Ajo që është më e ligë është se dhunuesit e lirisë quheshin “çlirimtar”. Fatiligë e deshi që edhe populli shqiptar të jetë në mesin e atyre popujve që dhan kontributin e vet në Luftën Antifashiste, por që u nëperkëmb nga forcat sllave dhe mjeranët shqiptarë të bandave të kuqe kriminale, të cilat ishin pagëzuar nga qendrat e Beogradit e Moskës me emrin Komunist.
E verteta megjithatë duhet te thuhet. Jo për te nderruar herojtë, por qe tu ipet atyre vendi meritor në historiografinë tonë te re. Ekziston vetëm një histori ajo faktografike, por mjerisht edhe kjo histori që është shenuar mbrapsht për martirët tanë quhet histori. Me gjuhen e së vertetës faktografike duhet të nderohen, tu ipet vëndi i meritur te gjithë atyre burrave të cilet me pënd apo pushkë vepruan, punuan, u sakrifikun për të mirën e kombit tonë. Le të jëtë ky punim një shënj respeti e falenderimi ndaj veprës madhore të nacionalistit Mehmet Gradica, por jo vetëm të tij por edhe të shum burrave tjerë që luftuan për lirinë e Shqiperisë si Prekë Cali, nga trojët etnike shqiptare që sot gjinden nën Malin e Zi, Xhemë Gostivari, nga trojet etnike shqiptare që sot gjinden nën Maqedoni, Muharrem Bajraktari i Lumës, si dhe shum të tjerë që u martirizuan për dinjitetin tonë kombëtar.
Mehmet Gradica u lind në vitin 1912. Babai i tij quhej Isuf, kurse nëna Çame Berisha nga fshati Gllanasellë e Drenicës, ishte motra e luftëtarit të dëshmuar Lutë Gllanasellës. Mehmetit babai i vdes herët, dhe një pjesë të mirë të jetës së tij Mehmet e kaloi tek familja e nënes. Ishte bir i familjes se deshmuar atdhetare Ukaj te fshatit Gradicë te Drenicës. I rritur në një familje te dëshmuar atdhetare dhe rrezë malit të Qyqavicës, mal ky i cili u kishte bërë ballë shum furtunave të kohës. Ky vënd rriti shumë bijë e bija, por të rrallë ishin ata që do të ishin një më malin e Qyqavicës. Fati e deshi qe Mehmet Gradica të ishte njëri nga ata bijë që lindi ne këtë tokë, jetoi në këtë tokë dhe u martirizua për këtë tokë duke mos u lekundur asnjëhere ne idealet e tij madhore.
Bashkëluftetarët e tij, kur flasin me plot respekt per komandantin e tyre tregojnë se Mehmet Gradica, per nga pamja ishte mjaft i pashem, trup gjatë, energjik dhe gjaknxhtë. Gjithnjë rrinte veshur me rrobat e oficerit dhe armet e ngjeshura qe i shtonin edhe me teper bukurin. E madhe ishte fuqia e fjalës së Komandantit.
Mehmeti Gradica në moshën gjashtëmbëdhjetëvjecare burgoset në burgun e Mitrovicës. Nga ky burg arrin të arratisët. Më pas kalon në malet e Kosovës. Një pjesë të kohës e kalon në Shqiperinë Londineze. Pas pushtimit të Kosovës nga nazi-fashistët, u krijuan rrethana të reja për vëndin tonë. Intelektualet se bashku me atdhetarët e shquar filluan një organizim të ri duke ju pershtatur kushteve dhe rrëthanave të krijuara jo vetëm në Kosovë por në mbarë hapsirën etnike Shqiprate. Edhe pse viset shqiptare ishin nën pushtimin nazi-fashist, forcat qetnike të perkrahura nga pushtuesit Italian ndermorrën disa sulme te organizuara mbi vëndbanimet shqiptare. Në këto rrethana në vitin 1941 nga Shqipërija Londineze, Mehmet Gradica kthehet në Kosovë, në shërbim të Qeverisë Shqiptare me detyrë postkomandant i xhandarmërisë. Kishte sherbyer si shef xhandarmerie ne Vuçiterrn, Skënderaj e Mitrovicë. Në vitin1943 fiton gradën e togerit. Duhet theksuar ketu edhe inkuadrimin e Mehmet Gradicës në regjimentin e Gjafer Devës ose siç është shprehur publicisti Idriz Lamaj „burr i shtetit shqiptar etnik“, i cili në atë kohë ishte ne postin e Ministrit të Mbrendshem të Shqiperisë. Arsyeja kryesore e inkuadrimit ne regjiment ishte lufta per pengimin e perhapjes së demagogjisë sllave në Kosovë të quajtur Komunizem. Mehmet Gradica kishte angazhuar njësitet e vata për ta kapur komunistin Rifat Berisha, i cili punonte në prefekturën e Gjilanit Mehmeti ishte nacionalist, kishte nje urrejtje patologjike ndaj Komunizmit, dhe ky është shkaku kryesor qe edhe sot emri i tij permendet shum pak per mos të thën fare ne shkrimet e botuara nga disa studiues nostalgjistë në Kosovë.
