Biser Mehmeti: Pesë tregime

Biser Mehmeti

KATËR KALORËSIT
E APOKALIPSËS

Nata në të cilën kisha rënë gabimisht ishte e mbushur me një ulërimë që herë ndalej e herë ngritej në qiell. Ajo i shëmbëllente një njeriut të çmendur tri herë e pastaj kur arrinë në kulmin e mërzisë fillon të çirret me klithma të trishtueshme, nga të cilat edhe lumi e ndryshon rrjedhën, kurse mali s’munmd të bënë gjumë të qetë! Disa herë i thosha vetvetes se dëgjoja ulërimat e një bishës së tërbuar që mundohej ta shqyente errësirën dhe çdo gjë që fshihej brenda saj... "O Zot,i thashë vetvetes me një zë që më dridhej nga trishtimi, kush e solli sonte këtë natë në jetën time dhe e la peng aty të vdes e pastaj të varroset në një skaj të trupit tim?! Kishte kohë që në imazh e përfytyroja një natë të këtillë, por ajo duhej të vinte pas një kohe tepër të gjatë. Ardhjen e saj të parakohshme as në ëndërr nuk e kisha parë! Ajo më gjeti të papërgatitur, me një dhembje që gërrmonte në thellësinë e syve, me një shpirt që kishte zënë të ngurtësohej... Ngado që kërkoja një vend për ta fshehur shpirtin gjithnjë takohesha me një vetmi të paanë, e cila si një hije e gjallë më ndiqte ngado që shkoja. Lëkura ime ishte bërë shumë ngushtë dhe brenda saj bënte shumë nxeht. Gjërat që më rethonin kishin trajtë të përgjysmuar dhe gjithnjë më vështronte me sy të nxjerrur...
Se nga doli një zë i përgjysmuar, me do tinguj të shurdhër, i cili më ftonte të shkoja në akëku. Disa çaste ai zë që s’e dija nga buronte më lutej të arratisesha nga kjo kohë e mbarsur me mërzi, e cila sjellte një vdekje të parakohshme… O,zot! Unë isha zgjedhur të bëhesha viktimë e një kohës së rebeluar, e një kohe kryeneçe dhe e do njerëzve të çmendur, të cilët askush nuk kishte fuqi as guxim t’i ndalte. S’guxoja të arratisesha nga vendi ku isha strehuar. Fusha nga do të ecja ishte e mbdujellur me vdekje. Me gjysmë trupi, me një kohë të deformuar e me një jetë të dështuar nuk mund të arrija larg. I thashë vetes me zërin që më dridhej: qëndro i patrembur,mos u dorëzo para fatkeqësisë!... U struka në këndin e errët dhe pritja të shfaqeshin katër kalërësit e Apokalipsës që duhej të vinin nga të katër drejtimet përnjëherësh. Kishte vite që ata ishin nisur të më kërkonin nëpër gjithë botën. I pari që nuk ishte asnjë dhëmbë në gojë kishte thënë me mburrje: kur ta takoj do t’ia nxjerrë sytë! I dyti që kishte një shtat xhuxhmaxhuxhi kishte plotësuar me krekosaja: kur ta takoj do t’ia prej gjuhën! I treti që në realitet ishte një femër e përdalë me kurriz të defomura, kishte plotësuar me mburrje: kur ta takoj do t’ia nxjerrë zemrën! Ndërkaq i katërti që ishte një plak me trup të shëndoshë, kishte folur ngadalë e qetë diçka. Mirëpo zërin e tij të shterur nuk kishte mundur ta dëgjonte askush, madje as tre bashkëpunëtorët e tij, të cilët ai i urrente dhe me të cilët asnjëherë nuk pajtohej. Zërin e tij të heshur e kishte dëgjuar vetëm errësira, e cila kishte qedhur me ilaritet në heshtje. Një ditë errësira atë zë e kishte sjellë në veshët e mi. Edhe unë atëherë isha shkuluar së qeshur nga gazi. Ajo qeshje e pazakonshme në thellësinë e zemrës sime kishte mbjellë ngadalë një dyshim të mbarsur me frikë që rritej ngadalë si të ishte një lule e farmakosur. Prej asaj kohe e pata të qartë se jam denuar që tërë jetën të qëndroj në krahët e pritjes, të dyshimit dhe të frikës së paskajshme. Pas çdo hapi më mbërthente dyshimi se mund të ndeshem në ndonjërin prej ktatër kalorësve të mallkuar. Ata ishin takuar në mes të një ditës dhe një natës e pastaj me radhë ishin betuar në tokë e në qiell që me çdo kusht do të më takonin, madje edhe nëse feshehësha në ferr. E pasi të më takonin gjymtyrët e mia t’i varrosnin nën hijen e një bliri të madh, buzë një lumi të shterur, aty ku korbat ndërtojnë foletë e tyre. Më kot orvatesha ta qetësoja mendjes se e gjitha ajo ishte vetëm një trill i marrë, një ankth që papritur ta pushton mendjen me pranga të rënda. Ndjenja e frikës e trazonte zemrën si dallëgët e detrit. Dikur një mendje e marrë më tha: ai s’është trill që shfaqet në mbrëmje e zhduket në mëngjes! Po ai është një realitet i hidhur nga i cili nuk mund të arratisem… Me sytë e mendjes shpesh në imazh më shfaqeshin katër kalorësit, të cilët me një urrejtje të shfrenuar m’i prenin të gjitha gjymtyrët e pastaj i varrosnin nën degët e një bliri të tharë. Të lodhur nga një rrugë e gjatë uleshin pranë varrin tim, hanin e pinin derisa ngopeshin. Te nesërmen ose ndonjë ditë tjetër ngriteshin nga vendi me njëqind mundime, pastaj pëshurrnin me radhë mbi varrin tim, përshëndeteshin në mes veti e pastaj secili merrte rrugën e kthimit nga kishin ardhur... Duke pritur ardhjen e tyre kisha zënë të shndërrohesha në një guri të rëndomtë. E kisha humbur arsyen dhe motivin për jetë. Më nuk merrja pjesë në evolimet e natyrës. Nuk e dija kur ishte natë e kur ishte ditë. Nuk e dalloja as verën, as dimrin. Një mendje më thoshte se kisha vdekur para kohe. Një tjetër se kisha lindur i vdekur, andaj nuk do të mund të vdisja dy herë. Disa herë nisesha në një rrugë të panjohur, e cila patjetër do të më shpinte nën degët e një bliri ose të një shelugut të tharë, aty ku katër kalorësit e krisur (në mesin e tyre bënte pjesë edhe një femër e përdalë) ma kishin hapur varrin. Isha mërzitur me një jetë të këtillë të pakuptimtë , andaj dëshrioja që ta gjeja varrin e pastaj të hyja në të për së gjalli. Dëshiroja t’u jepja fund sfilitjeve të përditshme,sepse ajo jetë më ishte bërë e padurueshme. Ecja ngado që më shihnin sytë, por varrin tim nuk e takoja askund. Kthehesha i dëshpëruar duke bartur mbi shpinë një mal të mbushur me frikë. Mbyllesha në këndin tim të errët e të ftohtë. Nga inati mallkoja çdo gjë, madje edhe nënën që më kishte lindur gabimisht. Derisa qëndroja në ethet e pritjes e shihja kohën duke u mbytur në një humnerë të thellë . Ishte një kohë e çakorduar, e cila vinte e shkonte kot së koti. Mundohesha të merrja pjesë në rrjedhën e saj, por diçka e paqartë më pengonte. Isha në gjendje të papërcaktuar kur ankthi i robron ndjenjat dhe jetën. Disa herë zvarritesha nëpër do shkallë të qelqta, të cilat kushedi ku më shpinin. Në gjysmë të rrugës hetoja se koka më mungonte. Disa shkallë pa ardhur në fund, befas më shfaqeshin dy koka:njëra ishte kokë njeiu e tjetra kokë qeni ose ujku. Pak para se të hudhësha në ferr përtej mosqenies shfaqeshin katër kalorësit e Apokalipsës dhe më kthenin me dhunë mbrapa...
