Montag, 15. April 2019

Poezi nga Eshref Berisha

Eshref Berisha

MJERIMI

Mjerimi âsht nji kumt
Që t'lidh me ni shoqni t'kalbun,
t'kthyem në ushujza,
Që knaqen tuj ta pi gjakun.
E nuk t'pyesin se a t'jan err syt’ 
e nuk sheh gjâ!

Mjerimi 
S'ásht gjá ma shum
Veq nji hart
Që t'i mson t'gjitha rrug’t e botës...!


NOT NË SHKRETIRË

Nuk e di ku e kemi vendin:
Violina në supin tim 
apo unë në melodinë e saj?

Pentagramin e merr era
E përplas për mure të vdekura
Dhe u jep zë, u jep jetë...!

Guacat do hapen
T’i kthejnë perlat në vend të vet
Unë tatar i krisur bart këmborën kot
Shkretëtirës nuk i duhet muzika.



QENI I ZGJEBOSUR

U rrita me kujtimin e një qeni të mirë
Kur ishte i ri, i fortë
Zëri i dëgjohej tej liqeneve, bjeshkëve, deteve!

Tani qeni u mplak, u sëmur, u zgjebos
E shtyjmë, e pështyjmë, e shqelmojmë
Nuk e duam afër. 

E duam sa më larg
Atje në fund të oborrit, te porta le të leh!
Udhëtari i natës, nuk duam të na shqetësojë!

Le të frikësohet nga e lehura e qenit
Ani pse qeni u mplak, u sëmur, u zgjebos.
Zërin e ka ende kumbues (jo si atëherë).

Le të kuis ky qen gjerë në grahamën e fundit
Se pasardhës nuk i lamë
Atje në fund të oborrit, te porta le të leh

Ani pse zëri i është mekur-le të leh
   le të leh… 
      le të leh… 
         le të leh…



EPI NË PIKËPYETJE

Furtunë e çmendur tërhoqi litarin e harkut
Hodhi shtrëngatë mbi shkrepa e lëndina
Trazoi korbat, sterrë u bë qielli
Hodhi pluhurin, varret rrafshoi
Mjegull e zezë u ngrit nga dheu
Kali i Pluhurt shkundi jelën e gjatë
Me patkonj hekuri godet dheun, 
Urat u shembën!
 Konstandini mblodhi eshtrat, 
Mishin la në varr
U hodh mbi kalë, motra iu qep pas
Kali u hodh në vrap, 
Shkreptimë në qiellin e zi
Malet u bënë shkumë, 
Detrat u kthyen në akullnajë!
Oxhakun e gjet të fikur, 
Një fjollë tymi shpon qiellin
Nëna e Nëntë Varreve edhe një varr po hapte
Hapi dyert ku do takonte të bijtë-dragonj 
e me vete të merrte Doruntinën.
Në vend qivuri, 
Me flokë të gjata ta mbështillte.
Një këngë-kujë po nis, 
Ndër shekuj të kthehej në legjendë
Epi për Besnikërinë 
Pikëpyetje të mbetej për popujt tjerë. 

Prishtinë, 16.07.2014



E KISHA NJË MULLI

E kisha një mulli
mbi një ujë që rridhte me vrull
gurët i silleshin kurrë pa ndal
nëna më gatuante bukë nga mielli
që guri i atij mulliri e hante drithin
e ne hanim bukën...

Po tani, mulliri nuk ekziston, 
Asnjë gur nuk i ka mbetur as për shenjë,
Kulmin e kishte të mbuluar me gurë
Muret e ndërtuara me gurë
Themelet: me gurë.

Edhe varret përreth kishin nga një gur
Disa kishin shumë gurë
Gurë, pa numër
Gurë pa emra
Vetëm një emër kishin
Gur’i rándë!

Uji nuk rridhte më andej
Kish ndërruar kahje
Gurët e vegjël kishte tretur gjithandej...
Pastaj nusja duart e bukura
Kish lidhur në gjoks
S’i kishte mbetur ujë
As miell, 
As zjarr
Për të gatuar bukën!

Për kë, të gatuante atë bukë?!



EPIKË

Populli im vesh gujën prej Alpeve
Nuk di përkulje, as vdekje nuk njeh
Kurrë s’e kapi vdekja
Se më parë në derë i trokiti flijimi!



MORESË

Aty ku të preku thika e të përshkoi plumbi
Aty ku të dogji zjarri e emri të humbi.
Zemra ime i ndjeu të gjitha një e për një
Shkëmbin tunda me gjoks, e thirra me zë:
“O MOJ E MIRA MORÈ!”

Morè je edhe sot, ajo që ishe dje
Nuk të harrojmë, se ti kurrë s’na le
S’na le pa kujtimin tënd, që në ne u mishërua!

Unë kam gjakun tënd, prandaj nuk të harroj
Kur mbështetem në gjoksin e nënës
Ndjej të rrahurat e zemrës tënde, MORÈ!




RozëFati IM

Rozë, 
Sot Perënditë caktuan, ti të bëhesh shpirti i Kështjellës.
Të lutem Rozë, ma ushqe djalin me qumështin e gjirit tënd!
Mos kërko lëmoshë! 
se qumështi i gjirit të huaj e helmon djalin tonë!
Rri aty për njëmijë vjetë, se kulçedrat nuk i ndahen këtij trolli!
Ah, ky truall është i dënuar të kafshohet
Veq se është vendi ma i bukur i tokës!

Rozë, unë po e vesh Këmishën e Bardhë.
Me bardhësi, me shpatë të mprehtë dhe gjakun tim
Do verbojmë, e vrasim errësirën.

Edhe nëse Kulçedra është prapa diellit
Prapë ka me ia nuhatë aromën e këtij trolli
Se këtij dheu i vjen aromë buke e pjekur në prush.

