Samstag, 27. September 2014

Haxhi Muhaxheri - Laboratori i lajthitjeve intelektuale (I)

Haxhi Muhaxheri

 BOTUESIT JOSERIOZ
DHE REDAKTORET SHARLATAN

Dikur Shqipëria dhe Kosova kishin jo më shumë se nga një botues, por kishte rregull. Punohej në mënyrë shumë profesionale. Me librin punonin me përkushtim vetëm ata që dinin dhe që e donin vërtetë letërsinë. Përzgjidheshin autoret dhe librat kalonin nepër shumë filtra para se të botoheshin. Kjo bënte që veprimtaria botuese të ishte tejet serioze dhe nuk kishte ndonjë liber që e shihte dritën e botimit e të mos e gjente lexuesin e vet. Kurse, krijuesit e rinj duhej të jepnin shumë prova dhe të tregonin seriozitet të madh për ta fituar të drejtën qe të prezantoheshin para lexuesve me librin e tyre të parë. Ndaj, për këtë arsye, konkurrenca ndërmjet krijuesve të rinj, për ta fituar të drejtën e botimit të librit të parë, ishte e madhe. Por, kur ata dilnin para lexuesve me librin e tyre të parë, dëshmonin bindshëm përkushtimin e tyre krijues dhe prezantimi i tyre ishte dinjitoz.


Çfarë ndodhi më vonë?

Pas ndryshimeve të mëdha që ndodhën në shoqërinë shqiptare, ndryshoj edhe qasja ndaj librit dhe autoreve. U themeluan shumë botues të rinj. Disa prej themeluesve të shtëpive botuese ishin krijues të dëshmuar letrare dhe njerëz që e donin librin dhe letërsinë, por shumicës prej tyre u mungonte stafi profesional dhe mundësia për të zhvilluar veprimtari botuese serioze. Kjo ndodhte, jo pse ata nuk e kishin dëshirën dhe qëllimin e mirë, por për mungesë të mjeteve matriale. Se, për ti angazhuar njerëzit duhur që të merrëshin me përgatitjen e librit për secilën lëmi të letërsisë, duhej pasur bazën material që ti paguanin ata për punën qe do ta bënin.

Megjithatë, pas përpjekjeve vetmohuese dhe dashurisë së madhe që kishin për librin, disa nga botuesit e rinj, në Shqipëri dhe në Kosovë, dëshmuan për një përkushtim më serioz dhe deri diku edhe ia arritën qëllimit për ta kryer misionin e vet ashtu si duhet dhe si u ka hije. Dhe patjetër, ata dihen cilët janë, e kanë krijuar fizionominë e tyre dhe kanë emër sot.
Por, krahas kësaj, është paraqitur edhe një dukuri e shëmtuar. Këtë mudësi e shfrytëzuan edhe një numër i konsiderueshëm sharlatanësh dhe matrapazësh. Disa syrësh u bën botues,  jo që kishin ndonjë dashuri për letërsinë dhe respekt për krijuesit, por për shkak të mundësisë së përfitimit. Soji i tyre e nuhati me kohë sëmundjën e disa autorëve për të publikuar sa më shumë libra dhe pa kurrfarë kriteri. Grykësia qe të përfitohej nga libri, kaloj çdo normë etike dhe morale. Filluan të shfaqën si botues edhe shtypshkronjat, klubet dhe rrethet letrare. Kjo solli si pasojë edhe largimin e dëshirës kolektive për të lexuar. Kjo është arsyeja pse libri sot ka shumë më pak lexues se sa kishte dikur.

Dukuria më e shëmtuar është duke ndodhur me krijuesit e rinj, me ata që dalin për herë të parë para lexuesve me librat e tyre. Shumica syresh ua lën në duar apo ua besojnë dorshkrimet e tyre përsonave të pandergjegjshëm që e kanë për sëmundje të na paraqitën si redaktorë. Përsonat e till sharlatanë më shumë pak njohuri për format dhe kriteret që duhet ndjekur për ndërtimin e librit, në vend që ti redaktojnë si duhet dorëshkrimet e krijuesve të rinjë, ata i masakrojnë ato. Jo rrallë, përmbledhjet e para poetike të krijuesve të rinj botohen me tituj deklarativ dhe prozaik!  E të mos flasim për organizimin e brendshëm të librit. Kurse ballinat e librave, shfaqën pa kurrëfarë shije artistike. Kësisoj, ky lloj redaktorësh, në vend që ti ndihmojnë krijuesit e rinj që ata ta gjejnë vetvetën dhe të krijojnë identitet, ata e keqpërdorin besimin e tyre dhe u shkaktojnë më shumë dëme se të mira. Pra, “redaktorët” e till bëhen shkaktar që ata të mos prezantohën në mënyrë të denjë përpara lexuesve.

Për ta ilustruar më mire masakrimin që u bëjnë librave soji i “rdaktorëve” të till, do të kishte mjaftuar sikur të sillja për ju vetëm tre-katër tituj të disa përmbledhjeve të para poetike, por nuk mund ta bej këtë, sepse nuk dua ti lendoj krijuesit e rinj. Përndryshe, redaktoret sharlatan nuk kanë të ndalur. Ata, me atë që bëjnë, më shumë e vrasin dashurinë që kanë krijuesit e rinj për artin dhe letërsinë në përgjithësi dhe për poezinë në veçanti, se sa që i ndihmojnë ata për të mësuar më shumë për magjinë e shprehjës poetike.
_________
PS: Një miku im për të cilin kam respekt dhe që e shkruan vërtetë bukur poezine, më lajmëroj se së shpejti do ti dalë nga shtypi përmbledhja e tij e parë poetike. U tmerrova kur e mora vesh se kush ishte redaktor dhe me çfarë titulli do të dale libri i tij para lexuesve. Kjo ishte edhe arsyeja qe e bëra shpejt e shpejt këtë shkrim. Ndaj, ju kërkoj ndjesë për lëshimet e mundshme gjuhësore dhe ortografike.

27 .09. 2014

Montag, 22. September 2014

Ajet Shala - Katër poezi


E SHIJSHME SI VERË KHAJAMI

Nga lulebore bjeshke Kelmendit mes magjisë 
Mora petalet dhe ballin tënd e mbulova 
Shkronjat mora nga alfabeti i dashurisë 
Me plot emocion emrin tënd e shkrova.

Cila lule më mbeti me ty pa e krahasuar? 
Të kam përshkruar me më të bukurat që ka bota 
Në prill një tufë mimoze për ty e mora në duar 
Dhe aromën e bukur për ty e shijova.

Në mendjen time përherë je e zgjuar 
Në secilin varg ti mbete si kryefjalë 
Të skalita bukur porsi një statatujë të bekuar 
Mbetesh e palëkundur si guri në murin e gjallë.

Lulja në mëngjes në kopështin tim derdh polen 
Shpirti dhe zëri yt o engjjëllushe ma ndrit përherë 
Je vesa e mëngjesit që freski më sjell 
Je kanarina që në zemrën time ke folenë.

Zëri yt drithëron bukur si tingull violine 
Fjalet e bukura që më thua më duken si hojë 
Lanë gjurmë të pashlyera në mendjen time 
Janë kënaqësi e ëmbël, por si mjalti në gojë.

Ata sy të bukur zi por si kokrra rrushi 
Ju bën hije vetulla jote si teh jatagani 
Por si Monaliza bukuria e jote hyjnore si prushi
E mira, e shijshmja si verë Khajami.



ENGJËLLIT TË KOMBIT SHQIPTAR

(Anton Çettës)

Nga lulet ylberore mes fushave e maleve në Kosovë
Mora petalet aromatike për ty, o hero kombëtar
Dhe në mermerin e zi vura shpirtin në secilën shkronjë
Ku lexova me emocion “Anton Çetta legjendar”.