Edhe këtë natë të mbushur më ulërima e klithje, që duhej sikur kishte ardhur gabimisht në jetën time, në imazh m’u shfaq një varri i hapur që priste turpin tim. "Çdo gjëje i ka ardhur fundi",më tha vetvetja e kredhur në vorbullën e mërzisë së plakur. Jeta është ngurtësuar, kurse koha është shkrirë si një top bore. Afër meje dëgjohen klithjet e katër kalorësve që më kanë denuar në mungesë me vdekje të dhunshmne. S’më kanë denuar, por po më linçojnë. Tash ka trokitur çasti që të ekzekutohet denimi i shqiptuar, pa pasur të drejtë të mbrohem as të ankohem diku. Katër kalorësit e Apokalipsës kanë bredhur nëpër gjithë botën derisa më kanë gjetur. Në atë çast të vështirë i thashë vetvetes: mposhte frikën e vdekjes se do ta kesh më të lehtë procesin e linçimit! Mos u trrego qyqar para vdedkjes së të mundon më shumë... Se nga më erdhi një focë e paduskshme as vetë nuk e di. U ngrita në këmbë e pastaj e hapa derën e dhomës. Vërtet mendja nuk më kishte mashtruar. Para meje qëndronin tetë silueta: katër njerëz ( njëri prej të cilëve ishte femër) të hiput mbi katër kuaj. Kalorësit ishin të veshur me mushama të zeza që të mos dalloheshin nga errësira e natës, kurse kuajt nga rruga e gjatë më shumë dukeshin të ngordhur se sa të gjallë. Ata turfullonin dhe lëshonin hingëllima të thekshme, kurse nga goja u dilte avull e shkumë... Sapo i pashë u dhurova nga një qeshje të dhunshme e sardonike. Nga qielli i shqyer lëshoheshin do shkëndija të gjata, të cilat ua zbulonin fytyrat e lodhura e të sfilitura. Shihej qartë se gjatë gjithë jetës kishin udhëtuar nëpër gjithë botën duke më kërkuar,sepse s’mund të qetësoheshin derisa nuk më vrisnin... I pari që kishte pamjen e një antropomorfi dhe i cili s’kishte asnjë dhemë në gojë, më tha me një zë të lartë e me krenari të madhe: Unë së pari do t’i nxjerrë sytë!... I dyti, që kishte shtatin e një xhuxhmaxhuxhit, e ngriti kokën gatë të këputur e pastaj me një zë të hollë si të laraskës me tha: unë do ta prej gjuhën!... E treta, që ishte një femër e shëmtuar me kurriz të deformuar, me tha me mburrje: unë gjithnjë kam ëndërruar të ushqehem me zemrën tënde!... I katërti, që ishte një plak me trup të shëndoshë, me një zë tepër skofiar e të mekur foli diçka, kurse zërin e tij e dëgjoi vetëm errësira... Fillova të qeshi me një zë të lumtur thuajase më kishin sjell një dhuratë të çmueshme, të cilën e kisha pritur një kohë të gjatë... Jam i gastshëm ta pranoj denimin që më keni shqiptuar pa qenë fare prezent, u thashë me një zë të fuqishëm, i cili përzihej me bubullimat e thekshme... Disa çaste ata filluan t’i kryqëzojnë shikimet në mënyrë të mistershme. Dukej sikur kishin ardhur para kohe, andaj duhej të prisnin edhe pak çaste, ndoshta derisa të agonte mëngjesi i ditës së re. Fillova t’i vështroj me radhë vrasësit e mi. M’u bë sikur ata kishin zënë të kredheshin në një gjumë të rëndë, nga i cili s’mund të zgjoheshin... Pak pas mesnate u tremben nga do ëndrra të llahtarshme. Të gjithë u përagatiten për ta zbatuar denimin e shqiptuar. Në atë çast nga qielli u lëshuan do shkëndija të fuqishme thuase qielli po copëtohej e pastaj do të binte në tokë. Pas tyre u dëgjauan edhe do bubullima të fuqishme që e bënë tokën të dridhet... Nga trishtimi nuk guxova t’i hapi qepallat për një kohë të gjatë. Kur bubullimat e shkëndijat u fasahitën i hapa ngadalë e me ndroje, duke menduar se isha i vdekur. Mirëpo, ç’të shihja! Kuajt mbi të cilët qëndronin katër kalorësit e Apokalisës ishin plandosur për toke bashkë me katër kalorësit ...



KTHIMI I KOBSHËM
　
Edhe pse të mbushura me një mallëngjim të pakufishëm që na i djegte shpirtrat, kishin kaluar në heshtje të thellë tri ditë qëkur babai u nis në një rrugë të gjatë e të mbushur me peripeti. Gjatë këtyre ditëve gjithnjë në mendje përfytyronim çastin kur na kishte përqafuar të gjithve me radhë, duke u orvatur ta mposhtte vajin që i ishte mbledhur në sy e në zemër...
Në fund të ditës së tretë, sapo filloi mbi hapësirë të lëshohet një muzg i dërrmuar, atëherë kur askush nuk priste kthimin e tij, trajta e babait u shfaq në pragun e derës kryesore. Ata që të parët e panë siluetën e tij, klithën të nemitur, duke menduar se para tyre ishte shfaqur hija e tij që paralajmëronte vdekjen e tij të shpejtë. Të gjithëve na kaploi një dyshim i egër sa menduam sikur ai nuk ishte kthyer i gjallë, por i shtrirë në një arkivol të vjetër. Ishte nisur mjaft i ngazëllyer, i mbushur me ëndrra e shpresa të pakufishme, kurse ishte kthyer i mërzitur dhe i dërrmuar. Në fytyrën e tij të fishkur sorollatej një trishtim i heshtur, të cilin ai më kot orvatej ta fshihte. Të gjithë e patëm të qartë se diçka e kobshme kishte ndodhur gjatë rrugëtimit të tij, të cilin nuk kishte arritur ta përfundonte. Kthimi i tij i parakoshëm domosdo që në vete mbante të ngujuar një mynxyrë të llahtarshme. Ne prisnin që ai të kthehej në fund të dimrit ose më së largu në fillim të pranverës...