Rozë, fati im, mos e pengo Ajkunën
nëse hidhet bashkë me fëmijët nga Kepi i Fatit!
Vetëm bekoja përjetësinë për njëmijë vite.
Nuk duron kjo tokë, far’e huaj të ngjizet në barkun e vet.

Ajkunë, hidhe Malzinë mbi shpatulla
Lidhe ujëvarën e Bokës Kotorrit, e hidhu!
Hidhu, le të mbetet faji, turpi, frika e tmerri në grushtin e fajtorit,
Se koha është që djajtë të kenë frikë nga engjujt!

Roza, fati im, kësaj here nuk erdha me t’pá ty
Kam besim në trimnin tande...
Sot erdha të marr vdekjen, e n’luftë të shkoj
Kulçedrën do ta vras, tej diellit do ta çoj
Sikur perëndinë Urd, me një vringëllimë shpate
N’mexh’ t’vet, kryengul kam m’e hedhë!
Ti Rozaf’, pushoi eshnat, e djalit m’i nep gji!



SONTE NISIM KORBAT DREJT PANTEONIT

Sonte..., 
Ah sonte mot i lig ka marrë
Veshim e zhveshim gujat
Bie shi me stuhi. 
Dielli djeg me flakë për dhé.
Sonte... 
Ah, sonte nisim korbat drejt Panteonit!

Ulku i Zi, ti edhe qimen po ta kesh të bardhë, 
Prapë i zi je!

Ah Ulk, 
Si më ke mbërthyer me ata dhëmbë të mprehtë
Më shqyej shpejt, pa seanca gjyqësore!
Se kurrë para teje i pafajshëm nuk do dal!

Më shqeve, a s’më shqeve, unë jam ai Uilli
Që kam me t’verbu sytë
Natën, në elementin tënd
E ditën, në elementin tim.

Ulk i Zi,
Nuk më vjen turp 
të bëhem edhe patkua i kalit të çartur
Të të ngelem në fyt.
Nuk më vjen turp të bëhem 
edhe përrua i thellësirave
Të ta përpij hijen, e ta kthej në litar, 
Frymën të ta ngulfat...!



PLAKUSHI JET(ë)IM(ë)

E di ti 
kujt i thonë KURBET?
Unë e di.
Dje isha vetë,
Sot kam fëmijët e mi
me t'tyre fëmi!
Me shkjaun
kuptohemi disi
pak n'gjuhën time
pak n'gjuhën e tij,
por,
në ç'gjuhë të kuptohemi
me fëmijët e fëmijëve t'mi?
kanë shkuar skaj dheu:
n'Francë, n'Zelandë..., n'Gjermani...
Më duhet përkthyes 
të flasë me fëmijët e fëmijëve të mi!



NÁNA dhe XHUBLETA

Nánë, kur zbrite nuse n'ket ané,
Erdhe veshun me xhublet - m'kan than'.

Më mbajte n'brendsi tande dimën e ver'
Me xhublet veshun, lagun, e ter'...!

Më mbaje n'gji, dilje me mbjell, e me korr grun
Me xhublet veshun, pa e hjekun kurr!

N'pun kábmleht', n'shtrat gjumleht'
Nánë, akoma ti me ket xhublet?!

Sa shumë pun', nánë, sa pak me ngran'!
Për ty nânë, kjo jetë gjithmon e rand'!

M'thuaj i'her..., veq i'her, oj nânë 
Çka t'man, kaq t'fort, n'kamë?!



GJERGJ – SKËNDERBE 

Gjergj’mor bir, ishe vogëlush njomak kur të morën nizam
Të vunë në fund të karvanit, duarlidhur me litar shtrënguar
Këmbët çonin trupin përpara, shikimin kthyer Mëmëdheut
Në këtë tokë ku le’e mëmë, atë, vëllezër motra e dhé.
Sot, u ktheve në krye të karvanit luftëtarësh, duarshtrënguar
Po. Duarshtrënguar fort për shpate tehmprehtë, e flakëruar
Drit’e shpresë, në këtë natë të zezë e plot acar!

Sot, të gjitha valët e detit u shkrofëtinë deri në t’fundit flluskë 
Nga pelerina jote, valë-oqeani!

Mirë se erdhe Gjergj Kastrioti, o gjak-Arbëri!
Ti ushtar i kalitur në palestrën e armikut më gjakatar
Sot në mesditë ua kujton vetëvrasjen
Se korbat natën kërmat nuk i hanë!

Sot, edhe notuesi më i shkathët, edhe ai kal’i zi u mbytën në detin e gjakut 
Të derdhur nga të rënit, dhe lotët e nënave!
Sot u dogj edhe hëna nga flak’e lartë,
Që doli nga kalaja, kriju nga mishtë, gjaku e eshtrat!

Vrit Gjergj, vrit ato koka, që dje ta mësuan vrasjen!
Dhunshëm të morën si Gjergj, e dhunshëm të kthyen në Skënderbe
Gjergj, bëju një me Skënderbenë; hiqi ato koka, që të mësuan me pre!
Nuk është mëkat as krim, me luftu për mëmëdheun!
Gjergj, o i madhi Skënderbe!



KOHA E T'KORRUNAVE

I.
Nán',
Shkova me korr t'mjellunat e vjeshtës 
Por, rrit ishin p’rrenjt nga shirnat pranverore!
E lumi dal' nga ana jon'!
Niveli i rritun i ujit, dogji andrrat tona, nàn'!

