Irena Gjoni: Sozia

Sozia

(Shkeputur nga libri "Gjysma dashurish")

 Përfundimisht u rehatua në kolltukun që i binte sipas numrit të biletës. Të njëjtën gjë bëri edhe fëmija i saj i vogël, i cili i kishte mbledhur gjunjët afër gjoksit dhe mbi ta bënte ecejake me një makinë lodër.
- Fli tani, mbylli syçkat xhëmla e mamit dhe gjumin e ëmbël, - i tha fëmijës llastueshëm duke i dhënë një të puthur.
Kishte zgjedhur të udhëtonte natën me traget, me shpresën se udhëtimi prej gjashtëmbëdhjetë orësh do të ishte më pak i lodhshëm për fëmijën e saj. Në këtë çast nga njësia qendrore u shuajtën pjesa më e madhe e dritave duke u kombinuar çdo pesë - gjashtë radhë. Ishte ora rreth dymbëdhjetë dhe shërbimi i tragetit u krijonte kushte pasagjerëve, që të flinin disi në një ambient jo shumë të ndriçuar. Ndërsa asaj i duhej të qëndronte zgjuar. Kështu bënte gjithmonë, sa herë udhëtonte me djalin. Dhe kur fëmija e pyeste se pse nuk flinte, i përgjigjej: “Se të ruaj ëndrrat ty, shpirt!”
I dukej sikur po të flinte, dikush do t’i rrëmbente djalin. Ose sikur do t’i humbiste nëpër labirinthet e tragetit. Ose mos i rrëzohej në ndonjë cep afër detit dhe fantazira të çmendura të kësaj natyre. Prandaj më mirë preferonte ta vriste gjumin me lloj-lloj mënyrash.
Hodhi sytë rreth e rrotull dhe plateja e saj iu duk më e madhe se sa e kishte vënë re në fillim. Ndoshta dhe për faktin që shumë pak kolltuqe ishin zënë në raport me gati 600-700 vendet që kishte. Arsyeja ishte e kohës së udhëtimit. Në fillimin e vjeshtës shumë pak njerëz udhëtonin nga ishujt në drejtim të qyteteve të mëdhaja. Kjo kishte të mirën e vet, sepse mungonte kaosi i turistave të zhurmshëm. Por nga ana tjetër, ishte pak e frikshme ajo qetësi. U mundua të vriste gjumin dhe qetësinë duke përzgjedhur programet televizive, por asnjë nuk e shijoi. Hodhi sytë në pikturat abstrakte të varura gjithandej si për të zbërthyer çdo vijë dhe nuancë. Iu duk se e gjeti mënyrën për të vrarë kohën duke u zhytur në simbolikën e tyre. Përpiqej ta vendoste veten në vendin e atij që i kishte krijuar për të kuptuar sa më shumë prej pikturave. Mes ravijëzimeve që mundohej të deshifronte, u përhumb dhe e kaploi gjumi. Kur hapi sytë, nuk e kuptoi nëse kishte kaluar një sekontë, një minutë, një orë apo një shekull. Ajo që e tronditi ishte mungesa e të birit në krah të saj. E tmerruar u ngrit vrulltas dhe filloi të vraponte mes radhëve të ndenjëseve. Në një fragment sekonte ndjeu zërin e djalit që vinte nga kolltuqet e dy-tre radhëve më përpara. Mori frymë e lehtësuar dhe ndali hapat. Sapo i biri kishte shkëmbyer përshëndetjen tradicionale “Ciao” me një person të cilit ajo i shihte vetëm profilin. Nën dritën e mjaftueshme iu duk një portret simpatik dhe tepër modern me kokën e qethur zero, për moshën që ajo i dha. Për të ishte diku rrotull të tridhjetepesave.
Kur e pa që djali nuk ishte pre e ndonjë prej “rreziqeve” të saj të fantazuara, u ul e qetë tek kolltuku bosh prej nga dëgjonte dhe kontrollonte gjithçka. E admironte atë aftësi të të birit për të hyrë në komunikim edhe me të panjohur. I dukej interesante në lajtmotivin se përmes njohjeve pasurohej në përvoja jetësore dhe “personazhe”. Ndërsa nga ana tjetër ishte “rreziku” i së panjohurës së individëve dhe situatave. Prandaj shpeshherë ishte një vëzhguese e rreptë për së afërmi, ose për së largu e hapave të të birit. Dhe kur shihte se bisedat merrnin një rrjedhë që s’i pëlqente, ndërhynte me mjaft elegancë duke i dhënë fund. Mes saj dhe të birit, pavarësisht se i vogël, kishte një kod të heshtur me të cilin merreshin vesh për bukuri. “Dy krijesa, por një e menduar,” - i thonin njëri - tjetrit gjithmonë gati në një gojë.
- Parli italiano? – dëgjoi përsëri zërin e të birit në pyetjen standarde për të nisur një bisedë në një traget, kryesisht me turista.
- Parlo , - tha tjetri dhe në profil ajo i dalloi një buzëqeshje që iu përhap në fytyrë. Ishte shumë e lexueshme. Tjetrit i pëlqeu që dikush po përpiqej të hynte në bisedë me të në atë traget të heshtur, ku rrallë kalonte ndonjë punonjës i shërbimit. Edhe pasagjeri më i afërt me të, një burrë rreth të 50-tave me të cilin ndante batanijen e vetme që kishin mbuluar trupin të dy, flinte. Ndoshta atij iu duk një mënyrë e mirë për të vrarë atë natë pa gjumë. Një tjetër arsye që edhe ajo vet po e ndiqte bisedën mes të dyve, ishte po për të vrarë gjumin dhe natën.
- Parlo, - përsëriti tjetri, - tu parli?
- Parlo poco, - iu përgjigj djali. – Capisco bene, ma non posso parlare bene. Voglio imparare.
- Perche da dove sei? – e shtyu më tej bisedën tjetri.
- Sonno d’Albania. - u shpreh vogëlushi te i cili vëreheshin gabime në të folurin e gjuhës së huaj.
Tjetri u entuziazmua aq shumë, sa gjithë profili i shndriti dhe iu duk sikur lumturia e botës kishte zbritur në të.
- Po pse nuk thua që jemi nga e njëjta baltë, o shqiptar i vogël, -tha duke nxjerrë vrullshëm dorën e majtë nga poshtë batanija dhe e rroku pranë gjoksit djalin e vogël.
- Edhe ti shqiptar qenke? – pyeti djali tashmë i gëzuar se do ta ndërtonte më lehtë bisedën në shqip.
“Edhe në fund të botës ka shqiptarë, - mendoi ajo duke ndjekur bisedën. – Thonë se gjithë shqiptarët e kanë një lugë gjak të përbashkët. E çuditshme, po si shkoi dhe gjeti një shqiptar për të biseduar në gjithë këtë traget! – dhe nënqeshi në heshtje me të birin.
- Si e ke emrin? – vazhdoi biseda.
- Idil. Ma ka vendosur mami dhe shpesh më thërret Idili i gëzuar. E di si më thotë gjithmonë? Se kur linda unë, për të ishte gëzimi më i madh që ekzistonte. Iu duk sikur atë çast u krijua bota. Sikur gjithë galaktikat dhe universet morën fytyrën time. Sikur jeta atë çast filloi. Dhe sa shumë shpesh m’i përsërit këto fjalë, - tha fëmija me një frymë.
- Ta gëzosh dhe paska pasë të drejtë mami yt, - ia ktheu ai. – Je një fëmijë shumë i bukur, shumë i zgjuar dhe shumë i ëmbël. Sikur të mos ishe ti, kushedi sa e dhimbshme do më dukej kjo natë.
- Po ti si e ke emrin? – e pyeti fëmija.
- Edhe unë për koiçidencë, e kam emrin si ti, - fytyra vazhdonte t’i rrëzëllente. – Edhe për nënën time kur linda unë, ka qenë gëzimi më i madh. Isha djali i dëshiruar që erdha pas shumë motrave, ndaj më vuri këtë emër. Edhe ajo më thërriste Idili i gëzuar. I solla gëzimin kur linda dhe e kam kërrusur tani, - tha duke u mvrenjtur Idili i madh.