Nëna e para u theu akullin e heshtjes ndjellakeqe. Me një zë që i dridhej nga frika, e pyeti përse ishte kthyer para kohe. Të gjithë e vështronim në heshtje me sy të zgurdulluar, pa guxuar të nxjerrnin një fjalë nga goja. Babai nuk ishte ai që kishte qenë kur ishte nisur. Në shpirt kishte përjetuar një transformim të çuditshëm. I shëmbëllente një hijës së dërrmuar nga një sfilitje e neveritshme. Dukej sikur gjatë rrugës sa kishte qëndruar larg nesh kishte bredhur nëpër një skaj të ferrit, në të cilin kishte lënë peng gjysmën e trupit dhe të jetës... Një mendje e marrë na thoshte se gjysma e trupit të tij tashmë ishte dekompozuar, kështu që edhe gjërat që e rrethonin i shihte me trajtë të përgjysmuar.... Në vend që të na e zbërthente enigmën e kthimit të parakoshëm, me sytë që nuk i bënin dritë filloi të kërkonte një shteg të ngushtë që e shpinte te shtrati i tij. Kur u afrua me hapa të mundimshëm, me të shpejtë si një lisi i prerë u lëshua mbi shtratin e vjetër. Të gjitha ia plasëm vajit me zë të heshtur, duke menduar se ai kishte ardhur në shtëpi për të vdekur. Mirëpo, pas pak hetuam se ai zuri të gulçonte nga një ankth i lemeritshëm... Disa çaste e pritëm në krahët e dyshimit dhe të frikës të na e zbulonte misterin që e fshihte në shpirtin e copëtuar. Në vend që të fliste i hapi qepallat e ndryshkura e pastaj zuri të vështronte me admirim hijen e vet që gjendej në murin e nxirë. Dukej sikur kërkonte shpëtim prej saj. Kur erdhi mbrëmja e kallën kandilin, hija e vet në mur u zhduk. Mirëpo, babai i gjorë ende vazhdonte të vështronte hijen e paqenë dhe dukej sikur pa të nuk mund të jetonte më tutje... Kur fijët e durimit filluan të na këputën, u shtrimë për të fjetur, edhe pse gjumë nuk ishim në gjendje të bënim. Atë natë, që dukej sikur nuk do të përfundonte kurrë, e kaluam duke e ushqyer shpirtin me shpresa se nesër në mëngjes babai do të këndellej e pastaj do t’i zgjidhej gjuha që i ishte lidhur nyje. Edhe kur në horizont u shfaq një mëngjes i dërrmuar, i cili ishte vonuar tepër shumë, babai ende qëndronte me sy të zgurdulluar duke e vështruar hijen e vetë të paqenë në mur. Na kaploi bindja se ai ishte shndërruar në një statujë të gjallë, të cilën koha nuk ishte në gjendje ta dekompozonte. Nëna e mjerë përsëri u ul afër shtrati të tij e pastaj më përgjërim iu lut të na i shkëpuste vargojt e zemrës. Mirëpo, ai ishte plotësisht i pavetëdijshëm ku gjendej. Duket sikur edhe njerëzit që i shihte i dukeshin të panjohur dhe sikur i shihte për herë të parë. As nuk fliste, as nuk shikonte asgjë. Dukej sikur nuk jetonte fare, por ne më kot e gënjenim vetveten. Edhe kur nëna ia afroi pjatën për të ngrënë mëngjesin, nuk bëri asnjë lëvizje. Vazhdonte të qëndronte i shtangur sikur të ishte shndërruar në guri. Dukej sikur zemra kishte kohë që i ishte ndalur, kurse mendja i ishte ngurtësuar. O Zot, ne po vdisnim nga ndjenjat e kobshme që po na kafshonin nëpër gjithë trupin, kurse ai vazhdonte të qëndronte indiferent!...
Vetëm kur dielli zuri vend në zenit, filloi t’i pulit qepallat e lodhura ngadalë, sikur të mundohej të zgjohej nga një ankth i tmerrshëm. Në zemrat tona të ngrira nga frika filloi të frynte një puhi e ngrohtë, e cila na sjellte një trohë shprese të vdekur. Të gjithë u bëmë sy e veshë për të dëgjuar një fjalë magjike nga goja e tij. Atëherë kur e hapi gojën dhe ne prisnim të fliste diçka të dashur, për çudi, vetëm lëshoi një "Pthu!" e bashkë me ata tinguj doli edhe një grumbull pështyme që u përplas mbi hijën e vet të paqenë në murin e nxirë. Përsëri mbi fytyrën e tij të shkallmuar nga jeta zuri të sorollatet hija e mundimshme e shqetësimit që nuk kishte kufi. Pas pak me vështirësi të madhe mezi arriti ta shkëpuste vështrimin e lodhur nga hija e vet e paqenë, e cila sikur e vështronte me një urrejtje të hapët. Vështrimin e dërrmuar e hodhi jashtë dritares së vogël. Me dashuri të madhe filloi ta vështronte qiellin e copëtuar, në fundin e të cilit shtrihej një fushë e mbushur me mjegulla të thinjura. Në fund të fytyrës së tij u duk sikur zuri të shndrit një shkëndijë gëzimi e lumturie...
-Ja, atje! Në fund të asaj fushe të mbushur me mjegulla kam qenë!- mezi nxorri nga goja këto fjalë me zë të mekur dhe i cili dridhej nga një valë e nxehtë emocionesh, të cila nuk ishte në gjendje t’i frenonte dot. - Mirëpo, u ktheva para kohe! Atje mbizotëronte një stinë e njëtrajtshme që kurrë nuk ndërrohej. O zot! Ishte një stinë e ftohtë që të ngrinte për së gjalli ! Të gjitha gjymtyrët e trupit më janë ngrirë nga të ftohtit...
Dëshironte edhe më tutje të fliste, por gjuha filloi t’i trashet e pastaj t’i lidhet nyje. Ishte mbushur frymë. Mushkëritë filluan të luftonin me ajrin që nuk i hynte brenda. Kraharori me ritme të çrregullta herë i ngritej përpjetë, herë i ulej teposhtë. Kishte kohë që nuk kishte mundur ta mposhte heshtjen ndjellakeqe. Nëna ose dikush tjetër sa çelë e mbayll sytë, ia solli një gotë me ujë. Ajo me zë të lemeritshëm, duke menduar se ai po vdiste, e luti që ta merrte gotën me ujë. Mirëpo, ai ende ishte i kredhur në humnerën e ankthit, kështu që nuk e shihte as nënën, as gotën me ujë... Disa çaste e vështruam me dhembshuri si përpëlitej në mes të jetës dhe të vdekjes. Përsëri u lëshua në krahët e heshtjes, e cila si një gjarpër i ngordhur ushqehej me organet e tij të brendshme... Vetëm kur u shfaq një mbrëmje e parakohshme, e cila na dukej sikur kishte zënë të vdista para se të lindte, me mundime të mëdha, babai sërish i hapi qepallat e rënduara nga një trishtim i egër. Me një shikim të vagëlluar zuri ta vështronte i ngazëllyer qiellin e mbushur me yje të fikur...