II.
Nán',
Pa u lag’ deri n'fyt
Matan nuk dalim dot!
Por, edhe ujem n'se marr
Veq buk t'mykun do ta hamë!

III.
Nán',
Tani nuk mbet tjetër, 
Veq n'maxhen ton' me mbjell'
Tokën që na lan' trashigimi
Lumi na e ka tret'!

Sa s’ka nis lumi shtratin me thellue
Po i mledh do trima, djem t’ri
Dom me peshkue nat’e dit’
As nji vorr tonin, matan mos me lan’.

Pllugu do han veten me dhamb’ t’ndryshkun
Se, ugare me shkye, ma s’ka.
Relikte varun do mbeten ai dhe qeni i zgjebosun
Freni ngri, e fara nga dora, n’hiq kullon!

IV.
E di bir shka na pruni dita sot...
N’se shkon arën me lavrue
Mos iu afro megjes asnji hap
Se thundrat e kalit do priten
N’thika t’armikut, vnue.
Patkojt e kalit jan shterr, e dobsue
N’kurtha t’paprituna coptohen kollaj...

Dhe kur t’kthehesh nga arat tona
Qysh prej sodes rrudhi kámt
Se jorganin, qent tan’ e zvogluen!

20.02.2018



NOSTALGJI

Kur isha i ri, nuk e kisha guximin të ta them
Se në zemrën time ende rrahin pulset tuaja
Këtu ishe ti, se unë u zhvendosa në zemrën tënde 
Unë, Emigrant në shpirtin tënd.

Tani që u mplakëm (ah, pleqëri e mallkuar...!),
E marr guximin të ta them se të kam dashur, 
Edhe sot të dashuroj, por, ç’ne?
Më është ftohur gjaku, zemra rrah’ shumë shpejt
Se nuk ka fuqi ta marrë veten!

Kur të shoh duke ecur bulevardit
Jetoj me ëndrrën 
Se një ditë do ta prekë njomësinë tënde
Nga kohë gjimnazi
Tani, që mua më ka pllakosur shtresë e pleqërisë...



TAKIMI (i parë dhe i fundit) ME VAMPIRIN

Duke i shtrënguar frenat në familje
harrova të shtrëngoj frenat e biçikletës
Dhe...
Kur hapa sytë, pashë veten
Në një shpellë të errët
Lakuriqi më i madh se unë më mbuloi dhe
M’u lut ta mbaja në qafë
Unë pranova, por ai m’i nguliti dhëmbët në fyt
Në gjendje agonie thirra:
Ah, Vampir! Falë të qoftë gjaku im, 
Vetë ta lirova qafën!



SOT, TEATRI KOMBËTAR, FLË

I.
Sot, farkëtari i patkonjve të kalit të Don Kishotit
Nuk do farkojë patkonjtë, por vetëm do i flakosë në ar
Gomarit të Sanço Panços do i heqim samarin
Se, sot, Teatri Kombëtar do flejë...

Konstandini nuk do ta mbajë Besën e dhënë nëntë vite më parë
Doruntina do mbetet atje tej nëntë bjeshkëve e nëntë deteve
Shekspiri sapo nxori shpatën, vendosi të mos e vrasë Mbretin Lir
Vetëm Otello është i çmendur e nuk di ç’është menopauza
Alkimia i është përzier me uthull e iu thartua gjeneza
Ndërsa Desdemona numëron rruazat-minuta të mbetur në jetë
Nuk pyet nga vjen Hamleti, as përse Romeo e Xhuljetën pushuan
Përse nuk vjen Pranvera? 
Kush e vonoi? 
Apo udhën mund t’i kenë pre!

II.
Vetëm banorët e burgjeve 
shijojnë Lirinë brenda atyre mureve
Patriot’e heronjë presin Kasapin t’iu vijë te dera e shtëpisë së tyre
Do t’i bashkohen Karvanit të Krushqve, varre do shumojnë
Hekurmuret në pritë, me ëndërra do t’i kapërcejnë
Do duken si hije, se dritat në rekuizitë kanë rënë 
Nuk ka zhurmë, vetëm qetësi. Muzika nuk dëgjohet.
Dritat luhaten në sfond. Publiku tregohet i kulturuar: nuk reagon
As vetë nuk e dinë. Askush nuk i ka informuar
Se sot, Teatri Kombëtar do flejë...

III.
Një Vajzë duhej ta vriste Avokatin, se abuzoi me njomësinë e saj
Babai i është çmendur, nënën e ka molisur pritja e Burrit të dehur
Për inat, mu për inat Vajzat i torturon
Sot në Teatrin Kombëtar, që edhe Regjisori fle.

IV.
Ajkuna duhej të hidhej nga shkëmbi që t’i takojë amazonat
Diva e Teatrit e mbyllur në krenarinë dhe egon e saj
Trupi i dridhet në podiumin me dërrasa të vjetruara
Dhe pluhur’ i dendur në Perdet që bien
Përhapet gjithandej, publikun e deh, në gjumë të rëndë e vë
Le të presë publiku Godonë edhe dyzet  minuta
(Përse vjen i fundit, i Pari Mohikanas?). 

V.
Në vitet e ’80-ta, Heroi Virtual u përplas me milicinë-marionetë
Tani nuk e dimë me kë përplaset, se marionetat u tërhoqën në vrimë
Sot, më i pafuqishëm se kurrë pret autobusin me biletë në dorë
Aktori do futet në Kuti dhe të niset në udhën njëdrejtimëshe
Pasi të ketë kaluar Natën e Fundit në Golli Otok
Në Hotelin, që vetëm shqiptarët ishin “mysafirë/mbretër”
Sllavët e langonjtë sahanlëpirës ishin në “shërbim” të tyre.
Askush nuk i ndjeu britmat e thirrjet nga “kënaqësia”!
Se sot, Teatri Kombëtar po fle...