Kontributin e tij gjatë sherbimit per një kohë në Ushtrinë Kombëtare Shqiptare, ishte i një rëndesie të veçant duke iu falenderuar aftesive të tij si strateg u shqua ne shum beteja kunder pushtuesve serbo-malazezë, përgjatë kufirit të Shqipërisë etnike.
Kur forcat serbe u rreshtuan në grykën e Ibrit, në nëntor të vitit 1941, ku përgatiteshin të pushtonin Pazarin e Ri dhe më pas të kalonin në Kosovë per te bere masakra ne popullsin shqiptare, u paraqit nevoja e menjehershme e ndalimit te kalimit te forcave serbe në Kosovë. U mblodhen luftetarët nga vise te ndryshme të Kosovës si nga Rugova, Peja, Burimi, Deqni, Drenica, Shala, Llapi etj. dhe sulmuan forcat sebe në Rashkë. Në këtë betejë perveç Mehmet Gradicës me trimat e tyre u dalluan edhe Shaban Polluzha, Miftar e Halil Bajraktari, Ferat Kotorri, Sak Fazlija, Tahir Elshani, Adem Arifi dhe shum luftetarë të tjerë. Qeta e udhëhequr nga Mehmet Gradica ndermori disa sulme me sukses ne rrethinen e Pazarit të Ri.
Në dimrin e vitit 1941-1942 në zonat e Drenicës, Shalës dhe të Llapit u krye një riorganizim forcash që do të merrnin për sipër detyra të reja, ky organizim i ri u krye pasi që udhëheqesit luftarak të qetave tona popullore ishin në dijeni lidhur me strategjinë e levizjeve serbo-çetnike, pastaj bashkpunimin e tyre në fshëhtësi me pushtuesit italian, prandaj vazhdimi i luftimeve ishte jetik për fatet e kombit. Kësisoi do të vinin pesë ditë e nët sulmesh të pa ndërprera në Koloshin, ku forcat serbo-çetnike u thyen keqas dhe u larguan përtej kufirit tonë. Edhe në këtë aktë madhor të rezistencës shqiptare, shkelqeu trimeria dhe aftësia e Mehmet Gradicës, i cili me luftëtaret e tij mbajtën pozicionet e para.
Me formimin e Lidhjës së Dyte të Prizrenit (16 nëntor 1943) mbrojtja shqiptqre u bë me e organizuar, ndonse edhe me tej barrën kryesore e mbanin forcat vullnetare te organizuara në menyrë tradicionale. Është mjaft me rëndesi të theksohët se në Kuvendin e Skënderajit (16-19 shtator, 1943) dhe të Palluzhës (17-20 qershor, 1944), në organizim të Hamdi Gashit, Miftar Bajraktarit, Mehmet Gradicës, Mulla Iljas Brojës, Azem Oruqit, Rexhep Xjelit, Mulla Ibrahim Palacit etj. iu dha perkrahje e pa rezervë vendimeve të Kuvëndit të Parë e të Dytë të Lidhjës së Dytë të Prizrenit. Ishte viti 1943, kur Mehmet Gradica se bashku me Ahmet Selacin kishin luftuar kundër forcave çetnike në Stan-Tërg dhe në Luginën e Rashkës. Në luftë per mbrojtjen e kufirit me Serbinë prap shkelqeu Mehmet Gradica se bashku me trimat si Pajazit e Adem Boletini, Sali Kolldura Gashi, Bislim Bajgora etj. Biri i Drenicës mbeshteti jo vetëm me trimërin dhe mënçurinë, por edhe me pasurinë e vet, Lidhjen e Dytë të Prizerenit duke paraparë tek idetë dhe fryma e saj të ardhmen e lirë të gjeneratave shqiptare që do të vinin më pas. Në disa beteja luftarake, në kuader të kësaj Lidhje, Mehmet Gradica shpalosi pos të tjerave vizionin e