Fjala jote mentare na bashkoi në stinë me borë dhe me shi
Të gjith shtrimë duart e thamë se jemi vëllëzër të mirë
Bjeshkët, burrat e fëmijët si pëllumba sot janë të lirë
E plaga e kombit u trajtua si ballsami yt në shërim.

Sa në tokë të jetë njerëzia, o engjëlli kombëtar
Vepra jote do kujtohet përjetësisht në histori
Jemi të lirë të shohim yjet e mëngjesit në qiellin e larë
Me ato rreze të arta që hapen gëzueshëm, në Dardani.

Fëmijet e lirë si engjëj rreth varrit tënd fluturojnë
Mbledhin për ty lulet më të bukura hyjnore
Më kënaqësi të veçantë ta thurin një kurorë
Mbi mermer me fjalën “LAVDI” e lëshojnë.



JETËN BORGJ JA KAM ATDHEUT

Brenda atdheut isha plot për tre dekada 
Sa të jam gjallë malet e livadhet ia kam në gji 
Mua më ka borgj dy metra për varr me lule të freskëta 
Ndërsa unë i kam dhe jetën e fëmijëve të mi.



KORBËT E ZINJ

Ti pjellë e së keqes 
Që ushqehesh për mbi varrezë
Katram nga një rrëmb i kalbur 
Kërkon asht e damar
E një shekull të tërë kërkon 
Një fole në oxhak
Një vend të tërë e shëmton 
Dhe e bën të zezë.

Aty pranë kërkonin të na mbulonin 
Si sorra me ferexhe 
Për të na çoroditur kopshtet 
Mjekrroshat leshamana
Mbi kokat tona për të na nxirë plisat 
E bardhë me shamia
Për të nisur e kompozuar
Një këngë shumë të keqe.

E laraskat i urdhërojnë 
Të formojnë orkestrën e zisë
Telin e lahutës kërkonin 
Ta bënin pantallona të shkurt 
E furkat dhe djepat pa ninulla 
Si çerdhe t’i ndërtojë sërish
Pa tenor e simfoni 
Lot e vaj për t’i bërë Shqiptarisë.

Mbi murët e kullave të mbijë bari 
E dera me ferrë
Mbi oxhaqe të rrënuara 
Të qendrojë shpendi i keq shtrigan
Të mos shihën frëngjitë 
E tymosura nga baroti që digjej njëher
Të mos ngrihet zëri 
E të mos bjerë asnjë tupan.

Ooo, po ç’është kjo ndjellje 
Për një dasëm që kërkoka zinë
Nga Karpatet ftohen hienat 
Për gjamë e ulurimë
Të mos bjerë më sharkia 
Kënga jonë aty ku të ngrijnë
Të përbaltet lashtësia 
Mbi themele në mbarë Arbërinë.

Një gjë le ta dijnë laraska e kukuvajka 
Sorrat e korbat e zinj
Se në këto troje përmbi shkrepa 
Ka fole shqiponjash.
Zogjët i rrisin me kujdes 
E fluturojnë mbi Shqipëri
Do ju shkulin puplat në kohra 
Do ju ndjekin për në Azi.

Musa Jupolli - Buqetë me poezi

 
Dashuria
 
Dashuria më vlon në gji
Vitaminë e harmonisë
Miliona letra n' udhëtim
Natyra në dëshmi
Bukur shprehur në poezi
Rilindur jam
T' ardhmën e zbulova
Ku çdo fjali fillon me dashuri
Art
Aromë
Puthje
Zemërore
N' emër të gjuhës
Janë
Die
As Nobel nuk gjeti çmim për dashuri
Besa në gjuhën time
Quhet Dashuri !
 
 
 
Poet, më the je
 
Artin ma le në korigjim !
Shpirtin ma mbushe me dashuri !
Po !
Po, pse fshihesh pas poezisë sime,
i vetmi ngushllim të mbet vargu im.
Aromë e kujtimeve foleja ime,
26 + 2 për Datë- Lindje,
Arbërie të emërova,
Madhështinë ta krijova,
në ballin tënd lexova
Dashurinë !
Oh !
Njëmijëherë në zallin e Ulçinit
shkrova dhe vizatova inicialet tua !
Një fotografi bardhë e zi
e mbaja në xhepin e majtë
të këmishës sime,
frymëzimi i vargjeve të mia !
Poet, më the je !
Atëherë një puthje të natyrshme ta dhurova
në prush u shëndrruan buzët e mia!
Metaforën në dashuri
asnjëherë nuk e përdora!
Ti vatë më the:
Dashuria mes rrjeshtave
nuk shkruhet as nuk lexohet .
Tash larg Atdhut që jam,
Lisin ma plagosën!!!
Pema pa Lis nuk ep frute
as arat nuk dhënë bereqete !
Të kujtohet:
aty nga dritarja ime
hijen ta njihësha,
me flokun e e lëshuar
përtej vitheve,
kur kaloshe trendafilët i ledhatoshe,
me aromën e tyre
hyjshe
në folen time.
Ti dhe lulja mbetët
në zemrën time!
E sot më the :
Atdheun e ke në korigjim !
 
 
 
Misioni letrar
 
ti poet që i kendon dashurisë
pa më thuaj në vena t' vlon
si valë në dallgore fuqishëm
lapsi në letër i atdhedashurisë
fjala e misionit letrar
studim e mjeshtri
toponim e morfologji
 
ti piktor hyjnizim i dashurisë
tablo në pelhurë Atdheun
analogji me të kaluarën e sot
në kujtesë fotografi e pikturë
 
ti arkitekt në zbukurim
në shtizë flamuri valon
Bashkimin e Shqipërisë
fikcion e realitet
 
po ti bujk në grusht dheun puthë
bukëbardhë e bereqetshëm premtimdhënës
 
mësues i fëmijëve tanë në mësim
Lahutë t' Malcis' e
O Moj Shqypni
shkodranishte
siomologji në gjeografi
E NËNA 
Nëna o Atdheu im
në lindje motër e vëlla
shton dashuri
lidhë miqësi
 
Vajza nga Dardania
ka dhënë Besë
djalit nga Çamëria
Ftesë :
Jungjatjeta ,
jeni të ftuar
me 28 Nëntor
Dasëm bën Shqipëria !

Ku ka më bukur se Atdhe e Dashuri ?
 
 

 
E M N E S Ë
 
Nënë elegante n' Apostrof
n' kujtesë t' emërorës nënë e engjëll
dy zemra dy shpirtëra një lindje
rrumbullaksim estetika n' plotsim
magjepse ekspresive n' pikturë
madhështi nga natyrë e krijuar
s' ka laps as makinë shkrimi
as mendje njeriu që t' shprehet
as n' letër me germa të shkruhet
nuk ka filozofi as pikësim
n' veprën Hyjnore n' lindje t' nënës
Nëna errësirën e shëndrron n' dritë
ideale shend e verë t' ardhmërisë
Tokë e Qiell Hënë e Diell
n' shprehje n' sy melodi poetike
Elegante n' Apostrof nëna n' lindje
s' ka interpretim s' ka përkthim
nuk ka gjuhë art a teknikë s' ka
që mund ta formulojë krijesën e
                                        t' folmës
L I N D J E
 
 
 
Loti ...

 (loti n' sy qetësia e natës me shi !)
...Ti më shkrove :
...lotët nuk e kanë fuqinë e ndryshimeve,
ata kanë ngjyrën e mallit
dhe unë mallin e dhembjen i përpij parreshtur,
dhembja u bë një me lotin,
u bënë një me mua.
Të kam në qepallë,
të ruaj me kujdes dhe dashuri të madhe,
...
Më trego ti të lutëm diçka për lulet,
për vete, do të gëzohem shumë,
ajo vetimë jotja po ma ha shpirtin.
Unë flokët i kam prerë,
jam po ajo që isha,
po më harrove ti, unë vdes...
Mejtim
 
 
 
Dardane , moj Bardhoke !
 