*Goli Otok- Burg famëkeq në njërin nga ishujt e Kroacisë, në të cilin u gjenden shumë shqiptarë të dënuar politikë nga pushteti serb.


VI.
Unë me Arturo Uin do hamë Darkën e Fundit në Pjatën e Drunjtë
Krishtin nuk do ta Kryqëzojmë, as Macen mbi Çati nuk do ta trazojmë
Do mbyllemi në Bodrum, ta vëmë Epokën para Gjyqit
E me Gërsheta Lufte ta ngulfatim Heroin
Që thellë i dehur nga vera e kuqe, u bë viktimë e Komplotit Ilir.

Sot,Teatrit Kombëtar duhet t’i heqim Ombrellën
Le ta lagë shurra e Feniksit, që t’i digjen sehiretë...



REKUIEM PËR LIBRIN

1.
Sot bëj homazhin e par’e të fundit 
pranë varrit të  librit
Aksidentalisht e përfundoi misionin e tij, 
kur telefoni i ra në sy
Pas tërmetit që e dridhi globin nga të gjitha polet
Kompjuteri i ra në veshkë 
dhe i trazoi gur’e rërë
Rrjeta e internetit i zu frymën, 
mushkëritë nuk prodhojnë oksigjen
Pluhur i dendur mbi kokë i rri, 
askush nuk do ta shoh që ta shpëtojë
Me makina stërluksoze e shtypën për vdekje, 
gjykata nuk dëgjoi
i vendosa një gur pranë varrit për shenjë, 
emër nuk i shkrova
Ashtu-kështu askush nuk do ta lexojë;
iku ajo kohë.

2.
Epoka që përjetoi eklipsin më të gjatë në jetë, 
quhet Varrosja e Librit
Lum ai që nuk e ka trurin tamam 
dhe nuk e di çfarë kemi humbur
Me letrat e librit 
dogjëm Pallatin Mbretëror të Lakmitarëve
Me shkronja i dogjën grykën Historisë, 
deri tani që na rrëfente përralla
Na vënte në gjumë, 
na fuste në ëndrra të hidhur, 
ankth e agoni
pajtoheshim edhe bishën ta quajmë prind, 
E pluhurin(mariuhanën) miell
e mbështollëm me një flamur 
që e kishte pasë një bebe në vend pelene
dukej qartë ku kishte kryer nevojën e madhe, 
të voglën dhe puçrrat kishte ndrydh.

3.
Dielli. 
Edhe dielli qau me vdekjen e librit, 
se e dinte më mirë nga të gjithë:
pa librin 
as drita e diellit nuk reflektonte
as nuk kishte kuptim.
E mallkoi paranë, 
se paraja e dehu njerëzimin dhe Zotin e ktheu në letër
me shkronjat e atij libri 
e kam vizatuar lotin tim, 
buzëqeshjen time
fytyrën e nënës, zemrën 
dhe duart e buta si puhizë
me ato shkronja kam gdhendur hekurin, 
gurin e granitin
skalita histori, legjenda, epe e këngë kreshnike

4.
Sot, libri nuk frymon. 
Nuk dihet: 
ne duhet të qajmë për librin apo libri për ne
Dikush duhet të qajë, 
këtë nuk e mohojmë.
AMEN!



RRAP', I MOÇMI RRAP 

Sa her t'kreha mjekren e thime,
me thojt’e g'jata e t'mprehta
t'vujtjeve t'mija,
t'nxora gjak prej l’kuret,
Ti kurr’ nuk u ankove për dhimë!

Tesh gjethet po t'bien...
Edhe dje t'kan ra,
edhe neser kan’ me t'ra.
Po ti mos u ligshto...!
si nuk u ligshtove mija vite..
e i përballove mija stuhi!

Edhe n’se mbi tye
bien shkreptima e bubullima,
e nji dit patjetër do t'biesh...
T'lutem, rueje nji degë,
(edhe n’se e thyeme kjoft)
Ta shpërthesh vedin n'gjie... 
E aty, t'ngjizet fara e nji sythi t'ri.
Për ket Arbëri. 



MJELLMA E BARDHË

Ah mjellmë, e bardha mjellmë, nëpër ajrin tim!
Kur rrahë flatrat më shkul epshet, peshë i çon!
Nuk jam poet të shkruaj poezi për ty mjellmë e bardhë
Dhe për kostumin e hënës sall argjend

Aq më pak MIGJEN, që diti t’i shkruaj edhe qymyrit
Me kutërbimin, ngjyrën dhe pluhurin e zi korb.
Vallë, ç’është qymyri?!
Përse duhet t’i afrosh flakën që ai të të kallë?
Jo! Nuk jam poet!
Por, vetëm dëshiroj t’i shkruaj të bardhës mjellmë,
Hënës së argjendtë 
dhe dritës që shkëlqen në syprinën e liqenit
Atëherë në mesnatë.

Unë, rob i flatrave të asaj mjellme
Që kur hapë krahët e shkunden puplat
Mua më pushton epshi dhe shkrehem në ekstazë...

Mjellmë, e bardha mjellmë, andej nga ti vjen
Një unazë lidh dy shpirtra 
Që ecin me qerren e ëndrrave të bardha...! 
U gjunjëzova nga qielli i errët me ato miliarda yje që shndrijnë
- Të lutem qiell, – i thash – ma fal një yll!
Qielli më dhuroi miliona yje dhe unë ndërtova një yll
-mjellmën time
Dhe i fala emrin tim, por jo dhe fatin.

Një shpirt u ngjiz në shpirtin tim...

____

Shënime për autorin:
Eshref Berisha, lindur më 04.08.1963 në Kromnik, Rrethi i Rahovecit. 
Është bashkautor i monografisë "Mustafë Ibishi": me Jetish Kadishanin.