një luftetari qe veshtron larg. Edhe pse kishte mbajtur grada në ushtrinë kombëtare, ai kurdoherë u keshillua me bashkëluftëtaret e vet, tek te cilet kishte besimin e plotë si me vellëzerit Miftar e Halil Bajrakteri, Ferat Kotorri, Brahim Luta, Rexhep Gjeli, Osman Bunjaku, etj. Të gjithë këta trima te deshmuar në luftrat per mbrojtje te Shqiperisë Etnike, e cila do te ishte e lirë dhe demokratike pa diktaturën Komuniste. Raportet ne mes te dy komandanteve Mehmet Gradica dhe Shaban Polluzha ishin ftohur disa here per arsye ideologjike. Mehmeti ishte shum me i ri, më strateg dhe një nacionalist i thekun, (koha tregoi se ishte shum me largpamës) nuk kishte besim tek Shabani per shkak te lidhjeve te tij me disa komunist shqiptar si Fadil Hoxha, sherbyes te pushtuesve serb, nga ana tjeter vet Shabani ishte me i zemruem me mos perfilljen e Mehmetit. Meritat per pajtimin e dy komandanteve i takoin heroinës së kombit bijës së Shkodrës, Marije Shllakut, e cila ishte shprehur për rastin: “dhe kjo jo per hatrin tim (pajtimi BM), por për hatrin më të madh që është Atdheu ynë, për hater të Flamurit, për hater të gjakut të derdhur të mijra shqiptarve të pa fajshëm, që po vriten për ditë e më nga brigadat partizane, që nuk kan as Zot e as Fe, as Nder e as Atdhe”. Pajtimi i fundit i Mehmet Gradicës dhe Shaban Polluzhës, u arrit në Fshatin Gradicë, më 12 shkurt të vitit 1945, ndermjetësues ishin: Miftar Bajraktari, Rexhep Xheli dhe Brahim Luta. Pajtimi pati rëndesin e vet dhe te dy komandantet e mbajten fjalën e dhën derisa ran heriokisht në fushen e nderit.
Mehmeti gjithmonë bashkpunoi me trimat tanë per qështjen madhore te vendit tonë të shtrenjtë, deshmi për këtë është edhe gjyqi i Prizerenit, i cili zgjati dy javë, 29 qershor-13 korrik1946, ku prokurori (Ali Shukriu) nder te tjera e akuzoi bijën e Shkodrës Marije Shllaku se „në nandorin e vitit 1944, bashk me Mehmet Gradicën, Adem Shalen e Met Dinin, ka tubue disa qindra forca per me pushtue Pejën e „posaçlirueme“.
Largimi i pushtuesve nazi-fashisteve nga Kosova nuk solli lirinë e pritur, por perkundrazi, Kosova u pushtua nga serbet ku populli shqiptar trajtohej si rob lufte. Më urdhërin e Titos, Komandant Suprem i UNÇ dhe APJ, të 8 shkurtit të vitit 1945, u vëndos në Kosovë Administrimi Ushtarak, „deri në rregullimin e rrethanave“, përkatesisht deri në aneksimin e saj nga Serbia. Komandës së Administrimit Ushtarak iu dhanë autorizime të plota, ndërsa për të gjitha veprimet ajo përgjigjej vëtem përpara Komandantit Suprem, J.B. Toto. Vendosja e pushtetit ushtarak në Kosovë ishte forma më e vrazhdë e regjimit diktatorial, që kishte qëllim të gllabëronte dhe t´ia aneksonte Kosovën shqiptare Serbisë, përkatësisht Jugosllavisë. Një diktaturë e tillë ushtarake qe vendosur më parë se në Kosovë edhe në Banat, Baçkë dhe Baranjë, territore në te cilat shumicën e popullsisë e përbënin hungarezët dhe gjermanët.