-Atje kam gjakuar të shkoj,- mezi foli me zë të çjerrë, duke bërë me gishtin tregues një pikë të paqenë në hapësirë. – Mirëpo e gabova rrugën dhe nuk munda të arrij atje… Shpresoj që një ditë patjetër do të shkoj atje e pastaj më nuk do të kthehem...
Pasi i shqipëtoi këto fjalë, u shtri për të fjetur, ngase ishte tepër i dërrmuar. Megjithatë, qepallat sërish nuk i mbyllte. Në vazhduam të qëndrojmë rreth trupit të tij, thuajase e ruanim një kufomë që do ta varrosnim në mëngjes. Babai vazhdonte të qëndronte i shtrirë në shtrat dhe nuk dihej nëse ishte i gjallë apo i vdekur. Ne e dinim se në imazh e shihte qiellin e mbushur me mjegulla të zeza, të cilat ia kishin turbulluar mendjen...



ARRATISJA NGA JETA

Në thellësinë e shpirtit ndjeva lumin e lumturisë si gurgullonte nëpër trupin tim me shpejtësi të rrufeshme. Pas shumë vitesh sërish po thithja ajrin e embël të vendlindjes, e cila më dukej e huaj dhe disi e ftohtë. Derisa ecja me hapa të ndrojtur nëpër rrugët e mbushura me ferra e driza, nëpër mendje më silleshin vërdallë do kujtime të leckosura, të cilat m’i sjellnin do ndjenja të ringjallura që s’kisha mundësi t’i frenoja... Befas në një skaj të kokës më mbiu një trill i çuditshëm: mos të shkoja në shtëpinë time për t’i takuar prindërit e dashur që ishin përmalluar mjaft shumë, por së pari ta vizitoja mikun tim të fëmijërisë, me të cilin kisha kaluar pjesën më të madhe të kohës. Kisha bindje se ai do të çmendej nga gëzimi për këtë vizitë të papritur e sidomos kur t’i thoja se më nuk do të largohesha kurrë nga gjiri i vendlindjes...Rruga për të arritur te miku im i fëmijërisë më dukej sikur zgjatej si të ishte një masë prej plastikës. Zemra më rrahte fuqishëm nga mallëngjimi, i cili e nxjerrte kokën si të ishte një gjarpër që e mbaja të strukur në gji... Pas një kohe të papërcaktuar e pashë veten si u gjenda para shtëpisë së vjetër të mikut tim të fëmijërisë. Shtëpia e tij e vogël në disa vende kishte zënë të plasaritej, kurse nga kulmi disa tjegulla kishin rënë në tokë. Oborri i tij ishte i mbushur me bari të gjatë e të thatë. Nëpër disa vende shquheshin do gjethe të zverdhura që kishin filluar të kalbeshin. Diçka më thoshte se miku im i fëmijërisë nuk mund të jetonte në këtë shtëpi gati të shkatërruar. Ai mund të kishte zënë një punë të mirë e pastaj të kishte ndërtuar një shtëpi të bukur, kurse kjo kishte mbetur strehë për korba e gjarprinj. Megjithatë, i nxitur nga një dyshim e kureshtje e madhe, e hapa ngadalë derën e shtëpisë, e cila gati ishte shkatërruar. Kur u gjenda brenda mbi fytyrën time u përplas një errësirë e dendur, e cila sikur mundohej të më vërbonte. Nga të gjitha anët zuri të kutërbonte një aromë e rëndë sikur brenda të ishte dekompozuar një kufomë e vjetër... Në një skaj të dhomës së vogël gjendej një shtrat gati i rrënuar. Mbi të ishte shtrirë një trup me gjymtyrë të mbledhura kruspull nga të ftohtit. Disa çaste e vështrova i ngurosur duke mos u besuar syve pamjen që e shihja. O Zot, i thashë vetvetes i kredhur në vorbullën e dëshpërimit, a është e mundur që ky grusht eshtrash të jetë miku im i fëmijërisë?!... Në mendje zuri të krijohet një vrimë e madhe, nëpër të cilën hynin e dilnin do hije të vdekura. Koha e shkuar dhe koha e tashme filluan të ngatërrohen në mes veti. Dikur në hapësirën e kokës së rënduar u krijua një kohë e mistershme, e cila qëndronte pezull si të ishte një përbindësh i vjetër... Miku im i fëmijërisë kishte pësuar një transformim radikal sa vështirë e njihja, madje disa çaste besoja se shihja një njeri të panjohur. Ishte plakur e deformuar shumë. Të gjitha flokët i kishin rënë. Gojën e kishte pa asnjë dhëmbë. Sytë i ishin futur në dy gropa të thella dhe nuk i bënin dritë fare. Fytyrën e kishte të mbushur me rrudha të thella...
Pas një kohe sa të gjatë aq edhe të shkurtër, u zgjua nga ai gjumë i trilluar e pastaj me sytë e vagëlluar mezi më gjeti në tisin e errësirës së dendur. Me vështirësi të madhe krijoi një qeshje të dhembshme, e cila zuri vend në një skaj të dhomës që kundërmonte erë myku e kalbje. Me njëqind mundime mezi u ngrit në këmbët që i dridheshin. Me shpjetësi të madhe m’u hodh në përqafim. Nga fytyra e tij e fishkur në trupin tim depërtoi një ftohtësi e madhe sa krijova bindje sikur do të më ngrinte të tërin. Gjatë kësaj kohe më bëhej sikur e përqafoja një kufomë që ka vdekur para shumë kohësh. Mundohesha t’i mbaja lotët të mos më shkonin fytyrës, por ishte e pamundur.
-As në ëndërr nuk kam parë se përsëri do të takohemi!- filloi të fliste me zë të plogështë, i cili më dukej sikur vinte nga një botë tjetër. Zëri i tij i thekshëm zuri të shoqërohet me një vaj të dhembshëm që buronte nga shpirti i djegur.

U ulëm në atë minder gjysmë të shkatërruar. Në atë çast më dukej sikur nga skaji i dhomës do të dilnin gjarprinjët ose minjtë dhe do të më sulmonin. Në shpirt filloi të hapej një humnerë e madhe. Kisha filluar të notoja mbi valët e detit të mbushur me zhgënjim, në të cilin mund të mbytësha...
