PËRTEJ RRËMETIT SHTEGUAR
Duhej të ishim bashkë haj për të mos u ndarë...
Në pamje të gjalla pa frymë që s`i ka natyra
Ç`rrjedhin në brushë të Van Gogut ato ngjyra
Përzier në enë të zezë jermërisht shpërndarë
Të mbudh dritëverbra ime që veten duke fikur
Thadrohet bebëzave të tua përjetësisht verdh
Deri te hapi që lotin e mbramë anash ta hedh
Në ara të pakorrura malli hamendas stërpikur
Vjeshta të ngrys përsëri në atë udhë pa fund
Ballit tënd luan çmendurisht duke të ndjekur
Fërfërimës së gjethnajës që pikëllimi shkund
Si të ngjallet mumia e balsamosur në atë mur
Kur brenda meje nuk pipëtin më kënga e mekur
As munxa e përbindshme që zemrën vë në qivur
SHËN MËRIA E DHEMBJES SIME
U nguros me flakë brenda errësirën të mbudhë
Drita që iu përvodh vetvetes pa u pluhurzuar
Nëpër damarë të mveshur me gjakun e mallkuar
Të poetëve bredharakë që shkrënden në hurdhë
Mbrëmë vdiq dhe nëna e dhembjes sime lëneshë
E unë soditja yjtë në sytë e tu të përgjumur
Skaj saksisë së thyer Krizantemë e përhumbur
Lule që mban në shpatulla krahnezën pa peshë
U ça shkëmbi që na mbante faraonë të ngujuar
Në labirint ëndrrash vërtitëse pa fund e anë
E dolëm nëpër flakën në vete kaherë të shuar
U vyshk me brymë lulja që katrrithej në jetë
Mëkoi shpresat e ushqyera me frymën e mbramë
Trupin e ronitur ia përpin akulli mbi kënetë
GJËMA E HARPËS SË KRESHPËRUAR
I dhashë natës sime të pijë pasi u deha vetë
Kur mbeta peng i pavlerë në të njëjtën pritë
Ku u zhgërreva pas hijesh që treten në dritë
Në vijë të padukshme që ndan detin me kënetë
Lulja që del nga plehu do të bëhet sall pleh
I pëshpërit pabesisht stina e saj e harlisur
Natës së ngecur nëpër hulli lotësh të stisur
Në zbrazje gotë pas gote sa edhe dehja u deh
Me mua fle furtuna që kurrë nuk është zgjuar
Me më vërvitur qiellit emrin duke gërvishtur
Me gjëmë ngulfatëse të harpës së kreshpëruar
Perla llamburitëse futur në të padukshmin pe
Përkoq ndër fshehtësi këngëtimi të shprishur
Vazhdave të trishtimit hyj pluhurzuar përdhe
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen