung shkretëtire i djegur!
I vetëm edhe mund të shurdhohem,
Nga klithmat e dëshpërimit të verbër!

Je qela e artë e besës e rrëfimit
Meka e shpirtit, ku falem si pelegrin
Të kam altarin e dielltë të flijimit
Të kam lindje në perëndim!

 
 
 
URIMI I PARË PËR TY

Pa ty koha ngrinë në harresë,
deti humb bregun;
s’ka natë me yje e hënë,
vjeshta pa gjethe,
mbi degët e zhveshura
zogjtë si jetim, pa këngë!
Pa ty dhe loti s’ka qiell,
syri vishet me natë...

thahet buza për puthje,
thinjen ikonat për lutje,
pa ty nuk ka fat!

Pa ty nuk ka diellpoezi
pa ty nuk ka as vit të vjetër,
as vit të ri!
Për ty, në cdo frymëmarrje
tufa me luleputhje,
spërkatur me vesë loti nga sythet e këngës,
nota shpirti në pentagramet e zemrës.

Ti-fryma,
drita,
kënga,
ëndrra dhe gjysmëndrrat,
zgjimi,
udhëtimi,
shtegtimi,
troku i zemrës së çmendur,
kalendari i të gjitha stinëve.
Pa ty dhe pranvera bëhet dimër,
fiken gjithë shandanët e qirinjëve!

Në të gjitha jetët urimi i parë për ty,
për ty plotmëria ime!

 
 
 
NËSE NJË DITË

Nëse një ditë të lag shiu i trishtimit,
Nën ombrellën time ka vend përherë.
Aty do i gjesh gjithë puthjet e kujtimit,
Dhe shpirtin tim muzeum me pranverë!

Nëse një ditë do të duhet një urë,
Të kalosh pa frikë detin e Dilemës,
Mos u mundo, varkë bëhem unë...

Gjoksi i ndezur shkrinë ajzbergët.

Nëse një ditë do të humbas kënga
Trokit tek muza ime e vjetër.
Veç, të lutem, mos m'i zgjuaj ëndrrat,
E vetmja pasuri që më ka mbetur!

Nëse një ditë do të duhet një qiell,
I pastër si loti yt kristal,
Eja, pëshpëritmë lehtë mbi mermer,
Për ty do e le jetim atë varr!
 
 
 
TI, VETËM TI

Dua ta ndaj tërmetin e shpirtit
Nuk jam mal, as det nuk jam,
Jam thjeshtë një qiri që digjem
Në zemër kam një ëndërr vullkan!

Dua t’i them gjithë botës mbarë
Dua të mburrem, siç mburren fëmijët,
Kur kapin xixëllonjën për herë të parë...

Dhe unë tek shpirti yt pi dritë.

Shoh atë yll që më ka verbuar
Por nuk mallkoj, ndihem i lumtur
Ndihem si një planet i dashuruar
Me syrin e diejve të bukur!

Dua ta ndaj gëzimin, por ti nuk do,
Ma mbyll gojën me gojën tënde
Me sy më bënë shenjën “jo”
Më mbyt në liqenin e një ëndrre!

Ashtu më do, të verbër, të mbytur
Më do të tërin vetëm për vete
Por unë nuk vdes pa e bërë të ditur
Le ta dinë të pesë kontinentet!

Pastaj do më gjej shpirti qetësi
Do e duroj “ndëshkimin” e merituar
Vetëm ti di të falësh aq dashuri
Ti, perëndia ime e adhuruar!

Të dua, të dua si nuk kam dashur
Të dua, o dashuria ime e parë
Ti je çasti dhe jeta e përflakur
Ti, vetëm ti, më vdes dhe ringjallë!

 
 
 
NUK KAM KOHË

Nuk kam kohë të pres kohën,
Duhet të rend, vetëm të rend.
Kështu linda, kështu më njohën,
Vetëm kështu më ze hapi vend.

Nuk kam kohë të pres diellin,
E kam një diell në ballin e dashurisë.
Që kur kam lindur sytë nga qielli,...

Lutjen e parë ia fala Perëndisë!

Nuk kam kohë të dëgjoj sirenat,
(Oh, sa ëmbël dinë të më ndjellin!)
Pas erës së tyre përgjojnë hijenat,
Pas hijes së tyre bën hije terri.

Nuk kam kohë të zihem me veten,
As me të tjerët s’jam zenë kurrë.
Për zenka e sherre është bota tjetër,
Unë gazin e fjalës e mbolla në buzë.

