Brahim Avdyli - Cikël poetik

 

Brahim (Ibish) AVDYLI:

SUFERINAT E DHEMBJES

Gjurma e shkrimeve niset nga lashtësia
me kalanë që nuk rrëzohet aspak me fjalë
ndër ne, kënga të pavdekshme e ringjallë,
energjia e pashtershme e kësaj mbijetese
pikon me qumështin e viteve të dhembjes
nëpër gjëmën e djalit të vogël e bonjak,...
nuk ka si të lëmojë gjysmën e trupit të amës
derisa ajo nuk flet dhe është e ftoftë si vdekja,
kështu, përherë, nëpër legjendën e stërlashtë
vjen e na e rritë prore mbi gur një lule-pemë.
Fati i Rozës kthehet fuqishëm në Rozafat
ushqehet djaloshi prore me lotët ndër faqe
e neve na jep të thithim gjithë atë helm
brez pas brezi duke e përkundur vetë rriten
nëpër regëtimat e heshtura flijuar në kohë.
Kambana e vargjeve ushton nëpër shekuj
nëpër sytë e nënës – zanë e qenies sonë
që na e jep gjithnjë qumështin e njomë të viteve...
Gurëzimi na rritet dikur nëpër Urën e Fshejtë
dy brigjet e këngës sonë të na i përputhë
me jehonë të pashtershme të shkëmbinjve
në pikë të Qiellit mbërrijnë e të na kthehen
derisa thithim nektarin e lulebjeshkëve...

dhe çdo gjë fillon me gurët e kalave tona
që mbetën gjallë me fëmijët tanë e rindërtohen
nëpër suferinat e pambaruara të Këngës!

 

 

SHKRUAR ME LOTË

- Tre dishepujve,
të vrarë në Untergrupenbach,
me 17 Janar 1982
1.

Kam shkruar
këtë letër të gjatë
deri në fund të këngës,

me lotët e derdhur pikë-pikë

përpara botës së shurdhtë
edhe njëherë bëhem fëmijë-

"kush të vrau o Jusuf Gërvalla"
i marrtë Mortja
me gjirin e shterur,

Kokrra e Kripës le të pëlcas
fuqishëm, midis tokës-

derisa Bekimi i Nënëmadhes
të bëhet bekim i përjetshëm

si pemë e pjekur
e trojeve tona!...

2.

Nuk e di
në cilin varg për Ju do të vdes
kur të shpie në vend amanetin tuaj

e trojet shqipe
do të ulen këmbëkryq
në një sofër të madhe të pishave tona

si gjënë e shenjtë
që nuk harrohet
të qajmë dhembjen tuaj,

si është e mundur
të ndahen tokat tona

kuçedrat në çdo anë
na kanë rrethuar,

shqyejnë sa mundin trojet tona
rrënojnë kullat me fëmijë
pluhur i bëjnë sikur të mos jenë,

gjuha e bukur të mos eksistojë
nëpër ato pjesë të gëlltitura...

Tani, Zoti të dëgjojë
ankesën me lotë
zëdhënës të tjerët janë bërë,

pëshpëritin
në çdo varg që e nxjerrin

duke ndihmuar
pa pushim
copëtuesit e tokave tona.

3.

E kush ka guxuar
t`u vrasë-

me gojë të mbyllur
kanë mbetur miqtë
pranë thirrjeve tuja,

as klithja nuk u dëgjohet...

Anash
do ta hedhë këtë fletë
të shkruar në paharrim

jeni vet Dielli
që ngritet ngadalë
gjelat në mëngjes kur këndojnë

nga Burimi
do të vie Drita e juaj
për të pushtuar të gjitha Zemrat,

mbase,
do të shkruhet përgjithmonë
emri i juaj i pavdekshëm

në fletën e madhe të Qiellit!

 

 

ZOGJ TË PIKËLLUAR

1.

Ju shoh përherë të pikëlluar
nëpër fshatrat malore
rreth kodrave tona
a bregut të liçeneve
si fëmijë të mitë, këputur prej zemre.

Një lot u vardiset
në bebëzat e thara të shpirtit,
magmat e zemrës
ndizen flakë e gjëmojnë

shkrihet murana e hekurt
e shtatëqind rrufé me godasin
në harfën time të këngës!...

2.