Veprat:
"Foka e verbër", tregime për fëmijë, Prishtinë 2007 
"Fluturimi i ngurtë", dramë për të rritur, Prishtinë 2010

Dienstag, 9. April 2019

Poezi nga Vaid Hyzoti (3)

Vaid Hyzoti

EMËR I VËSHTIRË

Asnjëherë nuk mundën të ma thonë saktë emërin në këtë vend,

Ndonëse kam emër të shkurtër:
Dy rrokje,
Katër germa!
Mesojnë aq shpejt fjalët e pista nga të gjithë gjuhët e botës,
Në dhjetra gjuhë përdorin fjalēn “shkërdhatë”,
Apo të shajnë nga nëna!

Dhe në vdeksha me kursimet e mia do paguaj një varr të sheshtë ,

Dhe në ardhshin në varrim do thonë;
Vdiq një refugjat!
S’ia vlen të më thonë emërin, se mbase dhe i vdekur,
Mund te çohem dhe ne vendin ku emerin ma dinë

Mund të kthehem prapë!




KALAJA

Kalaja e Ishmit qe me mban shtepine,

Shtepine me mure bedenash,
Eshte plasaritur e çare...
Çudi, asnje gur s'i levizi ne shekuj,
Por plasi ne koherat moderne.
Malli e paska marre ...

Si t'ia nis nje pike loti,

Aq, sa per te me pare...



ENDERR E ÇMENDUR


Isha lart. Fare lart!

Zot i botes!
Syri me rrokte ç'te doja.
Yjet nga qielli
Gozhdoja, zhgoshdoja!

Papritur ndjeva akull,

Diç u shemb nen kembe,
U anua
Taban i rrepirte.
I zbardhur nga frika,
Perpiqesha te mbahesha...
Pergjaka gishterinjte.

Kur ka gjak, prishet enderra,

Ndaj u gjenda ne krevat.
Por veten akoma
Ha me dhembe:
Ç'desha aq lart!?

Nga vellimi "Jemi te pandehur", New York 2008



JANE TRI VAJZA


Janë tre vajza, që s’i quan të vogla,

Por edhe të rritura nuk janë ende.
Të zbresë natën e vonojnë
Te hyrja e pallatit çdo mbrëmje.

Janë tre vajza që sapo kanë filluar

Vetullat t’i heqin nga një çikë
Edhe thonjtë ti ylberojnë,
Edhe tonet t’i derdhin tek sytë.

Zëulët bisedojnë tek bëjnë deshifrimin

E fjalëkroseve të vështrimit të djemve
Pastaj shpërthejnë në qeshje të bujshme
Duke veshur pemët me gjethe.

Ashtu përskuqur nga përvlimi i moshës,

Për “atë” të ndjejnë kanë zënë.
Gishtat i kanë mbushur me unaza,
Çudi që në bel nuk kanë vënë

Paçka se xhinset shkurtohen çdo ditë

Ankohen bluzat nga i gjoksit brufullim…
Vajzat këdo ngacmojnë me vështrime
Çdo mbrëmje, në hyrje të pallatit tim.

Përkitazi i shoh, veç lehtë i përshendes,

Tek sa para tyre shkoj nxituar.
Se jam kaq i ri tu jap këshilla,
Jam kaq i vjetër për t'i dashuruar

New York, 2007



ENDERRA KRAHEPRERA


Çdo ditë bëhem më shumë sadist:

Pa mëshirë pres
Krah ëndërrash të hershme -
Kirurgji e tmerrshme!

Le të fluturojnë galaktikat

Pa asnjë lloj freri,
Tradhetoj hënën -
Të dashurēn e përjetshme!

E shihni?

U zverdh nga vreri!

Pastaj ulem butë - butë të prek tokën,

Se çdo ditë

Bëhem më i motshëm!



NJE GRUA...


Njoh nje grua qe kurre s’ka patur dhe s’mund te linde femije,

Dhe para cdo femije i mban kembet,
Nje drite e rralle i ndizet me sy,
Nje dritherime
I shkruan dhembjet.

Ngazellueshem veshtron nje nene qe mekon te birin, 

I lutet ta mbaje ne preher,
Ta perkedhele pak!
T’i kafshoje gjoksin, ndonese s’ka qumesht,
Ajo me deshire i jep dhe...gjak!

Nje grua e re qe kurre s’mund te linde,

Blen per femijet plot rroba te shtrenjta...
Kendon nina-nana,
Gezon femijen e saj,

Femijen qe cdo nate e perkund ne endrra!



PRAPE DO SEMUREM


Nje tjeter servis i bera zemres,

I vura nje tjeter manikote...
Se zemra te ece ne ditet e mia,
U dashka si gome e fryre dhe e forte.
Dhe mjeku me jep nje tufe receta,
Nje tufe keshilla mjeku me jep.
Une i hutuar ke te mbaje ne mendje
Dhe cilat prej tyre te fsheh ne xhep.
Se qenkam njesoj si nje djalosh,
Por larg duhet t'i rri emocioneve.
Nga dhimbja dhe gezimi te frenohem,
Ta mbaj mbyllur fort qesken e loteve.
Te jem i ftohte ne gezimet e femijeve,
Ne ditelindje, notat e mira ne mesime.
Ndarjen e perjetshme me nje te dashur
Ta shoh te zakonshme, pa dhimbje.
Ne rremba te mos ndjej pranveren,
Kengen e zogjve mos ta ndjej ne zemer...
Vetem me medikamente
Te fergelloj ne shkoj me nje femer...
S'e di ne me vlen ky servis zemre,
Si gome e pullosur ne nje kepucar fshati.
Pa emocion a mund te shtyhet jeta?

Shpejt do semurem. Me pret shtrati...



