Mimoza Rexhvelaj - Cikël poetik

Ka lindur në Fier më 21.01.1981 dhe është rritur mes Durrësit dhe Malësisë së Madhe. Ka studiuar për Gjuhë-Letërsi, me profesion mësuese. Diplomuar per Gjuhë-letërsin dhe Mastër ne Universitetin e Shkodrës për "Etnokulturë"; vazhdon në vitin e tretë të Fakultetit të Drejtësisë. Është autore e tre librave me poezi dhe një studimi letrarë përkatësisht: "Dashuri ti je mëkati im", "Fshima lotin", "Jepi fjalës kohë", autore e studimit "Vështrim mbi poezinë e Diasporës". Në vitet e fundit ka botuar herëpashere në shtypin letrar të kohës dhe është përfshirë në disa antologji poetike si në atë me titull "Korsi i hapur" 1,2,3 - botim i Pegas-it, "100 poetë për dashurinë", "Struga 2012". Antrologji " Sabbat" , si edhe tek "Fluturim Pulëbardhash " ku u vlersua me mirënjohje . Vlersuar ndër vite me cmimet : " Penda e Artë e Migjenit' , " Ibrahim Rugova " në Istog, "Mirënjohje" Takimi i Poeteshave , "Mirënjohje' Takimet letrare në Ulqin , titulli " Poete e talentuar" nga revista "Fjala" , "Poete e psikologjisë dhe përformamcës poetike " Pegas Albania .

NJË GOTË DASHURIE

 Myshqet veshën lëkurën memece,

Të pemëve vjeshtuke ...

 Dielli nuk dëpërton në palcën

 E etur për jetë

 Në tokë shterpuqe

 Ku thuren legjenda mitike .

 Apokalips ndjenjash

Të mbytura me aromen "Stinë Marrie"

 Diku një kangë e mekun ,

Shkëmbore ,

Tundet në djep Zani ,

 shpon malin Heshturazi ...

 E shkel mbi puthje të shqyera.

 Struken parazitët shkurresh

 Lumenj fjalësh mërmërisin gjethet...

 A thua se mali qënkëshka dehur me një gotë dashurie ?!

 Në sytë e engjëllit

Thyhen të gjitha mitet e kohës

 Buzët celin trëndafila ... 

ODISEJADA

Duart vendos mbi pllakat homerike,

Të zbritura nga lart, urdhëresat pa urdhër,

 njeriun e lëshuar si pré në arenën e luanëve,

 në arenën e shumë zotave .

 Është jeta . Odisejada ime .

Duhet t'i bindem.

Nuk pres shumë nga zhurma e dallgës që përplaset mbi rërë,

As nga pulëbardha që lajmëron tokë,

 e as nga lajmi i fundit i gjetur në shishe dy mijë vjet më vonë...

 Tani lëri retët të vazhdojnë rrugëtimin qiejsh,

ngrij velat e tua në direk.

 Mbushe me ajër kraharorin dhe ec, ec,ec ...

Vetëm ec ... S'duhet ta dëgjosh thirrjen e sirenave ...

Lëre pas krahëve, mos i ndaj sytë nga lind dielli mbi kreshtë.

Nganjëherë

 Nganjëherë jeta ngec pas teje

 Si ferra, pas flokëve

Dhe nuk të shqitet.

HYRE ATJE KU S’DUHEJ

 Nuk e di se si

 Dhe as se pse

 Ajo të ngre kurthe,

 Kurthe asgjëje.

 Muskujt pasivë të trupit

 Papritur, gjallërohen

 Duke zbuluar një tjetër ego,

 Një ngjyrë të verdhë

 Që stina e ngrohtë e mban latente.

Muskujt e qafës tendosen,

 Këtë herë jo për të mbajtur peshë,

 Por,për të parë qartë.

Prespektiva është një iluzion,

Ajo pemë e zvogëluar dhjetëra herë,

Është një iluzion , po kështu rruga, mulliri,

 një konstelacion botësh që presin të zbulohen ...

I tillë është edhe gishti që i tregon .

 Frika të pushton,fundi i egëzistencës.

 Me një kërcitje dhëmbësh zgjohesh.

 Dielli rezaton mbi fytyrën e zhubrosur si mësalla pas feste.

Por, neser do të kthehet sërish në vend.

 Jeta vazhdon në lojen e saj Ditë-natë,

 natë-ditë, me dublime të njëpasnjëshme,

 të rregullta mbi parket duke na përgatitur për momentin e gjuajtjes,

nëse ai moment vjen ndonjëherë ....