Nuk kam kohë as që të plakem,
(Kush e lakmoi këtë djall moshe!)
Më rinojnë puthjet e tua prej flake,
Ti, që vlen sa ari i gjithë lotëve!

Nuk kam kohë edhe të vdes,
Me vdekjen kam lidhur kontratë.
Të vijë vetëm në një mëngjes,
Nuk do e pranojë po të jetë natë!...

Nuk kam kohë të pres kohën,
Duhet të rend, vetëm të rend.
Kështu linda, kështu më njohën,
Në sy e në shpirt kam emrin tënd.




Frrok Haxhia, ky bard i folklorit kombëtar.

 
Nga Rrahim Sadiku
 
Në rrugën e visareve të kombit
 
(Duke lexuar veprën e Ismet Krasniqit “Frrok Haxhia, ky bard i folklorit kombëtar”)
 
Kur botës artistike iu dhuruan muzat, me sa duket, me to erdhi edhe kënga shqipe, e cila nisi udhëtimin e saj hyjnor në ato kohë fillestare të krijimit artistik e vazhdon të bëjë jetën e saj e të frymëzohot e të frymojë fuqishëm edhe sot. Kjo dëshmon se kënga popullore shqipe ka vazhduar të ushqejë lumin e krijimtarsisë gjatë gjithë ekzistimit të shoqërisë njerëzore. Ajo ka shënuar rritje të vazhdueshme, cilësie e sasie, gjatë gjithë shekujve. Këtij pohimi i bëhet argument jeta dhe vepra e bardëve të këngës shqipe dhe të këndimit shqip, që bartën nga dita në ditë, nga muaji në muaj, nge shekulli në shekull artin dhe madhështinë e krijimt në gjuhën tonë. Është kjo rrjedhë e gjatë dhe e fuqishme artistike, që artin e të krijuarit e të kënduarit shqip e pasuroi, madhëroi dhe mbajti gjallë gjithnjë, pa shkëputje. Shqip u këndua në moment hareje, po edhe në momentet më të vështira, kështu që u linden zhanre poetike nga më të ndryshmet e me to edhe një mitologji e pasur e një figuracion që të mahnitë shpirtin e mendjen. Shumica e krijusëve dhe e rapsodëve të mëdhenj të kësaj krijimtarie e të këtij virtuoziteti pa fund, kanë shkuar nga kjo botë pa e lënë të shënuar emrin e tyre, po duke na lënë prapa artin e pavdekshëm. Ka ndodhur kështu sepse shkenca e folklorit shqiptar është mjaft e re dhe në rrethanat që kaloi e po kalon ky popull, të shumtën pa kushte normale për njohjen e mirëfilltë dhe studimin sintetik dhe analitik të tyre.

Në kujtesën tonë kombëtare kanë mbetur të ditur e të njohur një numër i vogël krijuesish popullorë e rapsodësh, kurse disa prej tyre edhe në kohët më të reja kanë shkuar pa u vjelë si duhet visari i tyre artistik e kulturor. Në këtë rrjedh, të njohjes e studimit, janë të bërë të njohur e të paharrueshëm Dervish Shaqa, Salih e Feriz Krasniqi, Rizah Bllaca, Sadik Cokli, Bajrush Doda e një vastër i gjatë emrash të rapsodëve, të cilët lanë gjurmë të pashlyeshme në traditën popullore mijëvjeçare të popullit tonë. Me këtë, deri diku, është krijuar një traditë e marrjes me jetën dhe veprën e rapsodëve e krijuesve të veҫantë, duke botuar për ta monografi, studime, emetime këngës e filmime. 
Këtë traditë është duke e ndjekur, studiuar dhe bërë të nohur artisti dhe krijeusi e publicisti Ismet Krasniqi, i cili me monografinë “Shekuj zgjojnë nga gjumi”, kushtar krijuesëve dhe interpretuesëve të rrallë të këngës shqipe, Salih e Feriz Krasniqit dhe me monografinë “Frrok Haxhia, ky bard i folklorit kombëtar” ka sjell të dhëna të shumta për këta njerëz të mëdhenj të këndimit popullor shqiptar e të mbajtjes gjallë të traditës sonë, po ka botuar edhe libra e shkrime të tjera nga kjo fushë e pashterrshme e tejet e nevojshme që të njihet, të mbetet e dokumentuar dhe e future në rrugën e madhe të studimit, për sot e për gjeneratat e ardhme.
 