-Eh, miku im i dashur dhe i vetmi që më ka mbetur në botë!- vazhdoi të fliste sërish me atë zë që i dridhej nga një trishtim i heshtur...- Në këtë gjendje të mjerë më solli jeta, e cila kurrë nuk pati mëshirë për mua. Ajo i shëmbëllen një pëbindëshit që kurrë nuk ngopet duke u ushqyer me trupin tim. Gjatë gjithë kohës jam ushqer me helmin që ma ka përgatitur jeta dhe i cili ka qenë ushqimi im i vetëm... Gjithçka filloi një ditë kur udhëtoja me trenin në të cilin isha mbyllur unë dhe dashuria ime e vetme që kisha në jetë. Frynte një erë e marrë, nga e cila treni befasisht doli nga binarët, kurse mua më hodhi në një shkretëtirë të paskajshëm, atje ku vetëm qyqet ndërtonin foletë e tyre. Një kohë të gjatë qëndrova as i gjallë, as i vdekur. Kushedi pas sa kohësh i hapa qepallat dhe e pashë veten se gjendesha në një rrugë që nuk kishte as fillim, as mbarim. Mikja ime e dashur nuk ishte askund. O Zot, ajo ishte zhdukur sikur të mos kishte ekzistuar kurrë. S’mund të pajtohesha me realitetin e hidhur se tash e tutje do të jetoja pa të. Desha të çmendem, por nuk e di si nuk u çmenda. Tërë kohën sorollatesha nëpër një shteg të mbushur me ferra e driza, kurse këmbët më përgjakeshin. Në atë rrugë pa qëllim e pa cak isha i vetmuar, madje edhe shpresa më kishte braktisur. Diçka më thoshte se mikja ime kurrë nuk kishte ekzistuar, andaj edhe nuk do ta takoja kurrë. Prej kohës kur treni që bartte me vete kohën, lumturinë dhe jetën time doli nga binaret çdo gjë bë jetën time më shkoi ters. Më kot orvatesha me tërë qenien time që ta riktheja kohën mbrapa e pastaj të jetoja me të dashurën time, por kjo ishte e pamundur. Mëngjeset nuk i shihja fare kur shfaqeshin, bile kisha bindje se ata ishin zhdukur përgjithmonë. Tërë kohën më bëhej se në jetën time qëndronte një natë e errët, e cila e hapte gojën e madhe dhe mundohej të më gëlltiste. Pjesën më të madhe të kohës e kaloja duke luftuar me vetminë time të qartur, e cila shpesh merrte trajtën e një gjarpëri të madhe e pastaj më mbështillej rreth trupit. Shpesh edhe vetvetja ngritej kundër meje duke më fyer pa pikë mëshire. Më thoshte ta harroja të kaluarën dhe të filloja një jetë të re. Kur më rrëmbente një gjumë i mbushur me ëndrra të vdekura, vetvetja ngritej tinëz meje, e hapte një varr të ngushtë e pastaj trupin e të dashurës sime e varroste në të... Mundohesha ta qetësoja mendje e tërbuar si një bishë e egër duke i thënë se një ditë edhe ndaj meje jeta do të tregojë mëshirë dhe dhembje për sfilitjet e mynxyrat e mia… Pas një kohe në një skaj të jetës më mbinë do lule të farmakosura, të cilat ma helmonin gjakun. Mundohesha t’i ndërtoja do kështjella me ëndrra të kota, të cilat i rrënonte era e parë që frynte. Shpesh jetën e krahasoja me një kalë të harbuar, të cilit kurrë nuk mund t’i qëndrosh mbi shpinë. Ai sapo më rrëzonte më shkelte nëpër trup pa mëshirë. Kur merzia dhe trishtimi ngjiteshin në zenit, orvatesha të pëlcisja nga inati pse në jetën time çdo gjë ishte përmbysur. Me sytë e mendjes së vagëlluar e shihja kohën që rrjedhte si të ishte një lumë i rrëmbyeshëm. Unë qëndroja larg atij lumi dhe nuk merrja pjesë në evulimet e natyrës. Vazhdoja tërë kohën të qëndroja indiferent në krahët e një pritjes së pafund, edhe pse e dija se ajo nuk do të më rikthente lumturinë që e kisha pasur dikur. Në heshtje ngadalë i dorëzohesha dëshpërimit, me të cilin kisha filluar ta ushqeja organizmin. Kisha harruar si duhet të buzëqeshja. Kur i shihja disa njerëz duke qeshur i merrja për të çmendur sa frikësohesha prej tyre! Kisha harruar se në këtë botë ekziston lumturia, së cilës nuk ia dija trajtën as kuptimin. Shpesh në imazh trilloja sikur kisha arritur të dilja nga kaosi në të cilin isha zhytur dhe sikur bëja një jetë të rehatshëm, kurse ajo qëndronte pranë meje dhe gjithnjë më përqafonte… Me sytë e mendjes e shihja veten si flaturoja nëpër do fusha të gjelbëruara e të mbushura me lule të bukura, kurse pas meje gjithnjë vinte ajo e buzëqeshur dhe e ngazëllyer....
Kur përfytyrimet vdisnin e shihja veten fillikat në një hapësirë të mbushur kotësi, e cila zgërdhihej me mua. Pesha e kotësisë bëhej gjithnjë më e rëndë dhe më e mundishme, kurse unë e kisha të vështirë të arratisesha prej saj. Jetën time kishte zënë të mbështjellnin rrjetat e trasha të do merimangave gjigante, të cilat jetonin duke e thithur gjakun e trupit tim. Afër meje gjendej një lumë i cekët, nëpër të cilin rrjedhte një ujë i turbulltë dhe i mbushur me kafka njerëzish, të cilët gjithnjë më vështronin me sy të nxjerrur, në të cilët hetohej një dhembshuri e paqartë. Kisha zënë të humbja forcën e trupit dhe të mendjes. Gjërat që më rethonin kishin trjatë dhe madhësi të papërcaktuar. Për çudi ato ndërronin trajtën dhe madhësinë orë e çast. Një proces i këtillë më shkaktonte thyrje nervore, nga e cila shpesh e humbja vetëdijën. Një mendje e marrë me thoshte se gjithë kjo mynxyrë ishte pasojë e shkaktuar nga një mallkim i vjetër që kishte ardhur nga njeriu që më kishte sjellë në botë pa dëshirën e vet. Ajo mendje shpesh më thoshte se unë kisha lindur i vdekur, por që isha denuar të jetoja në mesin e të gjallëve. Kisha zënë të shndërrohesha në një trup statik që është zhveshur nga ndjenjat dhe i cili zë një vend fare të parëndësishëm në natyrë. Në brendësinë e trupin tim çdo gjë kishte vdekur para lindjes. Qëndroja në fund të një tuneli të cilit nuk i shihej fundi… Dhe një ditë në një skaj të atij tuneli u shfaq një xixë e vogël shprese: e vetmja gjë që më kishte mbetur ishte që të arratisesha nga kjo jetë e tërbuar, teket e së cilës kurrë nuk arrita t’i kuptoj. Vetëm atë rrugë e kisha të hapur. Të tjerat m’i kishte mbyllur jeta pa kurrfarë mëshire. Kam mbetur pa asgjë si të isha një kërrmë që gjendet në një fushë të braktisur. Edhe miqtë me të mirë më kanë hudhur në humnerën e harresës. Ka shumë vjet që askush nuk ka shkelur në pragun e derës sime. Shumë mendojnë se kam vdekur dhe se në këtë gërmadhë gjendet kufoma ime që dekompozohet ngadalë…
Më vështroi me dy sy të fikur dhe sikur kërkonte shpëtim nga unë. U mundua të krijonte një qeshje të dhunshme, por i mungonte forca. Guri që i kishte mbirë në zemër nuk e lente të gëzohej së paku për një çast të shkurtër. Dukej i dërrmuar sikur dy herë të kishte kaluar nëpër tërë ferrin. E luta me përgjërim që të shtrihej e të çlodhej, duke i premtuar se në mëngjes sërish do ta vizitoja, madje se do t’i sjellja me vete dhe disa nga miqtë e tij të fëmijërisë. Më përcolli deri te dera, duke ecur me këmbët që mezi i vinte në lëvizje. Në ndarje më përqafoi disa çaste duke qarë si të ishte fëmijë...