- Përse? – pyeti në mënyrë naive Idili i vogël.
- Përse? Se ndoshta fati s’është gjithmonë i mirë me ne, - ia ktheu Idili i madh, pa ditur se si t’i përgjigjej saktë të voglit. Dhe për të devijuar bisedën, i tha: - Me kë po udhëton?
- Me mamin, por atë si rrallëherë e zuri gjumi. Ajo s’fle kurrë kur udhëton me mua.
- Po mos bëhet merak kur të shohë që s’je me të.
- Po të qe zgjuar, tani do më kishte gjetur. Ne të dy punojmë me valë magnetike, - qeshi Idili i vogël. Edhe asaj iu qesh me fjalët e djalit, aty pas dy-tre sedileve nga ndiqte bisedën. Ia kishte përvetësuar “formulën” që ajo ia përmendte shpesh.
- Mua më doli gjumi dhe më erdhi keq ta zgjoja, - vazhdoi fëmija. - Ngjante aq e mrekullueshme dhe dukej që ëndërronte gjëra të bukura.
- Edhe mua më ka ndodhur shpesh kështu, por jo me nënën, por me një vajzë që e kam dashur shumë, - dukej sikur biseda tashmë bëhej midis dy shokësh të barabartë. – Zgjohesha natën dhe më pëlqente të rrija me orë të tëra duke e parë pa u ngopur. Më dukej krijesa më e bukur që ekzistonte në botë, kaq shumë e doja. I ruaja ëndrrat. E ruaja atë në heshtje duke i përkëdhelur flokët, me frikën se mos nuk ishte reale dhe më tretej.
- Si e kishte emrin? – e pyeti Idili i vogël me kuriozitetin e fëmijës. Madje, në logjikën e rrëfimit të Idilit të madh, e bëri pyetjen për kohën e shkuar.
- Shtojzovall. – Asaj diçka i sëmboi në zemër, kur dëgjoi të përmendej ai emër në bisedën e tyre.
- Qenka nata e koiçidencave sonte, - qeshi fëmija. – Kur i them mamit tim të më rrëfejë diçka për jetën e saj kur s’kam qenë unë, ajo gjithmonë e nis historinë si një përrallë: “Dikur kam qenë një Shtojzovall. Më pëlqenin shumë lulet, ndonëse në kohën kur kam lindur unë, ende s’kishin çelur. Një princ i bardhë udhëtonte shumë duke kaluar dete të trazuar dhe male me akullnaja. Me frymën e tij të zjarrtë, mundohej të shkrinte dëborën dhe të priste sa të çelte ndonjë manushaqe. Me duart e mavijosura, por me zemrën në qiellin e shtatë, mblidhte mijëra lule dhe m’i bënte dhuratë për ditëlindje...”. Kurrë nuk e kam ditur nëse ishte një përrallë, apo... – dhe Idili i vogël e la fjalinë në mes duke ngritur supet. – Vërtet, në ditën e datëlindjes së mamit, - vazhdoi djali, - nëse s’do të kishte dyqan lulesh, të vetmet lule të çelura në vendin tim, janë manushaqet. Babi shkon në dyqan dhe i blen një tufë të madhe me lloj – lloj lulesh. Ndërsa unë di një vend ku çelin gjithmonë manushaqe dhe i çoj ato për ditëlindje. Dhe e di si i them kur ia jap? “Për Shtojzovallen time të përjetshme!” Gjithmonë ajo më përqafon duke qarë dhe duke qeshur. Asnjëherë s’e kam kuptuar në e bëj të lumtur, apo të trishtuar.
Duke dëgjuar fjalët e të birit ajo ndjeu t’i mbusheshin sytë me lotë. “Vetëm të lumtur më bën, - mendoi. – Jam me fat që të kam.” Në profilin e të panjohurit, pa një lot që i rrëshqiti në mollëzën e faqes.
- Ca manushaqe për shtojzovallen time të përjetshme! – mërmëriti si me vete i panjohuri. – Ca si të shumta koiçidencat e kësaj nate, - dhe një lot tjetër iu rrokullis faqeve.