Dardane ! Arti i leximit kombëtar ,
flakë e zemër lot në sy dashuri
përvluese në shikm e kopshtit mitik .
Tempull në shpirtin e ndieshëm ,
e ndieshëme si lulet e Atdheut
e testamenteve në lindje të reja
e besimeve të nënave në fe shqiptare !
Butësi artistike , ideale n' vallëzim
e ruajtur me kujdes në shpirtin tim !
 
Ta shkruaj poemën ulur pran fontanës ,
me penën time e mbushur art e poezi !
Ta dua qetësinë e banuar në shpirtin tim ,
shpirt e fotografi, lum e pamje dardane ,
Diell që ngroh' t' imën Bardhoke ,
aromë për adhurim e menduara ime,
prozë e poezi për Ty dardane ,
dardane moj Bardhoke !
 
 
 
O Afroditë e Malësisë sime !
 
O Afroditë e kujtesës , banore e përhrshme e Malësisë !
Engjulleshë n'takimet e mia para dhe pas lindjes së Diellit!
Në zemrën time ke mbirë gjithë dashurinë , o engjullesha ime!
S' mund të ma kopjoj askush shtojzovallën, se vetëm një është !
Në syrin tënd jetë e agoni janë mbjeshtjellur në një magji !
Buzëqeshja jote Eros si valë flamuri n' puhinë e shpirtit tim !
Ndjenja ime merr flakërim dhe shpirtin më ndezë o shpirti im !
Diell edhe Hënë marrin ngjyrën e dashurisë në ne të dy!
Të lutem zemër që m'ep përkdhelje në ngrohtësi e dehje!
Në folenë tonë melodi afsh e dashuri e mëndafshta bukuri!
O e bukura e dheut, ujëvarë e pashterrshme më je ti !
Si polenë e luleve pranverore ndritë e shkëlqen n' bukuri !
O Afroditë ! Lozonjarja ime , gushë e buzë mjalti i vendëlindjes time !
Nuk ka zë as fuqi që ka thirrje aq të fuqishme si unë për TY !
Ti dhe vetëm ti më je dritë e më bënë krenar si Lisi i shtëpisë !
Engjulleshë , dhuruar nga Hyu vetë, për mua o e bukura Afroditë !
Kur Dielli n' Lindje Afro-Dita Hyjëshon Atdheun tim !

Sonntag, 21. September 2014

Hamit Taka - Një tufë me poezi

 
PER IDENDITETIN POETIK
 
Ta themë troç, s’e kam të lehtë poezinë qytetare.
Në vend të Pushkinit do të preferoja Eseninin-
Lirikun harrakat të Rusisë fshatare,
Që me shpirt i këndoi brengën dhe trishtimin;
 
Dhe s’i shkruaj dot katër vargje t’ëmbël, të butë,
Thjesht një strofë me rime e ritëm lëmuar,
Që drithëron në shtrat një lëneshë, një prostitutë
Duke u përpirë nga malli i një çasti të shkuar;
 
Trazovaç i lig edhe unë dikur kam qënë
Natën u kam prishur gjumin vajzave nën dritare,
Gërshetin gjer te beli ua kam shpleksur nën hënë
Dhe kokën e kam futur mes leshrave- zjarre;
 
Por s’dua të kujtoj gazin e ëndërrave të rreme,
Më mirë kujtoj çairin e tharë në lëndina,
Kujtoj me kast lëkurën e rrudhur të një peme
Dhe lirinë e ciganëve mbrëmjes në rrethina…
 
Në se ndodh që grindeni sipas shijeve tuaja
Mua më rreh zemra për drerë edhe kuaj,
Të pastroj drithin nga egjra dhe lëndët e huaja
Diellin ta mbledh në shpirt duaj-duaj;
 
Po një zë i fshehtë më thotë: lirika s’ka të çmuar-
Zogj që flënën në shpirt mërgojnë me ligjërime;
Për idenditetin tim poetik kurrë s’kam menduar
Shpërndarë nëpër vargje-pluhur e thërime;
 
 
 
INFERMIERJA
 
Në ballkonin e spitalit, infermiere,
Një çast të vetëm dole këtë mbrëmje;
Se ç’të pa hëna prapa një reje
E çuditur krejt me bardhësinë tënde;
 
Dhe qeshin sytë e tu të thellë
Si kjo natë e bukur vere,
Lirikat e zogjve që po flenë
I zgjove ti, moj infermiere;
 
Ziliqare hëna pas malit zbriti…
Ta la këtë natë, ti ta ndriçosh,
T’i shërosh dhimbjet e trupit, shpirtit
Prej ëndërrave qytetin ta zgjosh!
 
 
 
SEPETI I VJETER
 
U ndala sot para sepetit të vjetër,
E kishte sjellë nëna me pajën e nusërisë;
Ngadalë e hapa, nga frika mos ish tretur
Çdo kujtim i hershëm i nënës, fëminisë;
 
Hambar malli ishte dhimbjesh, dashurishë
Nga vërshuan aroma gjiresh e ninullash,
Lule-parfumë u mbush çdo cep i shtëpisë
Duke joshur shpirtra ëngjëjsh dhe muzash;
 
Ç’ndjeva ca rrënqethje, ca gulshe, drithërime
Nga kujtimet e nënës të shenjta, plot nur
Më jehuan ca këngë, ca lodra dhe ngjyrime
Që m’i mësonte e këndonte gjyshja dikur;
 
Duke lëvizur çdo send plot mallë edhe shpresë,
Ma ndillte zemra të shkuarën te sytë,
Ato ditë të largëta, kopshtin bleruar me vesë
I përçartur, o nënë, i kujton sot djali yt…
 
Oh, në fund të sepetit gjeta ca fletore!
Fletore të moçme nga klasa e parë
Më kumbuan tingujt e zileve shkollore,
Po shkrimi s’dallohej, boja ishte tharë;
 
Kujtova kur vija nga shkolla i uritur
Më priste e dhimbshura krahëhapur te dera,
E ndërsa haja drekën e pakët, të shijshme
Ajo hapte fletoret, numëronte yjet që merrja…
 
Ca pika lot se ç’më ranë befas në fletore
U gjallërua boja, yjet edhe shkronjat
Dhe filluan të ndrisnin ato shenja gazmore
Siç ndrisnin dikur në mbrëmje xixëllonjat;
 
Rrodhën para meje ujvara dhe ylbere,
Bleruan lëndina, male me tinguj floriri,
U zgjidhën nyje, fjalëkryqe fushash dhe mistere
Tre Zotat bashkova në flamurin trengjyresh*
 
E mbylla sepetin, mbi të mbështeta kokën
Siç e mbështesja dikur në prehrin e saj,
Më puthte gushën e më shpurpuriste flokët
Pranverë e bënte dimrin- prill edhe maj…
 
Nga vendlindja ime e bukur e shtrenjtë
Përherë më vijnë aroma dhe zëra të ngrohtë;
Si faltoren e besimtarëve në Malin e Shenjtë
Shtëpinë e tim eti Zoti ma bekoftë!…
 
* Flamuri trengjyrësh-flamuri fetar
 
 
 
HORIZONTALE
 
Dëgjonte nënën, dëgjonte babanë
Në familje ishte një ogur i mbarë;
 
Dëgjonte mësuesit, dëgjonte drejtorin
Mëshirim i gjallë i vetë rregullores;
 
Dëgjonte gruan, dëgjonte vjehrrin
Gjer në adhurim e kishte respektin;
 