Monografia “Frrok Haxhia, ky bard o folklorit kombëtar”, që i kushtohet këtij artisti të madh, me rastin e 80 vjetorit të lindjes dhe kujtimit të përjetshëm për jetën e veprën e tij, na njeh me një artist madh, të rrallë, e të veҫantë, si interpretues, niohës dhe përhapës të gjithë laramanisë zhanrore e tipizuese të këngës shqipe.

Autori ka ndjekur zhvillimin intelektual dhe artistik të Frrok Haxhisë dhe këtë e ka bërë natyrshëm, pa sforcime, pa pozime prej narrator. Andaj kënaqemi duke udhëtuar përmes rrugëtimit të tij artistik, i cili shpie në rrugën e “visareve të kombit”, si quhej ne shekullin e kaluar ajo trashëgimi popullore që ruhejm krijohej, vilej dhe botohej parreshtur në Shkodër e gjetiu. Me këtë botim Ismeti ndjek rrugën e trasuar nga Gjergj Fishta, Vinҫenc Prenushi, Donat Kurti e shumë të tjerë,të cilët me njohjen, përkushtimin dhe kujdesin e treguar, bënë që krijimtaria jonë shekullore të shihte dritën e të radhitej ndër letërsitë me vlerë të përbotshme.

Monografia na njeh me mjedisin që e ka lindur, krijuar, nderuar dhe adhuruar këtë njeri të madh dhe këtë na e dëshmon me të dhëna, me fakte, me analiza. Se është kështu e pohon Frroku në një intervistë, kur thot: “U rrita në odat e malësisë, u frymëzova dhe u burrërova në to, në këmbimet e mendimeve, fjalëve, tregimeve e këngëve folklorike nga burrat dhe artistët kohës. Në fëmijëri fillova t’i bie çiftelisë, që nga mosha 14 vjeçare.” Të gjitha këto pastaj i dëshmon me arritje konkrete të Frrokut, me mendime të të tjerëve për të, me fotografi të shumta, që e ilustrojnë bindshëm e gjithanshëm tekstin. Vazhdohet mandej me mendime të Frrokut për artin popullor dhe për studimet për të, botohen edhe intervista të zgjedhura që ky krijues dhe interpretues i rrallë i këngës shqipe, ka dhënë për shtypin shqiptar, po edhe me të dhëna të tjera që e plotësojnë dhe nxjerrin në dritë si e meriton artistin e pavdekshëm. Edhe më të plotë këtë libër e bëjnë kushtimet, mendimet, krijimet dhe veprimtaritë tjera, që bashkëkohanikët e Frrokut kanë thënë për të, të gjitha të mbështetura në vlerat e tij si artist, si njeri dhe si veprimtar. Kudo, në vepër duket e përjetohet dashuria e madhe e Frrokut për kombin, për vlerat e tij e sidomos për Kosovën martire. Nga gjitha ato mendime e vlerësime të thëna për Frrok Haxhinë, do të kisha ndarë atë që e thot rapsodi e i madhi Dervish Shaqa: “Frroku këndon mirë, se kënga e tij është origjinale pa imitime, ai je vetvetja. Frroku, këndon si Frroku....”

Dhe, në veprën “Frrok Haxhia, ky bard o folklorit kombëtar” të Ismet Krasniqit e gjejmë Frrok Haxhinë të plotë, me të gjitha vlerat e jetës dhe të veprës së tij.

Montag, 17. März 2014

Poezia si klithmë malli dhe dashurie


Shkruan Sabit Zeneli

Duke u nisur nga ideja se nga çdo vëllim poetik kërkojmë të jet i ri, autentik i veçant dhe më ndryshe me gjasë jemi ballafaquar me një vëllim që e përmbushë këtë horizont të pritjës kur është fjala për përmbajtjën e tij duke pare formen dhe strukturen si është shkruar.Autentike dhe ndryshe do të thosha.

Të shtrojmë një ritual hipotetik: tradita është inegsistente,çdo poet është i pari dhe natyrishtë i detyruar të krijojë një botë të vacant pa ndikim dhe pa marrë asnjë model..

Sadie Ismajli-Ilirida vjen në botën e artit poetik me përmbledhjen e dyt me poezi me titull KOSAOVA E LAGUR NGA GJAKU. Në këtë vëllim autorja na sjellë poezi te çastit te motivuar me një tejndjeshmëri dhe është një poezi koherente në të cilën vërejmë jo vetëm lidhëshmërin e vargut por edhe lidhshmërin e poezis me poezinë madje edhe te ciklit me cikël e që si motiv ka luftën e popullit tone për liri e duke u fokusuar më shumë në luften e lavdishme te UÇK-së ku kontributi autorës ka qenëi theksuar. Duket se te gjitha ciklët në këtë përmbledhje kanë një ngjashmëri.