Jeta e juaj
është Bibël e dhembjeve fëmijërore

jeta e juaj digjet përherë
metaforikisht
në kuptimin e së bukurës
të dhëmbshurës
të mallit
e pikëllimit të pashuar,

mjellma të shpirtit tim-
ju, bijë të Sy-thit
të Adamit me të cilin fillon jeta,

nuk e di
në cilin shekull të mallkuar jetoj

jam mijëra vjet jete
para lindjes së Bakut
dhe mbetem
me gojën e tharë të pëshpëritjeve,

nuk mund ta gjëj fillin e parë
jemi të përgjumur pip në këmbë,
nuk e vërejmë Diellin

në miliona plagë shpirti
dhembja lulëzon
prore e ndej veten Josip
e dua të shtrëngoj me zemër Klemestrën

ti më vjen me sytë e përlotur
je Noema, bijë e Sellës
Zotneshës pellazge...

fëmijë të braktisur përherë
zogj mjellme
në të gjithë shekujt!...

3.

Nëpër sytë e mi
ngjallet pikurë e pavdekshme pikëllimi
më le të çmedem
bukuria me emër të rrejshëm,

kuptimësia e së bukurës rilind
nga veza e pa numër e dhembjes,

çuditërisht ndjehem
në shekujt e tanishëm

shihem i ngrirë në piklën e bardhë të lotit
që pikë ngadalë
nga bebëzat e ngrira:

herë u ngjanë fëmijve
që shdërrohen në pulëbardha të lotëve
e përplasen
me dhembjen bregut të këngës;

e herë prindërve, baballarëve
që zvogëlohen në mjellma të vajit,

pastaj rreshin me shi
duke më përcjelur
në krojet e pandalura të lotëve

deri në zhdukjen e maleve!...

4.

Ndojëherë
shdërrohem në mjellmë
për t`u takuar me ëndërren time

në thellësinë e ujit të zi
nga shtërgata shekullore
vetëm për një çast të shkurtër,

pastaj, për t`u sjellur vërdallë
nëpër shekuj vuajtjesh
mbi dallgët e zemrës
dhe për të lundruar nëpër kohë,

nuk kam ku të ulem mbi valë
dhe të marr frymë,

a mos kam ardhur gabim
në këtë strofull jete

sa çel e mbyll sytë
ju notoni nëpër liqenin e zemrës,

fëmijëria e juaj e pikëlluar
është me krahët e fluturimit
nëpër dallgët e trazuara

deri sa shpirti pëlcet!...

5.

Kështu
mbeteni prore
zogj mjellme
nëpër vargjet e mia-

fëmijë
të braktisur
përherë!...

 

 

ENIGRMË E PËRJETSHME

1.

Mblidhesh në spirale
ethesh për ne

e ngritesh
me kokën e goditjeve
në bishtin
e përpëlitjeve.

2.

Kur të shoh
më thahet pa shpirt
një fjalë në gojë

e regëtimat e qenies
ndrydhen të heshtura-

mitologjitë e globit
mblidhen
në botën e sertë-

athua,
ku do të jetë
dënimi i Zotit.

3.

Herë bëhesh
shtagë e gjatë
dhe mbi ty mbahet bota
për të mos rënë
skrupull
me dhembjet e viteve

e herë-herë
sa qel e mbyll sytë
bie mbi jetën
e shpërfillur

aty ku nuk të mendon njeriu
dhe e ka lëshuar
rrugën e zotit!...

4.

Qindra poezi
mund të shkruheshin për ty

edhe po të gënjenim
për të paqenën me fjalë
apo të përkryerën

kur të takojmë
të mbledhur lakuriq
rreth pritjes-

ngjitesh më lartë
me kokën përmbi heshtje
e hidhesh si shpatë

na rrëqeth
me ngjyrat e tmerrit

ngadalë
pështillemi larg
e largohemi
përtej vdekjes.

5.

Njëmijë vjet
jeton me dhembjet
e vetminë

të ka plasur gjuha
nën gur
nën dushk e shi
nën dhé

duke pritur jetën
të soset
nën helmin tënd-

helm është jeta vetë
katran
i mbyllur në gur

enigmë e përjetshme!...

 

 

KOKA E LUANIT

1.

Leu trim
Llavë e ujqërve
Luan-

tre emra pellazgë
përpëliten
nëpër Alpet tona.

Është zhdukur
nga pakujdesia
deri në xhungëll

të pashkelur
nga qytetërimi-

simbol i metur
mbi portën
e Mikenës

e ju flet shekujve
jam këtu
roje e pavdekshme
e fuqisë!...

2.

Kush e di
trimi Leu
Luan
mbret i lashtë
i tokës
pellazge

e dhjetëmijë vite
numëron
i pafjalë
mbi portën tënde
Evropë,

thotë Leu
llavë do të bëhem
kur nuk flet
s h q i p...

kur
s`më njeh!...

TRANDJE

Më duket
se guri
derdhë lot mbi sipërfaqe

dridhet e rënkon
trandet
e lëkundet prej dheut...

Befas i fshij sytë
qetësohem nga lëvizjet
jashtë meje

athua
më rëndë është të them
se guri qanë
pranë meje

përderisa
e trishtueshme është jeta
me vetminë!