Dëgjonte eprorët, dëgjonte shefat
Në punë model i nëpunësit të shtetit;
 
Dëgjonte të gjallët, adhuronte të vdekurit
I qetë, i ftohtë si balancë prej hekuri;
 
Në një thes i vinte të mirë e të ligj
Dashurisë i vinte emrin ofiq;
 
Dhe bëri karrierë dhe bëri pasuri
Po një herë s’e dëgjoi zërin e tij;
 
 
 
UDHETARI I ETUR
 
Udhëtarit djersa i digjte sytë,
Puliste qerpikët ritmikisht…
Vegime ujërash në çdo pritë
I dilnin para çmendurisht;
 
Ndal diku e shtridh këmishën
Djersa e kripur kullon rrëke;
Befas i shfaqet atje magjishëm
Një vajzë e ëmbël plot hare…
 
Eja pas meje, vajza i thotë
Këtu pranë gjëndet një burim,
Ja, pak më tej, tek ai kopsht
Ku ndrisin frutat si rubin…
 
E ndjek djaloshi i vëmëndshëm
Dhe s’ndihet më aspak i etur,
Në trup breron një zjarr i lëngshëm
Sikur zemra t’i jetë tretur;
 
Dhe shfaqet kopshti i praruar
Ku molla tund degët e blerta,
Kristal burimi rrjedh i shtruar
Ku reflekton rezet e serta;
 
Ulet udhëtari grushtambledhur
Ta përpijë do krejt burimin;
Prit, flet vajza gjirehedhur
Aromë e gjurmë lë mes blerimit;
 
Një pagur pruri nga kasollja
Ia mbushi vetë me ujë të ftohtë;
Dhe i iku vapa djalit, lodhja
Nga buzëqeshja e saj e ngrohtë;
 
E mbushi prapë pagurin vajza
E futi në qesen ku kishte
Rrush të pjekur edhe dardha…
Dhe nuk e la djalin të priste;
 
Vëlla, i tha, udhë të mbarë!
Ke pak fruta e ujë për udhë.
Kur të mbrish te shtegu i bardhë
Pusho e merr një sy gjumë…
 
U nis djali hapamenduar,
Kthente kokën, atë vështronte;
Nga një zjarr i shenjtë e i pashuar
Një etje tjetër gjakun i vlonte;
 
Pas gardhit vajza e turbulluar
Dyshonte vetë te Perëndia…
Po më shumë nga zemër e truar
Se mos digjej nga dashuria…
 
 
 
VAJZE SHQIPTARE
 
Shkëlqe ti, vajzë shqiptare,
Shigjetë dhe jatagan
Para të huajit shkon krenare
Nga mëndja ai s’të ndan;
 
Dy sytë e tu e trembin
Aman, kur e shikojnë
Sikur dy shigjeta hedhin
Që zemrën ia qëllojnë…
 
 
 
LIQENI I BUTRINTIT
 
Një mjelmë mbi liqen
Në ujërat e kaltra-
Një gëzim i zambaktë
Në mbrëmjet e paqta;
 
Qyteti ynë antik
Vozit dalëngadalë
Si një gondolë-lule
Ndër shekuj në kanal*…
 
* Kanali i Butrintit
 
 
 
JAM RRITUR NE MALE
 
Jam rritur në male me pyje e me borë,
Endërrat e mia mbajnë aromë trëndelinë;
Kam mbledhur me grushta qiellit vjeshtor
Yjet, që me dritë ma mbushën shtëpinë;
 
Jam rritur në kodra ku kullotat kreh era
Dhe flladet trazojnë trifilin fije-fije,
Ku sorkadhja kërcen me lëvizje të prera
Në kërkim të drenushës me hove dashurie;
 
Jam rritur në fshat me bujq e blegtorë
Kam korrur grurin e thekrën duaj-duaj;
S’e mbaj mend ç’muaj, ishte maj a qershor,
Kur në lëmenj kam shirë drithin me kuaj;
 
Lëndina buzë përroit mbushur luleshqerra
Ishte qilim i butë, ku dielli pranë më ulej,
Me gishta më shpurpuriste leshrat kaçurrela,
Të më merrte në gji, mbi mua ai përkulej;
 
Në gjirin e natyrës kam lindur e jam rritur
Kënga e laureshës më ka nanurisur,
Ndan një gurre, ndan një shtegu duke pritur
Atje unë këngës herët ia kam nisur…
 
 
 
HEROINA
 
Dhe pati njerëz që vetëm me një shpikje
U bënë të famshëm në këtë botë.
Dikush ka shpikur një pasqyrë
Dhe dikush tjetër po një rrotë;
 
Pati dhe poetë që vetëm me një libër
Emrin në shekuj e kanë lënë…
Po ti, o gruaja ime e thjeshtë,
Që katër herë u bëre nënë?
 
Katër herë u bëre heroinë
Heroinë në dhimbje, në dashuri;
As nëntë mijë shpikje ty s’të arrijnë
Ti katër herë bëre NJERI!
 
 
 
I DASHURUAR ME NJE PORTRET
 
Ju s’besoni mrekullitë? Mua sot më ndodhi.
Thjesht me një portret, një portret bardhezi;
Pa kuptuar më magjepsi, zemrën ma vodhi
Si një Xhokondë, si virgjëresha shën Mëri;
 
Një portret i ftohtë, si vetë drita që zbret
Në këtë vorbull galaktikash mes tyre rri ngrirë
Më shikon e menduar sikur diçka po më pyet:
O mik i ngrysur, kush të tha ty lamtumirë?
 
Eh sa lamtumira i kam kyçur unë në gji!
Sa herët më ikën të dashurit në këtë botë!
Stresi i sulet shpirtit-ujk i uritur sygri
Një shteg mes të gjallëve lehtë s’e gjej dot…
 
Më flet nga portreti e trishtë e tërë nur:
Jemi kaq larg, por fort të ndryshëm s’jemi
Ndonëse mes nesh sot ngrihet një murë
Nesër në një portë të praruar do të vemi…
 
Oh, vështrimin magjik dot s’e përballova
M’u duk se tërë shpirtin ma mbylli në kupë…
Zërin tim të ngjyrur e zbuta e pastrova
E madhërishme ish ajo, po zemra ra në kurth
 
Mos vallë këto janë fije ëndërrash fantazie
Dhe shtegu mes portretit dhe unit tim u gjend?...
Ishte një urë besimi e padukshme dashurie
Dhe ne buzë së largu i tokëm përnjëmend;
 
Si një Bukuroshe e fjetur, vegim nga perëndia
Ajo merr frymë thellë, plot shëndet e fuqi…
Unë nisa të thurr vargje me zjarret e mia
Dhe çdo varg asaj i kumbonte thellë në gji;
 
Tani zemrën ma çlodh kjo dhëmbje e qetë
Një dhimbje e ëmbël për sytë e portretit;
Kaltërsi mbi kaltërsitë, e bukur e thjeshtë
Ajo rri e dëgjon dërdëllisjet e poetit…
 
 
 
SA FISNIK ISHTE GJYSHI YT
 
Ja, në shtëpinë e tim eti u ktheva sërish…
Sërish jam përballë qershisë sonë intime,
Me pusin e bardhë në fund të oborrit pëshpëris,
Po im nip më pyet dhe pret nga unë përgjigje…
 
Ti më pyet sa fisnikë ishin të parët, shpirti im!
Ytgjysh ish i përkorë, po nga ne donte rregull
Nga puna s’trëmbej, jetën e merrte me guxim
Ndonëse fati qibar mbi kokë i rrinte pezull;
 
Të keni harmoni, thoshte, motra dhe vëllezër,
Që s’e çmonim dhe aq sa s’ishim bërë prindër.
Dy gurë s’linim bashkë, kur ishim ne të vegjël,
Po ndaj fjalës së tij përherë ishim të bindur;
 
Ishte burrë i sertë, shpesh vetullngrysur,
Ndershmërinë e kishte pikën më të fortë,
Kur u hiqte një brisk faqeve dhe i buzëqeshte gjyshes
Bëhej burri më i bukur e më i ëmbël në botë;
 
Mes të urtëve ai s’fliste, dëgjonte i heshtur
Në kuvende burrash ishte fjalëpak e i matur;
“T’ia blesh fjalën me para”, thonin të tjerët
Dhe zemrën e kishte të butë e të pastër;
 
Flori e kishte dorën, bënte punë të paqme,
Gdhëndëte parmënda në oborrin me pllaka;
Kalimtarët e përshëndesnin nga porta e hapur
“Punë të mbarë, o Xhelo Taka!”
 