Si pjesë e këtij skenari qe cekem me lartë, u kryen vrasje të shumta në forma te ndryshme pa dallim moshe e gjinije. U bë ndalimi i flamurit kombetarë pastaj detyroheshin shqiptarët qe te flasin ne gjuhen serbe. Mobilizimi i dhunshem u krye në te gjitha viset shqiptare, si shembull po permendim mobilizimin e shkurtit ku u morën me dhunë prej viseve të Drenicës dhe Shalës mbi tre mijë meshkuj 15 vjet e lartë, me preteksin për ti quar në luftimet e kufijve verior të Jugosllavisë. Ky mobilizim është e natyrshme se u kundershtua nga e gjithë popullata shqiptare me prejashtim te lojaleve te sllavizmit te cilet edhe me parë kishin marrur aksione te perbashketa me forcat serbe kunder popullit te vet. KQ i PKSH bënte thirrje për vëllazërimin e popullit shqiptar me popujt jugosllavë e grek, kjo sipas komunisteve ishte interes I lartë qe kërkonte atdheu.
Lufta e Drenicës dhe roli i Mehmet Gradicës
Prijësit e Drenicës të cilët edhe më par ishin dalluar në luftarat kunder ushtrive pushtuese serbo-malazeze, për tu dalur zot tokave tona etnike, është plotsisht e natyrshme se nuk pranuan të jenë pjesë e ideologjisë komuniste. Duhet shtuar se numri i komunistëve në terë Kosovën ishte shum i vogël, dhe nuk gezonin aspak perkrahjën e popullit, kurse tek forcat nacionaliste ishte e kunderta. Personalisht komunisti Fadil Hoxha, (i cili edhe kishte jëp urdher për fillimin e sulmit frontal kundër kryengritësve shqiptar), kishte patur kontakte me Shaban Polluzhën, i cili kishte pranuar të bisedonte me të. Mehmet Gradica ftesës për tu takuar me komunistin Fadil iu pergjigj shkurt:“babës tëm po te ja kisha pa yllin në ball pa i ra plumb nuk e kisha lanë“. Edhe prijesit e tjerë të Drenicës nuk kishin fare besim në demagogjinë komuniste të Fadil Hoxhës.
Për te shuar qëndresën në Drenicë u angazhuan forca të mëdha jugosllave, të cilat përbëheshin nga 3 divizione dhe 1 brigadë e veqantë: Divizioni i 46-të serb, i 52-të i Kosovës, Grupi Operativ i Brigadave dhe Brigada e KMPJ. Veq këtyre, kohë pas kohe në këto luftime u angazhuan she Divizioni i 24-të dhe i 29-të serb, ai i 41-të dhe 50-të maqedonas. Këto forca numëronin mbi 42 000 veta. Në një urdheresë të datës 28 janar 1945, lëshuar nga Shtabi Operativ i Kosovës, veq tjerash, thuhej: “Duhen shkatërruar shtëpitë nga të cilat bëhet rezistencë, fshatrat të denohen kolektivisht, të rrënohen apo të digjen, kurse mëshkujt prej moshës 17 deri 35 vjeç të mobilizohen me dhunë. Ata që dyshohet se kan marrë pjesë në luftime të arrestohen dhe te pushkatohennë vënd”.
Kunder një numri të madh ushtarësh serb dhe komunisteve shqiptar apo mjeranëve, Mehmeti kërkoi një bashkëveprim në mes të Drenicës dhe Shalës, konkretisht me Ahmet Selacin. Cëllimi ishte që të zgjerohej fronti i luftës kundër pushtuesve serb. Në Shalë fatkeqsisht jo vetëm qe nuk gjetën perkrahje, por falë gjeturisë së Mehmetit dhe ndihmës së trimave shaljan, u arrit që ti shpetoi atentatit që kishin pregaditur Xhemë dhe Hamit Bajgora ndaj Mehmetit. Atentatorët u zunë dhe në vëndin e ngjarjës iu dha haku nga Mehmet Gradica, me pushkatim. Mehmeti menjehere ishte detyruar që se bashku me trimat e vet te kthehet prap në Drenicë.