Tërë natën nga imazhi nuk munda ta dëboj trajtën e tij. Më dukej sikur ai qëndronte pranë meje dhe gjithnjë më fliste për fakeqësitë e jetës së tij. Bashkë me të qaja edhe unë. Në fund vendosa që ta nxjerr nga ajo gërmadhë e ta strehoja në një shtëpi të bukur.

Kur shkova të nesërmen në mëngjes në shtëpinë e tij mbeta i shtangur. Të gjitha gjërat që gjendeshin brenda asaj dhome të vogël ishin përmbysur. E kërkova nëpër të gjitha anët e dhomës, por ai nuk gjendej askund. Në hapësirën e dhomës së mugët e kishte lënë vetëm hijën e trishtimit dhe të dhembjes që vazhdonin të jetonin edhe pa të…



MUNGESA TOTALE
　
Duhej të kishte qenë mesi i natës kur një ankth i vjetër më zgjoi nga një gjumë i trilluar. Hija e ankthit vazhdoi të më mbështillej nëpër mendje si të ishte një gjarpër i ngordhur. Të gjitha organet e brendshme kishin zënë të tkurreshin, kurse mushkëritë të fryheshin nga mungesa e ajrit. U ngrita në këmbët që më dridheshin nga disa parandjenja të kobshme. Çdo gjë që më rrethonte më dukej e mbështjell në velin e një misteri që më mbyste përdhunshum. Edhe vevetja më nuk ishte ajo që kishte qenë dje. Për çdo ditë diçka shkëputej tinëzisht nga jeta ime. "Pse u ngrite?!" m’u bë sikur më pyeti dikush që dukej sikur më vështronte përtej mosqenies. Vonë e kuptova se një pyetje të këtillë për çdo ditë ia parashtroja vetvetes, e cila gjithnjë mungonte. Ajo, në vend që të më përgjigjej, i zgurdullonte sytë e ndryshkur, të cilët ishin të mbushur me merimanga. Desha t’i them: hapi sytë e vështroje botën në të cilën çdo gjë mungon, madje edhe vdekja! Mirëpo, urat që dikur na kishin lidhur në mes veti ishin shembur përgjithmonë... Desha të shtrihem në shtratin e vjetër për ta vazhduar atë proces të kotë derisa të vdisja. Në atë çast përtej errësirës u shfaq një zë me trajtë të përgjysmuar: përse duhet të shtrihesh në arkivol kur ende s’ke vdekur?!... Po unë jam denuar të jetoj e vdekje të mos kem, të zvarritem nëpër një rrugë që s’më shpie askud! Ajo është një rrugë që gjithnjë sillet nëpër një rreth të mbyllur. Çdo ditë e jetës sime është një përsëritje e neveritshme, e mbushur me ankth e monotoni, pa të cilat jeta nuk mund të ekzistonte. Ngritem në mëngjes me gjysmë shpirti, ngase gjatë tërë natës më torturon frika se mëngjesi nuk do të shfaqet kurrë! Pastaj mendjen fillon të ma turturon obsesioni tjetër: si të gremisi ditën derisa të shfaqet mbrëmja, e cila mund të mos vie fare! E në mbrëmje sërish rishfaqet e njejta ndjenjë torturuese: si të dal në mëngjes, i cili shpesh mungon. E tërë jeta shndërrohet në një turturë rutinore, e cila është bërë pjesë përbërse e jetës...
Fillova të sorollatem nëpër hapësirën e zbrazët të dhomës së errët. Hapësira, si prej inati, zuri të tkurret ngadalë, të zhduket nga sytë e mendjes e pastaj të shndërrohet në mosqenie. Disa çaste u zvarrita kuturu nëpër hapësirën që nuk ekzistonte fare. Kërkoja të gjëja mëngjesin, por ai mungonte. Fillova të rrëshqas nëpër rrathët e kohës, e cila më mbështillej si gjarpër nëpër sy e nëpër mendje. Paprimtas ndjeva se në jetën time ishte grumbulluar një sasi e madhe e kohës, e cila më rëndonte si të ishte një kodër e madhe. Nuk dija ç’të bëja me kohën e tepërt, si ta mbysja dhe të shpëtoja nga turturat e saja. Si për inat ajo zgjatej si të ishte një masë plastike. Një ndjenjë ogurzezë hynte në mes meje dhe kohës e pastaj ushqehej me copat e shpirtit tim... Duhej të vinte mëngjesi sa më parë e pastaj të dilja nga dhoma e ngushtë, në të cilën mungonte ajri,drita, të nxehtit dhe çdo gjë tjetër. Mirëpo, s’dija ku të shkoja. S’kisha asnjë vend ku mund ta mbysja ditën, e cila shtrihej para meje si të ishte një kufomë e vjetër. Edhe miqtë e mi ishin degdisur përtej shtatë bjeshkëve dhe me ta nuk mbaja kurrfarë lidhje… Disa çaste e sfilita mendjen me gjëra absurde, me gjëra banale dhe mjaft neveritëse. I shtërngova tëmthat me duart që më dridheshin. Nga brendësia e kokës me bëhej sikur mundohej të dilte një masë e lëngështë, e cila ishte grumbulluar prej fëmijërisë. Një ndjenjë e kobshme më nxiste të arratisesha nga koha, e cila kishte ardhur gabimisht në jetën time dhe së cilës nuk i takoja fare. Mirëpo, koha e mllefosur më ishte ngjitur për shpirti si rrëshirë dhe nuk më shkëputej dot as pas vdekjes. Atëherë hetova se të gjitha objektet që më rrethonin i nënshtroheshin një mungesës totale, një mungesës që të çmendte tri herë e herën e katërt të shpinte te varret. Mungasa e mëngjesi më kishte shkaktuar një qarje të madhe në mendje dhe në shpirt. Duke e vështruar errësirën si zgërdhihej me trajtën time, hetova se mungesa e gjërave filloi të rritet si të ishte një lule e hidhur që duhej të mbinte mbi varrin tim pasi ta takoja vdekjen relative. Pas pak ajo zuri të rebelohet si të ishte një kalë i harbuar. Brenda trupit ndjeva etjen si zuri të zgjohet nga një ankth i vjetër e pastaj të ndezte të gjitha organet. Me sytë e mendjes e shihja vetveten si shndërrohesha në shkrumb e hi,të cilin pastaj era e zhdukte në hapësirë. Mungesa e ujit po më çmendte pamëshirshëm Një pikë ujë mori kuptimin e jetës. Duke e përqëndruar mendjen tek etja që lëvizte nëpër trup si të ishte një gjarpër i ngordhur, fyti m’u mbyll, kurse buzët më zunë një gisht e më shumë shkrumb. Shpirti i etur filloi një luftë të mundimshme për jetë a vdekje. Në imazh e pashë shpirtin me njëqind e më shumë plagë si kullonte gjak e qelb. Kur i hapa qepallat e lodhura vërejta se ende më mbështjellte si një qefin i vjetër errësira e frikshme. Ishte një errësirë e gjallë që mundohej të ushqehej me trupin tim. Ajo filloi të hynte ngadalë në gojë, në hundë, në sy dhe në