Këndonte parmënda vjeshtës në ugare
I këndonte në pyllin e gjelbër sopata,
Mbi mokrën e mullirit tek bluante përpara
Këndonte e kërcente si zog trokashka;
 
Gjyshit tënd i qeshte dielli i punës në sy,
Buzëqeshjen e vet i jepte gurit të latuar
Dhe bleronte toka nga këngët e tij,
Aromë buke përhapte pahu i grurit të bluar;
 
Po për dreq i kishte ca huqe, ca teka:
Kafen e donte taze, të posapjekur,
Edhe ujin e donte nga burimi të freskët
Dhe bukën e hante gjithmonë të thekur;
 
Të rëndë e pinte duhanin, të hapur
E dridhte me merak me letrën e bardhë;
Një cigare në buzë e tjerin pas veshit
Kur nisej për punë me hapin e mbarë;
 
Një dobësi të vetme kishte ytgjysh në jetë
E donte gjyshen sa nëntë mijë burra…
Dhe dukej i vrejtur dhe dukej i rreptë
Po zjarrin s’ia ftohnin as nëntë mijë gurra…
 
Eh, sa e donte ai gjyshen! Sa na donte dhe ne!
Na donte trima, të mençur, punëtorë,
Dhe, kur na merrte në duar, na grente lart me hare
Zogj qielli ndiheshim, të lirë e gazmorë…
 
 

Samstag, 20. September 2014

Gjergj Nikolla - Cikël poetik

 
RRYMAT ATLANTE
 
Shpesh kur shpirti
 ndihet keq:
 Lutet ëngjëll
 mallkon dreq!
 
 Edhe ëngjëlli edhe djalli,
 kushdiku tha:
 Janë tek i gjalli!
 
Koha është si karusel:
Djalli-ëngjëll zbret nga mali...
Ëngjëll-djalli zallit del!
 
Djalli-ëngjëll...
Ëngjëlli-djall...
Ujërat zallit nëpër arë...
 
Ti...
Ç'më rri,
prap kureshtar!!!
 
2
 
Merre shtruar miku im...
Rruga nis,
por s'ka mbarim!
 
Lindje - vdekje
Skllever, mbretër
Gjejnë të njëjtin pikëtakim.
 
Lum kjo tokë,
i mban në prehër!
 
Nga e sotmja, lind e nesërmja,
por kurrë kthimi,
tek e djeshmja...
 
Hidh një hap, vazhdo përpara!
Herë ditë gri,
herë ditë të bardha...
 
Do të mberrijnë dhe ditët tua,
nëse shpresa nuk t'u shua...
 Ji burim. Jo llum në përrua!
 
3
 
Pas sa rrugësh, prap te rruga...
O sa butshëm po fryn juga!
S'të ngop fjala...
S'të ngop luga!
 
4
 
Sa ik dimri mbërrin vera.
Ngatërrojne ditët
stinët tjera...
 
Faj s'kam unë,
as ti s'ke faj...
Të fajësojmë:
O sa kollaj!
 
Po çfarë zgjidhim,
pasandaj?!
 
5
 
Edhe pemët, janë zogj...
Edhe zogjtë pemë!
Zogjtë pa qiell ikin tej...
Pemën gangrena, bren!
 
Po njerëzit pa njerëzi,
veç absurde ç'të jenë?!
 
-Asgjë, asgjë,
në s'kanë emblemë!

6

Nga fillimi në fillim,
përreth zeros miku im!
Ec e ec krejt pa mbarim...
 
Cirkuiti karusel...
Herë fasadë,
herë themel!
 
Do ia dalim....
A ia del?!
 
7
 
Lavdesh...
Mburresh: Jam i pari!
Kur dy jeka të ra zari...
 
Na mbro zot nga injorantët.
Era fryn, vjen nga Atlantët!
 
Jo çdo shpend që ndrit në diell,
emrin jetë
e gdhend
në qiell...
 
As çdo lule ka nektar...
Bakri shndrit,
por kurrë si Ar!
 
Bëj dallimin:
Zgjidh shqiptar!
 
8
 
Orkidea edhe hithri...
Sipër tenja,
poshtë urithi!
 
Si kërcell
përdredhur erës....
Si do dalesh prej pranverës.
 
Bëhu lis,
mos i pëkul degët!
Jeta shuhet.
Turpi mbetet...
 
Sa e sa....
Sa njëmijë vjetët!
 
9

E njohim të dy
ti dhe unë...
Një fatkeq e një fatlum!
 
O ta dije sa vlen jeta:
Bejnë petalet pirueta!
Njolla-njolla
mbi gazeta!
 
10

Ku të zhyejnë në tym e baltë
Ku të ngrejnë në qiell të shtatë
Ku të hedhin hi e flakë
 
Herë themel, herë fasadë
Ditë e natë nga shtatë në shtatë
Reja s'bie mbi lis të thatë
 
11
 
Gjeo - Bio,
pluhur - re...
 
Mos bëj hije kot mbi dhe
Je zgalem e Promete...
Dielli djeg re e rrufe!
 
Merre fatin tënd në duar,
energjive qindfishuar.
Ti nuk je molla e ndaluar!
 
12

Gjithë jetën,
rrëzon gurë
shemb mure.
 
Nës kjo jetë
ngjan me ferr,
pas vdekjes:
Ferr do quhet!
 
Tek koka do të shkruhet:
Erdh në jetë, jetoj,
u shua...
 
Mbi dheun e rënde
mbijnë shkurret!
Kurrë lulet, thua?!
 
13

Në biografinë e tij
që shumëkujt ia nxiu jetën...
Sa i ben të ndjeshëm!
 
Do shkruhet epitafi:
Askush s'është i përjetshëm.
Mëkatet e tërheqin poshtë e më thellë.
 
(Vepra e mirë e ruan të pavdekshmen!)
cilën mirësi
pati mbjellë!
 
14
 
Sapuni pasi fërkohet në duar,
shndërrohet në llum.
Flluskat e tij pëlcasin në ajër,
ku e ku më shumë.
 
Llumin e duarve të dikujt,
s'e lan asnjë sapun!
 
15
 
 Njoh dikë
 që pasi i lan duart mirë e mirë.
 Fshin turinjtë,
 kruan dhëmbët:
 Në çast shtrembëron turinjtë.
 
 Pt'hu!
 Ç'erë e pështirë!
 Dhe rish
 lëpin gishtërinjtë!
 
16
 
Uji plot lumenjtë,
plot dhe në përrua.
Etja t'më djegë...
 
...s'pi gjetkë,
veç në krua!
 
17
 
Ja një dilemë,
buzëqeshur si fati:
Hemarrogji e pastër,
apo kullim të thati...
 
18
 
Rrena
rrenë
rrenën...
 
Rrena në binom
(rrenë plus rrenë në katror)
Dallori s'ekziston!
 
Pa këmbë,
a ecën...
Pa sy a sheh?!
Pa veshë a ndien...
 
Rrena rrene rrenen
Rrena bren veten!
 