Rreth pranimit të Brigades së Drenicës dhe komandantit Shaban Polluzha i cli ju pergjigjë urdherit të ShO të UNÇ të Kosovës, që te largohej nga Kosova, nacionalisti dhe luftetari bashkohës, Sali Kolludra është shprehur në këtë menyrë:”Ne i kishim parasyshë kontaktet e Shabanit me Fadil Hogjen dhe shoket e tij, të cilet ia dolen ta bindin që të niset në luftë në Srem me gjithë ata luftetarë. Me duhet të thëm se ne fillim percaktimi i Shabanit qe të niset në rrugë na befasoi, por edhe na zhgenjeu shumë. Ai nisëj që të luftoi kunder gjermaneve në veri, ndërsa në Kosovë hordhitë cetnike dhe partizane bënin kerdinë duke prerë shqiptarë”. Por cila ishte arsyeja e Komandantit Shaban Polluzha, I cili gëzonte respekt të madh në popull, që pranoi ti bindet një urdheri të tillë? Ku ishte betimi i tij dhe prijësve tjerë se do vdesin por nuk do tu nenshtroheshin pushtuesve serb dhe sherbyesve të tyre?
Urdherin per kthimin e Brigadës së Drenicës mbrapa nga Podujeva nuk e ka dhën Shaban Polluzha (i cili me urdher te Fadil Hoxhës ishte nisur me Brigaden e Drenicës per të luftuar perkrah vraseve shekullor) por Miftar Bajraktari pas lajmit se forcat serbe kishin filluar masakrat ne Drenicë, është per të ardhur keq se si Ramadan J Rexha autor i librit „Kujtimet e mija- dëshmi historike“ i cili si pjesmarrës i drejtperdrejt e shtremberon këtë fakt, madje as qe permend fare rolin e Mehmet Gradicës dhe Miftar Bajraktarit në Luftën e Drenicës.
Brigada e Drenicës, gjatë rrugës nga Podujeva për në Drenicë, u ndesh në disa pritë te forcave pushtuese. Në fund të janarit të vitit 1945 drejt Drenicës po mësynin mijra forca ushtarake serbe, shtabi luftarak i rezistencës së patriotëve shqiptarë, vendos të çajë rrethimin që fillonte me marrjen e urës së Pestovës. Kjo urë u sherbënte forcave serbe për të prerë lidhjet dhe komunikimet e luftëtareve shqiptarë me zonën e lirë të tyre për nga mund të vinin jo vetëm bukë e fishekë, por edhe luftetar të rinj qe rreshtoheshin në krah të forcave patriotike. Sulmin mbi urën e Pestovës e udhëhoqi Mehmet Gradica. Rezistenca e partizanëve serb e shqiptarë, në fillim ishte mjaft e madhe, por falë trimërise se Mehmet Gradicës i cili sulmoi ne drejtim te pozicioneve të armikut më bomba dore, sulm ky i cili u ndoq edhe nga trimat e tjerë detyruan komunistet serb e shqiptarë që te marin arratinë.
Mehmet Gradica se bashku me ushtarët e vet aplikonin taktikën e veprimeve të befasishme, duke u zhvendosur shpejt dhe me mjeshtri. Sulminin vetëm kur ishin te sigurt se do te korrnin fitore, kjo bëhej per arsye të epersisë ushtarake te forcave të armikut. Sjellja e një numrit të madh forcash pushtuese sllave, të udhëhequra nga Petar Brajoviç dhe mjerisht ne mesin e tyre kishte edhe komunista shqiptarë te cilet moren pjesë ne vrasjen e mijra shqiptareve, bënë qe rezistenca e Drenicës të shuhet me vrasjen e dy udheheqesve kryesor, Shaban Polluzha dhe Mehmet Gradica në betejën e fundit qe u zhvillua në Terstenik, me 21 shkurt 1945, në një kullë ne lagjen e Dvoranve. Gjylja e topit, kishte goditur një tra të kullës, i cili i bie në këmbën e djathte mbi gju, te Mehmet Gradicës duke e plagosur rënd. E nxjerr pasqyrën nga gjepi dhe duke u shiquar në të thotë: “Eu Mehmet Gradica të hangren rrebelat”. Edhe pse gjëndja shendetsore e Mehmetit ishte e rënd, ai gjën forcë dhe për komandant e emeron Rexhep Xhelin. Qëndresa e luftetarëve vazhdoi edhe me tutje. Në këtë luftë ran heroikisht edhe komandanti i batalionit të Llapit, Rifat Maloku, komandanti i batalionit të 5-të, Hazir Gjaka dhe shum trima të