ADRESA


Deshmori qe i jepte emer rrugices sime

Qenka rivrare dhe eshte shpene ne nje varr pa emer...
Nje tjeter eshte ngjallur nga nje varr i humbur,
Ia moren eshtrat dhe me shkrese zyrtare
I qepen nje zemer...

Une pyes ku ndodhet shtepia ime

Dhe permend emerin e deshmorit te shpallur tradhetar...
Me shikojne me dyshim me sy te çakerritur
Habiten pse mua ende nuk me kane vrare...
I them se atje une kam shtepine
Me plasa malli si gravure neper mure
Por fjalet e mia u krijojne bezdi
Dhe i shkundin si pluhurin qe u bie mbi supe...
Se nuk me njohin komshinjte - jane krejt te rinj, 
Ca vdiqen, te tjere jane udheve te botes...
I them eshte shtepia ime ne kat te fundit,
Thone eshte manastir i frikshem
Ku dike kane groposur...
Dike te tretur ne Amerike,
Dike te vdekur shume vite me pare...
Atje s’pagoi per sherbimin funeral,

La hijen ne shtepi te mbyllur si ne varr...



MOS I VRISNI AKREPET


Ne i shihni akrepet poshte rrasave te gurit,

Anemike, te fshehur nga dielli,
Nga frika krejtesisht te nxire...
Ato s'ju sulmojne, ndaj mos i vrisni,
Akrepet jane kaq te mire.
Ka vite qe mua me mbajne te gjalle,
Çdo dite me pergatisin ushqim.
Une qe vete jam fshehur nen nje rrase,
I paemer ne qytetin me emerin me te mire,
Ku njoh rrasen time,
Spitalin, farmacine.
Mos i vrisni akrepet, mos me vrisni mua,
Asnje rreze nuk marrim nga dielli juaj.
Me shume se per ushqim,
Me shume se per banesen,
Per farmacine e spitalet paguaj.
Dhe s'di sa kohe do rroj si akrepet.
(Per dreq si te gjithe e dua jeten).
Lereni helmin te ma japin mua,
Te me ngopin e pastaj

Si akrep te helmoj veten.




NJE FJALE...

E ndjej se çdo dite diçka plasarit e shemb tek mua,
Çdo dite me kujton se behem me i motshem...
Bej ca riparime. Mos te jem nje ndertese e rrezuar,
Tek dhembet, ne zemer, madje dhe tek floket...

Dhe hedh nje fjale, dhe flas e qesh,
Nje enderr, nje veshtrim e ndjej qe me zgjat jeten...

Vetem qe te mbetem pak kohe ne muzeun e kujteses

Per ata qe dua dhe me deshen.



PORTRETI

Me urdheron te ulem ne stolin perballe e te shoh ne sy,
Pas vetes ve kavaletin me bojera uji dhe pastel...
Une s'e dija qe ishe edhe piktore
Dhe nuk e di pse me zgjodhe mua per model!

Me sheh ne sy gjate dhe i kthehesh telajos,
Me urdheron te mos leviz e syrin ta mbaj hapur...
S'kundershtoj urdherin tend tekanjos, 
Kam firmosur nenshtrimin se te ndjej te dashur!

...dhe hodhe penelin e fundit dhe une mbetem i shtangur:
Gusha, supet, sheget me majen mbledhur ne xhufka...
Une nxitem te shijoj ato fruta: 
Duhet kafshim, puthje apo vetem ndukja?

Dhe kofshet hamngjitese i ke mbuluar me nje fund ujedeti te holluar,
Une behem shkume, une behem dallge...
E ku ka det te paterbuar
Flockat nuk jane vetem ne perralle!

Ngre syte te gjej buzet te mbaj marramendjen,
Ti ke fshehur fytyren pas nje sombrere si latinet...
Me thua: kete portret gjeta ne syte e tu...
Ne fund ve shenimin: 
"Nuk shitet"



JAM VETEM...

Paske ikur?
Mbase s'ke ardhur fare...
Ndjej ftohte dhe frike ne vetmine time.

Armet m'i more te gjitha,
Me hoqe lidhjet e telefonit e te internetit,
Deres i ke vene nje pllake te plumbte.
Jam Robinsoni i fundit i planetit.

Paske ikur, ende pa ardhur,
Por paske hedhur te qeshuren pa kujdes,
Ne tavoline, ne shtrat, neper shkalle...
Mundohem t'i bej deshifrimin,
Te gjej nje ze brenda vetes.

Sa mire qe te qeshuren e ke me fjale!



GJITHÇKA E RREME

Gjithçka shkruhet e fsheh te verteten, 
Per vdekjen jepen diagnoza te rreme:
“Nga një semundje e rende...”
Iku ne boten e pertejme!

Nuk thuhet kurre se mbyllen syte ne proteste,
Nuk munden te durojne dhe nga dhimbja iu fik te parët...
Per gjithçka pane dhe hasēn nē jetë...
Urdheruan:
“pa dyer e dritare te jenë varret!”.

New York,2012



JETE NE MARS

Njeriu paska hapin e rende dhe toka ndjen dhimbje,
Ankohen te ikurit, ofshajne e shperthejne ne termete...
Te gjallet po frikesohen nga toka dhe kujtohen per zotin,
T'i ndihmoje e t'i shpjere ne te tjera planete.
Dhe nisen sondat, anijet dhe japin lajmin e madh:
Ka jete ne Mars dhe si deshmi sjellin nje gjurme te akreit...
Thua do banohet ky planet dhe njerezit t'i shpetojne mallkimit tep tokes?
Si valle para njerezve atje paskan shkuar mbartesit e helmit?



