Jusuf Bislimi - Gjashtë poezi

1. AROMË PËR TË GJITHË

Duart e mia
në shërbim të shpirtit
mbjellin lule në një kënd
të sofrës 

Edhe shiu më ndihmon
për t’i ujitur
e forca e krahut
mih për t’i shtrirë rrënjët thellë

Dikur lulet vehen në shërbim
të zemrës sime

Si unë
çelin lule plot nektar
dhe aq bujare bëhen
askujt nuk ia ndalojnë aromën
pranverë e verë

2. E UNË KU JAM

Me dritën e zgafellës
dua ta miklpj atë diçka
që shpirtin ma trazon

Më vlon ujë në ballë
e në trup më shkakton ethe

Po mërdhihem
në këtë përcëllimë vere

Mendimet I shpallin luftë veteëvetes
Pa log mejdaani

Pa spektatorë
Ku është rruga për në oborrin tim
ka humbur
ka mbetur e mbshtjellë
nga mjegulla

E Zoti në rezidencën e vet
merret me punë planetesh

E unë ku jam
ndoshta në zemër të burimit
ndoshta në dritën e zgafellës


3. RREBESHI ME RREBESH LUFTON

Rrebesh shiu i paparë
lumenjtë vërshojnë edhe detin

Gurë safir
ndërrojnë vend
për të mbetur me shkëlqim prore

Nuk avullohen
e ruajnë të qenit adhështor
as nuk shterrojnë
mbesin në lavdin e tyre

Nuk i friksohen zjarrit
as rrebeshit

Për safir
rrebeshi me rrebesh lufton


4. HESHTJA

Pak më shumë
se para një dekade
ti më flisje
e unë heshtja

Ti më ngacmoje
e unë heshja

Ti më torturoje
e unë prap sheshtja

Ajo heshtje
nuk ishte aprovim
ishte injorim


5. NË BIRUCËN E GJAKOSUR

Në birucën e gjakosur nr. 7
afër Mollës së Kuqe
kur më pushtonte mërzija
duart i futja
nëpër vrimat e xhepave

Vetëm aty
e gjeja
jetën time

Në xhepin e majtë
gëzimin dhe haren
në të djathtin
pikllimet, brengat
dhe vrerin

Dhembja e dhimbjeve
as nuk avullohej
as nuk tretej


6. KLITHMA E NJË FERISHTEJE

Kujtesës
m’i ra një perde e zezë

Tuneli u errësua

Lakuriqët e natës dolën
me forcë
përplasish mes veti

Unë vazhdoja rrugën
vrisja mendjen
si hyra në këtë tunel
mundem vallë të dal
nuk e di
në këtë fund tuneli të zi
pushon vetëtima e bubullima

Ndihen vetëm klithmat
e dhembjeve
klithma
e një ferishteje të pafajshme