veshë. Pesha e trupit bëhej e rëndë dhe i shëmbëllente një shkëmbit të vjetër që s’mund të lëvizë nga vendi. Errësira që gjithnjë dendësohej më krijonte bindjen se gjendesha në një skaj të ferrit. Përtej velit të trashë të errësirës i shihja njëqind e më shumë palë sy të zgurdullluar, të cilët më vështronin me frikë e trishtim. Ndjenja e frikës së paqartë filloi të m’i tkurrte të gjitha organet e trupit. Më kaploi një trill i marrë: të shndërrohesha në një krijesë mikroorganike, e cila jeton me ndjenja të vdekura. S’e dija si ta mposhtja ndjenjën e mungesës së ditës së re, e cila ushqehej me organet e brendshme. Ajo tinëzisht më kishte robëruar. Më kishte lidhur me zinxhir të trashë, kështu që tash duhet t’u nënshtrohesha tekave të saja. Nga ethet e shqetësimit zemra kishte zënë të pëlciste. Në vend të saj gjendej një gur i vogël, i cili së shpejti do të pëlciste nga mungesa e gjakut... Diçka më thoshte se më mungonte koha për të jetuar dhe për të vdekur. Para pak çastesh kisha pasur kohë të tepërt dhe të panevojshme, kurse tash ajo më mungonte. Jeta jashtë kohës mori një kuptim tjetër që i shëmbëllente një ankthit të gjithanshëm. Më kapluan ethet e dyshimit të vdekjes së shpejt. Ajo kishte marrë trajtë konkrete dhe qëndronte ulur këmbëkryq. Çdo gjë mungonte, vetëm ajo ishte prezente. Qëndroja indiferent ndaj të gjitha proceseve. I ngjaja një statujës së vjetër, të cilën dikush e harron në një fushë të braktisur. Edhe shpresa se çdo gjë është vetëm ankth më braktisi. Çdo gjë vazhdonte të arrtisej nga jeta ime. Dikur edhe vetvetja më tha "Lamtumirë përgjithmonë!" Mbeta lakuriq në mes të jetë dhe vdekjes... Në atë katrahurë të rrëmbyeshme ndjeva zorrët si filluan të ekzekutojnë një melodi të pikëllueshme. S’kisha ç’të haja, përveç të ushqehesha me errësirën e thellë. Jo, i thashë një qenies së vdekur që bënte roje pranë meje, një denim të këtillë s’e kam merituar as nga Zoti e as nga Djalli!... I zhytur në kthedrat e ndjenjave rebele fillova të qeshi marrëzisht me gjërat që mungonin...
Qëndroja në krahët e shpresës dhe pritjes së kotë. Ëndërroja të agonte mëngjesi ,i cili do të më lironte nga ato gjëra që po më mbysnin. Një zë përtej mosqenies më tha: mëngjesi s’mund të vjen pa u mbuluar trupi yt me dhe!... U shtrina në shtratin e vjetër, aty ku dikur prindërit e dashur kishin dhënë shpirt. Koha ishte lidhur nyje dhe s’lëvizte fare. Dëshirja të evuloja me natyrën dhe me gjërat që më rrethonin. Mirëpo, isha denuar që ta gremisja jetën duke u marrë me gjëra të tepërta e krejtësisht të panevojshme.



VARRI NË ZEMËR
　
Derisa qëndronte në fushën e gjelbëruar në imazh iu shfaq fytyra e saj e dashur,sytë e qeshur që shkëlqenin nga lumturia, duart e zgjatura drejt tij. Zemra po i rrihte me ritëm të çakorduar nga do ndjenja të paqarta, të cilat zhdukshin ende pa u krijuar mirë. Dëshironte të mendonte për gjëra të lumtura, të cilat i silleshin si një lumë i rrëmbyeshëm nëpër haspësirën e turpit. Kurrë më parë nuk e kishte ndjerë vetëm më shumë të ngazëllyer. Për herë të parë po e shijonte kënaqësinë e mirëfilltë që po i dhuronte jeta... Nga ato ndjenja të fuqishme e trandi trajta e saj, e cila sikur doli nga imazhi i tij e tash qëndronte në një hapësirë të ndritshme, me tërë madhëshinë dhe bukurinë e pafundme. Një zë i largët i thoshte: "Kjo nuk është qenie tokësore, por një vegim që së shpejti do të zhduket përtej mosqeniesë!" Vinte si një flutur nëpër një fushë të paskajshme e të mbushur me lule. Një mendje i thoshte sikur ishte duke jetuar në një skaj të parajsës. Shpirti si një vullkan i aktivizuar po i gufonte nga pesha e lumturisë. Brenda vetvetes po ndjente diçka që nuk mund ta përceptonte. "Pse vallë e dua kaq shumë?!" filloi ta pyeste vetveten me një zë që i dukej i huaj dhe i cili jehonte nga një kohë tjetër. Ia pa sytë që lëshonin shkëndija ngazëllimi. Fytyra e saj i gjasonte një engjulli që gabimisht ka zbritur në tokë e më nuk mund të kthehet në qiell. Ajo po afrohej ngadalë, me një hap të qetë e të heshtur, duke i dhuruar një qeshje magjike. Vetëm disa metra pa iu hedhur në përqafimin e ngrohtë nga një anë e papërcaktuar u dëgjua një krismë e fuqishme, e cila zgjati një kohë të shkurtër, ndoshta sa çel e mbyllë sytë. Ajo u shtang sikur këmbët t’i kishin hyrë nën dhe. Me sy të vagëlluar zuri të vështronte fytyrën e tij të zverdhur. Ai me shikime të dhembshme i lutej të shkonte drejt tij, të mos e ndalte hapin. Sytë e saj filluan të mbulohen me një tis të tejdukshëm, derisa trajta e tij u zhduk nga hapësira. Këmbët iu këputën në gjunj. E zgjati dorën e djathtë drejt tij sikur t’i lutej që ta ndihmonte të arratisej nga vdekja. Ngadalë, si një lis i prerë, zuri të lëshohet në tokën e ftohtë. Vrapoi si pulës që ia kanë këputur kokën drejt saj. E rrëmbeu në duar që i dridheshin nga trishimi që kishte mbirë në mendjen e tij. Trupi i saj ishte i ftohtë dhe i shëmbëllente një shkëmbit me borë. U mundua t’ia hapte qepallat, por ishte e kotë. Vetja i dukej sikur gjendej në një ëndërr nga e cila së shpejti do të zgjohej i vdekur. Vonë u bind se jeta është një ëndërr, e cila fillon gabimisht e më nuk di të përfundon. Brenda trupit të tij zuri të kallet një zjarr i madh, të cilin nuk ka dimër që mund ta fikë. Me sytë e mendjes e shihte veten si shndërrohej në hi, të cilin era e rrëmbente e pastaj e shkapërderdhte nëpër hapësirën e paskajshme . Zuri t’ia puthte buzët e mavijosura. Ato ishin akull të ftohta, kështu që zunë ta mërdhijnë. Zemra sikur i doli nga kraharori. E ndjente veten sikur gjendej në një botë tjetër, ngase bota në të cilën kishte jetuar deri tani ishte përmbysuer...