tjerë. Për terheqjën e komandantëve të plagosur, Shaban Polluzha dhe Mehmet Gradica, nga rrethimi u kujdesën: Rexhep e Ajet Xheli, Brahim Luta, Smail Muja, Asllan Lladrovci, të cilët arrijnë te qajnë rrethimin dhe nisen në drejtim të Gllogovcit (Drenasit), në fshatin Qikatovë e Vjetër si pasojë e plagëve te marrura Komandati Shaban Polluzha ndërroi jetë, të cilin e vorrosin nën akull të Lumit Drenica, tek vëndi i quajtur bresillë. Nga këtu, Mehmet Gradicën e plagosur, e bartin bashkluftetarët e tij Brahim Luta, Rexhep Gjeli, Isuf Gilani e Xhemë Zeqiri, e bartin në drejtim të fshatit Dobroshevc, tek shkolla e këtij fshati edhe nderoi jetë në mbrëmje te po kesaj dite. Kufomën e komandantit e vendosin në shtëpin e Brahim Lutës në fshatin Gllanasellë. Të nesermën, u varros nga po keta trima trupi i nacionalistit, në vreshtat e Brahim Lutës në vëndin e quajtur Makresh, varri i tij per një kohë u mbajt ne fshehtesi, pasi qe ky ishte edhe amneti i heroit, që kufoma e tij të mos bien në duart e komunistëve. Por ky sekret zgjati vetëm gjashtë javë, pasi që komunistët kishin arritur që te arrestoin luftetarin Isuf Gjilani, i cili pas maltertimeve kishte treguar se ka marrur pjesë në varrim, por varrin nuk kishte arritur ta gjejë, per arsye se nuk ishte nga ky rajon. Prandaj se bashku me OZNEN, shkon në shtepinë e Brahim Lutës dhe iu lut nënës Azemine që te tregoi se ku është i varrosur Mehmet Gradica.
Edhe pas vrasjës së komandantit Mehmet Gradica, shokët e tij e mbajtën fjalën e dhën, që mos te dorëzohen para pushtuesve serbo-komunist. Por të vazhdojnë luftën e armatosur por tani në nje formë tjetër. Kështu Rexhep Xheli vritet ne Malin e Qicavicës së bashku me djalin e vetëm në luftë kunder pushtuesve serb. Smail Muja vritet pabesisht në fshatin Nekovc. Brahim Luta, Ajet Xheli, Hajdin Haxhiu, vritën në një bunker afer fshatit Ciceli se bashku me Shaban Bunjakun.
OZNA tani filloi te ndjekë edhe bashkeluftetarë te tjerë te Mehmet Gradicës, duke i burgosur, maltertuar, disa prej të maltertuarve nga plaget e marrura edhe vdesin, si është rasti i gjandarit të tij Hazir Morina i cili nga torturat e marrura, nuk mundi të jetoi mbi një muaj. Gruan e agjës se Mehmetit, Zojën, OZNA e kishte marrur në shtepin e saj të lindjës ne Qikatovë të Vjetër, pasi e kishin vrarë e kishin hudhur në Lumin Drenica. Pas disa kohesh kufoma e saj kishte dalur jasht ujit. Edhe pse ajo identifikohet nga të afermit e saj, nuk u lejua nga lojalët e pushtuesit që te varrosej në varrezat e familjës, por aty ku është gjetur. Edhe sot nuk i dihet varri. Të gjitha armët që i kishte mshefur komandanti Mehmet Gradica u zbuluan, dhe u derguan në Skenderaj. Këto armë u gjënden në familjën e Brahim Lutës të fshatit Gllanasellë, në familjën e Smail Mujës të fshatit Gradicë, në familjën e Syl Morinës të fshatit Qikatovë e Vjetër, etj.
Vrasesit e toger Mehmet Gradicës ishin ata te cilet realizonin planet serbe per asimilimin dhe zhdukjen e kombit shqiptar te pergaditura ne Beograd me heret dhe te perkrahura nga Moska, si ne aspektin ushtarak ashtu edhe ne atë diplomatik, i vënin në jetë. Nder me të merituarit per këtë ishte edhe Komisari Fadil Hoxha, i cili per ironi, varroset me nderime ushtarake.
Ne fund duhet shtuar se toger Mehmet Gradica u flijua ne moshen 33 vjeçare per te mos u pushtuar tokat tona etnike nga sllavet, per te mos u perdhosur kombi ynë, gjuha jonë, u flijua qe flamuri jonë te jetë ashtu sikur ishte ne duart e Kastriotit.
Besim Morina, Drenas
Burimi: Albapress.com
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen