Grigor Jovani: BUKA E VERËS

ISTMO

Përshkova botën,

për të mbërritur

tek deti.

Me fat

shpirti im,

çfarë parajse gjeti!

Mëngjese me ajër

të kondinsionuar

mali.

Mesdite të diellta,

kur luajnë violinë

gjinkallat,

pa partitura,

ku të dali.

Dhe mbrëmjet,

oh mbrëmjet!

Në amfiteatrin e malit,

jep koncertin e erës,

Orkestra Sinfonike e Shtetit.

Mesnatave s’fle.

Bëj dashuri

mbi fildishin e detit.

PYLL I PA PLANIFIKUAR

Dashuria që mbollëm bashkë,

nuk u bë pemë.

Humbi mes një pylli të madh,

me ëndrra kot,

ekspozuar pa rregull,

poshtë diellit.

Mund ta shkrumbëzonte i pari yll,

netëve të nxehta

po të binte prej qiellit.

Planifikim?! Ku kishim mendje

atë kohë për këtë gjë! Por dhe askush

nuk na bëri me dije.

Mbillnim pemë,

të bënim dashuri në hije.

EPIDEMIA

Këtu arritëm. Të thosha: Ka

kaq vende të bukura për të parë.

Shko ndonjë udhëtim! Hiç! Flisje

me veten. Rrasur brenda një

poltrone, në shoqëri me kafenë,

përpara televizorit.

Shikoje një liqen bosh. Pa mjellma.

Pa varka që mund ta përshkonin.

Shuheshin ca nga ca edhe ato pak histori,

që mund të tregoje,

për njerëz fantastikë, të cilët

as që të kujtonin.

Krejt papritur më the: Po mirë,

prit një biletë. Kudoqoftë. Koha është

t’i vë edhe unë një dry portës.

Ishte vonë. Kishin hedhur zinxhirë

të gjitha portat e botës.

DY NJEREZ NE KOPESHT

Unë them të shpejtohesh. Të arrish

të këpusësh,

si trëndafil,

një nga vjershat e mia.

Në kopshtin tjetër,

nuk mbin dashuria.

SAFOJA E NATES

Sonte nuk munda të flej gjithë natën.

Era jashtë recitonte fragmente

nga poezia e Safos.

Djegin më shumë se vapa

në gusht.

Dola në kopësht me kanatjere. Tek

ullinjtë dhe tek portokallet

pashë të nderur vargje të përlotur,

gjithë musht.

Deti poshtë psherëtinte në gjumë.

Pale ç’ëndrra i zgjonte

Poezia!

Ec pastaj të ktheheshe brenda dhe

të gjeje pak gjumë,

duke menduar Safon,

tek shtrojet e tua.

DET I PARABURGOSUR

Që deti kërkon ndëshkimin tim,

e di.

Xhelozohet për ty. Por është mbërthyer,

i pamundur krejt,

me katër brigjesh.

Ç’më kurdis dhe ti? Të shkoj tek sytë,

provën për krim:

ca shkallë aratisjesh…

Bëj ëndrra, bëj! Sa të zgjohet pas pak

dhe t’i hiqen zinxhirët

qenit tim, diellit.

Ta strukë detin tënd atje në qeli,

paraburgim,

para se ta ngjisë për dënim,

tek gjykata e qiellit.

NE THELLESI TE SYVE

Natën,

sytë e njerëzve mbyllen,

si dritaret në dimër.

Mund t’u shikosh në thellësi

oxhaqe që shuhen

vetëm. Thëngjinjtë,

si yje të largët,

çojnë morse të shurdhët.

Kur shuhen krejt,

formohet relievi

i një bregdeti të errët.

Me rërën, guralecët

dhe leshterikët.

Meduzat përplasen

tek shkëmbinjtë e thepisur,

u bie të fikët.

DHOMA E MERIMANGES

Eshte një dhomë e errët,

tek koridoret e heshtura

të mendjes sime.

Shkoj nganjëherë,

duke ndjekur gjurmët

e një merimange.

Me njëqind zore

çaj membranën që varet

nga tavani lart,

në mure dhe dyer.

Një ditë mund të humb

rrugën për t’u kthyer.

DIGE E ÇARE

Lajm i parë në buletinin informativ të mëngjesit:

500 të vdekur, ditën e djeshme,

nga coronovirusi,

në Lugano.

Harroj kafenë mbi tavolinë. U ftoh. Ndërsa

në shkollën përballë të muzikës

luhet pjano.

Kujtoj një tren që fluturon drejt Milanos.

Alpet e mjegulluara në Veri. Gra të bukura,

që ndërsa pijmë birra,

kërcejnë polka.

Në edicionin e mesditës: i njejti lajm

i kobshëm. Kujtoj

se do më çahet koka!

Telefonoj në punë. Nuk do të shkoj. Ndjej

trishtim. Kujtoj se një digë është çare

brenda meje.

Në edicionin e mbrëmjes: ai lajm përsëri!

Dhe unë,

që nuk kam asnjë lajm prej teje...

KOVA E KALTERT

Prapë mirë që gjeta këtë kovën e madhe,

që nuk ndotet dhe nuk mbushet kurrë,

të hedh bengat e mia.

Edhe ty, Poezi, që hera-herës

më mundon më shumë se Dashuria.

Të ftoj edhe Ty, miku im Dritëro,

të zbrazësh në kovën time të kaltërt,

të gjitha brengat dhe dertet,

ç’ke e ç’nuk ke.

Nuk di në gjete det,

atje mbi re.