ESHTE MIRE TE PINI

Eshte mire te pini, te deheni te gjithe,
S'ka perse te hapni syte, 
S'duhet te shihni e mos te ju shoh njeri,
Si ju nuk gjendet asnje i dyte!
Se njerezit ngjasin vetem ne varreza...
Eshte mire te deheni dhe mos te kuptoni, 
Se sa mizori, 
Peshtirosje ofron jeta...
Eshte mire te deheni dhe mos te ndjeni,
Se kaloi nje vit a diçka me shume, 
Se vitet ngjasin
e ju i ngjani viteve,
Si brigjet qe vezhgojne nje lume,
Se rrjedha e vershimi varet nga malet
E lumi mbetet ne shtrat te vet,
Here rrudhur nga prurjet e pakta, 
Here ne shterzime, i dehur krejt.
Eshte mire te pini, mos shihni lumin, 
Vecse te zhyteni ne te..
Se jeta qenka vetem nje shkume
E krejt papritur pelcet
dhe...asgje me!



MURANA

Kemi vendosur të ngremë një muranë të fortë
Të fshehim me kujdes kujtimet e shtrenjta.
Të tillë besojmë se ka çdo njeri në botë.
Një dhomë-kasafortë
E ka dhe zemra.
Kemi vite që mbledhim, palosim gurë harrimi
Ndanë udhës ku ecin shumë njerëz.
Të shuhen kujtimet nën peshën e ditëve,
Si të vdekurit në aksidente
Nga shpejtësi e tmerrshme.
Na ndihin fëmijët, që tani janë rritur,
Tërë mund e pa pra' dhe gruaja ime.
Dhe burri yt... o të gjithë bashkë
Këmbëngulin të ngremë
Murane për kujtime.
Dhe zgjedhin të bien gurë të fortë llogjike,
Të latuar kujdesshëm me daltë morali.
Po plakemi, po piqemi apo hutohemi,
Lëndë lidhëse për gurët
Le të shërbejë malli.
Po s'di si po ndodh (ne s'jemi të famshëm),
S'e di pse gjithçka po shkon si legjenda:
Ka vite që ditëve vazhdon ndërtimi
Dhe natën (pse natën?)
Gjithnjë ndodh shembja!
Jemi të pafajshëm, po shkon mundi dëm,
Murana fundoset dhe ne po na mbyt...
I vumë themelitë në truall të butë:
Tek shpirti im,
Tek shpirti yt!

New York 2015



AKUAREL NE RRUGE

Djemte mbajnë komçën e këmishës hapur 
Aq sa të duket e një përcjellje afshi e bërê nga molla e Adamit.
Vajzat me bluza të hapura e komça të zberthyera
Aq sa duket vija ndarese e shegëve te gjoksit poshte fustanit...

Dhe udhen te gjithë e vazhdojnë gjoja me indiferecë,
Mbushur me afshe të fshehta,
Pa puthje sysh nuk mund të zbërthehen 
krejt komçat e tjera!



NDRYSHIMI

Molla e Adamit ne fyt me eshte rritur nga mundimi,
Ne rini, kur para vajzave, mbaja te fshehura deshirat,
E flisja si i rritur, me pjekuri e me terma...
Gjithe afshin qe kisha s'e nxirrja me fjale,
E lija ne nje dhome te ma ruante zemra...
Dhe ndofta, jo prej moshes, kam nisur te thinjem,
Ne fytyre po ravijezohen çdo dite ca brazda...
I trembur tani nga zmadhimi i zemres
Nxjerr fjalet e ruajtura ne rini,
Se ende e ndjej deshiren per vajza...



NJE TJETER GRUA

Çdo dite per femijet,
Ime shoqe jep vendime.
Ne bejne gabime -
Ngjajne nga rraca ime...
Ne bejne te mira -
Patjeter... rrace e saj...

Une i dyzuar:
Ta ndaj a mos ta ndaj?

Ha thonjte me dhembe,
I bere pik-e-vrer...
Thua do gjej grua,
Qe drejte vendimet merr?

New York, 2013



ESHTE TEPER VONE...

Eshte vone per mua
Te nis nje profesion te ri...
Me pare besoja se gjithckah mund te kryeja,
Mbi nje fill teli mes dy gratacielave te rrija,
Ne krah zogu mund te kthehesha e te farfurisja
Vetem te te ruaja ty aq te bukur!
Me pare cdo nate recitime pergatisja,
E gjithcka diten i humbisja,
Te shihja dhe...behesha i humbur.
Por tani s'mundem me, por s'mund te urrej
Per nje film qe xhirohet keto dite ne lagje,
Pas aktorit te Hollivudit ti ben si e luajtur,
Nxiton ta puthesh ne buze e ne faqe...
Ate e puthin shume vajza dhe jep autografe...
Por une aktor as mund te behem.
Besome, jam i mocem per nje profesion te ri...
Besome se do ishe i paafte
Te beja aktorin...ne dashuri!



GRINDJE DJEMSH

Dy djem gjimnaziste tallin njeri-tjetrin para nje vajze,
Dhe nuk durojne dot, shperthejne ne grushte...
Dhe vajza hesht-ah sikur ta dija
Se cilin prej tyre do te donte te puthte...

Dy djem po rrihen dhe une i kam zili,
Te rrihesha dhe une per shkak te nje femre!
Sot ata zihen per te dashuren e radhes.
Ne ziheshim dikur per nje te dashur zemre...



NATYRE E QETE

Liqeni nje lendine e kalter
Pa asnje vale,asnje mjellme.
Ne breg nje varke e dy lopata
T'i marrim e te shkojme thelle.

Flluckat e fundit te frymes sone
Si vale piktori le t'i vere..
Mjaft liqeni te marre jete,
Mjaft peizazhi te marre vlere...