Dy përmbledhjet e Iliridës kanë vazhdimësi tematike ne sensin e komponimit te tekstit. Ajo poezin e sajë e shkruan si një klithmë egzistenciale te përsonit që i është mohuar e kaluara dhe aspak nuk e kënaq e sotmja dhe kështu nëpër vargun e saj kërkon të krijojë një univerz te vetin poetik dhe kështu të arrijë te komunikoj me lexuesin.

Duke qenë luftëtare besnike dhe e vendosur për idealet e lirisë ajo i çmon lartë të gjithë ata që në kohë dhe rrethana te ndryshme luftuan dhe u flijuan për lirinë e kombit.

Meq poezija është një ringjallje e gjithçkaje shpirtërore ajo permes vargut arrinë që te hedhë dritë mbi te djeshmen e lavdishme duke ringjallur lavdin dhe ngrit në piedestal heroizmin individual te shumë brezave.

Poezia e Iliridës nuk është provinciale dhe lokaliste por ka përmasa nacionale.

Ajo ju këndon përsonaliteteve më emblamatik të kombit si: Adem Jasharit, Zahir Pajazitit, Ibrahim Rugovës, Harun Aliut, Enver Ademit, Fazli Grajçevcit,Jusuf Gërvallës, Fatmir Krasniqit pra atyre që në periudha te ndryshme luftuan për Atdhe me pushkë e pend. Ajo nuk hamendson asnjëherë të këndojë edhe për përsonalitete që ishin ndër bartësit e luftës dhe që sot janë funksionar të lartë shtetëror si Hashim Thaçi, Rrustem Mustafa –Remi, Nevzat Halili... Poezia e sajë ka një shtrirje gjeografike mbarëkombëtare,ku spikatën poezit për Kosovën,Shqipërin,Luginën e

Preshevës,vendlindjen e saj Iliriden dhe në vargun e sajë hetohet dashuria dhe nostalgjia si dhe dëshira që një ditë të bashkohen në një shtet.

Ilirida me mallë dhe respekt krijon vargje edhe për familjën e saj ku më e spikatura del poezia kushtuar Nënës Qamë, pra të ëmës e cila e sëmur rend në kohë lufte i lë amanet së bijës mos ta varros në oborr edhepse është shtetrrethim,për mos ti lënduar nipat e mbesat që ndodheshin në mergim kur te ktheheshin në Atdheun e lire sepse ajo e kishte ndier lirinë. Poetja tanimë edhe vetë gjyshe përpiqet që permes vargut të shpreh dashurin dhe mallin që ka për nipat e mbesat që aktualishtë janë në diaspor dhe me padurim pret ti takojë.

Temat dhe motivet në këtë vëllim e ruajnë mënyrën e ligjërimit te cilat bashkërendojnë me stil e shije nga ngjarjet historike, e personalitete si nobelistja Nëna Tereze.

Ilirida nuk lë pa shprehur mllefin e sajë për të sotmen, për dukurit devijante në shoqëri dhe fokusohet te fati i te zhdukurve qe akoma mbetet një plagë e pasherueshme por pa e humbur asnjëherë artistiken e domosdoshme dhe në këtë mënyr ajo del përcjellëse ndjenjash të cilat e përafrojnë me lexuesin dhe së këndejmi del prore luftëtare për afirmimin dhe poetizimin e vlerave sikur kur sigmatizon me mllefin lirik të çiltër.

Vargjet e sajë rrezatojnë mishërim në të mirën, duke pasqyruar rrethana dhe gjendje konkrete të punës së përditshme ajo ka qitur në pah profilin e sajë si veprimtare e cila së bashku me të shoqin është rreshtuar drejtë në qështjen kombëtare.

Poezia e Iliridës në këtë vëllim shfaq modestinë dhe thjeshtësin e shoqërisë e të njeriut e që mund të merret si shenjë pjekurie me plot ndjenja të brendshme shpirtërore pa i lënë vend vetëlavdatës dhe vetëkënaqësisë. Gjithësesi poezia e Iliridës mbetet një kërkim figurative i angazhimeve te sajë poetike. Jamë sigurtë që Sadije Isamaili-Ilirida nuk do të kënaqet me kaq por do të na ofrojë kënaqësin të lexojmë poezi te reja nga ajo edhe në të ardhmën sepse ajo defenitivishtë është poete…

Podujevë, 30.07.2011