Rrene plus rrenë në kub...
Tri përmasa pa dimension!
Ç'trinom...
 
19
 
Jemi nën të njëjtin qiell
blu-kaltër,
gri-kaf!
 
Retë shtëllunga
blicesh.
S'godasin rrafsh.
 
Horizontet
ndajnë!
 
Ndryshe sytë shkëlqejnë,
qeshin,
qajnë...
 
Kurrë rrufeja,
ajo e madhja,
origjinale....
 
Se ka lindur jeta,
s'ka rënë në, hale!
 
Ah, po të isha
pak Zgalem, a Promete!
Avujt e frymëve tona të afshta
t'i ktheja në re...
 
Dreqnit ëngjëj që vrasin...
T'i digjte e njëjta rrufe!
 
Rrufetë
bien në male, në kodra!
Dëgjomëni ju lutem:
Bini një herë, mbi horra!
 
Pemët mos i digjni....
Sytë horrave në prush ua piqni!
Do i pinin me uiski....
 
20
 
Ai, se ku i gjeti pesë gorrica
të niste stinimin nga e para!
Vuri nëpër to, pesë pipa.
Gorricat t'i kthente në dardha!
 
Të pesta në gjemba,
në maska.
Si rrugaçë a kuçka
të zënë nata jashta!
 
Prapa iu ngulshin bishtat
kokrrat e krimbura t'i bien në ballë.
Gorrica shartohet,
por kurrë s'është dardhë!
 
21
 
Njeri.
Mos jesh i gabuar!
 
Mendo me kokë,
kurrë me trung,
kurrë me këmbë,
kurrë as me duar....
 
Mendo.
Vepro...
Guxo...
 
Perden e smogut çjerre,
të shohesh
qiellin bluruar!
 
22
 
Çdo hap i jetës
është një pemë.
Të ecësh, të mbjellësh...
 
Të petalojnë lule,
 të bëjnë fruta.
 
Hapa të tu,
si fati,
si rruga...
 
Kurrë mos thuaj
rrugën e fatit humba!
Ngricat s'shkrihen nga ngrica,
Atlantit vjen juga!



NË ORËN E GJUHËS
 
Kush më thotë disa emra abstraktë, -pyeti mesuesi.
U ngrit një nxënës dhe tha:
Lumturia, të cilën as stërgjyshi im s'e kish parë.
Tetëdhjetë e tetë vjet kish jetuar
ta gjente një grimë prej saj...
Kur toka gulçonte
e qielli nxinte në tym lufte!
Po i rriti bijtë me zjarr shqiptarie.
Me syrin në thep pushke...
 
U ngrys. U shua...
La vetëm emrin...
Lumturinë s'e gjeti!
 
Mësuesi u përgjigj:
Ç'ishte ky përshkrim konkret,
rreth një emri abstrakt.
Plot 88 vjet!
 
Vazhdo i tha, plotëso më tepër.
Klasa heshtte....
Ndiente...
 
- As gjyshi kur pa i mbushur të pesedhjetat, e vranë...
Ra në luftë, të kish qiell për fëmijët.
(Mbase shpirti i tij,
prehet tek yjet!)
E këndojne himnin e lirisë
zogjtë kudo në pyje.
 
Këngë shqiptarie,
me nota lumturie!
 
Koha ia ngriti një lapidar kujtim.
Në fakt:
Tullat ia morën për një vath qengjash.
Hekurin për skrap!
Tash në atë fshat s'kanë mbetur tri shtëpi,
vetëm rrënojat heshtin
si në diell, në shi!
 
Një tufë lule të ndierit ku t'ia vija....
Aty kuptova më shumë
se ç'pëshe ka liria!
 
Mësuesi u ndie krejt i zënë ngusht:
jashtë dielli strukej diku nën një re,
era frynte, pemët tundnin degët!
Diku një tufë zogjsh bredhte nëpër qiell...
 
As babai që ende e kërkon dhe vuan....
Lumturinë,
më keq se abstrakte e quan!
Sa herë e vu jetën në fije të perit,
ia mati me ashtin gjak,
ferrat e grekut.
Ia turbulloi kallamishtet italianit,
gjithmonë mbi kurriz çantën e emigrantit!
Sa vjen për një natë. Ik në të dytën...
Më shumë fytyra rrudhet,
trefish flokët thinjen!
E unë pa atë po rritem!
 
As unë, i dashur mësues,
ky abstraksion më zhgërryen.
Sa herë ëndërroj,
realiteti thyen...
 
Pastaj është qielli, a thua i pa matë.
Jo, jo mijë drita shpirtrash
ndezin qirinjtë në flakë.
Mbase stërgjyshi e gjyshi
që ikën në atë botë,
mbase sa lutje njerëzore
e pas tyre, lotë....
Mbase lutjet mia e fëmijëve të botës,
t'ua kthente prindërit
në gjirin e vatrës!
 
Mësuesi u ngrys. U zu ngushtë,
ç'të thonte....
Ja, ky ishte mësimi
dhe nxënësin përqafonte!
 
Nje cicërime zogu u ndie tej dritares,
diçka mes konkretës,
lindur thellë abstraktes.....
 
2013-05-15


RREBESHET
 
Si ndihesh njeri,
kur çirren te mbytur në jargë....
Ti veç t'ua ndiesh tingëllimin, zhurmën.
Jo asgjë s'e ndryshon tek ata diçiturën!
Si ndihesh njeri, kur cirren të mbytur në jargë...
 
Mëngjes i vranët. Shi. Baltë....
Prill i shqyer, kur rrebeshet turraturren...
Si ndihesh njeri, kur të hedhin vetëm jargë!
Mutacioni i tyre u ruan lëkurën!
 
Kur do vijë dita
që llumërat të shkulen...?!
Të thyejnë brinjët rrëpirave të veta...
Pastaj të ndrijë dielli, të buzëqeshë jeta!
Prilli i shqyer. Rrebeshet turraturren...
 
2.
 
Copëz gjeobio që rend në ditë të mjergullt.
E lodhur, e fyer, e mbytur në rrena!
A ke frymë në shpirt, a ke gjak në vena....
Copëz gjeobio që rend në ditë të mjergullt!
 
Kryqëzojne altaret dreqnit edhe ëngjëjt...
Ti shtrydhur, robëruar, prej pengjeve të lena!
Copëza bashkohuni, uragan e tëra...
Largoji nga skena dreqnit. Mbroj ëngjëjt!
 
E dita e re të nis gjeo-bio....
E stina e re të mbërrijë, gjeo-bio...
Flladëroje jetën, jepi vlerë!
Tri kohët e tua,
trio...
 
3.
 
Krokodilë
mijë dhëmbësh,
kameleonë qind surratesh...
Ujqër e hijena tek të ndjekin shpatesh...
 
Tragjikomedia jonë,
dramë fatmëkatesh!
Jeta rrokulliset
në gjashtë faqe zaresh...
 
A pranon njeri, a pranon
që zari të të rrokulliset thellë në sy!
Koha neveritet me ty.
Bota qesh me ty se me ty!
Gjashtë faqe kuboide, mes tyre ti.
Kulmimin ai se ai....
 
2013-04-08
 
 
RICIKLIM...
 
I marr të gjithë gurët që m'i hodhën,
ku e ku i zunë, ku e ku i shkulën.
Ku e ku i shqyen, deshën e s'deshën!
I mbledh, i vë në turra,
për t'i gdhendur, për t'ua hequr gungat.
Kur shpirtrave pa faj
në muratura.
As i shes, as i fal,
janë diçitura...
 
Daltën mpreh të gdhend gurshpirtrat miopë...
Hedhur nga të pashpirtrat
miopë - hipermetropë!
 
O zot...
O zot...
O zot...
 