- Ti e bën vetëm të lumtur mamin tënd, - iu drejtua djalit. – Ajo është njeriu më me fat në botë që të ka, - dhe përsëri e afroi pranë vetes me dorën e majtë duke e mbajtur shtrënguar në gjoks.
- Vërtet? – i qeshën sytë Idilit të vogël dhe nuk e shpjegoi dot pse u ndje aq mirë dhe i sigurt nga ai përqafim i të panjohurit. I pëlqeu të vazhdonte të qëndronte i strukur në gjoksin e tjetrit dhe me kënaqësinë dhe frikën fëminore, e pyeti:
- Do të takohemi ndonjëherë tjetër?
Idili i madh heshti. E ndjeu se çfarë përgjigje priste Idili i vogël, ndaj nuk dinte ç’të thoshte për mos ta zhgënjyer.
- Kurrë mos thuaj kurrë! – belbëzoi më në fund dhe në profil i ra një tis trishtimi.
- Ku do të shkosh? – e pyeti djali si të donte t’i merrte një adresë. Heshtja e platesë u bë më e rëndë pasi pushuan edhe zërat e ulët të atyre të dyve, që ishin të vetmit të zgjuar. Përgjigjia vonoi më shumë se ç’duhej dhe sytë e fëmijës po prisnin gjithë ankth.
- Në ferr, - u përgjigj tjetri më në fund.
Ajo vazhdonte të ndiqte në heshtje. Mendoi se këtu biseda mund të merrte rrjedhë që s’do t’i pëlqente. Ky iu duk çasti i përshtatshëm për të ndërhyrë me elegancën e saj dhe për ta mbyllur këtë njohje të re.
-Mjaft se e lodhe xhaxhin, tha ajo duke u afruar pas sediles së djalit. U përkul mbi të që t’i jepte një të puthur, si për ta marrë me të mirë për ta mbyllur bisedën. Pas puthjes, u dha flokëve të gjatë pas. Bëri një hap për të dalë në pozicionin ballas me të panjohurin dhe duke buzëqeshur ëmbël, zgjati dorën për ta përshëndetur.
- Përshëndetje. Unë jam mami i Idilit të v... – Nuk arriti ta mbaronte prezantimin. Dora e djathtë e të panjohurit doli vrullshëm nga poshtë batanija, duke tentuar të zgjatej për përshëndetje. E mbetur pezull, ajo krijoi një ndjesi paniku në shikimin e të treve që lëvizte sa te njëri te tjetri, pa ditur se ç’të thoshnin. Dora e mbetur pezull, u tërhoq vrullshëm nga njeriu në krah që lëvizi në gjumë. Dy duart e atyre dy njerëzve ishin shndërruar në një, nga një palë pranga të shndritshme që u shtrëngonin fort kyçet. Ai byzylyk ishte fytyra, krahët, trupi, shpirti i një përbindëshi me shtatë kokë që nuk e lejonte të prekte... “mamin e Idilit”. Gruaja ishte ngurosur. Ishin po ata sy, po ai shikim, po ato buzë, po ajo hundë, po ai ball, po ato duar. Mungonin vetëm po ato flokë, ndërsa zëri kishte fituar nuanca të tjera duke u bërë më tragjik. Djali ishte ngurosur. Ai ishte ngurosur. Gëzimi ishte shndërruar në tragjedinë më të madhe të të treve. Fatkobi lëvizte në ajër duke prekur me flatrat e tij shikimet e të treve që njëherësh pyesnin dhe njëherësh përgjigjeshin. Mijëra pyetje të dikurshme po merrnin një përgjigje. Mijëra pyetje të sotme po ngeleshin pa përgjigje. Askush nuk guxonte të thyente atë heshtje dhe atë bashkëbisedim sysh që kushedi sa zgjati. Në mendjen e vet secili mendonte se ai çast ishte vetëm një ëndërr gjatë kohës së dremitjes në atë traget.
Ajo, më e brishta, më e ëmbla, delikate deri në thyerje, borëz gati në tretje, thirri në ndihmë gjithë forcën e akumuluar në vite brenda saj. Zgjati duart dhe në një përqafim gati hyjnor, rroku fort dy meshkujt që i qëndronin përballë. Të dy u shkrehën në vaj në gjoksin e saj. Njëri vajtonte humbjen e një miku që brenda vetes e ndiente të shtrenjtë dhe që kushedi në do ta shihte më sa të ishte gjallë. Tjetri vajtonte humbjen e jetës së tij që e shihte njëherësh të krijuar dhe të shkërmoqur përpara sysh. Ajo i përkëdhelte, u puthte flokët dhe mes ngashërimash pa zë, mërmëriste: “Përse? Përse? Përse?”
Pas mbarimit të fakultetit, ndonëse të ndarë me premtime të mëdha, ata kishin humbur çdo kontakt me njëri-tjetrin. Pas tre vjetësh, ai e kishte rigjetur. I kërkoi të sakrifikonte e të vinte në atë shtet të huaj për ta takuar. Të kalonin një ditë. Vetëm një ditë të vetme. Të shijonin njëri-tjetrin dhe ajo të mos i bënte asnjë pyetje. Sepse shumë shpejt ai do ta kërkonte dhe do të ishin përjetësisht bashkë. Ata kishin lindur për njëri-tjetrin. Të dy e besonin këtë. Dhe dashuria e tyre ishte nga ato që vijnë vetëm një herë në jetë. Mes mijëra sakrificash, ata kaluan një ditë sa për një jetë. Kaluan përmes çdo ngjyre e nuance të ylberit, përmes çdo fryme reale e ireale, përmes përvojash të jetës së fundme e botës së përtejme, përmes dashurisë së mishit dhe asaj hyjnore, përmes mëkatit dhe ngjizjes së Zotit. Bënë dashuri si të çmendur dhe luajtën si fëmijë.
Në fundin e ditës u ndanë me premtimin se ai shumë shpejt do ta kërkonte për të qenë përjetësisht bashkë. Dhe çfarëdo gjëje që të ndodhte, ajo do të ishte për të dashuria e vetme dhe e përjetshme. “Po më duken si fjalë lamtumire!” – i kishte thënë atëherë mes ngashërimeve të ndarjes, ngaqë nuk e dinte të sigurt se kur do të ishte ajo “shumë shpejt-ta”. U puthën dhe u përqafuan gjatë. Në çastin e fundit i kishte lënë në dorë adresën e një shoku, ku ajo duhet të dërgonte ndonjë letër nëse donte t’i shkruante.
- Përse? Përse? Përse? – vazhdonte të përsëriste mes lotësh. Ndërsa në gjoks mbante shtrënguar dy Idilët e saj.
Tre muajt e parë pas ndarjes, nuk reshti së shkruari përditë. Ndërsa prej tij erdhi vetëm një telefonatë 60 sekondëshe pa asnjë shpjegim dhe vetëm heshtje, heshtje, heshtje.
Në shpirtin e saj ndiente zi. Ai çast në përqafim ishte përgjigjia e heshtjeve të tij në vite. Ai byzylyk i shndritshëm, ishte arsyeja e heshtjes së tij. Dhe nga ajo ditë sa një jetë, kishin kaluar tetë vjet.
Ai ngriti kokën nga gjoksi i saj. Gjithë dhimbjen dhe ëmbëlsinë e botës, i kishte mbledhur në sy. Në ata sy që dikur asaj i dukeshin një copë livadhi pranveror.
- Shtojzovallja ime e përjetshme, - mërmëriti ai dhe me dorën e majtë u mundua t’i rrokte të dy. – Kurrë nuk pata guximin të të shkruaja të vërtetën. As atë ditë sa një jetë që më kishin dhënë lirimin për pak, për sjellje të mirë, - ironizoi. - Nuk gjeta forca të të thosha se jam një i dënuar përjetë. – Shtangiet po pasonin njëra – tjetrën. I dukej sikur po i thyheshin ëndrrat mes duarsh. Paniku po i kapsalliste sytë. – Nuk gjeta forca të të thosha se jam një i dënuar përjetë. Ironia e fatit më çoi në vendin dhe kohën e gabuar që të përfundoja në këtë dënim. Unë që dija të krijoja veç dashuri. Që kisha për çfarë të jetoja. Kisha përfunduar skllav i fatit të keq duke më rrokullisur greminave. Dhe nuk munda të të rrëfeja dot e mira ime. Doja ta shijoja përjetësisht me dashurinë time të vetme këtej dhe përtej jetës.
Letra jote e fundit ku më bëje mijëra pyetje, mijëra akuza, mijëra supozime, mijëra dyshime, ku kishte dashuri dhe urrejtje bashkë, më mbërriti për ironi të fatit atë messhtatori në ditën e ditëlindjes sime. Ishte njëherësh gëzimi më i madh dhe ndëshkimi më i madh për mua. Ndonëse në fund më shkruaje se doje të më thoshe diçka të rëndësishme duke më parë në sy, ndonëse më shkruaje se ajo ishte letra e fundit që më dërgoje dhe pas saj s’do të më kërkoje më kurrë, por do të shihje jetën tënde, unë përsëri heshta. Doja vetëm që ti të më urreje dhe përmes saj ta kishe të lehtë të ndërtoje të ardhmen tënde. E vërteta do të ishte shkatërrimi i të dyve. Kam heshtur për të të ruajtur ty, zemra ime. Atë letër që është helmi dhe melhemi im në monotoninë e tmerrit të ditëve pa dritë, e ruaj këtu për tetë vjet. – Me dorën e lirë nxori një letër nga xhepi i brendshëm i xhaketës.
Idili i vogël herë shihte njërin, herë shihte tjetrin. Distanca e tij shpirtërore prej të dyve i dukej e njëjtë. Herë i dukej se kuptonte gjithçka (pavarësisht moshës së tij të vogël 7-vjeçare) dhe herë sikur s’kuptonte asgjë. Nuk dinte çfarë emri t’i vinte asaj që po ndodhte përpara syve të tij. Çfarë emërtimi kishte për të ai i porsanjohur. Apo çfarë emri t’i vinte mamit të vet të transformuar. Ai çast sa një jetë, e kishte rritur sa një jetë atë fëmijë të zgjuar. Ajo që shihte më qartë në atë çast përjetësie, ishte shumë dashuri, shumë dhembje, shumë lotë. Zemra do t’i donte të shihte dhe shumë shpresë.
- E mban mend këtë letër? – pyeti ai. – I mban mend pyetjet që më bën. Unë i di përmendësh. Mund të ta kujtoj të gjithën.
- Kjo natë po të jep përgjigjet e të gjitha pyetjeve të tua zemra ime. Kjo natë po më zgjidh enigmën se çfarë doje të më thoshe duke më parë në sy, e shtrenjta ime. E ndjej. Ndoshta ishte thirrja e gjakut që na takoi në mes të oqeanit. Ndoshta kjo natë është krijuar enkas nga Zoti. Kanë kaluar 12 vjet nga çasti i parë që të pashë dhe ndihem miliona fish më i dashuruar me ty, - dhe përmes lotësh i shtrëngonte fort, fort të dy. – Shtojzovallja ime e përjetshme, nëse Zoti do më jepte një jetë të dytë, do ta harxhoja për t’ju bërë ju të lumtur. Jam me fat që jeta të vuri në rrugën time. – Ajo vetëm dëneste. Djali me njërën dorë i fshinte lotët së ëmës dhe me dorën tjetër i fshinte lotët të porsanjohurit. Ai ia shtrëngoi dhe ia mbajti të palëvizur tek fytyra e tij. Duke e parë në sy, i tha:
- Të dua shumë! Mos e harro kurrë këtë! Të kam dashur pa e ditur se ekzistoje. Bashkë me mamin tënd ishe ëndrra që më çelje ditën dhe më mbyllje natën. Çdo sekondë thosha: “Ah, sikur...”. Kur të rritesh dhe pak, do ta kuptosh më mirë këtë natë, ndaj mos e harro kurrë. Ndihem krenar për të dy ju, pavarësisht fatit tim, - dhe mundohej t’i mbante të përqafuar të dy. Por dora e lidhur me pranga me dorën e njeriut që e shoqëronte, nuk e lejonte ta jepte përqafimin të plotë. Ajo iu struk në kraharor si dikur në strofkën e saj. Ndiente erën e trupit të tij, atë erë aq të njohur dhe përpiqej ta fuste brenda shpirtit të saj për ta pasur përjetë. Mes pëshpërimash i thoshte refrenin e dikurshëm:
- Të dua shumë shpirt! Të dua sa pafundësia! Do të të dua sa përjetësia!