S'E KE LEXUAR?

S'e ke lexuar cfare kam shkruar naten per ty?
Se gjumi te paska marre heret!
Nuk te eshte ulur asnje enderr ne sy,
Pa marre fryme duhet te kesh fjetur!
Se une me ajer e kam shkruar,
Ajer qe me pas u kthye ne vese...
S'e paske lexuar cfare shkrova per ty?
Ndonese u zgjove sylagur, sylare ne mengjes?



ME ÇOJNE LAJM...

Me lajmerojne nga larg se nje i afert iku nga kjo jete,
Me telefon, telegram dhe me e-mail...
Une vete kthehem ne arkemort.
Asnje fjale tek vetja nuk gjej...
Habitem me vellane, me motren e te tjeret,
Qe kujtohen per mua, te vdekurin prej vitesh.
Qe gezoj Ameriken time te vertete,
Me lirine e levizjes te lidhur.
Te gjallet e mi atje larg dine te qajne e dine te flasin,
Dine te nderojne ritin e percjelljes ne varreza,
Te presin ngushellime e te bejne urime...
Po pse me lajmerojne mua. Une jam i tretur,
I vdekur, pa varr ne Ameriken time...
Une s'di te ngushelloj, te qaj e rite te tjera
Atribute te tilla s'i perkasin te vdekurve.
Me cojne lajm te gjallet... Perseriten legjendat,
Ne koherat e lashta dhe ato moderne!



FJALA

Pak frymemarrje e pak frymenxjerrje,
Nje rit i pafund i botes se gjalle,
Eshte i mjaftueshem te jesh ne jete,
Te jesh fjale...
Se fjala eshte prej ajri.Dhe dashuria
Eshte e ajert.Dhe pema prej ajri eshte e gjelber si dhe gjethja.
Ajer eshte shtepia, rruga ku ecim,
Fjale eshte lufta dhe urrejtja.
Eshte fjale qielli, me ajrin qe i japim,
Sipas belbezimit vjen i ngrohte apo i ftohte...
Ah te dinim pak me mire gramatike te lidhnim fjalet,
Tjeter ajer do te kishte ne bote!



NDRYSHIMI

Ne vendin tim, ne nje menge te Evropes,
Te vdekurve u vene koken nga Perendimi,
Se te ikurit jane si diej te nje dite,
Diej qe shkojne dhe kurre me nuk lindin.
Ndersa ketu, ne Amerike, ne Perendimin e skajshem,
Ku te vdekurit jane aziatike, afrikane, arabe apo latine...
Ndyshojne parcelat, rrokin pikat e horizontit,
Se koken dhe te ikurit e mbajne nga vendet qe vijne...



NUK JAM I DIKURSHMI

Une nuk jam me i pari
As ne fytyre,
As ne trup,
As ne fjale.
Ka humbur shkelqimi,
Shendoshur, deformuar,
Zeri eshte i ngjirur
Dhe rrjedh me ngadale!

Tani betohem rralle,
Se me besojne me lehte.
Nuk hutohem udheve,
Se shume rruge di.
Me ka plasur cipa,
Turpi me eshte tretur:
Ne pelqej nje grua -
E ftoj per dashuri!

Tani peshoj pengjet
Viteve te lena...
Si kishe e shkaterruar
Me piktura te shenjta...

Por paskam qene kembane
E fshehur kaq thelle, 
Tingujt si dikur
Me kumbojne ne rremba!



NUK KE FJETUR?

Shtrihem per gjume, por s'me le syri yt i hapur matane oqeanit
Dhe marr rrugen drejt atij fari te ndezur, vij si nje silur me shpejtesi vetetime...
Ne mengjes asnjehere nuk e kujtoj si jame kthyer, ne ç'rruge,
Ne mengjes, kur zgjohem prane gruas sime!



THITHME

Perdite has lajme te kobshme,
Per gropa thithese qe hapen papritur
Dhe perpijne njerez...pa shprese per tu gjetur!
Token nen kembe na e mbajne te ikurit.
Paska vende akoma pa varreza,
Paska njerez qe s’i ruan nje vdekur?!

Se qenka toka e pambarimte,
Kerkoj dhe une te me thithesh mua,
Le te jem i humburi, i pagjeturi,
Te jem i vdekuri brenda teje,
Qe te gjalle ty te ruaj!



DJALLI


Me shkruan:"Takohemi per kafe,

Nese ke kohe diten e shtune...".
Une trembem...Kam bere aq grafi
Te gjeja djallin,
Qe fle tek une!
Nje djall i çmendur qe me shemb
0do ure ndergjegjeje,
Ngrehine morali.
Jetoj ne te botes kryeqytet,
Ai mbeti egersire mali!
Nje djall qe fjalen ma shkrumbon
Dhe syrin me ndez katallan.
Ne shkojme ne kafe do kerkoje
Te pijme bashke ne nje filxhan.
Do te luaj mo(r)s me te tuat gishta,
Do mbylle syte ne te cik buzet.
Mos e vish...
Ç'te duhet kemisha,
Krejt shkujdesur do te rrudhet.
Dhe djalli vete do lengoje...
Ç'te them me teper?
Merre me mendte...
Çdo vajze e bukur eshte fajtore
Ne shfaqet djalli tek djemte...

New York, 2013




LUMI


Ditët, krejt pa shije, më veshin tebdil me pluhur fjalësh,

Fanellë të shqyer lajmesh,
Buzëqeshje të pështira,
Puthje të ndyra…
Dhe lëkurën ma njollosin,
Ia mbyllin poret
Dhe udhën kurrë s’e gjen ëndrra…
Shkoj të fle, sikur zhytem në një lumë.
Dua ta turbulloj të tërin,

Në mos… të mbytem brenda!