Freitag, 27. März 2020

Kujtim STOJKU: Cikli poetik "Marsi i lig".

DUKE DËGJUAR MOXARTIN

Tingujt magjepës t`simfonisë së Moxartit,
Thellë m`kanë zhytur në mendime,
Prandaj një aromë prej shpellave t`hënës ndjej,
Një lis vigan përmes gjetheve flet, përzihet me frymën time.

Vetmia mbretëron e qetë duke lexuar heshtjen,
Etjen e shuaj duke thithur farën e reve,
Tingujt bubëllijnë kur retë n`mes tyre kërleshen,
Kur marr rrugën e kthimit në shtëpi,
Ajo dhe unë për çudi jemi kthyer në sinonim.

Shtigjet e njohura tërsisht na kanë shkatërruar,
Duke bredhur nëpër to askërrkund nuk arrijmë,
Mjegulla e dendur pamëshirë na ka rrethuar,
Unë bredh për të gjetur yjet nëpër errësirë.

Era fillon t`kërcejë vallen e saj të ndyrë,
Lisi shekullor ia ngul sytë i vrenjtur dhe i zemruar,
Duke hedhur vallen, era pamëshirë ma përplas shiun n`fytyrë,
N`fytyrën e papërlyer si lot shkëlqejnë pikat duke xixëlluar.

Këngët me t`cilat jam rritur, çuditërisht rrënjët i paskan shumë thellë,
Nga këto simfonitë e Moxartit vetëm një vel i ndan,
Meloditë e magjishme me shpirtrat janë përzier,
Mos depërtoni deri tek dhimbja se s`ka kush na i fshin lotët pastaj...



SOT ME NJZETË E DY MARS

Sot me njëzetë e dy mars, dëgjoj gërhamat e fundit të dimrit,
Zëri i tij i mekur prej gjoksit dilte jashtë,
Gjithçka përceptonte në mendjen e ftohtë të tij,
Vështrimi turbullohet nën rrezet e diellit zjarrtë.

Pikërisht n`ag të kësaj dite që sapo kishte nisur,
Një erë ledhatare po m`pyeste ngadalë,
Aty - këtu, kënga e një zogu ishte duke trokitur,
Mbi degët e kumbullës të sapo çelur kishte ndalë.


Me sqepin e tij shkruante n`pentagramin pranveror,
Notat e kompozimit t`melodisë,
Skena ishe e natyrës, ndriçuar prej syrit diellor,
Ky ishte dhe preludi i ekzekutimit t`simfonisë.


KOSTUMI I MËKATEVE

Jetoj përditë në fraksionin e sekondës,
Që vazhdimisht vjen duke u rritur,
Bëhet minutë, orë, ditë dhe natë,
Brenda kësaj kohe llogaris rrezen e yllit të ndritur.
Vdekjen e shoh të përzier me errësirën,
Kollarisur me mëkatet, veshur me kostum të zi,
Ku je o Zot? Valët e ajrit seç po dridhen,
Përkdhel ballin e ftohtë të shkëmbinjëve,
Një vikamë zërash nëpër hone oshëtijnë në liri.

Nëpër zbrastësir` shoh gjurmët që le një ëngjëll,
Fluturon drejt tokës me krahët e bardha të pëllumbit,
Tingujt kompozojnë gjuhën e mbetur pezull.
Përplas krahët e ndritshme shpërndahen retë,
Zërat melodioz gjallërojnë hapsirën,
Heshtja gjallërohet duke marrë jetë.
Dëgjoj zhurmat e një lumi të nëndheshëm,
Që përplasen brigjeve t`padukshme kur fryn veri,
Realiteti shpërfytyrohet përmes tingujve të shurdhët.
Ditët ngadalë po i hanë vitet,
Kujtesa rrumbullakos numrat e plotë,
Rruga është si diametri i një qarku,
Sa herë zmadhohet shtiret, ndryshon formë.
Tringëllimat e celularit përshkojnë eterin,
Duke bërë lidhjen magjike nga njëri pol në tjetrin,
Koha shkurtimisht po ndron zakon.

Rend pas zërash që sa vijnë e largohen,
N`hapsirën e pafund ikin vazhdimisht,
Kryq e tërthor prej ëngjëjve përshkohen
Pambarim i hedhin ëndrrat nëpër zbraztësir.
Por një nga rrathët e ferrit të Dantes,
Sigurisht që do t`më përpijë një ditë.

Rrugët e panjohura gjithmonë zgjaten drejt së nesërmes,
Në misterin e saj ajo i tërheq,
Kur i dërrmuar nga lodhja do të ulesh për t`pushuar,
Muzgu po bie, mendimin po ma shkapërdredh.
Vitet po i shpalosin muajt me radhë,
Nga qesja e duhanit cigaren po dredh,
Kur ulem në tavolinë për të pirë kafenë,
Djalli vetë ma shërben...

Mittwoch, 18. März 2020

Shkëlzen Halimi: E NESËRMJA E NJERËZIMIT

Shkëlzen Halimi
Kurrë, ama bash kurrë, nuk e kisha menduar se një ditë do të bëhemi të pafuqishëm përballë një qenie mikroskopike, e cila jo vetëm që do të ketë fuqi të jashtëzakonshme, por do të manifestojë edhe një inteligjencë me përmasa fantastike. Frika ka mbërthyer tërë rruzullin tokësor. Të gjitha shtetet, të zhvilluara e të pazhvilluara, pothuaj hermetikisht i kanë mbyllur kufijtë dhe prapë korona virusi po tregon epërsi të jashtëzakonshme. Më në fund, po bindemi se zhvillimi i gjithmbarshëm i njerëzimit edhe në teknologji e mjekësi, nuk është i mjaftueshëm për ta eliminuar një qenie mikroskopike, e cila po shpërndahet me një shpejtësi supersonike. Nuk do të gabojmë nëse themi se tashmë ka humbur kuptimi i garës në zhvillimin e armëve atomike, garë e cila do të duhet të orientohet në zbulimin e armës së vërtetë që do ta nënshtronte këtë krijesë të padukshme.

Kurrë, ama bash kurrë, nuk e kisha menduar se një ditë do të mbyllemi nëpër shtëpitë tona dhe askush nuk do të vijë të na vizitojë e as ne do t’i shkojmë dikujt për ta uruar apo ngushëlluar. Kontakti ynë i vetëm do të jenë telefonat. Për një çast humbi kuptimin edhe politika, edhe pasuria. Për një çast jeta mori një përmbajtje tjetër, përplot me frikë e dyshim. Krahas luftimit të kësaj krijese mikroskopike, duhet të bëjmë çmos që ta ruajmë higjienën tonë shpirtërore dhe mos të lejojmë që të na zbehet dashuria për shkak të frikës dhe dyshimit se ai ose ata përballë meje ose përballë nesh është ose janë të prekur nga virusi mikroskopik, i cili, pavarësisht pritjeve për ta humbur fuqinë, në të ardhmen ndoshta do të na shpërfaqet edhe më i fuqishëm.

Kurrë, ama bash kurrë, nuk e kisha menduar se një ditë do të fillojmë të besojmë se për shkak të një virusi bota do të ndryshojë dhe se e nesërmja e njerëzimit me nostalgji do ta kujtojë të djeshmen.