Pastaj i vë në mur:
Të ndërtoj një shtëpi të madhe.
Të banojnë të pa strehët,
të nxjerrurit me dhunë nga shtëpitë...
Të zhgënjyerit gjer në palcë.
Të prerët në besë, kur fjala i la peng!
 
Atyre që shpirti u dhemb...
U qanë nga dramat e jetës.
Ata që u gënjyen 365 herë 365...
Për të gjithë ata që u enden udhëve, baltave...
Që trokitën dyerve e mbetën fasadave!
Ku togfjalëshi i përditshëm
u neveritet: Kush u jep kurajo!
Shqisat u përzhyhen, buza u zë kallo!
Botës i vijnë rrotull një herë në vit,
duke pritur se do ketë një fund!
 
Një fjalë.
Një tingull.
Një mit...
 
Dhe ata që gurët i hodhën,
kur fshehën dorën
të shohin: Oh, ç'ndërtesë e bukur!
E nëse do trokasin, penduar
le të hyjnë në brendësi...
Ka vend për këdo!
 
Dita ditën zgjon.
Krejt ndryshe së tashmes
kontrast i së shkuares...
Gurëve të shkalafitur shpatesh!
 
Gurë e guralecë të hedhur në mëri...
Mbi një e mbi dy!
Do t'i bëj në shtëpi...
Një zot është çati!
Me shpresat në zemer,
për ty o njeri!
 
Ti që zgjohesh në mëngjes i fyer nga mbrëmbja,
që tërheq brinjët gjithë ditën
nga e hëna në të dielë,
pa pushuar njëherë.
 
Ti që...
Ti që...
Ti që...
 
Të kthehen në Kështjellë,
ku rritet qëndresa,
ndryshe nga e djeshmja...
Që t'u thye qelq, ngulur në damarë!
 
Dallëndyshe shpresash
të arkitekturojnë foletë.
Cicërima zogjsh të blertë!
 
I marr të gjitha ato shkurre
që m'i lanë kryq në rrugë.
I mbledh...
I mbledh...
Janë shumë metër kub!
Dhe me ta vë pritat në përrenj
që shpateve varen, të mos shqyejnë...
Mllefet e shpirtrave amorfë,
tek zgjatin thonjtë e mëdhenj...
 
Dhe nuk ndihem i fajshëm
që mbledh gurë e shkurre...
Riciklimi nga e para, duhet!
 
2013-01-21
 
 
KOMETË
 
Kurrë mos ec mbi supe resh,
në lartësim pa qënë i tillë!
Kam frikë se shpejt do biesh...
Kometat ta dish: Nuk bëhen Yll!
 
Ti që lavdet ia thur vetes
e mbështillesh, bëhesh mbret!
Po ç'mësim që nxjerr prej jetës
blihesh shtrenjtë e s'vlen një lek!
 
Hije bën edhe një ferrë
kur i bie dielli i verës!
Po në fund fishkëllen në erë
para se të thahet vjeshtës...
 
Po çfarë vlere mbart një shportë
kur ti mbart ujin për të pirë!
Mburresh kot,
nuk ngrihesh dot!
Kurrë kometat s'bëhen Yll!
 
Nëse tjetrit ia hedh ferrat...
Që të griset fati i tij!
Ta dish: Tek ti do të mbijnë gjëmbat...
Të të ngulen krejt në sy!
 
2012-10-24
 
 
 
LIRIA ËSHTË LIRI
 
Lindja krenohet me lindjen e Diellit,
se lind në Lindje...
Kur në Perëndim i njëjti
ndrit e ngroh ndryshe...
 
Të njëjtat rreze,
në kënde sinus-cosinus
nënkuptojnë si plus-minus!
Lindoret krenohen për çudi
me tagent-cotagentin
dhe sekant-cosekantin shtydhin
të transmetojnë rrezatimet Violaviolë!
 
Pesë shqisat e tua o njeri
si pesë gishtat e dorës së shtrirë
kur fjalën nyjëton në buzë
në gjuhën tënde
në çdo Kontinent
kur lutesh për më mirë...
 
Janë pasqyrë e ditës
që lind në mëngjes
kur mplaket në mbrëmbje...
Oksigjen, hidratim për më shumë liri...
Paqe në vend të luftës, harmoni,
sa më larg urrejtjesh...
Ku çel trëndafil i zi!
Prandaj pa dallim ngjyre,
bindje e feje:
Fal dashuri!
 
Janë metrikë e stinës
që rend këtij Globi,
cirkuitit!
Dy hemisferave të Botës në një...
Elipsave që ndahën në një pikë,
aty ku njeriu është Njeri!
 
Sytë e tu kërkojnë më shumë diell,
fytyrën të të lajë,
kur stuhitaret retë përzhitin...
E di, e di se zogjtë i bashkon i njëjti qiell,
të kthehen, të ikin...
Pse ndryshe i ngrejnë foletë!
Kur të tjerë shpendë murrmashi
ua prishin...
 
Blice vetëtimash të thata shkruajnë në qiell:
Etjen tënde për më shume buzëqeshje
se lot!
Sa djeg në lëkurë violaviola
që nga epiderma e indeve të buta
e gjer në kocka, ku drejtqëndrimi
ka etje e smog, mjergullina e tym...
Kur ti, njeri i oazit të pritjes
këndo vetëm një himn:
Liria është Liri...
 
Përherë në Lindje nga dielli lind,
por sytë në Perëndim:
Dita është sot...
 
Zgjohu qënie njerëzore në këtë ditë,
këtë fillimvjeshtë që gjethet bien
dhe ndjehu ndryshe nga dje!
Rrugëto në këtë të sotme me hapin tënd,
me shpresën, se...
dëshirat, se....
vrullin tënd, se...
 
Lartësoje guximin prej graniti
gjithnjë nga krenaria,
nga brendesia që ndien njerëzisht ,
jo nga instikti!
Këtu fleta shkruhet nga ti,
veç nga ti...
Jo nga grafiti!
 
Edhe në dielli zihet nga retë
që blice vetëtimash hedhin!
Qiellit shkruajnë rrebeshet, bien...
Për të sjellë pranverat...
 
2012-09-25
 
 
 
TINGUJ NË ARABISHT
 
Tingujt e parë
që më trembin mëngjesin,
nuk janë zogjtë,
as gjelat,
nuk është as Himni i Flamurit
a ndonjë këngë himn lirie,
as ritmet Dj.
 
S'është zilja e telefonit,
as era Jon - Adriatike
që vjen nga Mesdheu.
 
- me mall Shqipërie,
- zjarr Arbërie,
- prush dashurie.
 
Nuk është as ora në mur,
që gradoi të bie.
 
Tingujt e parë,
në pesë e para pesës,
në pesë e pas pesës,
kur t'i dalë gjumi a kur t'i teket.
Tingujt që m'i ushtojnë dritareve
më rropaten veshësh,
është zëri me ton të lartë
i hoxhës,
i hoxhës në xhaminë e re
të ngritur mes kënetës....
 
Nga altoparlantet e xhamisë,
të ngritur në mes të 2013 - ës!
 
Aty ku më parë ka qënë një kishë,
një kishë e para dymijë vjetësh
që turku i anadollit,
e dogji,
e shembi,
kur priftin e vrau mu në derë
kokën ia la poshtë themelesh...
 
Heu zot,
këtu ku flitej shqip
e shkruhej shqip,
e këndohej shqipja
para mijëra vjetësh...
Sot, ia kërcet hoxha
në arabisht,
në pesë e para pesës,
në pesë e pas pesës...
 
E më e pabesueshmja,
- është shqiptar,
me të njëjtin gjak si unë e ti,
me të njëjtën gjuhë si unë e ti,
veçse ai flet arabisht,
- kurrë shqip!
 