Nëse dikush do t’i shihte të tre ashtu të përqafuar, do të mendonte se ishte një familje e lumtur që s’bënin dot pa njëri – tjetrin. Kushedi sa qëndruan ashtu të tre, duke shijuar praninë e njëri – tjetrit. Do donin që koha të ndalte në vend dhe gjithë jeta të ishte ai çast, pa të shkuar, pa të ardhme, pa hapësirë tjetër. Por, ishte vetëm një çast. Ishte vetëm një natë që kishte fund.
Nga ai çast lumturie i flaku tej zëri i ardhur përmes artopalantëve të tragetit. Ai lajmëronte se pas dhjetë minutash do të mbërrinin në stacionin ishullor të radhës dhe se pasagjerët duhet të bëheshin gati.
Shoqëruesi në krah, një polic civil që po e shoqëronte për transferimin në një burg akoma më të tmerrshëm se i mëparshmi, hapi sytë. Shtriqi krahët duke marrë me vete për qejfin e tij, edhe krahun e Idilit të lidhur me pranga. U hodhi një shikim mospërfillës gruas dhe fëmijës. Më pas, me një zë të vrazhdë në gjuhën e tij i tha të bëhej gati se ai ishte ishulli ku gjendej burgu i tij i ri.
- Të bëhem gati, - përsëriti me ironi Idili. Gruaja dhe fëmija që kuptuan gjithçka, shtangën përsëri. Të paktën, shpresonin se do të ishin bashkë deri në fund të udhëtimit. Ende nuk ishte gdhirë. Edhe të dënuarit me vdekje, zakonisht i ekzekutonin ende pa gdhirë.
- Do të takohemi ndonjëherë tjetër? – e pyeti djali që i ishte hedhur në qafë dhe nuk po hapte rrugën nga duhej të kalonte polici, si për të zgjatur akoma sekondat. Ai heshti. I dhimbte shpirti. Ishte e disata herë që i bënte të njëjtën pyetje atë natë. Përmes lotësh ia ktheu:
- Bota është shumë e vogël për njerëzit që duhen shumë. Ndoshta një natë tjetër si kjo e sotmja, Zoti mund të na takojë përsëri. – Polici civil qëndronte i çuditur duke parë skenën që po i shfaqej para syve dhe nuk po kuptonte asgjë. Ndërsa ajo, me duart që i dridheshin, rrëmonte në çantë. Nxori prej andej një fotografi të sajën që kishte dalë me djalin përqafuar dhe ia la në dorë.
- Merre ta kesh të të kujtojë se kjo natë ka ekzistuar vërtet dhe nuk ka qenë një ëndërr. Ndërsa unë kam djalin që do më kujtojë se ti do ekzistosh gjithmonë tek unë, dashuria ime e vetme.
Ai i shtrëngonte, i shtrëngonte fort të dy.
- Të dy do të jeni ikona ime, së cilës do t’i lutem në rrathët e ferrit. Do të jeni Zoti im edhe kur të kem mbyllur sytë, - dhe nuk ngopej së puthuri të dy.
Trageti ndaloi. Zëri i vrazhdë dhe ecja e shoqëruesit po e tërhiqnin zvarrë, duke ia shkulur zemrën nga kraharori. Ajo iu bë mijëra copash. Po mijëra copash po linte pas dy zemrat e tjera. Pas po linte jetën e tij. Ajo natë ishte njëherësh rilindja dhe rivdekja e tij...