Reshida Çoba - Cikël poetik

PUTHJA E LYPSARIT

 

Puthmë, puthmë... lermë të të puth!

Nuk kam puthur kurrë

një grua kaq të bukur.

 

O Zot... çfarë po ndodh

nuk paskam vdekur?

Po ndiej të puth një grua, lërmë të lutem,

i lumtur të ndjehet një lypsar.

 

Në dorë mbante një shishe uiski

që përkëdhelej andej-këndej,

fliste fjalë të bukura për gruan,

kërcente, recitonte,

vargje nga i dehuri... Heminguej

me vështrimet e shpirtit, përkëdhelte trupin tim

vazhdonte të hapte krahët, si Meridian

dhe lutej... eja me mua,

mbështetu në përqafimin tim,

Ju s’e dini sa të lumtur

do bëni një lypsar si unë

do dua të rroj shumë,

do rroj vetëm për ty, do lutem, për ty.

 

Tërë jetën… në netët e mia

të akullta, nga të ftohtit mbi sy

shoh vetëm një ëndërr... sikur puth një grua,

ja... kështu si ty,

me këtë fustan plot lule dhe sytë kaq të kaltër

si e kaltra e luleve, që buisin

...e mbaj mend

dhe këtë mëndafsh që prek lëkurën tënde

të lutem, lërmë të të puth, lermë të të gjej

ty... që nuk di akoma në të kam gjetur!

 

Dhe vazhdonte të humbte në kërcim

me përplasjet e fuqishme, të thembrës në tokë,

u ngjanin puthjeve prej malli, obsesive

të përsosura, nga buzë të tendosura.

Hapa derën... hyra në shtëpi pa zhurmë,

kisha frikë mos trembja lutjet, kërcimin

mos shurdhoja zërin e tij të bukur

 

Kam qarë dhe kam kërcyer

në dyshemenë e dhomës,

jashtë e nxora ajrin, gjithë puthjet e mia

dhe jetën time

e zbraza nga çdo orendi,

kërceva dhe qava,

recitova po aq e dehur... si ai.

 

...ishte tronditur kujtesa ime

mbi fytyrë vizatoja hije dëshirash... humbjesh

jetë të dhuruara keq... dështime lëvizjesh

ndjeva se isha kthyer, nga një funeral

ku nuk kisha shkuar, për të vdekurin,

por për të lindurin nga vdekja... si detaj.

 

I mbylla sytë... dhe ai ende

në atë errësirë të trishtë nate, më lutej:

“Lërmë, lërmë, të të puth!"

 

Los Angeles 7/30/2014 2:09 AM

 

 

PARA NENES DHE KAFES

 

Para nënës dhe kafes

gjithmonë shkoja e bukur

flokët krehur plot kujdes

vendosja gruan e lumtur mbi takat e kuqe

të nisej... dhe me dredhinë e bijës

nën një rrip të hollë

fshihja dhimbjet në bel.

 

Sa shumë e doje ti këtë takim

(unë sa e doja)

Në sytë e tu bojë kafe shihja çdo ngjyrë

në duart e tua numëroja botët

dashuritë… gishtat e tu të lodhur numëroja.

 

Me mallin dhe kafet nëpër duar

zbulonim sekretin e ikjes shpejt të kohës

pjesëtuar me nënën... gruan... bijën.

Kafja ishte si një tokë e butë

ku ti dhe unë me mallin për njera-tjetrën

ecnim në të djeshmet dhe të nesërmet

duke prekur, zbutur dhimbjet e njerëzve

 

Ehhh… sikur të ishe nënë

dhe më e bukur do të bëhesha...

 

Nga malli i madh që kam për ty

në avuj lotësh më kthehen avujt e kafesë

sa herë që e pi vetëm, i kam në grykë

dhe rrëzohem... shkundem si një vjeshtë

 

Zgjohu nënë... jam unë

thonë se s'ngrihesh dot

thonë... se ke vdekur

(por mundem unë ta besoj)

ndaj mora një re në duar

e nisa me avujt e kafesë

që nga Los Angeles për në Korçën tonë

Zgjohu nënë ... kam dhimbje sa bota e tërë

zgjohu… është mëngjes.

 

 

KAM PARE SY

 

Kam parë hapësira sysh

(kam parë sy)

nuk ngjajnë me qiellin as me detin

si dy satelitë të dështuar

vërtiten në fytyrë,

nuk mbjellin vështrime, ngjarje nuk përcjellin

perpendikular flenë me dyshimet.

 

Syve të tillë, çuditshëm rrinë dhe qerpikët

të gatshëm për kurthe.

Prej së voglës retinë

distanca të mëdha frike

përcjellin imagjinatave,

 

Lotë nuk zbresin kurrë

gurë ju pikojnë

dhe çjerin fotosferën

thurin mjegulla blu

(kështu ndodh me ta)

...nonsense.

 

Kanë gjetur mënyrën më të çuditshme për të jetuar,

...nga vdekja e dritës.

Nuk shikojnë asgjë që është e vërtetë

ah!... sikur të paktën të shihnin

...Qiell

 

Unë kam parë sy të tillë

dhe kam thënë:

"Sa fatkeqe shqisat e tjera të fytyrës

që bashkëjetojnë në një fytyrë me ta"

 

 

LUKSI ME ARIXHIJ

 

Nuk isha ende 15 vjeç

nuk shkoja në disko... në piano bar

Kalldrëmeve të Korçës, po lija pas vajzën e vogël

përdore me këngët… serenatat

… dhe ahengun e arixhinjve në mëhallë

 

Filloi arrixhiu… Ramadan

 të shtonte darkat dhe sazet,

 një herë për vete, një herë për motrën,

 për vëllanë… darkën tjetër… e bëj për babanë

 

Po çmendej Ramadani me veten

 flokët gjithë brilantinë… mustaqet i ndërroi,

 shtoi një dhëmb tjetër, floriri në gojë,

 por zëri po i mekej… sa herë që thosh

 do të vijë prapë në aheng... leshverdha e bukur,

 ajo leshverdha prej soji

 

Me dantella, si kurbatkat

 më qepi mamaja një fustan,

 bleva një ton fytyre, me ngjyrë fare të errët,

 dhe pse nuk e ndryshova dot lëkurën e bardhë,

 shpirtin e qepa njëlloj si ezmeret

 

Tërboheshin arrixhinjtë,

 këngë kurbatçe po mësonin

 dhe gurët plot aristokraci të Korçës

 unë vetëm përcillja kureshtjen, gëzimet e tyre

 përcillja habitë... pyetjet e moshës.

 

Qysh atëhere mbaj mend

 dëshirën për t’i mësuar vetes

 ç'do gjë të re… me të kundërtën e shoqeve,

 të kundërtën e së zakonshmes

 

U rritën pazaret dhe bastet,

 në lojën e xhambazëve, njëlloj si për gomerët,

 sa herë që ziheshin për mua,

 kush do të ulej pranë… kush do cikte pa dashje

 gjoksin e madh të leshverdhës

… dhe xhelozia e arrixhinjve u rrit

 por më shumë ajo e grave,

 unë besoja akoma në mospërzierjen e ngjyrave,

 në lehtësinë e rrëshqitjes… mësuar në format konkave.

 

Jetova si grua e bukur… e përkëdhelur,

 me nazet e lëkurës së bardhë.

 por një ëndërr që doja... ta shihja me një arrixhi

 (sa vite kam që e pres)… nuk e kam parë

 

Dhe nuk di akoma... cilin të zgjedh për këtë ëndërr,

 Ramadanin, të jatin, apo vëllanë… Gurali,

 (më mirë po ja u lë atyre ta zgjedhin)

 për mua mjafton të jetë,

 veç njëri… nga këta arixhinj

 

Pastaj unë ika, i humba kalldrëmet,

 erën e mollëve të Korçës

 por akoma këndohet kënga... mbeti histori

 si ziheshin jo vetëm arrixhinjtë... por dhe klarinetat

 kush do zgjaste kokën me afër

 të vështronte sytë e bukur të leshverdhes… gjoksin

 

Shijova netë… me më shumë muzikë,

 dhoma me shumë luks... me më shumë dëfrim

 por akoma se kam gjetur lluksin e mendjes,

 si në dhomat pa mure… me arrixhinj...

 

 

 

ENDERR ISHTE... MOS?...

 

E zemëruar më rri nata

 kur humbas rrugët më nuk më flet

 u lodha së ecuri, ne endërr me një burrë

 më duket nga gjestet

 do të jetë poet

 

Nuk flasim kur ecim

 (se në fillim unë kam ca si turp),

 tërë kohën vetëm recitoj rrugëve

 ulemi të pimë ndonjë kafe

 gjithmonë në west

 atje i shoh vetëm sytë

 nën hijen e dy vetullave

 dhe me mendje i mat perimetrin e buzëve

 

Pastaj fshehurazi mbledh avujt e kafeve

 (pak më shumë ato të tijtë)

 gjithë format sipër nesh të reve

 dhe i zbraz në një gogel

 (do t’i pyes me vonë)

 besoj në gjykimin prej lartësive

 në mençuritë e densitetit të vogël

 

Nganjëherë eci mbi shkrime

 po trembem mos e shkel diku

 dhe rri e vras mendjen

 mos i kam parë atje, këto buzë burri

 këta dy sy të çuditshëm të tij

 

Në një nga ëndrrat mu duk se donim

 u puthëm pak në cep të buzëve

 pastaj të trembur u zgjuam

 bërtitëm

 mëkat!

 u shndërruam në forma, në pika

 si pluhur, në kurrizin gungaç të rrugëve

 

Mos e lamë për më vonë

 apo gabova unë, që e dija

 se ëndrrat e zgjedhin vetë

 natën kur do dashurohen

 

E di ç’bëra një natë

 e kapa ëndrrën dhe me sytë e mi

 dhe dy sytë e tij i vura afër

 u bëmë katër

 ngrita shpejt një perëndi të re

 dhe ju luta për të dy

 të na mbante disi me hatër

 

Dhe ja, u puthëm më në fund

 u puthëm gjatë sa nje shekull

 kur u zgjuam nuk ishim më në tokë

 në qiell kishim fjetur

 mbërthyer në gjokset e njëri - tjetrit

 

Ah, mos bëra gabim që fola kaq hapur

 dhe ti Reshida nuk di të ginjesh

 aq sa të devijosh një ëndërr?

 

Ose dhe më keq akoma

 këtë këngë të çmendur?

 

Mos i ke parë në ëndërr tërë këto ëndrra

 mos i ke lexuar në letrat e tua

 nga ato që shkruhen vetë në gjumë

 Mos...?

 

 

 

LETRA E GRUAS

 

Kush ishte puthja e fundit që dhamë

 as prekjen e fundit s’e kujtoj dot

 si mu rrëzua ashtu fjala zemër

 nga duart

 e dhembur me hallin tim iku

 e s'u kthye më

 as sot

 

Kush ishte meraku im i fundit për ty

 Natën kur fjetëm pse s’e mbaj mend

 Si e grisa ashtu, letrën time prej gruaje

 trembur nga sulmet e inatit tënd?

 

Kush ishte e fundit frika ime për ty

 Ajo që në shtrat të hyra

 mos kishe ftohtë

 e zhvesha lëkurën time të bardhë

 dhe ika

 ika pa lëkurë

 Aty e ke akoma në shtrat,

 ajo të mban ngrohtë

 

Cili krah nga të mitë

 të përkëdheli së fundmi

 fytyrën tënde si foshnjë e mbajti në duar

 "Mos shpirt","mos e tremb",

 dashuria është si një bebe

 dhe që beben e syrit s’e ka akoma të kuptuar

 

Atëherë le të digjen ditët

 Më dot s’i shuaj

 me mallin që djeg

 Le të çmenden netët

 më dot s’i ruaj

 më dot s’i prek.

 Nuk kam më foshnjen, nuk të kam ty

 Nuk i dua më në fytyrë

 as këta dy sy.

 

 

 

PUTHJA - STATUJE

 

Të kam futur e nxjerrë

 nga të gjitha bagazhet,

 me shpresën e mospaketimit përsëri,

 e rëndë për udhëtime

 kjo statujë mermeri,

 gdhendur për puthjen tonë

 me aq dashuri.

 

Nganjëherë besoja se mundesha,

 fshehur nga vetja të të hiqja,

 të t’lija diku,

 kur ndërroja aeroportet.

 radhë -radhë

 

Eh, sikur aq lehtë të lëvizej statuja

 për të vënë aty një të gjallë,

 (naive më dukej vetja pastaj).

 

Doja ta harroja statujën,

 sytë plot mall nga më shikoje,

 me sigurinë e mbylljes shihja

 ngushticën e harrimit, dhe pse kurrë

 nuk të harrova.

 

Nga mbrapa më vinte puthja,

 kujtoja çdo fjalë tënden,

 statujën grua të Canova-s

 (e mban mend?)

“I ngjan në forma...” sa shpesh më thoje.

 

Fillova të mendoja të tjera puthje,

 të tjera netë që s’do kishin emër,

 të harroja dashurinë e burrit

 me drithërima statuje në zemër.

 

Dhe ndodhi…

shpesh e gjeta kozmosin tim,

 arsyen disa hapa më tutje

 ta harroja statujën dashuri,

 kur shkoja të puthja

 një tjetër fytyrë,

 fytyrën tënde

 mbërthyer gjeja aty.

 

 

 

PUTHJA

 

Të të puthja mirë

 Ndaj prita kaq gjatë

 Prisja ndonjë ditë

 Kur mos kisha flakë

 

Kisha frikë nga flaka

 Se e kisha parë

 Me ashkla prej mishi

 Ndizej si e marrë

 

Se ka buzë gruaje

 Që e ndezin burrin

 Pëlqen të digjet natën

 Si do të digjet druri

 

Për buzët e mia

 Nuk më prishet punë

 Buzë kurre s’kam pasur

 Thëngjij atje kam unë.

 

 

 

 HAIKU PER VAÇE ZELA

 

Sa shume pika shiu

 po humbin rrugën sot

 mbetur në lotët e njerëzve.

 

 

 

HABITEM

 

Habitem me ato shtrirje të trupit

 që vinë, kur s'ndjen asnjë lëvizje

 përdridhen si gjarpër

 vallëzojnë mbi lëkurë

 duke shpjeguar format e qenies

 në zgjerim, në përkulje

 në mbërritje.

 

Sa të çuditshme këto shtrirje

 (s’di pse diçka dua të zbuloj prej tyre)

 vështroj si dalin nga cepat e trupave

 dhe si ajka e butë e qumështit zgjatin kokën

 në paqe braktisin heshtjet, ngecjet

 vallëzimet e molekulës

 rreth boshtit imagjinar

 ti shpjegojnë botës.

 

Ç’do lëvizje e tyre

 ju ngjan reve në zgjerim

 universeve ne ikje, në shtyrje.

 

 Secili nga ne, me mirësi e le trupin e vet

 të formohet, të shtrihet

 pa e bezdisur, pa e pyetur pse

 (e dëgjon kur thotë, jam pak univers

 nuk çuditet))

 vështron përkëdheljet e tij

 si trupat në kozmos, më i lehtë si bëhet

 si flori mbi peshore, më i rëndësishëm si ndihet.

_______________

Për Revistën "AlbPlanet": Ligor Stafa