" Jemi betuar se do të jetojmë përgjithmonë së bashku!" dëgjoi një zë me tinguj të pëlcitur, të cilin nuk e dinte nga jehonte dhe a jehonte me të vërtetë. I erdhi të klithte të çirrej me sa fuqi që kishte. Dëshironte të mallkonte botën në të cilën gjendej gabimisht, nënën që e kishte lindur, vetveten që nuk mund t’i mposhte ligjet e marra të natyrës, kohën që e kishte mbytur për së gjalli. Mirëpo, çdo gjë në trupin e tij ishte shndërruar në kotësi... Pas një kohe që duhej të ketë zgjatur tepër shumë, kur i hapi qepallat e ndryshkura e pa veten se gjendej pranë një varrit të hapur. Diçka i thoshte se para shumë kohësh kishte vdekur, kurse disa njerëz të çmendur po e varrosnin në një varr që gjendej pranë një shelgut të tharë. Ai nuk kishte dëshirë të varrosej, ngase nuk dëshironte të ndahej nga një njeri i dashur. Njerëzit që e rrethonin i shëmbëllenin në kufoma, të cilat i luteshin të shkonin me ta në ferr. Qëndronte pranë varrit me ndjenja të zhdukura. Me sytë e vagëlluar nëpër një mjegull ose një mugëtirë të tejdukshme, e pa njeriun që i kishte dhënë kuptim jetës së tij si qëndronte e shtrirë në arkivol. Çdo gjë kishte humbur kuptimin dhe rëndësinë. Jeta dhe koha e tij ishin shkatërruar përgjithmonë e pastaj ngadalë u lëshua në varr. Çdo gjë që i përkiste atij u tret bashkë në arkivolin.Ai ishte një objekt i parëndësishëm që zinte një vend të pahetueshëm në natyrë, e cila ishte vdirrë nga sytë e tij. Për herë të fundit i pa ata sy që kishin perënduar përgjithmonë e që u shëmbëllenin yjeve të fikur. Dheu që po i hedhnin mbi trupin e saj e po e mbulonte edhe trupin e tij. Përtej mosqenies iu bë sikur dëgjoi një zë të përvajshëm. "Duhet të pajtohesh me ligjet e marra të jetës! Ëndrrat që i thurrëm së bashku realizojë me dikë tjetër!" ...Të gjitha qelizat në trupin e tij kishin vdekur përgjithmonë. Më nuk ndjente asgjë. Nuk e dinte kush ishte, çka kishte ndodhur me kohën që ishte ndalur e as pse po mbulohej me dhe për së gjalli. Edhe mendimet i ishin arratisur nga koka, e cila i kishte përlcitur. Mundohej të hynte në varr e pastaj ajo ta mbulonte me dhe. Kështu ndoshta do të ishte më i lumtur. Mirëpo, këmbët i ishin këputur në gjunj, ishte shndërruar në një mekanizëm të ndryshkur... Kur arkivoli u mbulua me dhe i ngjau sikur qielli u copëtua e pastaj rrëshqiti mbi trupin e tij. Një kohë të gjatë nuk e dinte a ishte varrosur ai apo ajo. Me sytë e mendjes e shihte veten të mbyllur në varr, kurse ajo i qëndronte te koka dhe varrin ia ujiste me lotët e nxehtë. Kishte bindje sikur po binte një shi i rrëmbyeshëm. Trupi i ishte bërë qull nga uji i ftohtë. I dukej sikur po notonte nëpër një det me ujë të ngrirë. Trupi i ishte ndarë në shumë pjesë, kurse ai me këmbë të gjymta vraponte nëpër një fushë të mbushur me varre. Një zë i largët i thoshte "Pse po ikën nga varri yt i hapur?!" Nga vështrimi i tepërtë varri zuri të zhduket nga hapësira. Në atë çast zëri i vetvetes i tha:"Ai varr nuk është hapur në tokë, por në zemrën tënde. Peshën e tij do ta bartesh gjatë gjithë jetës!" Pak më vonë i tha vetvetes:" Unë më nuk jetoj! Koha për mua është ndalur përgjithmonë si të ishte një orë e prishur!" ... Jeta pas vdekjes i dukej e neveritshme, megjithatë sërish nuk mund të arratisej prej saj. Nuk e dinte trupi apo mendja e tij zvarriteshin nëpër një hapësirë të boshatisur. Me sytë e vagëlluar e kërkonte trajtën e vdekjes apsolute, e cila për çudi gjithnjë arratisej prej tij. Pas një kohe të papërcaktuar me njëqind sakrifica mezi arriti të ngritet në këmbët që i dukeshin të huaja. Nga qielli i mbushur me re të zeza filluan të reshin do kujtime nga një kohë e vdekur së cilës besonte se kurrë nuk i kishte takuar. Përsëri zuri ta vështronte varrin me sytë që e kishin humbur fuqinë. Mbi të kishin mbirë do lule të njoma, të cila kundërmonin aromë të këndshme. U mundua ta gënjente vetveten, duke i thënë me zë të heshtur: "Ajo kurrë nuk ka ekzistuar në këtë botë të mallkuar! Atë e ka trilluar mendja ime e marrë!" ... Ndërkaq vetvetja i tha më zë të përvajshëm: "Ajo ka qenë një engjëll që patjetër i është dashur të kthehet në qiell! "... E ngriti kokën e rënduar përpjetë, e cila i dukej sikur i kishte shkëputur të gjitha lidhjet me trupin e tij. Me shikime zhbiruese filloi ta kërkonte yllin e fatit të tij. Pak më vonë kuptoi se ylli i tij përgjithmonë kishte perënduar, andaj e vetmja rrugë e tij ishte që të mbyllej në guacën e vetmisë dhe aty ta tjerrte kohën që pikonte pelim të zi...
"Të jetosh i vdekur në mesin e të gjallëve qenkëshka shumë rëndë!" i tha vetvetes me zë të mekur...