Pa ku m'i vesh fëmijët minorë,
mbështjellur gjer në sy.
Sa turp më vjen,
Shqipëri!
Këtu ku Pal Ëngjëlli, letraro - prift
para Mesharit të Buzukut,
në 1462 pati pagëzuar:
“ Në emër të Atit të birit shpirtit të shenjtë,
të pagëzoj!...”
Hyjnisht në Arbërishten tonë,
as latinisht,
as turqisht,
as arabisht....
 
 
 
KOKTEIL 12 - ZOODIAKËSH...
 
Petalet e luleve
sa lindin, në shuhen... 
Para kohe bien,
ç'të quhen!
 
Degë të jesh,
je pak nga e pakta...
Limfë të jesh,
je afsh nga e afshta...
 
Zgjidh:
Degë e pemës në fllad pranvere,
apo limfa e saj që fal, të blertën...
 
Zgjidh njerën, merre!
Ledhatoje
tjetrën!
 
2.
 
Një fëmijë
me një pikë të qymyrtë loti...
E braktisën prindërit:
Njëri i vdiç,
tjetri u martua së dyti...
I vetmi pa ndryshim, veç zoti!
 
3.
 
Në cep të qytetit
në çdo kontenier:
Gjithë qejf,
gjithë mllef!
 
...Pleq të braktisur,
...qen rrugaçë,
...jevgj...
 
Me tej një gajdexhi
gajdës i bie.
Metropoli të flet:
- Mirëmëngjes!
- Lana qelb!
 
4.
 
Njoh dikë
që pasi lutet tri herë në zot,
e zoti hesht s’e hesht...
Të katërtën përmend:
Dreq!
 
Nëse njihni dhe ju
një të dytë.
Tek ai u bekofshin
të gjitha perënditë...
 
5.
 
Zonjë a zonjushe me dy qen përpara:
Njëri leshatuk, krehur me model,
tjetri me pulla të zeza,
të bardha.
 
Qytetit i bien
cep më cep.
 
Në udhë, në trotuar,
mbi karton të amballazhit
shkruhet "Dolçe Vita"...
Një lyps lutet:
Falmë!
 
E zonja a zonjusha
vazhdon përpara.
Zë gojën me dorë
pështyn!
 
Qeni - qenin lëpin...
Lypsi, thonjtë gjer në mish
i grinë dhe lutet:
Pështymat në ballë,
asaj t'i shkrijnë!
 
6.
 
Oh, po....
Janë kameleonë,
si ato që ndërrojnë njëqind flamunj...
Si ato që vetëquhen lisa,
kur s'bëjnë as për hunj!
 
Ç'ti duash...?!
Ç'ti quash...?!
Zot, prej tyre t’na ruash!
Janë, bisha...
 
7.
 
Shushunjat dallohen
prej çdo lloj krimbi...
Thithin gjakun variçeve
sa u del shpirti.
 
Ka shushunja e shushunja...
Si ato që luajne shushunjash.
Një i dytë,
mos lindi!
 
8.
 
Ato që janë zhgënjyer nga dashuria
dhe s'besojnë në dashuri!
Të gjitha Gentat i quajnë:
Gentamicina!
Dhe vesa u kthehet në shi...
 
Djeg flaka dhe prushi.
Më keq...
Hiri i buzës
që puthi...
 
9.
 
Ajo vajzë me telefon në vesh:
Fol e qesh.
Tjetri - tjetrën
ngjesh!
 
10.
 
Konstrukti i trupit të saj
është i tillë:
Të hajë kofsha - kofshën.
 
Dhe pa ia ndërruar faqen:
Shpesh, zihem ngushtë,
krejt ngusht...mes tyre të mbjellë paqen!
 
Dhe e ha
tërë groshën!!!
 
11.
 
Tek një i vetëm njeri
ka aq njerëzi,
sa njëmijë e një të tjerë,
s'përbëjnë një të tillë.
 
...sa po të ishte në vlerë të njëjtë
njeriu - njeri, dhe ari.
Ari, do strukej Mantelit të Tokës.
Njeriu - njeri do dilte i pari!
 
Por, jo...
Për një fill të hollë të larë në ar.
Gjakun ta thithin vampirët e gjallë!
 
12.
 
Të gjithë lindin ëngjëj:
Edhe fëmija i vrasësit, edhe i hajnit,
edhe i don zhuanit, edhe i humanit...
Edhe i ministrit, edhe i letrarit
edhe i lypsit, të ziut, të bardhit...
 
Raportet ëngjëll - djall
ndryshojne rrugës,
% e djallit!
 
13.
 
Stinët ngatërraqe
aq janë ngatërruar,
si kufijtë e Ballkanit!
 
Ky shi i akullt fundmarsi
lagaqull rrugëtimin tonë
drejt Prillit të...afërm!
 
Bjeshkëve dremitin mjergulla të ftohta.
Dëbora vesh shpatet...
Ç'të veçantë tjetër ka dimri mongol,
 
dimri avgan,
ngricat, Karpatet...?!
 
Avujt e Mesdheut kondensohen
nga të ftohtët e mbërritur
nga Siberi e largët...
 
Prilli është afër,
aq afër, sa qielli nis të hapet!
Uji i Drinit vërshon...
Varkëtari Shkodrës, laget!
 
14.
 
Dëborërat e rëna
në janar e fundmars:
 
Si buzëqeshja
me zgërdhirjen,
kanë kontrast!
 
15.
 
A don të mposhtësh një komb,
të marrësh Kështjellën pa zbrazur asnjë armë.
Perçaji letërsinë!
 
Përcaji artin,
kulturën...
 
Përçaje në ngjyra: Të kuq, të bardhë!
Pa ngjyrë a të larmë...
Përçaje në bindje, në ide,
dhe thuaj: Je zog pa fole!
 
Përçaje dhe qesh se si ngjet
reaksioni i amebës rresht...
 
16.
 
Në qesh, në qaj...
Do ngjaj!
 
Sa herë djajtë vishen ëngjëj,
edhe ëngjëjt si djajë!
 
Ç'ëngjëlldreq
t'i hajë?!
 
17
 
Në këtë çast
në Irak a Arabi
nxirret ari i zi...
 
Një javë më pas
do vijë në Shqipëri.
1800 lekë/litri...
 
Tymin do ia thithim
ta kemi në mushkri,
si unë që ec në këmbë,
s'kam as biçikletë...
Si ti që ke kadillak të zi!
 
Greku i endet Jonit
ta bëj të tijin!
E ne heshtim...
 
Alb - Petroli ynë
që pin e përpinë...
Ka metodë, sizmikën e tokës:
Plas mure, shemb shtëpi!
 
Bulqizës, kromitet
i merren ku e ku më e mira...
Po të ishte nëntoka pëlhurë e bardhë,
a e di si do dukej:
E gjitha për arna.
E gjitha vrima - vrima!
I merret më e dlira.
Minatorë të vegjël dhjetëvjeçarë
mbroji zot!
 
Pt'hu...
Ç'kohë të vështira!
Në minierat e Munellës
nxirret bakër, ar...
Do iki jashtë të shkrihet të na shitet tela,
varëse, unaza...
 
(Medet, këtu faza është nul,
e nuli është faza!
Lidhja e shkurtër i plastë!)
Punëtorët tanë ose paguhen krejt pak,
si nën frerin e çifutëve!
Ose konkurojnë gruan,
të shohin telenovela turke!
 
Në Metropolet tanë.
Nga veriu në jug
në qytet a fshat,
vritet dikush për pronën e tij,
dikush ngujohet përsëri në gjak!
 
(Hashash s'ka veç
në Lazarat!)
 
Ushtarët tanë ecin...
Patrullojnë me flamurin tonë:
Mbrojnë lirinë, në Çad
 
2013-03-25